Ατενίζοντας κανείς το μέλλον του Ελληνικού Τουρισμού, είναι
σχεδόν ακατόρθωτο να αποφύγει τη διάσπαση της προσοχής του σε δύο γειτονικά
ερωτήματα:
[1] τί θα μείνει όρθιο μετά από αυτό το τόσο δύσκολο
καλοκαίρι;
[2] πώς θα μπορούσαμε να ξεφύγουμε από τη χρόνια παρακμή;
Ό,που και να εστιάσουμε, όμως, ιδίως οι έχοντες δημιουργικές
διαθέσεις, το καίριο ερώτημα είναι αναπόδραστο: τί θα μπορούσε να γίνει, την
ώρα που η μετριοκρατία ξεπερνάει κάθε προηγούμενο επιθετικότητας;
Πανηγυρίζουν για την ελαχιστοποίηση των θυμάτων ΑΠΟ
κορωνοϊό, αδιαφορώντας για τα θύματα ΧΩΡΙΣ κορωνοϊό.
Ανέμελες διακοπές, όχι μόνον δεν ετοιμάζουν, αλλά ούτε καν
θα επιθυμούσαν. Γουστάρουν κιόλας να κάνουν τα ξενοδοχεία να θυμίζουν
νοσοκομεία.
Όθεν, το μεγάλο πρόβλημα με τις δευτεράντζες μας, φρονώ ότι
δεν είναι στα γνωστά. Δεν είναι στη συναλλαγή, στην εύνοια στους κηφήνες, στην
απομύζηση των δημιουργικών, στην ύπουλη υπόθαλψη της διχόνοιας μας κ.τ.τ.
Το μεγάλο πρόβλημα με τις δευτεράντζες μας, επιμένω, είναι
ότι περιορίζουν τις λύσεις στο επίπεδο νοημοσύνης τους. Στις ανούσιες
προχειρότητές τους, που αυτάρεσκα βαφτίζουν στρατηγική.
Αν άφηναν την Ελλάδα να τραβήξει δρόμο αντάξιο των
δυνατοτήτων μας, κανείς μας δεν θα ασχολιόταν με δαύτους και τα καμώματά τους.
Χαλάλι τους θα λέγαμε -σωστά;
Δεν αντιλαμβάνονται, ούτε καν τώρα, ότι με την καραντίνα είναι
σαν να λανσάρησαν ως λύση αντισύλληψης τον ευνουχισμό. Και, ανύποπτοι, για την
προσεχή τουριστική περίοδο, στην ουσία προσπαθούν να καθησυχάσουν τους πάντες.
Δεν αντιλαμβάνονται, δηλαδή, ότι οι ίδιοι έχουν καταστήσει κάτι
τέτοιο θνησιγενές. Κι όχι μόνον δεν διακρίνουν το βραχυκύκλωμα, αλλά ούτε καν
μπορούν να διερωτηθούν.
Και δεν είναι τόσο οι γνωστές ελλείψεις του ΕΣΥ, όσο η
εικόνα μιάς χώρας που κρύφτηκε με χαρακτηριστική δειλία. Επί πλέον, αυτή τη
δειλία την έχει και καμάρι. Με τα πρώτα κρούσματα, πραγματικά ή ψεύτικα, θα
μαζέψουμε τις ξαπλώστρες και θα στήσουμε εντατικές.
Αυτή είναι η φυσική συνέχεια της "επιτυχημένης" κυβερνητικής
πολιτικής.
Στης πανδημίας τον καιρό, όμως, είμαστε κι εμείς μπροστά σε
ισχυρές αποφάσεις στρατηγικής. Αν, βεβαίως, επικρατήσει η λογική "δεν πάει
άλλο", προτείνω:
1.
Ελληνοπρεπές θάρρος υγείας -όχι στον φοβισμό/μημουαπτισμό.
2.
Ατομική επίγνωση κινδύνου -όχι στον πανικό λόγω
αοριστίας.
3.
Ευφυής άμυνα στον κορωνοϊό: πώς δεν θα μολυνθώ.
4.
Ειδικές προσφορές για διάφορους ευάλωτους -στην ανάλογη τιμή.
5.
Ασφάλιση άμεσης επιστροφής οίκαδε.
Συν αντιπαρακμιακά:
6.
Branding
παγκοσμίως κορυφαίου προορισμού.
7.
Ελληνικός τρόπος ζωής: Ζήσε σαν Έλληνας, έστω για λίγο...
8.
Κοιτίδα του πολιτισμού. Ζώσα, όχι μαυσωλείο.
9.
Γεύσεις ελληνικής γης: Μαγείρεψε σαν Ελληνίδα, μπορείς...
10. Φθήνια
και φθηνά, αλλού.-
Υπάρχουν, όμως, και δύο προαπαιτούμενα:
11. Έλληνες
ξανά ! [βλ. 22.3.15]
12. Φιλέταιρο
πνεύμα.
Αυτή τη δύσκολη ώρα, επεξηγώ, η μετριοκρατία προπαγανδίζει
να υποτάξουμε το ΕΓΩ στο ΕΜΕΙΣ. Εφαρμόζοντας τη γνωστή συνταγή "Πονάει δόντι, κόβει κεφάλι",
βλέπουν λύση μόνον στην άλλη άκρη. Δεν
διανοούνται καν τη μεσότητα.
Η σκέψη του Αριστοτέλη, όμως, μπορεί να αποδοθεί συνοπτικά
ούτω πως: "Ο ενάρετος άνθρωπος,
συνδυάζει το καλό, το συμφέρον και το ευχάριστο". Υπό αυτό το μέτρο,
κάλλιστα συνδυάζεται το ΕΓΩ με το ΕΜΕΙΣ, χωρίς να θίγεται το DNA μας.
Τουτέστιν: Είναι απολύτως φυσικός ο μεταξύ μας ανταγωνισμός,
για όσα πράγματι μας χωρίζουν. Εξ ίσου φυσικό, όμως, είναι να βλέπουμε
ορθολογικά και το συμφέρον μας στην πρόοδο του διπλανού μας, στην πρόοδο όλων.
Δύσκολο -σίγουρα. Αλλά! αν δεν βρούμε ένα μέτρο στο ακραία ανταγωνιστικό
πνεύμα μας, ούτε στη σημερινή έσχατη κατάσταση, όχι μόνον δεν θα επιβιώσουμε,
αλλά ούτε καν το αξίζουμε.
Καλύπτοντας επαρκώς
τα δύο ως άνω προαπαιτούμενα συμπεριφοράς μας, για τα υπόλοιπα η πατροπαράδοτη
συνταγή είναι ανεξίτηλα χαραγμένη στα γονίδιά μας:
Ατομική άμυνα, κάτω από τη μύτη της εξουσίας.
Σιωπηρός συντονισμός, με μη λεκτικά σήματα.
"Προς γαρ το
τελευταίον εκβάν έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται"...
Κώστας Τζαναβάρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου