Έβαλα με το μυαλό μου μία υποθετική συνέντευξη. Μία καλή
fb-φίλη, από αυτές που έχουν παρακολουθήσει αρκετά ο,τι δημοσιεύω, μου κάνει
κάποιες βασικές ερωτήσεις για το «στοίχημα της 4ης 20ετίας της ζωής μου».
Σκοπός, είναι να δώσω μία σφαιρική εικόνα, σε όσες και όσους
με παρακολουθούν κάπως τακτικά, αλλά δεν έχουν ακόμη προσανατολιστεί καλά.
Εκτιμώ ότι βάζει αρκετά στο νόημα, ακόμη και όσους πρωτακούν
τις ιδέες μου. Τουλάχιστον για μία αρχή, δηλαδή,
φτάνει για να ξέρουμε για τι μιλάμε, όπως
και για τι δ-ε-ν μιλάμε.
Τι είναι η Ελληνική Αναγέννηση;
Ριζική ανακαίνιση της ελληνικής σκέψης και νοοτροπίας,
συνδυασμένη με δράσεις σε όλους τους τομείς.
Τι σημαίνει ριζική ανακαίνιση;
Θα ξαναδούμε τα πάντα, από μηδενική βάση.
Θα ανακτήσουμε τα θεμέλια του πολιτισμού μας, ώστε να βρούμε
πού έχουμε αποκλίνει, αλλά και πού χρειάζεται να αποκλίνουμε τώρα. Τι να
κρατήσουμε και τι –εν όλω ή εν μέρει– να αλλάξουμε.
Χμ. Και σε πόσους αιώνες από τώρα θα γίνουν όλα αυτά τα ωραία;
Συμβαίνει ήδη. Είναι φυσική διεργασία, καθώς το ελληνικό μας
DNA αμύνεται
στην εκβαρβάρωση, ταυτόχρονα με την αντίδραση στην πολιτική και οικονομική
κρίση.
Δεν προβάλλεται στα Μ.Μ.«Ε.», ίσως και γιατί δεν τους είναι
αντιληπτή. Κερδίζει «πόντους», όμως, σιγά-σιγά, στα social media.
Για ποιους βαρβάρους μιλάμε;
Για τους Δυτικούς. Κυρίως ευρωπαίους και Γερμανούς.
Αυτοί είναι βάρβαροι, ή μήπως εμείς τριτοκοσμικοί;
Δεν είμαστε τριτοκοσμικοί. Φαινόμαστε τριτοκοσμικοί, επειδή
αντιδρούμε άτσαλα στην εκβαρβάρωσή μας.
Ο.κ. Δεν με πείθεις, αλλά καταλαβαίνω ότι το πας πολύ μακριά.
Ακριβώς. Πιάσ’ το από μία άκρη, όπως την επιλέξεις.
Για πάμε: Ποια είναι τα θεμέλια του πολιτισμού μας;
Οι γνωστές αξίες μας, και ιδιαίτερα το φιλότιμό μας. Αλλά
και κάτι λιγότερο γνωστό, το δόγμα του ελληνικού πολιτισμού: «Οι νόμοι της
ελληνικής σκέψης ταυτίζονται με τους νόμους της πραγματικότητας».
Διαφωνεί κανείς σε αυτό;
Ναι, οι Ρωμαίοι. Και κατ’ επέκταση οι ευρωπαίοι. Πιστεύουν
ότι οι συμβατικοί νόμοι μπορούν να υποκαθιστούν τους νόμους της πραγματικότητας.
Σε εμάς πάει πρώτα η ουσία. Σε αυτούς, πρώτα ο τύπος. Που [υποτίθεται ότι]
φέρνει την ουσία.
Είναι τελείως διαφορετικές αντιλήψεις ζωής.
Πού εκδηλώνεται αυτή η θεωρητική διαφορά;
Στα πάντα. Στη γλώσσα, στην Παιδαγωγική, στην πολιτική –σε
ολόκληρη την κοινωνική ζωή.
Ποια είναι η διαφορά κατά βάθος;
Ο ελληνικός πολιτισμός, είναι άμεσος. Ο ρωμαϊκός, είναι
συμβατικός.
Ο πολιτισμός μας, εκφράζεται μονολεκτικά με την λέξη
ελευθερία. Ο πολιτισμός τους, εκφράζεται με τη λέξη «σύστημα». Διαφορά
προτεραιοτήτων.
Ένα παράδειγμα;
Πιστεύουν ότι κάτι νόμιμο είναι αυτοδικαίως και ηθικό. Κάτι,
δηλαδή, που το κρίνει ο νόμος, δεν τίθεται και υπό την τελική μας κρίση.
Ηθικό, για εμάς, είναι αυτό που θεωρούμε ηθικό. Αν κάτι που
θεωρούμε ανήθικο το επιτρέπει ο νόμος, βάζουμε στην άκρη το νόμο. Υπακούμε
στους νόμους της συνείδησής μας.
Κάποιος ευρωπαίος, παλαιότερα, έχει πει το εξής: «Ένα πράγμα
δεν είναι ηθικό επειδή είναι νόμιμο. Οφείλει να είναι νόμιμο, επειδή είναι
ηθικό». Βρες μου έναν σημερινό ευρωπαίο που να το έχει υπ’ όψιν του σαν άποψη.
Κι ας μην το συνυπογράφει.
Πιο χειροπιαστό το παράδειγμα, γίνεται;
Αμέ. Είναι νόμιμη η τηλεοπτική πλύση εγκεφάλου, η χυδαία προπαγάνδα.
Το βρίσκεις ηθικό; Κάτσε και μέτρα πόσα τέτοια ανήθικα έχουν επιβάλει τα
συμφέροντα.
Τι πολιτισμό έχουμε τώρα στην Ελλάδα;
Μπάσταρδο. Πατάμε σε δύο βάρκες. Είναι χοντρό πρόβλημα.
Μολύνει τα πάντα.
Μέσα μας, είμαστε Έλληνες. Φαίνεται, αρκεί να ξέρεις να το
ξεχωρίσεις. Αλλά είμαστε εγκλωβισμένοι στα ρωμαϊκού ρυθμού συστήματα. Στους νόμους
και το θεσμικό πλαίσιο, στο lifestyle,
στο εκπαιδευτικό τους σύστημα –στα πάντα.
Είναι γνωστή η μπαρούφα που λέει να ψηφιστεί ένας νόμος που
να επιβάλλει να τηρούνται οι νόμοι.
Ουπς! Γιατί είναι μπαρούφα;
Γιατί στην Ελλάδα τηρούνται οι κατά Αριστοτέλη «νόμοι καλώς
κείμενοι». Για έναν πραγματικό Έλληνα, δηλαδή, οι σωστοί νόμοι τηρούνται
αβίαστα. Τους λάθος νόμους, «τους παίρνει και τους σηκώνει».
Τουτέστιν: Δεν χρειαζόμαστε κι άλλους νόμους, ούτε
μηχανισμούς να τους επιβάλλουν. Σωστούς νόμους χρειαζόμαστε, ελληνικού ρυθμού.
Απλούς και πειστικούς.
Δεν τους έχουμε, έχουμε και την αρνησιδικία, αμφισβητείται
όλο το νομικό σύστημα, και φθάνουμε να μην τηρούνται –συλλήβδην– ούτε και οι καλώς κείμενοι νόμοι.
Μήπως έτσι συνηγορούμε σε παραβάσεις ακόμη και του Κ.Ο.Κ.;
Όχι, δεν συνηγορούμε. Δεν τις δικαιολογούμε –τις εξηγούμε.
Είναι μία λεπτή διαφορά (δικαιολογία/εξήγηση) που εσχάτως δυσκολεύονται να αντιληφθούν δυτικοί φωστήρες.
Γιατί δυσκολεύονται;
Έχουν συστηματικό πρόβλημα με την αντίληψη διαφορών. Έχουν
χαμηλή ακρίβεια σκέψης. Η πολλή τυπολατρία, οι ταμπέλες, οι αυθεντίες και οι
διασημότητες, τα συστήματα, και δεν συμμαζεύεται – όλα αυτά έχουν υποβαθμίσει
την όποια κριτική ικανότητα είχαν παλαιότερα.
Και χωρίς κριτική ικανότητα, καταλήγουν σε χρόνια σύγχυση.
Μήπως παραλές βαριές κουβέντες;
Ακριβώς αυτό! Αντί να μου ζητήσεις αποδείξεις των ισχυρισμών
μου, τους χαρακτηρίζεις. Πάει μπροστά, δηλαδή, το πώς σου φαίνονται. Όχι η
ουσία, τα επιχειρήματά μου.
Δεν σου λέω να συμφωνήσεις ντε και καλά. Αλλά να στα πω τα
επιχειρήματά μου, σκέψου τα, και μετά –μετά!– βγάλε όσους χαρακτηρισμούς
θέλεις.
Θα τσακωθείς και με εμένα τελικά;
…
Ας είναι. Απόδειξέ μου ότι δεν αντιλαμβάνονται καλά τις διαφορές.
Πρώτα απ’ όλα, δεν καταλαβαίνουν τις θεμελιώδεις διαφορές
ελληνικού και ρωμαϊκού πολιτισμό. Εξ ου και τα περίφημα περί ελληνορωμαϊκού
πολιτισμού. Τι σχέση έχει –πέρα από τις εξωτερικές ομοιότητες!– ένας πολιτισμός
ελευθερίας, με έναν πολιτισμό συστημάτων;
Έχουν βέβαια μία δικαιολογία. Νομίζουν ότι ελληνικός
πολιτισμός είναι μόνον Πλάτωνας και Αριστοτέλης, και όπως τους καταλαβαίνουν
μάλιστα.
Δεν καταλαβαίνουν ότι Ελλάδα = Όμηρος. Όλα τα μεταγενέστερα,
είναι απλώς σχόλια στον Όμηρο.
Τι εννοείς;
Έτσι μπράβο.
Άσε τα σάπια που ξέρεις…
Θα προσπαθήσω…
Η Λογική του Αριστοτέλη, φερ’ ειπείν, είναι απλώς
συστηματική αποτύπωση συλλογισμών του Ομήρου και των ηρώων του. Τους έκανε
κανόνες, δηλαδή. Δεν είναι λίγο αυτό, αλλά δεν είπε και κάτι καινούργιο.
Ο Πλάτωνας, πάλι, αντί να βγάζει από το μυαλό του διαλόγους
του Σωκράτη, θα μπορούσε κάλλιστα να επεξηγεί σκηνές της Ιλιάδας και της
Οδύσσειας. Αυτό δεν έκαναν οι τραγικοί;
Έχω διαβάσει το βιβλίο «Ποιος σκότωσε τον Όμηρο;» -εσύ λες ότι ζει;
Φυσικά. Ο Όμηρος ζει στην ελληνική φυσιογνωμία μας. Είναι
βαθιά νυχτωμένα τα αμερικανάκια που το έκαναν best seller.
Έχουμε οι σημερινοί Έλληνες κάποια σχέση με τον Όμηρο και την ελληνική
φυσιογνωμία που καταγράφει;
Τα φυλετικά μας προτερήματα που καταγράφει, όντως, έχουν
μείνει κάπως στα αζήτητα. Και λέω «κάπως», γιατί όλο και κάπου ξεφυτρώνουν
επιτεύγματα μονάδων μας που τα θυμίζουν.
Το κυριότερο, όμως, είναι η εμφανής σχέση μας με τα φυλετικά
μας ελαττώματα που καταγράφει. Πέρασαν 3.000 χρόνια, και είμαστε ακριβώς στα
ίδια χάλια.
Μιλάει για χάλια μας ο Όμηρος;
Για νέο το ακούς; Χάλια απερίγραπτα. Ψυχογράφημα επιπέδου. Δεν
χρειάζεται παρά να διαβάσεις τις πρώτες-πρώτες λέξεις των δύο ποιημάτων.
«Μήνιν» στην Ιλιάδα –δες πώς βγάζουμε τα μάτια μας μεταξύ
μας. Πόση αρχομανία, πόση διχόνοια, και ενώ είμαστε σε εσχάτη ένδεια. Μήπως τα
ίδια δεν έγιναν και μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο;
Και «Άνδρα» στην Οδύσσεια. Κάτσε και μέτρα πόσα ελαττώματα
του Οδυσσέα έχει ο σημερινός ανδρικός μας πληθυσμός. Μόνον μην ξεχάσεις να
ψάχνεις και για τους λιγοστούς που έχουν τα προτερήματά του. Το ‘πα καλά;
Δεν συνεχίζω –θα διαβάσω Όμηρο πρώτα.
Θαύμα. Κατέβασε το .pdf μου. Αρχαίο κείμενο
και μετάφραση Καζαντζάκη.
Άντε πνίξου. Τι ήθελες να πεις στην αρχή για τη γλώσσα μας;
Είναι κι αυτή άμεση. Οι ήχοι των λέξεών μας, αποδίδουν και
το νόημά τους. Οι λέξεις των δυτικών γλωσσών, αντιθέτως, είναι –εν γένει– συμβατικές.
Σύγκρινε, λόγου χάριν, τις λέξεις «άνθρωπος» και “man”. Η δική μας, ένα ποίημα
μόνη της, μας λέει κάτι για τι είναι άνθρωπος. Αυτός που βλέπει ψηλά. Η αγγλική
λέξη, λέει απλώς ένα συνθηματικό, μία συμφωνία μας δηλαδή για το τι θα μας λένε
αυτά τα τρία γράμματα.
Τι συνέπειες έχει αυτή η διαφορά;
Πολλές.
Πρώτα απ’ όλα, τις συμβάσεις μπορείς να τις κάνεις λάστιχο.
Η αλήθεια των ελληνικών λέξεων, όμως, δ-ε-ν προσφέρεται για κάτι τέτοιο. Είναι
εύκολο, για κάποιον που ξέρει, να γελοιοποιήσει έναν που δεν τις κατανοεί.
Μετά, με τις συμβάσεις και τα τεχνητά λεξιλόγια, δεν μπορείς
να πας και πολύ μακριά. Γι’ αυτό και οι επιστήμες έχουν ελληνικούς όρους.
Το κυριότερο, όμως, είναι ότι αυτή η συγκριτική υπεροχή της
γλώσσας μας είναι μέγα ανταγωνιστικό μας πλεονέκτημα. Είναι 2 σε 1, ήχος και
νόημα. Μεγάλη υπόθεση. Στην εποχή του ακραίου ανταγωνισμού.
Ο πλούτος της γλώσσας μας;
Αυτό την καθιστά απλώς υπέροχη. Ασυναγώνιστη. Είναι πλασμένη
η ελληνική γλώσσα για να αποδίδει τον συναισθηματικό πλούτο του πιο πλούσιου
συναισθηματικά λαού του πλανήτη.
Εξ ίσου, αλλά αμέσως μετά, είναι πλασμένη για να αποδίδει –και
με ακρίβεια!– την ευρύτητα των σκέψεων του λαού-ηγέτη του πλανήτη.
Μήπως είναι εθνικιστικά και σωβινιστικά όλα αυτά;
Όχι βέβαια. Δεν είναι πρόβλημα να αντιλαμβάνεται κανείς την
υπεροχή του. Πρόβλημα σωβινισμού αναφύεται στο παρακάτω. Στο τι κάνει κανείς,
δηλαδή, επειδή αισθάνεται ότι υπερέχει. Και άλλα κάνει αυτός που πράγματι
υπερέχει, κι εντελώς άλλα αυτός που απλώς διατείνεται ότι υπερέχει.
Η σύγχυση των ευρωπαίων φωστήρων που λέγαμε. Μαζί και ο
δογματισμός τους: βρες έναν να σε αφήσει να τελειώσεις τη φράση σου.
Κάτι πιο ειρηνικό;
Ευχαρίστως. Προσπάθησε να αποδώσεις σε δυτικοευρωπαϊκή
γλώσσα το δίλλημα «αγάπη ή έρωτας;»
Γκουγκλάρω… Ουπς! Love or love? Amour ou amour? Αχάαα!
Μπήκες στο νόημα;
Κάπως. Αλλά γιατί συμβαίνει αυτό;
Εγώ υποστηρίζω, πολύ απλά, ότι είναι συναισθηματικά
υπανάπτυκτοι. Αν ήσαν συναισθηματικά ανεπτυγμένοι, θα χρειάζονταν διαφορετικές
λέξεις.
Αλλά, είναι ακόμη χειρότερα τα πράγματα. Το love, το amour, το amore, το liebe κ.λ.π. δεν
σημαίνουν ούτε αγάπη ούτε έρωτα. Σημαίνουν, γενικά, κάποια επιθυμία συσχέτισης
με τον άλλον.
Μέχρι εκεί έχει φθάσει η ακρίβεια του λεξιλογίου τους, γιατί
μέχρι εκεί έχουν πάει τα συναισθήματά τους. Γι’ αυτό και κάνουν μόδα τον
κυνισμό και την αδιαφορία. Τι δεν καταλαβαίνεις;
Και όλη η τέχνη τους;
Στην καλύτερη περίπτωση, αποδίδει τα συναισθήματα κάποιων
μονάδων τους. Κάποιοι καλλιτέχνες, δηλαδή, ξέφυγαν από την γενική
συναισθηματική ανωριμότητα.
Στην χειρότερη περίπτωση, απλώς μιμούνται. Υποδύονται
συμπεριφορές λαών που έχουν συναισθηματικό πλούτο. Που πράγματι αγαπούν και
ερωτεύονται.
Αλλά να στο θέσω κι αλλιώς: βρες μου εσύ, προκομμένη μου, άλλη
εξήγηση για το ότι δεν έχουν διαφορετικές λέξεις για την αγάπη και τον έρωτα.
…
Όλη αυτή η υπεροχή μας, τώρα πια, είναι και επιστημονική
διαπίστωση. Το στεφανιαίο κύκλωμα του εγκεφάλου μας, που παράγει τα
συναισθήματα αλλά και την ολιστική μας αντίληψη, μπορεί να καταγραφεί
λεπτομερώς με φασματοσκοπήσεις.
Τι πιστεύεις ότι θα δείξουν;
Το προφανές. Καμία σχέση.
Αρχίζω να καταλαβαίνω, για να είμαι ειλικρινής, τι εννοείς εκβαρβάρωση.
Ο.κ. Βάλε και ότι παρόμοιες προσπάθειες, να μας κατεβάσουν
στο επίπεδό τους, συμβαίνουν στα πάντα. Και όλα αυτά, την ώρα που τους
αναγορεύουν σε αυθεντίες του πολιτισμού οι προπαγανδιστικοί τους μηχανισμοί.
Άρα δεν μιλάς για κάτι αντίστοιχο με την Ευρωπαϊκή Αναγέννηση.
Ακριβώς. Στην Ευρώπη, κατ’ αρχήν, δεν υπήρξε αναγέννηση.
Υπήρξε απλώς αναβίωση του ρωμαϊκού πολιτισμού. Είχαμε, δηλαδή, συνέχεια μετά
από κάποια διακοπή. Ούτε στο παραμικρό δεν αμφισβήτησαν τις βάσεις του
πολιτισμού μας.
Έχει λεχθεί, και σωστά, ότι όλη η Ευρωπαϊκή Φιλοσοφία δεν
είναι παρά σχόλια στον Πλάτωνα.
Τι κακό έχει αυτό;
Ο Πλάτωνας έχει νόημα μόνον ως σχολιαστής του Ομήρου. Είναι
πολύ καλοί οι προβληματισμοί των πλατωνικών διαλόγων, αλλά για κάποιον που
«φοράει» Ομηρική Παιδεία. Αν δεν την φοράει, απλώς παπαγαλίζει ανούσια πράγματα.
Οι ευρωπαίοι μελετούν τον Όμηρο όπως μελετούν άλλα νεκρά αρχαϊκά
ευρήματα –π.χ. τις πυραμίδες. Ουδόλως αντιλαμβάνονται ότι είναι σύγχρονος, για
οποιαδήποτε εποχή. Είναι η βάση του πολιτισμού μας. Τελεία. Fullstop –πώς το λένε;
Και ο Αριστοτέλης;
Είναι σαφώς πιο κοντά στον Όμηρο. Μην ξεχνάς [εκτός αν δεν
το ξέρεις…], ότι στην πλατωνική «Πολιτεία» είχαν αποκλεισθεί τα Ομηρικά Έπη. Ο
Πλάτωνας είναι ο εμπνευστής της λογοκρισίας.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η Ευρώπη ουδέποτε ασχολήθηκε σοβαρά
με τα «Ηθικά Νικομάχεια». Η Ευρωπαϊκή Ιστορία, όμως, θα μπορούσε να ήταν
τελείως διαφορετική, αν είχε τύχει έστω κάποιας προσοχής η αριστοτελική
«μεσότητα».
Αν, αντί για το πλατωνικό «ιδανικό», είχε επικρατήσει το
αριστοτελικό «μέσον», η Γερμανία π.χ. θα ήταν άλλη. Και δεν θα είχε υπάρξει
ποτέ Χίτλερ. Ο Χίτλερ, όπως και οι Πάπες στον Μεσαίωνα, εφάρμοσαν την πλατωνική
«Πολιτεία». Και τους ήταν παντελώς άγνωστη η λέξη «μέτρον». Έτσι «ξέφυγαν». Απλά
πράγματα.
Στην πολιτική μας, υπάρχει εκβαρβάρωση;
Σαφώς. Στην Δύση προέκυψε κάτι που ούτε καν είχαν διανοηθεί
οι αρχαίοι μας: κάποιοι να εκλέγονται για να λένε την γνώμη «μας». Να ψηφίζουν
αντί για εμάς. Ίσως, μάλιστα, ούτε καν καταλαβαίνουν στην Ευρώπη ότι ο
κοινοβουλευτισμός δ-ε-ν είναι δημοκρατία.
Μπορεί –μπορεί!– κάλλιστα να είναι ένα θαυμάσιο πολιτικό σύστημα,
αλλά δεν είναι δημοκρατία. Πώς το λένε;
Γιατί λένε τον κοινοβουλευτισμό δημοκρατία;
Στη χειρότερη περίπτωση, λένε απλώς ψέματα. Η ρωμαϊκή
υποκρισία.
Στην καλύτερη περίπτωση, απλώς, δεν καταλαβαίνουν ότι είναι
άλλο να εκλέγεις κάποιον για να εκτελέσει τις αποφάσεις του δήμου, και τελείως άλλο
για να αποφασίζει αντί για το δήμο. Μπερδεύουν δηλαδή, ως συνήθως, το ΤΙ με το
ΠΩΣ.
Σε κανένα δημοκρατικό πολίτευμα της Αρχαίας Ελλάδας, από την
Αθήνα μέχρι και τη Σπάρτη, δεν υπήρξε εκχώρηση εξουσίας ως προς το ΤΙ.
Η αμεσότητα, όπως είπαμε, είναι θεμελιώδες στοιχείο του
πολιτισμού μας. Το ίδιο, και της δημοκρατίας μας.
Ωραία. Πως θα οργανωθούμε; Θα φτιάξουμε κόμμα π.χ.;
Όχι βέβαια. Όχι μόνον γιατί ο καθένας θέλει κι από ένα μπαϊράκι
–το δικό του.
Η Ελληνική Αναγέννηση είναι οριζόντια αλλαγή –αυτό είναι το
κυριότερο εξωτερικό χαρακτηριστικό της. Στρέφει –ούτως ειπείν– τις
διαχωριστικές γραμμές κατά 90 μοίρες. Π.χ. σκεπτόμενοι-σανοφάγοι.
Είναι αλλαγή στο ΠΩΣ σκεπτόμαστε, και όχι στο ΤΙ
σκεπτόμαστε.
Και πως θα επιτευχθεί αυτό το –μου επιτρέπεις– θαύμα;
Πρώτα από όλα, είναι αναγκαίο. Ξέρεις μήπως κανέναν
σκεπτόμενο που να θέλει να πολιτευτεί; Να αφήσει το σπίτι του και την
επιχείρησή του, και να μπει σε φάμπρικα για χτίσιμο νέου κόμματος;
Στην καλύτερη, θα σου τάξουν να το ψηφίσουν. Το κόμμα θα το
φτιάξουν εξωγήινοι. Κι απάντα, μετά, στο δόγμα της “top”: «θέλουμε τους καλούς, αλλά
ψηφίζουμε τους άλλους».
Δεν γίνεται να αλλάξει όλο αυτό;
Για την ώρα, όχι. Τουλάχιστον μέχρι να ξεκαθαρίσει το τοπίο
με το «πείραμα Trump». Αν
επικρατήσει, και αποδείξει
ενάρετα αποτελέσματα, θα βρει μιμητές και στη χώρα μας. Θα δούμε κι εδώ
επιχειρηματίες στην πολιτική.
Αν αποτύχει, θα είναι δυσκολότερο κι από τώρα.
Ο.κ., είναι αναγκαία η αλλαγή στο ΠΩΣ σκεπτόμαστε. Αλλά πως θα γίνει;
Με την μέθοδο της διασποράς ιδεών και συμπεριφορών. Μιμιδίων.
Θα διανέμουμε, χαλαρά, σωστές ιδέες. Ο κόσμος είναι έτοιμος
να δεχθεί σωστές ιδέες. Και θα βρεθούν πολιτικάντηδες, σε όλους τους χώρους,
που θα τις μοντάρουν στην προεκλογική τους εκστρατεία.
Γιατί να το κάνουν;
Για να εκλεγούν. Λίγο το ‘χεις;
Και θα διανέμουμε τις δικές σου ιδέες;
Θα διανέμει ο καθένας τις ιδέες που του αρέσουν. Αν του
αρέσουν οι δικές μου, ας διανέμει τις δικές μου. Αν του αρέσουν, αλλά δεν θέλει
να με προβάλει, ας τις πει με δικά του λόγια.
Εσύ προβάλλεις ιδέες άλλων;
Φυσικά. Προβάλλω ακόμη και αντίθετες απόψεις, προκειμένου να
τις κριτικάρω αξιοπρεπώς.
Είχαμε μείνει στη γλώσσα από τα θεμέλια. Τι ήταν μετά;
Μετά τη γλώσσα, πάει η Παιδαγωγική. Η ρωμαϊκή εκπαίδευση,
βασίζεται σε τεχνητό σύστημα. Η Ελληνική Παιδεία, βασίζεται στην βιωματική
διδασκαλία, στην ενόραση. Στην εσωτερική διάθεση, στην επιθυμία του μαθητή.
Στην ελεύθερη πνευματική ανάπτυξή του.
Σαν άνθρωποι, είναι να αλλάξουμε κάτι βασικό;
Σαφέστατα. Το μεγάλο μας στοίχημα, είναι η ανάκτηση του
συναισθηματικού μας πλούτου. Αυτού που στο σημερινό lifestyle είναι “out”.
Εκεί, θα δούμε με νέο μάτι και τις σχέσεις των δύο φύλων,
αλλά και το σαράκι της φυλής μας: τον φθόνο.
Μέχρι που θα φθάσουμε;
Στο άγνωστο. Η αριστοδημοκρατία, ως πολίτευμα για πολίτες
επιπέδου, είναι σε θέση να μας πάει πολύ μακριά. Ακόμη και ως «πολίτευμα» στις
παρέες μας.
Τι είναι η αριστοδημοκρατία;
Κράμα αριστοκρατίας και δημοκρατίας, ανώτερο από τα
συστατικά του. Όπως φτιάχνεται, από σίδηρο και άνθρακα, το ατσάλι.
Η αριστοδημοκρατία είναι πιο αριστοκρατική από την
αριστοκρατία, και πιο δημοκρατική από τη δημοκρατία.
Έχεις σκοπό να με τρελάνεις εσύ. Δεν ρωτάω άλλο. Μήπως ξεχάσαμε κάτι;
Ναι, το γερό εφόδιο: Νέα Θεωρία της Γνώσεως. Επανάσταση στις
ανθρωπιστικές επιστήμες. Θεωρία που υπόσχεται καθαρή υπεροπλία, ιδίως στο χάος
των χρηματιστηρίων.
Ψιλοπράγματα.
Ε ναι.
2 Σεπτεμβρίου 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου