Ποιος αγιάζει τα μέσα του Προέδρου Trump;

Χολιγουντιανή υπερπαραγωγή θυμίζει πλέον έντονα η προεδρία Trump. Και δεν είναι μόνον η έντονη δράση και τα αναπάντεχα, η αχλύς μυστηρίου και τα παραπλανητικά, το πανάκριβο σκηνικό και το χρήμα. Ούτε είναι μόνον τα πληθωρικά προσόντα του πρωταγωνιστή. Περισσότερο, είναι που – όσοι μπήκαμε στο νόημα και τα μυστικά της συνταγής – ξέρουμε το τέλος. Ξέρουμε, στην γλώσσα των σινεφίλ, ποιος έχει με το μέρος του τον σκηνοθέ

Οι πολλοί, επιμένουν σε βαθυστόχαστες και «σίγουρες» εκτιμήσεις. Αμετανόητοι. Απτόητοι από την επική ανατροπή της προεδρικής εκλογής. Που τους βρήκε με ανοικτή την τηλεόραση, αλλά «στον ύπνο». Οι αναγνώστες που τιμούν τακτικά με την προσοχή τους τον ταπεινό υπογράφοντα, είχαν προϊδεασθεί, και μάλιστα εγκαίρως και σαφώς. Scripta manent.

Το βασικό ζητούμενο

Όλο το μυστικό των τεκταινομένων, είναι στην εκτίμηση-κλειδί : «Ήδη διακρίνεται ότι ο Ντόναλντ Τραμπ προαλείφεται, όχι απλώς για Πρόεδρος, αλλά για επικοινωνιακά πανίσχυρος «Καίσαρας». Προαπαιτούμενο για να μπορεί να προχωρήσει σε σαρωτικές αλλαγές – έστω και ενάρετες.»

Πρόκειται για εκτίμηση που περιλαμβάνεται στο άρθρο «Πού πηγαίνει η Ευρώπη;», δημοσιευμένο ήδη από τον περασμένο Σεπτέμβριο (ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ φ.1513/22.9.16). Την εποχή δηλαδή που στοιχημάτιζαν υπέρ του Trump, εκτός από τους μισούς φανατικούς, μόνον οι σοβαροί-τρελοί. Περί αυτού ακριβώς πρόκειται.

Και, φυσικά, 11 μήνες μετά, τα ερωτήματα «ποιος πανίσχυρος Καίσαρας;» και «ποιες σαρωτικές αλλαγές;» [χώρια το «ενάρετες;»], πυροδοτούν επαξίως τον γενικό χλευασμό. Πολλοί προβλέπουν ότι οσονούπω τελειώνουν τα ψωμιά του. [Όχι;]

Το κρίσιμο ερώτημα

Στα γενικά πλαίσια που έχουν τεθεί εγκαίρως στο άρθρο «Πού πηγαίνει η Αμερική;» (Φ.τ.Κ. φ.1511/8.9.16), παραμένει το δίλημμα: έχουμε «στημένο κατς», ή «ξεκαθάρισμα λογαριασμών»; Επίσης αινιγματικά, εξελίσσεται και το ευφυές επικοινωνιακό παιχνίδι του Trump, στην λογική που περιγράφεται στο άρθρο «Οι κινήσεις Trump και η συνταγή Kierkegaard» (Φ.τ.Κ. φ.1543/20.4.17).

Αν είναι έτσι τα πράγματα, όμως, δεν είναι απλό το ερώτημα: τι συμβαίνει με τον Τύπο; Δηλαδή: γιατί τόσος πόλεμος εναντίον του Trump;

Ο άθλιος πόλεμος

Κάποτε στην Αμερική υπήρχαν κάποια γενικά όρια στην κριτική στον Πρόεδρο. Υπερτερούσε το εθνικό συμφέρον. Σήμερα, τα crooked media έχουν φθάσει στο επίπεδο να λογοκρίνουν τον ίδιο τον Πρόεδρο. Και δεν πρόκειται για την απόκρυψη συμπερασμάτων. Είναι δικαίωμά τους, λ.χ., να επιμένουν σιωπηρώς ότι η ιστορική ομιλία του στο Ριάντ δεν αναιρεί τα περί ρατσισμού κατά των μουσουλμάνων, λόγω του γνωστού travel ban.

Είναι δικαίωμά τους, ακόμη, να επιμένουν να εστιάζουν στην μη κατασκευή του τείχους του Μεξικού. Δικαίωμά τους να μην τους ενδιαφέρει η πρόοδος στην επίτευξη του αντικειμενικού στόχου. [Ποιος ήταν; Θυμόμαστε;]

Αλλά το ότι δεκάδες ηγετικά στελέχη επιχειρήσεων (C.E.O.’s) μαζεύονταν στον Λευκό Οίκο, κάθε τόσο, το μάθαμε μόνον όταν 1-2 παραιτήθηκαν. Δεν ενδιέφερε ούτε τι έκαναν, ούτε αν – αν! – η τελική διάλυση έγινε αφού «μπήκε το νερό στ’ αυλάκι». [Σωστά;] Αποκρύπτονται ειδήσεις σε πολλά θέματα.

Η ευφυής αντίδραση

Ο Donald Trump, έμπειρος στα media, έχει προφέρει προεκλογικά το παλιό και σοφό «any press, is good press». Να γράφουν για εμάς, κι ας γράφουν ό,τι θέλουν – σε ελεύθερη μετάφραση. Ξέρει καλά ότι οποιαδήποτε δημοσιότητα συμφέρει. Σίγουρα τους άξιους ισχυρούς. Ξέρει καλά ότι ο αναγνώστης έχει κρίση, ακόμη και στην εποχή μας.

Ξέρει καλά ότι η διαπίστωσή/ομολογία του περί drug-infested nation (έθνος μολυσμένο από ναρκωτικά) είναι μία σκληρή αλήθεια. Υψηλή προτεραιότητα, που δεν θα αγνοήσουν στο τέλος αυτοί που βλέπουν τι γίνεται στα νότια σύνορα.

Κάπως έτσι, ένα όλο και μεγαλύτερο τμήμα της κοινής γνώμης αντιλαμβάνεται. Δυσπιστεί στις χαλκευμένες ειδήσεις. Εστιάζει στα χειροπιαστά δεδομένα, στα γεγονότα. Η προπαγάνδα αυτοϋπονομεύεται και, στο τέλος, αυτοαναιρείται.

Αυτήν ακριβώς την διεργασία υποδαυλίζει έντεχνα ο Trump. Φροντίζει να ρίχνει δολώματα. Δεν περιφρονεί, βέβαια, τα δοκιμασμένα κόλπα – π.χ. «αποκεφαλισμοί». Πρωτοπορεί, όμως, στην τεχνική δημιουργίας προφίλ ενάρετου Καίσαρα κόντρα στον Τύπο. Και συνεχίζει απτόητος. [Πιο κρεμούλα;]

Η άκρη της κλωστής;

Αν είναι έτσι, λοιπόν, υπάρχει κοινός παρονομαστής: οι ίδιες ενέργειες έχουν δύο αντίθετες πιθανές εξηγήσεις. Με ποιον είναι άραγε ο Τύπος; Μήπως είναι δικοί του κάποιοι που τον έχουν «στου κούκου το σημάδι»; Και πως θα μπορούσε να απαντηθεί αξιόπιστα ένα τέτοιο ερώτημα;

Ποιος αγιάζει το σκοπό;

Αν για τα media υπάρχει ασάφεια προθέσεων, ως προς την στρατηγική Trump δεν τίθεται ζήτημα. Γίνεται ενορχηστρωμένη πλύση εγκεφάλου των θυμάτων των Μ.Μ.«Ε.», και – στην καλύτερη περίπτωση – την εκμεταλλεύεται. Είναι ηθικό κάτι τέτοιο;

Σίγουρα η ατμόσφαιρα είναι πολύ ηλεκτρισμένη. Δεν επιτρέπει νηφάλιες σκέψεις, ως προς το τι άλλο θα μπορούσε να κάνει. Πόσο μάλλον, δεν επιτρέπει νηφάλιες σκέψεις περί Ηθικής. Δύσκολα γίνεται αντιληπτή η αμείλικτη λογική των πραγμάτων, ιδίως από όσους αγνοούν γεγονότα. Δύσκολα θα γίνει αντιληπτή, ακόμη και μετά την προδιαγραφόμενη δεύτερη επική ανατροπή. Πόσοι, άλλωστε, ξεκαθάρισαν εδραία άποψη για την πρώτη;

Η Ιστορία, πάντως, έχει παραδεδεγμένο κριτήριο ουσίας. Όλα θα κριθούν από το αν οι σαρωτικές αλλαγές θα αποδειχθούν ενάρετες. Αν θα αποδειχθεί ότι όντως υπάρχει «στρατηγική επιλογή ισχυρών οικονομικών δυνάμεων να επενδύσουν στην αναβάθμιση της ποιότητας ζωής κατωτέρων στρωμάτων» («Είναι φίλος της Ελλάδας ο Donald Trump;», Φ.τ.Κ. φ.1537/9.3.17).

Η σταθερή ανατροπή

Κατά σύμπτωση, οι πλημμύρες στο Τέξας, και ήδη (χθες 28/8) στη Λουϊζιάνα, ελάχιστα κρύβουν πώς αντιλαμβάνεται το πολιτικό κατεστημένο την πολιτική προστασία αυτών των στρωμάτων. Εκτιμώ ότι ο Πρόεδρος θα μείνει άναυδος, μπροστά στην χειροπιαστή απόδειξη των γενικών καταγγελιών του επιβατήριου λόγου του.

Ταυτόχρονα, κοντεύει και η κρίσιμη ώρα για το μεγάλο στοίχημα: την ισχυρή μείωση των φορολογικών συντελεστών από 35% σε 15%. Και το χρηματιστήριο ίπταται σε ιστορικά υψηλά. Με σταθερή άνοδο, και χωρίς εξάρσεις. Αυτά.

Κόρινθος 29 Αυγούστου 2017

Κώστας Τζαναβάρας