Πού πηγαίνει η Αμερική ;

Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ (φ.1511/8.9.16)

Πολλοί πιστεύουν ότι η Αμερική είναι υπό τον έλεγχο κάποιου πανίσχυρου κέντρου αποφάσεων. Διαφωνούν, απλώς, για το αν αυτό το κέντρο είναι εβραϊκό, τραπεζιτικό, λέσχη, συμμορία golden boys και διάφορα άλλα γραφικά παλιομοδίτικα.

Άλλοι, πάλι, απλώς δεν νοιάζονται για το τι συμβαίνει στην Αμερική. Δεν τους είναι και τόσο εύκολο να καταλάβουν τι σημαίνει «τροφική αλυσίδα». Ή, απλώς, αισθάνονται ανήμποροι να επηρεάσουν το αν στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας του πλανήτη θα υπάρχουν κηφήνες ή μέλισσες. Ύαινες ή λιοντάρια – με το συμβολισμό της υπέροχης, και ίσως προφητικής, κινηματογραφικής ταινίας «Ο βασιλιάς των λιονταριών».

Οι απλώς παρατηρητικοί, διαπιστώνουν αβίαστα ότι διαρκώς «ξαναμοιράζεται η τράπουλα». Παντού. Πάνε οι παλιές καλές εποχές όπου συμφωνίες κορυφής ρύθμιζαν για δεκαετίες μείζονα θέματα. «Τα πάντα ρει» πλέον, ακόμη και στα πιο στημένα απολιθώματα του παρελθόντος. Ακόμη-ακόμη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Κορυφαίοι φωστήρες της ηπείρου μας αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι δεν φτάνει να βαφτίζει κανείς το κρέας ψάρι. Ούτε καν για να μυρίσει ψαρίλα.

Σε αυτό το κλίμα συγχύσεως, η προεδρική εκλογή της υπερδύναμης φαίνεται κατς. Θυμίζει έντονα τον αμερικανικής προελεύσεως εκχυδαϊσμό της πάλης. Στημένα όλα. Και οι λαβές, και τα κτυπήματα «κάτω από τη ζώνη». Και οι εναλλαγές υπεροχής. Ακόμη και τα αίματα, είναι πελτές φρεσκοανοιγμένος.

Είναι, όμως, έτσι ; Είναι στημένη η μονομαχία Τραμπ-Κλίντον ;

Για να απαντήσει κανείς σοβαρά στο κρίσιμο ερώτημα, θα πρέπει να σταματήσει να ψάχνει για έτοιμες απαντήσεις. Σπανίζουν οι καλοπροαίρετοι, αλλά πολλές φορές και οι καλοπροαίρετοι σφάλλουν. Αντίθετα, όπως υποστηρίζει γνωστό δόγμα του ΧΑΑ, «η καλύτερη πληροφορία είναι η σωστή σκέψη».

Μία πρώτη λάθος σκέψη, θα ήταν να παρασυρθεί κανείς από κάποιες θεαματικές χειρονομίες. Οι εκλογές στην Αμερική, είθισται να τελειώνουν με θερμές χειραψίες νικητή και ηττημένου, συνοδευόμενες από τα συνήθη παχιά λόγια. Και ο κάθε αδαής νομίζει ότι αυτό συνιστά απόδειξη του στησίματος.

Πράγματι, είναι λογικό ένα στημένο παιχνίδι να τελειώνει με θερμές χειραψίες. Αλλά, το να τελειώνει με θερμές χειραψίες ένα παιχνίδι, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι ήταν στημένο. Είναι αναγκαία αλλά όχι και ικανή συνθήκη – όπως λέγαμε κάποτε που η λογική ήταν στη μόδα …

Μία θερμή χειραψία, μπορεί – μπορεί ! – να επισφραγίζει και μία πραγματική μονομαχία. Και, απλώς, ο ήττημένος δέχεται το αποτέλεσμα, ενώ ο νικητής τιμά τον ηττημένο για τον αγώνα του.

Πιο αξιόπιστες σκέψεις, μπορούν να βασισθούν σε βαθύτερη ματιά – πού αλλού στις μέρες μας ; – στα συμφέροντα. Κάποια μεγάλα συμφέροντα έχουν χοντρό πρόβλημα με την ακολουθούμενη πολιτική. Έχουν χοντρό πρόβλημα με αυτά που θα συνεχισθούν, αν εκλεγεί η Χίλλαρυ Κλίντον.

Μελετώντας – αίφνης – κανείς τις επίσημες πολιτικές θέσεις του Ντόναλντ Τραμπ, θα διακρίνει αναμφιβόλως ανατρεπτικές διαθέσεις. Στην ουσία, έχουμε να κάνουμε με ένα δισεκατομμυριούχο αγαναχτισμένο. Έτοιμο να βγει σε πορεία διαμαρτυρίας με το πανάκριβο κοστούμι του. Αυτό δείχνουν οι διαθέσεις του να κάνει τόσο πολλές αλλαγές, όπως και το να «βγάζει τα άπλυτα στη φόρα» της χώρας του.

Ο ίδιος – πάντα κατά την γνώμη του ταπεινού υπογράφοντος – έχει διατυπώσει επιγραμματικά τον στόχο του αλλά και το μείζον διακύβευμα : «Να απομακρύνουμε τους γραφειοκράτες που ξέρουν μόνον να σκοτώνουν δουλειές. Να τους αντικαταστήσουμε με ξεφτέρια (experts) που ξέρουν να δημιουργούν δουλειές.»

Ούτε λίγο ούτε πολύ, δικαιώνεται ο Κορνήλιος Καστοριάδης. Ένας Έλληνας μαρξιστής στοχαστής, τροτσκιστικών απόψεων, που είχε αναδείξει ως μελλοντικό μείζον πρόβλημα του κόσμου μας την γραφειοκρατία. Μείζον πρόβλημα, ανεξάρτητα από σοσιαλισμό και καπιταλισμό. Το έγραψε το 1948, όταν ο Ψυχρός Πόλεμος ξεκινούσε. Και δικαιώνεται, αν έχω δίκιο, 68 ολόκληρα χρόνια μετά. Στην «Μέκκα» του καπιταλισμού.

Είναι χαρακτηριστικό το πώς μάχεται η υποψήφια της νομενκλατούρας. Η εκλεκτή των Μέσων Μαζικής «Ενημέρωσης» και της πολεμικής βιομηχανίας. Είναι χαρακτηριστικό σε ποιους απευθύνεται, όπως και πώς τους απευθύνεται.

Απευθύνεται στους παρίες του συστήματος, στις εξαθλιωμένες μάζες. Κοροϊδεύει επιτηδείως. Τάζει λ.χ. δίκαιο φορολογικό σύστημα, όπου – λέει – δεν θα υπάρχουν «τρύπες» για τους πλούσιους. Και θα βάλει – λέει – φόρο εξόδου (exit tax) για τις εταιρείες που εγκαταλείπουν τις ΗΠΑ. Πιστεύει, δηλαδή, ότι με ένα τέτοιο φόρο θα αποτρέψει εταιρείες να φύγουν για ελκυστικότερους προορισμούς. Ή, ότι δεν τρέχει και τίποτα, αν φεύγοντας πληρώσουν φόρο. Λεπτομέρεια, βέβαια, το ότι δεν πρόκειται να κάνει τίποτα από όλα αυτά.

Αυτή είναι η λογική που σκέφτεται κάθε γραφειοκράτης, κάθε άνθρωπος που δεν έχει ποτέ του δημιουργήσει. Κάθε βολεμένος στο «σύστημα-πληρώστε». Και αυτή η λαϊκίστικη δημαγωγία πείθει μαζικά την ογκωδέστερη ομάδα «ρηγμένων» του συστήματος, τους Αφροαμερικανούς. Αποτελούν κάπου το 20% του πληθυσμού και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι προτίθενται να δώσουν πάνω από 90% στην υποψήφια των «Δημοκρατικών».

Όλα δείχνουν, όμως, πως κάποιοι αρκούντως ισχυροί θέλουν σημαντικές αλλαγές στο τοπίο. Θα δούμε ξεκαθάρισμα λογαριασμών στην κορυφή. Όπως λέμε «πολλά τα λεφτά Άρη». Και, ανήσυχοι, οι αρκούντως ισχυροί βάζουν χρήμα. Αθόρυβα.

Μακάρι να τους απασχολεί σοβαρά και η ερώτηση του τίτλου. Μακάρι …

Κόρινθος 25 Αυγούστου 2016

Κώστας Τζαναβάρας

 

 Ε