ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ

"Έχεις μεσάνυχτα" , της είπε.

Ενώ την σκέπαζε με φλούδες,
του νυχτερινού, άναστρου ουρανού,
κι όλες τις αποχρώσεις του μαύρου.
Ενώ μακριά απ΄τον θόλο της,
έκρυβε τους αστερισμούς,
μη σπινθηρούν ή θορυβούν ,
με ψήγματα αληθείας.
Ενώ πυρπόλησε κι αυτό,
το φως απ΄το φεγγάρι
και σκόρπισε τις στάχτες του,
απ΄όσα είχε ιδωμένα.
Ενώ έλιωσε στη χούφτα του,
το τελευταίο δειλινό,
και πέταξε τα σπλάχνα του,
σ΄ουράνιους καιάδες.
Ενώ θρυμμάτισε καλά τη φλόγα απ΄το κερί της
και μείνανε τα θραύσματα,
να αιωρούν μιαν ευωδιά,
σαν νέφος από γύρη.
Ενώ ότι ήταν γαλανό, τό΄κρυψε με φροντίδα,
σαν λάφυρο από ανίερο,
πόλεμο της ψυχής του.
Ενώ της έσκιασε στερνά και τις αλκυονίδες,
κι αντιλαλούσε ο βράχος της,
το κλάμα της αλκυόνας.
Ενώ το χρώμα έκλεψε, απ΄το ουράνιο τόξο
κι απ΄τις κλωστές του κέντησε, μυριόχρωμους τους στίχους,
υμνώντας ξένους ουρανούς
μ΄ολόγραμμα (εκ) τυφλωτικό, τυχαίου παραδείσου,

της μήνυσε θριαμβικά, νικητικά κι ορθά-κοφτά,
"έχεις μεσάνυχτα"........

μ΄ακούς ;

έχεις το δίκιο σου,
δεν είχε φως,
τό΄χες στα υπόγεια,
σαν πιο σοφός !

βίκυ τσιμπιρλή 3/5/18