Είναι φίλος της Ελλάδας ο Donald Trump ;

Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Donald J. Trump είναι ανεκτίμητης αξίας φίλος της Ελλάδας. Χωρίς να το πολυξέρουν τα δύο μέρη, μάλιστα. Εν μέσω φόρτου εργασίας και ενορχηστρωμένης υστερίας –αντιστοίχως. Παράξενο, αλλά αυτό θα επιχειρήσω να υποδείξω στην συνέχεια. 

Είναι φίλος μας, μόνον και μόνον με αυτά που κάνει και δρομολογεί –το νόημα. Και, κατά τον Γάλλο ποιητή, δραματουργό και διπλωμάτη Paul Claudel: «Η αλήθεια δεν έχει τίποτα να κάνει με τον αριθμό των ανθρώπων που είναι πεπεισμένοι για αυτήν».

Είναι χαρακτηριστικό ότι  η φιλία του προκατόχου του προς την χώρα μας, θεωρείται –αντιθέτως– κάτι σαν αυτονόητο. Χειροκροτήθηκε θερμά στην Αθήνα, λέγοντας: «Είμαι περήφανος για όλα όσα η διοίκηση μου έχει κάνει για να προσπαθήσει να στηρίξει την Ελλάδα στις προσπάθειες αυτές». Και μιλούσε για κάποιες «reforms», αγνώστων λοιπών στοιχείων, για τις οποίες διεβεβαίωσε: «Θέλω να συγχαρώ τον πρωθυπουργό Τσίπρα για τις πολύ δύσκολες μεταρρυθμίσεις με τις οποίες η κυβέρνησή του επιδιώκει να θέσει την οικονομία σε μια πιο στέρεα βάση.»

Προφανώς, αναφερόταν στη χώρα μας.

Όσοι διακρίνουν στα ανωτέρω φιλική πολιτική, δεν πρόκειται να εκτιμήσουν και πολλά στην φιλαλήθεια του νέου πλανητάρχη. Τέτοιου είδους ρητορεία, εξαπάτηση ευρύτερα, δεν υπάρχει στο οπλοστάσιό του. Κάνει επικοινωνιακά παιχνίδια, κάνει παραπλανητικές κινήσεις, αλλά έχει έρεισμα πολιτικής. Δεν είναι πολιτικάντης. Είναι άνθρωπος των επιχειρήσεων. Είναι άνθρωπος της δράσης. Γι’ αυτό έχει «στο πετσί του» την άμεση θέαση της ωμής πραγματικότητας.

 «Γινόμαστε έθνος μολυσμένο στα ναρκωτικά (drug-infested)», δήλωσε σε συνέντευξη τύπου (16/2). Και πρόσθεσε «Υπάρχουν δύο Chicagos, όπως γνωρίζετε. Υπάρχει ένα Σικάγο που είναι απίστευτο, πολυτελές και όλα, και ασφαλές. Υπάρχει ένα άλλο Σικάγο, που είναι χειρότερο από σχεδόν οποιοδήποτε από τα μέρη στη Μέση Ανατολή που μιλάμε, και από ό,τι μιλάτε κάθε βράδυ στα δελτία ειδήσεων.»

Δεν χρειάζεται ωραιοποιήσεις, γιατί δεν σκοπεύει να διαχειρισθεί τη μιζέρια. Εκφράζει, αντιθέτως, την στρατηγική επιλογή ισχυρών οικονομικών δυνάμεων να επενδύσουν στην αναβάθμιση της ποιότητας ζωής κατωτέρων στρωμάτων.

Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτές οι αλήθειες, όπως και οι σχετικές προθέσεις του, ουδόλως απασχόλησαν τον «τύπο». Έστω, για να πληροφορηθούμε τον αντίλογο. Το ίδιο και με την δήλωσή του κατά την επίσκεψη (21/2) στο Εθνικό Μουσείο Αφρο-Αμερικανικής Ιστορίας και Πολιτισμού: «Πάμε να κάνουμε σπουδαία πράγματα στις Αφρο-Αμερικανικές μας κοινότητες μαζί». Η ταμπέλα «ρατσιστής», είναι πιο βολική για ορισμένους. Και την πλασάρουν κατά τα ναζιστικά πρότυπα: «όλοι  λένε» ότι είναι ρατσιστής.

Η ίδια παραποιημένη εικόνα, και για την πολιτική του σε ένα θέμα μεγάλου ενδιαφέροντος για εμάς: «Πρέπει να σταματήσουμε αυτή την τρέλα που συμβαίνει στη Συρία» δήλωσε, και μάλιστα σε συζήτηση (23/11/16) στα γραφεία των New York Times. Δεν ήταν είδηση;

Παρ΄όλα αυτά, κατηγορούμενος δεν είναι ο τύπος, καθώς κάποιοι τον θέλουν υπεράνω κριτικής. Αντιθέτως, αυτός κατηγορείται ότι έχει προθέσεις φίμωσης του τύπου. Επιτήδειοι, μετατρέπουν την οξεία κριτική του κατά 5 συγκεκριμένων media (New York Times, Washington Post, ABC, CBS, CNN) σε επίθεση κατά του τύπου. Αυτό τους βολεύει, αυτό λένε. «Οι μεγάλοι συντάκτες του παρελθόντος στριφογυρίζουν στον τάφο τους» δήλωσε κάποια στιγμή που «το παράκαναν» προεκλογικά οι ΝΥΤ. Ποιος αντίπαλος της ελευθεροτυπίας θα το ξεστόμιζε;   

Μάχεται σκληρά κατά αυτής της αθλιότητας. Ξέρει πολύ καλά τις αναμενόμενες αντιδράσεις στην –κατά την γνώμη μου– κορωνίδα της πολιτικής του: «Να απομακρύνουμε τους γραφειοκράτες που ξέρουν μόνον να σκοτώνουν δουλειές. Να τους αντικαταστήσουμε με ξεφτέρια (experts) που ξέρουν να δημιουργούν δουλειές.»  

Ξέρει πολύ καλά και πώς «ακούγεται» το βασικό κίνητρό του: «Αυτή η χώρα μου έχει δώσει τόσα πολλά και αισθάνομαι τόσο έντονα ότι είναι η σειρά μου να δώσω πίσω στη χώρα που αγαπώ». Ξέρει, διευκρινίζω, πώς «ακούγεται» τόσο από ιδεολογικώς απάτριδες, όσο και από «πατριώτες» …

Η διαφορά, λοιπόν, στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας του πλανήτη είναι εμφανής. Γι αυτό και το «ξεκαθάρισμα λογαριασμών», που έχω γράψει από καιρό, καλά κρατεί. Και θα οξύνεται, όσο το κατ’ ευφημισμόν Δημοκρατικό κόμμα θα συνειδητοποιεί την αποκάλυψη της σαπίλας του και τον επερχόμενο πολιτικό αφανισμό του. Αλλά η ενημέρωση γι’ αυτή την άγρια κόντρα ανήκει στο ένα στρατόπεδο. Γι’ αυτό και είναι τόσο μονόπλευρη –ιδίως στη χώρα μας,.

Η επιδίωξη είναι να μιλήσουν απλώς οι πράξεις. Αυτές που θα δείχνουν ανάγλυφα έναν νέο κόσμο (α) χωρίς προπαγάνδα, (β) χωρίς πολιτικαντισμό και (γ) χωρίς κοινωνική αδιαφορία. Πράξεις που θα αποδεικνύουν ότι είχαμε μεν ενημέρωση και κοινωνική αλληλεγγύη, αλλά μόνον στα λόγια. Όχι στα χειροπιαστά αποτελέσματα.

Κάποιος, λοιπόν, που θέλει εδραία απάντηση στην ερώτηση του τίτλου, έχει να σκεφθεί –και με ευρύτητα πνεύματος– όλες τις θετικές συνέπειες της «αλλαγής προτύπου». Είναι π.χ. φίλος της Ελλάδας κάποιος που θα τελειώσει τον πόλεμο στη Συρία; Ή έχει περισσότερη σημασία που θα χρειασθεί τον Ερντογάν για «στρατηγικό συνεργάτη»;

Ή, πάλι, είναι εχθρός της Ελλάδας κάποιος που υποδεικνύει την ελληνική κρίση χρέους ως ευρωπαϊκό πρόβλημα; Απάντηση: «άμα δεν έχεις νύχια να ξυστείς, μην περιμένεις να σε ξύσουν άλλοι». Ακόμη περισσότερο, μην περιμένεις να σε βγάλουν νωρίς από την λογική της διαχείρισης της μιζέριας.

Κόρινθος 26 Φεβρουαρίου 2017

Κωστας Τζαναβάρας

Σημ. : Το άρθρο δημοσιεύθηκε στη ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ φ.1537/9.3.17