Είναι φίλος της Ελλάδας ο Donald Trump ;

Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Donald J. Trump είναι ανεκτίμητης αξίας φίλος της Ελλάδας. Χωρίς να το πολυξέρουν τα δύο μέρη, μάλιστα. Εν μέσω φόρτου εργασίας και ενορχηστρωμένης υστερίας –αντιστοίχως. Παράξενο, αλλά αυτό θα επιχειρήσω να υποδείξω στην συνέχεια. 

Είναι φίλος μας, μόνον και μόνον με αυτά που κάνει και δρομολογεί –το νόημα. Και, κατά τον Γάλλο ποιητή, δραματουργό και διπλωμάτη Paul Claudel: «Η αλήθεια δεν έχει τίποτα να κάνει με τον αριθμό των ανθρώπων που είναι πεπεισμένοι για αυτήν».

Είναι χαρακτηριστικό ότι  η φιλία του προκατόχου του προς την χώρα μας, θεωρείται –αντιθέτως– κάτι σαν αυτονόητο. Χειροκροτήθηκε θερμά στην Αθήνα, λέγοντας: «Είμαι περήφανος για όλα όσα η διοίκηση μου έχει κάνει για να προσπαθήσει να στηρίξει την Ελλάδα στις προσπάθειες αυτές». Και μιλούσε για κάποιες «reforms», αγνώστων λοιπών στοιχείων, για τις οποίες διεβεβαίωσε: «Θέλω να συγχαρώ τον πρωθυπουργό Τσίπρα για τις πολύ δύσκολες μεταρρυθμίσεις με τις οποίες η κυβέρνησή του επιδιώκει να θέσει την οικονομία σε μια πιο στέρεα βάση.»

Προφανώς, αναφερόταν στη χώρα μας.

Όσοι διακρίνουν στα ανωτέρω φιλική πολιτική, δεν πρόκειται να εκτιμήσουν και πολλά στην φιλαλήθεια του νέου πλανητάρχη. Τέτοιου είδους ρητορεία, εξαπάτηση ευρύτερα, δεν υπάρχει στο οπλοστάσιό του. Κάνει επικοινωνιακά παιχνίδια, κάνει παραπλανητικές κινήσεις, αλλά έχει έρεισμα πολιτικής. Δεν είναι πολιτικάντης. Είναι άνθρωπος των επιχειρήσεων. Είναι άνθρωπος της δράσης. Γι’ αυτό έχει «στο πετσί του» την άμεση θέαση της ωμής πραγματικότητας.

 «Γινόμαστε έθνος μολυσμένο στα ναρκωτικά (drug-infested)», δήλωσε σε συνέντευξη τύπου (16/2). Και πρόσθεσε «Υπάρχουν δύο Chicagos, όπως γνωρίζετε. Υπάρχει ένα Σικάγο που είναι απίστευτο, πολυτελές και όλα, και ασφαλές. Υπάρχει ένα άλλο Σικάγο, που είναι χειρότερο από σχεδόν οποιοδήποτε από τα μέρη στη Μέση Ανατολή που μιλάμε, και από ό,τι μιλάτε κάθε βράδυ στα δελτία ειδήσεων.»

Δεν χρειάζεται ωραιοποιήσεις, γιατί δεν σκοπεύει να διαχειρισθεί τη μιζέρια. Εκφράζει, αντιθέτως, την στρατηγική επιλογή ισχυρών οικονομικών δυνάμεων να επενδύσουν στην αναβάθμιση της ποιότητας ζωής κατωτέρων στρωμάτων.

Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτές οι αλήθειες, όπως και οι σχετικές προθέσεις του, ουδόλως απασχόλησαν τον «τύπο». Έστω, για να πληροφορηθούμε τον αντίλογο. Το ίδιο και με την δήλωσή του κατά την επίσκεψη (21/2) στο Εθνικό Μουσείο Αφρο-Αμερικανικής Ιστορίας και Πολιτισμού: «Πάμε να κάνουμε σπουδαία πράγματα στις Αφρο-Αμερικανικές μας κοινότητες μαζί». Η ταμπέλα «ρατσιστής», είναι πιο βολική για ορισμένους. Και την πλασάρουν κατά τα ναζιστικά πρότυπα: «όλοι  λένε» ότι είναι ρατσιστής.

Η ίδια παραποιημένη εικόνα, και για την πολιτική του σε ένα θέμα μεγάλου ενδιαφέροντος για εμάς: «Πρέπει να σταματήσουμε αυτή την τρέλα που συμβαίνει στη Συρία» δήλωσε, και μάλιστα σε συζήτηση (23/11/16) στα γραφεία των New York Times. Δεν ήταν είδηση;

Παρ΄όλα αυτά, κατηγορούμενος δεν είναι ο τύπος, καθώς κάποιοι τον θέλουν υπεράνω κριτικής. Αντιθέτως, αυτός κατηγορείται ότι έχει προθέσεις φίμωσης του τύπου. Επιτήδειοι, μετατρέπουν την οξεία κριτική του κατά 5 συγκεκριμένων media (New York Times, Washington Post, ABC, CBS, CNN) σε επίθεση κατά του τύπου. Αυτό τους βολεύει, αυτό λένε. «Οι μεγάλοι συντάκτες του παρελθόντος στριφογυρίζουν στον τάφο τους» δήλωσε κάποια στιγμή που «το παράκαναν» προεκλογικά οι ΝΥΤ. Ποιος αντίπαλος της ελευθεροτυπίας θα το ξεστόμιζε;   

Μάχεται σκληρά κατά αυτής της αθλιότητας. Ξέρει πολύ καλά τις αναμενόμενες αντιδράσεις στην –κατά την γνώμη μου– κορωνίδα της πολιτικής του: «Να απομακρύνουμε τους γραφειοκράτες που ξέρουν μόνον να σκοτώνουν δουλειές. Να τους αντικαταστήσουμε με ξεφτέρια (experts) που ξέρουν να δημιουργούν δουλειές.»  

Ξέρει πολύ καλά και πώς «ακούγεται» το βασικό κίνητρό του: «Αυτή η χώρα μου έχει δώσει τόσα πολλά και αισθάνομαι τόσο έντονα ότι είναι η σειρά μου να δώσω πίσω στη χώρα που αγαπώ». Ξέρει, διευκρινίζω, πώς «ακούγεται» τόσο από ιδεολογικώς απάτριδες, όσο και από «πατριώτες» …

Η διαφορά, λοιπόν, στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας του πλανήτη είναι εμφανής. Γι αυτό και το «ξεκαθάρισμα λογαριασμών», που έχω γράψει από καιρό, καλά κρατεί. Και θα οξύνεται, όσο το κατ’ ευφημισμόν Δημοκρατικό κόμμα θα συνειδητοποιεί την αποκάλυψη της σαπίλας του και τον επερχόμενο πολιτικό αφανισμό του. Αλλά η ενημέρωση γι’ αυτή την άγρια κόντρα ανήκει στο ένα στρατόπεδο. Γι’ αυτό και είναι τόσο μονόπλευρη –ιδίως στη χώρα μας,.

Η επιδίωξη είναι να μιλήσουν απλώς οι πράξεις. Αυτές που θα δείχνουν ανάγλυφα έναν νέο κόσμο (α) χωρίς προπαγάνδα, (β) χωρίς πολιτικαντισμό και (γ) χωρίς κοινωνική αδιαφορία. Πράξεις που θα αποδεικνύουν ότι είχαμε μεν ενημέρωση και κοινωνική αλληλεγγύη, αλλά μόνον στα λόγια. Όχι στα χειροπιαστά αποτελέσματα.

Κάποιος, λοιπόν, που θέλει εδραία απάντηση στην ερώτηση του τίτλου, έχει να σκεφθεί –και με ευρύτητα πνεύματος– όλες τις θετικές συνέπειες της «αλλαγής προτύπου». Είναι π.χ. φίλος της Ελλάδας κάποιος που θα τελειώσει τον πόλεμο στη Συρία; Ή έχει περισσότερη σημασία που θα χρειασθεί τον Ερντογάν για «στρατηγικό συνεργάτη»;

Ή, πάλι, είναι εχθρός της Ελλάδας κάποιος που υποδεικνύει την ελληνική κρίση χρέους ως ευρωπαϊκό πρόβλημα; Απάντηση: «άμα δεν έχεις νύχια να ξυστείς, μην περιμένεις να σε ξύσουν άλλοι». Ακόμη περισσότερο, μην περιμένεις να σε βγάλουν νωρίς από την λογική της διαχείρισης της μιζέριας.

Κόρινθος 26 Φεβρουαρίου 2017

Κωστας Τζαναβάρας

Σημ. : Το άρθρο δημοσιεύθηκε στη ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ φ.1537/9.3.17

Αν ο Trump είναι η απάντηση, ποιά είναι η ερώτηση ;

Ναυτία έχει αρχίσει να πιάνει πολλούς και διάφορους, αντιπάλους και υποστηρικτές του εκκεντρικού και απρόβλεπτου πλανητάρχη. Πανικοβάλλονται στην ιδέα του χάους, ως βασικού χαρακτηριστικού του νέου Λευκού Οίκου. Χάος στην πολιτική, χάος στις προτεραιότητες, χάος στους προσωπικούς «λογαριασμούς». Πάει ο καιρός που «ήξερες τι σου ξημερώνει» - σχεδόν όλες τις μέρες του χρόνου - στην Washington.

Κάποιος, όμως, που θέλει να βγάλει δικά του συμπεράσματα, δεν αρκείται στα «έτοιμα» στοιχεία. Σίγουρα, συνεκτιμά ότι ο κόσμος μας είναι ούτως ή άλλως χαοτικός. Πολυδιάστατο πλέγμα (nexus) σχέσεων. Αυτός ο κόσμος είναι αδύνατον να μπει σε τάξη, και μάλιστα με πολιτικές χαμηλής νοημοσύνης (επικοινωνιακά, κλίκες, παζάρια, βία κ.λ.π.). Αυτή η ψευδαίσθηση παρήλθε ανεπιστρεπτί, με την ήττα της Clinton και την αποδρομή του απερίγραπτου Obama.

Αυτό, άλλοι το καταλαβαίνουν, άλλοι θα χρειασθούν απλώς χρόνο. Επικουρικώς, θα θυμίσω τι έγραφα από τον Σεπτέμβρη («Πού πηγαίνει η Ευρώπη ;», Φωνή της Κορινθίας φ.1513/22.9.16) : «Ήδη διακρίνεται ότι ο Ντόναλντ Τραμπ προαλείφεται, όχι απλώς για Πρόεδρος, αλλά για επικοινωνιακά πανίσχυρος “Καίσαρας”. Προαπαιτούμενο για να μπορεί να προχωρήσει σε σαρωτικές αλλαγές – έστω και ενάρετες.»

Για όσους θέλουν να το [ξανα]σκεφθούν, υπάρχουν δοκιμασμένα εργαλεία. Δοκιμασμένα σε δημιουργικές εποχές της ανθρωπότητας. Τέτοιο εργαλείο είναι και η «οικογένεια» ερωτήσεων «αν (…) είναι η απάντηση, ποιά είναι η ερώτηση ;». Αντίστοιχα, η «τί θα γινόταν αν (…) ;». Μαζί και το γνωστό «sic et non» [υπέρ και κατά]. Το απόλυτο εργαλείο γόνιμης σκέψης, που έβγαλε την Ευρώπη από τον Μεσαίωνα. Διαχείριση της αμφιβολίας – θυμίζει κάτι ;

Για όσους δεν θέλουν να κουράζουν το μυαλό τους, υπάρχουν οι έτοιμες φόρμουλες απαντήσεων. Οι εύκολες απαντήσεις, σύμφωνα με «το γνωστό και το οικείο». Οι δογματικοί – περί αυτού πρόκειται – αδυνατούν χαρακτηριστικά να αντιληφθούν τι σημαίνει «διάψευση θεωρίας». Πιθανότατα, έχουν ξεχάσει όχι μόνον ότι όλες οι θεωρίες μπορεί να διαψευσθούν, αλλά και τι είναι θεωρία.

Για πολλούς π.χ. ο Trump δεν είναι παρά ο Ρεπουμπλικανός που προεδρεύει στην οκταετία που είναι η σειρά των Ρεπουμπλικανών. Ή, πάλι, είναι ο γραφικός/ανίκανος/αντιπαθής που του έχει ξεφύγει η κατάσταση, προς την χάος-μεριά. Ή, ακόμη, είναι αυτός που «έκανε γαργάρα με αλατόνερο» την υπόθεση με το travel ban. Είχε αναγγείλει, θυμίζω, νέα executive order [βλ. και «Πλανητάρχης από άλλο πλανήτη ;»] για τη Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου του σωτηρίου έτους 2017.

Ενυπάρχει, λοιπόν, μία θεωρία. Η βασική της αντίληψη, θα έλεγα, διακρίνει ότι ένας απρόσεκτος και ρατσιστής Trump τα έκανε μούσκεμα. Απρόσεκτος, γιατί και είχε «τρύπα» η απόφασή του και τα έβαλε άτσαλα με τους δικαστές. Και – από Δευτέρα πάλι – συμμορφώνεται. Ρατσιστής, γιατί έριξε ban σε 7 χώρες, όλες μουσουλμανικές. Ενώ διαθέτουν εν δυνάμει τρομοκράτες π.χ. η Γαλλία και η Γερμανία. Η Τουρκία ...

Ως προς τον ρατσισμό, ο αντίλογος : Πρώτον, τι σόϊ ρατσισμός εναντίον του μουσουλμανισμού είναι η απαγόρευση μόνον για 7 μουσουλμανικές χώρες ; Δεύτερον, ο κατάλογος των 7 χωρών δεν υπάρχει καν στην απόφαση Trump. Έχει απλώς παραπομπή σε παλαιότερη απόφαση του Obama. Κι αυτός ρατσιστής ; Ή μόνον ο Trump ;

Ως προς την απροσεξία, η εναλλακτική ερμηνεία : πρόκειται για εσκεμμένη «απροσεξία», ώστε να ανακατέψει δυνατά την «τράπουλα» στο θέμα-τρομοκρατία. Εγκλωβίσθηκαν ήδη ουκ ολίγοι : ενώ πρωταγωνιστούσαν τόσα χρόνια στην αντιτρομοκρατική υστερία, τώρα βρέθηκαν εναντίον του ban. Παίρνοντας δηλαδή την ακραία θέση ο ίδιος, σπρώχνει τους ακραίους αντιπάλους του στην Λογική. Απλό και αποτελεσματικό.

Ήδη το διέπραξε και στο θέμα-Ρωσία : «Μήπως ο Obama ήταν πολύ μαλακός (too soft) με την Ρωσία ;» αναρωτήθηκε δημοσίως, σφυρίζοντας αδιάφορα. Αν μη τι άλλο, με τόσο σαματά, δεν ακουγόταν η … γαργάρα. Χώρια που στον προηγούμενο σαματά, στη φούρια του travel ban, κάτι υπέγραψε για το financial system. Όχι ;

Ιδέες, λοιπόν, για πιθανές … απαντήσεις :

1.       Ποιος είναι Πρόεδρος στην Αμερική ;

2.       Ποιος λανσάρει στην πολιτική την επιχειρηματική λογική;

3.       Ποιος ξαναφέρνει στη μόδα την ζωντάνια στις σχέσεις των δύο φύλων ;

4.       Ποιος σημερινός πολιτικός είναι ο εαυτός του ;

5.       Ποιος οδηγεί σε αναδιανομή πλούτου κατά τα αρχέγονα καπιταλιστικά πρότυπα ;

Πολλοί δυσκολεύονται ακόμη και στην υπ’ αριθμ. 1, αλλά θα σχολιάσω μόνον την 3 : Στις αρχές Οκτωβρίου, ρώτησα  καλή fb-φίλη : «Αν ο Πρόεδρος βάζει χέρι, οι άλλοι τι θα βάζουν ;». Ήταν τότε στο φουλ η φασαρία με τα «σεμνά λογάκια» του στο λεωφορείο και τις εναντίον του καταγγελίες για σεξουαλικές παρενοχλήσεις. Άμεση απάντηση περιχαρούς ξανθιάς : «Τα πάννντα !!». Και συμφώνησε αμέσως ότι θα είναι μεγάλη υπόθεση να αποκτήσουμε μη ανέραστους πολιτικούς.

Μύλος ; Ε ναι. Εξ ου και η ναυτία για τους υποταγμένους στην νεοταξική μόδα της πνευματικής οκνηρίας. Τί θα γινόταν, λοιπόν, αν η απάντηση είναι : Ποιος ανοίγει τον δρόμο για να πεταχτούν στα σκουπίδια της Ιστορίας ο πολιτικαντισμός και οι πολιτικάντηδες ;

Και, άραγε, πόσα μέσα είναι ικανός να αγιάσει αυτός ο σκοπός ;

Κόρινθος 19 Φεβρουαρίου 2017

Κώστας Τζαναβάρας

Πλανητάρχης από άλλο πλανήτη ;

Διάχυτη είναι η απορία για τον νέο πλανητάρχη. Πολύ περισσότεροι από τους οπαδούς του, ή τους «ορκισμένους» εχθρούς του, είναι αυτοί που αναρωτιούνται κάτι σαν «τι συμβαίνει με την περίπτωσή του ;». Και η κοινή γνώμη, ο απλός τηλεθεατής, έχει περάσει πολλά σκαμπανεβάσματα εντυπώσεων. Από τα χαμηλά της εναντίον του γενικής κατακραυγής τον Οκτώβριο, στην θριαμβευτική επικράτησή του ένα μήνα μετά – το ισχυρότερο.

Οι «πολλοί», πίστεψαν τις δημοσκοπήσεις που έδιναν 12-15% προβάδισμα στην Clinton. Στοιχημάτισαν υπέρ της, ακόμη και 9:1. Και επέμεναν, κάπου στο 5:1, ακόμη και την τελευταία ημέρα της ψηφοφορίας. Ποιος τους χειραγώγησε άγρια, ώστε να είναι τόσο «σίγουροι» ; Ποιοι «παντελόνιασαν» και γελάνε εις βάρος τους ;

Αυτές οι ερωτήσεις δεν αφορούν μόνον τους θαμώνες των γραφείων στοιχημάτων. Ίδιες άρδην διαψεύσεις «βεβαιοτήτων» έχουν οι πάντες. Και δεν είναι απλό ζήτημα να εξοικειωθεί κανείς με το αναπάντεχο. Θέλει και χρόνο. Πόσο μάλλον που αυτό το αναπάντεχο είναι και τόσο αλλόκοτα διαφορετικό από «το γνωστό και το οικείο». Θυμίζει σε τίποτα, άραγε, κάποιον προηγούμενο Πρόεδρο της υπερδύναμης ;

Από πλευράς μου, σε άρθρο ήδη από τις αρχές του φθινοπώρου, έχω κάνει λόγο για «αγαναχτισμένο δισεκατομμυ-ριούχο». Και τον Δεκέμβριο έγραφα για το «Μετέωρο βήμα του Donald Trump». Επεσήμαινα ότι στερείται ιδεολογίας για τις σαρωτικές αλλαγές που σχεδιάζει. Δεν έχει κοσμοθεωρία, δηλαδή, που να δίνει συνοχή στις ενέργειές του.

Ήδη, έχει βρεθεί σε περιπέτειες με την γνωστή υπόθεση του travel ban. Δεν είναι μόνον η ίδια η αναστολή της απόφασής του. Είναι – ίσως περισσότερο – τα ακατάσχετα σχόλιά του κατά των δικαστών που ανέκοψαν την «εκτελεστική οδηγία» του. Η αναστολή υποδεικνύει απλώς αδυναμίες. Οι δημόσιοι χαρακτηρισμοί, όμως, δείχνουν άλλου επιπέδου ζητήματα.

Χαρακτήρισε «αποκαλούμενο δικαστή» (so called judge) αυτόν που τόλμησε να ορθώσει το ανάστημά του. Οι συντριπτικά περισσότεροι, και προφανώς κι ίδιος ο Πρόεδρος, βλέπουν πολιτική αντιπαράθεση. Ψάχνουν την πολιτική σκοπιμότητα. Φαντασιώνονται τις «πλάτες» που στηρίζουν την ανταρσία ενός απλού Ομοσπονδιακού Δικαστή απέναντι στον πανίσχυρο Πρόεδρο. Ελάχιστοι σκύβουν στο βαθιά ανθρώπινο σκεπτικό του.

Το σκεπτικό του James L. Robart, επεκτάθηκε από το Εφετείο, και δικαιώθηκε παμψηφεί. Πρυτάνευσε η γενική θεώρηση του δημοσίου ενδιαφέροντος (consider the public interest generally). Και αυτή ακριβώς η θεώρηση, εν όψει περιορισμού ανθρωπίνων δικαιωμάτων, απαγόρευσε ασυνάρτητες αιτιολογίες. Με άλλα λόγια, το Εφετείο δεν αρνήθηκε το δικαίωμα της Εκτελεστικής Εξουσίας για επιβολή μέτρων και απαγορεύσεων. Ζήτησε επαρκή αιτιολόγησή τους. Και την σκιαγράφησε, θέτοντας απλά και λογικά ερωτήματα.

Αν και μη νομικός, θα καταθέσω δημοσίως την άποψή μου : Πρόκειται για δικανική σκέψη-κόσμημα. Και, απέναντί της, ο Donald Trump θα είχε κάθε λόγο να είναι όχι μόνον προσεκτικός αλλά και συγκαταβατικός. Γιατί ;

Ως υποψήφιος, πρώτον, είχε ορθώς χαρακτηρίσει την υποψηφιότητά του «μάχη για τον πολιτισμό μας». Και – προς τιμήν του – έδωσε σκληρή μάχη απέναντι στο «διεφθαρμένο κατεστημένο» (corrupt establishment) και τα «ανέντιμα μέσα» (crooked media). Τώρα, όμως, αρνείται ένα βασικό στοιχείο αυτού του πολιτισμού. Στην πράξη, αντιπαρατίθεται στον θεσμό της Δικαιοσύνης. Αδυνατεί να αναγνώσει ψύχραιμος τις δικαστικές αποφάσεις. Αλλά το σκεπτικό τους είναι απόσταγμα αυτού του πολιτισμού που υποστηρίζει ότι υπερασπίζεται.

Ως Πρόεδρος, δεύτερον, όφειλε να σπεύσει να συμμορφωθεί. Αν προσχωρήσει κανείς στις ανησυχίες του, οι επείγοντες λόγοι που τον οδήγησαν στην υπογραφή της επίδικης executive order, εξακολουθούν να υπάρχουν. Τα δικαστήρια απλώς του υπέδειξαν να αιτιολογήσει πληρέστερα τις αποφάσεις του. Να βγάζουν νόημα τα μέτρα του.

Ο κίνδυνος, που ο ίδιος υποδεικνύει, επιβάλλει να συμμορφωθεί προς τις δικαστικές αποφάσεις. Το συντομότερο. Οι προτεραιότητες επιβάλλουν να επανέλθει με προσαρμοσμένη οδηγία. Όχι να χρονοτριβεί αντιδικώντας και σχολιάζοντας. Αν τα δικαστήρια έσφαλαν, υπάρχει χρόνος να ελεγχθούν.

Αντ’ αυτού, προτίμησε τους χαρακτηρισμούς και την κινδυνολογία. Έριξε προκαταβολικά τις ευθύνες στους δικαστές για τυχόν τρομοκρατικό χτύπημα. Ενώ οι ευθύνες θα είναι απολύτως δικές του.

Ο παρ’ ολίγον αντίπαλός του Bernie Sanders, έσπευσε να μιλήσει για «παραληρηματική» (delusional) συμπεριφορά. Έχει φυσικά τους λόγους του να προετοιμάζεται για το 2020. Έχει τους λόγους του να αγορεύει σαν εισαγγελέας, αντί να λειτουργεί σαν σκαπανέας. Ποιος – στις μέρες μας – θα τον κατηγορήσει που επιχαίρει για τα λάθη ;

Αυτό που ζητά κάθε συνετός από τον Donald Trump, είναι να αντιληφθεί το προφανές : τα μέτρα του δεν θα είχαν αποτρέψει π.χ. το χτύπημα στους «δίδυμους πύργους» το 2001. Κοντολογίς, χρειάζονται μέτρα που να πείθουν για την αποτελεσματικότητά τους και την σκοπιμότητά τους.

Είναι απαραίτητη, λοιπόν, μία θεαματική στροφή του πλανητάρχη. Δεν φθάνουν μισόλογα, υπεκφυγές και μπαλώματα. Χρειάζεται και μια γενναία ανάληψη ευθυνών – το βασικό. Σαν «street smart», τόσο ο ίδιος όσο και το επιτελείο του, μπορούν να βρουν τη βέλτιστη λύση. Χωρίς θεωρία. Πρακτικά.

Σίγουρα, η ανατροπή ψευδαισθήσεων, και ο απεγκλωβισμός τόσο πολλών από την ισοπεδωτική προπαγάνδα, δεν είναι απλό πράγμα. Και δικαιολογεί πολλά. Αλλά κάποιος θα χρειασθεί να του υποδείξει, έγκαιρα και πειστικά, ότι ο χαρακτηρισμός «αισχρή (disgraceful) απόφαση» δεν είναι απλώς αστήρικτος και άδικος. Είναι ολίσθημα. Κυρίως, όμως, μπορεί να αποβεί fatal error.

Κόρινθος 12 Φεβρουαρίου 2017

Κώστας Τζαναβάρας

Το τείχος του Μεξικού ως μπανανόφλουδα

Ούτως ή άλλως, η προεδρία Τραμπ είναι ένα «στοίχημα». Ιδιαίτερα, για όσους τον εμπιστευόμαστε και ταυτόχρονα αντιλαμβανόμαστε τί μεγέθους και τί σημασίας δημιουργικές ανατροπές επιχειρεί. Και ήδη, χθες 4.2.17, πάτησε την πρώτη του «μπανανόφλουδα» : κάποιος ομοσπονδιακός δικαστής βρήκε τρόπο να του «εξηγήσει» τα όρια της εξουσίας του. Αντιλαμβάνεται κι ο ίδιος, πλέον, τι ακριβώς επιχειρεί.

Η μεταναστευτική πολιτική του, ειδικότερα, έχει χαρακτηρισθεί από πολλούς «ακροδεξιά» και «τρελή». Βάρυναν υπέρ το δέον οι πρόχειρες πρώτες εντυπώσεις για την πρόθεσή του να φτιάξει τείχος προς το Μεξικό και μάλιστα να το βάλει να πληρώσει και τον λογαριασμό. Σε δεύτερη ματιά, ψύχραιμη, αποδεικνύεται σωστός.

Ήδη, έχει εκδώσει (25.1.17) «εκτελεστική οδηγία» (executive order), [παρεμπιπτόντως : υπόδειγμα δομής, σαφήνειας και πληρότητας – από τεχνοκρατικής πλευράς], από την οποία προκύπτουν τα εξής βασικά :

1.       Σκοπεύει να κατασκευάσει «φυσικό τοίχο» (physical wall) «ή άλλο αναλόγως ασφαλές, συνεχόμενο και αδιάβατο φυσικό φράγμα», «παρακολουθούμενο και υποστηριζόμενο από επαρκές προσωπικό».

2.       Στόχος του είναι να αποκτήσει «πλήρη επιχειρησιακό έλεγχο των νοτίων συνόρων».

3.       Σκοπός του είναι «η πρόληψη της παράνομης μετανάστευσης, της διακίνησης (trafficking ) ναρκωτικών και ανθρώπων, και τρομοκρατικών πράξεων».

4.       Δίνει άμεσες εντολές, και με «σφικτές» προθεσμίες, για «τον σχεδιασμό, την μελέτη και την κατασκευή του έργου». Ζητά – τελικά – «περιεκτική μελέτη της ασφάλειας των νοτίων συνόρων».

5.       Δίνει και εντολές για την πιστή εφαρμογή του ομοσπονδιακού νόμου περί μετανάστευσης, ιδιαίτερα ως προς τον «λόγο τιμής» (parole) και την «παροχή ασύλου» (asylum).

Παράλληλα, κατηγορεί το Μεξικό ότι δεν συνεργάζεται για τον έλεγχο των συνόρων. Η διαπραγμάτευση εξελίσσεται, αλλά συνάντηση των δύο Προέδρων στην Washington, προγραμματισμένη για τα τέλη Ιανουαρίου, ματαιώθηκε. Αντ’ αυτής, υπήρξε ωριαία τηλεφωνική συνομιλία τους. Στην σχετική επίσημη ανακοίνωση του Λευκού Οίκου, επισημαίνω τα εξής κατά σειράν :

1.       Σημειώθηκε το «εμπορικό έλλειμμα των ΗΠΑ έναντι του Μεξικού».

2.       Σημειώθηκε η «σημασία των φιλικών σχέσεων» …

3.       Σημειώθηκε η ανάγκη τα δύο μέρη να «εργασθούν μαζί» για «να σταματήσουν τα καρτέλ των ναρκωτικών, την διακίνηση ναρκωτικών, και τις παράνομες πωλήσεις πιστολιών και όπλων».

4.       Αναγνωρίσθηκε η «καθαρή και δημόσια διαφωνία» των δύο Προέδρων για το ποιος θα πληρώσει τον «τοίχο».

5.       Συμφωνήθηκε, πάντως, «να επεξεργασθούν αυτές τις διαφορές ως μέρος μιας συνολικής συζήτησης για όλες τις πτυχές των διμερών σχέσεων».

Προφανώς, ο Λευκός Οίκος πιέζει από δύο πλευρές. Αφ’ ενός επισημαίνει εμφατικώς το πρόβλημα, ζητώντας – εμμέσως πλην σαφώς – ανάληψη ευθυνών από την άλλη πλευρά. Αφ΄ ετέρου – επίσης εμμέσως πλην σαφώς – υπαινίσσεται εμπορικό πόλεμο. Κοντολογίς, διαμηνύει ότι δεν σηκώνει άλλα αστεία από Μεξικό μεριά.

Ας σημειωθεί ότι, το εμπορικό πλεόνασμα του Μεξικού έναντι των ΗΠΑ, ανέρχεται σε 60 δις $ ετησίως, ενώ το κόστος κατασκευής του «τοίχου» προεκτιμάται σε 5 έως 10 δις $.

Αξίζει τον κόπο μια ματιά και στις σχετικές προεκλογικές θέσεις της Hillary Clinton (immigration reform), σε συνδυασμό με την υφιστάμενη κατάσταση :

1.       Αναφέρεται  σε «προστασία των συνόρων και της εθνικής ασφάλειας», αλλά αποφεύγει – επιμελώς – να αναγνωρίσει ότι η τρέχουσα φύλαξη των συνόρων είναι προβληματική, με ανθρώπινα θύματα σχεδόν ένα την ημέρα. Κυρίως από πυρά συνοριοφυλάκων.

2.       Αποφεύγει, επίσης επιμελώς, να διευκρινίσει τι εννοεί λέγοντας «στήριξη του κανόνα του νόμου». Γι’ αυτό, ίσως, απουσιάζει τελείως ο όρος «παράνομη μετανάστευση».

3.       Κατά τα άλλα, κάνει λόγο για «αγκαλιές» (embrace) προς τους μετανάστες και «ισότητα» (equality), με την γενική αιτιολογία «είμαστε έθνος μεταναστών».

4.       Προτείνει και αξιοπρόσεκτες επιεικείς νομοθετικές ρυθμίσεις απέναντι στους μετανάστες.

Σίγουρα, πρόκειται για σύγχυση προτεραιοτήτων. Δεν είναι δυνατόν να «ανοίγει αγκαλιές» ο οιοσδήποτε οικοδεσπότης, χωρίς πρώτα να εξασφαλίσει επαρκώς ότι δεν έχει να κάνει με εγκληματία μουσαφίρη.

Πρόκειται σαφώς για άρνηση του αυτονόητου, και επιτηδευμένη σύγχυση για «ψάρεμα σε θολά νερά». Μόνο που – σε τελευταία ανάλυση – έτσι ζημιώνονται οι καλοπροαίρετοι μετανάστες. Και ωφελούνται οι διάφοροι παρέχοντες «προστασία» – όχι μόνον πολιτική. Περί αυτού πρόκειται ακριβώς.

Υπό αυτό το πρίσμα, προβάλλει το ερώτημα αν στην πράξη θα προκύψει δημιουργική σύνθεση απόψεων : πρώτα «τάξη», και μετά «αγκαλιές». Δημοσκόπηση της Rasmussen, πάντως, ανέδειξε δείγματα μετριοπάθειας και ορθολογισμού : «Οι ψηφοφόροι είναι ακριβώς χωρισμένοι για το αν οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να οικοδομήσουν ένα τείχος στα σύνορα με το Μεξικό, αλλά οι περισσότεροι πιστεύουν ότι είναι πιθανό ο Πρόεδρος Τραμπ να μειώσει δραματικά τον αριθμό των παράνομων μεταναστών που εισέρχονται στην Αμερική».

Κόρινθος 5 Φεβρουαρίου 2017

Κώστας Τζαναβάρας