Μετά τις midterms, τί;

Δεν έχουν κοπάσει ακόμη τα εκλογικά καουμποϋλίκια, παρ’ ότι πέρασαν αρκετές ημέρες. Δεν υπάρχουν καν πλήρη αποτελέσματα, ώστε τουλάχιστον να ξέρουμε το τελικό σκορ. Όσοι, πάντως, θέλουμε να θεωρούμε εαυτούς συνετούς, μπορούμε να επιχειρήσουμε κάποιες ψύχραιμες εκτιμήσεις για το μέλλον.

Το μέλλον, λοιπόν, ανήκει στις υπερκομματικές λύσεις. Το αποτέλεσμα δίνει στον Πρόεδρο «την δυνατότητα να συνεχίσει τις υπερκομματικές (bipartisan) πολιτικές του, σε χοντρά κοινωνικά ζητήματα».

Για περισσότερα: «Τί θα ήταν μετάλλαξη του καπιταλισμού;» (4.11.18 – ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ φ.1619/8.11.18).

Φυσικά, κάποιοι τα βλέπουν αλλιώς. Εστιάζουν την προσοχή τους στην αριθμητική, και μάλιστα στην μισή αριθμητική. Παραγνωρίζουν, δηλαδή, το αποτέλεσμα στην Γερουσία, ενώ θα έφθανε και μία απλή διατήρηση του 51-49, ώστε ο Trump «να μείνει απερίσπαστος στην συνέχιση του έργου του».

Για περισσότερα: ««Πόσο γλυκά με σκοτώνεις…»...» (28.10.18)

Οι ψυχραιμότεροι όλων, αυτοί που βάζουν επικερδώς χρήμα δηλαδή, οι κέρδιστοι ομηριστί, μετρούν ήδη κέρδη της τάξεως του 7% από τις 21:45 της 29.10.18. Από όταν αγόραζαν, τουτέστιν, υπό τους ήχους του γνωστού αισθαντικού άσματος.

Δεν θα έλεγε κανείς ευκαταφρόνητα, επίσης, και τα κέρδη της τάξεως του 2,1%, σε όρους Dow Jones πάντα, για όσους εμπιστεύθηκαν τον πρωινό fb-χρησμό της ημέρας των εκλογών: «Trump's triumph rally in view.» (Ράλλυ θριάμβου Trump εν όψει), επιβεβαιωμένο και την επομένη.

Ήδη, η κρίσιμη λέξη “bipartisanship” (υπερκομματικότητα) προφέρθηκε μετεκλογικώς, όχι μόνον από τον Πρόεδρο, αλλά και από την προαλειφόμενη να επανέλθει στην θέση της ως “Speaker” της Βουλής των Αντιπροσώπων Nancy Pelosi των Δημοκρατικών.

Στην γνωστή επεισοδιακή συνέντευξη τύπου στον Λευκό Οίκο, μάλιστα, ο άνετος οικοδεσπότης προσφέρθηκε εκών να στηρίξει με ψήφους την επανεκλογή της.

Ας προστεθούν και δύο δημοσκοπικά ευρήματα της Rasmussen:

[1] 68% των ενεργών ψηφοφόρων πιστεύει ότι «είναι πιο σημαντικό για τη νέα Δημοκρατική πλειοψηφία στη Βουλή των Αντιπροσώπων να επικεντρωθεί σε τομείς πολιτικής όπου μπορεί να συνεργαστεί με τον Πρόεδρο και τους Ρεπουμπλικανούς συντρόφους (fellow) του. Μόνο το 26% δηλώνει ότι είναι πιο σημαντικό να επικεντρωθεί στην αμφισβήτηση (impeachment) του Trump».

[2] ένα διόλου ασήμαντο 45% απαντούσε πέρυσι [31.10.17] ότι «κυβερνάει σαν Πρόεδρος ενός τρίτου κόμματος»

Για περισσότερα: «Η περιοδεία που άλλαξε τον πλανήτη» (31.10.17 – ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ φ.1571/23.11.17).

Σε αυτή την λαμπρή [όχι;] προοπτική, λοιπόν, και πάντα με την προσοχή εστραμμένη στην δυναμική των περιστάσεων, αξίζει να δούμε δύο βασικά θέματα: [α] την ουσία, και [β] τις αντιδράσεις.

Επί της ουσίας, πρώτον, ίσως δεν είχαν προσέξει και τόσο πολλοί την συνάντηση της 13^ης Σεπτεμβρίου 2017[επτά], στον Λευκό Οίκο, στην αίθουσα συνεδριάσεων του Υπουργικού Συμβουλίου (Cabinet Room), όπου ο Πρόεδρος Trump υποδεχόταν μία ομάδα μελών του Κογκρέσου.

«Θέματα της συνάντησης, επισήμως, ήταν η φορολογική μεταρρύθμιση (tax reform), οι υποδομές (infrastructure), η αλλαγή (change) του συστήματος υγείας (Obamacare) και το πρόβλημα με τους νεαρούς παράνομους μετανάστες που πιά ενηλικιώθηκαν (DACA problem).»

Επαναλαμβάνω: «Κι όμως, η “μάζωξη” της ομάδας μελών του Κογκρέσου είχε κάτι ειδικό: ήταν διακομματική (bipartisan).»

Για περισσότερα: «Η λεωφόρος Trump για την συγκατάβαση» (17.9.17 – ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ φ.1562/21.9.17).

Αν χρειάζεται διευκρίνιση, είναι ότι κάποια θέματα της ως άνω μάζωξης δεν «περνάνε» από τους εκατέρωθεν θερμοκέφαλους. Για την αλλαγή στο σύστημα υγείας, λόγου χάριν, αντιδρούν όχι μόνον κάποιοι Ρεπουμπλικάνοι, που ακούν Obamacare και βγάζουν σπυράκια, αλλά και αντίστοιχοι Δημοκρατικοί που απλώς δεν θέλουν βελτιώσεις από τον …επάρατο.

Θα δούμε, εν καιρώ, στροφή 90 μοιρών στις διαχωριστικές γραμμές. Περί αυτού ακριβώς πρόκειται.

Επί των αντιδράσεων, δεύτερον, την επαύριον των εκλογών αποκαλύφθηκε η ακριβής φύση του προβλήματος με τον κατ’ ευφημισμόν «τύπο»: το μεγάλο πρόβλημα δεν το έχουν τα media, αλλά οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι.

Είναι εξόχως χαρακτηριστικά τα δημοσιεύματα του Assosciated Press. Σημειώνω: κατά την Wikipedia, πρόκειται για «το βασικό και κυρίαρχο ειδησεογραφικό πρακτορείο των ΗΠΑ». Το σημαντικότερο: «η λειτουργία του έχει μορφή διεθνούς συνεταιριστικής οργάνωσης μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα».

Εν ολίγοις: η συντεχνία:

1.      γουστάρει και «θάβει» την είδηση με το ως άνω 68%.

2.      επιτίθεται όχι μόνον κατά του Trump, αλλά και πλέον

3.      δεν κρύβει την ταραχή της και για τις ενωτικές προθέσεις της νέας “Speaker”.

Προφανώς, αυτό δεν εκπλήσσει τους συνασπιζόμενους ισχυρούς. Ούτε, βέβαια, τους πτοεί στην συνήθη «σταθερή άνοδο, και χωρίς εξάρσεις»…..

Λογικά, δεν θα μπορούσε να αποκλείσει κανείς, σε εύθετο χρόνο, κάποια προσεκτική νομοθετική πρωτοβουλία. Μία ρύθμιση που, εφαρμόζοντας την γνωστή “First amendment” (πρώτη τροποποίηση του Συντάγματος), θα διαχώριζε την ελευθερία του τύπου από την ασυδοσία του τύπου. Την άποψη, από την λογοκρισία. Το λειτούργημα, από το μαγαζάκι. Το ελεύθερο επάγγελμα, από την ενορχήστρωση.

Ίσως τεθούν ερωτήματα όπως: Είναι προνόμιο του δημοσιογράφου η ελευθεροτυπία, ή μήπως πρώτα! είναι δικαίωμα του αναγνώστη; Είναι ιδιοκτησία του δημοσιογράφου η είδηση, ώστε να μπορεί να την θάβει; Είναι τόσο αυτονόητο, εν τέλει, ότι κάθε μέτρο που θα διέκρινε την ελευθερία από την ασυδοσία, θα ήταν φασισμός ή κάτι σχετικό;

Επίσης: Μήπως η συζήτηση μπορεί να γίνει μόνον στα ελληνικά; Μήπως δεν αποδίδει [πιά] το κρίσιμο νόημα η λέξη freedom; Μήπως αντί για μέτρα κατά των ανεντίμων (crooked), θα ήταν καλύτερα μέτρα υπέρ των εντίμων; Ομηριστί: «Ιθύντατα είποι».

Οι απαντήσεις, δεν θα αργήσουν. Και ήδη προεξοφλούνται από τις αγορές, και με χαρακτηριστική στιβαρότητα. Υπάρχουν χειροπιαστές ενδείξεις ότι κάτι κοσμογονικό κινείται. Η αγορά θα συνεχίσει να ποντάρει στο καλό σενάριο, ακόμη και μόνον λόγω ασύλληπτα υψηλού “potential”.

Σε αυτά τα πλαίσια, αξίζει να παρακολουθήσουμε τις ευρύτερες συνέπειες. Ιδίως στην μακαρίως υπνώττουσα Ευρώπη. Τον γερμανικό DAX, το περίφημο ευρώ, τα γερμανικά ομόλογα. Την εγχώρια παράγκα –πολιτική και δημοσιογραφική.

Όπως, άλλωστε, λένε: «Όταν ένα καράβι βουλιάζει, πρώτα φεύγουν τα ποντίκια».

11 Νοεμβρίου 2018

Κώστας Τζαναβάρας