ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΛΙΑΣΚΑ

Ο Κώστας Λιάσκας επέλεξε να κηδευθεί σε στενό οικογενειακό κύκλο. Αυτή η τελευταία επιλογή του, αισθάνομαι –τελείως αυθόρμητα και αυθαίρετα– ότι συνιστά και επιθυμία του να γράψω δυό λόγια δημοσίως. Έξω από τα δόντια, και με το χέρι στην καρδιά. Και με βάση αυτά που γνώρισα, κινούμενος για χρόνια σχετικά κοντά του.

Ο Κώστας Λιάσκας, λοιπόν, υπήρξε –πρώτα απ’ όλα– ένας άνθρωπος σπανίων προσόντων. Με εδραία γνώση και ευρεία παιδεία. Με κρίση αλλά και δυναμισμό. Με αυστηρό χαρακτήρα, αλλά και χιούμορ. Οραματιστής αλλά και –όσο χρειαζόταν– άνθρωπος του εφικτού.

Ως επιστήμονας και επαγγελματίας, πολιτικός μηχανικός της καλής εποχής, είχε ένα εκπληκτικών επιδόσεων γραφείο μελετοκατασκευών και διοίκησης έργων. Κορυφαίο και σε ποιότητα και σε οργάνωση.

Ομολογώ ότι δεν άντεξα την απίστευτη οργάνωση του γραφείου του, παραπάνω από κάπου τρεις εβδομάδες. Παρότι μόλις κατεστραμμένος, και με αξιοζήλευτες αποδοχές και όρους, παραιτήθηκα.

Αυτό το γραφείο δεν έπαψε ποτέ να το διευθύνει, παρά την έντονη δημόσια δράση του.

Ο Κώστας Λιάσκας, αναδείχθηκε Πρόεδρος του ΤΕΕ το 1988, υπό τη σημαία του ΚΚΕ. Σύντομα, όμως, ανεξαρτητοποιήθηκε για να εξελιχθεί σε ηγέτη ιδιόμορφης οικουμενικής αποδοχής. Υπήρξε πρωτοπόρος στο στρίψιμο των διαχωριστικών γραμμών. Εκλεγόταν Πρόεδρος διασπώντας οριζόντια τα παραταξιακά μέτωπα. Αξιοποιούσε το προσωπικό του κύρος, αλλά και τα αναμφισβήτητα προσόντα του στους ελιγμούς.

Αυτή η προσωπική του αξία, σε ένα χώρο όπου σταβλίζονται αναρίθμητοι μέτριοι και επιτήδειοι, τον έφερνε συστηματικά να δέχεται επιθέσεις. Αλλά είχε τον τρόπο του. Κάπως έτσι, συμπλήρωσε 14 χρόνια Πρόεδρος, από τέσσερεις τριετείς θητείες!

Άφησε αναμφισβήτητο έργο στο ΤΕΕ, που δεν τολμούν να μειώσουν ούτε οι πιο ορκισμένοι αντίπαλοί του. Το ΤΕΕ του 1988 δεν είχε καμία σχέση με το ΤΕΕ του 2002.

Ως Υπουργός ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε., σε οικουμενικά σχήματα, στις κυβερνήσεις Γρίβα και Ζολώτα, άφησε έργο δυσανάλογο με την ολιγόμηνη διάρκεια της θητείας του. Είναι χαρακτηριστικό, όμως, ότι ουδείς [όχι;] συνάδελφος θυμήθηκε ότι το Π.Δ.515/89 φέρει την υπογραφή του. Ίσως γιατί η σύγκριση αμοιβών μελετών και επιβλέψεων, πριν και μετά από αυτό, επιβάλλει υποχρεώσεις ηθικής φύσεως.

Ως μέλος της επιτροπής διεκδίκησης των Ολυμπιακών αγώνων του 2004, υπήρξε όχι μόνον αντιπρόεδρος, αλλά και ο κατευθυντήριος νους ενός ολοκληρωμένου σχεδίου που μεταμόρφωνε μία τριτοκοσμική μεγαλούπολη σε πόλη ολυμπιακών υποδομών.

Μετά την επιτυχία του Τόκιο, όμως, θα αναλάμβαναν οι αρεστοί μέτριοι. Η επιλογή καταφανώς ανίκανων, από την κυβέρνηση Σημίτη, έμελλε να στοιχίσει πανάκριβα στη χώρα. Αντί για στιβαρό σχεδιασμό και διοίκηση, είχαμε τα γνωστά. Και το κόστος της τελευταίας στιγμής.

Μεταφέρω την σχετική προσωπική του εκμυστήρευση: «Τι να περιμένεις από έναν άνθρωπο που όταν σου μιλάει δεν σε κοιτάει στα μάτια;»

Προσωπικά, του οφείλω και τρεις απλές κουβέντες του.

Πρώτα, ήδη από την πρώτη γνωριμία μας το μακρινό ’88, τον χαρακτηρισμό «νεογιάπυς». Τώρα, μετά από 30 χρόνια, αισθάνομαι ότι τον καταλαβαίνουν κι άλλοι.

Δεύτερον, την κουβέντα «μη σε δούμε με κανένα στιλέτο στην πλάτη». Είχε και πλάκα να με στέλνει εκπρόσωπο του ΤΕΕ σε επιτροπές. Και να μαθαίνει τα χουνέρια μου σε γραφειοκράτες. Δεν άντεξε, όμως, να μη σχολιάσει το τύλιγμα σε μια κόλλα χαρτί μεγαλόσχημου καθηγητή του Ε.Μ.Π.

Τρίτον, την πολύτιμη φιλική συμβουλή του, όταν εγκατέλειπα τη συνεργασία μας: «Κώστα όλα είναι στο μυαλό».

Πάνω απ’ όλα, αυτό που αισθάνομαι ότι οφείλω να μεταφέρω επιγραμματικά, είναι το Όραμά του για μία Ελλάδα που θα επενδύει στη γνώση.

Διμηνιό 8 Μαΐου 2018

Κώστας Τζαναβάρας