«Πολλά τα λεφτά Άρη»

Στα 35 άρθρα που ακολουθούν, κάνω μία φιλότιμη προσπάθεια να περάσω κάποια μηνύματα σε ένα κοινό που εξ ορισμού δεν θα μου απαντήσει. Απευθύνομαι στην – όπως την ορίζω – «σιωπηρή ηγεσία». Το μόνο feedback που έχει νόημα να περιμένω, είναι να επιτευχθούν οι στόχοι.

Δίνω, λοιπόν, σε ενιαίο αρχείο .pdf (scribd , facebook) και σε ειδικά επιλεγμένη σειρά, προσλαμβάνουσες παραστάσεις. Το κοινό μου ξέρει να σκέπτεται. Και, απλώς, σκεπτόμενο, με τιμά, παίρνοντας σοβαρά υπ’ όψιν του τις θέσεις μου.

Κάπως έτσι, αισθάνομαι ότι εξελίσσομαι σε opinion leader αξιώσεων.

Το κοινό μου, έχει μάθει τι σημαίνει η σύστασή μου : «Για να βρεις αυτό που ψάχνεις, πρέπει να ξέρεις να το ξεχωρίσεις». Ομολογώ, μάλιστα, ότι μου αρέσει να βάζω λίγο παραπάνω γρίφους. Γουστάρω, κιόλας, τη φάση όπου σταματούν να διαβάζουν οι «ευφυείς προχειρολόγοι» : στη χοντρή πλάκα.

Ξέρω καλά το κοινό μου. Ακόμη περισσότερο, αυτούς που δεν θα είχε νόημα να συμπεριλαμβάνονται σε αυτό.

Στο θέμα Τραμπ, δικαιώθηκα απόλυτα. Και στις προβλέψεις και στις αναλύσεις μου. Θα ήταν τελείως λογικό να με διαβάζουν και τα δύο εκλογικά επιτελεία, και μάλιστα προσεκτικά. Αλλά δεν έχω ψευδαισθήσεις. Κυρίως, δεν περιμένω τίποτα. Ούτε καν το να πληροφορηθώ κάτι αξιόπιστο.

Δικαιούμαι επαξίως, όμως, να συνεχίσω να λέω την γνώμη μου δημοσίως. Κυρίως, δικαιούμαι να ελπίζω όλο και πιο σοβαρά ότι κάτι σημαντικό θα γίνει στη χώρα μας. Η Ελληνική Αναγέννηση. Και η αντίσταση στην προπαγάνδα, η αποδόμησή της,  είναι εκ των ων ουκ άνευ.

Οι πολιτικές μου θέσεις, το Όραμα της Νέας Ελλάδας, κυκλοφορούν διάσπαρτες από καιρό. Τώρα, ουσιαστικά, δίνω μία σκληρή απάντηση σε αυτούς που με θεωρούν «Δον Κιχώτη». Αποδεικνύω ότι ξέρω πολύ καλά και την πραγματικότητα. Οι αντιρρήσεις είναι ευπρόσδεκτες – ο χλευασμός επιστρέφεται κατάμουτρα.

Ειδικότερα, αποδεικνύω ότι ξέρω καλά από προπαγάνδα και επικοινωνιακά παιχνίδια. Κι όχι μόνον στην θεωρία. Στη θεωρία «δίνω», κατ’ ουσίαν. Δίνω όχι μόνον real time επεξηγήσεις, αλλά και «νέους δρόμους» στην αποδόμηση της προπαγάνδας. Και κοιτώντας την Αμερική, καταλαβαίνουμε καλύτερα τα εγχώρια …

Αισθάνομαι ειλικρινά ότι ο Νίκος Καλογερόπουλος, από εκεί που βρίσκεται, βλέπει το απόλυτο εγχειρίδιό του «ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ – ΜΕΣΟΝ ΒΙΑΣΜΟΥ ΤΩΝ ΛΑΩΝ» να έχει και έναν προσεκτικό αναγνώστη-μελετητή με καλές προθέσεις. Ήξερε …

Σε αυτά τα πλαίσια, συνιστώ εκτύπωση του αρχείου, προσεκτική μελέτη, σημειώσεις. Και ξαναδιάβασμα. Σίγουρα στις προσεχείς γιορτές, όπως και μετά την ανάληψη καθηκόντων του νέου προέδρου – ακόμη κι αν δεν είναι ο τωρινός president-elect. Απαραιτήτως, ξαναδιάβασμα σε έναν χρόνο από σήμερα.

Οι εξελίξεις τρέχουν, και το θέμα με την «ανάμειξη» της Ρωσίας εξελίσσεται στο ρυθμό του «χασάπικου» του Μιλόσεβιτς. Αυτού που αθωώθηκε μετά θάνατον στο Δικαστήριο της Χάγης, αφού η χώρα του είχε ισοπεδωθεί από τον «Δημοκρατικό» Κλίντον.

Προσωπικά, όμως, είμαι σε φάση ανασυγκρότησης. Έχω προαναγγείλει επανάσταση στις Ανθρωπιστικές Επιστήμες. Αφήνω το «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» για αυτούς που έχουν λογαριασμούς για ξεκαθάρισμα. Θα κάνω μία ακόμη διακοπή στην πολιτική παρουσία μου στο διαδίκτυο.

Σχόλια θα κάνω, πού-και-πού. Όπως μου έχει πει η «top», «Να δίνεσαι, αλλά να μην σκορπίζεσαι».

Ζητώ συγγνώμη από όσους δυσκολεύονται από τα ελληνοαγγλικά μου. Ευχαριστώ από καρδιάς όσους με τίμησαν με την προσοχή τους. Ιδιαίτερα όσους μπήκαν στον κόπο να μου πουν την γνώμη τους.

Καλές γιορτές, και καλή αντάμωση !

Διμηνιό, 14 Δεκεμβρίου 2016

Κώστας

Ε

 

Το μετέωρο βήμα του Ντόναλντ Τραμπ

«Άνετος» (comfortable) ήταν ο president-elect της Αμερικής στην συνάντηση γνωριμίας της 23^ης Νοεμβρίου με τη διεύθυνση και στελέχη των New York Times, στα γραφεία τους. Και ο «συντάκτης γνώμης» Thomas Friedman, που πρόφερε την χαρακτηριστική διαπίστωση, δεν έκρυψε την έκπληξή του.

Ανάλογη έκπληξη εκφράζω στο παρόν άρθρο, θέτοντας κατ’ ουσίαν δύο κρίσιμα ερωτήματα. Πρώτον : έχει καταλάβει τι ακριβώς επιχειρεί να κάνει ; Και δεύτερον : έχει καταλάβει τι ακριβώς αντιδράσεις έχει να αντιμετωπίσει ; Τονίζω ότι – και στα δύο ερωτήματα  – η έμφαση είναι στην λέξη «ακριβώς».

Το πρώτο μείζον που επιχειρεί, είναι να επιβάλει την πληθωρική παρουσία του στην «κορυφή της τροφικής αλυσίδας» του πλανήτη. Ο πλανήτης – τουλάχιστον στις τελευταίες δεκαετίες – έχει συνηθίσει σε πλανητάρχες-πιόνια. Επί πλέον, για πρώτη φορά στην Αμερικανική Ιστορία, εξελέγη Πρόεδρος με μηδενικό παρελθόν σε πολιτική θέση.

Ακόμη περισσότερο, ξενίζει την Ιστορία η ιδιότητα του δισεκατομμυριούχου επιχειρηματία. Είναι χαρακτηριστικό το απόλυτο κενό νόμου για την σύγκρουση συμφερόντων Προέδρου και επιχειρηματία : δεν υπάρχει η παραμικρή διάταξη. Ο ίδιος, αυτοβούλως, έδωσε τη λύση : προανήγγειλε την παράδοση της επιχειρηματικής σκυτάλης στα παιδιά του.

Ταυτόχρονα, αναδεικνύεται ως αγαπητός επιχειρηματίας, μεγαλόφρων και ανοικτόμυαλος. Και τούτο, παρότι τα Μ.Μ.«Ε.» λογοκρίνουν επιδεικτικά ο,τιδήποτε σχετικό. Δεν προβάλλεται π.χ. ο δημόσιος ισχυρισμός του ότι δεκάδες χιλιάδες «άνθρωποί του» τον λατρεύουν. «Είδηση» είναι μόνον κάποιες διαφορές με ελάχιστους από τους αμέτρητους που συνεργάσθηκε, αν και έχουν λυθεί στα δικαστήρια.

Όλα αυτά, έχοντας την κόντρα του «Τύπου», και σε πρωτάκουστο βαθμό. Δέχθηκε προεκλογικά τις πιο χυδαίες προσωπικές επιθέσεις, ενώ μάλιστα οι απαντήσεις του ή αγνοούνταν επιδεικτικά ή «περνούσαν στα ψιλά».

Στο άρθρο «Πού πηγαίνει η Ευρώπη ;» (ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ φ. 1513/22.9.16) ήμουν κατηγορηματικός : «Ήδη διακρίνεται ότι ο Ντόναλντ Τραμπ προαλείφεται, όχι απλώς για Πρόεδρος, αλλά για επικοινωνιακά πανίσχυρος “Καίσαρας”. Προαπαιτούμενο για να μπορεί να προχωρήσει σε σαρωτικές αλλαγές – έστω και ενάρετες.»

Νωρίτερα, στο άρθρο «Πού πηγαίνει η Αμερική ;» (Φ.τ.Κ., φ.1511/8.9.16), ήμουν κάπως πιο παραστατικός : «Στην ουσία, έχουμε να κάνουμε με ένα δισεκατομμυριούχο αγαναχτισμένο. Έτοιμο να βγει σε πορεία διαμαρτυρίας με το πανάκριβο κοστούμι του. Αυτό δείχνουν οι διαθέσεις του να κάνει τόσο πολλές αλλαγές, όπως και το να “βγάζει τα άπλυτα στη φόρα” της χώρας του.»

Ως προς τις αλλαγές που – κατά βάθος ! – επαγγέλλεται, έγραφα : «Να απομακρύνουμε τους γραφειοκράτες που ξέρουν μόνον να σκοτώνουν δουλειές. Να τους αντικαταστήσουμε με ξεφτέρια (experts) που ξέρουν να δημιουργούν δουλειές.» Αυτό θεώρησα ως «μείζον διακύβευμα», αλιεύοντας απλώς ένα απόσπασμα από τον προσωπικό του ιστότοπο (site).

Αυτό είναι το δεύτερο μείζον που επιχειρεί : η απομάκρυνση των κηφήνων. 

Ήδη, ανακοινώνεται ότι δισεκατομμυριούχοι προορίζονται και για πολλούς υπουργικούς θώκους. Ταυτόχρονα, μεγάλος αριθμός στελεχών του ιδιωτικού τομέα αφήνουν στη μέση λαμπρές καριέρες, για να «βάλλουν πλάτη» στον στόχο «Make America Great again» – Να κάνουν την Αμερική Μεγάλη ξανά.

Η Ιστορία θα δείξει ποια είναι τα κίνητρα όλων αυτών. Αν, δηλαδή, θα δικαιωθούν οι άγριες επιφυλάξεις της αγρίως χειραγωγούμενης κοινής γνώμης : «πάνε να ‘κονομήσουν».

Αυτό είναι το τρίτο μείζον που επιχειρεί : η επιστράτευση των «γεμάτων».

Όλα αυτά, ο Ντόναλντ Τραμπ εμφανίζεται να τα βλέπει ως «φιξάρισμα» του κατεστημένου. Ως απλή επέμβαση κάθαρσης του «διεφθαρμένου συστήματος». Εμφανίζεται περισσότερο, δηλαδή, ως μείζων αλλαγή προσώπων. Μαζί, και μείζων αλλαγή πολιτικής γραμμής.

Διαφωνώ : αυτά που πρεσβεύει και δρομολογεί είναι κάτι ιεραρχικά ανώτερο. Συνιστούν μείζονα αλλαγή συστήματος. Είναι μετάλλαξη του καπιταλισμού. Και όλοι [όχι ;] έχουν ξεχάσει την καλή πλευρά του καπιταλισμού.

Αυτή η μετάλλαξη, είναι κατά βάσιν ηθική. Είναι μεγαλόφρων συμπεριφορά προνομιούχων του συστήματος. Λανσάρει κίνητρα πατριωτισμού και καταξίωσης. Προωθεί το ενδιαφέρον του προνομιούχου για το σύνολο.

Προφανώς, θα κρατήσω μία επιφύλαξη, ως προς το αν κάτι τέτοιο απλώς δεν έχει προβληθεί. Αλλά, αισθάνομαι ότι κρίνω επιμελώς. Και εκτιμώ ότι επιχειρείται κάτι εξόχως ενάρετο, αλλά χωρίς «πυξίδα». Χωρίς θεωρία. Χωρίς ιδεολογία.

Το πρόβλημα, σε ένα μείζον εγχείρημα που στερείται θεωρίας, είναι διπλό. Είναι πρόβλημα συνοχής, αλλά και αμυντικό πρόβλημα.

Η θεωρία δίνει συνοχή στις επί μέρους δράσεις. Αναδεικνύει τις προτεραιότητες. Δίνει πίστη στους συμμετέχοντες. Ξεκαθαρίζει τον σκοπό. Κατοχυρώνει τους ελέγχους πεπραγμένων. Εγγυάται προβλέψεις και σχεδιασμούς. Δίνει σιγουριά.

Ταυτόχρονα, αχρηστεύει τα ακατάλληλα εργαλεία ελέγχου, που φέρουν την σφραγίδα του συστήματος που ανατρέπεται. Αποφεύγονται, έτσι, οι ανακολουθίες. Τα βραχυκυκλώματα.

Η θεωρία – από την άλλη – δίνει «όπλα» απέναντι στο παλιό σύστημα.

Δίνει όπλα πειθούς για τους καλόπιστους οπαδούς του παλιού συστήματος – αυτούς που χρειάζονται οπωσδήποτε θεωρία για να πεισθούν. Δίνει την υπεροπλία στην μάχη ιδεών.

Δίνει όπλα – κυρίως – για την πρόβλεψη των αντιδράσεων. Και δεν είναι μόνον η λεγόμενη «δύναμη αδρανείας του συστήματος». Είναι – πάνω από όλα – η λυσσασμένη αντίδραση των τροφίμων του ανατρεπόμενου συστήματος. Αυτών που ανακαλύπτουν ξαφνικά ότι το «βαρύ» βιογραφικό τους γίνεται κουρελόχαρτο.

Αυτή την αντίδραση σηματοδότησε η ομιλία στην Αθήνα του εν αποδρομή Προέδρου Μπάρακ Ομπάμα. Έχω λόγους να θεωρώ ότι είναι «Ύβρις κατά του Ελληνισμού», αλλά ήταν περισσότερο μία διακήρυξη δομικής αντιπολίτευσης κατά του διαδόχου του.

Από προεδρικά χείλη ακούσαμε π.χ. επίθεση κατά των «C.E.O.», και των υψηλών αποδοχών τους. Μόνο που οι δακρύβρεχτες συγκρίσεις αφορούσαν μόνον προς τα κάτω. Για κάποιο λόγο, δεν υπάρχουν κορυφαία στελέχη που αξίζουν τα λεφτά που παίρνουν, προσφέροντας στο σύνολο. Ούτε υπάρχουν άλλα στελέχη που απλώς απολαμβάνουν τα προνόμια της συμμετοχής σε κλίκες, χωρίς να δημιουργούν πλούτο για το σύνολο.

Έχω γράψει εγκαίρως για «ξεκαθάρισμα λογαριασμών στην κορυφή». Είδαμε τι έγινε προεκλογικά, αλλά ήδη το «θερμόμετρο» συντηρείται επιμελώς σε υψηλές θερμοκρασίες. Η λαϊκίστικη δημαγωγία της πλευράς των «Δημοκρατικών» προβάλλει ιδιαίτερα εριστική, και με νέα τεχνητά θέματα. Διαμορφώνεται κλίμα.

Κυρίως, προετοιμάζεται η κοινή γνώμη για πιθανή ανατροπή στην ψηφοφορία των εκλεκτόρων. Σίγουρα το προσπαθούν – άλλο θέμα τι θα καταφέρουν. Ήδη, η πρώτη διαρροή, και μάλιστα από Τεξανό εκλέκτορα, έγινε πρωτοσέλιδο στους New York Times.

Κάπως έτσι, έχουμε δύο ημερομηνίες-ορόσημα : 19 Δεκεμβρίου και 20 Ιανουαρίου. Την τυπική ολοκλήρωση της εκλογής και την επίσημη ανάληψη καθηκόντων – αντιστοίχως. Τότε θα έχουμε και απαντήσεις στο ενδιάμεσο ερώτημα : Άνετος ή ανύποπτος ;

Πάντως, ενώ το Αμερικάνικο Χρηματιστήριο ίπταται, το γενικό ερώτημα θα παραμένει μετέωρο : Πού πηγαίνει η Αμερική ;

Κόρινθος 11 Δεκεμβρίου 2016

Κώστας Τζαναβάρας

Ελεύθερος σκοπευτής πολιτικός

Tramps & trumps : Emails

Dear Donald,

Βέβαιος είμαι ότι εξακολουθώ να έχω την βαθειά κατανόησή σου. Και σε πολλά θέματα.

Αλλά, μια και είναι το τελευταίο μήνυμα που σου στέλνω, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα. Όχι τόσο σε εσένα, όσο στους λιγοστούς φίλους που έχουν το βίτσιο και εξακολουθούν να παρακολουθούν την – ας την πούμε – αλληλογραφία μας. Σε εσένα, θα πω μόνον κάτι για την υπόθεση με τα emails της ήρικος.

Ξεκαθαρίζω λοιπόν.

Πρώτον. Δικαιώθηκα στην πρόβλεψη της νίκης σου. Έγραψα υπέρ σου, στις χειρότερες στιγμές. Ιδίως το «Insider» ήταν στο ναδίρ. Αλλά, την νίκη σου την πρόβλεψαν κι άλλοι. Διαφέρω, όμως, σε πολλά. Από τους περισσότερους, βέβαια, στο ότι την πρόβλεψη την έκανα άρθρα. Δεν την είπα «μέσα μου».

Παρά ταύτα, η βασική ιδιαιτερότητα είναι αλλού. Στην ουσία των προβλέψεών μου.

-          Πρόβλεψα «ξεκαθάρισμα λογαριασμών».

-          Έθεσα το διακύβευμα, που πρυτάνευσε ως κριτήριο της «σιωπηρής ηγεσίας» - το γραφειοκρατικό.

-          Και υπέδειξα ότι «προαλείφεται [εσύ δηλαδή] για επικοινωνιακά πανίσχυρος Καίσαρας». Αυτό θα είσαι, αν καταφέρεις να ορκιστείς το Γενάρη.

Δεύτερον. Αυτή η δικαίωση με ενδιαφέρει κατά ένα και μόνον σημείο. Όπως έγραψα, μου δίνει επαξίως το δικαίωμα «να διατυπώνω την γνώμη μου, χωρίς απολύτως κανείς να έχει το δικαίωμα να το θεωρεί αποκοτιά». Καταλαβαίνεις ότι θα μπορούσα να διεκδικήσω κάτι πολύ παραπάνω, αλλά αυτό μου φθάνει.

Τρίτον. Επί της ουσίας, η εκλογή σου με ενδιαφέρει λόγω θετικών συνεπειών στη χώρα μου. Αλλιώς, δεν θα είχα κοπιάσει τόσο.

Τέταρτον. Αυτές οι ουσιαστικές συνέπειες αφορούν πολλά ζητήματα. Πρώτα από όλα, περιμένω να κάνεις αυτό που και θεωρείς σωστό και σε συμφέρει με την γραφειοκρατία. «Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του». Δεν είναι λίγο, ούτε το φυστίκι που ‘ξηγήθηκες στα crooked media, ούτε το ότι ανακάτεψες γερά την τράπουλα. Και υπάρχουν και πολλά άλλα και σημαντικά.

Πέμπτον. Ακόμη πιο σημαντικό, είναι ότι ανοίγει ο ορίζοντας και για έναν «Έλληνα Τραμπ». Έναν επιχειρηματία, δηλαδή, που θα αφήσει την επιχειρηματική του καριέρα για να γίνει πολιτικός ολκής.

Μόνο που – βέβαια – θα είναι σε παραπάνω επίπεδο. Θα έχει σφραγίδα πρωτοποριακής κοσμοθεωρίας. Γι’ αυτό και δεν θα κλείσουν οι δρόμοι, αν εσύ διαψεύσεις τις προσδοκίες που διένειμες.

Εσύ έχεις να αλλάξεις μια υπερδύναμη. Και οι αλλαγές που σχεδιάζεις, δεν είναι παρά μια ευκαιρία να εντοπισθεί το αδιέξοδο. Μια παράταση ζωής, για μια άθλια κοινωνία.

Ο δικός μας θα αλλάξει την Ιστορία της ανθρωπότητας, μέσα από το ιλιγγιώδες come-back του έθνους-ηγέτη του πλανήτη. Του έθνους που είναι – σαφώς ! – στα χάλια του. Αλλά δεν έχει πει την τελευταία του λέξη. Και ούτε πρόκειται να την πει. Ποτέ.

Έκτον. Κάπως έτσι, δικαιολογείται – νομίζω – ο προσωπικός τόνος στα μηνύματά μου. Ακόμη και το δεύτερο ενικό, αν και δεν «περνάει» στην μετάφραση στα Αγγλικά.

Έβδομον. Επί της μεθόδου, το μήνυμα στους φίλους μου – αλλά και σε εσένα – είναι ακριβώς αυτό :

Ό,τι και να ψάχνεις, δηλαδή, χρειάζεσαι την δυνατότητα να το διακρίνεις από τα διάφορα – και ενδεχομένως αναρίθμητα – παρόμοια. Άλλοι είναι, άλλοι παριστάνουν. Όταν τους βαφτίζεις «Όλοι», συλλήβδην, τότε απλά ματαιοπονείς. Τουλάχιστον στο ψάξιμο.

Κάπως έτσι, κάποιους δυσκόλεψε το όλο σκηνικό – ιδίως το δεύτερο ενικό και το ύφος μου απέναντί σου. Δεν μπορούν να ξεχωρίσουν, απολύτως τίποτα. Να βρουν την ουσία, ξεπερνώντας την παραπλάνηση.

Η ιδεολογία τους είναι ότι είμαστε όλοι ίδιοι – εκτός από αυτούς που δείχνει η τηλεόραση. Την οποία τηλεόραση, κατά τα άλλα, σιχαίνονται …

Να πάμε και στα emails.

Η ίρηξ βρέθηκε να έχει διακινήσει οκτώ (8) μηνύματα με περιεχόμενο που χαρακτηρίσθηκε «Top secret» από το FBI. Και τα διακίνησε παραβιάζοντας ανεπίτρεπτα τους κανόνες ασφαλείας.

Χωρίς άλλα φλύαρα λόγια, ανέκδοτο από το μέλλον :

Δημοσιογράφος : Διακηρύξατε για την χώρα μας «Law & order», και δώσατε έμφαση στον στιγματισμό του παραπτώματος της αντιπάλου σας, σχετικά με την κολάσιμη συμπεριφορά της ως προς τα email της ως Υπουργός Εξωτερικών. Γιατί την απειλήσατε δημοσίως, και μάλιστα σε debate, ότι θα την κλείσετε φυλακή ;

Τραμπ : Για να εκλεγώ.

Δημοσιογράφος : Και γιατί δεν την κλείσατε φυλακή ;

Τραμπ : Γιατί εκλέχτηκα.

Αντί επιλόγου, δύο απλές ερωτήσεις :

Η σημερινή : Εκλέχτηκες Ντόναλντ ;

Η από 25^ης Αυγούστου : «Πού πηγαίνει η Αμερική ;»

Sincerely yours,

Kostas

Ε

Tramps & trumps : Crooked media

Dear Donald,

Πολύ φοβάμαι ότι έχεις αρχίσει να ξεχνάς τα γεγονότα της προεκλογικής μάχης. Και σπεύδω να σου τονίσω ότι είναι άλλο να τα ξεχνάς και άλλο να τα ξεπερνάς. Δεν σου λέω, δηλαδή, να μην αλλάξεις σελίδα στις σχέσεις σου με τον Τύπο. Σου λέω, απλώς, να [προσπαθήσεις να] μπεις, αλλά να ρίχνεις και καμιά ματιά στα όσα προηγήθηκαν. Τα media εξακολουθούν ακόμη να είναι crooked, όπως πολύ σωστά τα απεκάλεσες.

Οι Times, κατ’ αρχήν, είδες που άλλαξαν στάση μόνον για μερικές μέρες. H όμορφη συζήτησή σας στα γραφεία τους, που σου έλεγα στο προηγούμενο, κράτησε ελάχιστα.

Προχθές π.χ. σε έβαλαν φάτσα-μπάτσα ως περίπου όργανο του Bannon. Τον οποίον Bannon είχαν πετύχει σε προ μηνών φωτογραφία στα σκοτεινά. Άρα δεν τους ένοιαξε που τους είπες δια ζώσης ότι εσύ παίρνεις τις αποφάσεις.

Να σου επισημάνω και ένα – σπανίας εμπνεύσεως – παλιό κομμάτι του CNN : Donald Trump: America's one-night stand. Ήταν την εποχή που σε είχαν για σάκο του μποξ. Έγραφαν ανενόχλητοι.

Δημοσίευσα και το άρθρο που σου έγραφα : «Η ομιλία Ομπάμα ως ύβρις κατά του Ελληνισμού». Από τις συζητήσεις στη συνέχεια, σου γράφω τι ακριβώς καταφέρνουν τα crooked media. Η πλύση εγκεφάλου.

Δώσε βάση.

Πρώτον, ήταν μια καλοστημένη και επιτυχής επιχείρηση γοητείας.

Εντυπωσιάσθηκα από τα άτομα που – όπως κατάλαβα καλά – είχαν παρασυρθεί. Κατέπληξε ως ρήτορας, γιατί τα δύο teleprompters είχαν κρυφτεί πονηρά. Δεν τα ξέρει εδώ ο κόσμος, και οι περισσότεροι νόμιζαν ότι μιλούσε άψογα επί 50 λεπτά από στήθους.

Κάποια φίλη επιπέδου έγραψε για «Τέχνη της ρητορικής» και πήρα τις ανάποδες. Δεν είχα δώσει σημασία πριν.

Ειδικά για τις γυναίκες, το απόλυτο όπλο γοητείας, ήταν η βόλτα στην Ακρόπολη. Μόνος του με μία ξεναγό. Οι δυό τους και τα μάρμαρα. Και η μεσόκοπη ξεναγός στο ρόλο αυτής που … «αποκλείεται».

Δεύτερον, η αποκάλυψη του εμπαιγμού, δημιουργεί τεράστια σύγχυση. Αυτός που καταλαβαίνει τι μπανανόφλουδα πάτησε, «χάνει το φως του». Χάνει – τουλάχιστον αρχικά – τη δυνατότητα να συζητήσει λογικά.

Σίγουρα, δυσκολεύεται χοντρά στο να απομονώσει κομμάτια του άρθρου μου. Να βγάλει συμπεράσματα - δικά του ! - σε ένα-ένα τα θέματα. Δεν μπορεί να απομονώσει τις επί μέρους επιχειρηματολογίες, από κενή σειρά σε κενή σειρά του άρθρου μου εννοώ.

Ο λόγος είναι απλός : η εντύπωση έχει φυτευτεί για τα καλά. Γίνεται αναστροφή, αλλά πολύ δύσκολα. Η αποδόμηση της προπαγάνδας, στο μυαλό αυτού που έχει αρχίσει να καταλαβαίνει, θέλει προσπάθεια και χρόνο. Αλλιώς, παραμένει έρμαιο.

Τρίτον, ένα ενδεικτικό θέμα ουσίας :

Εγκωμίασε τον ομόχρωμό του Γιάννη Αντετοκούνμπο, που όντως διαπρέπει στο επαγγελματικό πρωτάθλημα μπάσκετ της χώρας του (ΝΒΑ). Αλλά, αγνόησε επιδεικτικά το άλλο ελληνόπουλο του ΝΒΑ, που επίσης έχει λαμπρές προοπτικές – ίσως και μεγαλύτερες. Κατά τα άλλα, δεν είναι ρατσιστής ο ίδιος.

Αφ’ ενός, μήπως μπορείς να φαντασθείς τον εαυτό σου να είχε κάνει το αντίθετο ; Να μιλήσεις, δηλαδή, για τον 19 χρονο πιτσιρικά μας του 2,19 και να αγνοήσεις τον μιγάδα Έλληνα που εκθείασε. «Μαύρο φίδι που σε έφαγε» καψερέ μου.

Τώρα, με την ωμή ρατσιστική πρόκληση, ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Αφ’ ετέρου, αυτός που δεν το κατάλαβε αρχικά, αισθάνεται …

Τέταρτον, τα τεράστια θέματα ουσίας που έθιξα, και σε μεγάλο εύρος, ουδόλως απασχόλησαν. Να τον κάνει π.χ. «με τα κρεμμυδάκια» ο Αριστοτέλης, και να μην ιδρώνει το αυτί κανενός.

Πάμε στο σημαντικό για σένα.

Πέμπτον, λοιπόν, όλο αυτό το σκηνικό, μόνον παρεμπιπτόντως αφορούσε την Ελλάδα. Εσύ ήσουνα ο στόχος του. Η Αθήνα ήταν απλώς το τέλειο ντεκόρ για να σου αναγγείλει «δημοκρατικά» ότι πάααρα πολλά θεματάκια είναι ανοικτά.

Δώσε κι άλλο βάση.

Πρώτα απ’ όλα, εσύ ξέρεις τι ακριβώς είπατε στην συνάντησή σας στον Λευκό Οίκο. Συγκρίνεις, λοιπόν, αυτά που είπατε με αυτά που είπε ή άφησε ανοικτά στην Αθήνα, και βγάζεις τα συμπεράσματά σου. Ιδίως επί του γιατί τα 10-15 λεπτά που είχατε προγραμματίσει, έγιναν μιάμιση ώρα. Κλασικό κόλπο. Κάθε μηδενικό ξέρει να το κάνει σε ανύποπτους προικισμένους.

Μπας και – λέω – σου «έριχνε στάχτη στα μάτια». Μπας …

Το story που πλάσαρε θα στο πω με δικά μου λόγια. Δεν θα κάτσω να σου κάνω παραπομπές, ούτε θα μεταφέρω λόγια του. Εκεί είναι το video.

Μίλησε, λοιπόν, περί δημοκρατίας.

Πιασιάρικα. Να χαϊδεύει πονηρά τα αυτιά του κοσμάκη. Το λάθος «είμαστε όλοι ίσοι» να το μπερδεύει με μαεστρία με το σωστό «είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στο νόμο». Ποιά «ισότητα κατ’ αξίαν» του Αριστοτέλη … Ποια αξιοκρατία του Περικλή στον Επιτάφιο και κουραφέξαλα …

Να η ελίτ που σας έχει γραμμένους και σας πίνει το αίμα – το νόημα στη συνέχεια. Και εσύ είσαι η ελίτ, κι αυτός ο λαϊκός αγωνιστής – το σαφές υπνοούμενο. Το έριξε αδιάφορα, σε διεθνές θέμα του. Αυτός είναι δημοκρατικός, εσύ είσαι ρεπουμπλικανός.

[btw : Ένας θεός να σε κάνει ρεπουμπλικανό, αλλά άστο για άλλη ώρα …]

Όλο αυτό το σκηνικό, για να πει ότι ο λαός έχει τη δύναμη να διορθώνει τα λάθη του. Το ζουμί. Αν η εκλογή του αποδειχθεί λανθασμένη …

Για σένα χτυπάει η καμπάνα Donald – σκέπτεσαι κανέναν άλλον που δεν πάει το μυαλό μου ; Οέο ;

Φτιάχνουν, μεθοδικά και αριστοτεχνικά, «κλίμα».

Τρέχα γύρευε τι ακριβώς ετοιμάζουν. Πάντως, όπου «σε βρουν», δεν θα σου χαρισθούν. Ξεχνάς ότι έχεις «Ξεκαθάρισμα λογαριασμών» με το κατεστημένο. Ό,τι θα γίνει αποδεκτό, θα το κάνουν.

Οι ενστάσεις για νέα καταμέτρηση, προφανώς αστείες, είναι για εντυπώσεις. Για να τσιμπάς, και να δηλώνεις, και να χάνεις πόντους.

Παρασύρεσαι, και παίζεις το παιχνίδι τους. Βοηθάς στο «κλίμα» που θέλουν. Βρες μου ένα θέμα που να κερδίζεις επικοινωνιακά. Ένα.

Αν καταφέρεις ένα ακόμη «ενάρετο boomerang», όπως αυτό που είχα προβλέψει από τον Αύγουστο, τότε μαγκιά σου. Αλλά …

Μεγάλη η διαφορά σε εκλέκτορες, αλλά – αν το ξέχασες – ακόμη δεν ψήφισαν. Σωστά ;

Το σίγουρο είναι ότι ο Ομπάμα παρουσίασε εδώ την παράδοση της εξουσίας σε εσένα ως αναγκαστικό κακό. Σχεδόν απολογήθηκε στο κοινό του. Υπερηφανεύτηκε που το έκανε, στο όνομα της δημοκρατίας, λες και παρέδιδε σε πραξικοπηματία, εγκληματία, τέρας, δικτάτορα – κάτι τέτοιο..

Κάπως έτσι, το ελάχιστο που σου ετοιμάζουν είναι «δομική αντιπολίτευση». Χάραξε την αντιπολιτευτική στρατηγική τους. Και έχει ακόμη κεφάλαια για το «πανηγυράκι στα ψηλά» που σου έγραψα. Να σου παραδώσει, με το αζημίωτο, «καμμένη γη».

Όλα αυτά, ως προς τα μελλούμενα, είναι εικασίες. Εσύ την δική σου στρατηγική, απέναντι σε όοολα τα ενδεχόμενα, την πρόσεξες ; Ή όλα πάνε κατ’ ευχήν, παρά τις ύπουλες τρικλοποδιές τους ;

Με μία μέρα επίθεση γοητείας στην Αθήνα, σου εξήγησα τι ακριβώς πέτυχε. Πόσους και πόσες εγκλώβισε. 

Δες τι είχε για καιρό φάτσα-μπάτσα στο site της η ίρηξ.

Και φύτευε.

Sincerely yours,

Kostas

Ε

Η ομιλία Ομπάμα ως ύβρις κατά του Ελληνισμού

Η ομιλία του απερχομένου Προέδρου των ΗΠΑ, στις 16.11.16 στην Αθήνα, σε αίθουσα του Ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος», εξόργισε πολλούς Έλληνες. Αντιθέτως, ενθουσίασε τους παρασυρμένους στον «πολιτισμό» που πρεσβεύει, του οποίου την κοσμοθεωρία συνόψισε και επικαιροποίησε.

Για τους πολλούς, υπήρξε ενορχηστρωμένη πλύση εγκεφάλου. Τα γνωστά φερέφωνα, αναγόρευσαν αυθαιρέτως την ομιλία «εμπνευσμένη» και «ιστορική». Πόνταραν επιτυχώς στην αμάθεια και την ανωριμότητα. «Έπεισαν» αυτούς που βασίζονται σε εντυπώσεις και παχιά λόγια.

Ο ομιλητής πρόφερε ουκ ολίγα εγκωμιαστικά λόγια για την προσφορά της Ελλάδας στον πολιτισμό. Έκανε δυσδιάκριτη την ύπουλη ειρωνεία, και – κυρίως – την στοιχειοθέτησή της. Δύσκολα καταφέρνει κανείς να αποδομήσει την προπαγάνδα.

Ένα πρώτο σοκαριστικό στοιχείο, είναι η συμπεριφορά του ομιλητή απέναντι στον μνήμη του αειμνήστου οικοδεσπότη του. Μιλούσε επί 50 λεπτά στην υπέροχη αίθουσα που φτιάχθηκε με έξοδά του, και δεν ανέφερε καν το όνομά του. Πρόφερε κάπου 5.800 λέξεις, και δεν βρήκε μία λέξη να τον ευχαριστήσει. Ή, έστω, να εξάρει το έργο του Ιδρύματος στα σχολιά της δοκιμαζόμενης Πατρίδας μας.

Η κρατική ΕΡΤ, τελείως … «αντικειμενικά», ανέλαβε να «ρίξει στάχτη στα μάτια» των ανύποπτων εγχώριων τηλεθεατών. Προσέθεσε, κάπου γύρω στο 38^ο λεπτό, ένα «και μάλιστα στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος». Ποτέ δεν έφθασε – στα Αγγλικά ! – κάτι τέτοιο στα αυτιά των τηλεθεατών.

Στο ίδιο πνεύμα εμπαιγμού, αποκρύφθηκε και το γεγονός ότι – εκτός από τον εκφωνητή – διάβαζε έτοιμο κείμενο και ο ομιλητής. Εκμεταλλεύθηκαν επιτυχώς την άγνοια του απλού τηλεθεατή για την τελευταία λέξη της μόδας στα μηχανήματα τύπου «teleprompter». 

Πρόκειται για νόμιμη απάτη. Το κείμενο της ομιλίας «κυλάει» σε ειδική οθόνη.  Η οθόνη, όμως, είναι ημιδιαφανής. Ο ομιλητής βλέπει συνεχώς τι είναι να πει. Αλλά η τηλεόραση δείχνει από την κατεύθυνση που η οθόνη είναι διαφανής. Διακρίνονταν λ.χ. πίσω της οι σημαίες. Και υπήρχαν δύο τέτοιες οθόνες, γι’ αυτό και κοίταζε συνεχώς αριστερά-δεξιά.

Κανείς δεν είπε ψέματα. Τα μηχανήματα ήταν μπροστά στα μάτια μας. Απλώς δεν μπήκαν στον κόπο να πουν την αλήθεια. Θέλησαν να δημιουργήσουν εντυπώσεις. Ότι δηλαδή ο ομιλητής είναι δεινός ρήτορας, ότι ξέρει τι λέει. Ότι είναι στοχαστής επιπέδου. Ευλόγως, κάποιος που δεν ήξερε τι ακριβώς γινόταν, γοητεύθηκε από την ρητορική του «τέχνη».

Δεν είναι κακό, φυσικά, να διαβάζει ένας ομιλητής. Είναι απάτη, όμως, να παριστάνει επιτηδείως τον ρήτορα. Όπως και να αποφεύγει να μιλήσει στην Πνύκα, δήθεν για λόγους ασφαλείας. Ενώ, απλώς, απέφυγε την αλήθεια του φωτός της ημέρας. Δεν τόλμησε τις συγκρίσεις …

Σε αυτό το πνεύμα υποκρισίας και εμπαιγμού, ο ομιλητής «πέρασε» σωρεία ειρωνειών κατά του Ελληνισμού. Ποιος «έπιασε» π.χ. την ειρωνική προφορά της «φουστα … νέλας» ; Ομοίως, «πέρασε» και πλήθος ανακριβειών και μικροτήτων. Αλλά, όπως λένε και οι Κινέζοι, «Μια χάρτινη τίγρης δεν αντέχει τον έλεγχο από κοντά».

Δεν είναι της παρούσης η πλήρης ανασκευή της κοσμοθεωρίας που ανέπτυξε. Θα περιορισθώ σε μερικές καίριες επισημάνσεις, και επιγραμματικά.

Μίλησε για την ελληνική φιλοξενία, αλλά είδαμε πώς ακριβώς την αντιλαμβάνεται. Ως φιλοξενούμενος, έδειξε έμπρακτα διαγωγή απέναντι στον Σταύρο Νιάρχο.

Επενέβη ωμά στα εσωτερικά μας θέματα. Μας ανακοίνωσε γιατί υποφέρουμε τόσα χρόνια : για να … παγκοσμιοποιηθούμε. Μάθαμε για τις μεταρρυθμίσεις που προωθούνται, αλλά όχι και κάτι συγκεκριμένο. Μάθαμε ότι μας στηρίζει η Αμερική στην κρίση, αλλά – πάλι ! – όχι και κάτι συγκεκριμένο. Ακούσαμε και λόγια συμπαθείας για το χρέος και την ελάφρυνσή του. Αλλά – πάλι ! – κάποιοι δεν τον αφήνουν ...

Ακούσαμε και επιθέσεις-«φωτογραφία» σε φίλες χώρες. Ακόμη και απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για το βρετανικό δημοψήφισμα. Ό,τι δεν του αρέσει, πολύ απλά, «είναι» απολυταρχία, εθνικισμός και πισωγύρισμα.

Έτσι, λοιπόν, αντιλαμβάνεται την σχέση μεταξύ ξένου και οικοδεσπότη. Ο οικοδεσπότης έχει μόνον υποχρεώσεις, ο φιλοξενούμενος δικαιώματα και μόνον. Έχει κάθε δικαίωμα αυθάδειας και αναίδειας.

Έτσι αντιλαμβάνεται, ευρύτερα, και το μεταναστευτικό. Ως μέσο καταστροφής του οικοδεσπότη, υπό το άλλοθι της ανάγκης του απρόσκλητου επισκέπτη. Χωρίς να ενδιαφέρει, μάλιστα, το ποιοι και πώς τον έφεραν στην ανάγκη.

Εγκωμίασε τον ομόχρωμό του Γιάννη Αντετοκούνμπο, που όντως διαπρέπει στο επαγγελματικό πρωτάθλημα μπάσκετ της χώρας του (ΝΒΑ). Αλλά, αγνόησε επιδεικτικά το άλλο ελληνόπουλο του ΝΒΑ, που επίσης έχει λαμπρές προοπτικές – ίσως και μεγαλύτερες. Κατά τα άλλα, δεν είναι ρατσιστής ο ίδιος.

Μίλησε δήθεν εγκωμιαστικά για το ελληνικό φιλότιμο, αλλά στην πραγματικότητα επεχείρησε να το παγκοσμιοποιήσει, αφού πρώτα το διέστρεψε.

Αυτοβούλως, μας πληροφόρησε ότι το φιλότιμο είναι «Να ζεις με σεβασμό και ευγένεια για την οικογένεια, την κοινωνία και την πατρίδα. Όλοι μαζί, με υποχρεώσεις ο ένας στον άλλον». Κατόπιν αυτών, διεπίστωσε : «Το βλέπω καθημερινά, και μου δίνει ελπίδα».

Πολύ απλά, ξέχασε [;] το βασικό : την εσωτερική προαίρεση. Ο φιλότιμος Έλληνας, δεν συμπεριφέρεται καθ’ υπόδειξιν. Υπακούει στους νόμους της συνειδήσεώς του. Παίρνει πρωτοβουλίες για το καλό. Ακόμη και στο σκοτάδι, ενεργεί σαν να τον έβλεπαν όλοι.

Άλλο θέμα, φυσικά, το ότι «χάθηκε το φιλότιμο» στην εποχή της παγκοσμιοποίησης.

Μίλησε εκτενώς για τη δημοκρατία, αλλά απεκάλυψε ρηχότητα προσεγγίσεων.

Πρώτα από όλα, αγνόησε επιδεικτικά τον Σόλωνα. Του είναι δύσκολο να αναγνωρίσει ότι η Αθηναϊκή Δημοκρατία που εξύμνησε είναι επινόηση ενός και μόνον ανδρός. 

Πώς, μετά, να προσεγγίσει το ηθικό υπόβαθρο του Σολωνείου άθλου ;

Ευρύτερα, του είναι ξένο το φαινόμενο του διαπρεπούς ατόμου που πασχίζει για το κοινό καλό. Γνωρίζει μόνον την απολυταρχία. Μίλησε για τον Αριστοτέλη, αλλά τι μπορεί να του πει το «άρχειν επί εκόντων» του μεγάλου Μακεδόνα ;

Φιλοξενούμενος στην κοιτίδα της δημοκρατίας, δεν παρέλειψε να μας ψέξει, να μας προσβάλει.

Μίλησε για την ύπαρξη δούλων, αλλά είναι λογικό να μην ξέρει την διαφορά μεταξύ δούλου και σκλάβου. Στα αγγλικά, άλλωστε, λέγονται και τα δύο με την ίδια λέξη : slave.

Η δουλεία εκείνης τη εποχής, όμως, δεν είχε τίποτα κοινό με αλυσίδες, κακομεταχείριση και λοιπές βαρβαρότητες που γνωρίζει. Και. επί τέλους, πάει πολύ να μιλάνε αυτοί που τους ηττημένους των πολέμων – αυτοί ήσαν δούλοι τότε – τους έτρωγαν μέχρι προσφάτως. Έλεος.

Μίλησε και για το ότι οι γυναίκες δεν είχαν πολιτικά δικαιώματα. Αλλά, τι θα απαντούσε, άραγε, στον Αριστοτέλη : «Είτε οι γυναίκες άρχουν, είτε οι άρχοντες άρχονται υπό των γυναικών, ποία η διαφορά ;»

Εγκλωβισμένος στην λογική του σπουργίτη που ήθελε να γίνει αητός, πειράται επιμόνως να αναλύσει δυσχερή. Μείζονα θέματα της ανθρωπότητας, όπως η δημοκρατία, η παγκοσμιοποίηση και η δικαιοσύνη, αποδεικνύεται ότι είναι εμφανώς πολύ πέραν των πνευματικών του δυνάμεων.

Απεφάνθη – ορθώς ! – ότι «Ο  Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είχε δίκιο όταν έλεγε ότι η αψίδα των δικαιωμάτων σχετίζεται με την δικαιοσύνη». Αλλά πώς θα μπορούσε να διαχειρισθεί την στιβαρή Αριστοτελική θέση : «Η δικαιοσύνη είναι πάντοτε αποτέλεσμα αγαθής προαιρέσεως» ;

Παρέστησε και τον τιμητή των ανά τον κόσμον πολιτευμάτων. Αλλά – φευ ! – αδυνατεί να εντοπίσει το υπόδειγμα δημοκρατίας της Ελβετίας. Πολύ απλά, στην Ελβετία δεν υπάρχουν τα προβλήματα που τον ταλανίζουν. Και αυτό οφείλεται στο ότι η Ελβετία βασίσθηκε στο μεικτό πολίτευμα της Αρχαίας Σπάρτης, προσθέτοντας στοιχεία αθηναϊκά.

Σε ειλικρινέστερες στιγμές του, πάντως, έχει εκμυστηρευτεί δημοσίως ως μεγαλύτερο σφάλμα της Προεδρίας του την αποτυχία του να μειώσει (reduce) την ευτέλεια (meanness) και την πόλωση (polarization).

Ο υψηλός επισκέπτης μας, κάπως έτσι, αποδεικνύεται καταδικασμένος να ψάχνει για λύσεις εκεί που δεν υπάρχουν. Είναι καταδικασμένος να ψάχνει για διορθώσεις, εκεί που ασθενεί μέχρι σήψεως όλο το σύστημα. 

Αυτοϊκανοποιείται επαξίως, όμως, που κατάφερε και «εκόμισε γλαύκας ες Αθήνας».

Κόρινθος 27 Νοεμβρίου 2016

Κώστας Τζαναβάρας

Ε

Tramps & trumps : Polarization

Dear Donald,

Μελετούσα, χθες βράδυ, την μακρά συζήτησή σου με τα βασικά στελέχη των New York Times. Και την χαιρόμουνα, πραγματικά. Αυτή την ατμόσφαιρα έχω συνηθίσει : οι διαφωνίες διαφωνίες, οι ατάκες ατάκες, αλλά με όμορφη ατμόσφαιρα. Η πόλωση, η αντιπαλότητα για την αντιπαλότητα δηλαδή, ήταν πάντα κάτι που με αηδίαζε.

Κατ’ αρχήν, βέβαια, η κίνησή σου ήταν εξαιρετική. Να πας, δηλαδή, να κουβεντιάσεις – εκτός έδρας ! – με αυτούς που σε στόλισαν κατά τον χειρότερο τρόπο. Και ήταν σίγουρα χρήσιμη συζήτηση. Όχι μόνον για σένα, όπως και για εμάς το κοινό, αλλά και για τους «απέναντί σου». Σε γνώρισαν, και πήραν τις πρώτες απαντήσεις.

Ομολογώ ότι ήμουνα ενθουσιασμένος, μέχρι που ένας εδώ παλιόφιλος σχολίασε : «Αιντε να δουμε παλιοφιλε.» Μου θύμισε την σκέψη που είχα κάνει την ώρα που διάβαζα, όταν συγκινήθηκα με την αναφορά σου στην τρέλα-craziness στην Συρία. Πάνε τρία χρόνια από την πρώτη διεθνή παρουσία μου ως opinion leader …

Η άμεση απάντησή μου : «Αμήν παλιόφιλε. Για πρώτη φορά στη ζωή μου λέω "Too good to be true".»

Ο πρώτος μου συνειρμός, ήταν με την προ εβδομάδος ομιλία του Ομπάμα στα μέρη μας. Την μελετάω ήδη 3-4 μέρες. Θέλω να ξέρω καλά και πώς σκέπτεται και πού το πάει. Και ανατριχιάζω παλιόφιλε.

Το γλυκό «ήρθε κι έδεσε» με το άρθρο του «κάπως» : No, Trump, We Can’t Just Get Along. Και, όσο κι αν σου φαίνεται παράξενο, συμφωνώ απόλυτα με τον τίτλο του. Άλλο τι γράφει μέσα. Δεν είναι τόσο εύκολο να αλλάξει σελίδα η Αμερική. Δεν φθάνει να ξεκαθαρίσεις απλώς τις θέσεις σου. Κι εσύ στην συνάντηση ήσουνα «άνετος». Comfortable.

Εσύ νομίζεις ότι η Αμερική κοντεύει κιόλας να αλλάξει. Σωστά ;

Φυσικά θα σου δώσω την κεντρική ιδέα και μόνον. Την διάγνωση για τον πυρήνα του προβλήματος. Τα υπόλοιπα, μπορούν να στα πουν και ο Steve και οι υπόλοιποι.

Να στο πω κι αλλιώς : Δεν μπορούν να σου πουν κάτι πάνω στη βασική ερώτηση της Εφηρμοσμένης Φιλοσοφίας : «Πώς είναι τούτο δυνατόν ;»

Δες, τελείως ενδεικτικά, μερικές ερωτήσεις κρίσεως.

Πώς είναι δυνατόν ….

1.      … ο «κάπως» να μην σχολιάζει – έστω ειρωνικά – την δήλωσή σου ότι «αν ο Bannon ήταν ρατσιστής ή ακροδεξιός, θα τον είχα στείλει σπίτι του» ;

2.      … ο ίδιος να μην ασχολείται με τους αετούς-θύματα των ανεμογεννητριών που ανέφερες ;

3.      … ο ίδιος να δηλώνει αντίσταση απέναντί σου «μέχρι το κόκκαλο» ;

4.      … ο Ομπάμα να εξαίρει τον ομόχρωμό του Έλληνα του ΝΒΑ Antetokounmpo, και να μην βρίσκει μία λέξη συμπάθειας για το άλλο ελληνόπουλο του ΝΒΑ ;

5.      … ο ίδιος να μην αναφέρει ούτε καν το όνομα του Έλληνα κροίσου, στην αίθουσα του κληροδοτήματος του οποίου μιλούσε ;

6.      … στην ελληνική μετάφραση, στην «αντικειμενική» κρατική τηλεόραση, το «this magnificent Holland Center» να γίνεται «αίθουσα του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος» ;

7.      … ο Ομπάμα να μιλάει με κύριο θέμα την Δημοκρατία στην Αθήνα, και να μην αναφέρει ότι η Δημοκρατία ήταν νομοθέτημα ενός (1) Αθηναίου ;

Παλιόφιλε, δοκίμασε να πάρεις απάντηση από τους συμβούλους σου. Να οι εκτιμήσεις μου για τις απαντήσεις τους αντίστοιχα :

1.      Δεν τον βόλευε να σχολιάσει.

2.      Ως 1.

3.      Γι’ αυτό πληρώνεται.

4.      Μήπως δεν το ήξερε ;

5.      Ώστε μίλησε ο Ομπάμας στην Αθήνα ;

6.      Εσωτερικό τους ζήτημα.

7.      Στείλε ένα ακόμη Johnie black στον Κώστα εκ μέρους μας. [θενκς φολκς]

Να και οι απαντήσεις μου :

1.      Ο «κάπως» έχει άλλο πρόβλημα μαζί σου, βαθύτερο από τον ρατσισμό που σου αποδίδει. Στην ίδια απάντηση αυτοπροσδιορίζεσαι. Ενοχλητικά – γι’ αυτόν.

2.      Αν ήταν σπουργίτια ή μπεκάτσες, θα τον ενδιέφερε. Για τους αετούς, χαίρεται κιόλας.

3.      Είναι ειλικρινής. Έχει πρόβλημα με σένα ως το κόκαλο.

4.      Όλη η ομιλία του διαπνεόταν από βαθύ μισελληνισμό, ειρωνικά διατυπωμένο. Περίμενε το επόμενο άρθρο μου : «Η ομιλία Ομπάμα ως ύβρις κατά του Ελληνισμού».

5.      Του είναι αδύνατον να αναγνωρίσει ηθική ανωτερότητα σε έναν κροίσο, και μάλιστα Έλληνα. Ακόμη και μακαρίτη.

6.      «Συμφωνώ» με τους συμβούλους σου – το ελληνοελληνικό μας πρόβλημα.

7.      Χρειάζεται να του βάλεις το μπιστόλι στον κρόταφο για να το αναγνωρίσει. Άλλωστε, ενέπαιξε και τον Περικλή, αποδίδοντάς του κάτι για «Σύνταγμα».

Να σου πω τους βαθύτερους λόγους κι αλλιώς, με απόσπασμα βιβλίου μου του ‘12 :

«Το κινηματογραφικό αριστούργημα “Se7en”, που αναδεικνύει μοναδικά τα κατά Βοκκάκιο «επτά θανάσιμα αμαρτήματα», υποδεικνύει τον φθόνο ως ένα τελείως απρόβλεπτο συναπάντημα που βρίσκει ανύποπτος κανείς στο δρόμο του.

Και, όταν το βρει, αντιλαμβάνεται έκπληκτος ότι αυτό ειδικά το αμάρτημα το πληρώνει – ακριβότερα τουλάχιστον – άλλος από αυτόν που αμαρτάνει. Εκτός αν είναι αμάρτημα να έχεις, όπως ο πρωταγωνιστής, μια όμορφη οικογένεια …» 

Υποθέτω ότι καταλαβαίνεις, αλλά όχι όλο το ζήτημα. Το πρόβλημα όλων αυτών είναι τα φυσικά ηγετικά προσόντα σου. Η υπεροχή σου.

Από την μία, η μεγαλοφροσύνη σου.

Όταν λες ότι δεν έγινες Πρόεδρος για να κάνεις λεφτά, δεν σε αμφισβητούν – σε φθονούν.

Όταν μιλάς για ανοιχτόμυαλες (open minded) σκέψεις, αυτοί σκέπτονται ότι το δικό τους μυαλό είναι πολύ στενό.

Όταν γελάς, εξοργίζονται.

Όταν λες «Paul Ryan right now loves me, Mitch McConnell loves me, it’s amazing how winning can change things» τους εξευτελίζεις. Καταλαβαίνουν ότι η νίκη σου άλλαξε τα πράγματα και γι’ αυτούς. Ενώ εσύ δεν το λες με κακία. Δεν σκοπεύεις να πατήσεις κανέναν στο λαιμό.

Από την άλλη, εκείνο που δεν αντέχουν περισσότερο είναι αυτό το «εγώ παίρνω τις αποφάσεις». Ο Ομπάμα δεν θα τους το έλεγε, ακόμη κι αν τις έπαιρνε.

Και δεν είναι μόνον αυτό. Ο Ομπάμα, η Κλίντον και όλοι αυτοί είναι του ιδίου φυράματος. Όλη η αξία τους, είναι ως εκάστοτε εκλεκτοί της εκάστοτε κλίκας. Απλώς, είναι οι καλύτεροι της κλίκας. Αλλά με τα αντίστοιχα καθιερωμένα προσόντα. Κυρίως, ως ικανοί να νικήσουν την αντίπαλη κλίκα.

Εσύ είσαι ξένος προς αυτά τα πρωταρχικά τους πρότυπα. Έχεις προσωπική αξία και ισχύ. Αυτό που από τον Αύγουστο προέβλεψα ότι θα γίνεις : «Επικοινωνιακά πανίσχυρος Καίσαρας».

Εν ολίγοις : έχουν κάποιο πρόβλημα – κάποιο ! – με αυτά που λες να κάνεις. Αλλά το πολύ-πολύ μεγαλύτερό τους πρόβλημα είναι η προσωπική σου αξία. Κυρίως, το ηθικό σου ανάστημα.

Αυτό που σε καθιστά φυσικό ηγέτη. Και αυτό απειλεί την ίδια την ύπαρξή τους.

Αν βρίσκεις – λέμε τώρα – ενδιαφέρουσα την προσέγγισή μου, θα σου πρότεινα να μελετήσεις και τα δύο κείμενα. Όχι να τα διαβάσεις – να τα μελετήσεις. Να ξέρεις τι ακριβώς συμβαίνει και γιατί. Τα υπόλοιπα θα τα βρεις εύκολα μετά.

Δες, λοιπόν παλιόφιλε, τι θα κάνεις με την δομική αντιπολίτευση που εξήγγειλε – απέξω-απέξω – ο άλλος από την Αθήνα. Την βάση της, ιδίως, στα κατώτερα ανθρώπινα ένστικτα.

Και δες, λίγο, τι θα γίνει όταν θα αναλαμβάνεις, με το … πανηγυράκι που ετοιμάζουν στα «ψηλά».

Sincerely yours,

Kostas

Ε

Το μυστικό της σιωπηρής ηγεσίας

 

Ανάδειξη ενός κρισίμου κοινωνικού φαινομένου

μέσα από το χρονικό σειράς δημοσιευμάτων

για την υποστήριξη της υποψηφιότητας

του Donald J. Trump

Ένα πρόχειρο συμμάζεμα άρθρων, που έχω ήδη αναρτήσει το τελευταίο τρίμηνο.

Για κατέβασμα από το scribd σε μορφή pdf, κλικ εδώ. Αν κάποιος έχει τεχνικό πρόβλημα, μπορεί να μου το ζητήσει να το στείλω.

.

Απευθύνομαι κατά πρώτον στους ήδη τακτικούς διαδικτυακούς φίλους, οι οποίοι θα ήθελαν να ανασκοπήσουν την αρθρογραφία μου, να συμπληρώσουν τυχόν κενά, να μελετήσουν το θέμα και να αποκρυσταλλώσουν άποψη.

Ευρύτερα, απευθύνομαι σε όσους αισθάνονται "insiders που θέλουν να αλλάξουν το σύστημα", αλλά προς την δημιουργική πλευρά. Σε αυτούς, παραθέτω μία real time αρθρογραφία. Προς μελέτη και αξιοποίηση. Κατά κρίσιν - πάντα.

Προφανώς, έχουμε δρόμο για να δούμε τι θα γίνει στην Αμερική, αλλά και τι θα γίνει στην Ελλάδα. Προσωπικά, όμως, θεωρώ τον εαυτό μου κάτι παραπάνω από θεατή. Δηλώνω, εδώ και κάποια χρόνια, "ελεύθερος σκοπευτής πολιτικός". Με στόχο την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ.

Σε αυτά τα πλαίσια, ασχολούμαι επισταμένως με την Αμερική και τον Ντόναλντ Τραμπ, κ-υ-ρ-ί-ω-ς γιατί διακρίνω θετικές επιδράσεις στα ελληνικά πράγματα.

 

Ε

Το μυστικό της σιωπηρής πλειοψηφίας

«Το αντιγραφειοκρατικό μέτωπο κερδίζει εμφανώς έδαφος στην κρίσιμη προεδρική εκλογή της Αμερικής. Στις 25 Αυγούστου έγραφα για “ξεκαθάρισμα λογαριασμών” (Φ.τ.Κ. φ.1511/8.9.16), αλλά ίσως πολλοί δεν έχουν ούτε τώρα καταλάβει ότι η μάχη είναι αμφίρροπη. Κι αν “γέρνει” κάπου, είναι προς την αντίθετη πλευρά από εκεί που νομίζουν οι τηλεθεατές, οι δημοσκοπήσεις και τα στοιχήματα.

Ήδη διακρίνεται ότι ο Ντόναλντ Τραμπ προαλείφεται, όχι απλώς για Πρόεδρος, αλλά για επικοινωνιακά πανίσχυρος “Καίσαρας”. Προαπαιτούμενο για να μπορεί να προχωρήσει σε σαρωτικές αλλαγές – έστω και ενάρετες.»

Με το θάρρος της γνώμης

Αυτός ήταν ο ισχυρογνώμων χρησμός του ασήμου υπογράφοντος, στο άρθρο «Πού πηγαίνει η Ευρώπη ;» (Φωνή της Κορινθίας φ.1513/22.9.16). Τότε, προφανώς, πολλοί γέλαγαν. Ακόμη περισσότεροι κάγχαζαν, δύο βδομάδες μετά, όταν τα crooked media αναγόρευαν ετσιθελικώς «νικήτρια» του πρώτου debate την εκλεκτή τους.

Στο πρώτο άρθρο, «Πού πηγαίνει η Αμερική ;», γραμμένο ήδη από τις 25.8.16, προέβλεπα «ξεκαθάρισμα λογαριασμών στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας του πλανήτη». Είδαμε τι πρωτάκουστα ακολούθησαν.

Πρόκειται, όπως θα φανεί κ-α-ι παρακάτω, για απόλυτη δικαίωση αναλύσεων και προβλέψεων. Επομένως, αισθάνομαι ότι δικαιούμαι επαξίως να συνεχίσω να λαμβάνω το λόγο δημοσίως. Ήτοι, να διατυπώνω την γνώμη μου, χωρίς απολύτως κανείς να έχει το δικαίωμα να το θεωρεί αποκοτιά. Αυτό. Και τίποτα παραπάνω.

Σε αυτό το άρθρο, θα τοποθετηθώ μόνον ως προς το γιατί διαψεύσθηκαν οι δημοσκοπήσεις. Έχουμε χρόνο να δούμε τι θα καταφέρει και – το ιεραρχικά υψηλότερο – τι θα επιδιώξει ο νέος πλανητάρχης. Αφού εκτιμήσουμε τι εξουσίες συγκέντρωσε στα χέρια του ακριβώς. Τι σημαίνει δηλαδή το «επικοινωνιακά πανίσχυρος Καίσαρας» που του απέδωσα πρωίμως.

Το γενικό σφάλμα των δημοσκοπήσεων

Τα κανάλια και οι εφημερίδες, λοιπόν, ήταν στημένα. Μαζί και τα στοιχήματα, ως στημένες επιβεβαιώσεις των «ειδήσεων». Αντιθέτως, εκτός οφθαλμοφανών εξαιρέσεων, οι δημοσκοπήσεις δ-ε-ν ήταν στημένες. Ήταν λάθος.

Τους διέφευγε αναγκαστικά η βαρύνουσα θέση της ομάδας ψηφοφόρων που απέφευγε συστηματικά να απαντήσει σε δημοσκοπήσεις. Αυτή η ομάδα ψήφισε «μονοκούκι» τον εκλεκτό της. Αυτό οδήγησε τις δημοσκοπήσεις σε γενική αστοχία.

Αν αυτή η ομάδα ψήφιζε όπως οι πολλοί, έστω πάνω-κάτω, δεν θα υπήρχε αστοχία. Και έλαμψε δια της αποχής της, στις Πολιτείες όπου δεν είχε νόημα να ψηφίσει. Εξ ου και η υπεροχή, σε σύνολο ψήφων, της υποψήφιας των «Δημοκρατικών».

Αυτή την ομάδα την ονομάζω «σιωπηρή ηγεσία». Μαζί με τους φανερούς της εκάστοτε ιδίας εκλογικής προτιμήσεως, σχηματίζουν την σιωπηρή πλειοψηφία.

Η φυσιογνωμία της αθέατης ομάδας

Αυτή η κοινωνική ομάδα είναι γενικά ασύντακτη. Αυτό που την καθιστά ομάδα, είναι τα κοινά κριτήρια. Ευρύτερα, ο ορθολογισμός και η αξιοπρέπεια. Η αξία του ατόμου.

Το αντιπροσωπευτικό μέλος αυτής της ασύντακτης ομάδας, ανταποκρίνεται στον χαρακτηρισμό του Αριστοτέλη : «Φύσει άρχων». Και άρχει – κυρίως ! – της σκέψεώς του. Φυσικά παρακολουθεί, ενημερώνεται, διαλέγεται. Ψάχνει. Δεν παρασύρεται, όμως, από την προπαγάνδα. Δεν παρασύρεται άκριτα σε αυτό που λένε οι πολλοί ή οι «πληροφορημένοι». Ακολουθεί την συνείδησή του. Αυτό που εκφράζει το γνωστό δόγμα του ανώνυμου blogger shareholder-cs, «Η καλύτερη πληροφορία είναι η σωστή σκέψη».

Και κρίνει ότι δεν υπάρχει λόγος να εκδηλωθεί. Είναι κάπως σιωπηλός, αλλά είναι ενεργός. Ενεργεί σιωπηρώς. Άλλο σιωπηλός, άλλο σιωπηρός.

Ακολουθεί τη γνωστή κερδοσκοπική συνταγή «Ποντάρω μόνον όταν ξέρω τι φύλλο θα πέσει». Κάνει και λάθη, αλλά δικά του. Όχι αλλωνών. Εν τέλει, ως προς τις αποφάσεις, το μυστικό του αντιπροσωπευτικού μέλους της «σιωπηρής ηγεσίας» είναι οι προτεραιότητές του.

Απέναντι στην “Rulling class”

Είχα εγκαίρως, λοιπόν, υποδείξει ως μείζον διακύβευμα της εκλογής αυτό ακριβώς : «Να απομακρύνουμε τους γραφειοκράτες που ξέρουν μόνον να σκοτώνουν δουλειές. Να τους αντικαταστήσουμε με ξεφτέρια (experts) που ξέρουν να δημιουργούν δουλειές.»

Επρόκειτο, απλώς, για αλίευμα – από τα αζήτητα – στον επίσημο ιστότοπο (site) του μετέπειτα νικητή. Αυτό, πιστεύω, πρυτάνευσε ως κριτήριο στην κρίσιμη ομάδα. Αυτό στήριζε πειστικά την εξαγγελία του για μείωση φορολογίας από το 35% στο 15% . Τα υπόλοιπα ήταν απλώς βοηθητικά. Βοηθούσαν στο να κριθεί αν ο υποψήφιος πράγματι θέλει και όντως μπορεί. Σε αυτό ακριβώς συνηγόρησε κ-α-ι το ότι πολεμήθηκε λυσσαλέα από το κατεστημένο.

Είχε απόλυτο δίκιο, επιτιθέμενος ονομαστικώς στους New York Times, λέγοντας « Οι μεγάλοι συντάκτες του παρελθόντος στριφογυρίζουν στον τάφο τους». Κάθε νοήμων, συμφωνούσε μαζί του. Είναι άλλο να παίρνεις θέση, και άλλο να γίνεσαι υποτακτικός του νέου Γκαίμπελς.

Καβάλα στη Harley

Έκρινα ήδη από τα μέσα Αυγούστου ότι με ενδιαφέρει προσωπικά η νίκη του. Και ασχολήθηκα νυχθημερόν. Από το επώνυμο blog μου, του έγραφα τακτικά. Σε δεύτερο ενικό, ως αυτόκλητος «παλιόφιλος». Έγραφα τι θα είχα να τον συμβουλέψω, αν ήμουνα ο γκουρού του. Αυτός, δηλαδή, που δίνει ιδέες και λύνει τις «δύσκολες ασκήσεις».

Και, οι κάποιες δεκάδες τακτικοί διαδικτυακοί φίλοι μου, κυρίως στο facebook, γνωρίζουν ότι οι απόψεις του ισχυρογνώμονος υπογράφοντος συνέπιπταν συχνά με τα όσα ακολουθούσαν – ιδίως απέναντι στα δύσκολα χτυπήματα. Άρα, και με τις απόψεις των ακριβοπληρωμένων συμβούλων του. Μου φθάνει αυτό.

Απέναντι στο «εντελώς διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο»

Έσπασε καρδιές με την εκ βαθέων και συγκλονιστική ομιλία του σε συγκέντρωση στο Cincinnati του Ohio στις 13.10.16. Ήταν «πέτρινες» τότε οι μέρες. Τόσο, που και η δική του φωνή «έσπασε» κάποια στιγμή.

Τρεις μέρες μετά, και με τις πιθανότητες νίκης του κάπου στο ναδίρ του 16%, του έγραψα : «Πρόφερες την κρισιμότερη λέξη της καμπάνιας σου. Αυτήν που εξηγεί στον πολύ κόσμο ποιος είσαι : ένας insider.». Σημαίνει αυτόν που είναι μέσα στο σύστημα. Και έπεισε ότι θέλει να το αλλάξει δυναμικά. «Ένας από εμάς» για την «σιωπηρή ηγεσία» δηλαδή.

Περιφραστικά, τον είχα περιγράψει ήδη από τον Αύγουστο: «Μελετώντας κανείς τις επίσημες πολιτικές θέσεις του Ντόναλντ Τραμπ, θα διακρίνει αναμφιβόλως ανατρεπτικές διαθέσεις. Στην ουσία, έχουμε να κάνουμε με ένα δισεκατομμυριούχο αγαναχτισμένο. Έτοιμο να βγει σε πορεία διαμαρτυρίας με το πανάκριβο κοστούμι του. Αυτό δείχνουν οι διαθέσεις του να κάνει τόσο πολλές αλλαγές, όπως και το να “βγάζει τα άπλυτα στη φόρα” της χώρας του.»

Η θεωρία για τα ανεξήγητα

Έτσι νίκησε. Και το ίδιο έγινε με το δημοψήφισμα για το Brexit. Πρυτάνευσε το «Δεν ταιριάζουν τα χνώτα μας με τους Γερμανούς. Ιδίως, σε μια γερμανοκρατούμενη και γραφειοκρατική Ε.Ε.» Το ίδιο, και πιο εκκωφαντικό, με το δικό μας 61,3% ΟΧΙ. Πρυτάνευσε η θέση ευθύνης της «σιωπηρής ηγεσίας» απέναντι στις επερχόμενες γενεές : «Ως εδώ – κι όσο κάνει». Άλλο ζήτημα η μετέπειτα κατάρρευση όσων δεν διέθεταν αυτό το ηθικό και πολιτικό ανάστημα.

Συνεπώς, αυτό που ψάχνουμε είναι μια σκέψη λίγων λέξεων, που καθορίζει την στάση ενός σημαντικού τμήματος του εκάστοτε εκλογικού σώματος. Το μυστικό της ενάρετης ισχυρής μειοψηφίας, λοιπόν, είναι οι προτεραιότητες.

Το μύχιο μυστικό μας, όμως, δεν το ψάχνουμε. «Όλοι ήξεραν, κανείς δεν μίλαγε» ...

Κόρινθος 13 Νοεμβρίου 2016

Κώστας Τζαναβάρας

Σύμβουλος μηχανικός

Ktz1958@gmail.com