Και τώρα πεντοζάλη

Το ξύπνημα της τίγρης

Αντίθετα με τον διάχυτο πανικό των πολλών, η κρίση αναδεικνύει ισχυρές εθνικές δυνάμεις. Δυνάμεις που πιά «σηκώνουν μανίκια». Στον ρυθμό, φυσικά, που αρμόζει στις υγιείς δυνάμεις του έθνους-ηγέτη του πλανήτη. Αργά. Σταθερά. Σίγουρα.

Σε αυτό το κλίμα, θα κριθεί αν εννοούσα κάτι σημαντικό στο άρθρο «Η πολιτική σημασία του ορθολογισμού σήμερα». Έγραφα στις 10/5 :

Μία ολόκληρη αρμάδα fb-φιλενάδων ξέρουν καλά ότι θέλω να μου λένε αυτό που πιστεύουν – ό,τι και αν είναι. Αυτή η αρμάδα, ασύντακτη για την ώρα, αλλά ήδη ενεργή, πρόκειται να κάνει την επιβλητική εμφάνισή της σύντομα. Χαλαρά.

Απευθυνόμενος κυρίως σε αυτές τις «Κυρίες με το κάπα κεφαλαίο και bold» – όπως συνηθίζω να λέω – θα παραθέσω επιχειρήματα και μόνον. Ανοίγοντας τη συζήτηση επί καιρίων θεμάτων της σημερινής πραγματικότητας.

Τώρα πλέον, προειδοποιώ : πρόκειται για τον «μακράν ισχυρότερο στρατό στην Ιστορία της ανθρωπότητας».

Και την  – πρόωρη για τα πλάνα μου – αφύπνισή του, που ήδη διαπιστώνεται, την προκάλεσε η εθνικά υπερήφανη στάση του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά του Αλέξη Τσίπρα.

Όλο το άρθρο :

 

Και τώρα πεντοζάλη

Ε

Γράμμα σε έναν Έλληνα πατριώτη

Φίλε μου,

Σίγουρα, περιμένεις με ενδιαφέρον την αυριανή (22/6/15) ειδική σύνοδο κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με αποκλειστικό θέμα την χώρα μας. Και, πιθανότατα, έχεις ήδη κάνει μία πρόβλεψη για το τι θα προκύψει. Όχι – φυσικά – ακριβώς τί θα προκύψει, αλλά σε ποια κατεύθυνση θα είναι.

Σου γράφω, αυτήν την κρίσιμη ώρα, για να δούμε αλλιώς την πρόβλεψή μας. Το τί σημαίνει αυτό το «αλλιώς», θα το δεις προς το τέλος αυτού του γράμματος. Εννοείται πως αυτό το «αλλιώς» είναι απλώς η γνώμη μου.

Όλο το άρθρο :

Γράμμα σε έναν Έλληνα πατριώτη

Ε

ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ

Φίλοι και φίλες,

Μπροστά στην κατάσταση που διαμορφώνεται απέναντι στους βάρβαρους δανειστές, έχουμε το ιστορικό χρέος να δούμε τα πράγματα ψύχραιμα. Ρεαλιστικά. Δημιουργικά. Αποτελεσματικά – το κυριότερο.

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει απόλυτο δίκιο στη δήλωση «Τώρα αρχίζει η διαπραγμάτευση». Πράγματι τώρα γίνεται αντιληπτό από τους ισχυρούς ότι η Ελλάδα ούτε παίζει αλλά ούτε και είναι μικροπρόβλημα.

Αλλά και ο αειθαλής Μανώλης Γλέζος έχει δώσει – σε ανύποπτο χρόνο – ένα εξ ίσου σημαντικό μήνυμα : «Αρνηθείτε τα πάντα, αλλά μην γίνετε όμηροι της άρνησης».

Η ημερομηνία 2 Οκτωβρίου 2011 έχει μείνει βαθιά χαραγμένη στην μνήμη μου. Παρακολούθησα προσεκτικά την συγκλονιστική ομιλία του στο Ξυλόκαστρο για τα ναζιστικά εγκλήματα στη χώρα μας και την δίκαια απαίτηση αποζημιώσεων. Του πρότεινα, αμέσως μετά, «Να σας ξεκουράσουμε ;». Και μου έκανε την τιμή να μου παραχωρήσει το βήμα, λέγοντας «Να με ξεκουράσετε».

Μπροστά σε δεκάδες παριστάμενους έδωσα την ρητή υπόσχεση «Άμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρονες». Μιλούσα – υπαινικτικά βέβαια – για ανορθόδοξο οικονομικό πόλεμο στην σημερινή επάξια διάδοχο των ναζιστών. Και ο αγωνιστής-σύμβολο ανταπάντησε αμέσως και διά μακρών, καταλήγοντας με τα λόγια που του απηύθυνε ο μικρός του αδελφός όταν τον έπαιρναν για εκτέλεση οι ναζί.

Φίλοι και φίλες,

Η συγκίνηση δεν φθάνει. Δεν φθάνουν τα λόγια, αν δεν γίνουν πράξη. Θέλησα – να το πω ωμά – να σας συγκινήσω, μπας και κάποτε κινηθείτε.

Όσοι τυχόν ακόμη με θεωρείτε αιθεροβάμονα, έχετε μια ακόμη ευκαιρία να το ξανασκεφθείτε. Πολύ πιθανόν να μην θυμάσθε, ακόμη κι αν το ξέρατε, ότι για το ισχυρό μας όπλο στην διαπραγμάτευση έχω μιλήσει από καιρό, από το χειμώνα. Δεν μπορούν να μας γκρεμίσουν, γιατί θα γκρεμοτσακιστούν χειρότερα – να το πω απλά.

Αλλά και την περασμένη Κυριακή σχολίασα σε περίοπτο fb-τοίχο : «Τώρα που "τα κατέβασαν", κάναν γαργάρα τα τελεσίγραφα, σηκώνουν τα τηλέφωνα, συζητάνε τις απορριφθείσες, ομολόγησαν το φόβο τους για τις αγορές κουλουπού ... είναι η ώρα να "τους την κάνουμε γυριστή". Χωρίς έλεος και αναστολές. Η γνώμη μου.»

Ακολούθησε, λίγες ώρες αργότερα, η γνωστή δυναμική αποχώρηση της τριμελούς αντιπροσωπείας της χώρας μας. Σύμπτωση επί του προφανούς ήταν, και τίποτα παραπάνω.

Φίλη/φίλε,

ΔΕΝ διεκδικώ «δάφνες». Διεκδικώ απλώς την προσοχή σου. Άσε τις εύκολες δικαιολογίες για το που βάζεις ένα like, κι αν το θυμηθείς. Και share ούτε να το συζητάμε.

Όσοι και όσες θα είχε βαρύνουσα σημασία να κοινοποιήσετε άρθρο μου το αποφεύγετε όπως ο διάολος το λιβάνι. Παχιά λόγια συμπάθειας και τίποτα άλλο. Κοινοποιούν μόνο λίγοι απελπισμένοι και ξεχασμένοι.

Αλλά η κατάσταση είναι ακριβώς αυτή τώρα :

Το βασικό ενδεχόμενο είναι να πετύχουμε τον «στόχο». Να προκαλέσουμε τεράστια βλάβη στους βάρβαρους, μαζί και σε όλον τον πλανήτη. Αλλά ο στόχος μας ο λογικός είναι να πετύχουμε κάτι με την απειλή μας. Όχι να την πραγματοποιήσουμε.

Το εναλλακτικό ενδεχόμενο είναι να ακυρωθεί σταδιακά η απειλή. Το παρατεταμένο επικοινωνιακό «μασάζ», στην παγκόσμια κοινή γνώμη και – κυρίως – τις αγορές, κάνει μεθοδικά την δουλειά του. Κι αν καταφέρουν να ακυρώσουν την απειλή μας, η τιμωρία μας θα είναι παραδειγματική.

Φίλοι και φίλες,

Προτείνω κάτι άλλο, εντελώς εκτός της τρέχουσας αντιπαράθεσης. Άλλωστε ένα από τα κινέζικα που σας βομβαρδίζω καθημερινά λέει : «Τα σκληρά λόγια και οι φτωχές σκέψεις ποτέ δεν διευθετούν την προστριβή». Και είναι σωστό – όχι ;

Προτείνω, λοιπόν, να λύσουμε το πρόβλημά μας εξ ιδίων. Πώς ; Εμπνέοντας τις αγορές. Με ποιόν τρόπο ; Με μία απλή αντικατάσταση του αντικειμενικού συστήματος αξιών ακινήτων με το ρεαλιστικό σύστημα που προτείνω.

Οι λεπτομέρειες, για όσους έχουν χρόνο για λεπτομέρειες αυτή την στιγμή, είναι στο άρθρο : «Αντικειμενικές» ή ρεαλιστικές αξίες ακινήτων ;

Το θέμα, όμως, είναι ακριβώς αυτό : αρκεί μία επίσημη δήλωση, π.χ. του Γιάνη Βαρουφάκη, ότι απλώς θα εξετάσει την πρόταση, για να απογειωθεί το χρηματιστήριό μας. Δεν κοστίζει τίποτα και υπόσχεται πολλά.

Τι υπόσχεται ; Δισεκατομμύρια από την εξάσκηση warrants της Εθνικής την επόμενη κιόλας βδομάδα. Μήπως δεν τα θέλουμε ; Μήπως είμαστε πράγματι «όμηροι της άρνησης» ;

Εσύ, φίλη/φίλε,

Θα σταθμίσεις την σοβαρότητα της κατάστασης, και την προσφερόμενη δυνατότητα. Και με την στάση σου είτε θα βρεις τρόπο να βάλεις το «λιθαράκι» σου είτε θα καταστείς συνεργός στο έγκλημα κατά των παιδιών της χώρας μας.

Αυτή την ώρα, τρίτο ενδεχόμενο δεν υπάρχει. Η γνώμη μου – πάντα.

Διμηνιό 18 Ιουνίου 2015 10:00 π.μ.

ΓΔ  703,05  ΕΤΕ 0,906

Κώστας Τζαναβάρας

ελεύθερος σκοπευτής πολιτικός

Ελεύθερη οικονομία ή κοινωνική ευημερία ;

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Φαίνεται, ίσως, ότι το ερώτημα του τίτλου θέτει εκβιαστικό δίλημμα του στυλ «ή το ένα ή το άλλο». Ή, από την άλλη, να οδηγεί σε αυτόματες απαντήσεις. «Φέρνει» κάπως σε ντεμοντέ η ερώτηση – όχι ;

Προ ημερών, διαδικτυακός φίλος, σχολίασε χαρακτηριστικά : «Πολύ απλά βλέπω το τέρας του πληθωρισμού να κυλά σαν χιονόμπαλα και δυστυχώς δεν υπάρχουν ανακλαστικά διότι όλοι κοιτάμε τον σκιέρ που έρχεται μπροστά μας με άριστοτεχνικούς τρόπους κατάβασης ... Θα είναι αργά όταν κάποιος αναφωνήσει ... Δεν έχουμε σκί..!»

Συμπέρασμα ; Η μέχρι πρότινος ανόητη ερώτηση «Έχουμε σκι ;», όχι μόνο «στέκει», αλλά ζητάει και απάντηση επειγόντως. Χώρια που έχουμε και το τέρας του α-π-ο-πληθωρισμού …

Προσωπικά, ασπάζομαι την σκέψη ότι τα διλήμματα, τριλήμματα και δεν συμμαζεύεται έχουν μία απλή μεθοδολογική απάντηση : προτεραιότητες. Όπως π.χ. όταν έχουμε να διαλέξουμε μεταξύ ενός σοβαρού επαγγελματικού rendez vous και μίας μη δεκτικής αναβολής υποχρέωσής μας ως γονείς. Αποφασίζουμε συνειδητά τι είναι πρώτο για μας. Μετά μπαίνουν όλα σε σειρά, ακόμη και οι τυχόν ζημιές που συνειδητά θα αποφασίσουμε να αναλάβουμε.

Στο ταπεινό αυτό άρθρο, θα κάνω μία φιλότιμη προσπάθεια να αποδείξω ότι δεν υπάρχει καν δίλημμα. Αρκεί να κάνουμε μία γενναία προσπάθεια να ξαναβάλουμε κάποια πράγματα σε ορθολογική βάση. Και, κυρίως, βάζοντας προτεραιότητες.

Συστηματικά, άλλωστε, επιτίθεμαι σε στερεότυπα υπεράνω υποψίας. Κάπως έτσι, άλλος διαδικτυακός φίλος σχολίασε [επίσης δημοσίως] το άρθρο «Grexit : Αμήν και πότε !!!» ούτω πως : «Γενικού χαρακτήρα, δεν βγάζεις άκρη. Θα μπορούσε να το είχε συντάξει από Νεοδημοκράτης ως και ΣΥΡΙΖΑιος».

Στα πλαίσια αυτά, ως προγεφύρωμα, αισθάνομαι ότι χρειάζεται να κουράσω τον πρόθυμο αναγνώστη με τρία κρίσιμα λήμματα, τρία φαινόμενα  : της αρένας, της ανάντη λύσης και της σποράς. Μετά η συρραφή ιδεών, που έχουν ήδη φιλοξενηθεί στο www.analyst.gr, θα είναι – πώς να το πω ; – μη ανέφικτη.

"Τα σκληρά λόγια και οι φτωχές σκέψεις
ποτέ δεν διευθετούν την προστριβή."
Κινέζικη σοφία, εκδόσεις Οδυσσέας

Όλο το άρθρο :
Ελεύθερη οικονομία ή κοινωνική ευημερία ;

 

E

Fuck euro and eurobonds

EUR/USD (EURUSD=X)

Watchlist

1.1241 +0.0018(+0.16%) CCY - As of 3:23AM EDT

 

 http://finance.yahoo.com/echarts?s=EURUSD=X&t=5d&l=on&z=l&q=c&c=#{%22range%22:%225d%22}

 

 

«Αντικειμενικές» ή ρεαλιστικές αξίες ακινήτων ;

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Με το από 7/9/14 άρθρο «Ο κανόνας της περιουσίας και η Έξοδος», έχω προτείνει «μία νέα αντίληψη στη θεμελιώδη ρύθμιση της Οικονομίας ενός Κράτους». Η πρωτότυπη αυτή ιδέα περιλαμβάνει συνολικό σχεδιασμό φορολογικού συστήματος, νέου μακροοικονομικού δείκτη και εθνικού νομίσματος..

Πυλώνας αυτού του συστήματος είναι το «Ρεαλιστικό σύστημα» αξιών περιουσιακών στοιχείων. Πρόκειται για σύστημα που «διασφαλίζει κατά τεκμήριο εύλογο διοικητικό καθορισμό της αξίας ακινήτων, μεταφορικών μέσων και επιχειρήσεων».

Υπό τις παρούσες κρίσιμες συνθήκες, εδώ αναπτύσσεται επί μέρους πρόταση για την άμεση προώθηση αυτού του πυλώνα, όσον αφορά τα ακίνητα. Εδώ, μάλιστα, πρωτο-παρουσιάζω και σημαντική βελτίωση. Αφορά υποστηρικτικό σύστημα, αυτόματο και αυτορρυθμιζόμενο, που εξασφαλίζει συνεχώς μία εύλογη προσέγγιση της εμπορικής αξίας του ακινήτου.

Το σύστημα θα μπορούσε κάλλιστα να προωθηθεί άμεσα, αντί του ήδη προγραμματιζόμενου επανακαθορισμού «αντικειμενικών» αξιών ακινήτων σε όλη τη χώρα.

Ο ενδιαφερόμενος αναγνώστης, καλείται να συγκρίνει και να κρίνει. Εάν – εάν ! – βρει σωστό και σκόπιμο το σύστημα, ο,τιδήποτε πράξει – ή δεν πράξει – παρακάτω, εναπόκειται στην αποκλειστική του ευθύνη.

Όλο το άρθρο :

«Αντικειμενικές» ή ρεαλιστικές αξίες ακινήτων ;

Ε

«Ο μαχητικός ;»

«Ο μαχητικός ;»

Ήταν μία κομψή και δυναμικά ευφυής Κυρία. Σε κοίταζε μέσα από τα χαρακτηριστικά γυαλιά της και καταλάβαινες ότι τα είχε «μετρήσει» όλα. Αμέσως.

«Ποιος σε γνώρισε, Γιώτα μου, και δεν ένοιωσε την ο­μορφιά και τη λουλουδένια τρυφερότητα της ψυχής σου;» πρόφερε στον επικήδειό της, με σεβασμό και αγάπη, ο καθηγητής Πανεπιστημιου Αλέκος Κωστάρας.

Γνώρισα την Γιώτα Παπαγιαν­νοπούλου-Κωστάρα ένα ηλιόλουστο μεσημεράκι, πριν κάπου δύο χρόνια. Πηγαίναμε για την τακτική βδομαδιάτικη συνάντηση. Και κάπου στην Περιάνδρου την χαιρέτησε ο Βαγγέλης Κόκκινος. Όταν με σύστησε δεν είχε προλάβει να προφέρει καν το όνομα της, και η έμπειρη δασκάλα είχε προλάβει να «φορέσει» το θεόγλυκο χαμογελό της, αλλά και να κάνει την ρητορική ερώτηση του τίτλου.

Και προ μηνών, στην τιμητική εκδήλωση για τον αγαπητό αδερφό της και δάσκαλο-μάεστρο μας, τον Αλέκο Παπαγιαννόπουλο, με τον ίδιο αυθορμητισμό, τον γεμάτο αυτοπεποίθηση, δεν δίστασε να μου τον «καρφώσει». Ετοίμαζα το άρθρο-αφιέρωμα για την ΦΩΝΗ μας, και μου έδωσε την πληροφορία : «8 χρόνων είχε χορωδία γειτονιάς στο Βέλο».

Η αξιολάτρευτη Κορινθία εξέφρασε μονολεκτικά ένα ευρύ κοινό που με τιμά με την προσοχή του. Ένα κοινό που εμφανώς παρακολουθεί με ανάμεικτα συναισθήματα την αρθρογραφία μου στην Εθνική μας Έπαλξη. Ανάμεικτα γιατί η ελπίδα ανακατεύεται με απορία για το «μα πώς είναι δυνατόν ;».

Γι’ αυτό και έχω αραιώσει την αρθρογραφία. Είναι η ώρα να μιλήσουν τα αποτελέσματα και μόνον.

Σήμερα Δευτέρα 18 Μαΐου 2015 θα περιορισθώ σε μία θεωρητική απάντηση στις εύλογες απορίες. Και είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και επίκαιρο το ερώτημα που επανέφερε σε άρθρο της η εκ Φενεού συγγραφέας κ. Ντίνα Βλάχου.

Είχε ρωτήσει, προ δεκαετιών, «Κύριε Καθηγητά, είναι η παγκοσμιοποίηση μια σούπα που μέσα βράζει ένας καρχαρίας και μια σαρδέλα;». Τώρα πιά την ερώτηση που δεν απάντησε ο τότε ερωτηθείς, μπορούμε να την δούμε με άλλο μάτι.

Και, εγκαταλείποντας τα επιτρεπόμενα «εν ποιητική αδεία», να πούμε ότι επρόκειτο εξ αρχής για εκατομμύρια καρχαρίες και δισεκατομμύρια σαρδελίτσες.

Από τότε :

Πρώτον, απεδείχθη ότι οι σαρδελίτσες συνεχώς ελαττώνονταν. Όχι τόσο σε αριθμό, όσο σε ψαχνό. Έτσι, οι όλο και πιο αδηφάγοι καρχαρίες δεν χορταίνουν σαρδελίτσες.

Δεύτερον, απεδείχθη ότι κάποιοι καρχαρίες – πέραν του Ατλαντικού – δεν είχαν και κανένα ηθικό πρόβλημα να «ρίξουν» άλλους καρχαρίες. Παραβιάζοντας ασύστολα τους κανόνες της ίδιας της παγκοσμιοποίησης. Κάπως έτσι το αλληλοφάγωμα καρχαριών καλά κρατεί και διαμορφώνει χαοτικό περιβάλλον.

Τρίτον, απεδείχθη ότι πολλές σαρδελίτσες όχι μόνον αντιστέκονταν στην ισοπεδωτική επίθεση, αλλά άρχιζαν να κάνουν και βάσιμες σκέψεις αντεπίθεσης και νίκης.

Κάπως έτσι, τέταρτον, απεκαλύφθη ότι κάπου εκεί κολυμπούν και δελφίνια. Τα οποία δελφίνια έχουν την ικανότητα να νικούν κατά κράτος τον καρχαρία. Όπως συμβαίνει και στην θάλασσα. Και δρουν οργανωμένα, σαν ομάδα, χωρίς να χρειάζονται καταστατικά, διαδικασίες, τίτλους, εκλογές, καρέκλες και τα συναφή γνωστά από τον κόσμο των καρχαριών.

Κάπου εκεί βρισκόμαστε. Ψάχνουμε τρόπο ώστε, την ώρα της βέβαιης ήττας του, να μην καταστρέψει ο καρχαρίας τον πλανήτη

Την αγάπη μου.

Κόρινθος 18.5.15

Κώστας Τζαναβάρας