Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2016

Tramps & trumps : Polarization



Dear Donald,

Μελετούσα, χθες βράδυ, την μακρά συζήτησή σου με τα βασικά στελέχη των New York Times. Και την χαιρόμουνα, πραγματικά. Αυτή την ατμόσφαιρα έχω συνηθίσει : οι διαφωνίες διαφωνίες, οι ατάκες ατάκες, αλλά με όμορφη ατμόσφαιρα. Η πόλωση, η αντιπαλότητα για την αντιπαλότητα δηλαδή, ήταν πάντα κάτι που με αηδίαζε.
Κατ’ αρχήν, βέβαια, η κίνησή σου ήταν εξαιρετική. Να πας, δηλαδή, να κουβεντιάσεις – εκτός έδρας ! – με αυτούς που σε στόλισαν κατά τον χειρότερο τρόπο. Και ήταν σίγουρα χρήσιμη συζήτηση. Όχι μόνον για σένα, όπως και για εμάς το κοινό, αλλά και για τους «απέναντί σου». Σε γνώρισαν, και πήραν τις πρώτες απαντήσεις.
Ομολογώ ότι ήμουνα ενθουσιασμένος, μέχρι που ένας εδώ παλιόφιλος σχολίασε : «Αιντε να δουμε παλιοφιλε.» Μου θύμισε την σκέψη που είχα κάνει την ώρα που διάβαζα, όταν συγκινήθηκα με την αναφορά σου στην τρέλα-craziness στην Συρία. Πάνε τρία χρόνια από την πρώτη διεθνή παρουσία μου ως opinion leader

Η άμεση απάντησή μου : «Αμήν παλιόφιλε. Για πρώτη φορά στη ζωή μου λέω "Too good to be true".»

Ο πρώτος μου συνειρμός, ήταν με την προ εβδομάδος ομιλία του Ομπάμα στα μέρη μας. Την μελετάω ήδη 3-4 μέρες. Θέλω να ξέρω καλά και πώς σκέπτεται και πού το πάει. Και ανατριχιάζω παλιόφιλε.
Το γλυκό «ήρθε κι έδεσε» με το άρθρο του «κάπως» : No, Trump, We Cant Just Get Along. Και, όσο κι αν σου φαίνεται παράξενο, συμφωνώ απόλυτα με τον τίτλο του. Άλλο τι γράφει μέσα. Δεν είναι τόσο εύκολο να αλλάξει σελίδα η Αμερική. Δεν φθάνει να ξεκαθαρίσεις απλώς τις θέσεις σου. Κι εσύ στην συνάντηση ήσουνα «άνετος». Comfortable.
Εσύ νομίζεις ότι η Αμερική κοντεύει κιόλας να αλλάξει. Σωστά ;

Φυσικά θα σου δώσω την κεντρική ιδέα και μόνον. Την διάγνωση για τον πυρήνα του προβλήματος. Τα υπόλοιπα, μπορούν να στα πουν και ο Steve και οι υπόλοιποι.
Να στο πω κι αλλιώς : Δεν μπορούν να σου πουν κάτι πάνω στη βασική ερώτηση της Εφηρμοσμένης Φιλοσοφίας : «Πώς είναι τούτο δυνατόν ;»

Δες, τελείως ενδεικτικά, μερικές ερωτήσεις κρίσεως.

Πώς είναι δυνατόν ….

1.      … ο «κάπως» να μην σχολιάζει – έστω ειρωνικά – την δήλωσή σου ότι «αν ο Bannon ήταν ρατσιστής ή ακροδεξιός, θα τον είχα στείλει σπίτι του» ;
2.      … ο ίδιος να μην ασχολείται με τους αετούς-θύματα των ανεμογεννητριών που ανέφερες ;
3.      … ο ίδιος να δηλώνει αντίσταση απέναντί σου «μέχρι το κόκκαλο» ;
4.      … ο Ομπάμα να εξαίρει τον ομόχρωμό του Έλληνα του ΝΒΑ Antetokounmpo, και να μην βρίσκει μία λέξη συμπάθειας για το άλλο ελληνόπουλο του ΝΒΑ ;
5.      … ο ίδιος να μην αναφέρει ούτε καν το όνομα του Έλληνα κροίσου, στην αίθουσα του κληροδοτήματος του οποίου μιλούσε ;
6.      … στην ελληνική μετάφραση, στην «αντικειμενική» κρατική τηλεόραση, το «this magnificent Holland Center» να γίνεται «αίθουσα του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος» ;
7.      … ο Ομπάμα να μιλάει με κύριο θέμα την Δημοκρατία στην Αθήνα, και να μην αναφέρει ότι η Δημοκρατία ήταν νομοθέτημα ενός (1) Αθηναίου ;

Παλιόφιλε, δοκίμασε να πάρεις απάντηση από τους συμβούλους σου. Να οι εκτιμήσεις μου για τις απαντήσεις τους αντίστοιχα :

1.      Δεν τον βόλευε να σχολιάσει.
2.      Ως 1.
3.      Γι’ αυτό πληρώνεται.
4.      Μήπως δεν το ήξερε ;
5.      Ώστε μίλησε ο Ομπάμας στην Αθήνα ;
6.      Εσωτερικό τους ζήτημα.
7.      Στείλε ένα ακόμη Johnie black στον Κώστα εκ μέρους μας. [θενκς φολκς]

Να και οι απαντήσεις μου :

1.      Ο «κάπως» έχει άλλο πρόβλημα μαζί σου, βαθύτερο από τον ρατσισμό που σου αποδίδει. Στην ίδια απάντηση αυτοπροσδιορίζεσαι. Ενοχλητικά – γι’ αυτόν.
2.      Αν ήταν σπουργίτια ή μπεκάτσες, θα τον ενδιέφερε. Για τους αετούς, χαίρεται κιόλας.
3.      Είναι ειλικρινής. Έχει πρόβλημα με σένα ως το κόκαλο.
4.      Όλη η ομιλία του διαπνεόταν από βαθύ μισελληνισμό, ειρωνικά διατυπωμένο. Περίμενε το επόμενο άρθρο μου : «Η ομιλία Ομπάμα ως ύβρις κατά του Ελληνισμού».
5.      Του είναι αδύνατον να αναγνωρίσει ηθική ανωτερότητα σε έναν κροίσο, και μάλιστα Έλληνα. Ακόμη και μακαρίτη.
6.      «Συμφωνώ» με τους συμβούλους σου – το ελληνοελληνικό μας πρόβλημα.
7.      Χρειάζεται να του βάλεις το μπιστόλι στον κρόταφο για να το αναγνωρίσει. Άλλωστε, ενέπαιξε και τον Περικλή, αποδίδοντάς του κάτι για «Σύνταγμα».

Να σου πω τους βαθύτερους λόγους κι αλλιώς, με απόσπασμα βιβλίου μου του ‘12 :
«Το κινηματογραφικό αριστούργημα “Se7en”, που αναδεικνύει μοναδικά τα κατά Βοκκάκιο «επτά θανάσιμα αμαρτήματα», υποδεικνύει τον φθόνο ως ένα τελείως απρόβλεπτο συναπάντημα που βρίσκει ανύποπτος κανείς στο δρόμο του.
Και, όταν το βρει, αντιλαμβάνεται έκπληκτος ότι αυτό ειδικά το αμάρτημα το πληρώνει – ακριβότερα τουλάχιστον – άλλος από αυτόν που αμαρτάνει. Εκτός αν είναι αμάρτημα να έχεις, όπως ο πρωταγωνιστής, μια όμορφη οικογένεια …» 



Υποθέτω ότι καταλαβαίνεις, αλλά όχι όλο το ζήτημα. Το πρόβλημα όλων αυτών είναι τα φυσικά ηγετικά προσόντα σου. Η υπεροχή σου.

Από την μία, η μεγαλοφροσύνη σου.
Όταν λες ότι δεν έγινες Πρόεδρος για να κάνεις λεφτά, δεν σε αμφισβητούν – σε φθονούν.
Όταν μιλάς για ανοιχτόμυαλες (open minded) σκέψεις, αυτοί σκέπτονται ότι το δικό τους μυαλό είναι πολύ στενό.
Όταν γελάς, εξοργίζονται.
Όταν λες «Paul Ryan right now loves me, Mitch McConnell loves me, it’s amazing how winning can change things» τους εξευτελίζεις. Καταλαβαίνουν ότι η νίκη σου άλλαξε τα πράγματα και γι’ αυτούς. Ενώ εσύ δεν το λες με κακία. Δεν σκοπεύεις να πατήσεις κανέναν στο λαιμό.

Από την άλλη, εκείνο που δεν αντέχουν περισσότερο είναι αυτό το «εγώ παίρνω τις αποφάσεις». Ο Ομπάμα δεν θα τους το έλεγε, ακόμη κι αν τις έπαιρνε.
Και δεν είναι μόνον αυτό. Ο Ομπάμα, η Κλίντον και όλοι αυτοί είναι του ιδίου φυράματος. Όλη η αξία τους, είναι ως εκάστοτε εκλεκτοί της εκάστοτε κλίκας. Απλώς, είναι οι καλύτεροι της κλίκας. Αλλά με τα αντίστοιχα καθιερωμένα προσόντα. Κυρίως, ως ικανοί να νικήσουν την αντίπαλη κλίκα.
Εσύ είσαι ξένος προς αυτά τα πρωταρχικά τους πρότυπα. Έχεις προσωπική αξία και ισχύ. Αυτό που από τον Αύγουστο προέβλεψα ότι θα γίνεις : «Επικοινωνιακά πανίσχυρος Καίσαρας».

Εν ολίγοις : έχουν κάποιο πρόβλημα – κάποιο ! – με αυτά που λες να κάνεις. Αλλά το πολύ-πολύ μεγαλύτερό τους πρόβλημα είναι η προσωπική σου αξία. Κυρίως, το ηθικό σου ανάστημα.
Αυτό που σε καθιστά φυσικό ηγέτη. Και αυτό απειλεί την ίδια την ύπαρξή τους.

Αν βρίσκεις – λέμε τώρα – ενδιαφέρουσα την προσέγγισή μου, θα σου πρότεινα να μελετήσεις και τα δύο κείμενα. Όχι να τα διαβάσεις – να τα μελετήσεις. Να ξέρεις τι ακριβώς συμβαίνει και γιατί. Τα υπόλοιπα θα τα βρεις εύκολα μετά.

Δες, λοιπόν παλιόφιλε, τι θα κάνεις με την δομική αντιπολίτευση που εξήγγειλε – απέξω-απέξω – ο άλλος από την Αθήνα. Την βάση της, ιδίως, στα κατώτερα ανθρώπινα ένστικτα.
Και δες, λίγο, τι θα γίνει όταν θα αναλαμβάνεις, με το … πανηγυράκι που ετοιμάζουν στα «ψηλά».


Sincerely yours,

Kostas

Ε

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου