Ο πειθαναγκασμός των αμνών

Το φαινόμενο Trump, έχει φέρει στην επιφάνεια –πρώτο μεταξύ πολλών άλλων– και το μέγα ζήτημα του ρόλου του σύγχρονου Τύπου. Αυτές τις μέρες, μάλιστα, βλέπουμε την ακραία υπερβολή, με τη θρασεία στάση απέναντι στον ίδιο τον πλανητάρχη.

Αξίζει, φρονώ, να δούμε ενδεικτικά ορισμένα χαρακτηριστικά σημεία της δίκης στη Γερουσία. Αυτό το χάος, δεν παλεύεται, παρά μόνον με απαντήσεις σε ακροκλώστεια ερωτήματα. Στιβαρές απαντήσεις, δηλαδή, με διαδοχικές συνέπειες.

1.      Η κατηγορία ότι «καταχράσθηκε την εξουσία» για να πιέσει ένα ξένο κράτος να ερευνήσει πολιτικό του αντίπαλο, ώστε να αποκομίσει εκλογικά οφέλη, έχει κάποια βάση. Είναι αναμφισβήτητα προς εξέταση. Οι αγορεύσεις των κατηγόρων, όμως, επαναλάμβαναν συνεχώς τα ίδια.

Το ερώτημα είναι: γιατί αυτή η κατηγορία επαναλήφθηκε τόσο σαδιστικά πολλές φορές από τους κατηγόρους;

2.      Το Σάββατο 25/1, σε δύο μόλις ώρες, οι συνήγοροι του Προέδρου Trump είχαν καταθέσει τις απαντήσεις τους. Απαντήσεις αναμφισβήτητης ουσίας –άλλο θέμα ποιόν έπεισαν ή όχι. Απαντήσεις, όμως, ικανές να στηρίξουν όχι απλώς αθώωση, αλλά πλήρη δικαίωση.

Το ερώτημα είναι: γιατί αυτή η ουσία ουδόλως απασχόλησε τον Τύπο; Πώς στράφηκε η προσοχή της κοινής γνώμης στα συμπεράσματα των συνηγόρων, ασύνδετα με τα γεγονότα που επικαλέσθηκαν;

3.      Τη Δευτέρα 27/1, μέσα σε μισή μόλις ώρα, η προεδρική συνήγορος Pam Bondi, σε ρόλο “σκέτη black mamba”, έδωσε εκκωφαντικά στοιχεία για τα πεπραγμένα των Bidens στην Ουκρανία.

Το ερώτημα είναι: γιατί αυτή η αγόρευση-καταπέλτης δεν φθάνει ούτε καν για να ανατραπούν τα περί αβάσιμης (baseless) έρευνας του κατηγορητηρίου;

Για όσους δεν το πρόσεξαν, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, δεν έχει γίνει τίποτα το άξιο έρευνας το 2014. Ούτε έχουν σημασία οι τότε αντιδράσεις.

4.      Την ίδια ημέρα, ο προεδρικός συνήγορος Alan Dershowitz ισχυρίσθηκε ότι δεν υπάρχει τίποτα κακό, όταν κάτι που κάνει ο Πρόεδρος και ωφελεί και τη χώρα, ωφελεί και τον Πρόεδρο.

Το ερώτημα είναι: γιατί αυτή η αυτονόητη [όχι;] θέση έφθασε να θεωρείται κάτι σαν καθιέρωση της διαφθοράς; Γιατί διαδόθηκε τόσο διεστραμμένα;

5.      Ζητήθηκε, τέλος, να καταθέσει ο πολύς John Bolton. O άλλοτε προεδρικός σύμβουλος ασφαλείας, άφαντος στο σκοτάδι, θυμήθηκε ότι κάτι έχει να πει που καταρρίπτει την προεδρική υπερασπιστική γραμμή.

Το ερώτημα είναι: γιατί αυτή η διαρροή στον Τύπο δεν έγινε 5 ημέρες νωρίτερα, ώστε να ενισχύσει το κατηγορητήριο; Γιατί, δηλαδή, τόση προσεκτικότητα;

Η απάντηση, κοινή και στα 5 ως άνω ερωτήματα, είναι μονολεκτική: νεοναζισμός. Έχουμε να κάνουμε με ναζιστικής υφής θράσος απέναντι στην αλήθεια. Έχουμε να κάνουμε με ολοκληρωτικών αντιλήψεων πλύση εγκεφάλων. Έχουμε να κάνουμε με καινοτόμες μεθόδους εξουδετέρωσης της αλήθειας.

Αυτό το ίδιο θράσος, στηρίζει και τους ισχυρισμούς περί μη δίκαιας δίκης. Προβάλλεται ότι η δίκη δεν είναι δίκαια, επειδή δεν θα υπάρχουν καταθέσεις κι άλλων μαρτύρων. Ενώ οι κατήγοροι δεν έχουν, έστω στοιχειωδώς, «αγαθή προαίρεση». Την κατά Αριστοτέλη απαραίτητη προϋπόθεση δικαιοσύνης.

Αλλά αξίζει να θυμηθούμε και κάτι ακόμη από το μεγάλο Μακεδόνα: «Είναι χαρακτηριστικό ενός εξελιγμένου μυαλού, η ικανότητα να φιλοξενεί μία άποψη με την οποία διαφωνεί».

Πολύ απλά, με λίγη προσοχή, είναι εύκολο να διαπιστώσει κανείς ποια μυαλά ούτε καν αντιλαμβάνονται τι ισχυρίζεται η άλλη πλευρά. Μέχρι που το θεωρούν και περιττό. Εκεί έχουμε φθάσει. Δυστυχώς.

Οι γνώστες του αμερικανικού εκλογικού σώματος, ξέρουν ότι διαιρείται σε τρία περίπου ίσα μέρη. Τα δύο από αυτά, είναι οπαδοί που θα ψηφίσουν και πάλι το ίδιο κόμμα. Στους οπαδούς τους απευθύνθηκαν οι κατήγοροι, προδιαθέτοντας για πολιτική έξαψης μαζών με συκοφαντίες.

Κάπου το 1/3, όμως, ψηφίζει σκεπτόμενο ανεξάρτητα.

Σε αυτούς τους σκεπτόμενους ψηφοφόρους, λοιπόν, οι κατήγοροι δεν απηύθυναν ούτε μία φράση. Απολύτως τίποτα δεν απευθυνόταν στην κρίση τους. Απολύτως τίποτα δεν σεβόταν το ότι είναι σε θέση να αντιληφθούν τι ειπώθηκε από την άλλη πλευρά. Ότι έχουν μνήμη.

Οι λεγόμενοι ‘independents” (ανεξάρτητοι), όμως, έδωσαν τη νίκη το 2016. Βλέποντας καθαρά την κατάσταση. Τιμωρώντας σιωπηρά την αθλιότητα. Προεξοφλώντας υποσχέσεις που τηρήθηκαν.

2 Φεβρουαρίου 2020

Κώστας Τζαναβάρας