ReMeddling: Corruption

Dear Donald,

Ο αρχαίος Περικλής, είχε πει: «Προς γαρ το τελευταίον εκβάν, έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται». Σύμφωνα με την τελική έκβαση, κρίνεται και κάθε τι από τα συμβάντα.

Κατ’ ουσίαν, όπως βεβαίως αντιλαμβάνεσαι, διετύπωσε μία καλή συμβουλή, για όσους θέλουν να ξέρουν «που πατούν και που βρίσκονται». Στη συνέχεια, και που πηγαίνουν.

Θα πρόσθετα, μία διευκρίνιση: κρίνουμε ως προς το αποτέλεσμα, δεν είναι το αποτέλεσμα η κρίση. Αλλιώς: οι επιλογές μας κρίνονται όχι από το αποτέλεσμα, αλλά από το τι θα μπορούσαμε να είχαμε προβλέψει γι’ αυτό. Μικροδιαφορά, αλλά σημαντική.

Η πυξίδα

Η όλη προσπάθεια, η «αναμέτρησή μας ως κοινωνία και ως πολιτισμός», όπως το είχες διατυπώσει προεκλογικά, ήταν και είναι απέναντι στη διαφθορά. Το “totally corrupt political establishment” (πλήρως διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο).

Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι βλέπεις το θέμα περισσότερο ως ζήτημα προσώπων. Βλέπεις, δηλαδή, πιο σημαντικό –απ’ ό,τι όντως είναι– το θέμα των προσωπικών ευθυνών.

Αν θες να πιάσουμε από την αρχή τον προσανατολισμό, σκέψου αυτή τη στιβαρή θέση: «Αυτό που είναι άρρωστο, δεν είναι τα άτομα. Είναι το σύστημα.» -Νίκος Καλογερόπουλος (Nicolas Kaloy).

Απώλεια προσανατολισμού

Κυνηγάς τον Biden για πράξεις πολιτικής διαφθοράς, ενώ στην ουσία είναι καταδικασμένος στη συνείδηση των οπαδών της πολιτικής κορρεκτίλας πιο πριν. Μέχρι κι ο Obama, είχε τότε! «στραβοκαταπιεί».

Εξηγώ: Το “conflict of interest” (σύγκρουση συμφερόντων), υπάρχει από τη στιγμή που ο γιός του στρογγυλοκάθησε στην ακριβοπληρωμένη καρέκλα, που καταφανώς τον έβαλε ο μπαμπάς του ο Αντιπρόεδρος. Κάνει-δεν-κάνει αυτά που βάζεις να ψάχνουν. Το ‘πιασες;

Φυσικά, άλλο θέμα τι έχεις βρει…

Αν δεν έχεις βρει κάτι, όμως, κινδυνεύεις να τον «βγάλεις λάδι», και να σου γυρίσει το θέμα boomerang. Και τότε θα είναι πολύ αργά για να μιλήσεις για “conflict of interest”. Πρώτα απ’ όλα, γιατί θα τον έχουν αποσύρει.

Αποτέλεσμα: από εκεί που μπορούσες να είχες μία νίκη που κανείς δεν θα μπορούσε να σου αρνηθεί, με τα κριτήρια του συστήματος, βρέθηκες παγιδευμένος σε πλεκτάνη.

Εις βάθος

Η ουσία αυτού του άρρωστου συστήματος, είναι η γερμανοποίηση της ανθρωπότητας. Ένα απρόσωπο σύστημα που μας κάνει μηχανές. Η χαρά του γερμαναρά: να είναι όλα ίδια καθημερινά και ακριβώς στην ώρα τους. Τα μυαλά σε ράγες. Έτσι το βλέπω.

Η τεχνολογία, ωθεί τους πάντες στη μηχανική ζωή και την πνευματική υποβάθμιση. Βάλε και την προπαγάνδα, ως χιτλερικής εμπνεύσεως πατέντα. Και κανείς δεν έχει βγάλει κάτι για την προστασία του ανθρώπου από την πλύση εγκεφάλου.

Ένας «παγετώνας», βραδυκίνητος αλλά ανεξέλεγκτος.

Μια τέτοια πολιτική, μόνον διεφθαρμένοι πολιτικοί μπορούν να την προχωρούν. Εξαίρεση, προφανώς, η Γερμανία. Στη Γερμανία, είναι φυσική και αποδεκτή αυτή η πορεία. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει –ακόμη!– μεγάλη διαφθορά στη Γερμανία.

Ο άνθρωπος-μηχανή, όμως, καταλήγει να θεωρεί τη διαφθορά επίτευγμα. Αναγκαίο κακό για τον πειθαναγκασμό των απείθαρχων.

Το κάστρο

Όσο κι αν σου φανεί παράξενο, το κάστρο που έμεινε άπαρτο, είναι το χρηματιστήριο. Ως γνωστόν, οι αγορές εκφράζουν τα συναισθήματα της μάζας. Ε λοιπόν, όσο κι αν το χειραγώγησαν, όσο κι αν το δυσφήμισαν, παρέμεινε εκφραστής συναισθημάτων.

Ακόμη και τα συναισθήματα απογοήτευσης, όμως, συνιστούν γερή αντίσταση στη γερμανοποίηση. Αυτή η αντίσταση, είναι το πιο σημαντικό. Το διακύβευμα.

Άκρον άωτον

Φαντάσου ότι, για να το καταφέρουν, έφθασαν μέχρι και να επινοήσουν ολόκληρη επιστημονική θεωρία που σε βγάζει στραβό. Μόνον τυφλοί, δεν μπορούν να δουν τις τάσεις της αγοράς. Κι όμως, λανσάρισαν την περιβόητη «Θεωρία της τυχαίας πορείας».

Θεωρία, που είναι απλούστατο να καταρριφθεί επιστημονικά. Αλλά που εξακολουθεί να στηρίζει θεωρητικά τη συστηματική υπερτίμηση των options, αλλά και –κυρίως!– το «κρέμασμα» των πάντων από τα χείλη του εκάστοτε εκφωνητή των «ειδήσεων».

Κανείς δεν προσέχει αν αυτές οι …ειδησάρες επηρέασαν έστω την κοντοπρόθεσμη τάση της αγοράς. Πείθουν, απλώς, οι εντυπώσεις των πρώτων ωρών.

Η ψυχή

Το πρώτο δείγμα πολιτικής αντίστασης από «κάστρο», ήταν αναμφισβήτητα το 61,2% ΟΧΙ του Ελληνικού Λαού. Στο δημοψήφισμα του ‘15, εκφράσθηκε ολοκάθαρα η υπεύθυνη απόφασή μας. Απέναντι στην Ιστορία του τόπου, αλλά και στο μέλλον των επερχομένων γενεών, ψηφίσαμε: «Ως εδώ, κι όσο κάνει».

Οιοσδήποτε νοήμων, που θα σκεπτόταν τι οφείλει σε αυτόν τον λαό, τον ίδιο τον πολιτισμό του δηλαδή, θα έβαζε στην άκρη τα ψωροδισεκατομμύρια των δανείων. Θα αναγνώριζε αβίαστα ποιος ακριβώς λαός «μίλησε». Θα έβαζε στην άκρη τους κανόνες, για να μελετήσει και να αξιοποιήσει την εξαίρεση. Και θα έσκυβε με ενδιαφέρον, στην ασύλληπτη για άλλους λαούς αποκοτιά μας.

Θα έψαχνε ενδελεχώς για το καινούργιο μήνυμά μας στον πολιτισμό που γεννήσαμε. Αυτόν που παρακμάζει. Όχι;

Διαγωγή

Δεν έγιναν καν δημοσκοπήσεις που θα πιστοποιούσαν το συνταρακτικό: κατέρρευσαν οι κομματικές γραμμές. Θα αποδεικνυόταν, κυρίως, ότι το 61,2% ΟΧΙ κάθε άλλο παρά ήταν ιδιοκτησία της –πράγματι ανόητης– Αριστεράς. Εκφράσθηκε αυθεντικά υψηλό φρόνημα.

Αντιθέτως, οι συνασπισμένοι πια πολιτικάντηδες, υπό γερμανικές ευλογίες, βρήκαν ευκαιρία για ακόμη χειρότερα. Κι ακόμη κι εσένα, σε έπεισαν ότι η Ελλάδα πάει καλά. Σκυμμένη και ξεπουλημένη.

Η συνέχεια

Αύριο, 28^η Οκτωβρίου, αυτός ο λαός, γιορτάζει το προηγούμενο ΟΧΙ του σε φασιστική-ναζιστική επέλαση. Ένα ακόμη καίριο ηγετικό μήνυμα, τεράστιας ηθικής αξίας. Λεπτομέρεια, πάλι, η ουσιαστική συμβολή μας στην αντίσταση.

Βρες, Πρόεδρε, κάτι να πεις –μέσα σου.

Παράταση

Το μέτωπο είναι ανοικτό. Όπως και τότε, η μεγάλη κρίσιμη μάχη είναι στη Μεγάλη Βρετανία. Αλλά, το περιπόθητο Brexit, ίσως είναι καλό να ιδωθεί υπό το πρίσμα της πρώτης άρδην υποχώρησης της Γερμανίας. «Η πολυπολιτισμικότητα απέτυχε», ψέλλισε η παμπόνηρη frau προ ημερών, φροντίζοντας επιμελώς να μην πολυακουσθεί.

Είναι ιστορική ευκαιρία, νομίζω, να «εξηγηθεί» στη Γερμανία ότι δεν κάνει απλώς λάθη. Είναι ανόητη. Αν καταφέρναμε να κοιταχτεί στον καθρέφτη, θα άλλαζαν πολλά.

Προεξοφλώ –δεν κάνω και κάτι άλλο. Αλλά, έχω τη γνώμη ότι είναι καλύτερο για τη Μεγάλη Βρετανία να δοκιμάσει να συμβάλει αποφασιστικά στην απογερμανοποίηση της Ευρώπης, παρά να αποσυρθεί από μία Ευρώπη που θα παραμείνει εσαεί γερμανοκρατούμενη.

Όθεν,

“Three good reasons to remain”?

Ο πρώτος, έστω μέχρι νεωτέρας, η αναμέτρηση. Ο δεύτερος, 12.971,33. Αν χρειάζεται και τρίτος, σκεφθείτε κάτι κι εσείς. Άντε πια.

Sincerely yours,

Kostas

27 Οκτωβρίου 2019

Κώστας Τζαναβάρας