Τι είναι υπεροπλία στις μέρες μας;

Ο αλησμόνητος Νίκος Καλογερόπουλος έβρισκε συχνά ευκαιρία να υποδείξει χαμογελαστός ότι «Δεν μπορείς να βρεις την Φρόσω, αν δεν ξέρεις ποια είναι η Φρόσω». Ήταν μία από τις απλές κουβέντες του που σε έβαζαν σε μονοπάτια της Φιλοσοφίας –χωρίς να το πολυκαταλάβεις. Σε γόνιμα μονοπάτια.

Αντίστοιχα, για να κρίνει κανείς τις σημερινές γεωστρατηγικές ισορροπίες και συσχετισμούς, χρειάζεται επαρκή απάντηση στο ερώτημα του τίτλου. Αν δεν έχει κάτι τέτοιο, κινδυνεύει να «κρίνει» είτε καθ’ υπόδειξιν, σύμφωνα με τις επιθυμίες των προπαγανδιστών, είτε με πεπαλαιωμένα κριτήρια.

Είναι απλό να σκεφθούμε π.χ. ότι τα πυρηνικά όπλα δεν δίνουν πιά υπεροπλία. Η ισορροπία του τρόμου ακυρώνει την χρήση τους. Πώς –λόγου χάριν– να  πυροδοτήσουν έναν πύραυλο οι Αμερικανοί εναντίον των Ρώσων, όταν αυτό θα σημάνει άμεση απάντηση από την Μόσχα;

Λίγο πιο δύσκολο είναι να σκεφθούμε εκτός των ορίων των πολέμων και των οπλισμών. Πώς μπορεί να απειλήσει με πόλεμο ένα ισχυρό κράτος, εάν –εάν!– αυτός ο πόλεμος θα σημάνει την κατάρρευση του χρηματιστηρίου του; Ή αν –αν!– αυτός ο πόλεμος θα πλήξει καίρια μία σημαντική επιχείρηση της χώρας του;

Ποιος Αμερικανός Πρόεδρος θα κηρύξει έναν πόλεμο, αν –αν!– αυτός πρόκειται να ενισχύσει το αντίπαλο κόμμα στις προσεχείς εκλογές;

Όσο κι αν –αν!– όλα αυτά φαίνονται θεωρητικολογία και υποθέσεις, οι σημερινοί πόλεμοι κρίνονται από τις αναμενόμενες συνέπειες. Στρατιές υπηρεσιών και συμβούλων «τρέχουν» μοντέλα προσομοιώσεων που υπολογίζουν ζημίες και οφέλη ενός οιουδήποτε εγχειρήματος. Όχι μόνο πολέμου στρατιωτικής μορφής. Οποιασδήποτε σημαντικής ανταγωνιστικής ενέργειας.

Αντίστοιχες ανταγωνιστικές αντιπαραθέσεις υπάρχουν στο εσωτερικό κάθε φορέα, οποιασδήποτε μορφής. Οποιαδήποτε ενέργεια που κατέληξε σε φιάσκο, μπορεί –μπορεί!– να ήταν μία απλή τρικλοποδιά ενός «Νο 2» που εποφθαλμιά την θέση που θα χηρεύσει υπό το βάρος του φιάσκου. Τα λεγόμενα «συντροφικά μαχαιρώματα» –γνωστά πράγματα.

Ζούμε –εν ολίγοις– σε έναν ακραία ανταγωνιστικό κόσμο, και μάλιστα παγκοσμιοποιημένο. Δεν είναι απλό σχήμα λόγου το «φαινόμενο της πεταλούδας». Δεν είναι μόνον σόφισμα η σκέψη «Το πέταγμα μιάς πεταλούδας στην Μογγολία μπορεί να προκαλέσει πλημμύρα στην Κένυα». Είναι πράγματι τόσο ευαίσθητα τα χαοτικά συστήματα της εποχής μας, ώστε μία εξαιρετικά μικρή διαταραχή σε ένα σημείο μπορεί –μπορεί!– να προκαλέσει πολύ μεγαλύτερες επιπτώσεις σε ένα τελείως άσχετο σημείο.

Ευρύτερα, πάντα στην Ιστορία της ανθρωπότητας η γνώση έδινε την υπεροπλία. Ακόμη και η γνώση ότι ο παλιός πανίσχυρος «βασιλιάς» είναι πιά «γυμνός». Όλες οι Ρώμες πέφτουν κάποτε, ως γνωστόν. Κυρίως από εσωτερικά προβλήματα, ως επίσης γνωστόν.

Ως Έθνος, ως Ελλάδα, χάνουμε μάχες την μία μετά την άλλη. Δυστυχώς. Ο αδίστακτος ευνουχισμός του ΟΧΙ στο καλοκαιρινό δημοψήφισμα σήμανε την ολική υποταγή στα κελεύσματα των δανειστών, προεξαρχούσης της Γερμανίας. Είχε προηγηθεί η απερίγραπτη οπερέτα της «σκληρής διαπραγμάτευσης». Και η «αριστερή παρένθεση» είχε αναλάβει να εξαγνίσει την κραυγαλέα αποτυχία των προηγουμένων στην «δημοσιονομική προσαρμογή», στην εφαρμογή των δύο πρώτων Μνημονίων.

Υπό αυτές τις συνθήκες, προβάλλει γραφικό να ισχυρίζεται κανείς ότι η επόμενη υπερδύναμη του πλανήτη μας είναι η Ελλάδα. Και μάλιστα η πιο ισχυρή και ηθική υπερδύναμη που υπήρξε ποτέ. Η υπερδύναμη της γνώσης, στην εποχή του παγκοσμιοποιημένου χάους. Σωστά;

Κόρινθος 31 Δεκ. 15

Κώστας Τζαναβάρας

Άρθρο στη ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ. φ.1479/16.1.16

Επαναλαμβάνεται λόγω επικαιρότητος.

ktz -Plan B

 

Εβδομαδιαίο διάγγραμμα DJIA, εικοσαετίας, σε λογαριθμική κλίμακα. 

Εβδομαδιαίο διάγγραμμα DJIA, από το 1928, σε λογαριθμική κλίμακα. 

Μέχρι 21.833,80 είναι ευκαιρία.

Παρακάτω, αμαρτία…

23 Δεκεμβρίου 2018

Κώστας Τζαναβάρας

Ηρώ Καραμανλή : Κάποτε, θά μιλήσω ἔξω ἀπό τά δόντια.

Ηρώ Καραμανλή

Κάποτε, θά μιλήσω ἔξω ἀπό τά δόντια. Θά ΄ναι νύχτα βαθιά κι ὁ κόσμος ἀνυποψίαστος θά βολτάρει μέσα στά ὄνειρα του. Ἔτσι θά ἔχω ὅλο τό χρόνο νά ἀποκαλύψω ἐκεῖνο τό κάθαρμα, πού σέ μιά στιγμή λιποψυχίας, μοῦ ἅρπαξε ὅ,τι πολυτιμότερο εἶχα….

Ἀλλά τώρα γιά νά μήν μακρηγοροῦμε, θά σᾶς τά πῶ ἕν ὀλίγοις, καί μιᾶς κι ὅλες οἱ ἱστορίες ξεκινοῦν ἀπό κάπου, αὐτός ἦρθε καί στάθηκε μπροστά μου, «γιατί μέ κοιτάζεις ἔτσι;» τόν ρώτησα, «ἐπειδή τό κάλλος εἶναι ἡ καλύτερη συστατική ἐπιστολή» μού ἀπάντησε ἀριστοτελικά, κι ἔτσι ἀρχίσαμε… ἀλλά κατά τό παράδοξον του πράγματος, καί πρίν προλάβει νά τελειώσει ἡ μέρα, εἶχε ἐξαφανιστεῖ.

Ὁ ἄθλιος!

Γιατί δέν ἦταν μόνο αὐτό. Τήν ἑπομένη τῆς ἐξαφάνισής του, ἀνακάλυψα πώς αὐτή ἡ ἄλλη πού γιά χρόνια ὑπῆρξα, εἶχε φύγει μαζί του. «Ποιά εἶμαι λοιπόν τώρα;» σκέφτηκα μές τόν πανικό μου, ἤ «ποιά ἤμουν τόσα χρόνια;», ἐρωτήματα οὐσιαστικά πού δέν κατάφεραν ν΄ ἀπαντηθοῦν μέχρι καί σήμερα…

Ὥσπου ἀνακαλύπτεις πώς δέν χρειάζεται παρά μιά στιγμή ν΄ ἀντιληφθείς ὅτι οἱ ἀναζητήσεις σου γιά τό ποιός εἶσαι, θά καταλήγουν πάντα στό ἴδιο συμπέρασμα: κάθε φορά, εἶσαι ἕνας ἄγνωστος!…

[Εὐπρεπεῖς Ἔρωτες]

16 Δεκεμβρίου 2018

Για την αντιγραφή,

Κώστας Τζαναβάρας

ΦΙΛΕΤΑΙΡΙΣΜΟΣ - Iδεολογία για την Ελληνική Αναγέννηση

Ελληνική Αναγέννηση είναι το θετικό ενδεχόμενο στην –σε ατομικό, οικογενειακό, συλλογικό και εθνικό επίπεδο– σοβούσα κρίση του ελληνισμού.

Η κρίση έχει καρκινική υφή, διαστάσεων καθολικής διάχυσης, και είναι ηθική, πνευματική, πολιτική, κοινωνική, δημοσιονομική, οικονομική, θεσμική και –εν τέλει– υπαρξιακή.

Ο Φιλεταιρισμός εντοπίζει ως κρίσιμο στοιχείο του θετικού ενδεχομένου, την επικράτηση φιλεταίρου πνεύματος ανάμεσα στους ξεχωριστούς Έλληνες.

Η επικράτηση φιλεταίρου πνεύματος δεν επιδιώκεται με ευχολόγια ή/και συστάσεις, αλλά παρέχοντας αφ’ ενός βαθύτερη κατανόηση της φύσης του προβλήματος του φθόνου και της διχόνοιας, και αφ’ ετέρου πρωτοπόρα οργανωτική λύση, κατάλληλη για την ελληνική φυσιογνωμία, συνοδευόμενη από προτάσεις ουσίας, επίσης πρωτοπόρες.

Ο Φιλεταιρισμός διακρίνεται σαφώς από τις αξιοθρήνητες νεοταξικές συλλογικότητες, καθώς εκφράζεται με την θεωρητική εξίσωση:

ισχυρό άτομο = ισχυρό σύνολο

ενώ τεκμηριώνει και προδιαγράφει ρεαλιστικές συνθήκες ισχύος της.

Θεωρητικά, η προτεινόμενη ιδεολογία θεμελιώνεται απ’ ευθείας στα Ομηρικά Έπη και δομείται ως υπεροικοδόμημα των επιστημών, φωτίζοντας διαδοχικά την αφετηρία, την ιστορική διαδρομή και την σημερινή κατάσταση. Μαζί, και τις υφιστάμενες ρεαλιστικές προσδοκίες.

Κρίσιμο λήμμα από την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, είναι η ανάγλυφη απόδοση της προσωπικότητας του Οδυσσέα, τόσο ως φιλεταίρου, όσο και ως ηγετικού προτύπου.

Ο μείζων συλλογισμός της ιδεολογίας του Φιλεταιρισμού, έχει την εξής επαγωγική διαδρομή:

Ο Νέος Ομηρισμός, είναι νέα προσέγγιση του νοήματος της Ιλιάδας και της Οδύσσειας, ως αυθεντικής πραγματείας της διαχρονικής ελληνικής φυσιογνωμίας, χρήσιμης για ελληνοπρεπή αυτογνωσία και μάχη.

Η Νέα Θεωρία της Γνώσεως, πηγάζει από την προσπάθεια κατανοήσεως της Ομηρικής Παρακαταθήκης, προκύπτει ως επέκταση της υφισταμένης Θεωρίας της Γνώσεως, και φιλοδοξεί να οδηγήσει σε επιστημονική επανάσταση.

Βασίζεται στην θεωρητική εξίσωση:

Λογική & Συναίσθηση = Ενόραση

Η Ελληνοκεντρική Θεώρηση της Κρίσης, πηγάζει από τις έμμεσες πλην σαφείς ομηρικές υποδείξεις διαχρονικών δομικών προβλημάτων της φυλής και της κοινωνίας μας, αμφισβητεί τις βάσεις της δόξας της Κλασσικής Ελλάδας, εντοπίζει εγκληματικά σφάλματα στον Πλατωνισμό, και καταλήγει στις ρίζες των κοινωνικών και πολιτικών προβλημάτων του ελληνισμού.

Ερμηνεύει την κακοδαιμονία μας.

Το Ελληνοπρεπές Κράτος, είναι πρόταση Εθνικού Οράματος. Είναι εκ βάθρων επανασχεδιασμός του Ελληνικού Κράτους, βάσει αιτιολογημένων διαγνώσεων από την Ελληνοκεντρική Θεώρηση της Κρίσης, με πρωτοποριακές θεσμικές ιδέες:

-          νέο πολίτευμα: Αριστοδημοκρατία

-          νέο φορολογικό σύστημα: Φοροδικαιοσύνη

-          κράτος ελληνικού ρυθμού: Ελευθεροκρατία

-          νέα αντίληψη τοπικής αυτοδιοίκησης: Αμφικτιονισμός.

Τα Ελληνικά Συστήματα, είναι προτάσεις θεσμικών πλαισίων, χαρακτηριστικά απλών ελληνικών αντιλήψεων, που αφορούν:

-          την Υγεία

-          την Παιδεία

-          την Δικαιοσύνη

-          το Εθνικό Νόμισμα

-          το Τραπεζικό σύστημα

Οι Ενορατικές Διαδικτυακές Εφαρμογές, είναι προγράμματα σε περιβάλλον web, που έχουν γενικό πνεύμα «και σωστά και γρήγορα και οικονομικά».

Το Όραμα για την Διαδικασία της Αλλαγής, είναι ανορθόδοξων αντιλήψεων, ασύλληπτο για κάθε συμβατικά σκεπτόμενο.

Εξελίσσεται από χρόνια με τη μέθοδο των διαδοχικών κερδοφόρων βημάτων, ήτοι:

-          μάχη ιδεών και διασπορά μιμιδίων

-          στοχευμένες παρεμβάσεις χαοτικά οργανωμένες

-          διάδοση της ιδέας της Αριστοδημοκρατίας

Περαιτέρω, προωθούνται:

-          οργάνωση κινήματος Νέου Ομηρισμού, στα πρότυπα του Ομηρισμού και του Ερμητισμού

-          συμμετοχή ειδικών επιστημόνων στην συμβατική διαμόρφωση της Νέας Θεωρίας της Γνώσεως, όπως και των βασικών προεκτάσεών της στις Ανθρωπιστικές επιστήμες.

-          σχέδιο νέου Συντάγματος

-          «Σχέδιο ΦΟΙΒΟΣ» για την Τοπική Αυτοδιοίκηση

-          προετοιμασία Αριστοδημοκρατικού Κόμματος

Εν κατακλείδι, η προτεινόμενη ιδεολογία του Φιλεταιρισμού, φιλοδοξεί αφ’ ενός να εμπνεύσει ελπίδα για το μέλλον, παρέχοντας πειστικές προσεγγίσεις και ενδιαφέροντα σχεδιασμό, και αφ’ ετέρου να δώσει λύσεις σε τρέχοντα προβλήματα, παρέχοντας αποτελεσματικές μεθόδους και ιδέες.

6 Δεκεμβρίου 2018

Κώστας Τζαναβάρας

Απέναντι στην κατάρρευση της ενημέρωσης

Η αναξιοπιστία του Τύπου έχει πάρει πρωτοφανείς διαστάσεις, και καθημερινά χειροτερεύει. Όλο και περισσότεροι σκεπτόμενοι πολίτες, κλείνουν την τηλεόραση, ή την ανοίγουν για λίγα και επιλεγμένα –σίγουρα όχι για ειδήσεις ή κοκορομαχίες πολιτικάντηδων.

Το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό. Διεθνώς, όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται τί είναι ακριβώς τα περιβόητα “fake news” –κατά την ορολογία του πλανητάρχη. Απλώς, στη χώρα μας έχουμε τις συνήθεις υπερβολές. Η σήψη, άλλωστε, ήταν πάντα δική μας πατέντα.

Σε αυτά τα πλαίσια, αξίζει να δούμε, με λίγη προσοχή, πώς μεθοδεύτηκε και πώς εξελίχθηκε ένα πρόσφατο «κατόρθωμα» των εγχωρίων προπαγανδιστικών μηχανισμών.

Θολή, και χαρακτηριστικά λειψή, ήταν η «ενημέρωση» για το θέμα της εξ Αθηνών υψηλής πρωθυπουργικής συμβουλής προς τον νυν μαχόμενο Ιταλό ομόλογο: “È meglio che facciate oggi quel che comunque vi faranno fare domani” (Είναι καλύτερα να κάνεις σήμερα αυτό που θα κάνεις αύριο).

Στο ίδιο πνεύμα υπονοουμένων επαναστατικής φιλοσοφίας, σύμφωνα πάντα με δημοσίευμα της γνωστής εφημερίδας Corriere della Serra, πρόσθεσε: “Se invece avete un ’altra idea be’, allora good luck” (Αν έχετε ένα άλλο πλάνο βήτα, καλή τύχη).

Στο δημοσίευμα, πρώτον, δεν διευκρινίζεται αν, αυτή ή απλόχερη εκ πείρας συμβουλή, παρασχέθηκε κατόπιν ταπεινού αιτήματος του Ιταλού Πρωθυπουργού, ή ήταν δείγμα μεγαλόφρονος ενδιαφέροντος εκ μέρους του πρωθυπουργού της χώρας μας.

Το δημοσίευμα, όμως, δεύτερον, σπεύδει να προσθέσει, και μάλιστα ανάμεσα στα εντός εισαγωγικών αποφθέγματα, την «αθώα» δημοσιογραφική εικασία: “forse alludendo all’opzione di uscita dell’euro che lui rifiutò” (ίσως παραπέμποντας στην επιλογή εξόδου από το ευρώ, την οποία αρνήθηκε).

Στη συνέχεια, τρίτον, ανέλαβαν τα ελληνόφωνα χαλκεία: «Εμείς δεν είμαστε Ελλάδα και δεν πρόκειται να υποχωρήσουμε.», ήταν η «συγκλονιστική απάντηση από τον Ιταλό ηγέτη Τζουζέπε Κόντε».

Εκ πρώτης όψεως, διακρίνεται σε όλα αυτά μία επικοινωνιακή επίθεση κατά του ευφυούς συμβουλάτορα. Και μέχρι διαπομπεύσεως. Ή, από την άλλη, διακρίνεται ο αχαρακτήριστος αυτόκλητος «λαγός» της «ισχυρής» Γερμανίας και του «πανίσχυρου» ευρωπαϊκού Διευθυντηρίου των Βρυξελλών.

Αλλά, μία βαθύτερη εξέταση, αποκαλύπτει άλλα. Προϋποθέτει, όμως, εφαρμογή των μυστικών της φιλοσοφίας της προπαγάνδας. Και, ως γνωστόν, το βασικό τεχνικό στοιχείο της προπαγάνδας, είναι ότι ξεγελά το συνειδητό, στοχεύοντας ύπουλα στο υποσυνείδητο. Εκεί ακριβώς εγκαθιδρύει «αλήθειες».

Η πονηρή προπαγανδιστική στήριξη του περί ου, λοιπόν, υποβάλλει τα εξής στο υποσυνείδητο των ανύποπτων:

1.      Κοίτα αέρα που έχει απέναντι στον Ιταλό Πρωθυπουργό. Κοίτα μεγαλοδουλειές που του αναθέτουν τα μεγάλα αφεντικά της Ε.«Ε.»

2.      Κοίτα με ποιους τα έβαλε, κι ακόμη αγωνίζεται. Συμπαραστέκεται στους Ιταλούς που σηκώνουν κεφάλι.

3.      Να ‘το! Το λέει και ο Ιταλός «ακροδεξιός»: η Ελλάδα καλά έκανε και υποχώρησε. Δεν μπορούσε. Εδώ «παίζει» αν μπορεί ολόκληρη Ιταλία.

Σε όλα αυτά, ως συνήθως, συμπράττει μία φωτογραφία μεγαλείου και με άνεση.

Μία τέτοια αποδόμηση προπαγάνδας, που παρακολουθεί προσεκτικά δηλαδή τις πράξεις των προπαγανδιστών, δεν μπορεί παρά να διακρίνει και τα εξής:

1.      Η δήθεν «απάντηση» του Ιταλού, δεν υπάρχει στο δημοσίευμα. Και κανείς δεν είναι σε θέση να υποδείξει πηγή της πληροφορίας.

2.      Το δημοσίευμα της Corriere della Serra, ισχύει καθώς δεν διαψεύσθηκε. Αντιθέτως, τα πονηρά χαλκευμένα δημοσιεύματα, περιφερόμενα σε ιστότοπους και κοινωνικά δίκτυα, είναι ελεύθερα να κάνουν τη βρώμικη δουλειά.

3.      Το όλο σκηνικό, φέρνει σε απόγνωση τον απλό αναγνώστη που θέλει απλώς να ενημερωθεί. Που θέλει στοιχειωδώς να έχει γνώση των γεγονότων.

Εν κατακλείδι, η εντύπωση που –υποσυνείδητα!– μένει από όλο αυτό το ταρατατζούμ, κάπως αντιφατικό μάλιστα, είναι ότι ο καλύτερος που έχουμε για να γλείφουμε στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, είναι ο περί ου. Κι αυτό βαρύνει στις αποφάσεις πολλών εγκλωβισμένων και αναποφάσιστων.

Καθώς όλα αυτά είναι απλώς ένα παράδειγμα, γίνεται πειστικά αντιληπτό ότι έχουμε επιστημονικά μεθοδευμένη παραπλάνηση της κοινής γνώμης. Συστηματική, καθημερινή. Ο ψύχραιμος πολίτης, καταλήγει να αισθάνεται ότι η αλήθεια είναι απρόσιτη. Αισθάνεται το ανυπέρβλητο του πράγματος, βλέπει ως αδύνατον να μάθει έστω τι έγινε.

Επίσης, του είναι αδύνατον να διακρίνει την ομολογία για το χονδροειδές λάθος του’15. Η τότε δήλωση «Είχα υπερεκτιμήσει την δύναμη ενός λαού», όμως, καταρρίπτεται εκ των ενόντων. Όχι;

Ακόμη περισσότερο, αυτό που εγγίζει τα όρια της γελοιότητας, είναι η περίτεχνη προσπάθεια να εμφανισθούν ως πανίσχυροι οι αδύναμοι. Αυτοί που πλέον είναι καρπαζοεισπράκτορες της Αμερικής του Trump, και –κυρίως!– των αγορών.

Το μυστικό όλης αυτής της «περίτεχνης προσπάθειας» είναι απλό: κάποιες πολιτικές απόψεις παρουσιάζονται ως αυτονόητες. Αυτονόητο ότι η Ε.«Ε.» είναι ισχυρή, αυτονόητο ότι το ευρώ είναι καταφύγιο αδυνάτων. Αυτονόητο –αυτό πιά!– ότι η Ιταλία είναι ισχυρότερη από την Ελλάδα.

Κάπως έτσι, όμως, καταφανώς οδηγημένος μακράν της αλήθειας, ο ψύχραιμος πολίτης κυριεύεται από αίσθηση ανημπόριας. Αυτός ακριβώς είναι και ο κύριος στόχος της σύγχρονης προπαγάνδας: ανήμπορος, να αποσυρθεί.

Όταν επανέλθει στα κοινά, προεκλογικά, θα του έχουν μείνει τα μηνύματα στο υποσυνείδητο. Αυτό ακριβώς βεβαιώνει ό,τι αθλιωδέστερο επινόησε ο άνθρωπος: η επιστήμη της προπαγάνδας.

Ακόμη χειρότερα: όσοι επαναστατούν εν αγνοία, παίζουν το παιχνίδι της προπαγάνδας. Άθελά τους, δηλαδή, διαδίδουν τα ύπουλα μηνύματα στο υποσυνείδητο.

Απέναντι σε όλα αυτά τα [θεωρούμενα ως] πανίσχυρα, σίγουρα, ο Ελληνισμός διαθέτει δοκιμασμένες άμυνες. Ελληνοχριστιανικές.

Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ξέρουμε να υπομένουμε καρτερικά. Έχουμε Πίστη.

Ως Έλληνες, έχουμε στο DNA μας την ομηρική τεχνοτροπία για την μεταφορά μηνυμάτων αλήθειας κάτω από τη μύτη των ισχυρών. Αλλά και, επί της ουσίας της Ομηρικής Παρακαταθήκης, ξέρουμε ότι πάντα η μάχη μεταξύ ανδρών έχει «διαιτητή» γυναίκα.

Τουτέστιν: Όσο ισχυροί και να είναι οι προπαγανδιστές, και όλος ο συρφετός-σύστημα πίσω τους, στο τέλος οι γυναίκες μας θα διαλέξουν σε ποιόν κόσμο θέλουν να ζήσουν. Οι ίδιες, τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας.

Απέναντι στην κατάρρευση της ενημέρωσης, συνεπώς, στέκεται αποτελεσματικά η προσεκτική αποδόμηση της προπαγάνδας. Η προσεκτική παρακολούθηση και αποκάλυψη του ΤΙ ΚΑΝΕΙ η προπαγάνδα.

Υπάρχει, επομένως, η σωστή σκέψη. Η βασιζόμενη στη γνώση, την κρίση και την μνήμη. Είναι εφικτή. Και, εν τέλει, υπάρχει βάσιμη ελπίδα. Ιδίως, όσο περισσότεροι αποφασίζουν να περνάνε θετικά το κριτήριο του Ηράκλειτου: «Ο βλάκας χάνει το θάρρος του μπροστά σε κάθε σειρά σκέψεων».

Όλα αυτά, βεβαίως, υπό το δόγμα της ευφυούς αντιστάσεως: «Τον βλάκα δεν τον νικάς. Τον βοηθάς να χάσει μόνος του».

2 Δεκεμβρίου 2018

Κώστας Τζαναβάρας

Απέναντι στον εξοστρακισμό του φυσιολογικού

Μια φορά κι έναν καιρό, πριν ακριβώς 25 αιώνες, στην Αθήνα έγινε κάτι ιδιαιτέρως χαρακτηριστικό, το οποίο δεν έχει συσχετισθεί ακόμη με την σημερινή κρίση αξιών και ιδανικών.

Μία ημέρα, λοιπόν, όπως κάθε χρόνο, μαζεύτηκαν οι Αθηναίοι πολίτες στην «Εκκλησία του Δήμου» για την έναρξη της διαδικασίας του εξοστρακισμού, που είχε δύο φάσεις.

Σε πρώτη φάση, συζητούνταν –γενικά– γιατί και αν θα έπρεπε να κάνουν εξοστρακισμό τη χρονιά εκείνη. Αν θα εξόριζαν δηλαδή κάποιον, με την επίσημη δικαιολογία ότι είχε συσσωρεύσει υπερβολικά μεγάλη πολιτική δύναμη. Και, εκείνη τη χρονιά, αποφάσισαν ότι χρειαζόταν να εξοστρακισθεί κάποιος.

Στη συνέχεια, δύο μήνες αργότερα, ξαναμαζεύτηκαν για να ψηφίσουν ποιόν θα εξόριζαν. Δεν υπήρχαν υποψήφιοι, ούτε είχαν απαγγελθεί συγκεκριμένες κατηγορίες. Ενδεχομένως, είχαν ειπωθεί υπονοούμενα.

Στην ψηφοφορία, πολύ απλά, ο καθένας έπαιρνε από ένα όστρακο, έγραφε ένα όνομα, και το έβαζε στην κάλπη. Στη συνέχεια, πρώτα μετρούσαν τα όστρακα. Αν ήταν λιγότερα από έξι χιλιάδες, η διαδικασία του εξοστρακισμού σταματούσε. Έπειτα, μετρούσαν τις ψήφους και, ο άνδρας που γράφτηκε από περισσότερους, εξοριζόταν για δέκα χρόνια.

Κάπως έτσι, το 482 π.Χ., εξορίσθηκε ο Αριστείδης του Λυσιμάχου. Και ο Πλούταρχος διέσωσε το εξής απίστευτο: κάποιος αγράμματος έδωσε το όστρακό του στον Αριστείδη και του ζήτησε –χωρίς να τον ξέρει– να γράψει το όνομα «Αριστείδης» σε αυτό. Εκείνος απόρησε και ακολούθησε ο εξής διάλογος:

-         Τι κακό σου έχει κάνει ο Αριστείδης;

-         Κανένα. Δεν τον ξέρω, αλλά βαρέθηκα να ακούω να τον αποκαλούν παντού δίκαιο.

Ο Αριστείδης έγραψε σιωπηλός το όνομά του στο όστρακο και το έδωσε πίσω.

Οι σύγχρονες αναφορές στο γεγονός, εστιάζουν στο ότι επρόκειτο για αγράμματο πολίτη. Κάπως έτσι, αποφεύγουν να μας πληροφορήσουν για τους λόγους που οι εγγράμματοι πολίτες υποχρέωσαν έναν «Αριστείδη» να εγκαταλείψει άκων το σπίτι του.

Με αυτή τη διαδικασία, αναφέρεται ότι εξορίσθηκαν –στα κάπου 70 χρόνια ζωής του θεσμού– άλλοι 12 Αθηναίοι. Μεταξύ αυτών, το 471 π.Χ., 9 χρόνια μετά την νίκη στη Σαλαμίνα, εξορίσθηκε ο στρατηγός της Θεμιστοκλής.

Περιέργως, όλη αυτή η αθλιότητα δεν έχει στιγματισθεί. Δεν έχει επισημανθεί καν η κατάφωρη καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εκτός αν δεν αποτελεί κατάφωρη καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων μία ποινή εξορίας, και μάλιστα 10ετούς, χωρίς απαγγελία κατηγορίας και χωρίς απολογία.

Αντιθέτως, το αίσχος αποσιωπάται, ή παρουσιάζεται ουδέτερα. Ίσως, ακόμη, κάποιοι φωστήρες νομίζουν και ότι στα επιτεύγματα της αρχαίας Αθήνας συνέβαλε σημαντικά και ο θεσμός του εξοστρακισμού. Εξ ου και μάλλον θα καλόβλεπαν, αν ήταν εφικτό, κάτι ανάλογο στην προωθούμενη συνταγματική αναθεώρηση.

Φυσικά, είναι στην κρίση κάθε σκεπτομένου πολίτη, το εάν όλα αυτά έχουν σχέση με την σημερινή κρίση αξιών και ιδανικών. Αλλά, για να σκεφθεί κανείς σωστά, χρειάζεται να δει την ιστορική συνέχεια και αλληλουχία. Χρειάζεται αναντίρρητα να δει τις αλυσιδωτές συνέπειες κάποιων επιλογών. Όχι μόνον τις άμεσες.

Πώς να επιβιώσει, όμως, η αξία της Δικαιοσύνης, όταν παραμένει εξοστρακιστέος κάθε «Αριστείδης»; Πώς να υπάρξουν πραγματικοί ηγέτες, με στρατηγική σκέψη, όταν παραμένει εξοστρακιστέος κάθε «Θεμιστοκλής»;

Ο θεσμός, βεβαίως, έχει καταργηθεί. Αλλά η ιδέα του εξοστρακισμού, με άλλα μέσα, παραμένει στο εθνικό μας υποσυνείδητο. Η ιδέα του εξοστρακισμού των αρίστων, μαζί και του σωστού, ζει και βασιλεύει στη χώρα μας. Όχι μόνον από αυτούς που ιδεολογικά μηδενίζουν τις προσωπικές αξίες, αλλά και από όσους κατ’ ουσίαν επιθυμούν αριστεία χωρίς αρίστους.

Αν επιμείνουμε στην Ιστορία, και μάλιστα κόντρα στην κρατούσα επιλεκτική ανάγνωσή της, η Αθηναϊκή Δημοκρατία πλήρωσε βαρύτατα μία σχετική επιλογή της.

Πρόκειται για μία κρίσιμη λεπτομέρεια, σχετική με την τελική ήττα στον Πελοποννησιακό Πόλεμο.

Βάρυνε πράγματι ο λοιμός, αλλά και η Αθήνα ήταν η μόνη πόλη που δεν είχε Ιατρική Σχολή. Ο γενικός «δημοκρατικός» φθόνος στους αρίστους, απαραίτητος για τον απαιτούμενο σεβασμό σε αρχίατρο σχολής, στέρησε –όπως αποδεικνύεται– την σοφή πρόληψη, την έγκαιρη λήψη μέτρων αλλά και την αποτελεσματική θεραπεία.

Ευρύτερα, η Αθήνα πλήρωσε την αυθάδεια των κακώς εννοουμένων δημοκρατών. Και ελάχιστοι θα αποδέχονταν την άποψη ότι η Δημοκρατία είναι ένα εξαιρετικό πολίτευμα, εφόσον υπάρχει ένας Περικλής.

Στις μέρες μας, πληρώνουμε βαριά αυτή τη νοοτροπία. Μοιραία, όχι μόνον μας βρήκε η κρίση, αλλά μας βρήκε και με επί κεφαλής πολιτικούς καταφανώς κατωτέρους των περιστάσεων. Είναι ασύλληπτης ανεπάρκειας η στάση του πολιτικού κόσμου απέναντι στην κοινωνική και οικονομική κρίση. Και είναι ασύλληπτης κακοήθειας η προπαγάνδα που χρησιμοποιούν.

Είναι χαρακτηριστικό αυτό που έκαναν, σε πλήρη σύμπνοια μάλιστα, με ένα συνταρακτικό νέο στοιχείο για τον απολογισμό της κρίσης χρέους. Η διεστραμμένη τους αντίληψη για την ενημέρωση, φθάνει στο να αποσιωπούν την επίσημη Έκθεση του Ανεξάρτητου Γραφείου Αξιολόγησης του ΔΝΤ. Μας «στέρησαν» ακόμη και την κριτική τους στις σκληρές αλήθειες τεχνοκρατών.

Η συμπαιγνία τους, πίσω από τους στημένους καβγάδες, αποκαλύπτεται. Παραμένει, όμως, θέμα χρόνου να φανεί μέχρι πού θα φθάσει η λαϊκή ανοχή στις αθλιότητες των –κατά δήλωσή τους– δημοκρατών.

25 Νοεμβρίου 2018

Κώστας Τζαναβάρας

Πατριώτες ή εθνικιστές;

Ο Γάλλος Πρόεδρος Emmanuel Macron εκμεταλλεύθηκε άκομψα την πρόσφατη εκδήλωση κορυφής για το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, για να απευθύνει το μήνυμα «αγώνας για την Ειρήνη». Και το συνέδεσε με την απόρριψη του εθνικισμού (nationalism), τον οποίο χαρακτήρισε «προδοσία του πατριωτισμού». Αποφάνθηκε μάλιστα: «Ο πατριωτισμός είναι ακριβώς το αντίθετο του εθνικισμού».

Υπερβαίνων, στη συνέχεια, τα δυτικοευρωπαϊκά εσκαμμένα, δεν αρκέσθηκε σε ταμπέλες και αφορισμούς, αλλά επέμεινε και επί της ουσίας: «Λέγοντας “πρώτα τα συμφέροντά μας και δεν μας νοιάζει για τους άλλους”, σβήνετε το πιο πολύτιμο πράγμα που έχει ένα έθνος –τις ηθικές του αξίες».

Αξίζει να σχολιάσει προσεκτικά κανείς την όλη προσέγγιση, ενός πολύ ενδιαφέροντος και ιδιαιτέρως επίκαιρου θέματος, καθώς είναι εξόχως αποκαλυπτική.

Πρώτα απ’ όλα, η ως άνω επιτιμητική υπόδειξη προβλήθηκε ευρέως ως «άδειασμα» του ισχυροτέρου των παρευρισκομένων. Ελάχιστα προβλήθηκε, αντιθέτως, η απολογητική αναφορά της Καγκελαρίου της Γερμανίας Angela Merkel στον «πόνο που οι Γερμανοί προκάλεσαν στον γείτονά τους, στην Ευρώπη και στον κόσμο σε δύο παγκοσμίους πολέμους».

Επί πλέον, όσοι απορούν για τις «ηθικές αξίες» του βασικού ομιλητή, ας αξιολογήσουν και το ότι ο Αμερικανός Πρόεδρος δεν είχε το βήμα να απαντήσει στις βαριές προσβολές κατά του έθνους που εκστράτευσε χιλιάδες μίλια για να υπερασπισθεί την Ευρώπη και τις αξίες της. Και δύο φορές. Και με βαριές απώλειες.

Ίσως, όμως, δεν έχει γίνει ακόμη αντιληπτό στην Ευρώπη ότι, το γνωστό “America first”, είναι επίσημη πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, υπερψηφισμένη προ διετίας.

Τουτέστιν: το γαλλικό μάθημα περί καλώς εννοουμένου πατριωτισμού απευθύνθηκε σε λάθος αποδέκτη και διατυπώθηκε υποκριτικά. Θα μπορούσε, τουλάχιστον, να κριθεί ειλικρινές, αν έλεγε –και μάλιστα ευσχήμως– κάτι σαν: προσέξτε μην κάνετε τα ίδια λάθη με την Γερμανία του 20^ου αιώνα. Κι ας μην έλεγε τίποτα για τα λάθη της Γαλλίας του 19ου.

Σε αυτό το κλίμα ευρωπαϊκής αμετροέπειας, δεν εκπλήσσουν τα κραυγαλέα σφάλματα του όλου συλλογισμού του αυθάδους ομιλητή.

Πρώτον, επί της ουσίας. Πώς, άραγε, προκύπτει αδιαφορία της σημερινής Αμερικής για τους άλλους; Είναι αδιαφορία, λόγου χάριν, η φροντίδα για το βορεοκορεατικό; ή μήπως εδώ στην Ευρώπη θυμόμαστε επιλεκτικά τα γεγονότα; Ή, πάλι, συνιστά αδιαφορία το προωθούμενο «δίκαιο και αμοιβαίο (reciprocal) διεθνές εμπόριο»;

Κυρίως, όμως, μήπως χρειάζεται να αναγνωρισθούν οι κρίσιμες διαφορές ανάμεσα στο “America first” και το “Deutschland über alles”;

Αλήθεια: πώς μπορεί ο περί ου να στηλιτεύει –εμμέσως πλην σαφώς– το πρώτο, ενώ ούτε καν σχολιάζει το δεύτερο, μετά από δύο συμφορές που προκάλεσε μάλιστα; Δεν θα ενίσχυε την επιχειρηματολογία του το ότι η μεταπολεμική Γερμανία απάλειψε το «Η Γερμανία πάνω απ' όλα» από τον εθνικό της ύμνο;

Η αλήθεια, αν ενδιαφέρει!, είναι ακριβώς αυτή: η αμερικανική εκδοχή του πατριωτισμού, βάζει προτεραιότητες φροντίδας. Και δέχεται ρητώς! αντίστοιχες προτεραιότητες για κάθε έθνος. Τόσο αυτονόητο, όσο και το να φροντίζει κανείς πρώτα το σπίτι του. Πρώτα! –όχι μόνον.

Η γερμανική εκδοχή του πατριωτισμού, αντιθέτως, έκανε συγκρίσεις. Προέβαλε ανόητους ισχυρισμούς υπεροχής. Αυτό ακριβώς προέκυψε ιστορικά, έστω και παρά τις αρχικές –στα μέσα του 19^ου αιώνα– προθέσεις του ποιητή August Heinrich Hoffmann von Fallersleben.

Δεύτερον, επί της ορολογίας. Δυσκολεύεται κανείς να διακρίνει πώς προκύπτει να έχει απαξιωτική έννοια ο όρος «εθνικισμός» (nationalism). Τι το κακό έχει, δηλαδή, η λέξη «εθνικός» (national), ώστε το απλό παράγωγό της να αξίζει το δημόσιο ανάθεμα; Σωστά;

Με το ίδιο φυσικό σκεπτικό, άλλωστε, εκφράσθηκε αυθορμήτως και ο Πρόεδρος Trump. Θέλησε να πει με μία λέξη ότι αγαπάει το Έθνος που κυβερνάει, και βρήκε απολύτως φυσικό να χαρακτηρίσει εαυτόν nationalist. Δεν φανταζόταν, όπως φαίνεται, όλη αυτή την αρρωστημένη διαστροφή των λέξεων στα μυαλά της παρηκμασμένης πλέον Ευρώπης.

Εν ολίγοις: Αυτό που θέλησε να αποδοκιμάσει ο Γάλλος Πρόεδρος, αν προσχωρήσει κανείς στην επιχειρηματολογία του, δεν λέγεται εθνικισμός. Λέγεται και είναι υπερεθνικισμός. Είναι καταδικαστέες οι υπερβολές στον εθνικισμό, όχι ο ίδιος ο εθνικισμός.

Περαιτέρω: αυτή η σύγχυση περί τις έννοιες, και η συνεπαγόμενη διαστροφή των λέξεων, είναι πλέον μείζον πρόβλημα. Η ίδια η επιτήδεια χρήση των λέξεων, προκαλεί εντάσεις. Η σύγχυση περί τις έννοιες, και η εν συνεχεία ρήξη για τις ταμπέλες, υπόκειται όλων των εκτροπών στην Ευρώπη. Και από τις δύο πλευρές.

Αν –αν!– πιστέψει κανείς ότι ο πολύς Emmanuel Macron θέλει να λύσει κάποιο σοβαρό πρόβλημα, και όχι να δημαγωγήσει, ίσως βρει λόγους να του συστήσει περισσότερη προσοχή στην χρήση κρισίμων λέξεων. Επί τέλους: η διαφορά πατριωτισμού και εθνικισμού, πατριώτη και εθνικιστή, είναι όση και η διαφορά Πατρίδας και Έθνους. Τα υπόλοιπα είναι φανατισμός.

Όλα αυτά, όμως, είναι από τα απλά και αυτονόητα που πολύ λίγοι ευρωπαίοι αντιλαμβάνονται. Λίγοι καταδέχονται και να ασχοληθούν. Λίγοι βλέπουν πρόβλημα και στο να καταστρέφουμε λέξεις για να φτιάχνουμε βολικές ταμπέλες. Η Ευρώπη, πιά, δεν λέει απλώς ψέματα –τα πιστεύει.

Ενδεικτικά, ας δοκιμάσει κανείς να βρει σημερινό ευρωπαίο που πράγματι συμφωνεί με τον Γάλλο ποιητή, δραματουργό και διπλωμάτη Paul Claudel : «Η αλήθεια δεν έχει τίποτα να κάνει με τον αριθμό των ανθρώπων που είναι πεπεισμένοι για αυτήν». Το τονίζω: πράγματι. Αν σημαίνει κάτι η λέξη «πράγματι», για την «μακαρίως υπνώττουσα Ευρώπη».

18 Νοεμβρίου 2018

Κώστας Τζαναβάρας

ΕΚΤΑΚΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΑΓΟΡΑΣ

Χθεσινό άρθρο στο Bloomberg, με τίτλο “Merkel’s Would-Be Heir Says Germany Comes First”, θέτει νέα ενδεχόμενα στην στρατηγική της Γερμανίας, όπως διατυπώνονται από ισχυρούς Γερμανούς, εν όψει και της διαδικασίας εκλογής νέου αρχηγού του CDU την 7^η Δεκεμβρίου.

Επί της ουσίας, σε μία τέτοια περίπτωση, θα επιβεβαιώνονταν οι προ διετίας μακρο-εκτιμήσεις του άρθρου «Πού πηγαίνει η Ευρώπη;» (18.9.16 – Φ.τ.Κ. φ.1513/22.9.16): «Η Γερμανία, είναι λογικό να αναρωτιέται τι άλλο της χρειάζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση. Τι άλλο έχει να κερδίσει – ως συνεταίρος – από τα εξουθενωμένα θύματα της πολιτικής της;»

 

Εκτιμάται ότι, μία τέτοια στροφή στρατηγικής, αν και επιβάλλεται στην Γερμανία για αμυντικούς πλέον λόγους, δεν θα προεξοφληθεί από τις αγορές. Αντιθέτως, θα υπάρξει νότια πορεία αναμονής, ίσως και μέχρι να ξεκαθαρίσει το θέμα κομματικής ηγεσίας.

 

Σε κάθε περίπτωση, από τεχνικής πλευράς, ο DAX αναμετράται με ισχυρή καμπύλη πανικού. Χθες, μετά και το πρωινό σήμα για 11.516,63, υπήρξε απόπειρα διάσπασής της, που απέτυχε θεαματικά. Σήμερα, το αναδιαμορφωμένο όριο ενδοσυνεδριακού υψηλού τίθεται στο 11.527,99.

Αντίστοιχη αντίδραση των αγορών, αναμένεται ευλόγως και στην ισοτιμία του ευρώ, με το όριο για το EURUSD στο 1,3350 περίπου.

Αντιθέτως, εκτιμάται ότι, αυτό το ενδεχόμενο, εκφράζει ούτως ή άλλως τις θετικές προοπτικές της πολιτικής Trump. Συνεπώς το χθεσινό σήμα για απώτερω χαμηλό της ολιγοήμερης διόρθωσης του DJIA στο 24.885,32 επαναλαμβάνεται ενισχυμένο.

 

15 Νοεμβρίου 2018

 

Κώστας Τζαναβάρας

Μετά τις midterms, τί;

Δεν έχουν κοπάσει ακόμη τα εκλογικά καουμποϋλίκια, παρ’ ότι πέρασαν αρκετές ημέρες. Δεν υπάρχουν καν πλήρη αποτελέσματα, ώστε τουλάχιστον να ξέρουμε το τελικό σκορ. Όσοι, πάντως, θέλουμε να θεωρούμε εαυτούς συνετούς, μπορούμε να επιχειρήσουμε κάποιες ψύχραιμες εκτιμήσεις για το μέλλον.

Το μέλλον, λοιπόν, ανήκει στις υπερκομματικές λύσεις. Το αποτέλεσμα δίνει στον Πρόεδρο «την δυνατότητα να συνεχίσει τις υπερκομματικές (bipartisan) πολιτικές του, σε χοντρά κοινωνικά ζητήματα».

Για περισσότερα: «Τί θα ήταν μετάλλαξη του καπιταλισμού;» (4.11.18 – ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ φ.1619/8.11.18).

Φυσικά, κάποιοι τα βλέπουν αλλιώς. Εστιάζουν την προσοχή τους στην αριθμητική, και μάλιστα στην μισή αριθμητική. Παραγνωρίζουν, δηλαδή, το αποτέλεσμα στην Γερουσία, ενώ θα έφθανε και μία απλή διατήρηση του 51-49, ώστε ο Trump «να μείνει απερίσπαστος στην συνέχιση του έργου του».

Για περισσότερα: ««Πόσο γλυκά με σκοτώνεις…»...» (28.10.18)

Οι ψυχραιμότεροι όλων, αυτοί που βάζουν επικερδώς χρήμα δηλαδή, οι κέρδιστοι ομηριστί, μετρούν ήδη κέρδη της τάξεως του 7% από τις 21:45 της 29.10.18. Από όταν αγόραζαν, τουτέστιν, υπό τους ήχους του γνωστού αισθαντικού άσματος.

Δεν θα έλεγε κανείς ευκαταφρόνητα, επίσης, και τα κέρδη της τάξεως του 2,1%, σε όρους Dow Jones πάντα, για όσους εμπιστεύθηκαν τον πρωινό fb-χρησμό της ημέρας των εκλογών: «Trump's triumph rally in view.» (Ράλλυ θριάμβου Trump εν όψει), επιβεβαιωμένο και την επομένη.

Ήδη, η κρίσιμη λέξη “bipartisanship” (υπερκομματικότητα) προφέρθηκε μετεκλογικώς, όχι μόνον από τον Πρόεδρο, αλλά και από την προαλειφόμενη να επανέλθει στην θέση της ως “Speaker” της Βουλής των Αντιπροσώπων Nancy Pelosi των Δημοκρατικών.

Στην γνωστή επεισοδιακή συνέντευξη τύπου στον Λευκό Οίκο, μάλιστα, ο άνετος οικοδεσπότης προσφέρθηκε εκών να στηρίξει με ψήφους την επανεκλογή της.

Ας προστεθούν και δύο δημοσκοπικά ευρήματα της Rasmussen:

[1] 68% των ενεργών ψηφοφόρων πιστεύει ότι «είναι πιο σημαντικό για τη νέα Δημοκρατική πλειοψηφία στη Βουλή των Αντιπροσώπων να επικεντρωθεί σε τομείς πολιτικής όπου μπορεί να συνεργαστεί με τον Πρόεδρο και τους Ρεπουμπλικανούς συντρόφους (fellow) του. Μόνο το 26% δηλώνει ότι είναι πιο σημαντικό να επικεντρωθεί στην αμφισβήτηση (impeachment) του Trump».

[2] ένα διόλου ασήμαντο 45% απαντούσε πέρυσι [31.10.17] ότι «κυβερνάει σαν Πρόεδρος ενός τρίτου κόμματος»

Για περισσότερα: «Η περιοδεία που άλλαξε τον πλανήτη» (31.10.17 – ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ φ.1571/23.11.17).

Σε αυτή την λαμπρή [όχι;] προοπτική, λοιπόν, και πάντα με την προσοχή εστραμμένη στην δυναμική των περιστάσεων, αξίζει να δούμε δύο βασικά θέματα: [α] την ουσία, και [β] τις αντιδράσεις.

Επί της ουσίας, πρώτον, ίσως δεν είχαν προσέξει και τόσο πολλοί την συνάντηση της 13^ης Σεπτεμβρίου 2017[επτά], στον Λευκό Οίκο, στην αίθουσα συνεδριάσεων του Υπουργικού Συμβουλίου (Cabinet Room), όπου ο Πρόεδρος Trump υποδεχόταν μία ομάδα μελών του Κογκρέσου.

«Θέματα της συνάντησης, επισήμως, ήταν η φορολογική μεταρρύθμιση (tax reform), οι υποδομές (infrastructure), η αλλαγή (change) του συστήματος υγείας (Obamacare) και το πρόβλημα με τους νεαρούς παράνομους μετανάστες που πιά ενηλικιώθηκαν (DACA problem).»

Επαναλαμβάνω: «Κι όμως, η “μάζωξη” της ομάδας μελών του Κογκρέσου είχε κάτι ειδικό: ήταν διακομματική (bipartisan).»

Για περισσότερα: «Η λεωφόρος Trump για την συγκατάβαση» (17.9.17 – ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ φ.1562/21.9.17).

Αν χρειάζεται διευκρίνιση, είναι ότι κάποια θέματα της ως άνω μάζωξης δεν «περνάνε» από τους εκατέρωθεν θερμοκέφαλους. Για την αλλαγή στο σύστημα υγείας, λόγου χάριν, αντιδρούν όχι μόνον κάποιοι Ρεπουμπλικάνοι, που ακούν Obamacare και βγάζουν σπυράκια, αλλά και αντίστοιχοι Δημοκρατικοί που απλώς δεν θέλουν βελτιώσεις από τον …επάρατο.

Θα δούμε, εν καιρώ, στροφή 90 μοιρών στις διαχωριστικές γραμμές. Περί αυτού ακριβώς πρόκειται.

Επί των αντιδράσεων, δεύτερον, την επαύριον των εκλογών αποκαλύφθηκε η ακριβής φύση του προβλήματος με τον κατ’ ευφημισμόν «τύπο»: το μεγάλο πρόβλημα δεν το έχουν τα media, αλλά οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι.

Είναι εξόχως χαρακτηριστικά τα δημοσιεύματα του Assosciated Press. Σημειώνω: κατά την Wikipedia, πρόκειται για «το βασικό και κυρίαρχο ειδησεογραφικό πρακτορείο των ΗΠΑ». Το σημαντικότερο: «η λειτουργία του έχει μορφή διεθνούς συνεταιριστικής οργάνωσης μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα».

Εν ολίγοις: η συντεχνία:

1.      γουστάρει και «θάβει» την είδηση με το ως άνω 68%.

2.      επιτίθεται όχι μόνον κατά του Trump, αλλά και πλέον

3.      δεν κρύβει την ταραχή της και για τις ενωτικές προθέσεις της νέας “Speaker”.

Προφανώς, αυτό δεν εκπλήσσει τους συνασπιζόμενους ισχυρούς. Ούτε, βέβαια, τους πτοεί στην συνήθη «σταθερή άνοδο, και χωρίς εξάρσεις»…..

Λογικά, δεν θα μπορούσε να αποκλείσει κανείς, σε εύθετο χρόνο, κάποια προσεκτική νομοθετική πρωτοβουλία. Μία ρύθμιση που, εφαρμόζοντας την γνωστή “First amendment” (πρώτη τροποποίηση του Συντάγματος), θα διαχώριζε την ελευθερία του τύπου από την ασυδοσία του τύπου. Την άποψη, από την λογοκρισία. Το λειτούργημα, από το μαγαζάκι. Το ελεύθερο επάγγελμα, από την ενορχήστρωση.

Ίσως τεθούν ερωτήματα όπως: Είναι προνόμιο του δημοσιογράφου η ελευθεροτυπία, ή μήπως πρώτα! είναι δικαίωμα του αναγνώστη; Είναι ιδιοκτησία του δημοσιογράφου η είδηση, ώστε να μπορεί να την θάβει; Είναι τόσο αυτονόητο, εν τέλει, ότι κάθε μέτρο που θα διέκρινε την ελευθερία από την ασυδοσία, θα ήταν φασισμός ή κάτι σχετικό;

Επίσης: Μήπως η συζήτηση μπορεί να γίνει μόνον στα ελληνικά; Μήπως δεν αποδίδει [πιά] το κρίσιμο νόημα η λέξη freedom; Μήπως αντί για μέτρα κατά των ανεντίμων (crooked), θα ήταν καλύτερα μέτρα υπέρ των εντίμων; Ομηριστί: «Ιθύντατα είποι».

Οι απαντήσεις, δεν θα αργήσουν. Και ήδη προεξοφλούνται από τις αγορές, και με χαρακτηριστική στιβαρότητα. Υπάρχουν χειροπιαστές ενδείξεις ότι κάτι κοσμογονικό κινείται. Η αγορά θα συνεχίσει να ποντάρει στο καλό σενάριο, ακόμη και μόνον λόγω ασύλληπτα υψηλού “potential”.

Σε αυτά τα πλαίσια, αξίζει να παρακολουθήσουμε τις ευρύτερες συνέπειες. Ιδίως στην μακαρίως υπνώττουσα Ευρώπη. Τον γερμανικό DAX, το περίφημο ευρώ, τα γερμανικά ομόλογα. Την εγχώρια παράγκα –πολιτική και δημοσιογραφική.

Όπως, άλλωστε, λένε: «Όταν ένα καράβι βουλιάζει, πρώτα φεύγουν τα ποντίκια».

11 Νοεμβρίου 2018

Κώστας Τζαναβάρας