ReMeddling: Corruption

Dear Donald,

Ο αρχαίος Περικλής, είχε πει: «Προς γαρ το τελευταίον εκβάν, έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται». Σύμφωνα με την τελική έκβαση, κρίνεται και κάθε τι από τα συμβάντα.

Κατ’ ουσίαν, όπως βεβαίως αντιλαμβάνεσαι, διετύπωσε μία καλή συμβουλή, για όσους θέλουν να ξέρουν «που πατούν και που βρίσκονται». Στη συνέχεια, και που πηγαίνουν.

Θα πρόσθετα, μία διευκρίνιση: κρίνουμε ως προς το αποτέλεσμα, δεν είναι το αποτέλεσμα η κρίση. Αλλιώς: οι επιλογές μας κρίνονται όχι από το αποτέλεσμα, αλλά από το τι θα μπορούσαμε να είχαμε προβλέψει γι’ αυτό. Μικροδιαφορά, αλλά σημαντική.

Η πυξίδα

Η όλη προσπάθεια, η «αναμέτρησή μας ως κοινωνία και ως πολιτισμός», όπως το είχες διατυπώσει προεκλογικά, ήταν και είναι απέναντι στη διαφθορά. Το “totally corrupt political establishment” (πλήρως διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο).

Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι βλέπεις το θέμα περισσότερο ως ζήτημα προσώπων. Βλέπεις, δηλαδή, πιο σημαντικό –απ’ ό,τι όντως είναι– το θέμα των προσωπικών ευθυνών.

Αν θες να πιάσουμε από την αρχή τον προσανατολισμό, σκέψου αυτή τη στιβαρή θέση: «Αυτό που είναι άρρωστο, δεν είναι τα άτομα. Είναι το σύστημα.» -Νίκος Καλογερόπουλος (Nicolas Kaloy).

Απώλεια προσανατολισμού

Κυνηγάς τον Biden για πράξεις πολιτικής διαφθοράς, ενώ στην ουσία είναι καταδικασμένος στη συνείδηση των οπαδών της πολιτικής κορρεκτίλας πιο πριν. Μέχρι κι ο Obama, είχε τότε! «στραβοκαταπιεί».

Εξηγώ: Το “conflict of interest” (σύγκρουση συμφερόντων), υπάρχει από τη στιγμή που ο γιός του στρογγυλοκάθησε στην ακριβοπληρωμένη καρέκλα, που καταφανώς τον έβαλε ο μπαμπάς του ο Αντιπρόεδρος. Κάνει-δεν-κάνει αυτά που βάζεις να ψάχνουν. Το ‘πιασες;

Φυσικά, άλλο θέμα τι έχεις βρει…

Αν δεν έχεις βρει κάτι, όμως, κινδυνεύεις να τον «βγάλεις λάδι», και να σου γυρίσει το θέμα boomerang. Και τότε θα είναι πολύ αργά για να μιλήσεις για “conflict of interest”. Πρώτα απ’ όλα, γιατί θα τον έχουν αποσύρει.

Αποτέλεσμα: από εκεί που μπορούσες να είχες μία νίκη που κανείς δεν θα μπορούσε να σου αρνηθεί, με τα κριτήρια του συστήματος, βρέθηκες παγιδευμένος σε πλεκτάνη.

Εις βάθος

Η ουσία αυτού του άρρωστου συστήματος, είναι η γερμανοποίηση της ανθρωπότητας. Ένα απρόσωπο σύστημα που μας κάνει μηχανές. Η χαρά του γερμαναρά: να είναι όλα ίδια καθημερινά και ακριβώς στην ώρα τους. Τα μυαλά σε ράγες. Έτσι το βλέπω.

Η τεχνολογία, ωθεί τους πάντες στη μηχανική ζωή και την πνευματική υποβάθμιση. Βάλε και την προπαγάνδα, ως χιτλερικής εμπνεύσεως πατέντα. Και κανείς δεν έχει βγάλει κάτι για την προστασία του ανθρώπου από την πλύση εγκεφάλου.

Ένας «παγετώνας», βραδυκίνητος αλλά ανεξέλεγκτος.

Μια τέτοια πολιτική, μόνον διεφθαρμένοι πολιτικοί μπορούν να την προχωρούν. Εξαίρεση, προφανώς, η Γερμανία. Στη Γερμανία, είναι φυσική και αποδεκτή αυτή η πορεία. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει –ακόμη!– μεγάλη διαφθορά στη Γερμανία.

Ο άνθρωπος-μηχανή, όμως, καταλήγει να θεωρεί τη διαφθορά επίτευγμα. Αναγκαίο κακό για τον πειθαναγκασμό των απείθαρχων.

Το κάστρο

Όσο κι αν σου φανεί παράξενο, το κάστρο που έμεινε άπαρτο, είναι το χρηματιστήριο. Ως γνωστόν, οι αγορές εκφράζουν τα συναισθήματα της μάζας. Ε λοιπόν, όσο κι αν το χειραγώγησαν, όσο κι αν το δυσφήμισαν, παρέμεινε εκφραστής συναισθημάτων.

Ακόμη και τα συναισθήματα απογοήτευσης, όμως, συνιστούν γερή αντίσταση στη γερμανοποίηση. Αυτή η αντίσταση, είναι το πιο σημαντικό. Το διακύβευμα.

Άκρον άωτον

Φαντάσου ότι, για να το καταφέρουν, έφθασαν μέχρι και να επινοήσουν ολόκληρη επιστημονική θεωρία που σε βγάζει στραβό. Μόνον τυφλοί, δεν μπορούν να δουν τις τάσεις της αγοράς. Κι όμως, λανσάρισαν την περιβόητη «Θεωρία της τυχαίας πορείας».

Θεωρία, που είναι απλούστατο να καταρριφθεί επιστημονικά. Αλλά που εξακολουθεί να στηρίζει θεωρητικά τη συστηματική υπερτίμηση των options, αλλά και –κυρίως!– το «κρέμασμα» των πάντων από τα χείλη του εκάστοτε εκφωνητή των «ειδήσεων».

Κανείς δεν προσέχει αν αυτές οι …ειδησάρες επηρέασαν έστω την κοντοπρόθεσμη τάση της αγοράς. Πείθουν, απλώς, οι εντυπώσεις των πρώτων ωρών.

Η ψυχή

Το πρώτο δείγμα πολιτικής αντίστασης από «κάστρο», ήταν αναμφισβήτητα το 61,2% ΟΧΙ του Ελληνικού Λαού. Στο δημοψήφισμα του ‘15, εκφράσθηκε ολοκάθαρα η υπεύθυνη απόφασή μας. Απέναντι στην Ιστορία του τόπου, αλλά και στο μέλλον των επερχομένων γενεών, ψηφίσαμε: «Ως εδώ, κι όσο κάνει».

Οιοσδήποτε νοήμων, που θα σκεπτόταν τι οφείλει σε αυτόν τον λαό, τον ίδιο τον πολιτισμό του δηλαδή, θα έβαζε στην άκρη τα ψωροδισεκατομμύρια των δανείων. Θα αναγνώριζε αβίαστα ποιος ακριβώς λαός «μίλησε». Θα έβαζε στην άκρη τους κανόνες, για να μελετήσει και να αξιοποιήσει την εξαίρεση. Και θα έσκυβε με ενδιαφέρον, στην ασύλληπτη για άλλους λαούς αποκοτιά μας.

Θα έψαχνε ενδελεχώς για το καινούργιο μήνυμά μας στον πολιτισμό που γεννήσαμε. Αυτόν που παρακμάζει. Όχι;

Διαγωγή

Δεν έγιναν καν δημοσκοπήσεις που θα πιστοποιούσαν το συνταρακτικό: κατέρρευσαν οι κομματικές γραμμές. Θα αποδεικνυόταν, κυρίως, ότι το 61,2% ΟΧΙ κάθε άλλο παρά ήταν ιδιοκτησία της –πράγματι ανόητης– Αριστεράς. Εκφράσθηκε αυθεντικά υψηλό φρόνημα.

Αντιθέτως, οι συνασπισμένοι πια πολιτικάντηδες, υπό γερμανικές ευλογίες, βρήκαν ευκαιρία για ακόμη χειρότερα. Κι ακόμη κι εσένα, σε έπεισαν ότι η Ελλάδα πάει καλά. Σκυμμένη και ξεπουλημένη.

Η συνέχεια

Αύριο, 28^η Οκτωβρίου, αυτός ο λαός, γιορτάζει το προηγούμενο ΟΧΙ του σε φασιστική-ναζιστική επέλαση. Ένα ακόμη καίριο ηγετικό μήνυμα, τεράστιας ηθικής αξίας. Λεπτομέρεια, πάλι, η ουσιαστική συμβολή μας στην αντίσταση.

Βρες, Πρόεδρε, κάτι να πεις –μέσα σου.

Παράταση

Το μέτωπο είναι ανοικτό. Όπως και τότε, η μεγάλη κρίσιμη μάχη είναι στη Μεγάλη Βρετανία. Αλλά, το περιπόθητο Brexit, ίσως είναι καλό να ιδωθεί υπό το πρίσμα της πρώτης άρδην υποχώρησης της Γερμανίας. «Η πολυπολιτισμικότητα απέτυχε», ψέλλισε η παμπόνηρη frau προ ημερών, φροντίζοντας επιμελώς να μην πολυακουσθεί.

Είναι ιστορική ευκαιρία, νομίζω, να «εξηγηθεί» στη Γερμανία ότι δεν κάνει απλώς λάθη. Είναι ανόητη. Αν καταφέρναμε να κοιταχτεί στον καθρέφτη, θα άλλαζαν πολλά.

Προεξοφλώ –δεν κάνω και κάτι άλλο. Αλλά, έχω τη γνώμη ότι είναι καλύτερο για τη Μεγάλη Βρετανία να δοκιμάσει να συμβάλει αποφασιστικά στην απογερμανοποίηση της Ευρώπης, παρά να αποσυρθεί από μία Ευρώπη που θα παραμείνει εσαεί γερμανοκρατούμενη.

Όθεν,

“Three good reasons to remain”?

Ο πρώτος, έστω μέχρι νεωτέρας, η αναμέτρηση. Ο δεύτερος, 12.971,33. Αν χρειάζεται και τρίτος, σκεφθείτε κάτι κι εσείς. Άντε πια.

Sincerely yours,

Kostas

27 Οκτωβρίου 2019

Κώστας Τζαναβάρας

ReMeddling: Method

Dear Donald,

Στην πρώτη σου ομιλία στο Κογκρέσο, στις 28.2.17, είχες ισχυρισθεί κάτι θεμελιώδες: “the age of small thinking is over” (η εποχή της μικρόνοιας πέρασε). Και το βλέπω θεμελιώδες, γιατί καθορίζει το ΠΩΣ σε εκείνο το ΤΙ & ΠΟΙΟΣ που σου έγραφα την προηγούμενη Κυριακή: «ένας insider που θέλει να αλλάξει το σύστημα».

Εσύ, βέβαια, δεν μιλάς για αλλαγή συστήματος. Αλλά είναι τόσο χοντρές και τόσο πολλές οι αλλαγές που σπρώχνεις, που η αλλαγή συστήματος δεν χρειάζεται να διατυπωθεί λεκτικά. Προχωρά μόνη της.

Όθεν, ερωτώ: αισθάνεσαι ότι προωθείς αλλαγές με έξυπνο τρόπο; Πολιτεύεσαι έξυπνα; Κυβερνάς έξυπνα;

Η συνταγή

Η αλήθεια είναι ότι κάνεις πολλά έξυπνα κόλπα.

Ευφυέστατα, βραχυκυκλώνεις τους αντιπάλους σου, όπως και τους παγιδευμένους στην προπαγάνδα. Αναδεικνύεις διλλήματα ουσίας, υποδεικνύεις αντιφάσεις, αποκαλύπτεις ανάγλυφα την εναντίον σου προκατάληψη.

Τους κάνεις να «σε κυνηγάνε», σε πρώτο χρόνο, και να «καταπίνουν τη γλώσσα τους» σε δεύτερο χρόνο. Μοιραία, κάποια στιγμή, θα αρχίσουν να σκέφτονται λίγο περισσότερο τις ανακλαστικές αντιδράσεις τους.

Από πλευράς μου, έχω από καιρό υποδείξει: «Μπορεί κανείς να παραπλανήσει έναν άνθρωπο ως προς την αλήθεια και μπορεί κανείς να παραπλανήσει έναν άνθρωπο οδηγώντας τον προς την αλήθεια. Γιατί πράγματι όταν ένα άτομο διακατέχεται από ψευδαισθήσεις, μόνο εάν το παραπλανήσεις μπορείς να το κάνεις να δει την αλήθεια.»

Για περισσότερα: Οι κινήσεις Trump και η συνταγή Kierkegaard (23.4.17)

Η κατάχρηση της συνταγής

«Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», σε αυτή την περίπτωση, αλλά υπό μία προϋπόθεση: να αγιασθεί ο σκοπός. Πώς; Η παραπλάνηση να οδηγήσει στην αλήθεια. Τουτέστιν: από τα αποτελέσματα, όχι από την πλάκα.

Για περισσότερα: Ποιος αγιάζει τα μέσα του Προέδρου Trump; (29.8.17)

Να στο πω, όμως, στα ίσια: δεν βλέπω πως θα καταφέρεις εκείνο που λες όλο και σπανιότερα: “get the job done” (σε απόδοση Ομήρου από Καζαντζάκη: να τελέψεις τις δουλειές σου).

Και με μισή δουλειά, δεν νοείται δικαίωση. Το σύστημα, γρήγορα θα ευνουχίσει ό,τι καλό έκανες.

Πρόβλεψη

Εν ολίγοις, η εικόνα που έχω σχηματίσει: Ας πούμε ότι θα έχεις αναμορφώσει την οικονομία, θα έχεις συμμαζέψει την κοινωνία, θα έχεις κάνει τα απίστευτα για την παγκόσμια ειρήνη κ.τ.τ. Ε λοιπόν, οι πολλοί θα πάνε να ψηφίσουν τον πρώτο τυχόντα που θα τους πείσει ότι μπορεί στοιχειωδώς να σε αντικαταστήσει.

Στοιχειωδώς, εδώ, σημαίνει να μην εμπνέει απόλυτη βεβαιότητα ότι θα γίνει κραχ την άλλη ημέρα. Όπως ακριβώς στο γράφω.

Αιτιολόγηση

Αυτό το απύθμενο μίσος, έχει δύο βασικούς λόγους.

Πρώτον, τους είναι αδύνατον να σε καταλάβουν. Δεν μπορούν π.χ. να βρουν τι συμφέρον έχει ένας insider να αλλάξει το σύστημα. Άρα «λες ψέματα».

Και δεύτερον, όσο πιο έξυπνα τα κόλπα σου, τόσο πιο βλάκες αισθάνονται. Πόσο μάλλον, όταν προκαλείς όπως προκαλείς. Τουτέστιν: κάνοντας κατάχρηση της συνταγής.

Παραδείγματα

Κάπου σε πήρε το μάτι μου να λες: “a nasty diatribe not focused on the facts”. (μια δυσάρεστη διατριβή άσχετη με τα πράγματα). Για ρώτα 100 επιστήμονες με μεταπτυχιακό, να δεις πόσοι –χάνοντας πιά την υπομονή τους– θα πατούσαν την σκανδάλη σε γεμάτο 45άρι που θα στηριζόταν στον κρόταφό σου.

Λεπτομέρεια η ποιότητα των διατριβών –γενικά μιλώντας φυσικά.

Άλλο. Ο Mike, στην Άγκυρα, το έσωσε όμορφα. Είπε, εν ολίγοις, ότι το ραβασάκι σου στο σουλτάνο εξέφραζε συναισθήματα, και αυτό συμβαίνει μεταξύ καλών φίλων. Για ρώτα τους 100 επιστήμονες τι λένε. Πώς να δικαιολογήσουν έκφραση οργίλων προεδρικών συναισθημάτων, όταν έχουν στα “out” τα έντονα συναισθήματα οποιουδήποτε.

Ο δρόμος της πειθούς

Αντιτείνω: δεν είναι κακό να πείσεις. Αλλά για να τους πείσεις, χρειάζεσαι μέθοδο. Κατάλληλη μέθοδο. Και μην είσαι και τόσο σίγουρος για την αποτελεσματικότητα του bullying.

Η συνταγή, σου δίνει πατήματα, προγεφυρώματα. Είναι μόνον μία καλή αρχή. Έχοντας, όμως, μέθοδο με προοπτική επιτυχίας, θα παρατήσεις ευχαρίστως τις παραπλανήσεις και το bullying. Η γνώμη μου.

Χρειάζεται, λοιπόν, να προσκομίζεις αποδείξεις που πείθουν όχι εσένα αλλά αυτούς. Αφού π.χ. το ραβασάκι είχε οργή, γιατί δεν τους λες τι έλεγε ο Αριστοτέλης περί οργής; Και ας μας πουν τη γνώμη τους. Καλό;

Χρειάζεται, δηλαδή, να είναι αποδείξεις συμβατές με το σύστημα που δέχονται αυτοί ότι κάποιος συλλογισμός συνιστά απόδειξη.

Η κρίσιμη λεπτομέρεια

Να, όμως, τι σου προτείνω ακριβώς: να διορθώσεις το σύστημα που τους έμαθαν να σκέπτονται. Να το νικήσεις στο δικό του «γήπεδο». Έτσι, θα τους φύγει και ο τρόμος για τα μελλούμενα με το νέο σύστημα.

Εσύ, μάλλον δεν καταλαβαίνεις ότι σπρώχνεις μείζονα ανατροπή συστήματος: βάζεις πρώτα την ουσία, αυτοί βάζουν πρώτα τους κανόνες. Έχεις, εν τέλει, να καταρρίψεις τους κανόνες τους. Να βραχυκυκλώσεις την Επιστήμη. Δεν είναι εύκολο, αλλά γίνεται. Υπογράφω.

Φυσικά, όλα αυτά όχι μόνον με δικές σου προσπάθειες. Εσύ, κυρίως, θα χρειασθεί να πάψεις να ναρκοθετείς τις προσπάθειες πειθούς, με τις καταχρήσεις της συνταγής και του bullying.

Το κλειδί

Να στο πω κι από άλλη σκοπιά –σφαιρική.

Προωθείς –τρόπον τινά– προσπάθειες αλλαγής συστήματος στα πάντα, εκτός από το σύστημα πολιτικής διαλεκτικής. Ακόμη και ο Obama, στο συνέδριό τους το ’16, αναγνώρισε ως «κυριότερο λάθος της προεδρικής θητείας» του το ότι δεν κατάφερε να μειώσει (reduce) την πόλωση (polarization) και την ευτέλεια (meanness).

Αυτή η πόλωση και αυτή η ευτέλεια, ζουν και βασιλεύουν –το ξέρεις. Να, λοιπόν, κι ένα θέμα που συμφωνείτε! Αλλά δεν θα σου πω αυτό που θα πέταγα στα μούτρα του ανεκδιήγητου προκατόχου σου: «ναι, των άλλων».

«Είναι να απορείς»

Η ως άνω πρόβλεψή μου, αν δεν το πρόσεξες, είναι υπό την καλή προϋπόθεση: να τα έχεις πάει καλά. Να μην βρέξουν δηλαδή τα σύννεφα που όλο και μαυρίζουν και ψυχοπλακώνουν τους πάντες. Αδιάφορους και μη.

Κι όταν «το παίζεις καθυστέρηση», δεν είναι κι εύκολο να επισπεύσεις ό,ποτε το έχεις ανάγκη.  Σωστά;

Η Wall Street ζητάει αποτελέσματα, “Closure”. Και μη μου πεις ότι δεν στο είχα γράψει μια βδομάδα πριν. Η αγορά συμφώνησε. Θεαματικά και real time.

Όθεν,

θα σε ρωτήσω στη γλώσσα σου: “Did you get this job done dear Donald?”

Σου θυμίζω για ποια job μιλάμε: “the age of small thinking is over”.

Sincerely yours,

Kostas

20 Οκτωβρίου 2019

Κώστας Τζαναβάρας

ReMeddling: Pax Trumpicana

Dear Donald,

Ακριβώς τρία χρόνια πριν, στις 13 Οκτωβρίου 2016, στο West Palm Beach FL, εκφώνησες έναν εμπνευσμένο και βαρυσήμαντο λόγο. Απέμενε, θυμίζω, λιγότερο από ένας μήνας για τις εκλογές, και ήσουνα με την πλάτη στον τοίχο. Οι πιθανότητες νίκης σου, εκτιμούνταν κάπου στο 12%. Χρώσταγες και πειστική απάντηση για τα περίφημα λογάκια σου στο περιβόητο «λεωφορείο».

4 ημέρες νωρίτερα, το CNN είχε κάνει εξώφυλλο αυτό: “Trump you have 90 minutes”. Εννοούσε το 3^ο και τελευταίο debate. Και υπονοούσε, τελείως ξεδιάντροπα, ότι μόνον για 90 ακόμη λεπτά οι Αμερικανοί τηλεθεατές θα έβλεπαν εσένα. Όλες τις άλλες ώρες, θα έβλεπαν τον “Trump” που ήθελαν τα κανάλια.

Είχα σχολιάσει σχετικά στο Facebook:

Χάνοντας μία μάχη ο μέγας Ναπολέοντας, ζητούσε εξηγήσεις από τον στρατηγό του. Καθώς του τα μάσαγε, του ζητάει να του φέρει γραπτή αναφορά για τα αίτια της ήττας.
Του πηγαίνει, λοιπόν, ένα κατεβατό με 159 λόγους. Ρίχνει βλέφαρο ο περί ου, και βλέπει στο λόγο νούμερο 54 "Μείναμε από μπαρούτι".
Του τσιμπάει το μαγουλάκι του στρατηγού, του ρίχνει και ένα μπατσάκι, και του λέει: "αφού έμεινες από μπαρούτι αγορίνα μου, τους άλλους λόγους τί μου τους έγραψες;".

[Ήγουν: έμεινε από μπαρούτι ο Trump, ή θα κάνει την Αμερική να ενδιαφερθεί για το μπαρούτι που της λείπει;]

Στο debate, λίγες ώρες μετά, για έναν στοιχειωδώς αντικειμενικό παρατηρητή, νίκησες καταφανώς. Αλλά τα media είχαν άλλη άποψη…

Στο λόγο σου, πράγματι, μίλησες για «μπαρούτι», για τα σημαντικά. Γι’ αυτά, δηλαδή, που αποδίδονται με λίγες λέξεις. Γι’ αυτό ακριβώς και τον χαρακτηρίζω «εμπνευσμένο».

Αρχή-αρχή στο άρθρο “Insider”, της σειράς “Trumps & tramps”, σου έγραφα:

Προχθές 13/10, στο West Palm Beach FL, είπες τα πράγματα με το όνομά τους. Και σε πολύ-πολύ βασικά θέματα, όπως η κατάσταση στη χώρα σου, ο Τύπος, οι Clintons και η κρισιμότητα της εκλογικής σου μάχης. Αλλά –για μένα – πρόφερες και την κρισιμότερη λέξη της καμπάνιας σου. Αυτήν που εξηγεί στον πολύ κόσμο ποιος είσαι: ένας insider.

Ίσως δεν θα μάθω ποτέ αν αυτή η επισήμανση επηρέασε ο,τιδήποτε. Το απολύτως σίγουρο, όμως, είναι ότι αυτή η θέση δικαιώθηκε πανηγυρικά. Συνάδει ακριβώς με την επική σου ανατροπή που ακολούθησε. Σωστά;

Η ουσία του λόγου σου, όπως την αντιλήφθηκα τότε, είναι ότι αυτοσυστήθηκες ως ένας insider που θέλει να αλλάξει το σύστημα. Είπες «Αυτή είναι η στιγμή της αναμέτρησής μας ως κοινωνίας, και ως πολιτισμού ακόμη», κι έτσι ήταν.

Κι όταν πρόφερες τα δύσκολα, “It’s not bad. Not bad.”, η φωνή σου έσπασε κάπως, αλλά και το πρόσωπό σου φωτογράφησε όλο το δράμα σου. Δεν συμβαίνουν κάθε μέρα αυτά σε μπαρουτοκαπνισμένους μεγαλοεπιχειρηματίες.

Σου είχα γράψει:

Αυτήν την αυτοπαρουσίαση πρέπει να την κάνεις «βούκινο». Θα αδικήσεις τον εαυτό σου, αν δεν το κάνεις. Είναι κάπου 7 λεπτά στο video. Βάλε να την κόψουν. Και κάλεσε κάθε υποστηρικτή σου να την στείλει στους φίλους του. Μαζί με δυό λόγια δικά του. Όχι μαζικά emails.

Δες σχόλιο –από τότε!– απλού μάστορα. ROTTEN με τ’ όνομα. Παλιόφιλος.

Μακαρι να ειναι γνησιος. Γιατι αν ειναι σαν τον επιπολαιο που δειχνει καηκαμε. Φαντασου το τριο, σουλτανος, ο αλλος ο μουρλος την βορειας κορεας και αυτος. Και δεν εχουμε ανακαλυψει και κατοικησιμο πλανητη ακομη.

Καταλαβαίνεις την επιφυλακτικότητα. Εν ολίγοις, η εκτίμησή μου: λίγοι θα ήθελαν να σε καταλάβουν, αλλά ακόμη λιγότεροι μπορούν να σε καταλάβουν.

Κι αν θέλεις την κατάσταση, με λόγια –από τότε!– ελληνίδας, εύπορης και καλλιεργημένης, ιδού:

Όταν ειμαι θυμωμένη με τον εαυτό μου...παίρνω τηλέφωνο από το σταθερό στο κινητό μου...και δεν το σηκώνω...
Ετσι για σπάσιμο...!!

Προ ημερών, η Clinton το τερμάτισε: “I can beat him again”. Θα μπορούσε να σε ξανανικήσει, λέει. Προσβάλλει το Σύνταγμά σας, πρώτον. Αλλά –το βασικό– τι μυαλά κουμαντάρει άραγε; Τι λέει, στο φινάλε, σε αυτούς που σε υφίστανται εξ αιτίας της;

1,5 εκατομμύριο Καλιφορνέζοι στο σκοτάδι, έγραψε για λίγο το AP, λόγω προβλήματος σε ανεμογεννήτριες, εξ αιτίας προ μηνών πυρκαγιών. Plan B? Ετοιμότητα; Πρόνοια;

Εν ολίγοις: πώς να καταλάβουν –έστω ως ενδεχόμενο!– τι σημαίνει, ένας insider που θέλει να αλλάξει το σύστημα, αυτοί που δεν τα πολυκαταφέρνουν στα στοιχειώδη;

Μήπως τώρα φαίνεται καλύτερα για ποια αναμέτρησή μας ως πολιτισμός μιλάμε;

Dear Donald,

Εκεί που έχουμε φθάσει, στην άκρη του γκρεμού δηλαδή, έχω να σου συστήσω από καρδιάς τα εξής:

Πρώτον, φόρεσε την ταμπέλα «ένας insider που θέλει να αλλάξει το σύστημα». Κάν’την βούκινο. Να την ξέρουν καλά όλοι –είτε φίλοι είτε αντίπαλοι. Χωρίς αυτήν την ταμπέλα, δεν καταλαβαίνει κανείς τίποτα. Ούτε οι αντίπαλοι ξέρουν με τι διαφωνούν, αλλά ούτε και οι φίλοι ξέρουν με τι συμφωνούν ακριβώς. Στο υπογράφω.

Δεύτερον, συζήτησέ το με τον καθρέφτη σου. Δες το video, δες χαλαρά τον απολογισμό σου. Νιώσε το σύστημα που θέλεις να αλλάξεις, σκέψου το σύστημα που φέρνεις και θέλεις να φέρεις. Σκέψου, όμως, ψυχρά, κι αυτό: μήπως το σύστημα σε αλλοίωσε; Η εξουσία;

Τρίτον, κάνε μία σελίδα Α4 τη σύγκριση των δύο συστημάτων. Βάλε αντικριστά, ένα προς ένα, τα χαρακτηριστικά του παλιού και του νέου συστήματος. Αν θες ταμπέλες για τα δύο συστήματα, να η πρότασή μου: «Γραφειοκρατικός καπιταλισμός» vs. «Καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο».

Τέταρτον, κάνε μία ακόμη σελίδα Α4 τη σύγκριση πολιτικών. Τουτέστιν: τι γινόταν πριν από εσένα, και τι κάνεις εσύ.

Πέμπτον, τέλος, και πριν να είναι αργά, σκέψου σοβαρά πώς θα πετύχεις το κρίσιμο προαπαιτούμενο για όλα όσα προωθείς –μαζί και την Ειρήνη: “Turning negative feelings to positive” (στροφή συναισθημάτων από αρνητικά σε θετικά). Χωρίς αυτό, όλα είναι θνησιγενή. Κι αυτό στο υπογράφω.

Από πλευράς μου, έχω σκεφθεί κάτι που εκτιμώ ότι θα ήταν η απόλυτη ανατροπή στα πολιτικά ήθη σας. Αλλά θέλω λίγο καλύτερο timing.

Από σήμερα, πάντως, ξεκινάω τη νέα σειρά κυριακάτικων άρθρων “ReMeddling”. Ένα-ένα, τα βασικά θέματα. Σε κάθε ένα: [1] τι έγραψα το ’16, [2] τι έγραψα ενδιάμεσα, και [3] τι βλέπω τώρα.

Dear Donald,

Τολμώ να πω, ότι την από μέρους σου συνέχεια θα την περιμένουν –για κάποιον καιρό– οι αγορές. Με ενδιαφέρον, και υπομονετικά. Ίσως και κάπως επιφυλακτικά.

Sincerely yours,

Kostas

13 Οκτωβρίου 2019

Κώστας Τζαναβάρας

«Τι τράβηξε ο πρόεδρος της Φινλανδίας στα νύχια του Τραμπ»;

Σκηνές απείρου κάλλους, διαδραματίσθηκαν στις δύο δημόσιες εμφανίσεις του διδύμου Trump-Niinisto, προέδρων ΗΠΑ και Φινλανδίας αντιστοίχως. Τόσο μπροστά στο πασίγνωστο τζάκι του Oval γραφείου, όσο και μετά στη συνέντευξη τύπου, δεν ήταν λίγα αυτά που μπορούσαν να τραβήξουν την προσοχή οιουδήποτε.

Γνωστό ελληνόφωνο site, που έβαλε και τον ως άνω εμπνευσμένο τίτλο, απέδωσε εις την ελληνικήν και το σχόλιο του ASSOCIATED PRESS: «Τι τραβάνε οι πρόεδροι...»…

Συμπληρώνω ταπεινώς: «… την ώρα που επιτίθεται –με τον τρόπο του– στον προτιμότερο αντίπαλό του Joe Biden»…

Ιδού, λοιπόν, ΤΙ τράβηξε, και –κυρίως!– ΓΙΑΤΙ τα τράβηξε τω ώντι:

Πρώτον, το βασικό: «υπέστη και σωματική παρενόχληση από τον Αμερικανό πρόεδρο, ο οποίος αποφάσισε ότι ήταν καλή ιδέα να τον χτυπήσει -φιλικά- στο μπούτι».

Η αλήθεια, διορθώνω το site, είναι ότι τον χτύπησε λίγο πάνω από το γόνατο. Και, παρ’ ολίγον, να του προκαλέσει –λέμε τώρα– ρήξη μηνίσκου.

Πρόκειται, βεβαίως, για τέχνασμα. Σωματικές παρενοχλήσεις, είναι κάτι που συνηθίζει ο “sleepy Joe”. Πώς να καυτηριάζεις τον ένα, κι όχι και τον άλλον;

Παίζει ήδη σε πολλά η ιδέα της παραστατικής ανάδειξης αντιφάσεων. Βραχυκυκλώνει. Και ξυπνάει.

Επί πλέον, δεύτερον, από φινλανδό δημοσιογράφο, υπήρξε σχετική πρόκληση: «Τι θα μπορούσατε να μάθετε από τη Φινλανδία (..);» [σημ.: έχει ανακηρυχθεί η ευτυχέστερη χώρα του κόσμου].

Απάντηση αλά Trump: «Ξεφορτωθήκατε την Pelosi και τον Shifty Schiff».

Πυροσβέστης Niinisto: «Έχουμε χρόνο να το συζητήσουμε αυτό».

Τελείωμα αλά Trump: «Η Φινλανδία είναι μία ευτυχισμένη χώρα και αυτός είναι ένας ευτυχισμένος ηγέτης.»

Τι πιο λογικό και φυσικό, από το να τον σκουντήσει φιλικά; Αυτό.

Σε ερώτηση από το Reuters, τρίτον, σχετικά με το Ουκρανικό και τον Biden, ο Trump «κατηγόρησε την Ευρώπη ότι δεν δίνει χρήματα στην Ουκρανία».

Ευλόγως, συνεπώς, επισημαίνει το ελληνόφωνο site, ως άνω, ότι «O κ. Niinisto υποχρεώθηκε (…) να τον ακούσει (…) να αποφεύγει όλες τις ερωτήσεις σχετικά με το περίφημο τηλεφώνημά του με τον Ουκρανό πρόεδρο».

Στην ίδια απάντηση, τέταρτον, «χαρακτηρίζοντας τον δημοσιογράφο “αγενή” και τα ΜΜΕ “διεφθαρμένα”», του «υπέδειξε να κάνει μία ερώτηση και στον Niinisto».

Ο ανταποκριτής –σημειώνω– πειθάρχησε πάραυτα, έκανε την ερώτηση στον φιλοξενούμενο, αλλά –φευ!– απάντησε αντ’ αυτού ο πλανητάρχης.

Αυτή η μικρολεπτομέρεια, διάφυγε της προσοχής του ελληνόφωνου site, παρ’ ότι ο ευτυχής Φινλανδός, κάποια στιγμή, τέλος πάντων, πετάχτηκε για να επισημάνει: «Αλλά νομίζω ότι η ερώτηση είναι για εμένα».

Κάπως έτσι, πέμπτον, ο οικοδεσπότης συνελήφθη να «αποφεύγει όλες τις ερωτήσεις σχετικά με το περίφημο τηλεφώνημά του με τον Ουκρανό πρόεδρο» –το ξανάπαμε; Περιέργως, τουτέστιν, άφησε για άλλη ώρα, στις καθιερωμένες δηλώσεις με φόντο το ελικόπτερο δηλαδή, τα περί παχυλού μισθού 50.000 δολαρίων.

Ποιανού; Τι ποιανού;

Με αυτά και μ’ αυτά, έβδομον, πέρασε παντελώς απαρατήρητη η επίσημη “Joint Statement” (κοινή δήλωση) των δύο Προέδρων. Παρ’ ότι, εκτός των άλλων, ο Φινλανδός αναλαμβάνει οσονούπω την προεδρία της Ε.Ε.

Σταχυολογώ.

Τα περί αρκτικού κύκλου, μαζί και το λιώσιμο των πάγων, με περιβαλλοντικές ανησυχίες αλλά και προθέσεις δράσης, όλο και κάτι μπορεί να θυμίζουν περί του καθ’ ημάς «πεπρωμένου της Γροινλανδίας»…

Τα περί “free, fair, and more reciprocal bilateral trade and investment” (ελεύθερο, δίκαιο και πιο αμοιβαίο διμερές εμπόριο και επενδύσεις), σημαίνουν μεν μία τροποποίηση του δόγματος Trump, και μάλλον ανεπαίσθητη, αλλά καταγράφουν βαρυσήμαντη αποδοχή της φιλοσοφίας του ως προς το παγκόσμιο εμπόριο.

Τα περί 5G και 6G αναφερθέντα, όμως, είναι ικανά να εξηγήσουν όοολα τα βάσανα του ευτυχούς Προέδρου.

Έχουμε, λοιπόν, και λέμε:

Για τους προσεκτικούς, [1] η κινέζικη Huawei θέλει να πουλήσει την περιλάλητη τεχνογνωσία 5G.

Για τους γνώστες, [2] δεν ξέρει να αξιοποιεί το γνωστό δόγμα: «Η προσφορά δημιουργεί ζήτηση».

Εξ ου, και ]3] υπό τις ευλογίες του “Deal maker” Προέδρου, και με την απαραίτητη αμερικανική συμβολή, θα μπορούσε, ούτως ειπείν, να ξεσκουριάσει κάπως κάποια φινλανδική επιχείρηση.

Συμπέρασμα: MAKE NOKIA GREAT AGAIN!

6 Οκτωβρίου 2019

Κώστας Τζαναβάρας

«Δεν δουλεύει έτσι το πράγμα»

Η φράση “It doesn't work this way”, ειπώθηκε από τον Πρόεδρο Trump, στην καθιερωμένη προεδρική ομιλία (State of the Union), στις αρχές του χρόνου. Και, λιγάκι σε αργκό για το χώρο, υπογράμμιζε μια χαίνουσα ασυμβατότητά του με την αντιπολίτευση.

Το νόημα, ήταν η δυσαναλογία –κατ’ αυτόν!– ανάμεσα στις φιλότιμες πολιτικές του προσπάθειες και την αρνητική υποδοχή τους. Ενδεικτικά: έγκυρες δημοσκοπήσεις της Rasmussen, βρίσκουν σχεδόν τους μισούς Αμερικανούς να πιστεύουν ότι πολιτεύεται σαν αρχηγός κάποιου τρίτου κόμματος.

Υπάρχει σαφώς θέμα.

Αξίζει να δούμε, ως παράδειγμα, το βορειοκορεατικό. Η σημασία του, έχει αποτυπωθεί επιγραμματικά από τον ίδιο τον προκάτοχο Barack Obama. Λίγες μέρες μετά τις εκλογές του ’16, υποδεχόταν εθιμοτυπικά τον διάδοχό του στο Λευκό Οίκο. Και στην ερώτηση για το σημαντικότερο διεθνές πρόβλημα, απάντησε: “By far, North Korea” (μακράν το βορειοκορεατικό).

Η πορεία του θέματος ήταν ήδη σαφώς θετική, όταν ο Πρόεδρος Trump μιλούσε στο Κογκρέσο, αλλά ουδείς είχε ανασκευάσει εντυπώσεις και δημόσιες δηλώσεις κατά των χειρισμών του. Για επιδοκιμασίες, ούτε λόγος.

Και αυτή η –λογικά!– παράδοξη κατάσταση, παραμένει. Τα ίδια και με την οικονομία και την απασχόληση, την κρίση οπιοειδών και άλλα. Φαίνεται, μάλιστα, ότι οι αναμφισβήτητες επιτυχίες, όχι απλώς δεν επιδοκιμάζονται, αλλά και εξαγριώνουν τους «ορκισμένος» αντιπάλους του φιλότιμου πλανητάρχη.

Για κάποιον ίσως παλαιών αρχών, προβάλλει αβίαστα η βασική φιλοσοφική ερώτηση: πώς είναι τούτο δυνατόν;

Χωρίς περιττές αναλύσεις, να η ριζική διαφορά αντιλήψεων. Ο μεν δίνει προτεραιότητα στο ΤΙ, οι δε στο ΠΩΣ. Στα αποτελέσματα ή στην πολιτική «ορθότητα», αντιστοίχως.

Στο παράδειγμα του βορειοκορεατικού, λόγου χάριν, δεν τους άρεσε διόλου ο τρόπος που το κατάφερε. Ενοχλεί μέχρι σκασμού ο σόλο ρόλος του πλανητάρχη, απορρίπτεται με βρασμό ψυχής η περίτεχνη φραστική επίθεση («θα ισοπεδώσουμε κ.λ.π.») από το βήμα της Γ.Σ. του ΟΗΕ του ’17.

Πιθανότατα, ενοχλεί ακόμη περισσότερο η όλη ευφυΐα της στρατηγικής.

Αλλιώς: από τα θεαματικά αποτελέσματα μιάς τέτοιας αποκλίνουσας –γι αυτούς– συμπεριφοράς, θα προτιμούσαν να κοιμούνται με τα πυραυλάκια στ’ αυτιά τους. Υπερβάλλω;

Ισχυρίζομαι, τελικά, ότι αυτή η ριζική διαφορά αντιλήψεων, πραγματική διαφορά πολιτισμού, η προτεραιότητα του ΤΙ ή του ΠΩΣ δηλαδή, υπεισέρχεται στα πάντα. Αυτή, σε έσχατη ανάλυση, τροφοδοτεί αφειδώς και το επιδεινούμενο «ξεκαθάρισμα λογαριασμών στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας του πλανήτη».

Τα ίδια, και στο μεγάλο θέμα των ημερών, το περιβόητο “impeachment”. Το εντυπωσιακό δεν θα είναι να παραπεμθεί. Το εντυπωσιακό είναι ότι οι μεν βλέπουν έγκλημα καθοσιώσεως, οι δε σωστό χειρισμό.

Αποκλείοντας την περίπτωση στησίματος, το άσχημο ενδεχόμενο είναι να φθάσει το ξεκαθάρισμα λογαριασμών στα άκρα. Τουτέστιν: ο,τιδήποτε θα δώσει την τελική νίκη, επιτρέπεται. Ο,τιδήποτε.

Το καλό ενδεχόμενο, είναι να εγκαταλειφθούν οι ευκαιριακοί χαρακτηρισμοί και οι συλλογισμοί ταμπέλας, και να γίνει συζήτηση ουσίας. Ουσία, εν προκειμένω, φρονώ ότι είναι τα γεγονότα ως διαφωτιστικά των διαφορών στις αντιλήψεις.

Εν ολίγοις: ζητήθηκε να φθάσει «μέχρι τον πάτο» η έρευνα για πράξεις πολιτικής διαφθοράς του Joe Biden. Επί της ουσίας, λοιπόν, ερωτήσεις κρίσεως:

1.      Αν πράγματι υπάρχουν αξιόποινες πράξεις του άλλοτε Αντιπροέδρου των ΗΠΑ, η ενδεδειγμένη στάση Προέδρου θα ήταν να αποσιωπήσει, ή και να καλύψει;

2.      Ένα αίτημα έρευνας, το οποίο δεν προχωρεί σε παραβιάσεις της αλήθειας, τι το μεμπτό έχει; Εφευρέθηκαν μήπως κατηγορίες και σκάνδαλα;

3.      Μήπως, όπως είχε διαβλέψει ο Orwell, τώρα πιά δεν υπάρχουν λέξεις για το φυσιολογικό; Νοείται ακριβοδίκαια έρευνα; Ή, μήπως, κάθε έρευνα θεωρείται δολίως κατευθυνόμενη;

4.      Αν πράγματι υπάρχουν στοιχεία για αξιόποινες πράξεις διαφθοράς, μήπως το αίτημα έρευνας είναι όχι δικαίωμα αλλά υποχρέωση του Προέδρου των ΗΠΑ; Μήπως –τότε!– αντί για χάρη θα έπρεπε να είναι απαίτηση;

Σε κάθε περίπτωση, η ουσία προηγείται. Αυτό αμφισβητείται, και υπόκειται του σαματά. Κάποια στιγμή, όμως, θα γίνει αποδεκτό το αυτονόητο: το πιρούνι πάει στο μεζέ –όχι το αντίθετο.

Και ακριβώς αυτό προτείνω και προβλέπω.

29 Σεπτεμβρίου 2019

Κώστας Τζαναβάρας

Make business, not war

“Make love, not war”, ήταν σύνθημα του πάλαι ποτέ αντιπολεμικού κινήματος των 60’s.  Ήταν, βέβαια, σύνθημα ρομαντικό. Δεν σκόπευε να πείσει κανέναν πολεμοχαρή. Συσπείρωνε –τρόπον τινά– τους ειρηνοφίλους. Και, κάπου το ’67, το τερμάτισε ο τότε κυβερνήτης Ronald Reagan: «αυτοί οι τύποι, δείχνουν να μην είναι ικανοί για τίποτα από τα δύο».

Η ενθάδε αντιπρόταση, αντιθέτως, απευθύνεται σε αυτούς που κοιτάζουν το συμφέρον τους. Υποδεικνύεται, απλώς, μία ευρύτερη αντίληψη περί συμφέροντος, όταν μερμηρίζει κανείς κάποιου είδους κήρυξη πολέμου.

Αυτή την ευρύτερη αντίληψη, εισάγει με τρόπο –ποιος άλλος;– ο Όμηρος. Ο κερδαλεόφρων Αγαμέμνωνας, προφέρει την απόλυτη ερώτηση: «αὐτὰρ ἐμοὶ τί τόδ᾿ ἦδος, ἐπεὶ πόλεμον τολύπευσα;» Σε απόδοση Καζαντζάκη: «Μα εγώ, κι αν τέλεψα τον πόλεμο, ποιάν είδα αλήθεια χάρη;»

Ήταν, θυμίζω, ο νικητής αρχιστράτηγος στην Τροία. Ο ίδιος, όμως, γυρίζοντας χωρίς πολλές-πολλές περιπέτειες στις Μυκήνες, είδε ξαφνικά ότι ήταν παρελθόν στην καρδιά της βασίλισσας Κλυταιμνήστρας. Και, ο αντίζηλος Αίγισθος, τον σκότωσε ύπουλα.

Έχει σημασία ότι ο ανδρών άναξ διερωτήθηκε, για τη σκοπιμότητα του πολέμου, μόνον «κατόπιν εορτής». Έχει σημασία και ότι τον άκουγε ο μεγάλος αντίζηλός του, ο πόδας ωκύς Αχιλλέας. Οι δυό τους, μαζί κι ο πολύμητις Οδυσσέας, κουβέντιαζαν στη «μικρή νέκυια», κάπου μεταξύ πραγματικότητας και Άδη, στην ω ραψωδία της Οδύσσειας.

Τον Αίγισθο, συμπληρώνω, τον σκότωσε αργότερα ο άξιος γιός του Αγαμέμνωνα Ορέστης. Αλλά ποιός; θα διαφωνούσε με τη στιβαρή θέση του Δημήτρη Λιαντίνη: «Ο γιός της αντροφόνας μοιχαλίδας και του αδικοσκοτωμένου κερατά, γεννήθηκε δεμένος κόμπος».

Το –εδώ!–  άχρηστο ερώτημα είναι γιατί τον «σχόλασε» η βασίλισσα.

Για περισσότερα: «Απέναντι στο Ομηρικό Ψυχογράφημα»

Το χρήσιμο –αντιθέτως–  ηθικό δίδαγμα, είναι καταφανές και αναπόδραστο: ο απολογισμός ενός πολέμου, ακόμη και για το νικητή, δεν «κλείνει» στο πεδίο των μαχών. Υπάρχουν ευρύτερες συνέπειες. Και Νέμεσις.

Κι όποιος έχει σκεφθεί επαρκώς τους συνολικούς απολογισμούς πολεμικών πρωτοβουλιών ανά την Ιστορία, μπορεί να δει λίγο ευρύτερα τις προσδοκίες του, όταν σκέπτεται να ξεκινήσει έναν πόλεμο. Σωστά;

Στα εγκόσμια.

Η πρόσφατη ασύμμετρη επίθεση στις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις της Aramco, υπέδειξε στους σύγχρονους ωκύποδες κερδαλεόφρονες, τρία βασικά –πάντα κατά τη γνώμη μου– πράγματα.

Πρώτον, ότι δαπανήθηκαν ιλιγγιώδη ποσά για την ασφάλεια απέναντι σε επιθέσεις με αεροπλάνα και βαλλιστικούς πυραύλους, αλλά η καταστρεπτική επίθεση ήλθε με όπλα της πλάκας.

Δεύτερον, ότι οι υπεύθυνοι της καταφανούς αστοχίας των ακριβοπληρωμένων μέτρων ασφαλείας, κάνουν τα πάντα για να μην αναφερθεί πόσο επί πλέον θα στοίχιζε η προστασία απέναντι σε πυραυλάκια και drones.

Και τρίτον, ότι πλέον επικρέμαται η απειλή για ασύμμετρες επιθέσεις νέου είδους.  Όπου γης. Ιδίως, αν προσχωρήσει κανείς στην άποψη ότι η επίθεση έγινε από το επίσημο Ιράν.

Άλλο θέμα, υποστηρίζω, η τρομοκρατία και οι τρομοκράτες. Το θέμα εδώ! έγκειται στο τι να κάνουμε εμείς που υφιστάμεθα την τρομοκρατία και καταδικάζουμε τους τρομοκράτες.

Καθώς, λοιπόν, το ζητούμενο είναι η σύνεση και –κυρίως!–  τα αποτελέσματα, αξίζει  να προσέξουμε [το τονίζω: βασιζόμενοι σε όσα έχουν δημοσιευθεί] ορισμένα σημεία:

1.      Δεν έχει προσδιορισθεί το πλέον κρίσιμο: από πού εκτοξεύθηκαν τα βλήματα. Εκτέθηκαν, απλώς, σε κοινή θέα θραύσματα βλημάτων ιρανικής κατασκευής.

2.      Υποθετική ερώτηση εργασίας: αν –αν!– τα βλήματα ήταν γαλλικής κατασκευής, θα σήμαινε ότι επιτέθηκε η Γαλλία;

3.      Άλλη: αν η επίθεση έγινε πράγματι από τους Χούτι, όπως κόμπασαν, τί θα τους ανάγκαζε να εκτοξεύσουν από την Υεμένη; Δεν θα μπορούσαν να το κάνουν π.χ. από μία κοντινή στις εγκαταστάσεις όαση;

4.      Δεν φαίνεται να εξετάσθηκαν οι εναλλακτικές περιπτώσεις άλλων ηθικών αυτουργών. Όπως:

-         Συμφέροντα ακριβού πετρελαίου.

-         Ισχυροί παίκτες των χρηματιστηρίων.

-         Πολιτικοί αντίπαλοι του Προέδρου Trump.

-         Αντίπαλοι, ευρύτερα, των ειρηνευτικών προσπαθειών. Γεράκια.

-         Ανταγωνιστές της Aramco.

-         Συνδυασμοί συμφερόντων.

Σε οποιαδήποτε ως άνω εναλλακτική περίπτωση, προφανώς, δεν θα ήταν δύσκολο να εξασφαλισθούν βλήματα ιρανικής προελεύσεως.

5.      Η Aramco ετοίμαζε μεγάλη αύξηση κεφαλαίου, ενισχύοντας περαιτέρω τη δεσπόζουσα θέση της στην αγορά πετρελαίου. Εντυπωσιάζει, επίσης, και το μέγεθος της ζημιάς που επιδιώχθηκε.

6.      Ο παγκόσμιος τύπος, πρόβαλε προθύμως εκτιμήσεις παντοειδών φωστήρων για εκτίναξη τιμών του πετρελαίου, αλλά όχι και την κοινή δημόσια δέσμευση για αύξηση της προσφοράς του Προέδρου των ΗΠΑ και του Διαδόχου του Μπαχρέϊν.

7.      Ούτως εχόντων των πραγμάτων, άραγε τί λόγους μπορεί να φαντασθεί κανείς που να βεβαιώνουν ότι μία τέτοια επίθεση έγινε από πλευράς του Ιράν;

Συνεπώς, μπορούμε να σχολιάσουμε ούτω πως: αυτοί οι τύποι, δείχνουν να μην είναι ικανοί για τίποτα από τα τρία.

Το ακριβώς αντίθετα, όμως, ισχύουν για τον Προέδρο Trump. Ως μπαρουτοκαπνισμένος επιχειρηματίας, γνωρίζει πολύ καλά ότι τα λάθη πληρώνονται. Ως πολιτικός, έχει αποδείξει ότι δεν διστάζει να πιάσει τα μεγάλα θέματα από το very beginning. Ως lover, πρώτον, κάθε άλλο παρά έχει υστερήσει.

Αξίζει, λοιπόν, να περιμένουμε με ενδιαφέρον τις κινήσεις του, ιδίως στην προσεχή Γ.Σ. του ΟΗΕ, στη γενέτειρά του Νέα Υόρκη. Θα μάθουμε αν επαξίως αυτοπροσδιορίζεται ως δεινός deal maker. Κυρίως, φρονώ, θα μάθουμε λίγο περισσότερα για την προσήλωσή του στην αλήθεια. Και έχει δημοσίως αναγγείλει “study” για την επίθεση.

Όλα αυτά, ενώ η γνωστή απόδοση ευθύνης, επίσημη και ευθεία, εάν διατηρηθεί, οδηγεί βεβαίως σε κήρυξη πολέμου κατά του Ιράν. Η προβαλλόμενη αφορμή, είναι μακράν σοβαρότερη από την αντίστοιχη της Γιουγκοσλαβίας, και τουλάχιστον ισοδύναμη με την εισβολή του Ιράκ στο Κουβέϊτ.

Απομένει, λοιπόν, να δούμε αν η ερώτηση του Αγαμέμνωνα θα τεθεί κάπως νωρίτερα. Γιατί όχι σε τρίτο πρόσωπο, και στοιχειοθετημένη, από βέβαιους χαμένους αυτού του σαματά. Π.χ. Ευρωπαίους.

22 Σεπτεμβρίου 2019

Κώστας Τζαναβάρας

Σκέψου αυτό που πιστεύεις

Πιστεύω, σημαίνει έχω αποκρυσταλλωμένη πεποίθηση.

Αυτές οι πεποιθήσεις γίνονται κάποιες φορές πρόβλημα, αλλά δεν παύουν να είναι ζωτική μας ανάγκη. Χωρίς ένα συνεκτικό σύνολο πεποιθήσεων, τακτοποιημένο επαρκώς στο αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου μας, είναι δύσκολο ακόμη και να επιβιώσουμε.

Το πρόβλημα, εν ολίγοις, είναι η μακροημέρευση των πεποιθήσεων. Οι πεποιθήσεις οδηγούν σε κανόνες, αλλά κανείς δεν είναι σε θέση να μας εξασφαλίσει ότι οι χθεσινοί κανόνες –γενικά μιλώντας– κάνουν και για σήμερα, πόσο μάλλον για αύριο. Αλλάζει ο κόσμος, φθείρονται στη χρήση οι κανόνες, και άλλα. Αλλάζουμε, φευ!, κι εμείς.

Δεν είναι αμπελοφιλοσοφία όλα αυτά.

Εισηγούμαι γόνιμους προβληματισμούς. Και είναι, φρονώ, ένα τεράστιο ζήτημα στις ημέρες μας η αναθεώρηση πεποιθήσεων, καθώς πάσχει η σκέψη. Ταυτόχρονα, παραγνωρίζονται κρίσιμα πορίσματα της Επιστήμης, ιδίως της Νευροφυσιολογίας.

Η σκέψη πάσχει, υποστηρίζω, γιατί έχουμε γεμίσει πλατωνιστές, δηλωμένους και μη, που δεν έχουν ιδέα από μεθόδους που εισήγαγε ο Πλάτων.

Από πλατωνική σκοπιά, μία πεποίθηση είναι μία συνοπτικά διατυπωμένη άποψη, που προέκυψε από ανάλυση. Κι αν θέλει κανείς να την ελέγξει, θα πρέπει να την ξανακόψει –μεθοδικά!– σε κομμάτια. Να μελετήσει ένα-ένα τα κομμάτια, και μετά να ερευνήσει τις σχέσεις των κομματιών μεταξύ τους.

Αυτή η έρευνα οδηγεί σε εντοπισμό αιτίων. Και τα αίτια τα ψάχνουμε όλο και βαθύτερα, με την ανιούσα και κατιούσα διαλεκτική.

Έτσι βρίσκονται και στοιχειοθετούνται συνοπτικά συμπεράσματα.

Όλα αυτά, είναι η βασική εισφορά του Πλάτωνος στην ανθρώπινη σκέψη. Αλλά οι σύγχρονες πλατωνίστριες, ανεξαρτήτως φύλου, πιστεύουν ότι το ζήτημα εξαντλήθηκε πριν 2.500 χρόνια. Τότε τέθηκαν όλες οι ερωτήσεις, και τότε απαντήθηκαν. Πιστεύουν, δηλαδή, ότι δεν μπορούμε να λύσουμε και προβλήματα της σημερινής εποχής, σκεπτόμενοι αναλόγως.

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, πώς να μιλήσει κανείς για τα σφάλματα του Πλάτωνος, όπως και για την ανάγκη να επινοήσουμε καινούργια εργαλεία σκέψης, μπας και βγάλουμε άκρη στο χάος του σημερινού κόσμου.

Άκρη δεν βγαίνει πλατωνιστί.-

Από κάπου πρέπει να αρχίσουμε, όμως.

Απλό παράδειγμα, λοιπόν. Πεζό.

Πολλοί πιστεύουν, ότι ο Ταγίπ Ερντογάν τα έχει κάνει μούσκεμα. Πιστεύουν π.χ. ότι η τούρκικη λίρα καταρρέει. Και γέλασαν ειρωνικά, όταν πέρυσι κάλεσε δημοσίως τον τουρκικό λαό να βγάλει από τα σεντούκια όσες αποταμιεύσεις διαθέτει σε ξένο νόμισμα, ώστε να αγοράσει τουρκικές λίρες, και να στηρίξει την πατρίδα του.

Κρεμούλα.

Ήταν Σάββατο 11 Αυγούστου 2018. Όποιος έσπευσε Δευτέρα πρωί-πρωί, έδινε 1 δολάριο και έπαιρνε 6,80 τούρκικες λίρες. Με 1.000 δολάρια, π.χ., πήρε 6.800 λίρες. Αγοράζοντας αυθημερόν ομόλογα σε λίρες, με κάπου 20% επιτόκιο, ένα χρόνο μετά, είχε 8.160 λίρες. Την Παρασκευή 9 Αυγούστου 2019, με την ισοτιμία USDTRY στο 5,50, τα ξαναέκανε –λέμε– δολάρια.

Αποτέλεσμα: τα 1.000 δολάρια έγιναν 1.483,64 ΔΟΛΑΡΙΑ. Τουτέστιν: κέρδος 48,36% σε ένα χρόνο.

Αναρωτιέται κανείς, πρώτον, πόσοι μπορούν να αποδεχθούν τον υπολογισμό. Πώς προκύπτει, δηλαδή, το κέρδος. Υπάρχει δυσανεξία. Όχι;

Αναρωτιέται, δεύτερον, και πόσοι μπορούν να καταλάβουν τι συμβαίνει. Εμπαιγμός, παραπληροφόρηση, κερδοσκοπία –τα χοντρά.

Αλλά, τελικά, πόσοι μπορούν να αναλογισθούν τι σημαίνει όλο αυτό το σκηνικό;

Η προχωρημένη Νευροφυσιολογία, πάντως, λέει ότι –θα το εξηγήσω λαϊκά– χρειάζεται μία διαδικασία αναθεώρησης του χάρτη μας.

Κέντρα του δεξιού ημισφαιρίου, εντοπίζουν την αντίφαση με αυτά που πιστεύουμε. Φεύγει, όθεν, σήμα (τουτέστιν: πλάνη περί σουλτάνου) προς το αριστερό ημισφαίριο, ώστε να αναθεωρηθούν οι σχετικές αποκρυσταλλωμένες πεποιθήσεις μας. Για να μην ξαναφάμε σανό με την τσουγκράνα, δηλαδή.

Αλλά, επειδή δεν είναι καθόλου εύκολο όοολο αυτό το ανακάτεμα στο σύστημα πεποιθήσεων, πραγματικό ντόμινο, αρνούμαστε το γεγονός, ή τη σημασία του. Η δυσανεξία που είπαμε.

Επί πλέον, αν αλλάξουμε πεποιθήσεις, όλα αυτά είναι να γίνουν νέα αίσθηση του όλου, στο στεφανιαίο μας κύκλωμα. Ψιλά γράμματα –δυσχερή για εργώδεις επιστήμονες.

Κάπως έτσι, η fb-προαναγγελία (28.8.19, 21:30) του άρθρου «MARKETS FOR TRUMP», βρήκε τον Dow Jones να ταλαιπωρείται κάπου στο 25.998,78. Για τους κερδαλεόφρονες πιστούς, +4,68% αισίως.

Κι αν στην προσεχή Γ.Σ. του ΟΗΕ δοξασθεί το “Make business, not war”, θα πρότεινα να σκεφθείτε ατρεκέως αυτό που πιστεύετε.

15 Σεπτεμβρίου 2019

Κώστας Τζαναβάρας