Το Μακεδονικό ως φαινόμενο της εποχής του παγκοσμισμού

Η προεδρία Trump, είναι ευκαιρία για εκ βάθρων αναθεώρηση και οριστική λύση του εθνικού θέματος, που χρονίζει άσχημα εδώ και κάπου 30 χρόνια. Ιδιαιτέρως, είναι ευκαιρία η ευθεία επίθεσή του –και μάλιστα από το βήμα της πρόσφατης Γ.Σ. του ΟΗΕ– στην ιδεολογία του παγκοσμισμού (“ideology of globalism”), σε συνδυασμό με τις προσεχείς ενδιάμεσες εκλογές (“midterms”).

Ωραία ιδέα, αλλά πώς γίνεται –σωστά;

Κατ’ αρχήν, λοιπόν, θα πρέπει να πάρουμε πολύ-πολύ σοβαρά ότι ο Πρόεδρος των ΗΠΑ έχει ξαναφέρει στα πολιτικά ήθη την ιστορική μνήμη. Δεν κρίνει, δηλαδή, μόνον από την παρούσα κατάσταση. Αξιολογεί προσεκτικά την σημασία του παρελθόντος, προχωρεί σε θαρραλέα και διεισδυτική ανασκόπηση, εξάγει εδραία συμπεράσματα.

Κρίνοντας συνετά, εν τέλει, δεν διστάζει να καυτηριάσει προς οιανδήποτε κατεύθυνση, αλλά και να δράσει με ανάλογη τόλμη. Ως άνθρωπος των επιχειρήσεων, άλλωστε, έχει χούϊ την φροντίδα για την ολοκλήρωση των προσπαθειών. Δεν του φθάνει η προσπάθεια, θέλει το αποτέλεσμα. “Get the job done”.

Είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα το πώς κινήθηκε στο βορειοκορεατικό. Είναι πασίγνωστο το ότι απείλησε, και μάλιστα από το βήμα της περσινής Γ.Σ. του ΟΗΕ,  με «ολοσχερή καταστροφή» την Β.Κορέα. Δεν είναι και τόσο γνωστό, όμως, το πώς μίλησε δυό μήνες μετά στην Εθνική Συνέλευση της Νότιας Κορέας.

Σε ένα ιστορικό λόγο, που μάλιστα επιμελήθηκε προσωπικά, έφθασε μέχρι και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, για να αναδείξει την φύση του προβλήματος. Ανέδειξε τις οφθαλμοφανείς διαφορές στην μεταπολεμική εξέλιξη των δύο κρατών της άλλοτε ενιαίας Κορέας. Ανέδειξε, ακόμη, και κάτι που έχει ιδιαίτερη αξία για εμάς: το πώς έβλεπε η Βόρεια Κορέα τις επιτυχίες της Νότιας Κορέας, όλα αυτά τα χρόνια.

Μεταφράζω: «Όσο πιο επιτυχημένη γίνεται η Νότια Κορέα, τόσο πιό επιτυχημένα κακοπιστώνετε (discredit) την σκοτεινή φαντασία στην καρδιά του καθεστώτος της Βόρειας Κορέας».

Για περισσότερα: «Η περιοδεία που άλλαξε τον πλανήτη» (ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ φ.1571/23.11.17).

Κάπως έτσι, κατάφερε τελικά να φέρει τις δύο Κορέες αγκαλιά, αλλά και να εκθέσει άσχημα αυτούς που είχαν αντιταχθεί στο ΠΩΣ προωθούσε την πολιτική του. Ήδη, εμφανώς, κάποιοι ενοχλούνται κ-α-ι από το ΤΙ πέτυχε. Τόσο, που ψάχνουν εναγωνίως για δείγματα πισωγυρίσματος και αποτυχίας.

Ουδείς στην Ευρώπη, λόγου χάριν, πανηγύρισε την επέλευση της Ειρήνης στην Κορεατική χερσόνησο. Στην –κατά τα άλλα– ειρηνόφιλη Ευρώπη. Αδικώ κανέναν; Αδικείται, μήπως, καμία Γερμανίδα;

Να γυρίσουμε, όμως, στα δικά μας: Πολύ απλά, κάτι ανάλογο μπορούμε να πετύχουμε και στο εθνικό μας θέμα. Τουτέστιν: Μια σωστή και οριστική λύση.

Η ίδια «σκοτεινή φαντασία», λοιπόν, αυτή τη φορά του καθεστώτος των Σκοπίων, είναι που όπλισε τον αξιοπερίεργο ζήλο των βορείων γειτόνων μας για την διεκδίκηση ενός καταφανώς ξένου προς αυτούς ονόματος. Χώρια ο αλυτρωτισμός, απέναντι σε κατά πολύ ισχυρότερο κράτος.

Όταν το βλέπει κανείς από κάποια «απόσταση», αναρωτιέται: πώς είναι τούτο δυνατόν;

Η απάντηση, πλέον, τίθεται ούτω πως: Ο παγκοσμισμός, για τους δικούς του λόγους, υπέθαλψε και στήριξε όλα αυτά τα απίστευτα. Είναι αυτονόητο για έναν παγκοσμιστή το να βάζει το κάθε κράτος για όνομα ό,τι γουστάρει. Δεν έχει πρόβλημα να χλευάζει έτσι τα πατριωτικά αισθήματα ενός λαού. Πολύ περισσότερο: αρέσκεται χθονίως να χλευάζει έτσι τα πατριωτικά αισθήματα του πλέον ιστορικού λαού του πλανήτη.

Αν θέλει, λοιπόν, κανείς να πάρει με το μέρος του τον πανίσχυρο πλανητάρχη, χρειάζεται –απαραιτήτως!– η ανάλογη ιστορική και πολιτική ανασκόπηση. Δεν αρκούν κορώνες και ωραιοποιήσεις πολιτικών λαθών. Χρειάζονται αλήθειες και κίνητρα. Και αλήθειες για τα κίνητρα.

Ειδικότερα, χρειάζεται, πρώτον, να αναδειχθεί η υπέρτερη προτεραιότητα που επέβαλε την γνωστή ανοχή της μεταπολεμικής Ελλάδας. Το καθεστώς Τίτο ήταν οχυρό πολύτιμο στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου. Δ-Ε-Ν ήταν εσωτερικό ζήτημα της Γιουγκοσλαβίας το όνομα του τότε ομόσπονδου κρατιδίου. Αναγκασθήκαμε να το θεωρήσουμε, αλλά όχι για στενά δικές μας ανάγκες. “Priorities”…

Χρειάζεται, δεύτερον, να αναδειχθεί ότι το θράσος των Σκοπιανών είχε «πλάτες». Σκοτεινά κέντρα τους στήριζαν, και τους στηρίζουν. Από εκεί προέρχεται το θράσος τους στον βιασμό της Ιστορίας. “Obama-Like politics”…

Χρειάζεται, τρίτον, να αναδειχθεί η υποκρισία στην ευρωπαϊκή υποστήριξη των εθνικών θέσεων. Αξίζει προσοχής το ότι ο Πρόεδρος Trump έχει δημοσίως επικαλεσθεί τον Thomas Jefferson για να αποκαλύψει την υποκρισία του ευρωπαϊκού φιλελληνισμού του 19^ου αιώνα. Rose Garden, 17/10/17…

Χρειάζεται, τέταρτον, να αναδειχθούν τα διαχρονικά πεπραγμένα του δικού μας πλήρως διεφθαρμένου πολιτικού κατεστημένου. Οι ανικανότητες, οι εμπαιγμοί, η μειοδοσία, η δημαγωγία, τα προσωπικά παιχνίδια καριέρας. “Totally corrupt political establishment”.

Χρειάζεται, πέμπτον και τελευταίο, να προτείνουμε θέσεις και λύσεις συμβατές με τις πολιτικές θέσεις του. Και, ως επιστάμενος πολιτικός στοχαστής, και μάλιστα με δεκάδες άρθρα επί της πολιτικής Trump, μπορώ να καταθέσω δημοσίως και ευθέως την εξής γνώμη: είναι παντελώς αδιανόητη για τον Donald J.Trump η παρούσα θέση της αμερικανικής διπλωματίας στο Μακεδονικό. Προφανώς δεν έχει ενημερωθεί καταλλήλως. “Give me a break”…

Εν ολίγοις: Στην περσινή ΓΣ του ΟΗΕ, ρώτησε τους πάντες: “Are we patriots?” (είμαστε πατριώτες;). Είναι κρίσιμο να δώσουμε απάντηση, λοιπόν, αλλά όχι εκ μέρους του πολιτικού κατεστημένου. Και, η σταθερή απάντηση του Ελληνικού Λαού, είναι αυτή που ήταν και στην εποχή του παγκοσμισμού: “We are still patriots” (είμαστε ακόμη πατριώτες).

Αν φθάσουν όλα αυτά «στα αυτιά» του Προέδρου, αλλά χωρίς απρόσεκτες εκπτώσεις και επιτήδεια κουκουλώματα ευθυνών, δεν χρειάζεται τίποτα άλλο για να πεισθεί. Η ψήφος των ομογενών, χρειάζεται απλώς για να πεισθεί να ασχοληθεί τώρα με το θέμα, όχι για να πεισθεί.

Κι όταν πεισθεί, ότι έχουμε να κάνουμε με διαχρονικό χλευασμό των πατριωτικών αντανακλαστικών μας από τους παγκοσμιστές, στοιχηματίζω σε ένα αυστηρό Προεδρικό «από πού κι ως πού;» –“You ‘re fired!”……

7 Οκτωβρίου 2018

Κώστας Τζαναβάρας