Tramps & trumps : Issues vs. Positions

Dear Donald,

Πιστεύω ότι το χθεσινό debate θα σου εξήγησε αρκετά καλά τι εννοούσα όταν σου έγραφα στο 2.Afro-Americans «Να στο πω ψυχρά να το καταλάβεις : στο θέμα ρατσισμός, και γενικά στα πολιτικάντικα τερτίπια, είσαι μπροστά της σαν έναν που πρωτομπαίνει σε καζίνο σου και μαθαίνει τώρα τι είναι βαλές.»

Δεν φανταζόμουνα με τίποτα, όμως, ότι θα σου έβαζε και γκολάκι στο δικό σου γήπεδο. Για έναν άνθρωπο της πιάτσας, όπως είσαι του λόγου σου, η ατάκα «Μπορεί να μην έχει λεφτά» έχει μία και μόνη απάντηση. Είναι άλλο να σου λένε να δείξεις τα tax records, και άλλο να σου τη λέει ούτω πώς η αντίπαλος μπροστά σε όλη την Αμερική.

 

Έχουμε και λέμε.

Άρθρον πρώτον.

Ή της πετάς στη μούρη, έστω και τώρα, τα πλήρη οικονομικά σου στοιχεία, ή παράτα τα.

Είπες ότι θα τα δείξεις, αν δείξει κι αυτή όλα τα email. Αλλά τώρα έχεις σοβαρότερο λόγο : την τιμή σου. Και να βρεις και τρόπο να μην φανεί σαν απεγνωσμένη άμυνα. Που σημαίνει, να κρατιέσαι γερά. Να θαμπώσεις την Αμερική με το πορτοφόλι σου.

Κι άστην να σκούζει ό,τι θέλει για τους φόρους που γλύτωνες τόσα χρόνια. Όλοι το κάνουν – σωστά το έχεις πει. Το θέμα είναι αν παρανόμησες, όχι αν γλύτωσες φόρους νόμιμα.

Άρθρο δεύτερον.

Χρειάζεται να διαχωρίσεις σαφέστατα τα πολιτικά θέματα από τα προσωπικά θέματα. Κάθε πολιτικάντης έχει βασικό μέλημα να θολώνει τα νερά. Την ώρα που λες το σωστό, είτε διαπίστωση είτε πρόταση, στο γυρίζει σε προσωπική επίθεση ή με αλλαγή θέματος. Είναι η εριστική διαλεκτική, γνωστή από την αρχαία Αθήνα.

Ψάξε π.χ. στο βίντεο πώς κατάφερε να περάσει «στα ψιλά» τις θέσεις σου για χαμηλή φορολογία. Δεν είναι δυνατόν να λες ότι θα πας το 35% στο 15% και να σου αλλάζει κουβέντα τόσο εύκολα.

Άρθρον τρίτον.

Χρειάζεσαι αδιάσειστη τεκμηρίωση των διαπιστώσεών σου.

Λες πολλά συνταρακτικά για την κατάσταση στη σημερινή Αμερική, αλλά την αφήνεις όχι μόνον να τα αμφισβητεί – γενικά και αόριστα φυσικά – αλλά ακόμη και να σε ειρωνεύεται κι από πάνω.

Να στο πω κι αλλιώς : αν πεις ότι κάποιος σου έλεγε ότι μια τέτοια κατάσταση είναι σε μία επένδυσή σου στο Αμπού Ντάμπι, θα σου έφθαναν κάποιες γενικές αναφορές ; Αν ναι, ακόμη χειρότερα. Γιατί πρέπει να καταλάβεις ότι άλλο εσύ και άλλο ο ψηφοφόρος.

Χώρια που είναι έντονη – όχι μόνον στην Αμερική – η λεγόμενη νοσοαγνωσία. Ο ασθενής όχι απλώς δεν ξέρει την κατάστασή του, αλλά ούτε καν θέλει να την ξέρει. Το αποφεύγει αγρίως, κόντρα σε όλες τις ενδείξεις. Χρειάζεται να δείξεις εικόνες, videos, αριθμούς – τέτοια.

Και να το χειρισθείς και σωστά παρακάτω. Βάλε τις απαντήσεις της στο site σου. Με links προς το δικό της. Να αποδεικνύεις ότι είσαι με την αλήθεια – όποια κι αν είναι.

Άρθρον τέταρτον.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι αλλάζεις ύφος.

Να της πετάς στα μούτρα τις αποδείξεις και να της λες με ενδιαφέρον κάτι σαν «Τώρα σας ακούω προσεκτικά κ. Κλίντον». Όχι καβγαδάκια που σε κατεβάζουν στο επίπεδό της. Λόγια παχιά, υπεκφυγές και εντυπώσεις.

Άρθρον πέμπτον.

Γύρνα ξανά στο δικό σου γήπεδο.

Όταν πηγαίνεις σε debate, είσαι εκτός έδρας. Γι’ αυτό και λύσσαξαν τα crooked media να σε βγάλουν ηττημένο κατά κράτος. Διάλεξες – και πολύ σωστά – το internet για κύριο μέσο προβολής σου. Αλλά πρέπει να το στηρίξεις.

Πώς ; Στο επόμενο debate πρέπει κάθε τρεις και λίγο να κάνεις παραπομπές σε τεκμήρια που υπάρχουν στο site σου. Έτσι θα μάθει ο κόσμος της τηλεόρασης ότι οι αλήθειες είναι εμπεριστατωμένα διατυπωμένες. Απολύτως ελέγξιμες, όποτε θέλουν.

Η άλλη δεν έχει τι να απαντήσει – με αντίστοιχη τεκμηρίωση. Αυτό βλέπω, αυτό έχεις να δείξεις στον πολύ κόσμο.

Nα μην σε κουράζω με πολλά – τα παρακάτω θα τα βρουν και οι ειδικοί σου.

Κάπως έτσι – όμως – θα καταλάβεις κι εσύ γιατί η ίρηξ μιλάει στο site της για Issues, ενώ εσύ μιλάς για Positions.

Sincerely yours,

Kostas

Ε

 

Αριστεία χωρίς αρίστους ;

ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙ ΑΡΙΣΤΕΙΑΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΤΟΥ ΒΑΡΒΑΚΕΙΟΥ

Διαβάζοντας κάπως διαγώνια το άρθρο «Αριστεία: Το συντομότερο μονοπάτι για την επιτυχία» του κ. Χρήστου Ταραντίλη, καθηγητή Διοικητικής Επιστήμης και Λήψης Αποφάσεων στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, έμεινα με μία γεύση «σκορδαλιά χωρίς σκόρδο».

Σχολίασα αμέσως «Ώστε αριστεία είναι οι μεγάλοι βαθμοί στο πλέον άθλιο εξεταστικό σύστημα του πλανήτη ;»

Προκάλεσα την «Ενδιαφέρουσα ένσταση» – όπως την χαρακτήρισα αμέσως – του συναπόφοιτου κ. Άγγελου Πολάτου :

«Από που προέκυψε ο συσχετισμός αριστείας / βαθμών; Ο κ. Ταραντίλης περιγράφει τις δράσεις που κάνει το συγκεκριμένο Τμήμα προκειμένου να επιτύχει ένα υψηλό επίπεδο (προς όφελος των φοιτητών του πρωτίστως).
Θεωρεί ότι έχει επιτύχει (το Τμήμα) καθώς είναι επιλογή των πιο "δυνατών" υποψηφίων σε αυτόν τον τομέα, πράγμα που αποδεικνύεται από την υψηλή του βάση...
Πολύ λογικός συσχετισμός.
Αναφέρει πουθενά ο άνθρωπος ότι αριστεία = μεγάλοι βαθμοί;
Δηλαδή πραγματικά, τα διαβάζετε τα άρθρα πριν τα σχολιάσετε;
Επίσης να υποθέσω ότι γνωρίζετε όλα τα εξεταστικά συστήματα του πλανήτη, ώστε να χαρακτηρίζετε το Ελληνικό ως το πλέον άθλιο;
Την έχουμε την ισοπέδωση στο τσεπάκι, ανά πάσα στιγμή...»

Και μετά το αίτημα του υποφαινόμενου για time out για απάντηση το βράδυ, ο καλός συναπόφοιτος, συνέχισε σε ακόμη πιο ενδιαφέρον και εποικοδομητικό ύφος :

«Υποθέτω ότι το "πλέον άθλιο κλπ." γράφτηκε καθ´υπερβολή, οπότε δε νομίζω ότι έχει νόημα να αναλυθεί περαιτέρω. Σίγουρα το εκπαιδευτικό μας σύστημα είχε και έχει πολλά προβλήματα.
Όμως σχετικά με την ερμηνεία του άρθρου, θα με ενδιέφερε μία επανατοποθέτηση.
Φιλικά.»

Διευκρινίζω, λοιπόν, σε ένα προς ένα και διαδοχικά στα τιθέμενα ζητήματα.

ΘΕΜΑ ΠΡΩΤΟΝ : Το πλέον άθλιο εξεταστικό σύστημα του πλανήτη

Υπάρχουν δύο επάλληλοι λόγοι : ο αντικειμενικός και ο ειδικός.

Αντικειμενικά, μία απλή σύγκριση με το σύστημα Ι.Β. (International Baccalaureate) θα ήταν απλώς σπατάλη χρόνου. Τόσο για τον γράφοντα όσο και για τον αναγνώστη.

Ο ειδικός λόγος, όμως, έχει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Και αφορά το ότι αυτό το εξεταστικό σύστημα υπάρχει για τα παιδιά αυτού του λαού ειδικά. Για τα παιδιά του ελληνικού λαού, με τα ελαττώματα και τα προτερήματά του.

Το βασικό ελάττωμά μας, η σε μανιακό βαθμό ανταγωνιστικότητά μας, η ομηρική «μήνις», οδηγεί σε αυτή την λύσσα των εξετάσεων που ξέρουμε. Σπανίζουν τα παιδιά που διαλέγουν τις σπουδές που τους αρέσουν, αλλά θα τους έβγαζαν overqualified σε σχέση με τα μόρια που συγκέντρωσαν. Οικογένειες στερούνται ακόμη και τα στοιχειώδη, για να παράσχουν ένα καλό ιδιαίτερο. Θερινές διακοπές και πενταήμερες σχολικές εκδρομές, στην πιο όμορφη ηλικία, χαραμίζονται για το κυνήγι του βαθμού. Η επιτυχία σε «καλή σχολή» είναι αυτοσκοπός.

Ας μην συνεχίσω – απομακρύνομαι πολύ.

Το βασικό προτέρημά μας είναι η ελευθερία. Υπό συνθήκες ελευθέρας βουλήσεως, άλλοτε θα «τα φορτώσουμε στον κόκορα» και, όταν μας έλθει η εσωτερική παρόρμηση, «το ρίχνουμε στα θαύματα». Η λεγόμενη «ροή». Αυτός είναι ο ελληνικός ρυθμός αριστείας, τόσο με την κυριολεκτική όσο και με την μεταφορική σημασία της λέξης «ρυθμός».

Περιέργως, η κρατούσα άποψη δεν επιτρέπει τέτοιες επιλογές. Πολλή ύλη, πολλά αντικείμενα, υποχρεωτικά συνεχής προσπάθεια κ.λ.π.

Όλα αυτά έχουν αποτέλεσμα το πάστωμα με γνώσεις. Γνώσεις που χάνονται την επομένη των εξετάσεων. Πολύ περισσότερο, συμβάλλουν στο φαινόμενο των νέων «που δεν μπορούν να περάσουν μόνοι τους στο απέναντι πεζοδρόμιο».

Επιμένω, λοιπόν, στον χαρακτηρισμό. Πράγματι δεν ξέρω όλα τα εξεταστικά συστήματα, αλλά αποκλείεται να υπάρχει αλλού τόσο άθλιο. Τόσο τραγικά και προκλητικά αναντίστοιχο με την εθνική φυσιογνωμία.

Και θα είχα πολλά να προσθέσω.

ΘΕΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟΝ : ΔΕΤ, βαθμοί και αριστεία

Αν αναδιατάξουμε προσεκτικά τον συλλογισμό του κ. Ταραντίλη, έχουμε διαδοχικά τα εξής :

1.      Το ΔΕΤ «επιδίωξε στρατηγικά με όλες τις δυνάμεις του την Αριστεία ως μέσο πειθούς των υποψηφίων ώστε να αποτελέσει την πρώτη επιλογή τους».

2.      Έτσι κέρδισε «την εμπιστοσύνη των καλύτερων υποψηφίων φοιτητών» αλλά και «την  προτίμηση που έδωσε την υψηλότερη βάση εισαγωγής».

3.      Αυτή η επιτυχία του ΔΕΤ υπήρξε «χωρίς αντικειμενικά να έχει κανένα από τα παραδοσιακά πλεονεκτήματα» και «χωρίς μεγάλη αναγνωρισιμότητα λόγω της μικρής ιστορίας του».

4.      Αυτή η επιτυχία του ΔΕΤ «συνιστά αναγνώρισή του» αλλά και της «διαδικασίας προσέγγισης της Αριστείας» που εφαρμόζει.

Αν όλα αυτά δεν συνιστούν έμμεσο πλην σαφή συσχετισμό αριστείας [κατά την έννοια που αποδίδεται] και βαθμών, τότε προς τι οι ουρανομήκεις πανηγυρισμοί ;

Θέλει τους υψηλόβαθμους γιατί θεωρεί ότι έχουν τις καλύτερες προϋποθέσεις αριστείας. Είναι οι άριστοι υποψήφιοι. Πόσο πιο «κρεμούλα» η απάντηση ;

Χώρια που παρεμπιπτόντως έχω και κάποιες λογικές ενστάσεις :

1.      Η Νομική, το ΕΜΠ, η Ιατρική κ.λ.π. έκαναν αντίστοιχο «ψηστήρι» των υποψηφίων ;

2.      Μήπως η πασίγνωστη εκτεταμένη ανεργία και υποαπασχόληση των παραδοσιακά προτιμωμένων σχολών δικαιολογεί αναπροσανατολισμούς στις επιλογές των υποψηφίων ; Κάπως και λίγο πανικόβλητους.

3.      Μήπως εν τέλει έχουμε να κάνουμε με μία μόδα και τίποτα άλλο ; Όπως τόσες και τόσες.

ΘΕΜΑ ΤΡΙΤΟΝ : Το συντομότερο ανέκδοτο

«Αριστεία: Το συντομότερο μονοπάτι για την επιτυχία».

Η αριστεία, δηλαδή, είναι όχι απλώς σύντομο μονοπάτι, αλλά είναι και το συντομότερο μονοπάτι.

Μάλιστα.

ΘΕΜΑ ΤΕΤΑΡΤΟΝ : Ολίγα ενδεικτικά για τα «κριτήρια προσέγγισης της Αριστείας» του ΔΕΤ

1.      Συνιστά «επίτευξη της κοινωνικής αποστολής του τμήματος» η εν γένει προσπάθεια, ή θα ήταν καλό να προβάλλονται κάποια αποτελέσματα ; Και δη χειροπιαστά.

2.      Η «κουλτούρα συνεχούς μάθησης και καινοτομίας» έχει κάποια ελληνική διάσταση, κάτι δηλαδή που να έχει σχέση με ειδικά προβλήματα ελληνικής φυσιογνωμίας ; Ή μας αρκεί ο ρόλος του ασθμαίνοντος ακολούθου των ξένων ερευνών ; Είναι το ίδιο να διοικεί κανείς Γερμανούς και Έλληνες π.χ. ;

3.      Το «στρατηγικό σχέδιο» είναι δυνατόν να εξαντλείται στα όρια των προτιμήσεων των υποψηφίων και την κατάταξη στα «καλύτερα της Ευρώπης» ; Η έρευνα, δηλαδή, αξιολογείται από τις δημοσιεύσεις ή από τα αποτελέσματα εφαρμογής της στην πράξη;

4.      «Σωστοί συνεργάτες» είναι αυτοί που «δεν αναλώνονται σε αντιπαραθέσεις», ή χρειάζεται και κάποια άμιλλα ; Αποκηρύσσονται μήπως συλλήβδην όλες οι αντιπαραθέσεις ; Μήπως οι αντιπαραθέσεις εξοβελίζονται γιατί η άμιλλα με ικανότερους είναι ανεπιθύμητη ;

ΘΕΜΑ ΠΕΜΠΤΟΝ : Πόση έρευνα επιτρέπεται ;

«Η πνευματική απήχησις είναι αδύνατη στην Ελλάδα διότι δεν υπάρχει «ατμόσφαιρα», η οποία να μπορεί να προωθήσει τα ηχητικά κύματα. (…) Συνήθως, όταν κανείς προωθεί μία νέα ιδέα δεν προωθεί την επιστήμη. Θίγει τους επιστήμονες.»

Λόγια του αείμνηστου Νίκου Καλογερόπουλου (Nicolas Kaloy). Αγνώστου εν γένει στην πανεπιστημιακή κοινότητα, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο.

Πόση έρευνα επιτρέπεται στο ΔΕΤ ; Μικροκαινοτομίες στα τετριμμένα ή ελληνική πρωτοπορεία ;

ΘΕΜΑ ΕΚΤΟΝ : Τι είναι τελικά αριστεία ;

«Για μένα ο ένας ισοδυναμεί με χιλιάδες, αν είναι άριστος».

Αν και μη δογματικός, αναμένω με ενδιαφέρον στοιχειοθετημένες απαντήσεις στον ισχυρισμό. Μαζί και στο «Τα σκυλιά γαυγίζουν όσους δεν γνωρίζουν».

Αμφότερα, Ηράκλειτος.

Κόρινθος 23 Σεπτεμβρίου 2016

Φιλικά, και επιφυλασσόμενος,

Κώστας Τζαναβάρας (’70 - ΄76)

σύμβουλος μηχανικός & μελετητής

Πού πηγαίνει η Ευρώπη ;

Άρθρο στη ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ (φ.1513/22.9.16)

Όλο και περισσότεροι καταλαβαίνουν ότι «κάτι τρέχει», και μάλιστα σοβαρό, στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τόσο, που το κατάλαβαν και οι … ηγέτες της. Και προχώρησαν στην γνωστή «Διακήρυξη της Μπρατισλάβας».

Το σίγουρο που προκύπτει από την σύνοδό τους, είναι ότι «το πήραν απόφαση» με το Brexit. Ο Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ έκανε λόγο και για «υπαρξιακή κρίση» της Ε.Ε., χωρίς όμως να ξεκαθαρίσει αν πιστεύει ότι η Μεγάλη Βρετανία αποχωρεί διαβλέποντας την υπαρξιακή κρίση, ή ότι το Brexit είναι η αιτία της υπαρξιακής κρίσης.

Προηγουμένως, οι κοινοτικοί είχαν πει και απειλήσει πολλά και διάφορα. Και αγνοήθηκαν παντελώς. Είναι «ανέκδοτο» πιά η «τί-να-του-απαντήσεις;» δήλωση (13/7/16) του πρόεδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ : «Δεν μπορούμε να τους διώξουμε μακριά μας, όμως δεν μπορούμε να τους αφήσουμε να ωφεληθούν από το Brexit, καθώς αυτό θα ήταν θανάσιμο για την ΕΕ».

Όλα δείχνουν, λοιπόν, ότι είναι πλέον θέμα χρόνου και μόνον η οριστική αποχώρηση της Μεγάλης Βρετανίας. Η τυπική αίτηση εξόδου έχει προαναγγελθεί για τα τέλη του έτους. Και μία εύλογη συμφωνία-αστραπή θα ήταν έργον ευχής όλων των νουνεχών.

Στο βάθος, ίσως διακρίνεται και κάποιος άλλος ψυχρός υπολογισμός. Η Γερμανία, είναι λογικό να αναρωτιέται τι άλλο της χρειάζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση. Τι άλλο έχει να κερδίσει – ως συνεταίρος – από τα εξουθενωμένα θύματα της πολιτικής της ; Σε κάθε περίπτωση, άλλωστε, ένα τέτοιο «χαρτί» δεν την βλάφτει στο εξάμηνο ζυμώσεων που εξαγγέλθηκε επισήμως.

Εξ άλλου, σε αντίθεση με τους ευρω-αιθεροβάμονες, η ψυχρή ρεαλίστρια Γερμανία φαίνεται να παίρνει αποστάσεις από τα ευχολόγια. Αντίθετα με τις γενικότητες της διακήρυξης, η Άγκελα Μέρκελ ήταν αρκούντως σαφέστερη : «Μία Ευρώπη που δεν θα ρυθμίζει τα πάντα». Εμμέσως πλην σαφώς, αποδοκιμάζει την τάση της κοινοτικής νομενκλατούρας να ρυθμίζονται τα πάντα στις Βρυξέλλες, και σε όλο και περισσότερη λεπτομέρεια.

Το αντιγραφειοκρατικό μέτωπο, άλλωστε, κερδίζει εμφανώς έδαφος στην κρίσιμη προεδρική εκλογή της Αμερικής. Στις 25 Αυγούστου έγραφα για «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» (Φ.τ.Κ. φ.1511/8.9.16), αλλά ίσως πολλοί δεν έχουν ούτε τώρα καταλάβει ότι η μάχη είναι αμφίρροπη. Κι αν «γέρνει» κάπου, είναι προς την αντίθετη πλευρά από εκεί που νομίζουν οι τηλεθεατές, οι δημοσκοπήσεις και τα στοιχήματα.

Έγραφα : «Στην ουσία, έχουμε να κάνουμε με ένα δισεκατομμυριούχο αγαναχτισμένο. Έτοιμο να βγει σε πορεία διαμαρτυρίας με το πανάκριβο κοστούμι του. Αυτό δείχνουν οι διαθέσεις του να κάνει τόσο πολλές αλλαγές, όπως και το να «βγάζει τα άπλυτα στη φόρα» της χώρας του.» Ήδη διακρίνεται ότι ο Ντόναλντ Τραμπ προαλείφεται, όχι απλώς για Πρόεδρος, αλλά για επικοινωνιακά πανίσχυρος «Καίσαρας». Προαπαιτούμενο για να μπορεί να προχωρήσει σε σαρωτικές αλλαγές – έστω και ενάρετες.

Υπό το ίδιο πνεύμα, ίσως είναι η ώρα η ηγέτις της Γερμανίας να φροντίσει για κάποιες εκκρεμότητες που θα ήταν δυνατόν να την επιβαρύνουν στις εκλογές του φθινοπώρου του ’17. Θα ήταν σίγουρα δύσκολη η θέση της, αν φαινόταν ότι «καλύπτει» κάποια κακομαθημένα βουτυρόπαιδα. Τα οποία, ατυχώς, μαζί με την πολύπαθη χώρα μας, ζημίωσαν και τους γερμανούς φορολογούμενους. Να τι εννοώ.

Στο άρθρο «Ανατομία της προτάσεως των δανειστών» (3.7.15), που υπάρχει στο διαδίκτυο, κατέληγα : «Η ερώτηση-ματ είναι απλή : να ξαναδούμε τις αξιολογήσεις της τρόϊκας ; Υπό το φως της προτάσεως των δανειστών, βεβαίως-βεβαίως …»

Πενηνταράκια : ο καβγάς της περιβόητης «σκληρής διαπραγμάτευσης» έφερε στο κείμενο της τελικής προτάσεως (αυτή που καταψηφίσαμε) αλήθειες που είχαν τεχνηέντως κρυφθεί από την κοινή γνώμη. Κι αν αυτές οι αλήθειες δεν ενδιαφέρουν την ελληνική κοινή γνώμη, ίσως τώρα ενδιαφέρουν την γερμανική …

Προσωπικά, ακόμη, αισθάνομαι ότι έχω κάθε δικαίωμα να ισχυρισθώ δημοσίως ότι είχα προειδοποιήσει εγκαίρως και ακριβώς. «Φωνή βοώντος εν ερήμω» για πολλούς, αλλά το άρθρο «Η ουσία του λάθους της A.Merkel» (Φ.τ.Κ. φ.1350/2.5.13) είχε ουσία και με το παραπάνω. Χωρίς να χρειάζονται τα γνωστά ταρατατζούμ των Μ.Μ.«Ε».

Εν ολίγοις : Η απίστευτης ανοησίας αρχική κοινοτική απόφαση για το κούρεμα καταθέσεων στην Κύπρο, οδηγούσε άμεσα σε μείζον πρόβλημα εμπιστοσύνης στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα. Και το κακό αποφεύχθηκε «στο παρά πέντε». «Εντοπισμός της προσοχής», η ουσία του λάθους – αποεντοπισμός της προσοχής, το μυστικό αντίδοτο. Απλά πράγματα.

Τα ενορχηστρωμένα φερέφωνα, φυσικά, κατάφεραν να κρύψουν από την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη και την ανοησία κορυφής, και την γελοιοποίηση του κοινοτικού «τελεσιγράφου», και την παγκόσμια καζούρα. Η πρωτοφανής στα κοινοτικά χρονικά άρον-άρον ανάκληση ομόφωνης απόφασης κορυφής «βαφτίστηκε» τιμωρία της Κύπρου.

Είναι βέβαιο ότι ελάχιστοι καταλαβαίνουν σε τι ακριβώς αναφέρομαι, όπως και τι αξία έχει σήμερα το ζήτημα. Αλλά κάποιοι και καταλάβαιναν και καταλαβαίνουν γιατί επανέρχομαι. Ευρύτερα, άλλωστε, τα ως άνω ξεχασμένα προβλήματα της Ε.Ε. αναδεικνύουν την αξία του γνωστού αποφθέγματος «An issue ignored, a crisis invited». Σε ελεύθερη μετάφραση : αν αγνοήσεις ένα μικρό πρόβλημα, θα το βρεις μπροστά σου μεγάλο. Πόσοι ευρωπαίοι άραγε συμφωνούν ; Αλλά και πόσοι θα συνεχίσουν να συμφωνούν, μαθαίνοντας τον «δράστη» του αποφθέγματος ; Χένρυ Κίσσινγκερ. Χμμμ…

Κάπως έτσι, φθάνουμε σε θεμελιώδη προβλήματα της Ευρώπης, στον βαθιά άρρωστο τρόπο σκέψης που οδηγεί σε επικίνδυνη σύγχυση. Το κινέζικο «Όταν το δάκτυλο έδειχνε το φεγγάρι, ο ανόητος έβλεπε το δάκτυλο» πείθει, αλλά μόνον θεωρητικά. Στην πράξη, η εδραιωμένη προκατάληψη παγιδεύεται σε προδιαθέσεις και χαρακτηρισμούς για το «δάκτυλο». Ο σημερινός ευρωπαίος δεν έχει απάντηση στην απλή ερώτηση : τι εννοούμε «φεγγάρι» ; Εννοούμε κάτι που η αξία του είναι ανεξάρτητη από το «δάκτυλο» που την δείχνει, ή μπερδευτήκαμε τελείως ;

Κάπως έτσι, η Ευρώπη πλέει προς το άγνωστο. Στερείται δραματικά αυτογνωσίας και αυτοελέγχου. Κατακεραυνώνει λ.χ. τον λαϊκισμό, αδιαφορώντας για το τι είναι λαϊκισμός ακριβώς, όπως και για το ότι η ίδια είναι πια «Μέκκα» του λαϊκισμού. Αντί της μάχης ιδεών, που έκανε κάποτε μεγάλη την Ευρώπη, έχουμε μάχες εντυπώσεων και μικροϋπολογισμών. Αυτό.

Κάτι τελευταίο, για όσους δυσκολεύονται ακόμη με την ερώτηση του τίτλου : «Στην εποχή των παγετώνων, μην βιάζεσαι. Εκτός αν είσαι δεινόσαυρος …».

Κόρινθος 18/9/16

Κώστας Τζαναβάρας

E

 

Η ουσία του λάθους της A.Merkel

Άρθρο στη ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ (φ.1350/2.5.13) σχετικά με το κούρεμα καταθέσεων στην Κύπρο

Η χαλκευμένη πληροφόρηση από τα γνωστά φερέφωνα εμποδίζει τους περισσότερους να διακρίνουν ότι η καγκελάριος της Γερμανίας βρήκε το μπελά της στην Κύπρο και οδηγείται μοιραία στην πτώση. Αν όχι προσωπική, πολιτική.

Οι νουνεχείς επιλέγουν επιμελώς τις πηγές τους και διαβάζουν προσεκτικά. Εξετάζουν διεξοδικά τι έγινε και γιατί έγινε, ώστε να κινούνται εφ’ εξής αναλόγως. Και σε αυτό ακριβώς το σημείο είναι πολύτιμη η φράση που συμπυκνώνει τη διεισδυτική φιλοσοφική ματιά του Νίκου Καλογερόπουλου : «η ουσία του λάθους είναι στον εντοπισμό της προσοχής».

Ούτε λίγο ούτε πολύ, για να «κουρέψουν» το ευτελές – ναι ! – ποσό των 5,7 δις ευρώ έτρωσαν την φερεγγυότητα του ευρωπαϊκού – τουλάχιστον – τραπεζικού συστήματος. Να τα πάρουμε με τη σειρά ;

Αρχικά το Eurogroup απεφάσισε ομοφώνως κούρεμα 6.75% των καταθέσεων μέχρι 100.000 ευρώ και 10% για το υπερβάλλον, για όλες τις τράπεζες της Κύπρου. Και η απόφαση εστάλη στην Κυπριακή Βουλή υπό μορφήν τελεσιγράφου «ναι στο κούρεμα ή πτώχευση» και έλαβε 0 ψήφους !

Μετά από 15 ημέρες οι ίδιοι αρχηγοί κρατών συνεδρίαζαν για το … τελεσίγραφο και ξενύχτησαν κυριολεκτικά για να το τροποποιήσουν. Και εμφάνισαν το βαρύτερο κούρεμα ως επίδειξη πυγμής και την Μεγαλόνησο ως το ισοπεδωμένο θύμα της. Φρόντισαν επιμελώς να μην αναδειχθούν οι θεμελιώδεις διαφορές των δύο αποφάσεων : δεν κουρεύονται εγγυημένες καταθέσεις, δεν κουρεύονται καταθέσεις σε μη προβληματικές τράπεζες.

Κάπως έτσι, ενδιάμεσα, πέρασαν «στα ψιλά» δηλώσεις όπως του εκπροσώπου της Βραζιλίας στο Δ.Ν.Τ. Πάουλο Νογκέιρα Μπατίστα : έμεινε "έκπληκτος και άφωνος" από την ανακοίνωση του σχεδίου για την επιβολή ενός φόρου στις τραπεζικές καταθέσεις στην Κύπρο και … ομολόγησε ότι δεν ξέρει ποιος είχε αυτήν την "λαμπρή ιδέα".

Ταυτόχρονα μία από τις πλέον έγκυρες πηγές πληροφόρησης της Wall Street, το Marketwatch, επεσήμαινε : "Για ένα ποσό της τάξης των 5,7 δισ. ευρώ οι άνθρωποι που διοικούν την Ευρωζώνη θέτουν σε κίνδυνο την ανάκαμψη" και "ο σπόρος της αμφιβολίας για το αν οι λογαριασμοί αυτοί είναι ασφαλείς έχει φυτευτεί και τώρα θα είναι σχεδόν αδύνατο να ξεριζωθεί."

Στην άλλη – γεωγραφικά – άκρη «Για εμάς, όπως για κάθε άλλη χώρα, η προβλεψιμότητα είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Αυτό που συνέβη ήταν απρόβλεπτο και αποτελεί απόδειξη μιας συγκεκριμένης ανεπάρκειας», δήλωνε ψυχρά ο Ρώσος Πρόεδρος Ντμίτρι Μεντβέντεφ.

Από Ιαπωνικής πλευράς εκφράσθηκε με εύγλωττο τρόπο «κατανόηση» στους λόγους αναβολής της από καιρό προγραμματισμένης συνόδου κορυφής Ε.Ε. – Ιαπωνίας. Ψιλοπράγματα.

Από την άλλη, αν κάποιος θα ήθελε να ερμηνεύσει την εκκωφαντική σιωπή των Κινέζων, μάλλον θα πρέπει να ανατρέξει σε λήμματα από την κινέζικη σοφία : «Κάτσε στην κορυφή του λόφου και χάζευε τις τίγρεις να παλεύουν» ή «Μία μικρή εισροή νερού στο τέλος θα βυθίσει ένα μεγάλο καράβι».

Επί της ουσίας πάντως έχουν «τελειώσει» το θέμα : «Όταν υπάρχει εμπιστοσύνη καμία απόδειξη δεν χρειάζεται. Όταν δεν υπάρχει εμπιστοσύνη καμία απόδειξη δεν είναι αρκετή».

Καθώς μάλιστα η γενικευμένη αποδοκιμασία έμπαινε πια και στην ίδια τη Γερμανία, στον αναμενόμενο Σοσιαλδημοκρατικό σκεπτικισμό, προστέθηκαν οι αναλυτές της Deutsche Bank [!] δηλώνοντας σιβυλλικά : «Είμαστε πολύ απογοητευμένοι με την Ευρώπη».

Κάπως έτσι οι Ευρωπαίοι «τρέχουν και δεν φθάνουν» να συγκρατήσουν τους μεγαλοκαταθέτες να μην πάρουν των ομματιών τους. Πώς να κρύψουν πια π.χ. την απίστευτη «μόχλευση» των Γερμανικών τραπεζών ; Οι «Ηρακλείς» των συναλλακτικών ηθών και της λιτότητας αποδεικνύονται αδίστακτοι και άφρονες τζογαδόροι.

Η πρωταγωνίστρια όλου αυτού του τραγελαφικού δρώμενου, την οποία οι Γερμανοί εξέλεξαν για να υπηρετεί τα γερμανικά συμφέροντα, τους βλέπει να ξανασκέφτονται αν «το κάνει μια χαρά». Οι μόνοι πιστοί που της απέμειναν είναι οι γερμανοτσολιάδες μας, στα πρότυπα του κατοχικού «αγάντα Ρόμμελ».

Η ίδια, ως σαιξπηρική ηρωίς, απερρόφησε το «0 ψήφοι» διαβεβαιώνοντας ότι «Λυπάται αλλά σέβεται την απόφαση της κυπριακής Βουλής». Σέβεται την απόρριψη του τελεσιγραφικού διλήμματος, σημειώνω. Στη συνέχεια «Πρέπει να πω σε αυτό το σημείο ότι οι κατάλληλες λύσεις πρέπει να είναι βιώσιμες». Ήδη δηλώνει «Δεν είναι αυτοσκοπός η λιτότητα» και «Χρειάζεται να είμαστε έτοιμοι να έλθουμε σε ρήξη με το παρελθόν για να κάνουμε ένα άλμα εμπρός. Είμαι έτοιμη να το κάνω αυτό.» !

Πάντως, αν κάποιος ήθελε να ανακαλύψει τον … ξυλοκόπο δράστη, ίσως θα έπρεπε κατ’ αρχήν να εντρυφήσει στις «θεματικές συζητήσεις» του capital.gr και το εκεί προφίλ του … σαιξπηρικού oberon. Και στη συνέχεια να εστιάσει την προσοχή του στους προσεκτικούς μελετητές του προφητικού βιβλίου του σοφού συμπολίτη μας «Η πολιτική σημασία του βλακός» ...

«Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται» έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, οπότε γιατί να μην φάμε το «… έγινε αρνάκι» ; «Μέρες που είναι».

Καλή ΑΝΑΣΤΑΣΗ και καλοφάγωτο !

26/4/2013

Κώστας Τζαναβάρας

 

Ε

Πού πηγαίνει η Αμερική ;

Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ (φ.1511/8.9.16)

Πολλοί πιστεύουν ότι η Αμερική είναι υπό τον έλεγχο κάποιου πανίσχυρου κέντρου αποφάσεων. Διαφωνούν, απλώς, για το αν αυτό το κέντρο είναι εβραϊκό, τραπεζιτικό, λέσχη, συμμορία golden boys και διάφορα άλλα γραφικά παλιομοδίτικα.

Άλλοι, πάλι, απλώς δεν νοιάζονται για το τι συμβαίνει στην Αμερική. Δεν τους είναι και τόσο εύκολο να καταλάβουν τι σημαίνει «τροφική αλυσίδα». Ή, απλώς, αισθάνονται ανήμποροι να επηρεάσουν το αν στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας του πλανήτη θα υπάρχουν κηφήνες ή μέλισσες. Ύαινες ή λιοντάρια – με το συμβολισμό της υπέροχης, και ίσως προφητικής, κινηματογραφικής ταινίας «Ο βασιλιάς των λιονταριών».

Οι απλώς παρατηρητικοί, διαπιστώνουν αβίαστα ότι διαρκώς «ξαναμοιράζεται η τράπουλα». Παντού. Πάνε οι παλιές καλές εποχές όπου συμφωνίες κορυφής ρύθμιζαν για δεκαετίες μείζονα θέματα. «Τα πάντα ρει» πλέον, ακόμη και στα πιο στημένα απολιθώματα του παρελθόντος. Ακόμη-ακόμη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Κορυφαίοι φωστήρες της ηπείρου μας αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι δεν φτάνει να βαφτίζει κανείς το κρέας ψάρι. Ούτε καν για να μυρίσει ψαρίλα.

Σε αυτό το κλίμα συγχύσεως, η προεδρική εκλογή της υπερδύναμης φαίνεται κατς. Θυμίζει έντονα τον αμερικανικής προελεύσεως εκχυδαϊσμό της πάλης. Στημένα όλα. Και οι λαβές, και τα κτυπήματα «κάτω από τη ζώνη». Και οι εναλλαγές υπεροχής. Ακόμη και τα αίματα, είναι πελτές φρεσκοανοιγμένος.

Είναι, όμως, έτσι ; Είναι στημένη η μονομαχία Τραμπ-Κλίντον ;

Για να απαντήσει κανείς σοβαρά στο κρίσιμο ερώτημα, θα πρέπει να σταματήσει να ψάχνει για έτοιμες απαντήσεις. Σπανίζουν οι καλοπροαίρετοι, αλλά πολλές φορές και οι καλοπροαίρετοι σφάλλουν. Αντίθετα, όπως υποστηρίζει γνωστό δόγμα του ΧΑΑ, «η καλύτερη πληροφορία είναι η σωστή σκέψη».

Μία πρώτη λάθος σκέψη, θα ήταν να παρασυρθεί κανείς από κάποιες θεαματικές χειρονομίες. Οι εκλογές στην Αμερική, είθισται να τελειώνουν με θερμές χειραψίες νικητή και ηττημένου, συνοδευόμενες από τα συνήθη παχιά λόγια. Και ο κάθε αδαής νομίζει ότι αυτό συνιστά απόδειξη του στησίματος.

Πράγματι, είναι λογικό ένα στημένο παιχνίδι να τελειώνει με θερμές χειραψίες. Αλλά, το να τελειώνει με θερμές χειραψίες ένα παιχνίδι, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι ήταν στημένο. Είναι αναγκαία αλλά όχι και ικανή συνθήκη – όπως λέγαμε κάποτε που η λογική ήταν στη μόδα …

Μία θερμή χειραψία, μπορεί – μπορεί ! – να επισφραγίζει και μία πραγματική μονομαχία. Και, απλώς, ο ήττημένος δέχεται το αποτέλεσμα, ενώ ο νικητής τιμά τον ηττημένο για τον αγώνα του.

Πιο αξιόπιστες σκέψεις, μπορούν να βασισθούν σε βαθύτερη ματιά – πού αλλού στις μέρες μας ; – στα συμφέροντα. Κάποια μεγάλα συμφέροντα έχουν χοντρό πρόβλημα με την ακολουθούμενη πολιτική. Έχουν χοντρό πρόβλημα με αυτά που θα συνεχισθούν, αν εκλεγεί η Χίλλαρυ Κλίντον.

Μελετώντας – αίφνης – κανείς τις επίσημες πολιτικές θέσεις του Ντόναλντ Τραμπ, θα διακρίνει αναμφιβόλως ανατρεπτικές διαθέσεις. Στην ουσία, έχουμε να κάνουμε με ένα δισεκατομμυριούχο αγαναχτισμένο. Έτοιμο να βγει σε πορεία διαμαρτυρίας με το πανάκριβο κοστούμι του. Αυτό δείχνουν οι διαθέσεις του να κάνει τόσο πολλές αλλαγές, όπως και το να «βγάζει τα άπλυτα στη φόρα» της χώρας του.

Ο ίδιος – πάντα κατά την γνώμη του ταπεινού υπογράφοντος – έχει διατυπώσει επιγραμματικά τον στόχο του αλλά και το μείζον διακύβευμα : «Να απομακρύνουμε τους γραφειοκράτες που ξέρουν μόνον να σκοτώνουν δουλειές. Να τους αντικαταστήσουμε με ξεφτέρια (experts) που ξέρουν να δημιουργούν δουλειές.»

Ούτε λίγο ούτε πολύ, δικαιώνεται ο Κορνήλιος Καστοριάδης. Ένας Έλληνας μαρξιστής στοχαστής, τροτσκιστικών απόψεων, που είχε αναδείξει ως μελλοντικό μείζον πρόβλημα του κόσμου μας την γραφειοκρατία. Μείζον πρόβλημα, ανεξάρτητα από σοσιαλισμό και καπιταλισμό. Το έγραψε το 1948, όταν ο Ψυχρός Πόλεμος ξεκινούσε. Και δικαιώνεται, αν έχω δίκιο, 68 ολόκληρα χρόνια μετά. Στην «Μέκκα» του καπιταλισμού.

Είναι χαρακτηριστικό το πώς μάχεται η υποψήφια της νομενκλατούρας. Η εκλεκτή των Μέσων Μαζικής «Ενημέρωσης» και της πολεμικής βιομηχανίας. Είναι χαρακτηριστικό σε ποιους απευθύνεται, όπως και πώς τους απευθύνεται.

Απευθύνεται στους παρίες του συστήματος, στις εξαθλιωμένες μάζες. Κοροϊδεύει επιτηδείως. Τάζει λ.χ. δίκαιο φορολογικό σύστημα, όπου – λέει – δεν θα υπάρχουν «τρύπες» για τους πλούσιους. Και θα βάλει – λέει – φόρο εξόδου (exit tax) για τις εταιρείες που εγκαταλείπουν τις ΗΠΑ. Πιστεύει, δηλαδή, ότι με ένα τέτοιο φόρο θα αποτρέψει εταιρείες να φύγουν για ελκυστικότερους προορισμούς. Ή, ότι δεν τρέχει και τίποτα, αν φεύγοντας πληρώσουν φόρο. Λεπτομέρεια, βέβαια, το ότι δεν πρόκειται να κάνει τίποτα από όλα αυτά.

Αυτή είναι η λογική που σκέφτεται κάθε γραφειοκράτης, κάθε άνθρωπος που δεν έχει ποτέ του δημιουργήσει. Κάθε βολεμένος στο «σύστημα-πληρώστε». Και αυτή η λαϊκίστικη δημαγωγία πείθει μαζικά την ογκωδέστερη ομάδα «ρηγμένων» του συστήματος, τους Αφροαμερικανούς. Αποτελούν κάπου το 20% του πληθυσμού και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι προτίθενται να δώσουν πάνω από 90% στην υποψήφια των «Δημοκρατικών».

Όλα δείχνουν, όμως, πως κάποιοι αρκούντως ισχυροί θέλουν σημαντικές αλλαγές στο τοπίο. Θα δούμε ξεκαθάρισμα λογαριασμών στην κορυφή. Όπως λέμε «πολλά τα λεφτά Άρη». Και, ανήσυχοι, οι αρκούντως ισχυροί βάζουν χρήμα. Αθόρυβα.

Μακάρι να τους απασχολεί σοβαρά και η ερώτηση του τίτλου. Μακάρι …

Κόρινθος 25 Αυγούστου 2016

Κώστας Τζαναβάρας

 

 Ε

Tramps & trumps : 5. Feelings

Dear Donald,

Στα τέσσερα προηγούμενα μηνύματα, έκανα μία φιλότιμη προσπάθεια να σου μεταφέρω κάποιες νέες ιδέες. Ήταν σίγουρα μπόλικο το out of the box thinking στα Afro-Americans, Racism και Enterprizing, ως απάντηση στον λίβελο Why Blacks Loathe Trump των New York Times.

Το γενικό πλαίσιο σκέψεων, στο είχα δώσει στο αρχικό άρθρο Regret.

Δώσε πρώτα βάση τι έχω να σου πω ακόμη επί της θεωρίας.

Πρώτον. Μία απόφαση, βασίζεται σε σκέψεις, συναισθήματα και ένστικτα.

Το ίδιο, φυσικά και μία αλλαγή απόφασης. Μία αλλαγή στάσης. Αντιλήψεων.

Κάπως έτσι, υποθέτω ότι το σκέπτεσαι με τις self-defeating battles …

Δεύτερον. Κάποιοι έχουν πρόβλημα να αλλάξουν ακόμη και απλές αντιλήψεις.

Δοκίμασε, π.χ., να «περάσεις» σε κάποιον το ότι η «καρδιά» είναι στον εγκέφαλο. Ότι τα συναισθήματα, δηλαδή, είναι θέμα οργάνων του εγκεφάλου. Και η καρδιά είναι μία αντλία αίματος, και μάλιστα σε σχήμα γροθιάς. Οι καρδούλες είναι παραμύθια. Ωραία παραμύθια, φυσικά.

Θα σε πιστέψει, λοιπόν, μια και η επιστήμη είναι κατηγορηματική. Το μπέρδεμα είναι στην λεγόμενη «αναθεώρηση του χάρτη». Πώς ξεκουνιέται κανείς από «το γνωστό και το οικείο». Πώς αποδέχεται ότι δεν έχει «καρδιά» ;

Κι αν πάλι αποδεχθεί το επιστημονικό δεδομένο, προσχωρεί αφελώς στην άποψη ότι αποφάσεις παίρνουν οι νευρώνες μας – όχι εμείς. Τόση σύγχυση.

Πώς να πάρει αποφάσεις αλλαγής αντιλήψεων υπό τόση σύγχυση ;

Τρίτον. Οι περισσότεροι έχουν πρόβλημα να παρακολουθήσουν και μόνον out of the box σκεπτικά.

Τα πρωτάκουστα, άλλωστε, προκαλούν νευρικό κλονισμό. Το έχουν αποδείξει πειράματα του Παυλώφ, αλλά μπορείς να το διαπιστώσεις απλά και σε ανθρώπους.

Άρα, προσέχουμε με τα πρωτάκουστα.

Τέταρτον. Οι αναστολές μας στο out of the box thinking είναι τρίχες μπροστά στις αναστολές μας στο out of the box feeling.

Πολύ πιο δύσκολο από το να αλλάξουμε αντιλήψεις, δηλαδή, είναι το να αλλάξουμε συναισθήματα που έχουμε συνηθίσει. Ακόμη δυσκολότερα, με το out of the box insticting. Αλλά, ας το αφήσουμε αυτό.

Ο εγκλωβισμός μας στο γνωστό και το οικείο, δηλαδή, είναι όλο και πιο ισχυρός, όσο πηγαίνουμε προς τα έγκατα της υπάρξεώς μας.

Πέμπτον. Οι διάφορες φυλές του μάταιου κόσμου μας, έχουν ποικιλία επιδόσεων στα τρία στοιχεία : λογικό – συναισθηματικό – ένστικτα.

Δεν είναι ρατσισμός η αναγνώριση της πραγματικότητας – το είπαμε.

Έκτον. Υπάρχει αντίθεση συναισθημάτων στη χώρα σου. Έντονη.

Εσείς οι δυτικοί λευκοί έχετε υψηλές επιδόσεις κυνισμού. Βασικά, απλώς φοράτε συναισθήματα. Μιμείσθε, κάπως, τις συναισθηματικές αντιδράσεις άλλων. Δεν βιώνετε βαθιά τα συναισθήματα που λέτε ότι έχετε – όταν λέτε ότι έχετε.

Οι μαύροι, αντίθετα, όσο καιρό και να ζουν στη Δύση, παραμένουν συναισθηματικοί τύποι. «Η καλύβα του μπάρμπα-Θωμά», κολυμπάει στο συναίσθημα. Συναίσθημα που στερείται το παιδί του αφεντικού του μπάρμπα-Θωμά. Και το βλέπει, το αξιολογεί και το ζηλεύει.

Γι’ αυτό και – σε έσχατη ανάλυση – όλος ο κοινωνικός διωγμός στον συναισθηματισμό στη Δύση. Αφού δεν έχουμε εμείς, να μην έχετε κι εσείς – το κάνετε και σε πολλά άλλα.

Έβδομον. Όλα αυτά, συμβαίνουν γιατί έχει πέσει στα αζήτητα το ελληνικό πρότυπο.

Ο ανθρώπινος τύπος που συνδυάζει υψηλή λογική συγκρότηση με πλούτο συναισθημάτων και υγιή ένστικτα. Ο Έλληνας άρχοντας που λατρεύεται σαν πατέρας από τους ανθρώπους του. Η ελληνική αρχοντιά.

Ο δυτικός κόσμος νομίζει ότι συναίσθημα έχουν μόνον τα «θύματα». Αυτό.

Όγδοον. Οι διάφορες φυλές του μάταιου κόσμου μας, έχουν ποικιλία επιδόσεων στα τρία ως άνω στοιχεία, ως προς την κίνηση κατά out of the box μεριά. Προφανές ;

So.

Πού καταλήγουμε επί του προκειμένου ;

Το προκείμενο, πρώτα από όλα, είναι αυτό που λέγεται turning negative feelings to positive. Και αφορά τα δικά σου negative feelings, των μαύρων αλλά και των λευκών οπαδών σου.

Δώσε βάση και τι άλλο έχω να σου πω ειδικά, επί της εφαρμογής. Χύμα, κάπως.

Πρώτον. Χρειάζεται να κάνεις εξονυχιστικό τσεκάρισμα του ιστορικού σου.

Σου έδωσα αρχική μορφή ορισμού του ρατσισμού – αν θες την βελτιώνεις.

Υπό το πρίσμα αυτού του ορισμού, πάντως, να έχεις καταλήξει ξεκάθαρα. Αν είσαι ρατσιστής, και πόσο. Εσύ να έχεις καταλήξει, με τον καθρέφτη σου.

Δεύτερον. Αυτό το αυτό-τσεκάρισμα θα πρέπει να καταλήγει σε ξεκάθαρη δημόσια δήλωσή σου.

Θα ξεκαθαρίζεις ένα-ένα όσα σου καταμαρτυρούν ως ρατσισμό. Γιατί υποστηρίζεις ότι δεν είναι ρατσισμός. Κι αν κάτι βλέπεις ότι ήταν ρατσιστικό, θα το πάρεις πίσω. Regret στα ίσια. Και έμπρακτα, όσο γίνεται.

Τρίτον. Το «What do you have to lose ?» που τους ρωτάς είναι λάθος αφετηρία.

Θα τους πεις, πρώτα, να δουν καλά τι κέρδισαν ψηφίζοντας μονοκούκι «δημοκρατικούς». «Αν κερδίζετε, παίδες, ξαναψηφίστε τους» πέστους στα ίσια.

Καθώς θα δουν ότι δεν κέρδισαν και πολλά, έως τίποτα, θα τους ρωτήσεις αν θέλουν να συζητήσετε ήρεμα τι έχεις να τους προτείνεις.

Έτσι θα τους βάλεις στον δρόμο του ορθολογισμού. Το ‘χεις.

Τέταρτον. Χρειάζεσαι μία θεαματική χειρονομία. Να σηματοδοτεί και να υπογραμμίζει την αλλαγή στην πολιτική σου. Να αγγίξει «καρδιές».

Υποθέτω ότι η Melania δεν θα έχει μαυρίσει πολύ στην ηλιοθεραπεία. 

Όχι υιοθεσία – φθάνει και βάφτιση. Ελληνική πατέντα.

Από εκεί και πέρα, ένα νέο master plan είναι παιχνιδάκι, για τους ειδικούς που θα χρυσοπληρώσεις. Η αφεντιά μου σου γράφω μόνον αυτά που δεν μπορούν να φτιάξουν οι ακριβοπληρωμένοι ειδικοί σου.

Concept. Κι αν θες με ακούς – for free.

Δεν σου έχω κάτι άλλο, εκτός από μία σκέψη. Εκείνο το «Make America Great Again» δεν το κόβεις λίγο ; Να το κάνεις, λέω, «Make America Again».

Εσύ και η ίρηξ, όπως το κόβω, οσονούπω θα την κάνετε οικόπεδο.

 

                     Sincerely yours,

                         Kostas

E