Εγκλωβισμένοι στον Μπουταρισμό;

Μπουταρισμός είναι ένα αναξιοπρεπές επίπεδο πολιτικής σκέψης. Βαφτίζω έτσι ένα ευρύτερο φαινόμενο, απλώς λόγω επικαιρότητας. Η εδώ άποψη, εν ολίγοις: σε αυτό το επίπεδο σκέψης κινείται και ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης και αυτοί που τον ξυλοφόρτωσαν.

Οι δύο πλευρές συγκλίνουν απόλυτα στο εξής γενικό: τα κοινωνικά προβλήματα λύνονται με χαμηλής νοημοσύνης μέτρα και ιδέες. Δεν διανοούνται, αμφότεροι, κομψές λύσεις. Αντιθέτως, θα τις πολεμούσαν. Και με μίσος.

Η μία πλευρά τους, ο ορθο-Μπουταρισμός, πρεσβεύει την άποψη ότι, ο δρόμος για την ειρήνη μεταξύ των λαών, είναι η λήθη και οι στρογγυλεύσεις της ιστορικής αλήθειας. Και τον βλέπουν ως μονόδρομο, ως κάτι αυτονόητα αναγκαίο.

Ένα τυπικό μέλος αυτής της ομάδας, αρνείται να συζητήσει άλλους δρόμους για την Ειρήνη. Είναι απολύτως σίγουρος ότι ο πόλεμος δεν οδηγεί στην Ειρήνη. Δεν ασχολείται καν με σχετικές σκέψεις του Αριστοτέλη, ή έστω με το πιο γνωστό Ρωμαϊκό: «Αν θέλεις ειρήνη, ετοιμάσου για πόλεμο».

Φυσικά, υπάρχουν σοβαροί λόγοι για νέους προβληματισμούς. Κάποτε ο πόλεμος ήταν κατ’ ουσίαν ένα σπορ για άνδρες, με πολλούς νεκρούς και καταστροφές. Σήμερα, όμως, είναι πάτημα κουμπιών και κίνδυνος ολικής καταστροφής.

Κάπου εκεί, τελειώνουν τα πορίσματα της εποχής που ο διορατικός στοχασμός ήταν στη μόδα. Και, ο τυπικός ορθο-Μπουταριστής, αποδεικνύεται μη διορατικός. Βλέπει μόνο «Πονάει δόντι, κόβει κεφάλι». Αφού η Ιστορία εξάπτει τα πάθη, θα ευνουχίσουμε την Ιστορία –αυτή η «σκέψη» πρυτανεύει.

Δεν τους προβληματίζει καν ότι αυτή η συμπαθής [για την βαθιά ανοησία της] άποψη, δεν έχει και τόσο νόημα, όταν δεν είναι επιθυμία και των δύο πλευρών. Ερωτώ: Τι ακριβώς νόημα έχει να ξεχνάς εκουσίως τα «κατορθώματα» του Κεμάλ, όταν απέναντι ξεφυτρώνει νέος «Κεμάλ»;

Ποιος εγγυάται ότι οι ευφάνταστες μεγαλοστομίες θα είναι πάντα λόγια; Με τη λίρα…

Όλα αυτά πέρασαν σε δεύτερη μοίρα. Διορθώνω: ουδόλως συζητήθηκαν. Η κοινή γνώμη εγκλωβίσθηκε τεχνηέντως στο δίλλημα: με το δήμαρχο ή με αυτούς που τον ξυλοφόρτωσαν. Δεν υπήρχε καν θεωρητικά η επιλογή: ούτε με το δήμαρχο ούτε με τους αγριάνθρωπους.

Πολύ χειρότερα, μάλλον έχουμε ξεχάσει κάποια πράγματα με τον τύπο και τη δημοκρατία. Μαζί, και με τον κοινό τους τόπο: τα επικοινωνιακά παιχνίδια. Κάποια πράγματα, δηλαδή, που εξηγούν τις βιαιοπραγίες –άλλο θέμα η δικαιολόγησή τους.

Μάλλον έχουμε παραγνωρίσει, λοιπόν, ότι οι απόψεις του ορθο-Μπουταρισμού προβάλλονται μόνον από την τηλεόραση και τις εφημερίδες. Ή σε κλειστές συγκεντρώσεις. Πάντα χωρίς αντίλογο από σοβαρούς.

Η Ιστορία, όμως, διδάσκει ΤΙ ΚΑΝΕΙ ο άνθρωπος. Έτσι τον διδάσκει. Έτσι μόνον θα τον διδάξει την Ειρήνη και την αξία της. Όχι με ακρωτηριασμούς, δίκην «συνωστισμού». Αν χρειάζεται να κάνουμε κάτι με την Ιστορία, είναι να την κάνουμε –όσο γίνεται!– αντικειμενική.

Ως μόνος αντίλογος στον ακρωτηριασμό της Ιστορίας, αντιθέτως, προβάλλονται αγριότητες και αραχνιασμένες μεγαλοστομίες. Οι όποιοι σκεπτόμενοι, είναι καθηλωμένοι στο ρόλο του τηλεθεατή. Λεπτομέρεια αν έχουν κάνει το αυτονόητο: να κλείσουν την τηλεόραση.

Αλλά, ούτε ο αντι-Μπουταρισμός ξέρει από ελευθερία στην έκφραση ιδεών, από ευθεία μάχη ιδεών. Ευκαιρίας δοθείσης, ξυλοφορτώνει. Έτσι εκφράζει την απαρέσκειά του. Δεν θα ήταν ανεκτές κομψές αντιδράσεις.

Τί δ-ε-ν θα ήταν Μπουταρισμός; Να του έδιναν το μικρόφωνο στην εκδήλωση, π.χ., και να του ζητούσαν να πει δυό λόγια για την Γενοκτονία των Ποντίων. Δημοσίως, όχι σε στούντιο βοθροκάναλου. «Πέστα δήμαρχε».

Να μας φύγει η περιέργεια, αν μη τι άλλο, τί στο διάολο δουλειά είχε στην εκδήλωση για τη Γενοκτονία των Ποντίων. Αβίαστα, θα προέκυπτε ειρωνικό χειροκρότημα, και τα συναφή. Θα τολμούσε, άραγε, να πει τα γνωστά περί Κεμάλ Αττατούρκ; Μπροστά σε απογόνους σφαγιασμένων από τους Νεοτούρκους του;

Φυσικά όχι. Όχι μόνον γιατί είναι –όπως όλοι οι ομοιδεάτες του– θρασύδειλος. Θα καταλάβαινε και ο ίδιος ότι λέει απλώς μπούρδες. Ή, έστω, με γειά του με χαρά του οι απόψεις του. Αλλά θα καταλάβαινε ότι δεν είχε καμιά δουλειά στην εκδήλωση για Μάρτυρες του Έθνους. Αυτό.

Δεν τους αρέσουν, ένθεν κι ένθεν, κάτι τέτοια κομψά. Θέλουν αγριάδες, χοντράδες. Όλοι οι Μπουταριστές. Και οι ορθο- και οι αντί-.

Μην το παιδεύουμε, όμως. Ιδίως για το ΠΩΣ και ΤΙ προβάλλει ο «δημοκρατικός» «τύπος». Το έχει εξαντλήσει ο αείμνηστος Νίκος Καλογερόπουλος (Nikolas Kaloy): «Στη δικτατορία, έχουμε λογοκρισία του τύπου. Στη δημοκρατία, έχουμε λογοκρισία από τον τύπο.»

Περί αυτού πρόκειται ακριβώς.

Αυτός ο δημοκρατικός τύπος, τί τύχη!, είχε πιάσει πόστα για να αποθανατισθούν τα γεγονότα. Και είδηση ήταν μόνον ο ξυλοδαρμός. Μήπως ακούσθηκε τίποτα για την περίπτωση στημένου περιστατικού; Μήπως σχολιάσθηκε αν ανέβηκαν ή έπεσαν οι «μετοχές» του παθόντος; Αν τον σύμφερε, δηλαδή, όλη αυτή η δωρεάν προβολή και διαφήμιση.

Αν ήταν τυχαίο, το εκμεταλλεύτηκαν αγρίως. Πανέτοιμοι, αντέδρασαν αστραπιαία, γέμισαν τα δελτία ειδήσεων. Να οι έκτακτες συνδέσεις, να η κατακραυγή, να οι σύσσωμες δηλώσεις του σύσσωμου πολιτικού κόσμου. Και τζίρος –βασικό.

Αν τους σύμφερε τόσο το τυχαίο περιστατικό, όμως, γιατί να μην ήταν «τυχαίο»;

Κάπως έτσι, η βία προβάλλεται ως μόνο ζήτημα. Η παγίδα είναι διαχρονικά στημένη. Στα πρότυπα του «Τα δικά σας είναι καρύδια και βροντάνε. Τα δικά μας είναι σύκα και δεν βροντάνε».

Τουτέστιν: καταδικάζεται η έκφραση διαφωνίας με χειροδικία. Και σωστά. Αλλά, όταν δεν καταδικάζεται η φίμωση της διαφωνίας, με ναζιστικής εμπνεύσεως λογοκρισία, μήπως η καταδίκη των ξυλοδαρμών είναι «στάχτη στα μάτια» και τίποτα άλλο;

Κι αν μιλάμε για δημοκρατία, και δημοκρατική έκφραση του λαϊκού φρονήματος, μήπως ξεχάσαμε [εκτός από την 45% αποχή] τι έγινε μετά το 61,8% ΟΧΙ; Δικαίωμά τους, πάλι, να θεωρούν λάθος την λαϊκή ετυμηγορία. Αλλά να μη μιλάνε για δημοκρατία. Αρκετά.

Με αυτά τα μυαλά, είναι ευκολάκι να βαφτισθεί «φασισμός» ο ξυλοδαρμός. Κάθε βιαιοπραγών εστί φασίστας, είναι το δόγμα της Αριστεράς. Και γνωστό στέλεχός της, στην γενέτειρά μου Κόρινθο, το τερμάτισε. Παραλλήλισε τον αξιολύπητο δήμαρχο με τον αγωνιστή της Ειρήνης Γρηγόρη Λαμπράκη.

Συμφωνώ πάντως, αγαπητέ Αθανασάκο, ότι κάτι πρέπει να αλλάξει. Αλλά ΤΙ ακριβώς; Η βία ή το αναξιοπρεπές επίπεδο πολιτικής σκέψης;

Κόρινθος 22 Μαΐου 2018

Κώστας Τζαναβάρας