Κυριακή 1 Οκτωβρίου 2017

What happens with North Korea?




A bully, with exuberant cheats, of the old age, when the micro-mothers wanted their children fat, to withstand illnesses, scatters fear worldwide. He raises serious questions about his motives and goals. Questions about how, for example, has the convenience of sending missiles to precision ribbons between the Japanese islands, closing the Japanese in the shelters. What is the cause? Where does it go? Who supports him?
A first approach is an old and good joke. A lawyer, after making sure that his daughter learned the job, left her his traditional office. After some time, she tells him with pride: "Dad, Papadopoulos's envelope was closed. We were right. Yesss !!! ». Answer: "My sweet daughter, with Papadopoulos' s case, I grew you up, I paid for your studies, I gave you to be married. And you closed it? "
Unfortunately, the 33-year-old Kim Yong Oun has clearly gone done better. He learned his job well from his father Kim Jong-il, who had been also taught from his father Kim Il Sung's father. The dynasty began in 1948, and Kim Jou-e follows. The dynasty keeps strongly the country's reins, having as a propaganda weapon the "lessons" it gives to the Americans. Perhaps perhaps! it is not so well known, for example, that North Korea has in the past repeatedly destroyed American aircrafts. Unpunished.
This dimension, the inveterate, has been shown directly and formally (26/9) by President Trump."North Korea is a situation that should have been handled 25 years ago, 20 years ago, 15 years ago, 10 years ago, and five years ago, and it could have been handled much more easily." And he added, "You had various administrations -- many administrations which left me a mess. But I'll fix the mess. So we'll see what happens with North Korea."


Exactly this chaos, and in more dimensions, is revealed by a mere careful analysis of what followed the well-known Trump threat (19/9) for "total destruction" of the country of the "Rocket man".
North Korean Foreign Minister Ri Yong Ho answered in dramatic tone (25/9): "The whole world should clearly remember it was the US who first declared war on our country." And he added: "We will have every right to make countermeasures, including the right to shoot down United States strategic bombers even when they are not inside the airspace border of our country."
The White House responded immediately, through spokeswoman Sarah Sanders: "We've not declared war on North Korea. And frankly, the suggestion of that is absurd." Actually, the suggestion was absurd indeed, as the presidential threat was conditional: "if [US] is forced to defend itself or its allies." It is clearly the so-called "casus belli". Threat to war, that is, not war declaration.
It seems, however, that along with the North Koreans, many others did not understand well. Deutsche Welle e.g. put as title: "North Korea accuses Donald Trump of 'declaring war'" and similar anti-Trumpism as content. And somewhere towards the end of the long press, it neutrally says about the above American answer.
The well-planned stress test, therefore, proves a double issue of paranoia. It is paranoia the North Korean response, but also is the attitude of various third parties. Either awkward or abusive. Just so, after decades of hesitation, and similar misery, we have reached today's chaos.
What has changed now is also binary. America, on the one hand, shows not only determined but also capable of giving creative solutions. Enough with the "solutions" of diplomacy. Just to be taken under consideration: The analysis of the signatory "The Trump Avenue for global condescension", with the relevant slogan "make business, not war", was sent straight to the White House. And the answering email (25/9) would not be assumed as completely nonchalance: "We are carefully reviewing your message."
On the other hand, China's attitude has clearly changed. Not only is willingly participating in the sanctions, but also hosted (yesterday, 30/9) US Secretary of State Rex Tillerson saying enigmatically: " We have a couple of direct channels to Pyongyang. We can talk to them. We do talk to them. Directly, through our own channels. "
Effortlessly emerges the crucial question: Why not North Korea to follow the "road" of China? If so, may be, President Trump's 12-day visit to the Far East bets on a positive answer. Seoul, Tokyo, Beijing, Manila, Hanoi. November 3 to November 14, including the anniversary of his victory.
So: If the dynasty's answer appears negative, should we expect ... Brute?
"Elementary Watson".

Corinth 1 October 2017

Kostas Tzanavaras

Τί συμβαίνει με την Β.Κορέα;


Ένας μπουλούκος, με πληθωρικά μαγουλάκια, της παλιάς εποχής, τότε που οι μικρομανάδες ήθελαν παχιά τα παιδιά τους, για να αντέχουν στις αρρώστιες, σκορπάει παγκοσμίως τον φόβο. Προκαλεί έντονες απορίες για τα κίνητρα και τους σκοπούς του. Απορίες για το πώς π.χ. έχει την άνεση να στέλνει πυραύλους σε κορδελάκια ακριβείας ανάμεσα στα νησιά της Ιαπωνίας, κλείνοντας τους Ιάπωνες στα καταφύγια. Γιατί προκαλεί; Που το πάει; Ποιοι τον στηρίζουν;
Μία πρώτη προσέγγιση, είναι ένα παλιό και καλό ανέκδοτο. Ένας δικηγόρος, αφού βεβαιώθηκε ότι η κόρη του έμαθε τη δουλειά, της άφησε το πατροπαράδοτο γραφείο. Μετά από κάποιο καιρό, του λέει με υπερηφάνεια: «Μπαμπά, ο φάκελος του Παπαδόπουλου έκλεισε. Δικαιωθήκαμε. Yesss!!!». Απάντηση: «Μάτια μου, με τον φάκελο του Παπαδόπουλου, εγώ σε μεγάλωσα, σε σπούδασα, σε πάντρεψα. Κι εσύ πήγες και τον έκλεισες;»
Ατυχώς, ο 33χρονος Κιμ Γιονγκ Ουν τα πήγε σαφώς καλύτερα. Την έμαθε καλά τη δουλειά από τον πατέρα του Κιμ Τζονγκ-Ιλ, που την είχε μάθει από τον πατέρα του Κιμ Ιλ Σουνγκ. Η δυναστεία ξεκινάει από το 1948, και έπεται Κιμ Τζου-ε. Η δυναστεία κρατάει γερά τα ηνία της χώρας, έχοντας ως προπαγανδιστικό ατού και τα «μαθήματα» στους αμερικανούς. Ίσως –ίσως!– δεν είναι και τόσο γνωστό, λόγου χάριν, ότι η Β.Κορέα έχει στο παρελθόν καταρρίψει επανειλημμένως αμερικανικά αεροσκάφη. Ατιμώρητη.
Αυτή την διάσταση, την χρόνια, έδειξε ευθέως και επισήμως (26/9) ο Πρόεδρος Trump. «Η Βόρεια Κορέα είναι μια κατάσταση που έπρεπε να αντιμετωπιστεί πριν από 25 χρόνια, πριν από 20 χρόνια, πριν από 15 χρόνια, πριν από 10 χρόνια και πριν από πέντε χρόνια και θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί πολύ πιο εύκολα.» Και πρόσθεσε: « Είχατε διάφορες διοικήσεις - πολλές διοικήσεις που μου άφησαν ένα χάος (mess). Αλλά θα διορθώσω το χάος. Έτσι θα δούμε τι συμβαίνει με τη Βόρεια Κορέα.»


Ακριβώς αυτό το χάος, και σε περισσότερες διαστάσεις, αποκαλύπτεται με μία απλώς προσεκτική ανάλυση των όσων ακολούθησαν την γνωστή απειλή Trump (19/9) για «ολοσχερή καταστροφή» της χώρας του «Rocket man».
Ο Βορειοκορεάτης Υπουργός Εξωτερικών Ρι έδωσε απάντηση (25/9) σε δραματικό τόνο: «Όλος ο κόσμος πρέπει να θυμάται ξεκάθαρα ότι οι ΗΠΑ κήρυξαν τον πόλεμο στη χώρα μας». Και πρόσθεσε επομένως: «θα έχουμε κάθε δικαίωμα να κάνουμε αντίμετρα, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος να καταρρίψουμε στρατιωτικά βομβαρδιστικά αεροπλάνα των Ηνωμένων Πολιτειών ακόμα και όταν δεν βρίσκονται εντός των συνόρων του εναέριου χώρου της χώρας μας».
Ο Λευκός Οίκος απάντησε αμέσως, δια της εκπροσώπου τύπου Sarah Sanders: «Δεν δηλώσαμε πόλεμο στη Βόρεια Κορέα. Και ειλικρινά, η πρόταση είναι παράλογη.» Και όντως ήταν παράλογη η δήλωση Ρι, καθώς η προεδρική απειλή ήταν υπό αίρεση: «εάν αναγκασθούν [οι ΗΠΑ] να υπερασπιστούν τον εαυτό τους ή τους συμμάχους τους». Πρόκειται σαφώς για το γνωστό ως «casus belli». Απειλή πολέμου δηλαδή, αλλά όχι κήρυξη πολέμου.
Φαίνεται, όμως, ότι, μαζί με τους Βορειοκορεάτες, δεν κατάλαβαν και πολλοί άλλοι. Η Deutsche Welle π.χ. έβαλε τίτλο: «Η Βόρεια Κορέα κατηγορεί τον Donald Trump για "κήρυξη πολέμου"» και ανάλογο αντι-Trump περιεχόμενο. Και κάπου προς το τέλος του μακρού δημοσιεύματος, αναφέρει ουδέτερα την ως άνω αμερικανική απάντηση.
Το καλά υπολογισμένο stress test, λοιπόν, αποδεικνύει διπλό ζήτημα παράνοιας. Είναι παράνοια η βορειοκορεατική απάντηση, αλλά και η στάση διαφόρων τρίτων. Είτε αμήχανων, είτε επιτήδειων. Έτσι ακριβώς, με δισταγμούς δεκαετιών, και αντίστοιχες αθλιότητες, φθάσαμε στο σημερινό χάος.
Αυτό που έχει αλλάξει τώρα, είναι επίσης δισκελές. Η Αμερική, αφ’ ενός, δείχνει όχι μόνον αποφασισμένη αλλά και ικανή να δώσει δημιουργικές λύσεις. Αρκετά με τις «λύσεις» της διπλωματίας. Εις τα υπ’ όψιν: Η ανάλυση του υπογράφοντος «Η λεωφόρος Trump για την παγκόσμια συγκατάβαση», με το σχετικό «make business, not war», εστάλησαν στον Λευκό Οίκο. Και το απαντητικό email (25/9) δεν θα το έλεγε κανείς εντελώς αδιάφορο: «Εξετάζουμε προσεκτικά το μήνυμά σας».
Αφ’ ετέρου, έχει σαφώς αλλάξει και η στάση της Κίνας. Όχι μόνον συμμετέχει πρόθυμα στις κυρώσεις, αλλά και φιλοξένησε (χθες 30/9) τον Αμερικανό Υπουργό Εξωτερικών Rex Tillerson δηλούντα αινιγματικώς: «Έχουμε μερικά απευθείας κανάλια στην Πιονγιάνγκ. Μπορούμε να τους μιλήσουμε. Μιλάμε μαζί τους. Απευθείας, μέσω των δικών μας καναλιών.»
Προβάλλει αβίαστα το κρίσιμο ερώτημα: Γιατί όχι και η Βόρεια Κορέα στον «δρόμο» της Κίνας; Σε θετική απάντηση, ίσως, ποντάρει η ανακοινωθείσα 12ήμερη επίσκεψη του Προέδρου Trump στην Άπω Ανατολή: Σεούλ, Τόκιο, Πεκίνο, Μανίλα, Ανόϊ. Από 3 έως 14 Νοεμβρίου, περιλαμβανομένης της επετείου της εκλογικής του νίκης.
Συνεπώς: σε περίπτωση αρνητικής απάντησης της «δυναστείας», μήπως να αναμένουμε …Βρούτο;
«Elementary Watson».

Κόρινθος 1 Οκτωβρίου 2017

Κώστας Τζαναβάρας

Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου 2017

The Trump Avenue for global condescension


The planet-chief snapped against terrorism and threaten regimes. Speaking home, almost in the neighborhood he was born and raised, he broke the stereotypes of political correctness as he threatened with "totally destroy" the country of the "Rocket Man".


Justifiably, the reader wonders: what kind of condescension is this? Answer: "You can get much farther with a kind word and a gun, than you can with a kind word alone." Al Capone. That is: it turns out that his kind word about "the right of all nations to put their own interests first" had not been widely perceived, despite the huge publicity of his inauguration speech. The planet has just begun to realize -and if it has- that the planet-chief is strongly opposed to globalization.
And indeed, all this seems somewhat unthinkable. That’s because many people confuse globalization-fact (globalization) with globalization-theory (globalism). Many people think that globalization in communications, transport and commerce "goes pack" with globalism: the leveling of national borders, physiognomies and cultures. And the presidential 45 specified it. That’s all falks!
In this context, he did not miss to knit the praises of the cultures of the nations of the threaten regimes that had been attacked verbally. It is, however, exactly the same condescending spirit that adorned his historical speeches in Riyadh (21/5) and Warsaw (6/7). The same simple spirit he directly asked about the representatives of the whole planet: "Are we patriots?"
Many consider it all as old-fashioned and sick nationalism, perhaps Nazism. They fail to realize that neither the love of the homeland "goes pack" with hate for others. They fail to distinguish nationalism from chauvinism. Moreover, they find it difficult to understand that the so far known American perception of globalization (that is globalism), and the associated leveling, is the definition of Nazism. Hence the Goebbelism of the crooked media
All of this, however, leads effortlessly to a simple and crucial question: Does Kim know that America no longer has any imperialist predisposition? Other: Does Maduro "popular fighter" understand that he is asked to be patriot? One more: Do we all understand that the attitude "we are not here to tell other people how to live, what to do, who to be, or how to worship", addressed to Muslims, is just the repeal of the ultimate causes/pretexts of Islamic terrorism? The fanaticism of the mullahs? No?
It is not easy for anybody –for sure!–  to be convinced of all these nice things, and even against the incredibly false picture that distribute the crooked media. Besides, it takes time. That's why the whole secret of the "Trump Avenue" here, is in the deep understanding of the soul of the strange planet-chief.
Here, first, the new concept that he brings to geopolitics, with his businessman-vision: "For the cost of resettling one refugee in the United States, we can assist more than 10 in their home region". He shook out the minds of politicants and bureaucrats; didn’t he? Did we hear anything about?
And, secondly, to be an excellent example of his deep humanity: the above proposal for the migration problem "Out of the goodness of our hearts". Incredible?
So, our avenue was drawn on two new axes. Instead of global leveling, harmonious coexistence of different (known as localization). And instead of sterile bureaucracy, creative geopolitics. In English-speaking revolutionary phraseology: make business, not war.
Excavations are already underway, but using explosives. And –
pity!– it gets dust ...

Corinth September 25, 2017

Kostas Tzanavaras

Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου 2017

Η λεωφόρος Trump για την παγκόσμια συγκατάβαση

ΟΡΘΗ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ




«Άστραψε και βρόντηξε» ο πλανητάρχης εναντίον της τρομοκρατίας και των απειλητικών (threaten) καθεστώτων. Μιλώντας εντός έδρας, σχεδόν στη γειτονιά που γεννήθηκε και μεγάλωσε, σμπαράλιασε τα στερεότυπα πολιτικής ορθότητας, καθώς απείλησε με «ολοσχερή καταστροφή» την χώρα του «Rocket man».
Ευλόγως, ο αναγνώστης διερωτάται: ποια συγκατάβαση; Απάντηση: «Μπορείς να πετύχεις περισσότερα με μια καλή κουβέντα κι ένα όπλο, απ’ ό,τι μόνον με μια καλή κουβέντα». Al Capone. Τουτέστιν: αποδεικνύεται ότι οι καλές προεδρικές κουβέντες για το «δικαίωμα όλων των κρατών να βάλουν τα δικά τους ενδιαφέροντα (interests) πρώτα», δεν είχαν γίνει ευρέως αντιληπτές, παρά την τεράστια δημοσιότητα του επιβατηρίου λόγου του. Ο πλανήτης μόλις τώρα άρχισε να συνειδητοποιεί –κι αν!– ότι ο πλανητάρχης είναι σφόδρα αντίθετος στην παγκοσμιοποίηση.
Φαίνεται, μάλιστα, και κάπως αδιανόητο κάτι τέτοιο. Πολλοί μπερδεύουν –έτσι φαίνεται– την παγκοσμιοποίηση-γεγονός (globalization) με την παγκοσμιοποίηση-άποψη (globalism). Πολλοί νομίζουν, δηλαδή, ότι η παγκοσμιοποίηση στις επικοινωνίες, τις μεταφορές και το εμπόριο, «πάει πακέτο» με την ισοπέδωση εθνικών συνόρων, φυσιογνωμιών και πολιτισμών. Και το προεδρικό 45άρι το διευκρίνισε.
Στα πλαίσια αυτά, δεν παρέλειψε να πλέξει το εγκώμιο των πολιτισμών των χωρών των καθεστώτων που επιτέθηκε φραστικά. Είναι, όμως, ακριβώς το ίδιο συγκαταβατικό πνεύμα που κοσμούσε τους ιστορικούς λόγους του στο Ριάντ (21/5) και την Βαρσοβία (6/7). Πνεύμα που διετύπωσε απλά, ερωτών ευθέως τους αντιπροσώπους όλης της γης: «Είμαστε πατριώτες;»
Πολλοί θεωρούν όλα αυτά παλιομοδίτικο και άρρωστο εθνικισμό, ίσως και ναζισμό. Αδυνατούν να αντιληφθούν ότι ούτε η αγάπη για την πατρίδα «πάει πακέτο» με το μίσος για τους άλλους. Άλλο εθνικισμός, άλλο σωβινισμός. Και ακόμη περισσότερο, δυσκολεύονται να καταλάβουν ότι η μέχρι τώρα γνωστή αμερικανική αντίληψη για την παγκοσμιοποίηση (globalism), με την συναφή ισοπέδωση, συνιστά τον ορισμό του ναζισμού. Εξ ου και ο γκαιμπελισμός στην «ενημέρωση».
Όλα αυτά, όμως, καταλήγουν αβίαστα στο εξής απλό και κρίσιμο ερώτημα: Ξέρει ο πολύς Κιμ ότι η Αμερική δεν έχει πλέον καμία ιμπεριαλιστική προδιάθεση; Άλλο: Καταλαβαίνει ο «αγωνιστής» Μαδούρο ότι του ζητείται να φανεί πατριώτης; Κι άλλο: Καταλαβαίνουμε όλοι ότι η στάση «Δεν θα σας πούμε πώς θα ζείτε», απευθυνόμενη στους Μουσουλμάνους, συνιστά αναίρεση των απώτερων αιτιών/προφάσεων της ισλαμιστικής τρομοκρατίας; Του φανατισμού των μουλάδων; Όχι;
Δεν είναι –σίγουρα!– εύκολο να πεισθεί κανείς για όλα αυτά τα ωραία, κόντρα μάλιστα στην απίστευτα ψεύτικη εικόνα που διανέμουν τα μέσα «ενημέρωσης». Άλλωστε, χρειάζεται και χρόνος. Γι’ αυτό, όλο το μυστικό, της ενταύθα «λεωφόρου Trump», είναι στην βαθιά κατανόηση της ψυχής του ισχυρογνώμονος πλανητάρχη.
Ιδού, πρώτον, το καινούργιο που φέρνει στην γεωπολιτική, με το επιχειρηματικό του βλέμμα: «Με το κόστος επανεγκατάστασης (resettling) ενός πρόσφυγα στις Ηνωμένες Πολιτείες, μπορούμε να βοηθήσουμε (assist) περισσότερους από δέκα στην πατρίδα τους». Τίναξε τα μυαλά του πολιτικαντισμού και της γραφειοκρατίας στον αέρα. Ακούσαμε κάτι;
Και, δεύτερον, να και έξοχο δείγμα της βαθιάς ανθρωπιάς του: η ως άνω πρόταση για το μεταναστευτικό «Από την καλοσύνη των καρδιών μας» (Out of the goodness of our hearts). Απίστευτος;
Συνεπώς, η λεωφόρος μας χαράχθηκε πάνω σε δύο νέους άξονες. Αντί για ισοπέδωση, αρμονική συνύπαρξη διαφορετικών (γνωστή ως localization). Και αντί για στείρα γραφειοκρατία, δημιουργική γεωπολιτική. Σε αγγλόφωνη επαναστατική φρασεολογία: make business, not war.
Προχωρούν ήδη οι εκσκαφές, αλλά με χρήση εκρηκτικών. Και –φευ!– σηκώνεται σκόνη…

Κόρινθος 25 Σεπτεμβρίου 2017

Κώστας Τζαναβάρας

Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου 2017

Η λεωφόρος Trump για την συγκατάβαση



Προ ημερών, στις 13 Σεπτεμβρίου, στον Λευκό Οίκο, στην αίθουσα συνεδριάσεων του Υπουργικού Συμβουλίου (Cabinet Room), ο Πρόεδρος Trump υποδεχόταν μία ομάδα μελών του Κογκρέσου. Θέματα της συνάντησης, επισήμως, ήταν η φορολογική μεταρρύθμιση (tax reform), οι υποδομές (infrastructure), η αλλαγή (change) του συστήματος υγείας (Obamacare) και το πρόβλημα με τους νεαρούς παράνομους μετανάστες που πιά ενηλικιώθηκαν (DACA problem).
Τα σχετικά δημοσιεύματα εμφάνισαν κάποια αναδίπλωση Trump στο τελευταίο θέμα, υπό την πίεση κάποιων Δημοκρατικών. Δεν προβλήθηκαν εξ ίσου –στην καλύτερη περίπτωση– ούτε τα άλλα θέματα ούτε η ίδια η συνάντηση. Κι όμως, η «μάζωξη» της ομάδας μελών του Κογκρέσου είχε κάτι ειδικό: ήταν διακομματική (bipartisan). Τέρμα η δομική αντιπολίτευση των Δημοκρατικών. Τώρα συζητούν την ατζέντα Trump – ακόμη και για το Obamacare.
Αν η ένσταση είναι κάτι σαν «λόγια…», να η απάντηση: η αρχή έχει ήδη γίνει. Νόμος για το όριο δημοσίου χρέους, μία βδομάδα νωρίτερα, πέρασε με συντριπτική πλειοψηφία. Με τρία (3) ΟΧΙ μόνον, και μάλιστα από Ρεπουμπλικανούς. Και μια Δημοκρατική γερουσιαστής έγινε δεκτή για διαβουλεύσεις στο προεδρικό αεροπλάνο. Επίσης επισήμως προαναγγέλθηκε συνάντηση με την Nancy Pelosi, ηγέτιδα των Δημοκρατικών στη Βουλή. [Αν δεν είχε γίνει τελικά, θα το ξέραμε…]
Εκτός από όλα αυτά, ίσως δεν είναι γνωστό και κάτι σχετικό που έχει πει δημοσίως, και πριν τις εκλογές, ο απελθών Πρόεδρος Obama. Αναγνώρισε αυθορμήτως ως το μεγαλύτερο λάθος της προεδρίας του το ότι δεν κατάφερε να μειώσει (reduce) την πόλωση (polarization) και την ευτέλεια (meanness). Λεπτομέρεια το ότι έβλεπε τις ευθύνες –πού αλλού;– στους άλλους. Υπεδείκνυε μείζον πρόβλημα –αυτό έχει σημασία.
Πολωτική ευτέλεια είναι π.χ. αυτό: Είναι είδηση, και πρώτου μεγέθους, η απόσυρση των ΗΠΑ από την συμφωνία του Παρισιού για το περιβάλλον. Όχι όμως και το ότι η υπογραφή της Γερμανίας λ.χ. δεν έχει αντίκρυσμα. Η υπογραφή της παραμένει, αλλά οι στόχοι άπιαστοι. «Βρώμικο κλιματικό μυστικό» έχει αποκληθεί από το CNN.
Όλα δείχνουν ότι είναι καιρός να μάθουμε ότι το αντίθετο της πόλωσης είναι η συγκατάβαση. Που σημαίνει: συζητάμε επί της ουσίας, επιχειρηματολογούμε για την άποψή μας, ακούμε προσεκτικά την άλλη άποψη. Γίνεται μάχη ιδεών –όχι εντυπώσεων. Επιχειρούμε δημιουργικές συνθέσεις. Αν συμφωνήσουμε, έχει καλώς. Αλλιώς, τουλάχιστον, ξέρουμε γιατί διαφωνούμε. Απλά πράγματα.
Αν κάποιος ψάχνει για ερμηνείες της άρδην αλλαγής, θα πρότεινα να μην αγνοηθεί η θέση του υπογράφοντος, διατυπωμένη ρητώς από την εθνική μας έπαλξη: «εκφράζει στρατηγική επιλογή ισχυρών οικονομικών δυνάμεων να επενδύσουν στην αναβάθμιση της ποιότητας ζωής κατωτέρων στρωμάτων»Είναι φίλος της Ελλάδας ο Donald Trump;», Φ.τ.Κ. φ.1537/9.3.17).
Οι «ισχυρές οικονομικές δυνάμεις» αποδεικνύονται πανίσχυρες. Δεν πτοούνται από τις λυσσασμένες επιθέσεις του τύπου. Εξ ου και όλα αυτά εξελίσσονται ασυγκράτητα και σε ρυθμό «σιγά-σιγά, κι είναι αρχοντικός ο γάμος». Όπως και ο Dow Jones: «σταθερή άνοδος, και χωρίς εξάρσεις» (Φ.τ.Κ. φ.1559/31.8.17).

Οι οικονομικά πανίσχυροι ποντάρουν, παγερά αποφασισμένοι, σε αυτόν που ξέρουν στην πιάτσα σαν δεινό deal maker. Αυτόν δηλαδή που ξέρει να κάνει συμφωνίες όπου όχι απλώς κερδίζουν όλοι (win-win games), αλλά κάτι σημαντικά παραπάνω: όλοι πλουτίζουν.
Να τα πούμε rich-rich games; ή δεν μας αρέσει;

Κόρινθος 17 Σεπτεμβρίου 2017

Κώστας Τζαναβάρας

Τρίτη 12 Σεπτεμβρίου 2017

Τρία κρίσιμα ερωτήματα για την Νέα Δημοκρατία



Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει ανακοινώσει το σύνθημα γιά την επίσκεψη (15-17/9) του Προέδρου του Κυριάκου Μητσοτάκη στην 82η ΔΕΘ: «Οι Έλληνες αξίζουμε καλύτερα». Αλλά το σύνθημα μοιάζει ρομαντικό, μπροστά στην σκληρή πραγματικότητα που επιβάλλει δικτατορικά η σημερινή κυβέρνηση.
Χωρίς υπεκφυγές και μισόλογα : η προχθεσινή (10/9/17) πρωθυπουργική συνέντευξη τύπου συνιστά χυδαία εθνική ατίμωση. Η απάντηση δεν μπορεί να είναι κλάψες. Η πραγματικότητα είναι ευανάγνωστη, και συνιστά πρόκληση ιστορικών διαστάσεων.
Θεωρώ κορυφαίο χαρακτηριστικό της ποιότητας του «νέου τρόπου σκέψης», που υπερηφανεύτηκε ότι φέρνει ο πρωθυπουργός, αλλά και δείγμα ηθικής του, τα περί τις γερμανικές αποζημιώσεις. Και αυτό ακριβώς το θέμα αναδεικνύει τα εδώ υποδεικνυόμενα τρία κρίσιμα ερωτήματα.
Η σχετική ερώτηση έγινε από πλευράς του γερμανικού Spiegel. Και θύμιζε ότι κάποια σχετική συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής, που ήταν να γίνει «κάποια στιγμή τον Οκτώβριο», αναβλήθηκε. Ήταν, λέει, να συζητηθεί «μία Έκθεση του Ελληνικού Κοινοβουλίου, μιάς επιτροπής». Αλλά «μετατοπίσθηκε χρονικά για πιο εύκαιρο χρόνο, δεδομένων των ευαίσθητων διαπραγματεύσεων με τη Γερμανία».

Η απάντηση ήταν στην ουσία «ποια Ολομέλεια;». Ο ερωτώμενος προφασίσθηκε άγνοια, ρώτησε για Οκτώβρη ή Δεκέμβρη, φέτος ή πέρυσι. Εμπαιγμός επιπέδου καφενείου δηλαδή. Σαν να επρόκειτο για ένα δευτερεύον θέμα, για το οποίο θα ήταν λογικό να μη θυμάται. Και είναι όντως λίγο ασαφές αν έχει γίνει κάτι μετά τον Αύγουστο του ’15. Τότε που η Βουλή του – κατά την πρωθυπουργική έκφραση – «ΣΥΡΙΖΑ που δεν υπάρχει πλέον» είχε έτοιμο πόρισμα, και απέμενε μόνον η τελική ψήφιση.
Πάντως, προανήγγειλε «εξελίξεις», αγνώστων λοιπών στοιχείων. Οχυρωμένος πίσω από την – ενδεχομένως σωστή – άποψη ότι ακολουθεί την «ορθή θεσμική διαδικασία», συγκάλυψε επιτηδείως την παραπομπή του θέματος στις καλένδες.
Τις εναλλακτικές διαδικαστικές λύσεις ανέφερε εν παρόδω, απαντώντας στο δεύτερο σκέλος του δημοσιογραφικού ερωτήματος. Επικαλέσθηκε άγνοια περί του αν η Πολωνία θα θέσει το αντίστοιχο θέμα πολεμικών αποζημιώσεων δικαστικώς ή διμερώς. Βρήκε προφάσεις, όμως, για να αποφανθεί μεγαλοφώνως : «είναι μία κυβέρνηση που δεν χαρακτηρίζεται για την προσήλωσή της στις ιδρυτικές αξίες της Ευρώπης, και ιδιαίτερα στην πολύ σημαντική για μας αξία της αλληλεγγύης».
Αν ξενίζει το απρόκλητο μένος κατά συμμάχου και εταίρου, αλλά και το τι σημαίνει αλληλεγγύη με την Γερμανία εν προκειμένω, ιδού η εξήγηση: η Πολωνία ήταν η ευρωπαϊκή χώρα στην οποία επέλεξε να εκφωνήσει ιστορικής σημασίας λόγο ο Πρόεδρος Trump. Σε ανοικτή συγκέντρωση στη Βαρσοβία (6/7/17), περιέγραψε με έκδηλη συγκίνηση την ηρωική μάχη της Βαρσοβίας, για τον έλεγχο της «Jerusalem Avenue», κατά του ναζισμού. Και καθόρισε, από την πλευρά του, την εξελισσόμενη μάχη πολιτισμών: «Βάζουμε την πίστη και την οικογένεια, όχι την κυβέρνηση και τη γραφειοκρατία, στο κέντρο της ζωής μας».
Χωρίς άλλες επεξηγήσεις, να τα τρία κρίσιμα ερωτήματα για τον κ.Μητσοτάκη :
1.      Πρώτα ή Ελλάδα, ή πρώτα η Ευρώπη και η Γερμανία;
2.      Πρώτα ή Ελλάδα ή πρώτα τα λάθη του παρελθόντος;
3.      Με τον Πρόεδρο Trump ή με τον τέως Πρόεδρο Obama;
Εις τα υπ’ όψιν πάντως: η άλλη πλευρά έχει δώσει απαντήσεις. Κατάπτυστες μεν, ξεκάθαρες δε …

Κόρινθος 12 Σεπτεμβρίου 2017

Κώστας Τζαναβάρας


Τρίτη 29 Αυγούστου 2017

Ποιος αγιάζει τα μέσα του Προέδρου Trump;




Χολιγουντιανή υπερπαραγωγή θυμίζει πλέον έντονα η προεδρία Trump. Και δεν είναι μόνον η έντονη δράση και τα αναπάντεχα, η αχλύς μυστηρίου και τα παραπλανητικά, το πανάκριβο σκηνικό και το χρήμα. Ούτε είναι μόνον τα πληθωρικά προσόντα του πρωταγωνιστή. Περισσότερο, είναι που – όσοι μπήκαμε στο νόημα και τα μυστικά της συνταγής – ξέρουμε το τέλος. Ξέρουμε, στην γλώσσα των σινεφίλ, ποιος έχει με το μέρος του τον σκηνοθέ
Οι πολλοί, επιμένουν σε βαθυστόχαστες και «σίγουρες» εκτιμήσεις. Αμετανόητοι. Απτόητοι από την επική ανατροπή της προεδρικής εκλογής. Που τους βρήκε με ανοικτή την τηλεόραση, αλλά «στον ύπνο». Οι αναγνώστες που τιμούν τακτικά με την προσοχή τους τον ταπεινό υπογράφοντα, είχαν προϊδεασθεί, και μάλιστα εγκαίρως και σαφώς. Scripta manent.


Το βασικό ζητούμενο
Όλο το μυστικό των τεκταινομένων, είναι στην εκτίμηση-κλειδί : «Ήδη διακρίνεται ότι ο Ντόναλντ Τραμπ προαλείφεται, όχι απλώς για Πρόεδρος, αλλά για επικοινωνιακά πανίσχυρος «Καίσαρας». Προαπαιτούμενο για να μπορεί να προχωρήσει σε σαρωτικές αλλαγές – έστω και ενάρετες.»
Πρόκειται για εκτίμηση που περιλαμβάνεται στο άρθρο «Πού πηγαίνει η Ευρώπη;», δημοσιευμένο ήδη από τον περασμένο Σεπτέμβριο (ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ φ.1513/22.9.16). Την εποχή δηλαδή που στοιχημάτιζαν υπέρ του Trump, εκτός από τους μισούς φανατικούς, μόνον οι σοβαροί-τρελοί. Περί αυτού ακριβώς πρόκειται.
Και, φυσικά, 11 μήνες μετά, τα ερωτήματα «ποιος πανίσχυρος Καίσαρας;» και «ποιες σαρωτικές αλλαγές;» [χώρια το «ενάρετες;»], πυροδοτούν επαξίως τον γενικό χλευασμό. Πολλοί προβλέπουν ότι οσονούπω τελειώνουν τα ψωμιά του. [Όχι;]

Το κρίσιμο ερώτημα
Στα γενικά πλαίσια που έχουν τεθεί εγκαίρως στο άρθρο «Πού πηγαίνει η Αμερική;» (Φ.τ.Κ. φ.1511/8.9.16), παραμένει το δίλημμα: έχουμε «στημένο κατς», ή «ξεκαθάρισμα λογαριασμών»; Επίσης αινιγματικά, εξελίσσεται και το ευφυές επικοινωνιακό παιχνίδι του Trump, στην λογική που περιγράφεται στο άρθρο «Οι κινήσεις Trump και η συνταγή Kierkegaard» (Φ.τ.Κ. φ.1543/20.4.17).
Αν είναι έτσι τα πράγματα, όμως, δεν είναι απλό το ερώτημα: τι συμβαίνει με τον Τύπο; Δηλαδή: γιατί τόσος πόλεμος εναντίον του Trump;

Ο άθλιος πόλεμος
Κάποτε στην Αμερική υπήρχαν κάποια γενικά όρια στην κριτική στον Πρόεδρο. Υπερτερούσε το εθνικό συμφέρον. Σήμερα, τα crooked media έχουν φθάσει στο επίπεδο να λογοκρίνουν τον ίδιο τον Πρόεδρο. Και δεν πρόκειται για την απόκρυψη συμπερασμάτων. Είναι δικαίωμά τους, λ.χ., να επιμένουν σιωπηρώς ότι η ιστορική ομιλία του στο Ριάντ δεν αναιρεί τα περί ρατσισμού κατά των μουσουλμάνων, λόγω του γνωστού travel ban.
Είναι δικαίωμά τους, ακόμη, να επιμένουν να εστιάζουν στην μη κατασκευή του τείχους του Μεξικού. Δικαίωμά τους να μην τους ενδιαφέρει η πρόοδος στην επίτευξη του αντικειμενικού στόχου. [Ποιος ήταν; Θυμόμαστε;]
Αλλά το ότι δεκάδες ηγετικά στελέχη επιχειρήσεων (C.E.O.’s) μαζεύονταν στον Λευκό Οίκο, κάθε τόσο, το μάθαμε μόνον όταν 1-2 παραιτήθηκαν. Δεν ενδιέφερε ούτε τι έκαναν, ούτε αν – αν! – η τελική διάλυση έγινε αφού «μπήκε το νερό στ’ αυλάκι». [Σωστά;] Αποκρύπτονται ειδήσεις σε πολλά θέματα.

Η ευφυής αντίδραση
Ο Donald Trump, έμπειρος στα media, έχει προφέρει προεκλογικά το παλιό και σοφό «any press, is good press». Να γράφουν για εμάς, κι ας γράφουν ό,τι θέλουν – σε ελεύθερη μετάφραση. Ξέρει καλά ότι οποιαδήποτε δημοσιότητα συμφέρει. Σίγουρα τους άξιους ισχυρούς. Ξέρει καλά ότι ο αναγνώστης έχει κρίση, ακόμη και στην εποχή μας.
Ξέρει καλά ότι η διαπίστωσή/ομολογία του περί drug-infested nation (έθνος μολυσμένο από ναρκωτικά) είναι μία σκληρή αλήθεια. Υψηλή προτεραιότητα, που δεν θα αγνοήσουν στο τέλος αυτοί που βλέπουν τι γίνεται στα νότια σύνορα.
Κάπως έτσι, ένα όλο και μεγαλύτερο τμήμα της κοινής γνώμης αντιλαμβάνεται. Δυσπιστεί στις χαλκευμένες ειδήσεις. Εστιάζει στα χειροπιαστά δεδομένα, στα γεγονότα. Η προπαγάνδα αυτοϋπονομεύεται και, στο τέλος, αυτοαναιρείται.
Αυτήν ακριβώς την διεργασία υποδαυλίζει έντεχνα ο Trump. Φροντίζει να ρίχνει δολώματα. Δεν περιφρονεί, βέβαια, τα δοκιμασμένα κόλπα – π.χ. «αποκεφαλισμοί». Πρωτοπορεί, όμως, στην τεχνική δημιουργίας προφίλ ενάρετου Καίσαρα κόντρα στον Τύπο. Και συνεχίζει απτόητος. [Πιο κρεμούλα;]

Η άκρη της κλωστής;
Αν είναι έτσι, λοιπόν, υπάρχει κοινός παρονομαστής: οι ίδιες ενέργειες έχουν δύο αντίθετες πιθανές εξηγήσεις. Με ποιον είναι άραγε ο Τύπος; Μήπως είναι δικοί του κάποιοι που τον έχουν «στου κούκου το σημάδι»; Και πως θα μπορούσε να απαντηθεί αξιόπιστα ένα τέτοιο ερώτημα;

Ποιος αγιάζει το σκοπό;
Αν για τα media υπάρχει ασάφεια προθέσεων, ως προς την στρατηγική Trump δεν τίθεται ζήτημα. Γίνεται ενορχηστρωμένη πλύση εγκεφάλου των θυμάτων των Μ.Μ.«Ε.», και – στην καλύτερη περίπτωση – την εκμεταλλεύεται. Είναι ηθικό κάτι τέτοιο;
Σίγουρα η ατμόσφαιρα είναι πολύ ηλεκτρισμένη. Δεν επιτρέπει νηφάλιες σκέψεις, ως προς το τι άλλο θα μπορούσε να κάνει. Πόσο μάλλον, δεν επιτρέπει νηφάλιες σκέψεις περί Ηθικής. Δύσκολα γίνεται αντιληπτή η αμείλικτη λογική των πραγμάτων, ιδίως από όσους αγνοούν γεγονότα. Δύσκολα θα γίνει αντιληπτή, ακόμη και μετά την προδιαγραφόμενη δεύτερη επική ανατροπή. Πόσοι, άλλωστε, ξεκαθάρισαν εδραία άποψη για την πρώτη;
Η Ιστορία, πάντως, έχει παραδεδεγμένο κριτήριο ουσίας. Όλα θα κριθούν από το αν οι σαρωτικές αλλαγές θα αποδειχθούν ενάρετες. Αν θα αποδειχθεί ότι όντως υπάρχει «στρατηγική επιλογή ισχυρών οικονομικών δυνάμεων να επενδύσουν στην αναβάθμιση της ποιότητας ζωής κατωτέρων στρωμάτων»Είναι φίλος της Ελλάδας ο Donald Trump;», Φ.τ.Κ. φ.1537/9.3.17).

Η σταθερή ανατροπή
Κατά σύμπτωση, οι πλημμύρες στο Τέξας, και ήδη (χθες 28/8) στη Λουϊζιάνα, ελάχιστα κρύβουν πώς αντιλαμβάνεται το πολιτικό κατεστημένο την πολιτική προστασία αυτών των στρωμάτων. Εκτιμώ ότι ο Πρόεδρος θα μείνει άναυδος, μπροστά στην χειροπιαστή απόδειξη των γενικών καταγγελιών του επιβατήριου λόγου του.
Ταυτόχρονα, κοντεύει και η κρίσιμη ώρα για το μεγάλο στοίχημα: την ισχυρή μείωση των φορολογικών συντελεστών από 35% σε 15%. Και το χρηματιστήριο ίπταται σε ιστορικά υψηλά. Με σταθερή άνοδο, και χωρίς εξάρσεις. Αυτά.

Κόρινθος 29 Αυγούστου 2017

Κώστας Τζαναβάρας