Είπες, λοιπόν, να φορολογούμε την αξία και όχι το εισόδημα…
Πιο πριν, λέω κάτι λίγο διαφορετικό: γιατί φορολογούμε το
εισόδημα και όχι την αξία;
Εγώ πάλι, θα σε ρωτήσω άλλο: δεν είναι το ίδιο;
Σε πολύ πρόχειρη ματιά, πράγματι, φαίνεται σαν να παίζουμε
την κολοκυθιά. Η αξία, εν γένει, είναι συνάρτηση του εισοδήματος. Αλλά κάτι
τέτοιες πρόχειρες γενικεύσεις πληρώνουμε στην σημερινή κρίση. Κάτι απροσεξίες
στις σημαντικές λεπτομέρειες.
Και είναι εξόχως χαρακτηριστικό, και σημαντικό, το εξής: δεν
είναι και τόσο γνωστό ποιος είχε τη λαμπρή ιδέα να φορολογούμε το εισόδημα.
Ούτε, έστω, πού πρωτοεφαρμόσθηκε αυτή η λαμπρή ιδέα.
Μήπως ξέρεις εσύ;
Για να είμαι ειλικρινής, δεν πάει κάπου το μυαλό μου.
Ούτε εγώ το ξέρω.
Υπάρχει, δηλαδή, μία θεμελιώδης αντίληψη στη σημερινή
κοινωνία, που τη θεωρούμε αυτονόητη. Τόσο, που κανείς δεν ψάχνει τον εμπνευστή
αυτής της ιδέας.
Κι εσύ γιατί λες να την επανεξετάσουμε;
Γιατί έχουμε την κρίση. Και μη μου πεις ότι κρίση έχουμε
μόνον στην Ελλάδα.
Ισχυρίζομαι και κάτι ακόμη: η κρίση δεν είναι απλώς –όπως
λέμε συνήθως– ευκαιρία να δούμε αυτό το θεμελιώδες ζήτημα. Είναι αδήριτη
ανάγκη. Αν δεν το αλλάξουμε, δεν γλυτώνουμε. Η άποψή μου.
Ο.κ. Με έπεισες στο εξής: αν μη τι άλλο, να το δούμε.
Θαύμα!
Αλήθεια: τι λέει ο Όμηρος σε αυτό το ζήτημα;
Λίγα αλλά σημαντικά. Δεν υπήρχε τότε κράτος με τη σημερινή
έννοια.
Ίσως έχεις ακουστά και την εξής άποψη: «Η κοινωνία είναι
αγαθό, το κράτος όχι. Η κοινωνία γεννήθηκε από τις αρετές του ανθρώπου, το
κράτος από τις κακίες του.»
Από αυτή την σκοπιά, μπορούμε να παραδεχθούμε ότι στην
ομηρική εποχή δεν είχε προχωρήσει και τόσο η ανθρώπινη κακία. Αλλά υπάρχουν ήδη
οι απαρχές της φορομπηχτικής λογικής της εξουσίας.
Ο Αλκίνοος, ο συνετός βασιλιάς των ομηρικών Φαιάκων,
πρωτοστατεί ώστε οι αριστοκράτες ομοτράπεζοί του να «κάνουν το κομμάτι τους»,
τιμώντας με ακριβά δώρα τον Οδυσσέα. Δεν τους διατάζει, αλλά τους υποχρεώνει με
τον τρόπο του. Και, στη συνέχεια, τους προτρέπει να εισπράξουν το αντίτιμο από
τον λαό. «Αγειρόμενοι κατά δήμον».
Όλα δείχνουν, λοιπόν, ότι ο εμπνευστής του φορομπηχτισμού που
ψάχνουμε είναι απλώς η ανθρώπινη κακία. Η εξουσία, απανταχού της γης, έχει χούι
να αρπάζει ό,τι βρίσκει εύκαιρο. Και ό,τι πιο εύκαιρο είναι το εισόδημα –απλά
πράγματα.
Τι συνέπειες έχει αυτό το χούι;
Πρώτα απ’ όλα, προφανώς, το κρυφτούλι. Δράση-αντίδραση. Η
φορομπηχτική λογική, πάει πακέτο με την προσπάθεια φοροδιαφυγής. Και η
φοροδιαφυγή φέρνει προσπάθειες για σύλληψή της. Οι διωκτικοί μηχανισμοί έχουν
έξοδα, άρα θέλουν κι άλλους φόρους.
Και, μετά, αρχίζει η βαριά σαπίλα: η συνδιαλλαγή με τα
όργανα που καταδιώκουν τη φοροδιαφυγή. Καταλαβαίνεις πού φθάνει ο φαύλος κύκλος
του φορομπηχτισμού.
Ε ναι. Αλλά μήπως με τα σημερινά μέσα η σύλληψη της φοροδιαφυγής μπαίνει
σε πιο υγιείς βάσεις;
Σίγουρα. Μόνον που θα πρέπει να περιμένουμε και λίγο την
αντίδραση.
Αλλά, ούτως ή άλλως, οι χοντρές συνέπειες του άδικου
συστήματος παραμένουν. Ίσως μάλιστα οξύνονται.
Βάστα μισό λεπτό: τι ακριβώς είναι άδικο στην φορολόγηση του
εισοδήματος;
Φαντάσου δύο επιχειρήσεις, στο ίδιο αντικείμενο, και
πάνω-κάτω στα ίδια φυσικά μεγέθη. Ίδιο όγκο παραγωγής, φαντάσου. Η μία, λοιπόν,
έχει κάποια εύλογα κέρδη. Η άλλη, βάζει διευθυντή τον ευνοούμενο του τοπικού
βουλευτή, τα θαλασσώνει, και δεν έχει κέρδη. Δεν τα κρύβει –δεν έχει κέρδη,
λόγω κακής διεύθυνσης.
Γιατί, στην τελική, η μία επιχείρηση να πληρώνει φόρους και
η άλλη να μην πληρώνει;
Προφανώς, προκύπτει το ερώτημα γιατί πληρώνουμε φόρους.
Έτσι μπράβο.
Η φορολόγηση του εισοδήματος, των κερδών στην περίπτωσή μας,
εκφράζει την αρπακτική λογική που είπαμε. Αλλά, κατά βάθος, εκφράζει την
αντίληψη ότι το κράτος είναι συνεταίρος μας, και μάλιστα μόνον στα κέρδη.
Σωστά. Η δική σου αντίληψη, πώς το βλέπει;
Βλέπω το κράτος, το καλώς εννοούμενο κράτος, ως πάροχο
υπηρεσιών.
Αυτές οι υπηρεσίες παρέχονται και στην επιχείρηση που έχει
κέρδη και στην επιχείρηση που δεν έχει κέρδη. Γι’ αυτό θα πληρώνουν –λέω εγώ–
και οι δύο.
Δες το κι αλλιώς: μήπως, στη δεύτερη επιχείρηση του
παραδείγματος, γίνονται εκπτώσεις σε ενοίκια;
Λογικό κι αυτό. Υπάρχει, όμως, καλώς εννοούμενο κράτος;
Συνολικά, όχι, δεν υπάρχει. Θα το φτιάξουμε. Αλλά μην
υπερβάλλουμε κιόλας.
Μέχρις ενός σημείου, με το κράτος εξυπηρετούνται κοινωνικές
ανάγκες. Είναι βέβαιο, μάλιστα, ότι διαρκώς μικραίνει το ποσοστό πραγματικών
κοινωνικών αναγκών που εξυπηρετούνται, και αυξάνει το ποσοστό αυτών που
προκύπτουν δευτερογενώς από την αρρώστια του συστήματος. Αλλά κοινωνικές
ανάγκες προς εξυπηρέτηση από το κράτος, υπάρχουν. Αναμφισβήτητα.
Σίγουρα, δεν είμαι αναρχικός. Θα επανασχεδιάσουμε εκ βάθρων
το κράτος μας, αλλά κράτος θα φτιάξουμε. Σχεδιάζω κράτος «Λιτό και
αποτελεσματικό» –στο είπα. Να στο ολοκληρώσω το σύνθημά μου: «Διακριτικός
ρυθμιστής της κοινωνικής ευημερίας».
Γίνεσαι όλο και πιο εξωγήινος…
Θα στο ξαναπώ κι έτσι: αν βρίσκεις γήινες λύσεις, μην ασχολείσαι
με τις χιονοστιβάδες μου. Στα ίσια.
Αισθάνεσαι σίγουρος ότι δεν υπάρχουν γήινες λύσεις, ή λάθος
καταλαβαίνω;
«Βάζουμε το κάρο μπροστά από το άλογο» –γνωστή έκφραση.
Δηλαδή;
Σου φαίνεται ότι το παράδειγμα, με τα δύο εργοστάσια και τον
ευνοούμενο του βουλευτή, είναι κάτι παρατραβηγμένο. Ή κάτι που διορθώνεται. Το
ίδιο, όμως, θα ήταν κι αν τα λάθη στο management τα είχε κάνει ένας
καταξιωμένος αστέρας της αγοράς στελεχών.
Η ουσία, αν θέλεις να στο πάω μέχρι τέλους, είναι ότι
τιμωρούμε την επιχειρηματική επιτυχία. Κάθε επιχειρηματίας διαισθάνεται αυτή
την αδικία, αν δεν την συνειδητοποιεί. Σκέψου και ότι στο τέλος είναι πιθανό να
βρεθεί να διασώζει με τους φόρους του την επιχείρηση του ακαμάτη γείτονα. Δεν
έχει τέλος ο παραλογισμός του συστήματος.
Να στο πω και μεταφορικά. Είμαστε σαν μία ποδοσφαιρική
ομάδα, όπου ο ιδιοκτήτης της ομάδας βάζει τον εξής κανόνα: να πλένει –αμέσως
μετά το ματς– τις φανέλες και τις κάλτσες όλης της ομάδας όποιος βάζει γκολ.
Πες μου πόσες Κυριακές θα πανηγυρίσει ο γκολτζής της ομάδας;
Το ‘πιασα. Πού
έχουμε φθάσει σήμερα;
Η επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα έχει γίνει επικίνδυνο σπορ.
Πηγές κέρδους είναι ό,τι πιο αρρωστημένο βάλει ο νους ανθρώπου. Κρατικοδίαιτες
πρακτικές, κόλπα με τους φόρους, επιδοτήσεις, κομπίνες. Εκλείπει το μοντέλο του
τολμηρού επιχειρηματία που πλουτίζει στα ίσια. Υπάρχουν εξαιρέσεις, και
τονίζουν τον κανόνα εκκωφαντικά.
Οι ευρύτερες συνέπειες, είναι ακόμη πιο βαθιά. Εκλείπει η
πρωτοβουλία, η πρωτοπόρα σκέψη και δράση. Παραπέρα: εκλείπει ο ανδρισμός. Και η
Ελλάδα, όπως και η Ευρώπη, ψάχνει τις λύσεις στο μέγα δημογραφικό της πρόβλημα σε
επιδόματα, κρατικές στηρίξεις και δεν συμμαζεύεται.
Μήπως είσαι και
σεξιστής;
Για το δημογραφικό μιλάμε. Και οι νόμοι της πραγματικότητας,
καλή μου, είναι απλοί. Παιδιά γεννιούνται από τον συνδυασμό ανδρισμού και
θηλυκότητας. Ούτε από επιδόματα, αλλά και ούτε από σχέσεις εκτίμησης μεταξύ
ομοφυλοφίλων.
Αν όλα αυτά είναι σεξισμός…
Το τερμάτισες.
Όχι ακόμη.
Πολύ φοβάμαι ότι ζούμε, απλώς, την εποχή που οι κατ’ εξοχήν
εκπρόσωποι της λευκής φυλής έχουν να απαντήσουν στο ωμό δίλλημα: «Αλλάζουμε, ή
πεθαίνουμε». Θα αργήσουν –πόσο άραγε;– οι άλλες φυλές να πάρουν χαμπάρι τι
σημαίνει να πλένει τις φανέλες ο σκόρερ, αλλά έχουν κάποιο χρόνο να το
σκεφθούν.
Ομηριστί: «όψιμον οψιτέλεστον».
Η Ελλάδα, πάντως, κ-α-ι σε αυτό το σημείο, αποδεικνύεται ότι
δ-ε-ν είναι τριτοκοσμικός ουραγός. Ίσα-ίσα, όπως αποδεικνύεται, προπορεύεται.
Σκοντάφτει πρώτη στα δομικά προβλήματα του πολιτισμού μας. Τι πιο λογικό, αφού
αυτή τον δημιούργησε.
Ματ.
Να δούμε ποιος θα πλένει τις φανέλες;
Δεν υπάρχει λόγος
–κατάλαβα. Πες μου την πρότασή σου.
Αντιπροτείνω ετήσιο φόρο περιουσίας:
(α) 1% επί της αξίας
των ακινήτων,
(β) 3% επί της αξίας των μεταφορικών μέσων, και
(γ) 1% επί της αξίας των επιχειρήσεων, αλλά αφού αφαιρεθεί η
αξία των ιδιόκτητων ακινήτων και μεταφορικών μέσων.
Μισθοί, συντάξεις,
κέρδη;
Αφορολόγητα.
Τι δεν καταλαβαίνω;
Μάλλον δεν μπορεί να πάει το
μυαλό σου ότι προτείνω πλήρη φορολογική απαλλαγή για τα εισοδήματα. Που σήμερα
φορολογούνται αγρίως.
Σήμερα φορολογούνται οι μισθοί και οι συντάξεις, τα κέρδη,
τα μερίσματα, οι τόκοι κ.λ.π. Και στα ακίνητα, έχουμε ΕΝΦΙΑ και φόρο στα
–τυχόν– ενοίκια. Συν τα τέλη κυκλοφορίας αυτοκινήτων και λοιπών μεταφορικών
μέσων.
Να στο πω κι αλλιώς να το καταλάβεις: ο φόρος περιουσίας που
προτείνω δ-ε-ν είναι ένας ακόμη φόρος. Είναι ο μόνος άμεσος φόρος.
Όπως λες κι εσύ: ΜΙΣΟ ΛΕΠΤΟ, ΝΑ ΤΟ ΚΑΛΟΣΚΕΦΘΩ…
Σου θυμίζω ότι είμαστε στο «αν μη τι άλλο, να το δούμε».
Ο.κ. Να τα πάρουμε ένα-ένα, και με τη σειρά. Πώς θα βγαίνει η αξία, και
δεν θα έχουμε τα ίδια;
Με το ρεαλιστικό σύστημα –όπως το βάφτισα.
Η κεντρική ιδέα, είναι ότι την αξία την δηλώνει ο
δικαιούχος. Αλλά –εδώ είναι το κόλπο– τον δεσμεύει παντού. Στα δικαστήρια, στις
τράπεζες, στις ασφαλιστικές –παντού. Τέρμα τα αστεία.
Υπό αυτό το νομικό πλέγμα, αν δηλώσει μικρότερη αξία για να
γλυτώσει φόρους, κινδυνεύει με πολύ μεγαλύτερες ζημιές. Αν πράγματι το
καλοσκεφθείς, θα δεις ότι ο φορολογούμενος θα έχει όχι απλώς κίνητρο, αλλά –κυρίως–
συμφέρον να είναι ειλικρινής.
Βοηθητικά, το σύστημα προτείνει εύλογη αξία. Αν σε
ενδιαφέρουν λεπτομέρειες, να σου δώσω παραπομπή. Αλλά, αν θες να μείνουμε στα
βασικά, έχει δημοσίως χαρακτηρισθεί «αξιοπρεπέστατο!!».
Αν βάλεις μαζί το συμφέρον και την αξιοπρέπεια, πες μου
ποιος θα φοροδιαφεύγει.
Το φαντάζομαι. Συμφωνώ να μείνουμε στα βασικά. Πώς θα «βγαίνει» το
κράτος;
Θα έχει πολύ λιγότερα έξοδα από τα σημερινά. Ολόκληροι
τομείς κρατικών παρεμβάσεων θα πάψουν να έχουν νόημα ύπαρξης. Έχουμε
ατελείωτους κοστοβόρους μηχανισμούς π.χ. ενίσχυσης τηε επιχειρηματικότητας, που
στην πραγματικότητα σπρώχνουν το άλογο με το κάρο μπροστά του.
Χωρίς να το αναλύσουμε περισσότερο, ισχυρίζομαι ότι έχουμε
καπιταλισμό με σοσιαλιστικής λογικής φορολογικό σύστημα. Οξύμωρο σχήμα.
Κι όλα αυτά ανατρέπονται με μία απλή αλλαγή στο ΤΙ φορολογούμε;
Ακριβώς.
Κι όταν λέμε «χιονοστιβάδα», επί του προκειμένου, να ξέρεις
ότι υποβαθμίζουμε την ευλόγως αναμενόμενη εικόνα. Πρόκειται απλώς για κοινωνικό
big-bang. Ξανασκέψου αυτά που λέγαμε πριν
για τις συνέπειες του φορομπηχτισμού. Ε, όοολο αυτό, γυρίζει ανάποδα.
Σςςςς… Η αρχή του φαύλου κύκλου, αν θυμάμαι καλά, ήταν με την
προσπάθεια φοροδιαφυγής. Τι προσδοκάς σχετικά;
Παύει να έχει έννοια η φοροδιαφυγή. Δεν καταπολεμάται
–εξαφανίζεται. Σου είπα για τον συνδυασμό συμφέροντος και αξιοπρέπειας. Αλλά, να
το δούμε και κομμάτι-κομμάτι;
…
Μπορείς –πρώτον– να κρύψεις ότι έχεις ένα ακίνητο, ένα
μεταφορικό μέσο, μία επιχείρηση; Θα κρύψεις την αξία –δεύτερον– όταν έχεις
συμφέρον να είσαι ειλικρινής; Και –τέλος– θα αρνηθείς την καταβολή φόρου, σε
ένα δίκαιο και ανταποδοτικό φορολογικό σύστημα; Σε ένα αξιοπρεπέστατο
φορολογικό σύστημα;
Όχι, σίγουρα.
Κι όμως, δεν είναι τόσο απλό. Εκεί, ναι!, τείνει θεωρητικά το
σύστημα που προτείνω. Επί πλέον, είναι πράγματι ένα σύστημα που βασίμως
προβλέπεται ότι θα αυτοβελτιώνεται. Είναι ενάρετος κύκλος. Οι συνεπείς
φορολογούμενοι, θα αισθάνονται όλο και πιο όμορφα. Είναι ο παράδεισός τους.
Αλλού είναι το χοντρό πρόβλημα.
Για πες.
Θα στο πω όπως το έζησα και το διέγνωσα.
Όταν πρωτοπαρουσίαζα την πρότασή μου στο forum του capital.gr, είχα διάλογο με έναν επιχειρηματία.
Έτσι έλεγε, και αυτό φαινόταν από τα λεγόμενά του.
Έκανε, λοιπόν, διάφορες ενστάσεις. Το ένα δεν γινόταν, το
άλλο δεν είναι δίκαιο κ.λ.π. κ.λ.π. Του απαντούσα σε ένα-προς-ένα. Άλλα τα
παραδεχόταν, σε άλλα σιωπούσε. Στο τέλος, έγραψε ξεκάρφωτα το εξής απίστευτο:
αν γίνει αυτό το φορολογικό σύστημα, εγώ θα πάω την επιχείρησή μου στην
Βουλγαρία.
Εξαφανίσθηκε, αφήνοντας αναπάντητη την τελευταία ερώτησή
μου: θα έχει λιγότερους φόρους στην Βουλγαρία που θα πας;
Το συμπέρασμά σου;
Θα φύγει από την Ελλάδα γιατί δεν θα μπορεί να
φοροδιαφεύγει. Τον ενδιαφέρει –έτσι πιστεύω– να μπορεί να κλέβει την εφορία,
όχι να πληρώνει λιγότερους φόρους.
Λογικό το βρίσκω –ως ερμηνεία του φαινομένου, εννοείται.
Θενξ. Μόνον που κάπου εκεί «φθάνει ο κόμπος στο χτένι». Πάνω
απ’ όλα, όπως αντιλαμβάνεσαι, προωθώ όχι συνταγματική αλλαγή, όχι απλή αλλαγή
πολιτεύματος, όχι απλή αλλαγή φορολογικού συστήματος –ας μη συνεχίσω.
Πρωτίστως, προωθώ μία ηθική επανάσταση.
Ακριβώς. Από το στόμα μου το πήρες. Αλλά, μια και το έφερε η κουβέντα
στην Ηθική, να σε ρωτήσω κάτι βασικό: Πώς θα πληρώνει φόρους κάποιος που έχει
ακίνητα αλλά δεν έχει εισοδήματα;
Εκεί ακριβώς, στην απάντηση σε αυτή την ερώτηση, κρίνεται το
αν έχεις μπει στην ουσία της επαναστατικής αλλαγής. Αν, δηλαδή, μπορείς να
βάλεις με το μυαλό σου το νέο τοπίο. Αν μπορείς να απεγκλωβισθείς από την
διαχείριση της μιζέριας.
Αλλά, δες –στα γρήγορα– και τι προτείνω για την έμμεση
φορολογία. Προτείνω, εν γένει, αφορολόγητη την κατανάλωση. Θα φορολογούνται
μόνον ορισμένα είδη, και για ειδικούς ανταποδοτικούς λόγους. Π.χ. ο φόρος στα
τσιγάρα, θα πηγαίνει για την Υγεία. Ο φόρος στα καύσιμα, θα πηγαίνει στο
Περιβάλλον.
Αλλά μην επεκταθούμε, αν και υπάρχει κι εδώ μία άρση
αντινομίας.
Ναι, αλλά δεν μου απάντησες.
Να απαντήσω τώρα.
Πρώτον, αν έχω δίκιο, η φορολογική επανάσταση που προτείνω
είναι θεραπεία κοινωνικού καρκινώματος καθολικής μετάστασης. Θέμα
προτεραιοτήτων, δηλαδή.
Δεύτερον, το τελευταίο που περιμένει κανείς, μετά από μία
τέτοια ηθική επανάσταση, είναι η κοινωνία να αφήσει αβοήθητους τους πράγματι
ανήμπορους.
Τρίτον, σκέψου πόσους φόρους πληρώνει τώρα ο άνθρωπος που
σκέπτεσαι ως παράδειγμα, και δεν θα τους πληρώνει άλλο. Στη σύνταξη, στα
τρόφιμα κ.λ.π.
Και, τέταρτον, αλλά και πιο βασικό, οι δυνατότητες
αξιοποίησης του ακινήτου, ώστε να έχει εισοδήματα, αλλάζουν θεματικά.
Κατά τα άλλα, φυσικά μιλάμε για big-bang, αλλά η αλλαγή θα γίνει σταδιακά. Όχι από την μία μέρα στην
άλλη.
Κατάλαβα.
Το ερώτημα είναι απλό: την θέλεις αυτήν την αλλαγή; Κι αν ναι,
πόσο; Τι θα έκανες γι’ αυτή την ηθική επανάσταση; Θα ήθελες να την ζήσουν τα
παιδιά σου και τα εγγόνια σου;
Φυσικά ναι, ούτε συζήτηση.
Τότε τι σε βάζει σε σκέψεις; Σκέψου και το άλλο: τί θα γίνει
χωρίς αυτή την επανάσταση Ηθικής; Τι θα γίνει με τα καρκινώματα που υποδεικνύω;
Ντρέπομαι που στο λέω ρε συ Κώστα, αλλά “too good to be true”. Πολύ
καλό για να είναι αλήθεια. Πες μου στα ίσια: μήπως είσαι Δον Κιχώτης;
Είμαι.
Έλα, κόψε την πλάκα. Σοβαρολογώ.
Αφού σοβαρολογείς, να σου απαντήσω κι εγώ στα ίσια.
Πρώτα απ’ όλα, απαξιώνεις μία αξιόλογη μυθιστορηματική
μορφή. Κακώς αποδίδεται στον ήρωα του Θερβάντες έλλειψη αντίληψης της
πραγματικότητας. Αλλά, σίγουρα, αυτό που σε κάνει να με συνδέεις με το ισπανικό
μυθιστόρημα, είναι η μοναχική προσπάθεια για ευρείες και ενάρετες αλλαγές
Ηθικής.
Σωστά.
Απαντώ ευθέως: Είναι, μάτια μου όμορφα, πολύ εύκολο να
βάζεις ταμπέλες. Επίσης, είναι ένας πολύ καλός λόγος να αποφύγεις μία γερή
αναπλαισίωση –τα είπαμε.
Επί της ουσίας, λοιπόν, θα είχα να σου συστήσω να προσέξεις
τις διαφορές στο ΤΙ και το ΠΩΣ. Εντοπισμός του πυρήνα του προβλήματος και
μηχανισμοί κοινωνικών χιονοστιβάδων –οι κυριότερες. Μεταξύ πολλών άλλων.
Θα το ξανασκεφθώ.
Όπως και να ‘ναι, στην επόμενη «συνέντευξή» μας, και
τελευταία αυτής της σειράς, θέλω να συζητήσουμε το τι σκέπτομαι για την
σταδιακή προώθηση αυτής της –στα σχέδια, εννοείται– φιλόδοξης κοσμοθεωρίας.
Εδώ που φθάσαμε, όμως, θα σου απαντήσω και με μία ιεροσυλία.
Θα «παντρέψω» δύο ατάκες εντελώς αντιδιαμετρικών προελεύσεων.
Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ: «Το κέρδος χαμογελάει στην καλοσύνη,
όταν το καλό είναι προσοδοφόρο».
«Μπορείς να πετύχεις περισσότερα με μια καλή κουβέντα κι ένα
όπλο, απ’ ό,τι μόνον με μια καλή κουβέντα». Αλ Καπόνε.
Άσε τις μαγκιές φιλαράκι, κι απόδειξε το πρώτο.
23 Σεπτεμβρίου 2018
Κώστας Τζαναβάρας
Προηγούμενες «συνεντεύξεις»:
9/9 «Για την
Αναπλαισίωση»
16/9 «Για την
Ανατροπή»
Επόμενη:
30/9 «Για την Εθνική Χειραφέτηση»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου