Ένας Έλληνας μιας
άλλης εποχής Κώστα, συμφωνώ. Η σαπίλα μας έχει φτάσει προ πολλού και στις ρίζες
μας. Ο Έλληνας υπήρξε κυρίως ως φιλοσοφία και τρόπος ζωής. Το λέω κι εγώ
παντού, για να πιστέψω ότι ο χρόνος είναι ακόμα ενεστώτας.
Οι εθνικοί ευεργέτες
είναι μεγάλο ελληνικό κεφάλαιο. Πριν αρκετά χρόνια ένας ιερέας σε ακριβή
περιοχή μου είχε πει το εξής: «υπάρχει αυξάνουσα φτώχια και φθίνουσα ανθρωπιά.
Παλιά, οι πλούσιοι έδιναν για τους φτωχούς έστω έτσι και κάτι για την ψυχή
τους. Τώρα δεν πιστεύουν πως έχουν ψυχή».
Το πρόβλημα μας όντως
δεν είναι οικονομικό. Έχουμε χάσει τ' αυγά και τα πασχάλια. Αντί να μας
ακολουθήσουν οι «δυτικοί» προς τα πάνω, βουτήξαμε εμείς για να τους βρούμε στον
πάτο της λίμνης και ξύνουμε το βούρκο.
Η καλή fb-φίλη
Όλγα Φωτακοπούλου είπε σαφώς τα πράγματα με το όνομά τους. Σχολίαζε, μάλιστα,
σε μία όχι και τόσο σοβαρή ανάρτησή μου. Ζητώντας αμέσως την συγκατάθεσή της για
επώνυμη χρήση του σχολίου της, την ρώτησα «Δημοσιογράφος;» - είχα δει ότι ήταν
παλαιότερα. Απάντησε αμέσως : «μια φορά δημοσιογράφος, για πάντα δημοσιογράφος!».
Με τη σειρά μου, στο ίδιο μοτίβο, απευθύνομαι σε όσους θα
δήλωναν χαλαρά «μια φορά Έλληνες, για
πάντα Έλληνες!». Μόνο που, εκτός από Έλληνες, να είναι και λίγο Κινέζοι. Να αποδέχονται, δηλαδή, ότι «Το καλό γιατρικό έχει
πικρή γεύση». Με άλλα λόγια, εδώ που φθάσαμε, θα «ξύσουμε πληγές».
Όλο το άρθρο
Ε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου