“Let’s rethink sex”

Η περισπούδαστη προτροπή «Ας ξανασκεφθούμε το σεξ», φιγουράρισε πρόσφατα σε χαρακτηριστικό άρθρο γνώμης της Washington Post. Θέμα, η γνωστή παράνοια, με την σεξουαλική παρενόχληση, που εσχάτως τους έπιασε εκεί –πού αλλού;– στην Αμερική. Αλλά είναι εντυπωσιακό το τι εννοούν «σεξ» –όχι μόνον στον τίτλο. Και είναι ακόμη πιο εντυπωσιακό, όπως θα προκύψει παρακάτω, το τι εννοούν «ξανασκεφθούμε».

Σεξ, λοιπόν, εννοούν αυτό που λέμε «σκέτο σεξ», κοινώς: ξεπέτα. Χωρίς συναισθήματα, δεσμούς και λοιπές αμοντερνιές. Και όλος ο προβληματισμός είναι μην τυχόν και περάσει κάποιο όριο το σχετικό καμάκι. Μην υπάρχει δηλαδή κάποιου είδους υπερβολική πίεση: βιαιότητα, ψυχολογική ή σωματική, ή εργασιακός εκβιασμός.

Η λύση του μείζονος αυτού προβλήματος, προφανής εκ πρώτης όψεως, είναι στην λέξη-κλειδί: συγκατάθεση. Η αρθρογράφος, όμως, το πανωσκέφτεται. Και δεν παραλείπει να δώσει και μαθηματική διάσταση του ζητήματος: “The policing of sex seems to assume that it’s better to have ten times less sex than to risk having a nonconsensual sexual experience.” Ελληνιστί, το πρόβλημά τους: αξίζει να χάνουμε 10 ευκαιρίες, μην και στραβώσει η μία;

Ας το σκεφθούμε αμερικάνικα –πρακτικά δηλαδή.

Όλη η τωρινή φασαρία ξεκίνησε από τις αποκαλύψεις για τα –προ δεκαετιών– καμώματα κάποιου παραγωγού κινηματογράφου (από W το επώνυμό του, αν θυμάμαι καλά). Οι κακές γλώσσες, βέβαια, είχαν χρόνια που έλεγαν ότι τα καλά κορίτσια του αμερικανικού κινηματογράφου, για να πάρουν ρόλο, έπρεπε να περάσουν από το κρεβάτι του παραγωγού της αντίστοιχης ταινίας. Αλλά, οι καλές γλώσσες, έλεγαν ότι υπήρχαν και εξαιρέσεις.

Μετά από δεκαετίες, φευ!, τα άλλοτε συγκαταβατικά κορίτσια πήραν θάρρος. Τουτέστιν: Επιβεβαίωσαν δημοσίως τις κακές γλώσσες. Ο “W” έγινε πρωτοσέλιδο –τσάμπα δημοσιότητα δηλαδή. Ομολόγησε, και ανακοίνωσε δημοσίως ότι ξεκίνησε θεραπεία.

Προφανώς θα γυρίσει λευκός σαν περιστέρι, βαθειά μετανοιωμένος. Τόσο που του λοιπού θα είναι προσεκτικός: Η εκάστοτε επίδοξη κρεβαταναβάτρια, θα έχει αρμοδίως ειδοποιηθεί ότι στο κομοδίνο θα αφήνει πρώτα ενυπόγραφη δήλωση συγκαταθέσεως μετά βαθέων αισθημάτων. [Στοίχημα;]

Και λύθηκε το πρόβλημα –για τα αμερικανάκια.

Εμείς τι ρόλο βαράμε, είναι το ζήτημα. Γελάμε [όχι πια;] με τα καμώματα των νεοβαρβάρων, αλλά η επιρροή τους στα γούστα μας, στην αίσθηση του ωραίου και του ευχάριστου, του κάλλους, τείνει να μας αλλοιώσει. Τελειωτικά.

Αναρωτιέται κανείς λ.χ. τι ακριβώς διαβάζει παρακάτω στο ίδιο άρθρο: «Τώρα θα μπορούσε να είναι η στιγμή να επανεισαχθούν αρετές όπως η σύνεση, η εγκράτεια, ο σεβασμός and even love».

Ελπιδοφόρος συλλογισμός: «ακόμη κι αγάπη»! Αλλά –αν κάνουμε το λάθος και μπούμε στον κόπο να το ψάξουμε αυτό το απίστευτο “and even love”– να τι βρίσκουμε. Το ερώτημα «αγάπη ή έρωτας;», ας πούμε, δ-ε-ν μεταφράζεται στα αγγλικά. Ούτε γαλλικά, ούτε γερμανικά, ούτε ισπανικά, ούτε καν ιταλικά. Σωστά;

Love, για τους αγγλόφωνους, δηλαδή, σημαίνει και αγάπη και έρωτας. Ανακατεμένα. Αξεχώριστα. Τόσο που εδώ δεν σημαίνει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Απλούστατα, σημαίνει αμοιβαία επιθυμία. Σωματική. Ή συμφέροντος –για τον ρόλο π.χ.

Συναισθήματα; Ποια συναισθήματα;

Πειστικά, αμερικάνικα, έχει γραφεί: «Οι άντρες στην πραγματικότητα προτιμούν τις ελκυστικές –σε λογικά πλαίσια– γυναίκες, αλλά κυνηγούν τις πολύ όμορφες κυρίως για να εντυπωσιάσουν άλλους άντρες».

Ερώτηση δύσκολη: άραγε από πότε συμβαίνει αυτό και στην χώρα μας; Ή, αν καλοσκεφθούμε τις αλυσιδωτές συνέπειες: Από πότε μένουν τα ομορφότερα και εξυπνότερα κορίτσια μας στο ράφι; Μήπως, αν και συστηματικό πρόβλημα, δεν το έχουμε προσέξει;

Άλλη, πιο δύσκολη: κι όταν τα ομορφότερα και εξυπνότερα κορίτσια μας παντρεύονται, τι μπορεί –μπορεί!– να ανακαλύπτουν αργότερα για τα κίνητρα του εκλεκτού;

Άλλη, ακόμη πιο δύσκολη: τι θυμίζει το «Γοητεία είναι ένας τρόπος να παίρνεις την απάντηση “ναι”, χωρίς να έχεις κάνει κάποια ξεκάθαρη ερώτηση»; Στην εποχή της σεξουαλικής παρενόχλησης, βεβαίως-βεβαίως…

Αν πράγματι [δεν χωράνε αντιρρήσεις στην top-συμβουλατόρισσα], «Η ουσία δεν είναι να πάψουμε να κάνουμε λάθη, αλλά να πάψουμε να κάνουμε τα ίδια λάθη....», μήπως να δούμε λιγάκι τα λάθη μας;

Το βασικό, για τα πρότυπα και την ξενομανία μας, υπό Ι.Συκουτρή, στην Εισαγωγή του στο «Συμπόσιο»: «Από το πλήθος των προσώπων προς τα οποία ωθεί η γενετήσια ορμή, η ψυχή θα κάνει επιλογή του Ενός. Και σε αυτή δεν σε καθοδήγησαν λογικά κριτήρια, αισθητικές προτιμήσεις, συμπτωματικά γεγονότα, ηθικές κρίσεις. Εφ’ όσον πρόκειται για γνήσιο έρωτα, ο άνθρωπος αντικρύζει την εκλογή αυτή ως κάτι μοιραίο, που τον οδηγεί, χωρίς να γνωρίζει την αιτία, προς ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, μοναδικό και αναντικατάστατο, το οικείο.»

Πολύ απλά, δηλαδή μπερδεμένα, είναι τραγικό λάθος μας να αποδεχόμαστε ότι όλοι ερωτευόμαστε ίδια, επειδή απλώς είμαστε κάτω από το ίδιο φεγγάρι. Το δικαίωμά τους, να ερωτεύονται όπως θέλουν, ή να μην ερωτεύονται, κανένας Έλληνας δεν θα τους το στερήσει. Δικαίωμά τους, ακόμη και να νομίζουν ό,τι θέλουν.

Το δικαίωμά μας;  

Κόρινθος 10 Δεκεμβρίου 2017

Κώστας Τζαναβάρας