Γράμμα στη Joanna Giannopoulou

Jo μου, αγαπημένη,

Σοκαρίσθηκα άσχημα, διαβάζοντας στον τοίχο σου ένα κείμενο που έδειχνε κάτι που δεν είχα δει ποτέ σε εσένα: αρνητικά συναισθήματα, απογοήτευση. Και με σοκάρισε περισσότερο η ισοπέδωση. Αυτό το άτσαλο ανακάτεμα αρνητικών και θετικών εικόνων.

Σε ήξερα αλλιώς: [1] κούκλα, και φίνα, [2] έξω καρδιά, [3] έξυπνη, και [4] ανοιχτόμυαλη. Και, σαν να μην έφθαναν αυτά τα 4 αειθαλή προσόντα σου, [1] στην ωραία ηλικία της γυναίκας, και [2] με αξιοζήλευτη απασχόληση.

Αυτό που λέμε εμείς οι μεγαλύτεροι «Αχ, ο καλός ο γιαρμάς που δεν είναι για εμάς».

Με σοκάρισαν, λοιπόν, αυτά που είδα αμέσως πίσω από το κείμενο [στο τέλος του άρθρου] : [α] βιώματά σου, και [β] τωρινές επιλογές σου.

Μην το ξεχάσω, σου ζητώ συγγνώμη γι’ αυτό που σε ρώτησα: «αν την κάνω κείμενο, θα το κοινοποιήσεις;» -ήσουν προηγουμένως σαφής: «η γνωμη σου παντα δεκτη». Κι ακόμη σαφέστερη προηγουμένως: «Κωστη μου αγαπημενε».

Δεν έχω παρά να σου εξηγήσω τι εννοούσα γράφοντας: «Όταν ένα “εγώ, δεν είμαι σαν τους άλλους” φθάνει να σχολιάζεται έτσι ισοπεδωτικά, και να το κοινοποιεί μία Ιωάννα Γιαννοπούλου, είναι πάτος. Άμμος, φύκια.»

Βάλε σε παρακαλώ καφέ, ή ποτό –ό,τι γουστάρεις. Και δώσε βάση.

Πες μου πρώτα κάτι καλή μου: για πόσους τύπους ανδρών μιλάμε; Εγώ λέω δύο: ενδιαφέροντες και αδιάφορους. Εσύ, πόσους τους βγάζεις;

Πες μου και κάτι ακόμη: θα ήθελες ο άνδρας της ζωής σου να μ-η-ν είναι σαν τους άλλους; Άσε το αν υπάρχουν, κι αν λένε ψέματα: θα ήθελες έναν με μοναδικά χαρακτηριστικά; ναι ή όχι;

Να στο πω κι αλλιώς. Ερώτηση: σου φθάνει ένας που περιγράφεται στο κείμενο από το «Να μένει» και μετά; Εγώ λέω: ναι, αλλά για λίγο. Αν βρεις κάποιον τέτοιον, λέω εγώ, σύντομα θα θυμηθείς αυτό το δίλλημα: Δουλεύεις για να ζήσεις; ή μήπως ζεις για να δουλεύεις;

Σε πληροφορώ ότι οι άλλοι, οι καλοθελητές ιδίως, έχουν διαλέξει. Εσύ δεν ξέρεις ότι υπάρχει η διλληματική ερώτηση. Σωστά;

Σου συστήνουν οι πάντες [όχι μόνον η μπερδεμένη πέννα δηλαδή] να αρκεσθείς σε έναν καθημερινό τύπο. Σε έναν μέτριο, σε έναν συμμορφωμένο. Σε έναν που δεν θα διανοηθεί ποτέ να σου πει αυτό το «εγώ, δεν είμαι σαν τους άλλους».

Εκεί ακριβώς, αρχίζει το βρώμικο παιχνίδι τους. Στα ίσια, αν σου το έλεγαν, δεν επρόκειτο ποτέ να δώσεις δημοσίως εύσημα σε κάποιον τύπο «άχρωμο, άοσμο, άγευστο». Δεν στο πλασάρω –στο θυμίζω: Καλός είναι, αλλά δεν σου φθάνει Jo.

Τον ρεκλαμάρεις πρόθυμη, όμως, καθώς προηγουμένως σου έχουν πατσαβουριάσει όλους τους διαφορετικούς. Και στους έχουν βάλει όλους τους ξεχωριστούς σε ένα τσουβάλι.

Αναρωτιέμαι: Ώστε υπάρχουν τόσο πολλοί που δηλώνουν –δηλώνουν!– αναμάρτητοι, τέλειοι, άσπιλοι κι αμόλυντοι; Ή μήπως αμολάνε χαρακτηρισμούς κι όποιον πάρει ο Χάρος; Όπου σε πιάσουν πονεμένη.

Αναρωτιέμαι, πάλι: αυτός που σου είπε «εγώ, δεν είμαι σαν τους άλλους», μήπως απαντούσε σε κάτι σαν «όλοι ίδιοι είσαστε»; Δεν έχει διαφορά; Κι αν δεν του το είπες εσύ, μήπως καλή μου μάντευε τι σου «σπρώχνανε» οι καλές σου οι φιλενάδες κι όλος ο περίγυρος; Μήπως καταλάβαινε ότι χρειάζεται να στο πει γιατί δεν σε αφήνουν να το βλέπεις;

Jo μου, αγαπημένη,

Δεν θέλω να σε κουράσω άλλο. Τα περισσότερα θα τα σκεφθείς μόνη σου. Θα επαναλάβω, μόνον, την κρίσιμη ερώτηση: θα ήθελες ο άνδρας της ζωής σου να μ-η-ν είναι σαν τους άλλους;

Και κάτι τελευταίο, εκ μέρους του:

https://www.youtube.com/watch?v=fCbXlG9fiG8

Φίλος σου,

κώστας

Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ

Joanna Giannopoulou

12 February at 18:29 · 

Φοβού τους αναμάρτητους, τους τέλειους, τους άσπιλους κι αμόλυντους αυτού του κόσμου ...
Να τους φοβάσαι την ώρα που σου συστήνονται με την τελειότητά τους για φωτοστέφανο, την μπέσα τους για φτερά αγγέλου και την ειλικρίνειά τους για ασπίδα κατά κάθε “κακού”.
Να παίρνεις δρόμο μόλις ακούσεις εκείνο το “εγώ, δεν είμαι σαν τους άλλους”, αν και είναι και η μόνη πραγματική αλήθεια που θα ξεστομίσει.
Όντως, δεν είναι σαν τους άλλους. Είναι χειρότερος. Είναι το χείριστο είδος του υποκριτή, γιατί τουλάχιστον, οι άλλοι, δεν διαφημίζουν την τελειότητά τους σαν διαφήμιση για χλωρίνη που όλα τα ξεπλένει και λεκέδες δεν αφήνει.
Να μένεις με εκείνους τους άλλους, που ξέρουν να κάνουν λάθη.
Που ξέρουν να γλεντάνε τη ζωή όχι για το φαίνεσθαι και το θεαθήναι, αλλά απλά, γιατί ξημέρωσε άλλη μια μέρα που τους βρήκε ανάμεσα σε ανθρώπους.
Ανάμεσα σε ανθρώπους απλούς, τρωτούς, σημαδεμένους.
Ανθρώπους που ξέρουν να σου λένε “ευχαριστώ”, “συγνώμη ”.
Ανθρώπους που σε κοιτούν στα μάτια και σου λένε αυτό που νιώθουν χωρίς λογαριασμούς και υπολογισμούς.
Κι εσύ, ζήσε στην αλήθεια σου και σε μια ζωή γεμάτη επιλογές σου, κι ας είναι και λάθος, κι άσε τους αναμάρτητους και τους αλάνθαστους, να κάνουν παιχνίδι μεταξύ τους, να δουλεύονται για το ποιος είναι ο πιο τέλειος, ο πιο ιδανικός, ο πιο αμόλυντος, ο πιο μόνος..
Σοφία Παπαηλιάδου ... την αγαπώ ❤️