Σίγουρα μιλάμε για το ίδιο πράγμα;

Είναι γνωστό[;] ότι ζούμε στην εποχή του «μαζί μιλάμε και χώρια καταλαβαίνουμε», αλλά δεν είναι απλώς ότι δεν τα πολύ-καταφέρνουμε στην συνεννόηση. Υπάρχουν χίλια-δυό εμπόδια, τόσο στην πλευρά του «θέλουμε», όσο και στην πλευρά του «μπορούμε».

Η ερώτηση «τι εννοείς;», λόγου χάριν, θεωρείται κάτι σαν ντροπή μειοδοσίας. Δείχνει κάτι σαν απαράδεκτη υποχώρηση στον αντίπαλο και τις απόψεις του. Η διαφωνία είναι –για τους περισσότερους– το ζητούμενο, όχι η λύση. Η γνώση των απόψεων που διαφωνούμε, περιττεύει. «Φθάνουν» οι εντυπώσεις.

Η ερώτηση «που διαφωνούμε;», είναι λιγότερο γνωστή πατέντα. Οδηγεί, όμως, σε ματ ειδικής μορφής: αποστομωτικής. Ο κομπλεξικός και αμόρφωτος που [υποτίθεται ότι] κάνουμε διάλογο, ψάχνει και δεν βρίσκει τι να απαντήσει. Ανακαλύπτει ότι του είναι αδύνατον να ομολογήσει την αμορφωσιά του. Πόσο μάλλον, το σύμπλεγμα κατωτερότητας που τον ωθεί στην «δομική αντιπολίτευση».

Και με τις δύο ως άνω ερωτήσεις, τα πράγματα χειροτερεύουν αγρίως, αν προστεθεί η λίαν αντιδημοφιλής λέξη «ακριβώς». Είναι πολύ άσχημη εμπειρία για τον κομπλεξικό, όταν αντιλαμβάνεται τα όρια της διακριτικής του ικανότητας. Δεν μπορεί να βρει διαφορές στα παρόμοια. Δεν έχει τρόπο να αποδώσει τις λεπτές αποχρώσεις.

Το ίδιο, και με την ερώτηση του τίτλου. Ατυχώς, τα πράγματα δεν είναι συνήθως τόσο ρόδινα, όπως στο ανάλαφρο pas des deux με εκλεκτή fb-φίλη:

Σε κάθε περίπτωση, η πιο άσχημη εμπειρία για τον κομπλεξικό, είναι όταν συνειδητοποιεί ότι του έχουν φυτευτεί στον εγκέφαλο εικόνες και «απόψεις». Και, ως φυτεμένες, δεν έχουν πια αιτιολογία. Του επιτρέπουν να αναγνωρίζει δύο πράγματα και μόνον: συμμάχους και εχθρούς. Εμπνέουν μιμητισμό και φανατισμό.

Μια τέτοια «εικόνα-άποψη» υπέδειξα, εμμέσως πλην σαφώς, με το άρθρο «Let’s rethink sex». Υπέδειξα την σαφή διαφορά μας με τους –γενικά μιλώντας– δυτικούς, στο καίριο ζήτημα: αγάπη-έρωτας-σεξ. Με την έμφαση στον έρωτα, ίσως θύμισα και πράγματα που πονάνε.

Η «εικόνα-άποψη»: πλάνη για την εθνική φυσιογνωμία μας ΤΩΡΑ. Πλάνη ότι δεν είμαστε πραγματικοί Έλληνες αλλά τριτοκοσμικοί.

Ο έχων την πλάνη δεν αντέχει να διαβάσει καν το άρθρο. Πολύ χειρότερα, η έχουσα. Εκεί αποδεικνύεται ποιος είναι πραγματικά αμόρφωτος, και ποιος είναι πραγματικά κομπλεξικός. Ποιος δεν αντέχει τον διάλογο, ποιος δεν μπορεί να πει, με δικά του λόγια, που διαφωνεί ακριβώς. Ποιος είναι τελικά πολιτισμένος.

Το λεγόμενο και striptease. Ελληνιστί: Τα κουβαδάκια σας, κυρίες και κύριοι ευρωγενίτσαροι, και σε άλλη παραλία. Χαλαρά.

Η όλη προσπάθεια, η Ελληνική Αναγέννηση, η ανάδειξη, ανάκτηση και αναβάθμιση της Εθνικής μας Φυσιογνωμίας δηλαδή, φαίνεται σαν άπιαστο όνειρο. Δύσκολα βρίσκει απήχηση ακόμη και το προφανέστερο των επιχειρημάτων: αναγέννηση θα έχουμε όχι αν και κατεστραμμένοι, αλλά επειδή είμαστε κατεστραμμένοι.

Ακόμη χειρότερα είναι τα πράγματα με μία ακόμη ανατρεπτική άποψη του υπογράφοντος: η Ελληνική Αναγέννηση έχει έναν μεγάλο φίλο, που ούτε καν το γνωρίζει μάλιστα: τον Πρόεδρο της Αμερικής Donald J.Trump. Εν ολίγοις: Διαμορφώνει, με αυτά που κάνει για την χώρα του και τον πλανήτη, θετική ατμόσφαιρα.

Κουφό, πολλαπλώς μάλιστα, αλλά καίριο ζήτημα. Αξίζει να το καλοσκεφθούμε. Όμως: σίγουρα μιλάμε για αυτά που κάνει και επιδιώκει; Ή μήπως μιλάμε για αυτά που μας «ενημερώνουν»;

Άλλο θέμα, φυσικά, το ότι η Ελληνική Αναγέννηση προορίζεται να πάει πολύ μακρύτερα από εκεί που μπορεί να φαντασθεί ένας Αμερικανός.

Ακόμη πιο ανήκουστος, είναι ο χαρακτηρισμός που του αποδίδω: συντηρητικός επαναστάτης. Αλλά δεν θα αιτιολογήσω τον χαρακτηρισμό. Σκεπτόμουνα –για να είμαι ειλικρινής– να γράψω για τον κατά Λιαντίνη «συντηρητικό νεωτεριστή και οραματιστή». Για τον Σόλωνα, το επίτευγμά του: την δημοκρατία, και το θεμέλιό της: την Δίκη. Αλλά δεν θα είχε νόημα.

Αντί για αιτιολόγηση, θα δημοσιεύσω στις 31.12 σχετικό τεύχος, σε .pdf μορφή. Θα περιέχει όλα τα άρθρα μου, από τον Αύγουστο του ’16. Τότε που ο Trump ήταν μια «σφαγμένη» υποψηφιότητα.

Είχα γράψει για «ενάρετες σαρωτικές αλλαγές». Ο καθένας θα κρίνει, έστω και τώρα, τι ακριβώς επιχειρεί  και αν όντως είναι θεμελιώδεις μεταβολές. Αμέσως μετά, θα κρίνει τα μέσα που χρησιμοποιεί. Και, εν τέλει, θα κρίνει αν είναι επαναστάτης, όπως και κατά ποια έννοια είναι συντηρητικός επαναστάτης.

Κάπως έτσι, μαζί με την αλλαγή χρονιάς, μπαίνουμε σε νέα φάση του «ξεκαθαρίσματος λογαριασμών» (ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ φ.1511/8.9.16), με το totally corrupt political establishment και τα crooked media.

Κι όποιος καταλάβει, κατάλαβε…

Κόρινθος 17 Δεκεμβρίου 2017

Κώστας Τζαναβάρας