Μήνυμα χωρίς χρέωση

Μια Κυριακή χωρίς άρθρο, για τις φίλες και τους φίλους που εξακολουθούν να με τιμούν με την προσοχή τους.

Λόγω εργασιών ανασυγκρότησης, λοιπόν, «Μήνυμα χωρίς χρέωση»:

Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς

Για το μαρμαρωμένο βασιλιά

Ούτε φωνή ούτε λαλιά

Τον τραγουδάει όμως στα παιδιά

Σαν παραμύθι η γιαγιά

24 Νοεμβρίου 2019

Κώστας Τζαναβάρας

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Πρβλ. ktz -Plan B

ReMeddling: Idiocy

Dear Donald,

Ένας φωστήρας επιστήμονας, λέγει διδακτικόν ανέκδοτον, παρουσίαζε σε όμοιό του το καινούργιο επίτευγμα των ερευνητικών του κοπώσεων. Βάζει, λοιπόν, πάνω στο τραπέζι ένα βάτραχο. Χτυπάει παλαμάκια ο ερευνητής, πηδάει ο δυστυχής βάτραχος.

Του κόβει το ένα πόδι, και επανάληψη πειράματος: ξαναχτυπάει, ξαναπηδάει. Του κόβει δεύτερο. Ξαναχτυπάει, ξαναπηδάει. Τρίτο, ξαναχτυπάει, ξαναπηδάει.

Του κόβει, που λες, και το τέταρτο. Ξαναχτυπάει, τίποτα. Ξαναχτυπάει, τίποτα.

Και, πανευτυχής, αναγγέλλει το συνταρακτικό εύρημα: «Όταν κόψεις και τα τέσσερα πόδια του βάτραχου, κουφαίνεται».

Γελάς;

Ούτε λίγο, ούτε πολύ, υποστηρίζω ότι ακριβώς αυτό είναι το πρόβλημά σου με τους Dems. Τουτέστιν, έχεις να βρεις τρόπο να τους εξηγήσεις κάτι σαν: ακούει, ο δυστυχής, αλλά δεν μπορεί να πηδήξει χωρίς πόδια.

Ο φωστήρας επιστήμονας, θα σου πει πρώτα «άποψή σου». Και, πριν συνέλθεις από το σοκ, θα συνεχίσει θρασύτατα: «απόδειξέ το!» –αντ’ αυτού.

Και θα απαιτήσει να βρεις κάτι που να αποδεικνύει –επιστημονικώς!– ότι ο βάτραχος ακούει. Λόγου χάριν, θα πρέπει να τον κάνεις να κουνήσει τα μάτια του τρομαγμένος. Ή να τον εκγυμνάσεις να κάνει «κουάξ». Πρόσεξε: κάθε φορά που του χτυπάς παλαμάκια.

Αλλιώς, δεν έχεις απορρίψει –επιστημονικώς!– τον αστήρικτο ισχυρισμό του. Ότι ο βάτραχος κουφάθηκε που του ‘κοψες τα πόδια –θυμίζω.

Έμπνευση

Μια παλιά ήττα της Επιστήμης, από την ανθρώπινη φαντασία, είναι το θέμα με τα διαστημόπλοια. Υπήρξε μαθηματική απόδειξη ότι είναι αδύνατον να κατασκευασθεί βλήμα που να ξεφύγει από το πεδίο βαρύτητας της γης.

Μέχρι που, οι Ρώσοι, βρήκαν λύση έξω από τα όρια (out of the box solution). Έφτιαξαν, ως γνωστόν, τον διπλό θάλαμο καυσίμων. Ήγουν: η επιστημονική απόδειξη «λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο».

Παρεμπιπτόντως,

όλα αυτά πάρ’ τα σοβαρά, όταν τους αντιμιλάς για την περιβόητη κλιματική αλλαγή. Δεν σε καταλαβαίνουν, ακόμη και όσοι θα ήθελαν.

Δεν τους είναι και τόσο εύκολο, εξηγώ, να καταλάβουν τα στοιχειώδη. Ότι π.χ. οι πλημμύρες εξηγούνται από τις ανθρωπογενείς μεταβολές στις λεκάνες απορροής, οι φωτιές από την έλλειψη φροντίδας (π.χ. Καλιφόρνια) για τα δάση. Ότι και οι βροχές 50-ετίας –βλέπε Βενετία– είναι μέσα στο πρόγραμμα.

Αν οι καταστροφές δεν εξηγούνται απλά, 2^ο έτος πολυτεχνείου δηλαδή, ας μας πουν και τα διδακτορικά παραμυθάκια τους. Σωστά;

Κλαις;

Καταλαβαίνεις ότι φύγαμε από το ανέκδοτο και περάσαμε στην πραγματικότητα. Έτσι, δυστυχώς, είναι σήμερα η Επιστήμη. Άσε που, ο ερευνητής μας και οι κολλητοί του, θα κοιτάξουν να κόψουν και τα δικά σου «πόδια», μην τυχόν και μιλήσεις παραέξω.

Αυτό είναι, φρονώ, και το μεγαλύτερό σου πρόβλημα: οι αντιδράσεις τους, όταν καταλάβουν πόσες και πόσες αρλούμπες έχουν αραδιάσει. Δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο, από έναν φωστήρα που αντιλαμβάνεται ότι τον έβγαλες βλάκα.

Κι όσο πιο πολύ δίκιο έχεις, τόσο το χειρότερο για εσένα. Όπως στο γράφω. Σκέψου, π.χ., πόσο έχουν αποδεχθεί τη νίκη σου. Μυθοπλασίες χωρίς τέλος.

Πάρ’ το και σε φρέσκο απόφθεγμά μου: «Καλύτερα να μην ξέρεις ότι ο άλλος οπλοφορεί, παρά να μην ξέρεις ότι είναι ηλίθιος».

Ενσυναίσθηση

Στις μέρες μας, συνεχίζω, είναι όλο και πιο δύσκολο να καταλάβεις τον άλλον. Η διάχυτη αδιαφορία, σχεδόν για τα πάντα, έχει βάλει στα αζήτητα την αντίστοιχη ανθρώπινη δεξιότητα. Κι από την πολύχρονη αχρησία, έχει εκφυλισθεί. Ελάχιστοι συναισθάνονται πια.

Πιστεύω, τελικά, ότι η ηλιθιότητα είναι το πιο δύσκολο να καταλάβεις στον άλλον. Και, αντιστοίχως, το πιο δύσκολο να καταλάβει κανείς στον εαυτό του, είναι ότι φέρεται ηλίθια.

Αν μη τι άλλο, όμως, ας ξεκαθαρίσουμε τις έννοιες.

«Σχίζειν δίχα»,

λοιπόν: άλλο βλάκας, άλλο ηλίθιος.

Βλάκας, γενικά, είναι αυτός που έχει πρόβλημα στη σκέψη του. Από γενετική αδυναμία, ή από ελλιπή παιδεία ή εκπαίδευση. Τώρα πια, και από προπαγάνδα και εκφυλιστική άνοια. Φτάσαμε, όπως είχε διαβλέψει ο Orwell, να μην γίνονται αντιληπτές ακόμη και προφανείς αντιφάσεις.

Χώρια η ανθρώπινη αδυναμία στην «ενόραση του παντός ταυτοχρόνως». Πρόβλημα στη σκέψη μας, έχουμε όλοι μας. Εγγενές, δηλαδή. Μεγάλο θέμα.

Ο ηλίθιος, όμως, είναι κάτι διαφορετικό. Ηλίθιος, αποδεικνύεται –ενδεχομένως– κάποιος στη συμπεριφορά του απέναντι σε άλλον ή άλλους. Και ηλίθια συμπεριφορά, ακριβώς, είναι να κάνεις κακό στον εαυτό σου, προκειμένου να βλάψεις άλλον.

Βλάκας, χαρακτηρίζεται κανείς ατομικά. Ηλίθιος, σε σχέση με κάποιον άλλον. Σαφές;

Παράδειγμα

Φαντάσου έναν πάμπλουτο που έχει άχτι με τη φάτσα σου. Τρέχα γύρευε γιατί, να καταστρώνει σχέδιο γιατί η χώρα πρέπει να γλυτώσει από εσένα…

Ανοίγει, λοιπόν, καβγάδες με άλλους Dems, έχοντας θέσεις κοντινές στις δικές σου. Αρχίζει, συνεπώς, να δείχνει σαν υποκατάστατό σου. Χάνει το χρίσμα τους –προς θεού δεν εννοώ κανέναν– και κατεβαίνει ανεξάρτητος. Από ποιόν θα κόψει ψήφους νομίζεις;

Ένας πάμπλουτος, πάντως, έβαλε το χέρι στην τσέπη, «νίκησε» τον Bush, της ασύλληπτης δημοτικότητας, και βγήκε ο Clinton. Πιό κρεμούλα;

Αντίστιξη

Μια καλή θεωρητική μέθοδος, για το ξεκαθάρισμα εννοιών, είναι να ρίχνουμε μιά ματιά και στην αντίθετη έννοια. Τί είναι, όμως, το αντίθετο της ηλιθιότητας;

Είναι η βλακεία; Όχι. Διαφορά, και σαφή μάλιστα, έχουν –την είπαμε. Αλλά έχουν και ομοιότητα. Είναι και τα δύο προβλήματα σκέψης.

Είναι η εξυπνάδα, η ευφυΐα, το αντίθετο της ηλιθιότητας; Όχι, πάλι. Είναι, πράγματι, αντίθετα ως προς την ποιότητα της σκέψης. Αλλά δεν είναι αντίθετα ως προς τη συμπεριφορά. Κάλλιστα, ο έξυπνος μπορεί να συμπεριφερθεί σαν ηλίθιος. Περιστασιακά.

Όχι;

Αντίθετο της ηλιθιότητας, λοιπόν, βλέπω την αυτάρκεια. Η συναισθηματική αυτάρκεια, αν χρειάζεται η διευκρίνιση, ακυρώνει ακριβώς τα κίνητρα της ηλιθιότητας.

Ο ηλίθιος, κατά βάθος, θέλει να νικήσει τον άλλον με κάθε κόστος. Πρόθυμα βλάπτει τον εαυτό του, για να νικήσει αυτόν που έχει άχτι. Ή ακόμη και για να μην τον αφήσει να πετύχει γενικά. Αυτές είναι οι ενδόμυχες προτεραιότητές του, εξ ου και δεν βλέπει τίποτα το ασύμφορο, ή και αυτοκαταστροφικό, σε αυτή τη στάση του.

Ο αυτάρκης, αντιθέτως, βάζει τον πήχη για πάρτη του. Δεν έχει πρόβλημα που ο άλλος μπορεί να βάλει ψηλότερα τον δικό του πήχη. Χαίρεται τον ωραίο αγώνα, ακόμη κι αν χάσει. Διέξοδος, να βελτιωθεί. Άμιλλα.

Αλίμονο, συνεπώς, για τον αυτάρκη, αν δεν αντιλαμβάνεται τους ηλίθιους. Αφθονούν στην εποχή μας. Εποχή κρίσης, μάλιστα, όπου άλλοτε αυτάρκεις συμπεριφέρονται ως ηλίθιοι.

Όθεν,

Καλά ξεμπερδέματα.

Αλλά είδες πόσο όμορφα έκανε ο σουλτάνος τη διάκριση Κούρδων και τρομοκρατών: να κάνουμε ayrım. Δεν φθάνει, δηλαδή, να διακρίνεις. Χρειάζεται και να βάζεις ταμπέλα. Ότι κάνεις ayrım. Αυτό.

Ξεκίνησαν κι οι αγορές. Την παρεμπόδιση του Έργου της επιτροπής –τί άλλο;

Sincerely yours,

Kostas

υ.γ. Μήπως τυχόν πήρες χαμπάρι, προχθές, τί σε συμβούλευσε δημοσίως ο Clinton; Κι ούτε μονόστηλο…

17 Νοεμβρίου 2019

Κώστας Τζαναβάρας

ReMeddling: Impeachment

Dear Donald,

«Ή ταν ή επί τας». Σε αυτή την θέση φαίνεσαι να βρίσκεσαι. Σαν αρχαίος Σπαρτιάτης δηλαδή, που φεύγει για πόλεμο. Και του δίνει η μάνα του την ασπίδα, στο στυλ: ή να την φέρεις πίσω νικητής, ή να σε φέρουν πάνω της ηρωικώς πεσόντα.

Συγκρίσεις

Σε εκείνη την όμορφη εποχή, τουτέστιν, έλεγαν πολλά και σημαντικά με λίγες λέξεις. Παρεμπιπτόντως: δεν πολεμούσαν πατώντας κουμπιά, ούτε υπήρχαν στημένοι πόλεμοι…

Στην κάθε άλλο παρά όμορφη εποχή μας, όμως, χρειάζεται να εξηγούμε. Τότε τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονταν –αν όχι και τα κάπως δυσκόλως. Αντιθέτως, σήμερα είναι κατοχυρωμένο δημοκρατικό δικαίωμα η κρεμούλα.

Αν το καλοσκεφθείς, μπορείς να το συσχετίσεις με τον βασικό κανόνα της σύγχρονης «επικοινωνίας»: να απευθύνεσαι στον πνευματικά χαμηλότερο του κοινού σου. Εξηγούμαι: τώρα πιά, είμαστε στην άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Έγινε απαίτηση του κοινού ο σεβασμός της πνευματικής οκνηρίας του.

«Σχίζειν δίχα»

Υπάρχουν –επί του προκειμένου– δύο βασικά θέματα:

[1] τι έκανε ο Biden, και

[2] τι έκανες εσύ.

Επισημάνσεις

Το σίγουρο, είναι ότι ο Biden παραβίασε τους κανόνες δεοντολογίας τους.

Ο κανόνας τους, είναι η αποφυγή της περίφημης «σύγκρουσης συμφερόντων» (conflict of interest). Χωρίς να χρειάζεται να κάνει απολύτως τίποτα, υπάρχει πρόβλημα δεοντολογίας από το ότι θα είχε συμφέρον να κάνει κάτι.

Θα είχε –προφανώς– συμφέρον να κάνει κάτι ως Αντιπρόεδρος, για να βοηθήσει την εταιρεία που χρυσοπλήρωνε το γιό του. Αυτό ενόχλησε –τότε!– μέχρι και τον Obama. Γι’ αυτό και για ξεκάρφωμα –λέω εγώ τώρα– «καθάρισε» ο περί ου τον Εισαγγελέα.

Από την άλλη, από τα μέχρι σήμερα δημοσίως γνωστά, ο Biden δ-ε-ν παραβίασε τους κανόνες δεοντολογίας σου. Δεν βρήκες[;] να έκανε κάτι ως Αντιπρόεδρος υπέρ της ουκρανικής εταιρείας. Αλλά ποιος Ουκρανός, ερωτώ, θα τολμούσε να στριμώξει μία εταιρεία που χρυσοπληρώνει το γιό του Αντιπροέδρου των ΗΠΑ;

Σωστά;

Ποιος δουλεύει ποιόν, ήθελα να ‘ξερα.

Τυπολατρία

Σαν λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος, δεν μπορεί παρά να διαισθάνεσαι το αυτονόητο: ουδείς είναι δυνατόν να αναλάβει εξουσία χωρίς να βρεθεί πολλάκις με conflict of interest. Και, απλούστατα, το πολιτικό κατεστημένο έχει καθιερώσει κάποια τρανταχτά ασυμβίβαστα, κυρίως αυτά που θίγουν τους άλλους –τους μη κατ’ επάγγελμα πολιτικούς.

Να στο πω κι αλλιώς: δεν δείχνεις να θυμάσαι τη φασαρία που έκαναν για τα δικά σου conflicts of interest. Πριν καν αναλάβεις, σε κατηγορούσαν ότι θα είχες πρόβλημα στους πολιτικούς σου χειρισμούς, π.χ. απέναντι σε χώρες όπου έχεις «φυτέψει» πύργους Trump.

Κι όταν το καθάρισε στεγνά η νομική σου σύμβουλος, είχα σχολιάσει ούτω πως: «ακόμη κι ένας μεγαλοεπιχειρηματίας, επί τέλους, έχει δημοκρατικό δικαίωμα να εκλεγεί Πρόεδρος».

Δεν καταλαβαίνουν πόσο γελοίοι γίνονται μερικές φορές.

Ουσία

Ακόμη χειρότερα, τους είναι αδύνατον να σκεφθούν ουσιαστικό έλεγχο του conflict of interest. Κρίνοντας, πράξεις –χωρίς δηλαδή τυπικότητες. Τους είναι αδιανόητο.

Επανέρχομαι. Αν έχεις βρει, ή αν βρεις, κάποια επίμεμπτη πράξη του Biden, όλα θα αποκτήσουν άλλο νόημα. Ακόμη και κάποιος εκβιασμός σου προς τον Ουκρανό ομόλογό σου, θα έχει λόγους αποδοχής. Σίγουρα, δεν θα υφίσταται λόγος καθαίρεσής σου.

Από εκεί και πέρα, με τον Biden αθώο δηλαδή, απομένει το ως άνω [2] τι έκανες εσύ.

Εκεί, ακριβώς, όπως σου έγραψα την προηγούμενη Κυριακή, είναι κρίσιμο να ξεκαθαρισθεί κάτι που αφήνουν επιτηδείως θολό οι Dems: είναι σωστό ο Πρόεδρος να βοηθάει ξένο κράτος για να ερευνήσει και να τιμωρήσει πράξεις διαφθοράς αμερικανών πολιτικών;

Να απαντήσουν, για να ξέρουμε (κι εμείς οι μη Αμερικανοί) τι είδους Αμερική θέλουν οι «προοδευτικοί» σας.

Εκβιασμός;

Καταλαβαίνεις ότι, αν φθάσουν να απαιτούν ασυλία πράξεων διαφθοράς πολιτικών, έστω και στο εξωτερικό, δεν έχεις παρά να υποδείξεις το ατόπημα. Να καταλάβει ο κόσμος, εντός και εκτός Αμερικής, για τί σαπίλα μιλάμε.

Φυσικά, θα αποφύγουν να απαντήσουν στην ερώτηση. Είναι από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνει ένας πολιτικός καριέρας της εποχής μας. Είναι μάταιο να ρωτήσεις π.χ. κάτι σαν: είναι συμφέρον της Αμερικής να βγάλει Πρόεδρο έναν τ. Αντιπρόεδρο που τα πήρε πουλώντας προστασία στο εξωτερικό;

Από την πλευρά σου, όμως, νομίζω ότι μπορείς να στηρίξεις δημοσίως τη δική σου απάντηση: πίεσες ένα ξένο κράτος για να ερευνήσει και να τιμωρήσει πράξεις διαφθοράς αμερικανών πολιτικών, και σταμάτησες όταν έπρεπε.

Εκβιασμός κολάσιμος, θα υπήρχε αν δεν σταμάταγες όταν έπρεπε. Τουτέστιν: ούτε το περίφημο πιά quid pro quo, σε αυτή την περίπτωση, είναι κολάσιμο.

Δεν έχεις, λοιπόν, παρά να στηρίξεις ότι σταμάτησες όταν έπρεπε. Δες πώς το έθεσε προχθές, ένα καλό και λογικό κορίτσι.

So what?

Αν θα ήθελες, πάντως, να ψάξεις τι λένε οι αγορές, επί του υπ’όψιν θέματος δεοντολογίας και κουραφέξαλα, ίσως θα άξιζε να δεις μία ακόμη συμπτωματική σύμπτωση με ανάρτησή μου στο Facebook (εδώ).

Ήταν Πέμπτη 24 Οκτωβρίου, 20:20 ώρα Ελλάδος. Πέρναμε timeout «ΜΙΣΟ ΛΕΠΤΟ, ΝΑ ΤΟ ΚΑΛΟΣΚΕΦΘΩ...». Το νόημα: και λοιπόν; Μετά την κατάθεση-καταπέλτη του πρέσβη Taylor.

Ο Dow Jones, λοιπόν, ήταν στο 26.757,12. Τώρα, στο 27.681,24 (+924,12 +3,45%). Και αναμένεται, εν καιρώ, η prime time «απολογία» σου.

Ναι.

Όθεν,

Θα σου πρότεινα να ασχοληθείς, λίγο πιο προσεκτικά, με τον επερχόμενο Mr. “Trumpism without Trump”. Ήγουν, ο Τραμπισμός στανταράκι. Μονά-ζυγά. With or without you, που λέει και γνωστό άσμα εποχής.

«Προσεκτικά», διευκρινίζω, σημαίνει ότι πιά δεν θα έχεις τη δικαιολογία ότι ανταγωνίζεσαι σούργελα.

Sincerely yours,

Kostas

10 Νοεμβρίου 2019

Κώστας Τζαναβάρας

ReMeddling: Press

Dear Donald,

Η φιλενάδα σου η Nancy, απηύθυνε στους Ρεπουμπλικανούς συναδέλφους της μία ερώτηση που είναι «πραγματικό βούτυρο στο ψωμί» του γκουρού σου. Ρώτησε αν είναι σωστό ο Πρόεδρος να προκαλεί εξωτερική επέμβαση εναντίον πολιτικού του αντιπάλου –το νόημα.

Αναφερόταν, φυσικά, στις κινήσεις σου προς τον Ουκρανό ομόλογό σου. Αλλά, με αυτή τη χαρακτηριστική ερώτηση, έβγαλε στη φόρα –όπως θα σου εξηγήσω– τα προβλήματα στη σκέψη και των δύο αντιμαχομένων πλευρών.

Εν ολίγοις: Η μία πλευρά, έχει κάνει τα πάντα κανόνες, σε βαθμό να έχει χάσει τη Λογική. Η άλλη, δεν μπορεί καν να σκεφθεί για κανόνες και γενικεύσεις.

Πείρα

Όπως καταλαβαίνεις, μία μάνα 5 παιδιών, πρέπει να ξέρει πώς να μαζέψει τα 5 παιδιά της. Τα υπόλοιπα, είναι ευκολάκια dear. Σε αυτό το μάταιο κόσμο τουλάχιστον.

Σκέψου, όμως, το εξής ζευγάρι ερωτήσεων, που σπάει στα δύο την ως άνω χειριστική ερώτηση της έμπειρης μάνας 5 παιδιών:

[1] είναι σωστό ο Πρόεδρος να βοηθάει ξένο κράτος για να ερευνήσει και να τιμωρήσει πράξεις διαφθοράς αμερικανών πολιτικών;

[2] είναι σωστό ο Πρόεδρος να απαιτεί από ξένο κράτος να ερευνήσει και να τιμωρήσει πράξεις διαφθοράς πολιτικών του αντιπάλων;

Θεωρία

Αυτό το «σπάει στα δύο», όμως, είναι μεγάλη ιστορία. Έφερε επανάσταση στην ανθρώπινη σκέψη. Και είναι έργο ενός που η rulling class (τάξη-που-βάζει-τους-κανόνες) «έχει εικόνισμα». Είναι το «σχίζειν δίχα» του Πλάτωνα.

Μπορείς, λοιπόν, να αρχίσεις το σύστημα «σχίζειν δίχα», ώστε να ξεθολώσεις τα νερά με τους «δημοκράτες» που έμπλεξες άσχημα. Αρχίζοντας, πάντα, από το «σχίζειν δίχα» μεταξύ ΤΙ και ΠΩΣ.

Με αυτό το εργαλείο, εργαλείο υπεράνω κριτικής –υπογραμμίζω, μπορείς να βάλεις τάξη στο χάος. Σαν καλός πατέρας, που ξέρει να βάζει τάξη στα παιδιά του, όταν τα αναγκαία τερτίπια της μαμάς δεν πιάνουν πια άλλο. Και σου πετάει ένα «βγάλτα πέρα με τα παιδιά σου», την ώρα που αναχωρεί διότι βρήκε τώρα κενό η κομμώτριά της.

[btw: πολύ έξυπνο εκ μέρους σου να κάνεις 5 παιδιά με 3 μανάδες].

Ανταπόδοση

Ούτω πως, δες πώς μπαίνει μια χαρά τάξη στο θέμα με τα media. Πρώτα, φυσικά, το χάος. Τουτέστιν, ερώτηση αλά μαμά: Είναι σωστό η [περίφημη] “first amendment” (πρώτη τροποποίηση του Συντάγματος) να καλύπτει την ασυδοσία του Τύπου;

Η πονηρή ερώτησή της, εξηγώ, περνάει πονηρά την άποψη της μαμάς, την ώρα που ρωτάει για κάτι άλλο. Αδιάφορα. Δήθεν. Μπες, όμως, στη θέση της…

Κρεμούλα. Στην ερώτησή της, περνάει ως κάπως αυτονόητο, ότι χρησιμοποιείς ξένους για δικά σου πολιτικά οφέλη. Δεν αποκλείεται, αλλά όχι και ως αυτονόητο μαντάμ. «Είπαμε»…

Στην ερώτησή σου, λοιπόν, όπως σου προτείνω, θα περνάς πονηρά, ως αυτονόητο κάπως, ότι ο Τύπος κάνει κατάχρηση της ελευθερίας που του παρέχεται συνταγματικά. Απλό;

Προαπαιτούμενα

Έχεις να κάνεις με τύπους που [γουστάρουν να] νομίζουν ότι είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο να γράφουν ό,τι γουστάρουν. Ξεχνάνε, και επιμελώς αποφεύγουν να θυμηθούν, ότι περιορισμοί στον Τύπο υπάρχουν και παραϋπάρχουν. Για ρατσιστικά δημοσιεύματα, για επιδοκιμασία εγκληματιών κ.λ.π.

Το νόημα: το Σύνταγμα κατοχυρώνει την ελευθερία, όχι την ασυδοσία του Τύπου. Όλο το κόλπο, λοιπόν, επί του προκειμένου με τον Τύπο, και την υψηλή προστασία του από την 1^st amendment, είναι –υποστηρίζω– στη σαφή διάκριση μεταξύ ελευθερίας και ασυδοσίας.

Ήγουν: για τα κακομαθημένα 5 βουτυρόπαιδα, η ελευθερία και η ασυδοσία είναι το ίδιο και το αυτό. Είναι «ελευθερία». Όλα. Η μαμά –άνθρωπος είναι!– τα μπουρδούκλωσε. Καιρός να βάλει πλάτη ο πατέρας. Αυτό.

Γεγονότα

Πέφτει 3% η λίρα του σουλτάνου, πρώτο θέμα η είδηση. Ανεβαίνει 3% η λίρα του σουλτάνου, την άλλη μέρα, ούτε μονόστηλο.

Τα κάνεις λίμπα με τη Βόρεια Κορέα στον ΟΗΕ, να η κατακραυγή. Κλείνεις το θέμα, με τον πιο ειρηνικό τρόπο, σου καταλογίζουν ό,τι βρουν. Ούτε συζήτηση, για το αν το «λίμπα» είναι μια καλή ιδέα προς την Ειρήνη.

Με την επίθεση στην Aramco, να τα πρωτοσέλιδα δημοσιεύματα για πετρέλαιο στα 100 δολάρια. Πρωτοστατείς [όχι πιά;] για τη συμπίεση των τιμών, και σφυρίζουν αδιάφορα. Ξέρει κανείς, νομίζεις,  τι δήλωσες δημοσίως, μαζί με το διάδοχο του Μπαχρέϊν;

Απορίες

Τι ρόλο βαράει ο Τύπος τελικά;

Κάτι που είναι εναντίον σου, ας πούμε ότι είναι άλλο ζήτημα. Κάτι που βλάπτει τον αναγνώστη, όμως, είναι ελευθερία του Τύπου;

Άντε πες ότι αυτό με τη λίρα, ούτε κρύο ούτε ζέστη. Δεν χάθηκε ο κόσμος με λίγο σανό. Άντε πες κι ότι είναι άποψη να μένουν άλυτα τα παγκόσμια ζητήματα, παρά να λύνονται δυναμικά. Άντε. Τι φταίει, όμως, ο απλός αναγνώστης, εν όψει χειμώνα μάλιστα, να συνεχίζει να αγωνιά για την τιμή του πετρελαίου;

Αλλιώς: κατοχυρώνεται ελευθερία του Τύπου, αλλά όχι και δικαίωμα στην ενημέρωση;

Ξήλωμα

Άρα, ξεκινάμε σωστά, από τα γεγονότα. Πάνω στα γεγονότα, γενικεύουμε.

Σε αυτό το στυλ, λέω εγώ τώρα, αναδύονται αβίαστα, και σε άλλα θέματα, όμορφες ερωτησούλες. Όπως:

[1] Είναι τόσο δύσκολο να διαχωρίζεται η είδηση από την άποψη; Είναι τόσο ακατόρθωτο να εντοπίζεται παράβαση του υπ’ αριθμόν 1 παραδοσιακού κανόνα δημοσιογραφικής δεοντολογίας;

[2] Με ποια λογική διαχωρίζονται σε επιθυμητές και ανεπιθύμητες, οι ειδήσεις στο ίδιο ζήτημα; Π.χ. τιμή πετρελαίου.

[3] Πόσο δύσκολο πράγμα είναι ο εντοπισμός τίτλων που δεν αντιστοιχούν με το περιεχόμενο του ίδιου του δημοσιεύματος; Με τις εύκολες ταμπέλες;

[4] Θα ήταν περιορισμός της ελευθερίας του Τύπου, ο στιγματισμός της χρήσης Χιτλερικών μεθόδων πειθούς; Η συστηματική πλύση εγκεφάλου, εν τέλει, εντοπίζεται αντικειμενικά, ή είναι κάτι απροσδιόριστο;

Συμπέρασμα

Υπάρχουν κανόνες αμερόληπτοι, που συνεπάγονται και απολύτως ξεκάθαρη διαπίστωση παράβασης. Και αφορούν το ΠΩΣ της δημοσιογραφίας. Τη δεοντολογία της.

Πολύ σωστά, έχεις πει: “the great editors of the past, are spinning in their grave” (οι μεγάλοι συντάκτες του παρελθόντος, στριφογυρίζουν στον τάφο τους).

Το Σύνταγμά σας, μου επιτρέπεις, κατοχυρώνει την ελευθερία ως προς το ΤΙ. Όχι την ασυδοσία στο ΠΩΣ.

Γενικοί αλλά σαφείς κανόνες στο ΠΩΣ, λοιπόν.

Όθεν,

Καθώς το twitter καθίσταται βασικό μέσο ενημέρωσης, και μάλιστα άμεσης, λέω να το ξανασκεφθείς. Ως συνήθως, από μηδενική βάση. Αλλά με υψηλό στόχο.

Όλα αυτά, φρονώ, είναι κάτι που οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι θα έπρεπε να σπρώχνουν. Όχι όλοι μόνον για το συμφέρον τους. Αν το πιάσεις σωστά, ούτε λίγο, ούτε πολύ, μπορείς –λέμε τώρα– να γίνεις ίνδαλμα των δημοσιογράφων.

Sincerely yours,

Kostas

3 Νοεμβρίου 2019

Κώστας Τζαναβάρας

ReMeddling: Corruption

Dear Donald,

Ο αρχαίος Περικλής, είχε πει: «Προς γαρ το τελευταίον εκβάν, έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται». Σύμφωνα με την τελική έκβαση, κρίνεται και κάθε τι από τα συμβάντα.

Κατ’ ουσίαν, όπως βεβαίως αντιλαμβάνεσαι, διετύπωσε μία καλή συμβουλή, για όσους θέλουν να ξέρουν «που πατούν και που βρίσκονται». Στη συνέχεια, και που πηγαίνουν.

Θα πρόσθετα, μία διευκρίνιση: κρίνουμε ως προς το αποτέλεσμα, δεν είναι το αποτέλεσμα η κρίση. Αλλιώς: οι επιλογές μας κρίνονται όχι από το αποτέλεσμα, αλλά από το τι θα μπορούσαμε να είχαμε προβλέψει γι’ αυτό. Μικροδιαφορά, αλλά σημαντική.

Η πυξίδα

Η όλη προσπάθεια, η «αναμέτρησή μας ως κοινωνία και ως πολιτισμός», όπως το είχες διατυπώσει προεκλογικά, ήταν και είναι απέναντι στη διαφθορά. Το “totally corrupt political establishment” (πλήρως διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο).

Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι βλέπεις το θέμα περισσότερο ως ζήτημα προσώπων. Βλέπεις, δηλαδή, πιο σημαντικό –απ’ ό,τι όντως είναι– το θέμα των προσωπικών ευθυνών.

Αν θες να πιάσουμε από την αρχή τον προσανατολισμό, σκέψου αυτή τη στιβαρή θέση: «Αυτό που είναι άρρωστο, δεν είναι τα άτομα. Είναι το σύστημα.» -Νίκος Καλογερόπουλος (Nicolas Kaloy).

Απώλεια προσανατολισμού

Κυνηγάς τον Biden για πράξεις πολιτικής διαφθοράς, ενώ στην ουσία είναι καταδικασμένος στη συνείδηση των οπαδών της πολιτικής κορρεκτίλας πιο πριν. Μέχρι κι ο Obama, είχε τότε! «στραβοκαταπιεί».

Εξηγώ: Το “conflict of interest” (σύγκρουση συμφερόντων), υπάρχει από τη στιγμή που ο γιός του στρογγυλοκάθησε στην ακριβοπληρωμένη καρέκλα, που καταφανώς τον έβαλε ο μπαμπάς του ο Αντιπρόεδρος. Κάνει-δεν-κάνει αυτά που βάζεις να ψάχνουν. Το ‘πιασες;

Φυσικά, άλλο θέμα τι έχεις βρει…

Αν δεν έχεις βρει κάτι, όμως, κινδυνεύεις να τον «βγάλεις λάδι», και να σου γυρίσει το θέμα boomerang. Και τότε θα είναι πολύ αργά για να μιλήσεις για “conflict of interest”. Πρώτα απ’ όλα, γιατί θα τον έχουν αποσύρει.

Αποτέλεσμα: από εκεί που μπορούσες να είχες μία νίκη που κανείς δεν θα μπορούσε να σου αρνηθεί, με τα κριτήρια του συστήματος, βρέθηκες παγιδευμένος σε πλεκτάνη.

Εις βάθος

Η ουσία αυτού του άρρωστου συστήματος, είναι η γερμανοποίηση της ανθρωπότητας. Ένα απρόσωπο σύστημα που μας κάνει μηχανές. Η χαρά του γερμαναρά: να είναι όλα ίδια καθημερινά και ακριβώς στην ώρα τους. Τα μυαλά σε ράγες. Έτσι το βλέπω.

Η τεχνολογία, ωθεί τους πάντες στη μηχανική ζωή και την πνευματική υποβάθμιση. Βάλε και την προπαγάνδα, ως χιτλερικής εμπνεύσεως πατέντα. Και κανείς δεν έχει βγάλει κάτι για την προστασία του ανθρώπου από την πλύση εγκεφάλου.

Ένας «παγετώνας», βραδυκίνητος αλλά ανεξέλεγκτος.

Μια τέτοια πολιτική, μόνον διεφθαρμένοι πολιτικοί μπορούν να την προχωρούν. Εξαίρεση, προφανώς, η Γερμανία. Στη Γερμανία, είναι φυσική και αποδεκτή αυτή η πορεία. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει –ακόμη!– μεγάλη διαφθορά στη Γερμανία.

Ο άνθρωπος-μηχανή, όμως, καταλήγει να θεωρεί τη διαφθορά επίτευγμα. Αναγκαίο κακό για τον πειθαναγκασμό των απείθαρχων.

Το κάστρο

Όσο κι αν σου φανεί παράξενο, το κάστρο που έμεινε άπαρτο, είναι το χρηματιστήριο. Ως γνωστόν, οι αγορές εκφράζουν τα συναισθήματα της μάζας. Ε λοιπόν, όσο κι αν το χειραγώγησαν, όσο κι αν το δυσφήμισαν, παρέμεινε εκφραστής συναισθημάτων.

Ακόμη και τα συναισθήματα απογοήτευσης, όμως, συνιστούν γερή αντίσταση στη γερμανοποίηση. Αυτή η αντίσταση, είναι το πιο σημαντικό. Το διακύβευμα.

Άκρον άωτον

Φαντάσου ότι, για να το καταφέρουν, έφθασαν μέχρι και να επινοήσουν ολόκληρη επιστημονική θεωρία που σε βγάζει στραβό. Μόνον τυφλοί, δεν μπορούν να δουν τις τάσεις της αγοράς. Κι όμως, λανσάρισαν την περιβόητη «Θεωρία της τυχαίας πορείας».

Θεωρία, που είναι απλούστατο να καταρριφθεί επιστημονικά. Αλλά που εξακολουθεί να στηρίζει θεωρητικά τη συστηματική υπερτίμηση των options, αλλά και –κυρίως!– το «κρέμασμα» των πάντων από τα χείλη του εκάστοτε εκφωνητή των «ειδήσεων».

Κανείς δεν προσέχει αν αυτές οι …ειδησάρες επηρέασαν έστω την κοντοπρόθεσμη τάση της αγοράς. Πείθουν, απλώς, οι εντυπώσεις των πρώτων ωρών.

Η ψυχή

Το πρώτο δείγμα πολιτικής αντίστασης από «κάστρο», ήταν αναμφισβήτητα το 61,2% ΟΧΙ του Ελληνικού Λαού. Στο δημοψήφισμα του ‘15, εκφράσθηκε ολοκάθαρα η υπεύθυνη απόφασή μας. Απέναντι στην Ιστορία του τόπου, αλλά και στο μέλλον των επερχομένων γενεών, ψηφίσαμε: «Ως εδώ, κι όσο κάνει».

Οιοσδήποτε νοήμων, που θα σκεπτόταν τι οφείλει σε αυτόν τον λαό, τον ίδιο τον πολιτισμό του δηλαδή, θα έβαζε στην άκρη τα ψωροδισεκατομμύρια των δανείων. Θα αναγνώριζε αβίαστα ποιος ακριβώς λαός «μίλησε». Θα έβαζε στην άκρη τους κανόνες, για να μελετήσει και να αξιοποιήσει την εξαίρεση. Και θα έσκυβε με ενδιαφέρον, στην ασύλληπτη για άλλους λαούς αποκοτιά μας.

Θα έψαχνε ενδελεχώς για το καινούργιο μήνυμά μας στον πολιτισμό που γεννήσαμε. Αυτόν που παρακμάζει. Όχι;

Διαγωγή

Δεν έγιναν καν δημοσκοπήσεις που θα πιστοποιούσαν το συνταρακτικό: κατέρρευσαν οι κομματικές γραμμές. Θα αποδεικνυόταν, κυρίως, ότι το 61,2% ΟΧΙ κάθε άλλο παρά ήταν ιδιοκτησία της –πράγματι ανόητης– Αριστεράς. Εκφράσθηκε αυθεντικά υψηλό φρόνημα.

Αντιθέτως, οι συνασπισμένοι πια πολιτικάντηδες, υπό γερμανικές ευλογίες, βρήκαν ευκαιρία για ακόμη χειρότερα. Κι ακόμη κι εσένα, σε έπεισαν ότι η Ελλάδα πάει καλά. Σκυμμένη και ξεπουλημένη.

Η συνέχεια

Αύριο, 28^η Οκτωβρίου, αυτός ο λαός, γιορτάζει το προηγούμενο ΟΧΙ του σε φασιστική-ναζιστική επέλαση. Ένα ακόμη καίριο ηγετικό μήνυμα, τεράστιας ηθικής αξίας. Λεπτομέρεια, πάλι, η ουσιαστική συμβολή μας στην αντίσταση.

Βρες, Πρόεδρε, κάτι να πεις –μέσα σου.

Παράταση

Το μέτωπο είναι ανοικτό. Όπως και τότε, η μεγάλη κρίσιμη μάχη είναι στη Μεγάλη Βρετανία. Αλλά, το περιπόθητο Brexit, ίσως είναι καλό να ιδωθεί υπό το πρίσμα της πρώτης άρδην υποχώρησης της Γερμανίας. «Η πολυπολιτισμικότητα απέτυχε», ψέλλισε η παμπόνηρη frau προ ημερών, φροντίζοντας επιμελώς να μην πολυακουσθεί.

Είναι ιστορική ευκαιρία, νομίζω, να «εξηγηθεί» στη Γερμανία ότι δεν κάνει απλώς λάθη. Είναι ανόητη. Αν καταφέρναμε να κοιταχτεί στον καθρέφτη, θα άλλαζαν πολλά.

Προεξοφλώ –δεν κάνω και κάτι άλλο. Αλλά, έχω τη γνώμη ότι είναι καλύτερο για τη Μεγάλη Βρετανία να δοκιμάσει να συμβάλει αποφασιστικά στην απογερμανοποίηση της Ευρώπης, παρά να αποσυρθεί από μία Ευρώπη που θα παραμείνει εσαεί γερμανοκρατούμενη.

Όθεν,

“Three good reasons to remain”?

Ο πρώτος, έστω μέχρι νεωτέρας, η αναμέτρηση. Ο δεύτερος, 12.971,33. Αν χρειάζεται και τρίτος, σκεφθείτε κάτι κι εσείς. Άντε πια.

Sincerely yours,

Kostas

27 Οκτωβρίου 2019

Κώστας Τζαναβάρας

ReMeddling: Method

Dear Donald,

Στην πρώτη σου ομιλία στο Κογκρέσο, στις 28.2.17, είχες ισχυρισθεί κάτι θεμελιώδες: “the age of small thinking is over” (η εποχή της μικρόνοιας πέρασε). Και το βλέπω θεμελιώδες, γιατί καθορίζει το ΠΩΣ σε εκείνο το ΤΙ & ΠΟΙΟΣ που σου έγραφα την προηγούμενη Κυριακή: «ένας insider που θέλει να αλλάξει το σύστημα».

Εσύ, βέβαια, δεν μιλάς για αλλαγή συστήματος. Αλλά είναι τόσο χοντρές και τόσο πολλές οι αλλαγές που σπρώχνεις, που η αλλαγή συστήματος δεν χρειάζεται να διατυπωθεί λεκτικά. Προχωρά μόνη της.

Όθεν, ερωτώ: αισθάνεσαι ότι προωθείς αλλαγές με έξυπνο τρόπο; Πολιτεύεσαι έξυπνα; Κυβερνάς έξυπνα;

Η συνταγή

Η αλήθεια είναι ότι κάνεις πολλά έξυπνα κόλπα.

Ευφυέστατα, βραχυκυκλώνεις τους αντιπάλους σου, όπως και τους παγιδευμένους στην προπαγάνδα. Αναδεικνύεις διλλήματα ουσίας, υποδεικνύεις αντιφάσεις, αποκαλύπτεις ανάγλυφα την εναντίον σου προκατάληψη.

Τους κάνεις να «σε κυνηγάνε», σε πρώτο χρόνο, και να «καταπίνουν τη γλώσσα τους» σε δεύτερο χρόνο. Μοιραία, κάποια στιγμή, θα αρχίσουν να σκέφτονται λίγο περισσότερο τις ανακλαστικές αντιδράσεις τους.

Από πλευράς μου, έχω από καιρό υποδείξει: «Μπορεί κανείς να παραπλανήσει έναν άνθρωπο ως προς την αλήθεια και μπορεί κανείς να παραπλανήσει έναν άνθρωπο οδηγώντας τον προς την αλήθεια. Γιατί πράγματι όταν ένα άτομο διακατέχεται από ψευδαισθήσεις, μόνο εάν το παραπλανήσεις μπορείς να το κάνεις να δει την αλήθεια.»

Για περισσότερα: Οι κινήσεις Trump και η συνταγή Kierkegaard (23.4.17)

Η κατάχρηση της συνταγής

«Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», σε αυτή την περίπτωση, αλλά υπό μία προϋπόθεση: να αγιασθεί ο σκοπός. Πώς; Η παραπλάνηση να οδηγήσει στην αλήθεια. Τουτέστιν: από τα αποτελέσματα, όχι από την πλάκα.

Για περισσότερα: Ποιος αγιάζει τα μέσα του Προέδρου Trump; (29.8.17)

Να στο πω, όμως, στα ίσια: δεν βλέπω πως θα καταφέρεις εκείνο που λες όλο και σπανιότερα: “get the job done” (σε απόδοση Ομήρου από Καζαντζάκη: να τελέψεις τις δουλειές σου).

Και με μισή δουλειά, δεν νοείται δικαίωση. Το σύστημα, γρήγορα θα ευνουχίσει ό,τι καλό έκανες.

Πρόβλεψη

Εν ολίγοις, η εικόνα που έχω σχηματίσει: Ας πούμε ότι θα έχεις αναμορφώσει την οικονομία, θα έχεις συμμαζέψει την κοινωνία, θα έχεις κάνει τα απίστευτα για την παγκόσμια ειρήνη κ.τ.τ. Ε λοιπόν, οι πολλοί θα πάνε να ψηφίσουν τον πρώτο τυχόντα που θα τους πείσει ότι μπορεί στοιχειωδώς να σε αντικαταστήσει.

Στοιχειωδώς, εδώ, σημαίνει να μην εμπνέει απόλυτη βεβαιότητα ότι θα γίνει κραχ την άλλη ημέρα. Όπως ακριβώς στο γράφω.

Αιτιολόγηση

Αυτό το απύθμενο μίσος, έχει δύο βασικούς λόγους.

Πρώτον, τους είναι αδύνατον να σε καταλάβουν. Δεν μπορούν π.χ. να βρουν τι συμφέρον έχει ένας insider να αλλάξει το σύστημα. Άρα «λες ψέματα».

Και δεύτερον, όσο πιο έξυπνα τα κόλπα σου, τόσο πιο βλάκες αισθάνονται. Πόσο μάλλον, όταν προκαλείς όπως προκαλείς. Τουτέστιν: κάνοντας κατάχρηση της συνταγής.

Παραδείγματα

Κάπου σε πήρε το μάτι μου να λες: “a nasty diatribe not focused on the facts”. (μια δυσάρεστη διατριβή άσχετη με τα πράγματα). Για ρώτα 100 επιστήμονες με μεταπτυχιακό, να δεις πόσοι –χάνοντας πιά την υπομονή τους– θα πατούσαν την σκανδάλη σε γεμάτο 45άρι που θα στηριζόταν στον κρόταφό σου.

Λεπτομέρεια η ποιότητα των διατριβών –γενικά μιλώντας φυσικά.

Άλλο. Ο Mike, στην Άγκυρα, το έσωσε όμορφα. Είπε, εν ολίγοις, ότι το ραβασάκι σου στο σουλτάνο εξέφραζε συναισθήματα, και αυτό συμβαίνει μεταξύ καλών φίλων. Για ρώτα τους 100 επιστήμονες τι λένε. Πώς να δικαιολογήσουν έκφραση οργίλων προεδρικών συναισθημάτων, όταν έχουν στα “out” τα έντονα συναισθήματα οποιουδήποτε.

Ο δρόμος της πειθούς

Αντιτείνω: δεν είναι κακό να πείσεις. Αλλά για να τους πείσεις, χρειάζεσαι μέθοδο. Κατάλληλη μέθοδο. Και μην είσαι και τόσο σίγουρος για την αποτελεσματικότητα του bullying.

Η συνταγή, σου δίνει πατήματα, προγεφυρώματα. Είναι μόνον μία καλή αρχή. Έχοντας, όμως, μέθοδο με προοπτική επιτυχίας, θα παρατήσεις ευχαρίστως τις παραπλανήσεις και το bullying. Η γνώμη μου.

Χρειάζεται, λοιπόν, να προσκομίζεις αποδείξεις που πείθουν όχι εσένα αλλά αυτούς. Αφού π.χ. το ραβασάκι είχε οργή, γιατί δεν τους λες τι έλεγε ο Αριστοτέλης περί οργής; Και ας μας πουν τη γνώμη τους. Καλό;

Χρειάζεται, δηλαδή, να είναι αποδείξεις συμβατές με το σύστημα που δέχονται αυτοί ότι κάποιος συλλογισμός συνιστά απόδειξη.

Η κρίσιμη λεπτομέρεια

Να, όμως, τι σου προτείνω ακριβώς: να διορθώσεις το σύστημα που τους έμαθαν να σκέπτονται. Να το νικήσεις στο δικό του «γήπεδο». Έτσι, θα τους φύγει και ο τρόμος για τα μελλούμενα με το νέο σύστημα.

Εσύ, μάλλον δεν καταλαβαίνεις ότι σπρώχνεις μείζονα ανατροπή συστήματος: βάζεις πρώτα την ουσία, αυτοί βάζουν πρώτα τους κανόνες. Έχεις, εν τέλει, να καταρρίψεις τους κανόνες τους. Να βραχυκυκλώσεις την Επιστήμη. Δεν είναι εύκολο, αλλά γίνεται. Υπογράφω.

Φυσικά, όλα αυτά όχι μόνον με δικές σου προσπάθειες. Εσύ, κυρίως, θα χρειασθεί να πάψεις να ναρκοθετείς τις προσπάθειες πειθούς, με τις καταχρήσεις της συνταγής και του bullying.

Το κλειδί

Να στο πω κι από άλλη σκοπιά –σφαιρική.

Προωθείς –τρόπον τινά– προσπάθειες αλλαγής συστήματος στα πάντα, εκτός από το σύστημα πολιτικής διαλεκτικής. Ακόμη και ο Obama, στο συνέδριό τους το ’16, αναγνώρισε ως «κυριότερο λάθος της προεδρικής θητείας» του το ότι δεν κατάφερε να μειώσει (reduce) την πόλωση (polarization) και την ευτέλεια (meanness).

Αυτή η πόλωση και αυτή η ευτέλεια, ζουν και βασιλεύουν –το ξέρεις. Να, λοιπόν, κι ένα θέμα που συμφωνείτε! Αλλά δεν θα σου πω αυτό που θα πέταγα στα μούτρα του ανεκδιήγητου προκατόχου σου: «ναι, των άλλων».

«Είναι να απορείς»

Η ως άνω πρόβλεψή μου, αν δεν το πρόσεξες, είναι υπό την καλή προϋπόθεση: να τα έχεις πάει καλά. Να μην βρέξουν δηλαδή τα σύννεφα που όλο και μαυρίζουν και ψυχοπλακώνουν τους πάντες. Αδιάφορους και μη.

Κι όταν «το παίζεις καθυστέρηση», δεν είναι κι εύκολο να επισπεύσεις ό,ποτε το έχεις ανάγκη.  Σωστά;

Η Wall Street ζητάει αποτελέσματα, “Closure”. Και μη μου πεις ότι δεν στο είχα γράψει μια βδομάδα πριν. Η αγορά συμφώνησε. Θεαματικά και real time.

Όθεν,

θα σε ρωτήσω στη γλώσσα σου: “Did you get this job done dear Donald?”

Σου θυμίζω για ποια job μιλάμε: “the age of small thinking is over”.

Sincerely yours,

Kostas

20 Οκτωβρίου 2019

Κώστας Τζαναβάρας

ReMeddling: Pax Trumpicana

Dear Donald,

Ακριβώς τρία χρόνια πριν, στις 13 Οκτωβρίου 2016, στο West Palm Beach FL, εκφώνησες έναν εμπνευσμένο και βαρυσήμαντο λόγο. Απέμενε, θυμίζω, λιγότερο από ένας μήνας για τις εκλογές, και ήσουνα με την πλάτη στον τοίχο. Οι πιθανότητες νίκης σου, εκτιμούνταν κάπου στο 12%. Χρώσταγες και πειστική απάντηση για τα περίφημα λογάκια σου στο περιβόητο «λεωφορείο».

4 ημέρες νωρίτερα, το CNN είχε κάνει εξώφυλλο αυτό: “Trump you have 90 minutes”. Εννοούσε το 3^ο και τελευταίο debate. Και υπονοούσε, τελείως ξεδιάντροπα, ότι μόνον για 90 ακόμη λεπτά οι Αμερικανοί τηλεθεατές θα έβλεπαν εσένα. Όλες τις άλλες ώρες, θα έβλεπαν τον “Trump” που ήθελαν τα κανάλια.

Είχα σχολιάσει σχετικά στο Facebook:

Χάνοντας μία μάχη ο μέγας Ναπολέοντας, ζητούσε εξηγήσεις από τον στρατηγό του. Καθώς του τα μάσαγε, του ζητάει να του φέρει γραπτή αναφορά για τα αίτια της ήττας.
Του πηγαίνει, λοιπόν, ένα κατεβατό με 159 λόγους. Ρίχνει βλέφαρο ο περί ου, και βλέπει στο λόγο νούμερο 54 "Μείναμε από μπαρούτι".
Του τσιμπάει το μαγουλάκι του στρατηγού, του ρίχνει και ένα μπατσάκι, και του λέει: "αφού έμεινες από μπαρούτι αγορίνα μου, τους άλλους λόγους τί μου τους έγραψες;".

[Ήγουν: έμεινε από μπαρούτι ο Trump, ή θα κάνει την Αμερική να ενδιαφερθεί για το μπαρούτι που της λείπει;]

Στο debate, λίγες ώρες μετά, για έναν στοιχειωδώς αντικειμενικό παρατηρητή, νίκησες καταφανώς. Αλλά τα media είχαν άλλη άποψη…

Στο λόγο σου, πράγματι, μίλησες για «μπαρούτι», για τα σημαντικά. Γι’ αυτά, δηλαδή, που αποδίδονται με λίγες λέξεις. Γι’ αυτό ακριβώς και τον χαρακτηρίζω «εμπνευσμένο».

Αρχή-αρχή στο άρθρο “Insider”, της σειράς “Trumps & tramps”, σου έγραφα:

Προχθές 13/10, στο West Palm Beach FL, είπες τα πράγματα με το όνομά τους. Και σε πολύ-πολύ βασικά θέματα, όπως η κατάσταση στη χώρα σου, ο Τύπος, οι Clintons και η κρισιμότητα της εκλογικής σου μάχης. Αλλά –για μένα – πρόφερες και την κρισιμότερη λέξη της καμπάνιας σου. Αυτήν που εξηγεί στον πολύ κόσμο ποιος είσαι: ένας insider.

Ίσως δεν θα μάθω ποτέ αν αυτή η επισήμανση επηρέασε ο,τιδήποτε. Το απολύτως σίγουρο, όμως, είναι ότι αυτή η θέση δικαιώθηκε πανηγυρικά. Συνάδει ακριβώς με την επική σου ανατροπή που ακολούθησε. Σωστά;

Η ουσία του λόγου σου, όπως την αντιλήφθηκα τότε, είναι ότι αυτοσυστήθηκες ως ένας insider που θέλει να αλλάξει το σύστημα. Είπες «Αυτή είναι η στιγμή της αναμέτρησής μας ως κοινωνίας, και ως πολιτισμού ακόμη», κι έτσι ήταν.

Κι όταν πρόφερες τα δύσκολα, “It’s not bad. Not bad.”, η φωνή σου έσπασε κάπως, αλλά και το πρόσωπό σου φωτογράφησε όλο το δράμα σου. Δεν συμβαίνουν κάθε μέρα αυτά σε μπαρουτοκαπνισμένους μεγαλοεπιχειρηματίες.

Σου είχα γράψει:

Αυτήν την αυτοπαρουσίαση πρέπει να την κάνεις «βούκινο». Θα αδικήσεις τον εαυτό σου, αν δεν το κάνεις. Είναι κάπου 7 λεπτά στο video. Βάλε να την κόψουν. Και κάλεσε κάθε υποστηρικτή σου να την στείλει στους φίλους του. Μαζί με δυό λόγια δικά του. Όχι μαζικά emails.

Δες σχόλιο –από τότε!– απλού μάστορα. ROTTEN με τ’ όνομα. Παλιόφιλος.

Μακαρι να ειναι γνησιος. Γιατι αν ειναι σαν τον επιπολαιο που δειχνει καηκαμε. Φαντασου το τριο, σουλτανος, ο αλλος ο μουρλος την βορειας κορεας και αυτος. Και δεν εχουμε ανακαλυψει και κατοικησιμο πλανητη ακομη.

Καταλαβαίνεις την επιφυλακτικότητα. Εν ολίγοις, η εκτίμησή μου: λίγοι θα ήθελαν να σε καταλάβουν, αλλά ακόμη λιγότεροι μπορούν να σε καταλάβουν.

Κι αν θέλεις την κατάσταση, με λόγια –από τότε!– ελληνίδας, εύπορης και καλλιεργημένης, ιδού:

Όταν ειμαι θυμωμένη με τον εαυτό μου...παίρνω τηλέφωνο από το σταθερό στο κινητό μου...και δεν το σηκώνω...
Ετσι για σπάσιμο...!!

Προ ημερών, η Clinton το τερμάτισε: “I can beat him again”. Θα μπορούσε να σε ξανανικήσει, λέει. Προσβάλλει το Σύνταγμά σας, πρώτον. Αλλά –το βασικό– τι μυαλά κουμαντάρει άραγε; Τι λέει, στο φινάλε, σε αυτούς που σε υφίστανται εξ αιτίας της;

1,5 εκατομμύριο Καλιφορνέζοι στο σκοτάδι, έγραψε για λίγο το AP, λόγω προβλήματος σε ανεμογεννήτριες, εξ αιτίας προ μηνών πυρκαγιών. Plan B? Ετοιμότητα; Πρόνοια;

Εν ολίγοις: πώς να καταλάβουν –έστω ως ενδεχόμενο!– τι σημαίνει, ένας insider που θέλει να αλλάξει το σύστημα, αυτοί που δεν τα πολυκαταφέρνουν στα στοιχειώδη;

Μήπως τώρα φαίνεται καλύτερα για ποια αναμέτρησή μας ως πολιτισμός μιλάμε;

Dear Donald,

Εκεί που έχουμε φθάσει, στην άκρη του γκρεμού δηλαδή, έχω να σου συστήσω από καρδιάς τα εξής:

Πρώτον, φόρεσε την ταμπέλα «ένας insider που θέλει να αλλάξει το σύστημα». Κάν’την βούκινο. Να την ξέρουν καλά όλοι –είτε φίλοι είτε αντίπαλοι. Χωρίς αυτήν την ταμπέλα, δεν καταλαβαίνει κανείς τίποτα. Ούτε οι αντίπαλοι ξέρουν με τι διαφωνούν, αλλά ούτε και οι φίλοι ξέρουν με τι συμφωνούν ακριβώς. Στο υπογράφω.

Δεύτερον, συζήτησέ το με τον καθρέφτη σου. Δες το video, δες χαλαρά τον απολογισμό σου. Νιώσε το σύστημα που θέλεις να αλλάξεις, σκέψου το σύστημα που φέρνεις και θέλεις να φέρεις. Σκέψου, όμως, ψυχρά, κι αυτό: μήπως το σύστημα σε αλλοίωσε; Η εξουσία;

Τρίτον, κάνε μία σελίδα Α4 τη σύγκριση των δύο συστημάτων. Βάλε αντικριστά, ένα προς ένα, τα χαρακτηριστικά του παλιού και του νέου συστήματος. Αν θες ταμπέλες για τα δύο συστήματα, να η πρότασή μου: «Γραφειοκρατικός καπιταλισμός» vs. «Καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο».

Τέταρτον, κάνε μία ακόμη σελίδα Α4 τη σύγκριση πολιτικών. Τουτέστιν: τι γινόταν πριν από εσένα, και τι κάνεις εσύ.

Πέμπτον, τέλος, και πριν να είναι αργά, σκέψου σοβαρά πώς θα πετύχεις το κρίσιμο προαπαιτούμενο για όλα όσα προωθείς –μαζί και την Ειρήνη: “Turning negative feelings to positive” (στροφή συναισθημάτων από αρνητικά σε θετικά). Χωρίς αυτό, όλα είναι θνησιγενή. Κι αυτό στο υπογράφω.

Από πλευράς μου, έχω σκεφθεί κάτι που εκτιμώ ότι θα ήταν η απόλυτη ανατροπή στα πολιτικά ήθη σας. Αλλά θέλω λίγο καλύτερο timing.

Από σήμερα, πάντως, ξεκινάω τη νέα σειρά κυριακάτικων άρθρων “ReMeddling”. Ένα-ένα, τα βασικά θέματα. Σε κάθε ένα: [1] τι έγραψα το ’16, [2] τι έγραψα ενδιάμεσα, και [3] τι βλέπω τώρα.

Dear Donald,

Τολμώ να πω, ότι την από μέρους σου συνέχεια θα την περιμένουν –για κάποιον καιρό– οι αγορές. Με ενδιαφέρον, και υπομονετικά. Ίσως και κάπως επιφυλακτικά.

Sincerely yours,

Kostas

13 Οκτωβρίου 2019

Κώστας Τζαναβάρας

«Τι τράβηξε ο πρόεδρος της Φινλανδίας στα νύχια του Τραμπ»;

Σκηνές απείρου κάλλους, διαδραματίσθηκαν στις δύο δημόσιες εμφανίσεις του διδύμου Trump-Niinisto, προέδρων ΗΠΑ και Φινλανδίας αντιστοίχως. Τόσο μπροστά στο πασίγνωστο τζάκι του Oval γραφείου, όσο και μετά στη συνέντευξη τύπου, δεν ήταν λίγα αυτά που μπορούσαν να τραβήξουν την προσοχή οιουδήποτε.

Γνωστό ελληνόφωνο site, που έβαλε και τον ως άνω εμπνευσμένο τίτλο, απέδωσε εις την ελληνικήν και το σχόλιο του ASSOCIATED PRESS: «Τι τραβάνε οι πρόεδροι...»…

Συμπληρώνω ταπεινώς: «… την ώρα που επιτίθεται –με τον τρόπο του– στον προτιμότερο αντίπαλό του Joe Biden»…

Ιδού, λοιπόν, ΤΙ τράβηξε, και –κυρίως!– ΓΙΑΤΙ τα τράβηξε τω ώντι:

Πρώτον, το βασικό: «υπέστη και σωματική παρενόχληση από τον Αμερικανό πρόεδρο, ο οποίος αποφάσισε ότι ήταν καλή ιδέα να τον χτυπήσει -φιλικά- στο μπούτι».

Η αλήθεια, διορθώνω το site, είναι ότι τον χτύπησε λίγο πάνω από το γόνατο. Και, παρ’ ολίγον, να του προκαλέσει –λέμε τώρα– ρήξη μηνίσκου.

Πρόκειται, βεβαίως, για τέχνασμα. Σωματικές παρενοχλήσεις, είναι κάτι που συνηθίζει ο “sleepy Joe”. Πώς να καυτηριάζεις τον ένα, κι όχι και τον άλλον;

Παίζει ήδη σε πολλά η ιδέα της παραστατικής ανάδειξης αντιφάσεων. Βραχυκυκλώνει. Και ξυπνάει.

Επί πλέον, δεύτερον, από φινλανδό δημοσιογράφο, υπήρξε σχετική πρόκληση: «Τι θα μπορούσατε να μάθετε από τη Φινλανδία (..);» [σημ.: έχει ανακηρυχθεί η ευτυχέστερη χώρα του κόσμου].

Απάντηση αλά Trump: «Ξεφορτωθήκατε την Pelosi και τον Shifty Schiff».

Πυροσβέστης Niinisto: «Έχουμε χρόνο να το συζητήσουμε αυτό».

Τελείωμα αλά Trump: «Η Φινλανδία είναι μία ευτυχισμένη χώρα και αυτός είναι ένας ευτυχισμένος ηγέτης.»

Τι πιο λογικό και φυσικό, από το να τον σκουντήσει φιλικά; Αυτό.

Σε ερώτηση από το Reuters, τρίτον, σχετικά με το Ουκρανικό και τον Biden, ο Trump «κατηγόρησε την Ευρώπη ότι δεν δίνει χρήματα στην Ουκρανία».

Ευλόγως, συνεπώς, επισημαίνει το ελληνόφωνο site, ως άνω, ότι «O κ. Niinisto υποχρεώθηκε (…) να τον ακούσει (…) να αποφεύγει όλες τις ερωτήσεις σχετικά με το περίφημο τηλεφώνημά του με τον Ουκρανό πρόεδρο».

Στην ίδια απάντηση, τέταρτον, «χαρακτηρίζοντας τον δημοσιογράφο “αγενή” και τα ΜΜΕ “διεφθαρμένα”», του «υπέδειξε να κάνει μία ερώτηση και στον Niinisto».

Ο ανταποκριτής –σημειώνω– πειθάρχησε πάραυτα, έκανε την ερώτηση στον φιλοξενούμενο, αλλά –φευ!– απάντησε αντ’ αυτού ο πλανητάρχης.

Αυτή η μικρολεπτομέρεια, διάφυγε της προσοχής του ελληνόφωνου site, παρ’ ότι ο ευτυχής Φινλανδός, κάποια στιγμή, τέλος πάντων, πετάχτηκε για να επισημάνει: «Αλλά νομίζω ότι η ερώτηση είναι για εμένα».

Κάπως έτσι, πέμπτον, ο οικοδεσπότης συνελήφθη να «αποφεύγει όλες τις ερωτήσεις σχετικά με το περίφημο τηλεφώνημά του με τον Ουκρανό πρόεδρο» –το ξανάπαμε; Περιέργως, τουτέστιν, άφησε για άλλη ώρα, στις καθιερωμένες δηλώσεις με φόντο το ελικόπτερο δηλαδή, τα περί παχυλού μισθού 50.000 δολαρίων.

Ποιανού; Τι ποιανού;

Με αυτά και μ’ αυτά, έβδομον, πέρασε παντελώς απαρατήρητη η επίσημη “Joint Statement” (κοινή δήλωση) των δύο Προέδρων. Παρ’ ότι, εκτός των άλλων, ο Φινλανδός αναλαμβάνει οσονούπω την προεδρία της Ε.Ε.

Σταχυολογώ.

Τα περί αρκτικού κύκλου, μαζί και το λιώσιμο των πάγων, με περιβαλλοντικές ανησυχίες αλλά και προθέσεις δράσης, όλο και κάτι μπορεί να θυμίζουν περί του καθ’ ημάς «πεπρωμένου της Γροινλανδίας»…

Τα περί “free, fair, and more reciprocal bilateral trade and investment” (ελεύθερο, δίκαιο και πιο αμοιβαίο διμερές εμπόριο και επενδύσεις), σημαίνουν μεν μία τροποποίηση του δόγματος Trump, και μάλλον ανεπαίσθητη, αλλά καταγράφουν βαρυσήμαντη αποδοχή της φιλοσοφίας του ως προς το παγκόσμιο εμπόριο.

Τα περί 5G και 6G αναφερθέντα, όμως, είναι ικανά να εξηγήσουν όοολα τα βάσανα του ευτυχούς Προέδρου.

Έχουμε, λοιπόν, και λέμε:

Για τους προσεκτικούς, [1] η κινέζικη Huawei θέλει να πουλήσει την περιλάλητη τεχνογνωσία 5G.

Για τους γνώστες, [2] δεν ξέρει να αξιοποιεί το γνωστό δόγμα: «Η προσφορά δημιουργεί ζήτηση».

Εξ ου, και ]3] υπό τις ευλογίες του “Deal maker” Προέδρου, και με την απαραίτητη αμερικανική συμβολή, θα μπορούσε, ούτως ειπείν, να ξεσκουριάσει κάπως κάποια φινλανδική επιχείρηση.

Συμπέρασμα: MAKE NOKIA GREAT AGAIN!

6 Οκτωβρίου 2019

Κώστας Τζαναβάρας