ReMeddling: Trial

Dear Donald,

Απερίγραπτα χάλια. Αυτό, αν μου επιτρέπεις, είναι το σχόλιό μου για τη δίκη στη Γερουσία. Αλλά δεν αφορά μόνον τους ανεκδιήγητους Dems. Αφορά και τη δική σου πλευρά. Κυρίως, όμως, αφορά γενικά την Αμερική σας.

Εξηγούμαι.

Αποδεικνύεται ότι οι Dems δεν έχουν τα προαπαιτούμενα ώστε να καταλάβουν μία θεμελιώδη διαφορά: άλλο εισαγγελέας άλλο αντίδικος. Σύμφωνα με το Σύνταγμά σας, και χωρίς αμφιβολία, η Βουλή, σε αυτή τη διαδικασία, έχει το ρόλο εισαγγελέα. Ούτε αντίδικος είναι, ούτε πολιτική αγωγή.

Ο εισαγγελέας, είναι ο πρώτος που φροντίζει για την εξακρίβωση της αλήθειας. Δεν έχει συμφέρον εναντίον του κατηγορουμένου, εκτός από την τιμωρία για τα παραπτώματα που κατηγορείται.

Γι’ αυτό και, ένας ευσυνείδητος εισαγγελέας, δεν θα διστάσει να προτείνει την απαλλαγή του κατηγορουμένου. Αν, βεβαίως, διαπιστώσει αθωότητα ή αμφιβολίες.

Αν τα πεις όλα αυτά στο Sciff, ή τη φιλενάδα σου την Pelosi, θα σου πουν κάτι σαν «αυτό κάναμε». Αλλά, φευ!, τι λένε οι πράξεις τους;

Πώς ξεχωρίζει η συμπεριφορά  εισαγγελέα από τη συμπεριφορά αντίδικου;

Είναι πολύ απλό: ο εισαγγελέας θα ασχοληθεί εξονυχιστικά με κάθε τι που θα πει ο κατηγορούμενος και η υπεράσπισή του. Δεν νοείται –με άλλα λόγια– εισαγγελέας που παραβλέπει τα γεγονότα ή τις εξηγήσεις που επικαλείται η υπεράσπιση. Οφείλει να τα αντικρούσει, ένα προς ένα. Κι αν δεν τα αντικρούσει, το δικαστήριο οφείλει να δεχθεί αυτά που δεν αντικρούσθηκαν.

Dear Donald,

Όλα αυτά, είναι νομικά πρωτοετούς φοιτητή. Πέσμου, όμως, κάτι: γιατί οι συνήγοροί σου δεν έκαναν έναν κατάλογο με τα στοιχεία που κατέθεσαν και δεν αντικρούσθηκαν; Γιατί δεν τύλιξαν το κατηγορητήριο σε ένα –ένα!– κομμάτι χαρτί Α4; Γιατί δεν τεκμηρίωσαν συνοπτικά ότι οι “House managers” φέρθηκαν ως αντίδικοι κι όχι ως εισαγγελείς;

Η απάντησή μου: έχουν αντίστοιχο πρόβλημα σύγχυσης με τους Dems, αλλά σε μικρότερο βαθμό. Σίγουρα, δεν αντιλαμβάνονται την ακριβή σύγχυση των Dems. Το τονίζω: ακριβή.

Δώσε βάση. Παράδειγμα.

Περιώνυμος συνήγορός σου, ανέπτυξε τη θεωρία της σύμπτωσης συμφερόντων Αμερικής και Προέδρου. Ότι η έρευνα που ζήτησες από τον Ουκρανό, δηλαδή, δεν είναι κακό να σε ωφελήσει, καθώς θα ωφελούσε πρώτα την Αμερική.

Πέσμου πάλι κάτι: ποιος κατάλαβε σε ποιο ακριβώς όφελος της Αμερικής αναφερόταν; Για το συνήγορο, έτσι φαίνεται, είναι σωστό να ζητάει η Αμερική να ελεγχθεί Αμερικανός υπήκοος από ξένο κράτος για διαφθορά εκτός Αμερικής.

Πόσοι συμφωνούν; Τουτέστιν: Πόσοι Αμερικανοί βλέπουν με απαξία το να τα παίρνουν οι Bidens από τους Ουκρανούς;

Ο συνήγορός σου, ούτε καν υποψιάζεται την απάντηση. Ούτε καν υποψιάζεται ότι αυτά που είναι αυτονόητα γι’ αυτόν, μπορεί –μπορεί!– να μην είναι αυτονόητα για άλλους.

Αυτή η σύγχυση, δεν έχει τέλος. Μαζί, δεν έχει τέλος ο αυτισμός σας. Όλων, αλλά με ποσοτικές διαφορές. Οι Dems είναι σε παράκρουση. Η πλευρά σου, τουλάχιστον, αναρωτιέται τι δεν καταλαβαίνουν οι άλλοι.

Η απάντησή μου: δεν καταλαβαίνουν ότι άλλο Αμερική άλλο Ευρώπη.

Άλλο το Αμερικάνικο Σύνταγμα, άλλο τα ευρωπαϊκά. Άλλη η φιλοσοφία της διάκρισης εξουσιών στην Αμερική, άλλη η φιλοσοφία της διάκρισης εξουσιών στην Ευρώπη.

Κανείς στην Ευρώπη δεν διανοείται πολιτικά αντίπαλες την Εκτελεστική και τη Νομοθετική Εξουσία. Τόσο που ακόμη και στην προεδρική Γαλλία, προβλέπεται μία κοπτοραπτική λύση συγκυβέρνησης, αν ο Πρόεδρος και η Βουλή δεν συμπλέουν κομματικά. Στη Γερμανία, στην Ιταλία, κι οπουδήποτε στην Ευρώπη, είναι εκ των ουκ άνευ η κυβέρνηση να έχει και τη Βουλή με το μέρος της.

Το έχουν καταλάβει αυτό οι συνήγοροί σου; ή μήπως το μισοκατάλαβαν κι αυτό, όταν δημοσιοποιήθηκε σε καραβίσια;

Εν ολίγοις: δεν μπορεί να σε κατηγορεί ο Schiff ότι πας να γίνεις “king”, όταν το Σύνταγμα σε προδιαγράφει με περιθώρια βασιλικού ρόλου. Εκλεγόμενου, με θητεία, με δυνατότητα ανάκλησης –ναι. Αλλά βασιλιά.

Η διάκριση εξουσιών που έχουν επιλέξει οι Ιδρυτές των ΗΠΑ δεν είναι στατική, όπως στην Ευρώπη. Είναι δυναμική, ώστε –προφανώς!– να μπορεί να προσαρμόζεται στις εκάστοτε περιστάσεις. Και με τελικό ρυθμιστή το εκλογικό σώμα. Δεν χωρά αμφιβολία σε αυτό.

Φυσικά, δικαίωμα του καθενός να διαφωνεί με τους Ιδρυτές. Αλλά πάει πολύ, ταυτόχρονα, και να διαφωνεί και να επικαλείται τους Ιδρυτές σας. Απλά πράγματα.

Δεν θα συνεχίσω άλλο σήμερα.

Η δίκη σου στη Γερουσία έληξε. Και δίχασε όσο ποτέ την Αμερική. Αυτός ο διχασμός, όμως, δεν ξεπερνιέται ούτε και με τη θεαματική –όπως προβλέπω– εκλογική νίκη σου το Νοέμβρη.

Να στο πω κι αλλιώς: με τον Dow ακόμη και στις 45.000, δεν πρόκειται να γίνει Μεγάλη Ξανά η Αμερική, όσο παραμένει τόσο πρωτόγονη στην απονομή της δικαιοσύνης. Με τόση σύγχυση για τις πρωταρχικές συνταγματικές ρυθμίσεις της. Με τέτοια χάλια στη βαθιά κατανόηση των ιδρυτικών αρχών της.

Και θα είναι κτίσμα στην άμμο.

Καλά ξεμπερδέματα, και καλές εμπνεύσεις!

Sincerely yours,

Kostas

btw: μήπως ξεχάσανε και τί σημαίνει μία χειραψία;

6 Φεβρουαρίου 2020

Κώστας Τζαναβάρας