Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου 2017

The Trump Avenue for global condescension


The planet-chief snapped against terrorism and threaten regimes. Speaking home, almost in the neighborhood he was born and raised, he broke the stereotypes of political correctness as he threatened with "totally destroy" the country of the "Rocket Man".


Justifiably, the reader wonders: what kind of condescension is this? Answer: "You can get much farther with a kind word and a gun, than you can with a kind word alone." Al Capone. That is: it turns out that his kind word about "the right of all nations to put their own interests first" had not been widely perceived, despite the huge publicity of his inauguration speech. The planet has just begun to realize -and if it has- that the planet-chief is strongly opposed to globalization.
And indeed, all this seems somewhat unthinkable. That’s because many people confuse globalization-fact (globalization) with globalization-theory (globalism). Many people think that globalization in communications, transport and commerce "goes pack" with globalism: the leveling of national borders, physiognomies and cultures. And the presidential 45 specified it. That’s all falks!
In this context, he did not miss to knit the praises of the cultures of the nations of the threaten regimes that had been attacked verbally. It is, however, exactly the same condescending spirit that adorned his historical speeches in Riyadh (21/5) and Warsaw (6/7). The same simple spirit he directly asked about the representatives of the whole planet: "Are we patriots?"
Many consider it all as old-fashioned and sick nationalism, perhaps Nazism. They fail to realize that neither the love of the homeland "goes pack" with hate for others. They fail to distinguish nationalism from chauvinism. Moreover, they find it difficult to understand that the so far known American perception of globalization (that is globalism), and the associated leveling, is the definition of Nazism. Hence the Goebbelism of the crooked media
All of this, however, leads effortlessly to a simple and crucial question: Does Kim know that America no longer has any imperialist predisposition? Other: Does Maduro "popular fighter" understand that he is asked to be patriot? One more: Do we all understand that the attitude "we are not here to tell other people how to live, what to do, who to be, or how to worship", addressed to Muslims, is just the repeal of the ultimate causes/pretexts of Islamic terrorism? The fanaticism of the mullahs? No?
It is not easy for anybody –for sure!–  to be convinced of all these nice things, and even against the incredibly false picture that distribute the crooked media. Besides, it takes time. That's why the whole secret of the "Trump Avenue" here, is in the deep understanding of the soul of the strange planet-chief.
Here, first, the new concept that he brings to geopolitics, with his businessman-vision: "For the cost of resettling one refugee in the United States, we can assist more than 10 in their home region". He shook out the minds of politicants and bureaucrats; didn’t he? Did we hear anything about?
And, secondly, to be an excellent example of his deep humanity: the above proposal for the migration problem "Out of the goodness of our hearts". Incredible?
So, our avenue was drawn on two new axes. Instead of global leveling, harmonious coexistence of different (known as localization). And instead of sterile bureaucracy, creative geopolitics. In English-speaking revolutionary phraseology: make business, not war.
Excavations are already underway, but using explosives. And –
pity!– it gets dust ...

Corinth September 25, 2017

Kostas Tzanavaras

Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου 2017

Η λεωφόρος Trump για την παγκόσμια συγκατάβαση

ΟΡΘΗ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ




«Άστραψε και βρόντηξε» ο πλανητάρχης εναντίον της τρομοκρατίας και των απειλητικών (threaten) καθεστώτων. Μιλώντας εντός έδρας, σχεδόν στη γειτονιά που γεννήθηκε και μεγάλωσε, σμπαράλιασε τα στερεότυπα πολιτικής ορθότητας, καθώς απείλησε με «ολοσχερή καταστροφή» την χώρα του «Rocket man».
Ευλόγως, ο αναγνώστης διερωτάται: ποια συγκατάβαση; Απάντηση: «Μπορείς να πετύχεις περισσότερα με μια καλή κουβέντα κι ένα όπλο, απ’ ό,τι μόνον με μια καλή κουβέντα». Al Capone. Τουτέστιν: αποδεικνύεται ότι οι καλές προεδρικές κουβέντες για το «δικαίωμα όλων των κρατών να βάλουν τα δικά τους ενδιαφέροντα (interests) πρώτα», δεν είχαν γίνει ευρέως αντιληπτές, παρά την τεράστια δημοσιότητα του επιβατηρίου λόγου του. Ο πλανήτης μόλις τώρα άρχισε να συνειδητοποιεί –κι αν!– ότι ο πλανητάρχης είναι σφόδρα αντίθετος στην παγκοσμιοποίηση.
Φαίνεται, μάλιστα, και κάπως αδιανόητο κάτι τέτοιο. Πολλοί μπερδεύουν –έτσι φαίνεται– την παγκοσμιοποίηση-γεγονός (globalization) με την παγκοσμιοποίηση-άποψη (globalism). Πολλοί νομίζουν, δηλαδή, ότι η παγκοσμιοποίηση στις επικοινωνίες, τις μεταφορές και το εμπόριο, «πάει πακέτο» με την ισοπέδωση εθνικών συνόρων, φυσιογνωμιών και πολιτισμών. Και το προεδρικό 45άρι το διευκρίνισε.
Στα πλαίσια αυτά, δεν παρέλειψε να πλέξει το εγκώμιο των πολιτισμών των χωρών των καθεστώτων που επιτέθηκε φραστικά. Είναι, όμως, ακριβώς το ίδιο συγκαταβατικό πνεύμα που κοσμούσε τους ιστορικούς λόγους του στο Ριάντ (21/5) και την Βαρσοβία (6/7). Πνεύμα που διετύπωσε απλά, ερωτών ευθέως τους αντιπροσώπους όλης της γης: «Είμαστε πατριώτες;»
Πολλοί θεωρούν όλα αυτά παλιομοδίτικο και άρρωστο εθνικισμό, ίσως και ναζισμό. Αδυνατούν να αντιληφθούν ότι ούτε η αγάπη για την πατρίδα «πάει πακέτο» με το μίσος για τους άλλους. Άλλο εθνικισμός, άλλο σωβινισμός. Και ακόμη περισσότερο, δυσκολεύονται να καταλάβουν ότι η μέχρι τώρα γνωστή αμερικανική αντίληψη για την παγκοσμιοποίηση (globalism), με την συναφή ισοπέδωση, συνιστά τον ορισμό του ναζισμού. Εξ ου και ο γκαιμπελισμός στην «ενημέρωση».
Όλα αυτά, όμως, καταλήγουν αβίαστα στο εξής απλό και κρίσιμο ερώτημα: Ξέρει ο πολύς Κιμ ότι η Αμερική δεν έχει πλέον καμία ιμπεριαλιστική προδιάθεση; Άλλο: Καταλαβαίνει ο «αγωνιστής» Μαδούρο ότι του ζητείται να φανεί πατριώτης; Κι άλλο: Καταλαβαίνουμε όλοι ότι η στάση «Δεν θα σας πούμε πώς θα ζείτε», απευθυνόμενη στους Μουσουλμάνους, συνιστά αναίρεση των απώτερων αιτιών/προφάσεων της ισλαμιστικής τρομοκρατίας; Του φανατισμού των μουλάδων; Όχι;
Δεν είναι –σίγουρα!– εύκολο να πεισθεί κανείς για όλα αυτά τα ωραία, κόντρα μάλιστα στην απίστευτα ψεύτικη εικόνα που διανέμουν τα μέσα «ενημέρωσης». Άλλωστε, χρειάζεται και χρόνος. Γι’ αυτό, όλο το μυστικό, της ενταύθα «λεωφόρου Trump», είναι στην βαθιά κατανόηση της ψυχής του ισχυρογνώμονος πλανητάρχη.
Ιδού, πρώτον, το καινούργιο που φέρνει στην γεωπολιτική, με το επιχειρηματικό του βλέμμα: «Με το κόστος επανεγκατάστασης (resettling) ενός πρόσφυγα στις Ηνωμένες Πολιτείες, μπορούμε να βοηθήσουμε (assist) περισσότερους από δέκα στην πατρίδα τους». Τίναξε τα μυαλά του πολιτικαντισμού και της γραφειοκρατίας στον αέρα. Ακούσαμε κάτι;
Και, δεύτερον, να και έξοχο δείγμα της βαθιάς ανθρωπιάς του: η ως άνω πρόταση για το μεταναστευτικό «Από την καλοσύνη των καρδιών μας» (Out of the goodness of our hearts). Απίστευτος;
Συνεπώς, η λεωφόρος μας χαράχθηκε πάνω σε δύο νέους άξονες. Αντί για ισοπέδωση, αρμονική συνύπαρξη διαφορετικών (γνωστή ως localization). Και αντί για στείρα γραφειοκρατία, δημιουργική γεωπολιτική. Σε αγγλόφωνη επαναστατική φρασεολογία: make business, not war.
Προχωρούν ήδη οι εκσκαφές, αλλά με χρήση εκρηκτικών. Και –φευ!– σηκώνεται σκόνη…

Κόρινθος 25 Σεπτεμβρίου 2017

Κώστας Τζαναβάρας

Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου 2017

Η λεωφόρος Trump για την συγκατάβαση



Προ ημερών, στις 13 Σεπτεμβρίου, στον Λευκό Οίκο, στην αίθουσα συνεδριάσεων του Υπουργικού Συμβουλίου (Cabinet Room), ο Πρόεδρος Trump υποδεχόταν μία ομάδα μελών του Κογκρέσου. Θέματα της συνάντησης, επισήμως, ήταν η φορολογική μεταρρύθμιση (tax reform), οι υποδομές (infrastructure), η αλλαγή (change) του συστήματος υγείας (Obamacare) και το πρόβλημα με τους νεαρούς παράνομους μετανάστες που πιά ενηλικιώθηκαν (DACA problem).
Τα σχετικά δημοσιεύματα εμφάνισαν κάποια αναδίπλωση Trump στο τελευταίο θέμα, υπό την πίεση κάποιων Δημοκρατικών. Δεν προβλήθηκαν εξ ίσου –στην καλύτερη περίπτωση– ούτε τα άλλα θέματα ούτε η ίδια η συνάντηση. Κι όμως, η «μάζωξη» της ομάδας μελών του Κογκρέσου είχε κάτι ειδικό: ήταν διακομματική (bipartisan). Τέρμα η δομική αντιπολίτευση των Δημοκρατικών. Τώρα συζητούν την ατζέντα Trump – ακόμη και για το Obamacare.
Αν η ένσταση είναι κάτι σαν «λόγια…», να η απάντηση: η αρχή έχει ήδη γίνει. Νόμος για το όριο δημοσίου χρέους, μία βδομάδα νωρίτερα, πέρασε με συντριπτική πλειοψηφία. Με τρία (3) ΟΧΙ μόνον, και μάλιστα από Ρεπουμπλικανούς. Και μια Δημοκρατική γερουσιαστής έγινε δεκτή για διαβουλεύσεις στο προεδρικό αεροπλάνο. Επίσης επισήμως προαναγγέλθηκε συνάντηση με την Nancy Pelosi, ηγέτιδα των Δημοκρατικών στη Βουλή. [Αν δεν είχε γίνει τελικά, θα το ξέραμε…]
Εκτός από όλα αυτά, ίσως δεν είναι γνωστό και κάτι σχετικό που έχει πει δημοσίως, και πριν τις εκλογές, ο απελθών Πρόεδρος Obama. Αναγνώρισε αυθορμήτως ως το μεγαλύτερο λάθος της προεδρίας του το ότι δεν κατάφερε να μειώσει (reduce) την πόλωση (polarization) και την ευτέλεια (meanness). Λεπτομέρεια το ότι έβλεπε τις ευθύνες –πού αλλού;– στους άλλους. Υπεδείκνυε μείζον πρόβλημα –αυτό έχει σημασία.
Πολωτική ευτέλεια είναι π.χ. αυτό: Είναι είδηση, και πρώτου μεγέθους, η απόσυρση των ΗΠΑ από την συμφωνία του Παρισιού για το περιβάλλον. Όχι όμως και το ότι η υπογραφή της Γερμανίας λ.χ. δεν έχει αντίκρυσμα. Η υπογραφή της παραμένει, αλλά οι στόχοι άπιαστοι. «Βρώμικο κλιματικό μυστικό» έχει αποκληθεί από το CNN.
Όλα δείχνουν ότι είναι καιρός να μάθουμε ότι το αντίθετο της πόλωσης είναι η συγκατάβαση. Που σημαίνει: συζητάμε επί της ουσίας, επιχειρηματολογούμε για την άποψή μας, ακούμε προσεκτικά την άλλη άποψη. Γίνεται μάχη ιδεών –όχι εντυπώσεων. Επιχειρούμε δημιουργικές συνθέσεις. Αν συμφωνήσουμε, έχει καλώς. Αλλιώς, τουλάχιστον, ξέρουμε γιατί διαφωνούμε. Απλά πράγματα.
Αν κάποιος ψάχνει για ερμηνείες της άρδην αλλαγής, θα πρότεινα να μην αγνοηθεί η θέση του υπογράφοντος, διατυπωμένη ρητώς από την εθνική μας έπαλξη: «εκφράζει στρατηγική επιλογή ισχυρών οικονομικών δυνάμεων να επενδύσουν στην αναβάθμιση της ποιότητας ζωής κατωτέρων στρωμάτων»Είναι φίλος της Ελλάδας ο Donald Trump;», Φ.τ.Κ. φ.1537/9.3.17).
Οι «ισχυρές οικονομικές δυνάμεις» αποδεικνύονται πανίσχυρες. Δεν πτοούνται από τις λυσσασμένες επιθέσεις του τύπου. Εξ ου και όλα αυτά εξελίσσονται ασυγκράτητα και σε ρυθμό «σιγά-σιγά, κι είναι αρχοντικός ο γάμος». Όπως και ο Dow Jones: «σταθερή άνοδος, και χωρίς εξάρσεις» (Φ.τ.Κ. φ.1559/31.8.17).

Οι οικονομικά πανίσχυροι ποντάρουν, παγερά αποφασισμένοι, σε αυτόν που ξέρουν στην πιάτσα σαν δεινό deal maker. Αυτόν δηλαδή που ξέρει να κάνει συμφωνίες όπου όχι απλώς κερδίζουν όλοι (win-win games), αλλά κάτι σημαντικά παραπάνω: όλοι πλουτίζουν.
Να τα πούμε rich-rich games; ή δεν μας αρέσει;

Κόρινθος 17 Σεπτεμβρίου 2017

Κώστας Τζαναβάρας

Τρίτη 12 Σεπτεμβρίου 2017

Τρία κρίσιμα ερωτήματα για την Νέα Δημοκρατία



Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει ανακοινώσει το σύνθημα γιά την επίσκεψη (15-17/9) του Προέδρου του Κυριάκου Μητσοτάκη στην 82η ΔΕΘ: «Οι Έλληνες αξίζουμε καλύτερα». Αλλά το σύνθημα μοιάζει ρομαντικό, μπροστά στην σκληρή πραγματικότητα που επιβάλλει δικτατορικά η σημερινή κυβέρνηση.
Χωρίς υπεκφυγές και μισόλογα : η προχθεσινή (10/9/17) πρωθυπουργική συνέντευξη τύπου συνιστά χυδαία εθνική ατίμωση. Η απάντηση δεν μπορεί να είναι κλάψες. Η πραγματικότητα είναι ευανάγνωστη, και συνιστά πρόκληση ιστορικών διαστάσεων.
Θεωρώ κορυφαίο χαρακτηριστικό της ποιότητας του «νέου τρόπου σκέψης», που υπερηφανεύτηκε ότι φέρνει ο πρωθυπουργός, αλλά και δείγμα ηθικής του, τα περί τις γερμανικές αποζημιώσεις. Και αυτό ακριβώς το θέμα αναδεικνύει τα εδώ υποδεικνυόμενα τρία κρίσιμα ερωτήματα.
Η σχετική ερώτηση έγινε από πλευράς του γερμανικού Spiegel. Και θύμιζε ότι κάποια σχετική συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής, που ήταν να γίνει «κάποια στιγμή τον Οκτώβριο», αναβλήθηκε. Ήταν, λέει, να συζητηθεί «μία Έκθεση του Ελληνικού Κοινοβουλίου, μιάς επιτροπής». Αλλά «μετατοπίσθηκε χρονικά για πιο εύκαιρο χρόνο, δεδομένων των ευαίσθητων διαπραγματεύσεων με τη Γερμανία».

Η απάντηση ήταν στην ουσία «ποια Ολομέλεια;». Ο ερωτώμενος προφασίσθηκε άγνοια, ρώτησε για Οκτώβρη ή Δεκέμβρη, φέτος ή πέρυσι. Εμπαιγμός επιπέδου καφενείου δηλαδή. Σαν να επρόκειτο για ένα δευτερεύον θέμα, για το οποίο θα ήταν λογικό να μη θυμάται. Και είναι όντως λίγο ασαφές αν έχει γίνει κάτι μετά τον Αύγουστο του ’15. Τότε που η Βουλή του – κατά την πρωθυπουργική έκφραση – «ΣΥΡΙΖΑ που δεν υπάρχει πλέον» είχε έτοιμο πόρισμα, και απέμενε μόνον η τελική ψήφιση.
Πάντως, προανήγγειλε «εξελίξεις», αγνώστων λοιπών στοιχείων. Οχυρωμένος πίσω από την – ενδεχομένως σωστή – άποψη ότι ακολουθεί την «ορθή θεσμική διαδικασία», συγκάλυψε επιτηδείως την παραπομπή του θέματος στις καλένδες.
Τις εναλλακτικές διαδικαστικές λύσεις ανέφερε εν παρόδω, απαντώντας στο δεύτερο σκέλος του δημοσιογραφικού ερωτήματος. Επικαλέσθηκε άγνοια περί του αν η Πολωνία θα θέσει το αντίστοιχο θέμα πολεμικών αποζημιώσεων δικαστικώς ή διμερώς. Βρήκε προφάσεις, όμως, για να αποφανθεί μεγαλοφώνως : «είναι μία κυβέρνηση που δεν χαρακτηρίζεται για την προσήλωσή της στις ιδρυτικές αξίες της Ευρώπης, και ιδιαίτερα στην πολύ σημαντική για μας αξία της αλληλεγγύης».
Αν ξενίζει το απρόκλητο μένος κατά συμμάχου και εταίρου, αλλά και το τι σημαίνει αλληλεγγύη με την Γερμανία εν προκειμένω, ιδού η εξήγηση: η Πολωνία ήταν η ευρωπαϊκή χώρα στην οποία επέλεξε να εκφωνήσει ιστορικής σημασίας λόγο ο Πρόεδρος Trump. Σε ανοικτή συγκέντρωση στη Βαρσοβία (6/7/17), περιέγραψε με έκδηλη συγκίνηση την ηρωική μάχη της Βαρσοβίας, για τον έλεγχο της «Jerusalem Avenue», κατά του ναζισμού. Και καθόρισε, από την πλευρά του, την εξελισσόμενη μάχη πολιτισμών: «Βάζουμε την πίστη και την οικογένεια, όχι την κυβέρνηση και τη γραφειοκρατία, στο κέντρο της ζωής μας».
Χωρίς άλλες επεξηγήσεις, να τα τρία κρίσιμα ερωτήματα για τον κ.Μητσοτάκη :
1.      Πρώτα ή Ελλάδα, ή πρώτα η Ευρώπη και η Γερμανία;
2.      Πρώτα ή Ελλάδα ή πρώτα τα λάθη του παρελθόντος;
3.      Με τον Πρόεδρο Trump ή με τον τέως Πρόεδρο Obama;
Εις τα υπ’ όψιν πάντως: η άλλη πλευρά έχει δώσει απαντήσεις. Κατάπτυστες μεν, ξεκάθαρες δε …

Κόρινθος 12 Σεπτεμβρίου 2017

Κώστας Τζαναβάρας