«Χωρίς αλήθεια, τί μένει ;»

Η ζοφερή κατάσταση στη χώρα μας, εμποδίζει τους περισσότερους να παρακολουθήσουν – στην ουσία της ! – την κρίσιμη μάχη πολιτικής στις ΗΠΑ. Περισσότερο ασχολούμαστε με εικοτολογίες, καταστροφολογίες, παρελθοντολογίες, κουτσομπολιά κ.τ.τ. Αν μη τι άλλο, όμως, χρειάζεται να έχουμε δική μας άποψη για αλήθειες, ψέματα, αλλά και επερχόμενα. Ας παρακολουθούμε απαθείς τις εξελίξεις, αλλά τουλάχιστον να βλέπουμε εις βάθος.

Στην Αμερική, πάντα κατά την γνώμη μου, ψυχορραγεί το πολιτικό κατεστημένο. Η εναντίον του απερίφραστη κήρυξη πολιτικού πολέμου, από τον νέο πλανητάρχη, έχει ευρεία απήχηση. Δημοσκόπηση της Rasmussen έδωσε ένα ηγεμονικό 72% συμφωνίας στη φράση : «Για πάρα πολύ καιρό, μια μικρή ομάδα στην πρωτεύουσα του έθνους μας έχει αποκομίσει τα οφέλη της κυβέρνησης, ενώ οι απλοί άνθρωποι έχουν επιβαρυνθεί το κόστος». Συν 11% «δεν είμαι σίγουρος». Μόλις 17% διαφωνούν.

Το εντυπωσιακό εύρημα δεν έγινε ούτε μονόστηλο. Ούτε τόλμησαν να βγουν άλλες δημοσκοπήσεις με ανάλογο ερώτημα. Ψυχορραγεί εμφανώς και ο προπαγανδιστικός μηχανισμός που υπηρετεί το πολιτικό κατεστημένο και πολέμησε λυσσαλέα τον D.J.Trump. Δεν είναι απλό πράγμα να πουλάει κανείς χονδροειδή ψέματα εναντίον Προέδρου της Αμερικής.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η ρητορική ερώτηση του τίτλου (αγγλιστί : Without truth, what’s left ?) διατυπώθηκε από τον συντάκτη γνώμης (opinion) Charles Blow των New York Times. Έναν συντάκτη με χαρακτηριστική αδιαφορία στον σεβασμό των γεγονότων και της altera pars. Ζητάει πια αλήθειες, έστω και φραστικά, η πλευρά που έχει επάγγελμα να «πετάει λάσπη με τον ανεμιστήρα».

Μεταξύ άλλων αγρίως επιθετικών άρθρων, ο περί ου, υπέγραψε και το «Γιατί οι μαύροι σιχαίνονται τον Τραμπ» (Why blacks loathe Trump – 17.8.16). Δεν υπάρχει, όμως, η λέξη truth στον λίβελό του. Ούτε τον θυμάμαι να ζήτησε ποτέ αλήθειες προεκλογικά.

Ως Αφροαμερικανός και ο ίδιος, λ.χ., ενδιαφέρθηκε για την διατήρηση του συστήματος υγείας Obamacare. Ουδόλως, όμως,  ενδιαφέρθηκε να καθησυχάσει τους ομόχρωμούς του για τις προθέσεις για κάτι «καλύτερο και φθηνότερο». Ίσως γιατί δεν έχει απάντηση στην ερώτηση «πώς θα είναι καλύτερο, αφού θα είναι φθηνότερο ;» …

Ευρύτερα, πρόκειται για το βασικό χαρακτηριστικό της πλευράς των – κατ’ ευφημισμόν – Δημοκρατικών : η υποκρισία. Ζητούν αλήθεια, την ώρα που την διακορεύουν. Καταγγέλλουν τον λαϊκισμό, την ώρα που λαϊκίζουν ασυστόλως. Καταγγέλλουν ρατσισμό, χωρίς να υποδεικνύουν γεγονότα και κριτήρια. Καταγγέλλουν σεξισμό, με απλό κόλλημα της ταμπέλας «σεξιστής».

Καταγγέλλουν και την – υποτιθέμενη – ακροδεξιά, την ώρα που αδίστακτα χρησιμοποιούν ναζιστικής εμπνεύσεως προπαγανδιστικά κόλπα. Το επιχείρημά τους, στην ουσία, είναι ένα και μόνον : «Όλοι το λένε». Το Χιτλερικό «Alle sagen ya !» επενέρχεται δημοκρατικώς. Αλλά, πλέον, πείθει όλο και λιγότερο.

Από την άλλη, ο νέος Πρόεδρος απαντά με λίγα λόγια και – κυρίως – με πράξεις. Όλα δείχνουν ότι έχει επιλεγεί η τακτική της γάτας απέναντι στον ποντικό. Η ολοσχερής διάψευση της προπαγάνδας, δηλαδή, μπορεί να περιμένει. Κάτι σαν την ανάδυση των σφουγγαράδων από τα σκοτεινά βάθη. Ο πολίτης που ανακαλύπτει ότι έπεσε θύμα πλύσεως εγκεφάλου, είναι σαν την γυναίκα που δεν καταγγέλλει τον βιασμό της, για να μην τον δημοσιοποιήσει.

Αυτή η μάχη αλήθειας-ψεύδους, εξελίσσεται με αδυσώπητη δυναμική. Μόλις χθες 28.1.17, ο νέος Πρόεδρος ανακοίνωσε την αντικατάσταση (repealing) του Obamacare, χωρίς να νοιώσει την ανάγκη να υποδείξει ο ίδιος τους ψεύτες που μιλούσαν μόνον για κατάργηση. Τους αφήνει στην κρίση του κοινού.

Εξελίσσεται και η διάψευση των φόβων για διεθνή απομονωτισμό των ΗΠΑ. Η Βρετανή Πρωθυπουργός Theresa May έκανε ήδη «ποδαρικό» στον Λευκό Οίκο. Και γύρισε με μπόλικα κομπλιμέντα για το Brexit, αλλά και ουσιαστικές συμφωνίες συνεργασίας. Στην σύντομη συνέντευξη τύπου, μάλιστα, βρήκε χρόνο να γελάσει διάπλατα.

Αυτά βλέπει και η Γερμανίδα Καγκελάριος Angela Merkel και κάνει τους δικούς της – πάντα ρεαλιστικούς – υπολογισμούς. Δείχνει να έχει αντιληφθεί ότι οι πληροφορίες από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού είχαν μπόλικο ψέμα. Βλέπει και την νέα «Οστ Πολίτικ» μεταξύ ΗΠΑ – Ρωσίας, και ευλόγως αναρωτιέται «Γιατί όχι ;». Ποτέ, άλλωστε, δεν ήταν φανατική κατά του Βλάντιμηρ Πούτιν – κάθε άλλο.

Η ευκαιρία είναι ιδανική, ίσως, και για την δικαίωση ενός άρθρου-αιτήματος του ταπεινού υπογράφοντος : «Ποιός ενδιαφέρεται για το δίκιο των 298 αθώων ;» (Φωνή της Κορινθίας φ.1410/24.7.14). Υπεδείκνυα, σχετικά με την μοιραία πτήση ΜΗ17 των Μαλαισιανών Αερογραμμών : «Το κυρίαρχο κράτος με το όνομα Ουκρανία ευθύνεται 100% για τους 298 νεκρούς. Ώφειλε ή να εγγυάται υπεύθυνα την ασφάλεια των πτήσεων πάνω από το έδαφός της ή να τις απαγορεύει όπου δεν μπορεί να τις διασφαλίσει. Τρίτη περίπτωση δεν νοείται.»

Να προσθέσω και ότι η αρμόδια Αμερικανική Υπηρεσία απέφυγε επιμελώς να εκδώσει σχετική «ταξιδιωτική οδηγία», όπως είχε – και ορθώς έχει – πάνω από την υπό εμφύλιο πόλεμο Συρία. Και υπήρξε ένα θύμα με αμερικανική υπηκοότητα. Πρόκειται για καραμπινάτο έγκλημα του πολιτικού κατεστημένου.

Να ρωτήσω με τη σειρά μου : Χωρίς αυτή την αλήθεια, τι μένει ;

Κόρινθος 29 Ιανουαρίου 2017

Κώστας Τζαναβάρας