Ναυτία έχει αρχίσει να πιάνει πολλούς και διάφορους, αντιπάλους και υποστηρικτές του εκκεντρικού και απρόβλεπτου πλανητάρχη. Πανικοβάλλονται στην ιδέα του χάους, ως βασικού χαρακτηριστικού του νέου Λευκού Οίκου. Χάος στην πολιτική, χάος στις προτεραιότητες, χάος στους προσωπικούς «λογαριασμούς». Πάει ο καιρός που «ήξερες τι σου ξημερώνει» - σχεδόν όλες τις μέρες του χρόνου - στην Washington.
Κάποιος, όμως, που θέλει να
βγάλει δικά του συμπεράσματα, δεν αρκείται στα «έτοιμα» στοιχεία. Σίγουρα,
συνεκτιμά ότι ο κόσμος μας είναι ούτως ή άλλως χαοτικός. Πολυδιάστατο πλέγμα (nexus) σχέσεων. Αυτός ο κόσμος είναι αδύνατον να μπει σε
τάξη, και μάλιστα με πολιτικές χαμηλής νοημοσύνης (επικοινωνιακά, κλίκες, παζάρια, βία κ.λ.π.). Αυτή η
ψευδαίσθηση παρήλθε ανεπιστρεπτί, με την ήττα της Clinton και
την αποδρομή του απερίγραπτου Obama.
Αυτό, άλλοι το καταλαβαίνουν,
άλλοι θα χρειασθούν απλώς χρόνο. Επικουρικώς, θα θυμίσω τι έγραφα από τον
Σεπτέμβρη («Πού πηγαίνει η Ευρώπη ;», Φωνή της Κορινθίας
φ.1513/22.9.16) : «Ήδη διακρίνεται ότι ο
Ντόναλντ Τραμπ προαλείφεται, όχι απλώς για Πρόεδρος, αλλά για επικοινωνιακά
πανίσχυρος “Καίσαρας”. Προαπαιτούμενο για να μπορεί να προχωρήσει σε σαρωτικές
αλλαγές – έστω και ενάρετες.»
Για όσους θέλουν να το [ξανα]σκεφθούν,
υπάρχουν δοκιμασμένα εργαλεία. Δοκιμασμένα σε δημιουργικές εποχές της
ανθρωπότητας. Τέτοιο εργαλείο είναι και η «οικογένεια» ερωτήσεων «αν (…) είναι
η απάντηση, ποιά είναι η ερώτηση ;». Αντίστοιχα, η «τί θα γινόταν αν (…) ;».
Μαζί και το γνωστό «sic et non»
[υπέρ και κατά]. Το απόλυτο εργαλείο γόνιμης σκέψης, που έβγαλε την Ευρώπη από
τον Μεσαίωνα. Διαχείριση της αμφιβολίας – θυμίζει κάτι ;
Για όσους δεν θέλουν να
κουράζουν το μυαλό τους, υπάρχουν οι έτοιμες φόρμουλες απαντήσεων. Οι εύκολες
απαντήσεις, σύμφωνα με «το γνωστό και το οικείο». Οι δογματικοί – περί αυτού
πρόκειται – αδυνατούν χαρακτηριστικά να αντιληφθούν τι σημαίνει «διάψευση
θεωρίας». Πιθανότατα, έχουν ξεχάσει όχι μόνον ότι όλες οι θεωρίες μπορεί να διαψευσθούν, αλλά και τι είναι
θεωρία.
Για πολλούς π.χ. ο Trump δεν
είναι παρά ο Ρεπουμπλικανός που προεδρεύει στην οκταετία που είναι η σειρά των
Ρεπουμπλικανών. Ή, πάλι, είναι ο γραφικός/ανίκανος/αντιπαθής που του έχει
ξεφύγει η κατάσταση, προς την χάος-μεριά. Ή, ακόμη, είναι αυτός που «έκανε
γαργάρα με αλατόνερο» την υπόθεση με το travel ban. Είχε
αναγγείλει, θυμίζω, νέα executive order [βλ. και «Πλανητάρχης
από άλλο πλανήτη ;»] για τη Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου του σωτηρίου έτους 2017.
Ενυπάρχει, λοιπόν, μία
θεωρία. Η βασική της αντίληψη, θα έλεγα, διακρίνει ότι ένας απρόσεκτος και
ρατσιστής Trump τα έκανε μούσκεμα. Απρόσεκτος, γιατί και είχε «τρύπα»
η απόφασή του και τα έβαλε άτσαλα με τους δικαστές. Και – από Δευτέρα πάλι – συμμορφώνεται.
Ρατσιστής, γιατί έριξε ban σε 7 χώρες, όλες μουσουλμανικές. Ενώ διαθέτουν εν
δυνάμει τρομοκράτες π.χ. η Γαλλία και η Γερμανία. Η Τουρκία ...
Ως προς τον ρατσισμό, ο
αντίλογος : Πρώτον, τι σόϊ ρατσισμός εναντίον του μουσουλμανισμού είναι η
απαγόρευση μόνον για 7 μουσουλμανικές χώρες ; Δεύτερον, ο κατάλογος των 7 χωρών
δεν υπάρχει καν στην απόφαση Trump. Έχει
απλώς παραπομπή σε παλαιότερη απόφαση του Obama. Κι αυτός ρατσιστής ; Ή μόνον ο Trump ;
Ως προς την απροσεξία, η
εναλλακτική ερμηνεία : πρόκειται για εσκεμμένη «απροσεξία», ώστε να ανακατέψει
δυνατά την «τράπουλα» στο θέμα-τρομοκρατία. Εγκλωβίσθηκαν ήδη ουκ ολίγοι : ενώ
πρωταγωνιστούσαν τόσα χρόνια στην αντιτρομοκρατική υστερία, τώρα βρέθηκαν
εναντίον του ban. Παίρνοντας δηλαδή την ακραία
θέση ο ίδιος, σπρώχνει τους ακραίους αντιπάλους του στην Λογική. Απλό και
αποτελεσματικό.
Ήδη το διέπραξε και στο
θέμα-Ρωσία : «Μήπως ο Obama
ήταν πολύ μαλακός (too soft) με
την Ρωσία ;» αναρωτήθηκε δημοσίως, σφυρίζοντας αδιάφορα. Αν μη τι άλλο, με τόσο
σαματά, δεν ακουγόταν η … γαργάρα. Χώρια που στον προηγούμενο σαματά, στη
φούρια του travel ban, κάτι υπέγραψε για το financial system. Όχι
;
Ιδέες, λοιπόν, για πιθανές …
απαντήσεις :
1.
Ποιος είναι
Πρόεδρος στην Αμερική ;
2.
Ποιος λανσάρει στην
πολιτική την επιχειρηματική λογική;
3.
Ποιος ξαναφέρνει
στη μόδα την ζωντάνια στις σχέσεις των δύο φύλων ;
4.
Ποιος σημερινός
πολιτικός είναι ο εαυτός του ;
5.
Ποιος οδηγεί σε
αναδιανομή πλούτου κατά τα αρχέγονα καπιταλιστικά πρότυπα ;
Πολλοί δυσκολεύονται ακόμη και
στην υπ’ αριθμ. 1, αλλά θα σχολιάσω μόνον την 3 : Στις αρχές Οκτωβρίου, ρώτησα καλή fb-φίλη : «Αν ο Πρόεδρος βάζει χέρι, οι άλλοι τι θα
βάζουν ;». Ήταν τότε στο φουλ η φασαρία με τα «σεμνά λογάκια» του στο λεωφορείο
και τις εναντίον του καταγγελίες για σεξουαλικές παρενοχλήσεις. Άμεση απάντηση περιχαρούς
ξανθιάς : «Τα πάννντα !!». Και συμφώνησε αμέσως ότι θα είναι μεγάλη υπόθεση να αποκτήσουμε
μη ανέραστους πολιτικούς.
Μύλος ; Ε ναι. Εξ ου και η ναυτία για τους υποταγμένους στην
νεοταξική μόδα της πνευματικής οκνηρίας. Τί θα γινόταν, λοιπόν, αν η απάντηση
είναι : Ποιος ανοίγει τον δρόμο για να πεταχτούν στα σκουπίδια της Ιστορίας ο
πολιτικαντισμός και οι πολιτικάντηδες ;
Και, άραγε, πόσα μέσα είναι ικανός να αγιάσει αυτός ο σκοπός
;
Κόρινθος
19 Φεβρουαρίου 2017
Κώστας
Τζαναβάρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου