Κυριακή 15 Απριλίου 2018

Τα χημικά όπλα και ο Κακός Λύκος



Ο Κακός Λύκος των παιδικών παραμυθιών, έχει βρει τον αντιπρόσωπό του, στον κόσμο των σύγχρονων ενηλίκων, στο πρόσωπο του Προέδρου Πούτιν. Θεωρείται a priori ένοχος –εκτός των άλλων– για κάθε πρόβλημα με χημικά όπλα. Και, το επιχείρημα «ποιος άλλος θα το έκανε;», αποκλείει κάθε περίπτωση στημένης προβοκάτσιας τρίτων. Τελείως αβασάνιστα.
Φαίνεται ότι υπάρχει ευρύτερο πρόβλημα στην Δύση. Όταν λένε «απόδειξη», μάλλον εννοούν απλώς «επαρκές πρόσχημα». Δεν υπάρχει, δηλαδή, κάποια ιδιαίτερη επιμέλεια για την προσέγγιση της εκάστοτε αλήθειας.
Πολύ περισσότερο, δεν υιοθετούνται σοφοί προβληματισμοί πολιτισμένων, για τις επιπτώσεις στην κοινωνία από πρόχειρες καταδίκες και τιμωρίες αθώων. Αυτό που –με κάποια υπερβολή– υποστηρίζει: «Καλύτερα 100 ένοχοι ελεύθεροι, παρά ένας αθώος στην φυλακή».

Κάπως έτσι, όμως, η απόφασή του Donald J. Trump για επέμβαση στην Συρία, και μάλιστα εσπευσμένη και έωλη, με υποχρεώνει να ομολογήσω την πλήρη διάψευση των κατηγορηματικών εκτιμήσεων που διετύπωσα σε ανάρτηση στο facebook την Πέμπτη 12/4.
Οι λίγοι αλλά εκλεκτοί φίλοι, που παρακολουθούν συστηματικά τις δημοσιεύσεις του υποφαινομένου, γνωρίζουν ότι –σχεδόν από διετίας– παρακολουθώ ενδελεχώς τις θέσεις και την πολιτική του Donald J. Trump. Και την υποστηρίζω, κατά δύναμιν!, στα περισσότερα σημεία της –ιδίως τα κύρια.
Μετά από σειρά θεαματικών επιβεβαιώσεων, αναλύσεων και προβλέψεων, τολμώ να πω ότι αυτή η διάψευση εκτιμήσεων αποτελεί αυτοτελή είδηση. Μαζί, ίσως, με την τελείως συμπτωματική ανάρτηση του αισθηματικού άσματος «Πράσινο φως».

Οι εύλογοι προβληματισμοί, στην συνέχεια, αφορούν –κατ’ πρώτον– δύο διαφορετικά θέματα:
1.       Την χρήση ή μη χημικών όπλων, και μάλιστα από την πλευρά Άσσαντ, και
2.       Το εξεζητημένο, αλλά θεωρητικά υπαρκτό, ενδεχόμενο παραπλάνησης.

Ως προς το πρώτο:
1.       Οι διατιθέμενες «αποδείξεις», στα πλαίσια του ως άνω ευρύτερου προβλήματος, αφορούν κάποιες μαρτυρίες και κάποιες εικόνες, που μπορεί κάλλιστα να είναι στημένες. Υπάρχουν ουκ ολίγοι ικανοί επιτήδειοι σε αυτόν τον μάταιο κόσμο.
2.       Κάποιοι, που θα ήθελαν να ξέρουν όσο γίνεται καλύτερα την αλήθεια, σίγουρα θα ζητούσαν ισχυρότερα πειστήρια. Επίσης σίγουρα, θα απορούσαν γιατί δεν αξιοποιούνται, και μάλιστα συστηματικά, δορυφορικές λήψεις. Είτε εικόνες του ορατού φάσματος, είτε εκτός αυτού.
3.       Μήπως είναι καιρός να το σκεφθούμε με τους δορυφόρους; Και να δούμε τι θα κάνουν από εδώ και πέρα αυτοί που θα δικαιολογηθούν «δεν το είχαμε σκεφθεί»; Χώρια που τα στοιχεία υπάρχουν.
4.       Υπάρχει ένα σοβαρό ζήτημα: Βομβαρδίσθηκαν στόχοι ικανοί να παραγάγουν χημικά όπλα (facilities). Αν δεν υπήρχαν εκεί χημικές ουσίες, γιατί βομβαρδίσθηκαν; Αν υπήρχαν, ποιος πήρε την ευθύνη να τις ανατινάξει;
5.       Κι αν οι Σύροι πράγματι χρησιμοποιούν χημικά όπλα, και κοροϊδεύουν κι από πάνω, μήπως έγιναν πολύ λίγα; Μήπως, εν τέλει, υφίσταται ασυναρτησία;
6.       Συμπερασματικά: μήπως κάποιοι δεν έχουν καταλάβει ότι, σε σχέση με το πρόβλημα του πλανήτη με τα χημικά όπλα, είναι καταφανώς σημαντικότερο το πρόβλημα του πλανήτη με την αλήθεια;

Ως προς το δεύτερο:
1.       Η όλη κίνηση, υπερβαίνει εμφανώς τα όρια της «συνταγής Kierkegaard». Φαίνεται, δηλαδή, ότι ο Πρόεδρος Trump, τώρα πια, δεν αντιλαμβάνεται ούτε καν ότι, στην μείζονα διαμάχη του με τα crooked media, δεν μπορεί να υπάρξει ισοπαλία.
2.       Επίσης, η επίθεση, έστω και ως φάρσα, δεν ανταποκρίνεται στις προδιαγραφές του άρθρου «Ποιος αγιάζει τα μέσα του Προέδρου Trump;».

Περαιτέρω, υπό το φως των απαντήσεων στα ως άνω δύο θέματα, τίθενται οι εξής διαδοχικοί προβληματισμοί:
1.       Η πλευρά Άσσαντ-Πούτιν αρνείται όχι μόνον την ευθύνη για την χρήση χημικών όπλων, αλλά και το ίδιο το γεγονός. Φυσικά, αυτό δεν αποκλείει το να ψεύδονται. Αλλά, όταν κατηγορείται προσωπικά ό Πρόεδρος Πούτιν για αθέτηση σχετικής υποσχέσεως του ‘13, καλό είναι να μπαίνει κανείς στον κόπο να σημειώνει την –από μέρους του δημοσίως προσβαλλομένου– άρνηση ενοχής. Σωστά;
2.       Επελέγη τυχαία, η ώρα των επιχειρήσεων, ταυτόχρονα με το κλείσιμο και των αγορών συναλλάγματος; Ή υπήρξαν εύλογοι φόβοι συνεπειών;
3.       Θα επιχειρηθεί νέα κερδοσκοπική επίθεση στο Ρούβλι; Ή φθάνει το πρώτο κάψιμο δαχτύλων, για να καταλάβουν μερικοί-μερικοί ότι το Κρεμλίνο δεν αστειεύεται;
4.       Ευρύτερα, μήπως παρεξηγείται η συνετή στάση της Ρωσίας ως στάση αδυναμίας; Μήπως, όμως, και η σύνεση έχει τα όριά της, ακόμη κι όταν υπαγορεύει κατανόηση απέναντι σε εμπνέοντες εύλογες απορίες για το τι μυαλά κουμαντάρουν; Αν όχι βεβαιότητα ότι ουδόλως τα κουμαντάρουν…
5.       Ευρύτερα, επίσης, αφού δεν είχαν αποτέλεσμα οι περυσινοί βομβαρδισμοί, γιατί θα έχουν οι φετεινοί; Ή μήπως να τους καθιερώσουμε, σε ετήσια παράσταση μετά διαφημίσεων; Δεν είναι να απορεί κανείς με τους στόχους όλου αυτού του πολυέξοδου ταρατατζούμ;
6.       Πώς εξηγείται η επί του θέματος ιδιαίτερα προσεκτική στάση της Γερμανίας; Μήπως ξανασκέφτηκε την συνυπογραφή του γνωστού τετραμερούς εγγράφου, για την υπόθεση Scripal; Μήπως, δηλαδή, σε δεύτερη ματιά, το επιχείρημα «ποιος άλλος;» αποκαλύπτει την γελοιότητά του;
7.       Πώς εξηγείται η παγερή σιωπή της Κίνας; Σε τυχόν ασύμμετρη ρωσική απάντηση, με ανοικτά τα χρηματιστήρια, με ποιον θα είναι τα συμφέροντά της; Πού θα ποντάρει; Πότε θα το αποφασίσει;
8.       Πάνω από όλα, τελικά, ο συμπαθής Πρόεδρος των ΗΠΑ, έχει αποφασίσει τι διεθνή ρόλο θέλει να παίζει η χώρα του στο μέλλον; Ή μήπως ξέχασε τι είπε στο Ριάντ και πώς σκέφθηκε στην Σεούλ;

Εν ολίγοις, η εικόνα που σχηματίζω είναι ότι πια ο Πρόεδρος Trump «πατάει σε δύο βάρκες». Και, σαν να μην έφθανε αυτό, πυροβολεί και τα πέλματά του. Η κατάληξη της σφαίρας, με την συνακόλουθη «τρύπα στο νερό», είναι αυτό που λέμε «μικρό το κακό».
Το θέμα είναι –φευ!– τι θα κάνει με την τρύπα στην σωστή βάρκα.

Κόρινθος 15 Απριλίου 2018

Κώστας Τζαναβάρας



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου