D.J. Trump = τέρμα τα αστεία.

«Κήρυξη πολιτικού πολέμου» χαρακτήρισε εύστοχα τον επιβατήριο λόγο του νέου πλανητάρχη ο λονδρέζικος GUARDIAN. Κι αν η ερώτηση είναι «σε ποιόν κήρυξε τον πόλεμο ;», η απάντηση είναι ακριβώς αυτή : στο πολιτικό κατεστημένο των Η.Π.Α. Και, ευλόγως, δυσκολεύεται να πιστέψει κανείς, τόσο το αν πράγματι το είπε, όσο και το αν πράγματι το εννοεί.

Πρώτον, λοιπόν, να ξεχωρίσουμε τι άκουσαν δημοσίως οι τέσσερεις παριστάμενοι προκάτοχοί του πρόεδροι, όπως και η «βρεγμένη γάτα» :

«Σήμερα δεν γίνεται απλώς μεταφορά ισχύος από μια διοίκηση σε άλλη, ή από το ένα κόμμα στο άλλο. Γίνεται μεταφορά ισχύος από την Ουάσινγκτον και δίνεται πίσω σε σας, τον Αμερικανικό Λαό.

Για πάρα πολύ καιρό, μια μικρή ομάδα στην πρωτεύουσα του έθνους μας έχει αποκομίσει τα οφέλη της κυβέρνησης, ενώ οι απλοί άνθρωποι έχουν επιβαρύνθεί το κόστος. Η Ουάσιγκτον άνθισε, αλλά οι άνθρωποι δεν μοιράζονται τον πλούτο της. Οι πολιτικοί ευημερούσαν, αλλά οι θέσεις εργασίας χάθηκαν, και τα εργοστάσια έκλεισαν.

Το κατεστημένο προστατεύει τον εαυτό του, αλλά όχι και τους πολίτες της χώρας. Οι νίκες τους δεν έχουν γίνει και νίκες σας. Οι θρίαμβοί τους δεν έχουν γίνει και θρίαμβοί σας. Και ενώ γιόρταζαν στην πρωτεύουσα του έθνους μας, υπήρξαν λίγα για να γιορτάζουν οι αγωνιζόμενες οικογένειες σε όλη τη γη μας.»

Πιο ξεκάθαρο και κατηγορηματικό, δεν γίνεται. Απηύθυνε βαρύτατες πολιτικές κατηγορίες, χωρίς να διαχωρίζει το ίδιο του το κόμμα. Στιγμάτισε νοοτροπία, όμως, όχι πρόσωπα. Θα έλεγα ότι πρότεινε στους πάντες να κοιταχτούν στον καθρέφτη τους.

Ως προς το δεύτερο, αν πράγματι εννοεί όσα είπε, δεν φθάνει – νομίζω – για να τον πιστέψει κανείς το ότι ήταν σαφέστατος. Ούτε, βεβαίως, το «ένα έθνος υπάρχει για να υπηρετεί τους πολίτες του» που είπε, προδίδει ότι μελέτησε Αριστοτέλη, για να πετάξει την πατσαβούρα κατάμουτρα στον Πλάτωνα. Στον διαχρονικό θεωρητικό του πολιτικού ελιτισμού.

Ούτε θα έφθανε να λάβουμε υπ’ όψιν την επιχειρηματική του νοοτροπία. Σαν επιτυχημένος άνθρωπος της δράσης, το τελευταίο που θα επέτρεπε στον εαυτό του, θα ήταν η αποτυχία. Η «μισή δουλειά».

Ούτε, ακόμη, θα έπρεπε να ετεροκαθορισθούμε από τις – μέχρι πλήρους ανοησίας – επιθέσεις του κατεστημένου στο υποτιθέμενο ασυμβίβαστο Προέδρου και επιχειρηματία. Οι περισπούδαστοι θεωρητικοί των πολιτικών ηθών, δεν αντιλαμβάνονται το στοιχειώδες : ότι ακόμη και ένας μεγαλοεπιχειρηματίας έχει το δικαίωμα να βγει Πρόεδρος. Έλεος.

Αυτή η λυσσώδης επίθεση, και προ του πλήρους νομικού κενού, έλαβε δημοσίως την δέουσα απάντηση από την νομική του σύμβουλο : «ψηφίσθηκε ακριβώς (precisely) για την επιχειρηματική του επιτυχία (business success)». Και ξεκαθάρισε υπευθύνως την απόλυτη διάκριση των δύο εφεξής ρόλων του υψηλού πελάτη της.

Αντίθετα, για να τον πιστέψουμε, πιστεύω ότι χρειάζεται να δούμε βαθειά την ψυχή του. Τα μύχια κίνητρά του. Και να δούμε, ψύχραιμα και αντικειμενικά, πράξεις του που αποδεικνύουν αυτά τα κίνητρά του. Αυτά που απεκάλυψε στην ιστορική – επιμένω – ομιλία του στο West Palm Beach, FL, στις 13.10.16.

Και τα εξέφρασε μονολεκτικά : insider. Ένας προνομιούχος του συστήματος, που θέλει και μπορεί να το αλλάξει. Αυτό ακριβώς μπορεί να εξηγήσει τις ανεξέλεγκτες επιθέσεις, από αυτούς που θέλουν την διατήρηση των προνομίων τους.

Και για να αποκτήσει αυτή την δυνατότητα να αλλάξει το σύστημα, ανέχθηκε τις πιο χυδαίες και άδικες επιθέσεις κατά της αξιοπρέπειάς του. Με κορυφαία, την επίθεση της αντιπάλου του στο πρώτο debate : «Μήπως δεν έχει λεφτά ;». Η «καθώς πρέπει» Κυρία Clinton πίεζε δημοσίως τον αντίπαλό της. Δίκην καλντεριμιτζούς, και υπό τις επευφημίες του «ελεύθερου» «τύπου». Περί αυτού ακριβώς πρόκειται.

Οι New York Times, που τον πολέμησαν λυσσαλέα, χαρακτήρισαν τον λόγο «οργισμένη ιερεμιάδα». Και, ευλόγως, αναρωτήθηκαν πώς θα κυβερνήσει μαζί με αυτούς που «ζεμάτισε». Εννοώντας, προφανώς, τους Ρεπουμπλικανούς του Κογκρέσου.

Η απλή απάντηση, βεβαίως, είναι «Όποιος έχει τα γένια, έχει και τα χτένια». Αλλά, θα πρότεινα κάτι ακόμη. Πρώτον, ο καθένας μας να αναρωτηθεί σοβαρά : μήπως πράγματι έχουμε να κάνουμε με έναν προνομιούχο που θέλει και μπορεί να αλλάξει το σύστημα ;

Και, δεύτερον, να δούμε προσεκτικά τις αντιδράσεις απέναντι στον «επικοινωνιακά πανίσχυρο Καίσαρα» (Φωνή της Κορινθίας φ.1513/22.9.16). Μόνο που – μιλώντας για την ηπειρωτική Ευρώπη – δεν αξίζει να ασχολείται κανείς με διάφορους. Είναι – αντιθέτως – εμφανές ότι προ του χειροπιαστού πιά ερωτήματος-τίτλου «Πού πηγαίνει η Ευρώπη ;», του ως άνω ταπεινού άρθρου, η Άνγκελα Μέρκελ παίρνει προσεκτικά αποστάσεις από τους τουφεκαλεύρηδες.

Κόρινθος 22 Ιανουαρίου 2017

Κώστας Τζαναβάρας