Μετά τον Trump, τί;

Όλα δείχνουν ότι η ερώτηση του τίτλου ουδόλως απασχολεί. Οι απειράριθμοι “hate trumpers”, ούτε καν αντιλαμβάνονται ότι η τιθέμενη ερώτηση δ-ε-ν είναι «Μετά τον Trump, ποιός;»
 

Όλα δείχνουν, δηλαδή, ότι όλοι αυτοί νομίζουν ότι όλο κι όλο το πρόβλημα είναι να φύγει αυτός που δεν γουστάρουν. Τόσο που αποδοκιμάζουν την πολιτική του, αδιαφορώντας για το ποια είναι πράγματι η πολιτική του. Αρκούνται να μισούν το φάντασμα που τους πλασάρει ο –κατ’ ευφημισμόν– τύπος.

Ως άλλοι στρουθοκάμηλοι, πιστεύουν ότι δεν έχει κάνει τίποτα σωστό, γιατί απλώς δεν λέει κάτι τέτοιο κανένα κανάλι και καμία εφημερίδα. Ευλόγως, λοιπόν, θεωρούν ότι ουδόλως υφίσταται θέμα διατήρησης επιτυχιών του, άρα και αναγκαίων προσόντων του αντικαταστάτη του.

Ευρύτερα, αυτή η «απρόσωπη κοινωνική βλακοκρατία», τείνει να εξαλείψει έννοιες όπως συλλογισμός, επιχείρημα, αλήθεια. Και δείχνει τα νοητικά προσόντα της απέναντι στο διαβόητο κορωνοϊό. Παραμένει ακατανόητο το στοιχειώδες: ο φόβος του κορωνοϊού είναι κατά πολύ χειρότερος του ίδιου του κορωνοϊού.

Ταυτόχρονα, αναδεικνύεται η άγνοια της Δύσης σε κάτι θεμελιώδες: στο ρόλο του θάρρους της υγείας στην ανοσία. Άγνοια, εν πολλοίς, της σχέσης νου και σώματος.

Όσοι όμως αντιλαμβάνονται, όσοι βλέπουν τα οφθαλμοφανή δηλαδή, οφείλουν να κρίνουν αναλόγως τις πράξεις ειδικών και αρμοδίων, όπως και του τύπου.

Οφείλουν, αλλά δεν είναι κι εύκολο. Εξ ου και όσα βλέπουμε.

Κάπως έτσι, μπαίνουμε σε νέα φάση του ξεκαθαρίσματος λογαριασμών στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας του πλανήτη. Με «διαιτητή» τις αντιδράσεις των πολλών, αλλά και των βουτυρόπαιδων που διαχειρίζονται δειλά χαρτοφυλάκια πάμπλουτων.

8 Μαρτίου 2020

Κώστας Τζαναβάρας