Μετά τον Trump, τί;

Όλα δείχνουν ότι η ερώτηση του τίτλου ουδόλως απασχολεί. Οι απειράριθμοι “hate trumpers”, ούτε καν αντιλαμβάνονται ότι η τιθέμενη ερώτηση δ-ε-ν είναι «Μετά τον Trump, ποιός;»
 

Όλα δείχνουν, δηλαδή, ότι όλοι αυτοί νομίζουν ότι όλο κι όλο το πρόβλημα είναι να φύγει αυτός που δεν γουστάρουν. Τόσο που αποδοκιμάζουν την πολιτική του, αδιαφορώντας για το ποια είναι πράγματι η πολιτική του. Αρκούνται να μισούν το φάντασμα που τους πλασάρει ο –κατ’ ευφημισμόν– τύπος.

Ως άλλοι στρουθοκάμηλοι, πιστεύουν ότι δεν έχει κάνει τίποτα σωστό, γιατί απλώς δεν λέει κάτι τέτοιο κανένα κανάλι και καμία εφημερίδα. Ευλόγως, λοιπόν, θεωρούν ότι ουδόλως υφίσταται θέμα διατήρησης επιτυχιών του, άρα και αναγκαίων προσόντων του αντικαταστάτη του.

Ευρύτερα, αυτή η «απρόσωπη κοινωνική βλακοκρατία», τείνει να εξαλείψει έννοιες όπως συλλογισμός, επιχείρημα, αλήθεια. Και δείχνει τα νοητικά προσόντα της απέναντι στο διαβόητο κορωνοϊό. Παραμένει ακατανόητο το στοιχειώδες: ο φόβος του κορωνοϊού είναι κατά πολύ χειρότερος του ίδιου του κορωνοϊού.

Ταυτόχρονα, αναδεικνύεται η άγνοια της Δύσης σε κάτι θεμελιώδες: στο ρόλο του θάρρους της υγείας στην ανοσία. Άγνοια, εν πολλοίς, της σχέσης νου και σώματος.

Όσοι όμως αντιλαμβάνονται, όσοι βλέπουν τα οφθαλμοφανή δηλαδή, οφείλουν να κρίνουν αναλόγως τις πράξεις ειδικών και αρμοδίων, όπως και του τύπου.

Οφείλουν, αλλά δεν είναι κι εύκολο. Εξ ου και όσα βλέπουμε.

Κάπως έτσι, μπαίνουμε σε νέα φάση του ξεκαθαρίσματος λογαριασμών στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας του πλανήτη. Με «διαιτητή» τις αντιδράσεις των πολλών, αλλά και των βουτυρόπαιδων που διαχειρίζονται δειλά χαρτοφυλάκια πάμπλουτων.

8 Μαρτίου 2020

Κώστας Τζαναβάρας

ReMeddling: 32.450

Dear Donald,
 

Θα προσπαθήσω να σου εξηγήσω την καινούργια ντιρεκτίβα μου: «ιχνηλάτησε τη βλακεία». Κάτι σαν το γνωστό των ντέτεκτιβς: “Follow the money” –«ιχνηλάτησε το χρήμα».

Φυσικά, η αφορμή είναι το φαινόμενο κορωνοϊός, που απειλεί τόσο την κοινωνία και την οικονομία, όσο τα χρηματιστήρια και την επανεκλογή σου. Σε κόβω δε για ανυποψίαστο. Ως προς την ακριβή φύση του φαινομένου, διευκρινίζω. Και τις δυνητικές συνέπειές του, συμπληρώνω.

Να τα βάλουμε, όμως, σε μία σειρά;

Η ίδια η ασθένεια, παρότι πρωτοφόρετη, δεν δικαιολογεί τόσο θόρυβο. Δεν είναι ebola, δεν είναι AIDS, δεν είναι μεσαιωνική πανούκλα κ.λ.π. Δεν υπάγεται στις ασθένειες μεγάλης θνησιμότητας.

Η θνησιμότητά της εντοπίζεται κυρίως σε ευπαθείς ομάδες (ηλικιωμένοι, πάσχοντες κ.τ.τ.), και είναι αντίστοιχη της γνωστής γρίπης. Γίνεται λόγος για 2%, έναντι 0,1% της γρίπης. Αλλά ήδη διατυπώνονται προβλέψεις ειδικών για κάτω από 1%.

Εμείς οι μη ειδικοί, αλλά εγκυκλοπαιδικής μορφώσεως και σκεπτόμενοι, έχουμε απορίες με νόημα. Η βασική: μήπως είθισται οι ιοί να εξασθενούν όσο μεταδίδονται από άνθρωπο σε άνθρωπο; Άλλη: μήπως το 2% θνησιμότητα αφορά την κινέζικη επαρχία, δηλαδή την εστία;

Άλλη, πιο πονηρή: αφού η διάκριση γρίπης-κορωνοϊού, ως προς τα συμπτώματα, δεν είναι και τόσο εξόφθαλμη, μήπως το 2% θνησιμότητα είναι επί όσων κατάλαβαν ότι είχαν κορωνοϊό; Μήπως δηλαδή δεν μετρήθηκαν όσοι νόμιζαν ότι έχουν γρίπη; Οέο;

Να ακούσουμε τους ειδικούς, αλλά όχι και να μην κάνουμε ερωτήσεις. Έλεος.

Όχι να παίρνουν τις αποφάσεις μας. Αυτό.

Πάνω από αυτό το υπόβαθρο σύγχυσης, αρχίζει ο τραγέλαφος του πανικού. Ο απλός άνθρωπος, χειραγωγείται αγρίως από επιτήδειους, αμύνεται εκφοβισμένος, κλείνεται στο καβούκι του.

Ελάχιστα πείθεται από τους καλοπροαίρετους των ειδικών. Δεν έχουν την ψυχή να τον πείσουν. Έτσι, παραμένει πάντα μισο-πληροφορημένος. Πανικοβάλλεται, από την ασάφεια του κινδύνου. Απροσανατόλιστος κι αναποφάσιστος.

Συγκατανεύει πειθήνια, εν τέλει, ακόμη και στη ματαίωση καρναβαλιών. Το πρόβλημα –το τονίζω!– δεν είναι στην απόφαση, στην άποψη. Το πρόβλημα είναι ότι δεν αντέχει καν να το σκεφθεί. Δεν αντέχει να τα βάλει κάτω, να κρίνει, και να επιλέξει.

Το πρόβλημα, λοιπόν, είναι στο «πειθήνια», στην κοπαδοποίηση –σαφές;

Μιλώντας περί Ιατρικής, στη συνέχεια, πρέπει να κάνουμε την προσπάθεια να θυμηθούμε το λεγόμενο «θάρρος της υγείας». Ξεχασμένο μεν, βασικό δε.

Πρόκειται για τον ακρογωνιαίο λίθο της Ιπποκρατικής Ιατρικής. Ο Ιπποκρατικός γιατρός, έχει πρώτιστο μέλημα να ενισχύσει τη δύναμη αυτοθεραπείας του ασθενούς του. Πρώτιστο.

Οι γιατροί που ανταποκρίνονται στην πρώτιστη υποχρέωσή τους, όλο και λιγότεροι πια, θα σε βοηθήσουν να αντιληφθείς μόνος σου την κατάσταση. Να κρίνεις εσύ αν κινδυνεύεις, ή πόσο κινδυνεύεις. Θα πάρουν αποφάσεις αντί για σένα, μόνον όταν δεν γίνεται αλλιώς.

Οι άλλοι, θα σου δώσουν καθησυχαστικές εντολές και συνταγές, γνωρίζοντας ότι δεν είναι και τόσο σίγουρο ότι θα σε καθησυχάσουν. Δεν είναι το σημαντικότερο αν το κάνουν επίτηδες ή από άγνοια. Μετράει το αποτέλεσμα. Θα σε έχουν διαρκώς στην απορία. Πελάτη.

Χωρίς αυτό το πρώτιστο, όμως, δεν μιλάμε για Ιατρική. Μιλάμε για κλάδο της Κτηνιατρικής. Μιλάμε για επίορκους γιατρούς ανθρώπων, που λειτουργούν ως κτηνίατροι. Αγνοώντας τη σχέση νου και σώματος, εν ολίγοις.

Dear Donald,

Πιστεύω ειλικρινά ότι συμφωνείς σε όλα αυτά. Μόνο που τα ξέρεις αλλιώς, και τα υποβαθμίζεις. Σε είδα κάπως να το κοροϊδεύεις το ζήτημα. Σε είδα να νομίζεις ότι οι 36.000 θάνατοι το χρόνο από γρίπη στη χώρα σου, θα οδηγήσουν στις προφανείς συγκρίσεις και σε λογικά συμπεράσματα.

Δδέεενν... Δυστυχώς. Να γιατί.

Όλη αυτή η αθλιότητα, έχει ούριο άνεμο. Κινείται επιτήδεια στα πλαίσια της υπάρχουσας «απρόσωπης κοινωνικής βλακοκρατίας». Ένα αχανές σύνολο ατόμων κοινότυπων αντιλήψεων, με συμπεριφορές μάζας, που συσπειρώνεται πίσω από το μαγικό «Όλοι». Αυτό που πλασάρουν οι διάφοροι επιτήδειοι.

Αντιδράσεις όχλου, χωρίς αρχηγούς. Απλώς οι επιτήδειοι ξέρουν να κάνουν τα παιχνιδάκια τους.

Dear Donald,

Αυτή η απρόσωπη κοινωνική βλακοκρατία, είναι ο βασικός σου αντίπαλος. Μακάρι να κάνω λάθος, αλλά όσα διακρίνω να σκέφτεσαι, υποτιμούν το φαινόμενο. Άθελά σου, μάλιστα, προσχωρείς στο κλίμα υπερβολής και πανικού.

Είπες λ.χ. για κονδύλια 2,5 δις $, και ο Schumer αντείπε 8,5. Και του είπες δημοσίως «ευχαριστώ πολύ», αντί να του τα τρίψεις στη μούρη με ένα «τι λες ρε παλιάνθρωπε» που του άξιζε.

Η πρότασή μου είναι καθαρή: να βάλεις ψηλά στις προτεραιότητές σου το ΠΩΣ σκέφτεται ο κόσμος. Βρες τρόπο να υποδείξεις το πρόβλημα, αφού το χωνέψεις καλά πρώτα εσύ ο ίδιος. Δεν είναι εύκολο, αλλά γίνεται.

Δεν χρειάζεται, αλλά θα στο πω: Αν –αν!– επικρατήσει η λογική, και με τόσα καλά που έχεις κάνει, δεν έχεις λόγο να ανησυχείς για το ΤΙ θα σκεφθούν.

Dear Donald,

Από πλευράς μου, προειδοποίησα. Δημοσίως. Κι αυτή η έγκαιρη προειδοποίηση, με απόλυτη ακρίβεια και συνέπεια, αλλά και χαρακτηριστική άνεση, είναι κεφάλαιο. Κεφάλαιο αξιοποιήσιμο, υπό ειδικές προϋποθέσεις ακραίων περιστάσεων.

Δεν ξέρω και πόσο χρόνο σου δίνουν τα πορτοφόλια που σε αναγνωρίζουν ως αρχηγό τους, αλλά οι αγορές είναι στο όριο. Αν χρειάζεσαι μαζί σου τις δυνάμεις της αγοράς, θα χρειασθεί να αξιοποιήσεις το ευλόγως αναμενόμενο “short squeeze”. Από άλλη σκοπιά, το «τίναγμα της γάτας»…

Δες, όλα αυτά, στο κανάλι του Dow Jones, 14 μήνες μετά τη δημοσιοποίησή του. Στο χέρι σου είναι να διατηρηθεί, και για πολύ ακόμα. Το Νοέμβρη, σε φέρνει ασφαλώς στο 32.450 που έχω από μήνες δημοσίως καθορίσει.

Όπως είπαμε, όμως: «ιχνηλάτησε τη βλακεία»…

Sincerely yours,

Kostas

1 Μαρτίου 2020

Κώστας Τζαναβάρας

Γράμμα στη Joanna Giannopoulou

Jo μου, αγαπημένη,

Σοκαρίσθηκα άσχημα, διαβάζοντας στον τοίχο σου ένα κείμενο που έδειχνε κάτι που δεν είχα δει ποτέ σε εσένα: αρνητικά συναισθήματα, απογοήτευση. Και με σοκάρισε περισσότερο η ισοπέδωση. Αυτό το άτσαλο ανακάτεμα αρνητικών και θετικών εικόνων.

Σε ήξερα αλλιώς: [1] κούκλα, και φίνα, [2] έξω καρδιά, [3] έξυπνη, και [4] ανοιχτόμυαλη. Και, σαν να μην έφθαναν αυτά τα 4 αειθαλή προσόντα σου, [1] στην ωραία ηλικία της γυναίκας, και [2] με αξιοζήλευτη απασχόληση.

Αυτό που λέμε εμείς οι μεγαλύτεροι «Αχ, ο καλός ο γιαρμάς που δεν είναι για εμάς».

Με σοκάρισαν, λοιπόν, αυτά που είδα αμέσως πίσω από το κείμενο [στο τέλος του άρθρου] : [α] βιώματά σου, και [β] τωρινές επιλογές σου.

Μην το ξεχάσω, σου ζητώ συγγνώμη γι’ αυτό που σε ρώτησα: «αν την κάνω κείμενο, θα το κοινοποιήσεις;» -ήσουν προηγουμένως σαφής: «η γνωμη σου παντα δεκτη». Κι ακόμη σαφέστερη προηγουμένως: «Κωστη μου αγαπημενε».

Δεν έχω παρά να σου εξηγήσω τι εννοούσα γράφοντας: «Όταν ένα “εγώ, δεν είμαι σαν τους άλλους” φθάνει να σχολιάζεται έτσι ισοπεδωτικά, και να το κοινοποιεί μία Ιωάννα Γιαννοπούλου, είναι πάτος. Άμμος, φύκια.»

Βάλε σε παρακαλώ καφέ, ή ποτό –ό,τι γουστάρεις. Και δώσε βάση.

Πες μου πρώτα κάτι καλή μου: για πόσους τύπους ανδρών μιλάμε; Εγώ λέω δύο: ενδιαφέροντες και αδιάφορους. Εσύ, πόσους τους βγάζεις;

Πες μου και κάτι ακόμη: θα ήθελες ο άνδρας της ζωής σου να μ-η-ν είναι σαν τους άλλους; Άσε το αν υπάρχουν, κι αν λένε ψέματα: θα ήθελες έναν με μοναδικά χαρακτηριστικά; ναι ή όχι;

Να στο πω κι αλλιώς. Ερώτηση: σου φθάνει ένας που περιγράφεται στο κείμενο από το «Να μένει» και μετά; Εγώ λέω: ναι, αλλά για λίγο. Αν βρεις κάποιον τέτοιον, λέω εγώ, σύντομα θα θυμηθείς αυτό το δίλλημα: Δουλεύεις για να ζήσεις; ή μήπως ζεις για να δουλεύεις;

Σε πληροφορώ ότι οι άλλοι, οι καλοθελητές ιδίως, έχουν διαλέξει. Εσύ δεν ξέρεις ότι υπάρχει η διλληματική ερώτηση. Σωστά;

Σου συστήνουν οι πάντες [όχι μόνον η μπερδεμένη πέννα δηλαδή] να αρκεσθείς σε έναν καθημερινό τύπο. Σε έναν μέτριο, σε έναν συμμορφωμένο. Σε έναν που δεν θα διανοηθεί ποτέ να σου πει αυτό το «εγώ, δεν είμαι σαν τους άλλους».

Εκεί ακριβώς, αρχίζει το βρώμικο παιχνίδι τους. Στα ίσια, αν σου το έλεγαν, δεν επρόκειτο ποτέ να δώσεις δημοσίως εύσημα σε κάποιον τύπο «άχρωμο, άοσμο, άγευστο». Δεν στο πλασάρω –στο θυμίζω: Καλός είναι, αλλά δεν σου φθάνει Jo.

Τον ρεκλαμάρεις πρόθυμη, όμως, καθώς προηγουμένως σου έχουν πατσαβουριάσει όλους τους διαφορετικούς. Και στους έχουν βάλει όλους τους ξεχωριστούς σε ένα τσουβάλι.

Αναρωτιέμαι: Ώστε υπάρχουν τόσο πολλοί που δηλώνουν –δηλώνουν!– αναμάρτητοι, τέλειοι, άσπιλοι κι αμόλυντοι; Ή μήπως αμολάνε χαρακτηρισμούς κι όποιον πάρει ο Χάρος; Όπου σε πιάσουν πονεμένη.

Αναρωτιέμαι, πάλι: αυτός που σου είπε «εγώ, δεν είμαι σαν τους άλλους», μήπως απαντούσε σε κάτι σαν «όλοι ίδιοι είσαστε»; Δεν έχει διαφορά; Κι αν δεν του το είπες εσύ, μήπως καλή μου μάντευε τι σου «σπρώχνανε» οι καλές σου οι φιλενάδες κι όλος ο περίγυρος; Μήπως καταλάβαινε ότι χρειάζεται να στο πει γιατί δεν σε αφήνουν να το βλέπεις;

Jo μου, αγαπημένη,

Δεν θέλω να σε κουράσω άλλο. Τα περισσότερα θα τα σκεφθείς μόνη σου. Θα επαναλάβω, μόνον, την κρίσιμη ερώτηση: θα ήθελες ο άνδρας της ζωής σου να μ-η-ν είναι σαν τους άλλους;

Και κάτι τελευταίο, εκ μέρους του:

https://www.youtube.com/watch?v=fCbXlG9fiG8

Φίλος σου,

κώστας

Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ

Joanna Giannopoulou

12 February at 18:29 · 

Φοβού τους αναμάρτητους, τους τέλειους, τους άσπιλους κι αμόλυντους αυτού του κόσμου ...
Να τους φοβάσαι την ώρα που σου συστήνονται με την τελειότητά τους για φωτοστέφανο, την μπέσα τους για φτερά αγγέλου και την ειλικρίνειά τους για ασπίδα κατά κάθε “κακού”.
Να παίρνεις δρόμο μόλις ακούσεις εκείνο το “εγώ, δεν είμαι σαν τους άλλους”, αν και είναι και η μόνη πραγματική αλήθεια που θα ξεστομίσει.
Όντως, δεν είναι σαν τους άλλους. Είναι χειρότερος. Είναι το χείριστο είδος του υποκριτή, γιατί τουλάχιστον, οι άλλοι, δεν διαφημίζουν την τελειότητά τους σαν διαφήμιση για χλωρίνη που όλα τα ξεπλένει και λεκέδες δεν αφήνει.
Να μένεις με εκείνους τους άλλους, που ξέρουν να κάνουν λάθη.
Που ξέρουν να γλεντάνε τη ζωή όχι για το φαίνεσθαι και το θεαθήναι, αλλά απλά, γιατί ξημέρωσε άλλη μια μέρα που τους βρήκε ανάμεσα σε ανθρώπους.
Ανάμεσα σε ανθρώπους απλούς, τρωτούς, σημαδεμένους.
Ανθρώπους που ξέρουν να σου λένε “ευχαριστώ”, “συγνώμη ”.
Ανθρώπους που σε κοιτούν στα μάτια και σου λένε αυτό που νιώθουν χωρίς λογαριασμούς και υπολογισμούς.
Κι εσύ, ζήσε στην αλήθεια σου και σε μια ζωή γεμάτη επιλογές σου, κι ας είναι και λάθος, κι άσε τους αναμάρτητους και τους αλάνθαστους, να κάνουν παιχνίδι μεταξύ τους, να δουλεύονται για το ποιος είναι ο πιο τέλειος, ο πιο ιδανικός, ο πιο αμόλυντος, ο πιο μόνος..
Σοφία Παπαηλιάδου ... την αγαπώ ❤️

ReMeddling: Trial

Dear Donald,

Απερίγραπτα χάλια. Αυτό, αν μου επιτρέπεις, είναι το σχόλιό μου για τη δίκη στη Γερουσία. Αλλά δεν αφορά μόνον τους ανεκδιήγητους Dems. Αφορά και τη δική σου πλευρά. Κυρίως, όμως, αφορά γενικά την Αμερική σας.

Εξηγούμαι.

Αποδεικνύεται ότι οι Dems δεν έχουν τα προαπαιτούμενα ώστε να καταλάβουν μία θεμελιώδη διαφορά: άλλο εισαγγελέας άλλο αντίδικος. Σύμφωνα με το Σύνταγμά σας, και χωρίς αμφιβολία, η Βουλή, σε αυτή τη διαδικασία, έχει το ρόλο εισαγγελέα. Ούτε αντίδικος είναι, ούτε πολιτική αγωγή.

Ο εισαγγελέας, είναι ο πρώτος που φροντίζει για την εξακρίβωση της αλήθειας. Δεν έχει συμφέρον εναντίον του κατηγορουμένου, εκτός από την τιμωρία για τα παραπτώματα που κατηγορείται.

Γι’ αυτό και, ένας ευσυνείδητος εισαγγελέας, δεν θα διστάσει να προτείνει την απαλλαγή του κατηγορουμένου. Αν, βεβαίως, διαπιστώσει αθωότητα ή αμφιβολίες.

Αν τα πεις όλα αυτά στο Sciff, ή τη φιλενάδα σου την Pelosi, θα σου πουν κάτι σαν «αυτό κάναμε». Αλλά, φευ!, τι λένε οι πράξεις τους;

Πώς ξεχωρίζει η συμπεριφορά  εισαγγελέα από τη συμπεριφορά αντίδικου;

Είναι πολύ απλό: ο εισαγγελέας θα ασχοληθεί εξονυχιστικά με κάθε τι που θα πει ο κατηγορούμενος και η υπεράσπισή του. Δεν νοείται –με άλλα λόγια– εισαγγελέας που παραβλέπει τα γεγονότα ή τις εξηγήσεις που επικαλείται η υπεράσπιση. Οφείλει να τα αντικρούσει, ένα προς ένα. Κι αν δεν τα αντικρούσει, το δικαστήριο οφείλει να δεχθεί αυτά που δεν αντικρούσθηκαν.

Dear Donald,

Όλα αυτά, είναι νομικά πρωτοετούς φοιτητή. Πέσμου, όμως, κάτι: γιατί οι συνήγοροί σου δεν έκαναν έναν κατάλογο με τα στοιχεία που κατέθεσαν και δεν αντικρούσθηκαν; Γιατί δεν τύλιξαν το κατηγορητήριο σε ένα –ένα!– κομμάτι χαρτί Α4; Γιατί δεν τεκμηρίωσαν συνοπτικά ότι οι “House managers” φέρθηκαν ως αντίδικοι κι όχι ως εισαγγελείς;

Η απάντησή μου: έχουν αντίστοιχο πρόβλημα σύγχυσης με τους Dems, αλλά σε μικρότερο βαθμό. Σίγουρα, δεν αντιλαμβάνονται την ακριβή σύγχυση των Dems. Το τονίζω: ακριβή.

Δώσε βάση. Παράδειγμα.

Περιώνυμος συνήγορός σου, ανέπτυξε τη θεωρία της σύμπτωσης συμφερόντων Αμερικής και Προέδρου. Ότι η έρευνα που ζήτησες από τον Ουκρανό, δηλαδή, δεν είναι κακό να σε ωφελήσει, καθώς θα ωφελούσε πρώτα την Αμερική.

Πέσμου πάλι κάτι: ποιος κατάλαβε σε ποιο ακριβώς όφελος της Αμερικής αναφερόταν; Για το συνήγορο, έτσι φαίνεται, είναι σωστό να ζητάει η Αμερική να ελεγχθεί Αμερικανός υπήκοος από ξένο κράτος για διαφθορά εκτός Αμερικής.

Πόσοι συμφωνούν; Τουτέστιν: Πόσοι Αμερικανοί βλέπουν με απαξία το να τα παίρνουν οι Bidens από τους Ουκρανούς;

Ο συνήγορός σου, ούτε καν υποψιάζεται την απάντηση. Ούτε καν υποψιάζεται ότι αυτά που είναι αυτονόητα γι’ αυτόν, μπορεί –μπορεί!– να μην είναι αυτονόητα για άλλους.

Αυτή η σύγχυση, δεν έχει τέλος. Μαζί, δεν έχει τέλος ο αυτισμός σας. Όλων, αλλά με ποσοτικές διαφορές. Οι Dems είναι σε παράκρουση. Η πλευρά σου, τουλάχιστον, αναρωτιέται τι δεν καταλαβαίνουν οι άλλοι.

Η απάντησή μου: δεν καταλαβαίνουν ότι άλλο Αμερική άλλο Ευρώπη.

Άλλο το Αμερικάνικο Σύνταγμα, άλλο τα ευρωπαϊκά. Άλλη η φιλοσοφία της διάκρισης εξουσιών στην Αμερική, άλλη η φιλοσοφία της διάκρισης εξουσιών στην Ευρώπη.

Κανείς στην Ευρώπη δεν διανοείται πολιτικά αντίπαλες την Εκτελεστική και τη Νομοθετική Εξουσία. Τόσο που ακόμη και στην προεδρική Γαλλία, προβλέπεται μία κοπτοραπτική λύση συγκυβέρνησης, αν ο Πρόεδρος και η Βουλή δεν συμπλέουν κομματικά. Στη Γερμανία, στην Ιταλία, κι οπουδήποτε στην Ευρώπη, είναι εκ των ουκ άνευ η κυβέρνηση να έχει και τη Βουλή με το μέρος της.

Το έχουν καταλάβει αυτό οι συνήγοροί σου; ή μήπως το μισοκατάλαβαν κι αυτό, όταν δημοσιοποιήθηκε σε καραβίσια;

Εν ολίγοις: δεν μπορεί να σε κατηγορεί ο Schiff ότι πας να γίνεις “king”, όταν το Σύνταγμα σε προδιαγράφει με περιθώρια βασιλικού ρόλου. Εκλεγόμενου, με θητεία, με δυνατότητα ανάκλησης –ναι. Αλλά βασιλιά.

Η διάκριση εξουσιών που έχουν επιλέξει οι Ιδρυτές των ΗΠΑ δεν είναι στατική, όπως στην Ευρώπη. Είναι δυναμική, ώστε –προφανώς!– να μπορεί να προσαρμόζεται στις εκάστοτε περιστάσεις. Και με τελικό ρυθμιστή το εκλογικό σώμα. Δεν χωρά αμφιβολία σε αυτό.

Φυσικά, δικαίωμα του καθενός να διαφωνεί με τους Ιδρυτές. Αλλά πάει πολύ, ταυτόχρονα, και να διαφωνεί και να επικαλείται τους Ιδρυτές σας. Απλά πράγματα.

Δεν θα συνεχίσω άλλο σήμερα.

Η δίκη σου στη Γερουσία έληξε. Και δίχασε όσο ποτέ την Αμερική. Αυτός ο διχασμός, όμως, δεν ξεπερνιέται ούτε και με τη θεαματική –όπως προβλέπω– εκλογική νίκη σου το Νοέμβρη.

Να στο πω κι αλλιώς: με τον Dow ακόμη και στις 45.000, δεν πρόκειται να γίνει Μεγάλη Ξανά η Αμερική, όσο παραμένει τόσο πρωτόγονη στην απονομή της δικαιοσύνης. Με τόση σύγχυση για τις πρωταρχικές συνταγματικές ρυθμίσεις της. Με τέτοια χάλια στη βαθιά κατανόηση των ιδρυτικών αρχών της.

Και θα είναι κτίσμα στην άμμο.

Καλά ξεμπερδέματα, και καλές εμπνεύσεις!

Sincerely yours,

Kostas

btw: μήπως ξεχάσανε και τί σημαίνει μία χειραψία;

6 Φεβρουαρίου 2020

Κώστας Τζαναβάρας

Ο πειθαναγκασμός των αμνών

Το φαινόμενο Trump, έχει φέρει στην επιφάνεια –πρώτο μεταξύ πολλών άλλων– και το μέγα ζήτημα του ρόλου του σύγχρονου Τύπου. Αυτές τις μέρες, μάλιστα, βλέπουμε την ακραία υπερβολή, με τη θρασεία στάση απέναντι στον ίδιο τον πλανητάρχη.

Αξίζει, φρονώ, να δούμε ενδεικτικά ορισμένα χαρακτηριστικά σημεία της δίκης στη Γερουσία. Αυτό το χάος, δεν παλεύεται, παρά μόνον με απαντήσεις σε ακροκλώστεια ερωτήματα. Στιβαρές απαντήσεις, δηλαδή, με διαδοχικές συνέπειες.

1.      Η κατηγορία ότι «καταχράσθηκε την εξουσία» για να πιέσει ένα ξένο κράτος να ερευνήσει πολιτικό του αντίπαλο, ώστε να αποκομίσει εκλογικά οφέλη, έχει κάποια βάση. Είναι αναμφισβήτητα προς εξέταση. Οι αγορεύσεις των κατηγόρων, όμως, επαναλάμβαναν συνεχώς τα ίδια.

Το ερώτημα είναι: γιατί αυτή η κατηγορία επαναλήφθηκε τόσο σαδιστικά πολλές φορές από τους κατηγόρους;

2.      Το Σάββατο 25/1, σε δύο μόλις ώρες, οι συνήγοροι του Προέδρου Trump είχαν καταθέσει τις απαντήσεις τους. Απαντήσεις αναμφισβήτητης ουσίας –άλλο θέμα ποιόν έπεισαν ή όχι. Απαντήσεις, όμως, ικανές να στηρίξουν όχι απλώς αθώωση, αλλά πλήρη δικαίωση.

Το ερώτημα είναι: γιατί αυτή η ουσία ουδόλως απασχόλησε τον Τύπο; Πώς στράφηκε η προσοχή της κοινής γνώμης στα συμπεράσματα των συνηγόρων, ασύνδετα με τα γεγονότα που επικαλέσθηκαν;

3.      Τη Δευτέρα 27/1, μέσα σε μισή μόλις ώρα, η προεδρική συνήγορος Pam Bondi, σε ρόλο “σκέτη black mamba”, έδωσε εκκωφαντικά στοιχεία για τα πεπραγμένα των Bidens στην Ουκρανία.

Το ερώτημα είναι: γιατί αυτή η αγόρευση-καταπέλτης δεν φθάνει ούτε καν για να ανατραπούν τα περί αβάσιμης (baseless) έρευνας του κατηγορητηρίου;

Για όσους δεν το πρόσεξαν, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, δεν έχει γίνει τίποτα το άξιο έρευνας το 2014. Ούτε έχουν σημασία οι τότε αντιδράσεις.

4.      Την ίδια ημέρα, ο προεδρικός συνήγορος Alan Dershowitz ισχυρίσθηκε ότι δεν υπάρχει τίποτα κακό, όταν κάτι που κάνει ο Πρόεδρος και ωφελεί και τη χώρα, ωφελεί και τον Πρόεδρο.

Το ερώτημα είναι: γιατί αυτή η αυτονόητη [όχι;] θέση έφθασε να θεωρείται κάτι σαν καθιέρωση της διαφθοράς; Γιατί διαδόθηκε τόσο διεστραμμένα;

5.      Ζητήθηκε, τέλος, να καταθέσει ο πολύς John Bolton. O άλλοτε προεδρικός σύμβουλος ασφαλείας, άφαντος στο σκοτάδι, θυμήθηκε ότι κάτι έχει να πει που καταρρίπτει την προεδρική υπερασπιστική γραμμή.

Το ερώτημα είναι: γιατί αυτή η διαρροή στον Τύπο δεν έγινε 5 ημέρες νωρίτερα, ώστε να ενισχύσει το κατηγορητήριο; Γιατί, δηλαδή, τόση προσεκτικότητα;

Η απάντηση, κοινή και στα 5 ως άνω ερωτήματα, είναι μονολεκτική: νεοναζισμός. Έχουμε να κάνουμε με ναζιστικής υφής θράσος απέναντι στην αλήθεια. Έχουμε να κάνουμε με ολοκληρωτικών αντιλήψεων πλύση εγκεφάλων. Έχουμε να κάνουμε με καινοτόμες μεθόδους εξουδετέρωσης της αλήθειας.

Αυτό το ίδιο θράσος, στηρίζει και τους ισχυρισμούς περί μη δίκαιας δίκης. Προβάλλεται ότι η δίκη δεν είναι δίκαια, επειδή δεν θα υπάρχουν καταθέσεις κι άλλων μαρτύρων. Ενώ οι κατήγοροι δεν έχουν, έστω στοιχειωδώς, «αγαθή προαίρεση». Την κατά Αριστοτέλη απαραίτητη προϋπόθεση δικαιοσύνης.

Αλλά αξίζει να θυμηθούμε και κάτι ακόμη από το μεγάλο Μακεδόνα: «Είναι χαρακτηριστικό ενός εξελιγμένου μυαλού, η ικανότητα να φιλοξενεί μία άποψη με την οποία διαφωνεί».

Πολύ απλά, με λίγη προσοχή, είναι εύκολο να διαπιστώσει κανείς ποια μυαλά ούτε καν αντιλαμβάνονται τι ισχυρίζεται η άλλη πλευρά. Μέχρι που το θεωρούν και περιττό. Εκεί έχουμε φθάσει. Δυστυχώς.

Οι γνώστες του αμερικανικού εκλογικού σώματος, ξέρουν ότι διαιρείται σε τρία περίπου ίσα μέρη. Τα δύο από αυτά, είναι οπαδοί που θα ψηφίσουν και πάλι το ίδιο κόμμα. Στους οπαδούς τους απευθύνθηκαν οι κατήγοροι, προδιαθέτοντας για πολιτική έξαψης μαζών με συκοφαντίες.

Κάπου το 1/3, όμως, ψηφίζει σκεπτόμενο ανεξάρτητα.

Σε αυτούς τους σκεπτόμενους ψηφοφόρους, λοιπόν, οι κατήγοροι δεν απηύθυναν ούτε μία φράση. Απολύτως τίποτα δεν απευθυνόταν στην κρίση τους. Απολύτως τίποτα δεν σεβόταν το ότι είναι σε θέση να αντιληφθούν τι ειπώθηκε από την άλλη πλευρά. Ότι έχουν μνήμη.

Οι λεγόμενοι ‘independents” (ανεξάρτητοι), όμως, έδωσαν τη νίκη το 2016. Βλέποντας καθαρά την κατάσταση. Τιμωρώντας σιωπηρά την αθλιότητα. Προεξοφλώντας υποσχέσεις που τηρήθηκαν.

2 Φεβρουαρίου 2020

Κώστας Τζαναβάρας

TO WHOM MAY BE CONCERNED

«Έβαλα με το μυαλό μου μία υποθετική συνέντευξη. Μία καλή fb-φίλη, από αυτές που έχουν παρακολουθήσει αρκετά ό,τι δημοσιεύω, μου κάνει κάποιες βασικές ερωτήσεις για το «στοίχημα της 4ης 20ετίας της ζωής μου».

Σκοπός, είναι να δώσω μία σφαιρική εικόνα, σε όσες και όσους με παρακολουθούν κάπως τακτικά, αλλά δεν έχουν ακόμη προσανατολιστεί καλά.

Εκτιμώ ότι βάζει αρκετά στο νόημα, ακόμη και όσους πρωτακούν τις ιδέες μου. Τουλάχιστον για μία αρχή, δηλαδή, φτάνει για να ξέρουμε για τι μιλάμε, όπως και για τι δ-ε-ν μιλάμε.»

Με αυτά τα λόγια είχα ξεκινήσει, αμέσως μετά τα 60στά γενέθλιά μου, την παρουσίαση 5 διαδοχικών «συνεντεύξεων».

2/9/18    «Για την Ελληνική Αναγέννηση»

9/9/18    «Για την Αναπλαισίωση»

16/9/18  «Για την Ανατροπή»

23/9/18  «Για τη Μέθοδο»

30/9/18  «Για την Εθνική Χειραφέτηση»

Σήμερα, μετά από σχεδόν 1½ χρόνο, ετοίμασα ένα αρχείο pdf (εδώ), που περιλαμβάνει και τις 5 συνεντεύξεις. Στόχος είναι να διευκολύνω την offline μελέτη των κειμένων από τις ενδιαφερόμενες.

26 Ιανουαρίου 2020

Κώστας Τζαναβάρας

Washington, ΩΡΑ ΕΛΛΑΔΟΣ ΜΗΔΕΝ

Η μεθαυριανή επίσκεψη του Κ.Κ.Μητσοτάκη στο Λευκό Οίκο, σε ιστορική μάλιστα συγκυρία για τους πάντες, είναι –νομίζω– μία ευκαιρία να καλοσκεφθούμε τρία πράγματα:

[1] τί ακριβώς γυρεύει στην αμερικανική πρωτεύουσα ο τρέχων εκπρόσωπός μας,

[2] τί ακριβώς έγινε στην αντίστοιχη επίσκεψη του προηγούμενου εκλεκτού της αθηναϊκής μετριοκρατίας, και

[3] τί θα έκανε μία επάξια ελληνική εκπροσώπηση.

Ας δούμε, λέω, κάποια ενδεικτικά θέματα.

East Med

Οι διθύραμβοι για την υπογραφή τριμερούς συμφωνίας για το γνωστό αγωγό, θα πρωταγωνιστήσουν. Θα αναδειχθεί ως επενδυτικό τόλμημα αξιώσεων, που …ασφαλώς θα βρει μιμητές τολμηρούς επενδυτές κ.λ.π., κ.λ.π., κ.λ.π.

Αν το καλοσκεφθούμε, όμως, ο νιόφερτος μεγαλοϊδεατισμός «μπάζει». Όχι μόνον δεν έχει αποδειχθεί η οικονομική σκοπιμότητα του μεγαλεπήβολου εγχειρήματος, αλλά ούτε καν έχει στοιχειοθετηθεί η εφικτότητα κατασκευής του. Τόσο που η Ιταλία, ο τελικός καταναλωτής δηλαδή, λάμπει δια της απουσίας του στη συμφωνία.

Σε αυτό το κλίμα, ποιος ασχολείται με τις αναλογίες προς το μακαρίτη αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη; Για διδάγματα, έστω θετικά, ούτε λόγος.

Ποιος αντιλαμβάνεται έστω ότι, η στενή σχέση του πλανητάρχη με το σημερινό Πρωθυπουργό του Ισραήλ, δεν φθάνει για να καταστήσει το έργο οικονομικά σκόπιμο –αν δεν είναι.

Φιλολογία

Στο ίδιο επίπεδο χαζοχαρμόσυνων πανηγυρισμών, μπορεί κανείς να αναμένει στομφώδεις κορώνες για το ρόλο της Ελλάδας στη Ν.Α. Ευρώπη. Η Ελλάδα δείχνει να μην αντιλαμβάνεται ότι ζούμε σε μία εποχή ξεκαθαρίσματος λογαριασμών στην κορυφή της «τροφικής αλυσίδας» του πλανήτη.

Αν το αντιλαμβανόταν, «να τα τρία κρίσιμα ερωτήματα για τον κ.Μητσοτάκη :

1.      Πρώτα ή Ελλάδα, ή πρώτα η Ευρώπη και η Γερμανία;

2.      Πρώτα ή Ελλάδα ή πρώτα τα λάθη του παρελθόντος;

3.      Με τον Πρόεδρο Trump ή με τον τέως Πρόεδρο Obama;»

Για περισσότερα: «Τρία κρίσιμα ερωτήματα για την Νέα Δημοκρατία» (12.9.17)

Δισταγμοί

Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και ο Α.Τσίπρας, στο Λευκό Οίκο, ξεροκατάπιε τα ερωτήματα αμήχανος. Σε προφανώς στημένη αμερικανική ερώτηση για το αν επιμένει στο χαρακτηρισμό «διαβολικές», που είχε πρωίμως αποδώσει στις θέσεις Trump, είπε τα πράγματα με το όνομά τους:

«Διαπίστωσα από τη συνάντηση που είχα με τον Πρόεδρο ότι η προσέγγιση του στα πράγματα και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει την πολιτική ορισμένες φορές μπορεί να μοιάζει διαβολικός, αλλά γίνεται για καλό.»

Το ερώτημα που ίσως θα ήταν καλό να απαντηθεί στοιχειοθετημένα, είναι γιατί αυτή η σαφής δήλωση, όχι μόνον δεν αξιοποιήθηκε από τον πλανητάρχη, αλλά ούτε καν μεταφράσθηκε στα Αγγλικά. Λείποντας η κρίσιμη φράση, άλλαζε τελείως το νόημα.

Παρακάτω, ειπώθηκε και το εξής απίστευτο: «Δεν αισθάνθηκα ούτε μια στιγμή ότι απειλούμαι». Λες και χρειάζονταν κάποια διαβεβαίωση ότι φιλοξενούμενος ο πρωθυπουργός της Ελλάδας στον Λευκό Οίκο δεν απειλήθηκε.

Εν τέλει, εκπλήσσει τόσο το ότι δεν διεκόπη αμέσως η συνέντευξη τύπου, όσο και που ο πλανητάρχης απέφυγε το εγκεφαλικό.

Για περισσότερα: «Ποιός «evil» στράβωσε το ειδύλλιο Trump-Τσίπρα στο Rose Garden;» (22.10.17)

Ύβρις

Εν όψει του ξεκαθαρίσματος λογαριασμών, αξίζει –φρονώ– να [ξανα]ρίξουμε μία ψύχραιμη ματιά στα όσα είπε ο προκάτοχος του Προέδρου Trump στην Αθήνα. Λίγες ημέρες μετά την εκλογή του ’16, κι ενώ ο Donald Trump είχε προφανώς αλλού την προσοχή του, έγραφα: «Μας ανακοίνωσε γιατί υποφέρουμε τόσα χρόνια: για να … παγκοσμιοποιηθούμε.»

Για περισσότερα: «Η ομιλία Ομπάμα ως ύβρις κατά του Ελληνισμού» (27.11.16)

Σύγχυση

Είναι –σίγουρα!– μία καλή ευκαιρία να γίνει αντιληπτό το τί ακριβώς εννοούσε ο πλανητάρχης, όταν στη Γ.Σ. του Ο.Η.Ε. του ’18 κατακεραύνωνε την “ideology of globalism”. Εννοούσε την παγκοσμιοποίηση (globalization), ή μήπως μία χυδαία ιδεολογία που στοχοποίησε αδίστακτα και θανάσιμα την Ελλάδα;

Για περισσότερα: «Το Μακεδονικό ως φαινόμενο του παγκοσμισμού» (7.10.18)

Insider

Ευρύτερα, χρειάζεται μία στοιχειοθετημένη τοποθέτηση απέναντι στο φαινόμενο Trump. Είναι στοιχειώδες: βασικός αντίπαλός του είναι τα “crooked media” (ανέντιμα μέσα). Αν, συνεπώς, η ενημέρωσή μας είναι από τον βασικό του αντίπαλο, δεν είναι ενημέρωση. Απλό;

«Ο Πρόεδρος Trump είναι ένας μεγαλοεπιχειρηματίας, που μπήκε στην πολιτική, σαν ταύρος σε υαλοπωλείο. Αυτό το βλέπουν όλοι. Σκοπεύει, όμως, να φύγει έχοντας ανακαινίσει το μαγαζί. Γι’ αυτό και σπάει επιλεκτικά. Αυτό ΔΕΝ το βλέπουν πολλοί.»

Για περισσότερα: «Donald J.Trump ο συντηρητικός επαναστάτης» (31.12.17)

Φώτα

Με τόση σύγχυση και αυταπάτες, θα ήταν μάταιο να σκεφθεί κανείς και κάποια ελληνική παρέμβαση επιπέδου στα εσωτερικά της υπερδύναμης. Το ’17, έγραφα: «Είναι εξαιρετικά μεγάλο το ειδικό βάρος της Ελλάδας, όταν μιλάει σωστά. Παγκοσμίως. Ακόμη και με προφορά Τσίπρα».

Προφορά, και άψογη, έχουμε πλέον. Αλλά –φευ!– φθάνει; Έχει, λόγου χάριν, το ανάστημα ο Κ.Κ.Μητσοτάκης να δωρίσει τη «Ρητορική» του Αριστοτέλη στον οικοδεσπότη και τους αντιπάλους του;

Μήπως και καταλάβουν τί εστί «εριστική διαλεκτική» κατά το μεγάλο Μακεδόνα στοχαστή. Μήπως και καταλάβουν τί ώθησε τον Πλάτωνα να κάνει λόγο για «πόλεως νόσημα».

Ή να τους δώριζε το «Προπαγάνδα, μέσον βιασμού των λαών» του Νίκου Καλογερόπουλου. Να δούμε πρώτα καλά το ΤΙ, ώστε να δούμε μετά ασφαλώς το ΠΟΙΟΣ. Δύσκολο;

Μήπως και καταλάβουν έστω τα ψήγματα αλήθειας που είχε μία δημόσια ομολογία Obama. Αναγνώριζε αυθορμήτως ως μεγαλύτερο σφάλμα της θητείας του το ότι δεν κατάφερε να μειώσει την πόλωση (polarization)  και την ευτέλεια (meanness).

Θυμίζει κάτι;

Σταυροδρόμι

Η χώρα μας, επιμένω, έχει κάθε λόγο να ξαναδεί σοβαρά τις στρατηγικές επιλογές της. Κι ο καθένας μας έχει να σκεφθεί τη στάση του.

Ίσως, όμως, είναι η ώρα να σκεφθούμε πόσο χρειάζεται τη σημερινή Ελλάδα ο σύγχρονος κόσμος. Στην ουσία, όχι στα λόγια.

Ο καθένας, βέβαια, καταλαβαίνει ό,τι χωράει το μυαλό του. Δεν είναι απλό, π.χ., να παραδεχθεί ότι η θέση «MARKETS FOR TRUMP» (1.9.19) δικαιώνεται θεαματικά στη Wall Street. Ιδίως, γιατί –το μηδέν που λέμε– είναι ελληνικής προελεύσεως…

Ώρα Ελλάδος 21:30 της 28.8.19, πάντως, ο Dow Jones ήταν στο 25.997,87.

5 Ιανουαρίου 2020

Κώστας Τζαναβάρας

υ.γ. @Νεράϊδες: ξεφτιλιστήκαμε για 24 pips. Άντε πιά.