Διακήρυξη της Νέας Ελληνικής Παλιγγενεσίας

Φίλες/Φίλοι,

Έχω ευχάριστα νέα, αλλά όχι για βιαστικούς, ούτε για οργίλους : Η Νέα Ελληνική Παλιγγενεσία χαράζει. Όπως, άλλωστε, έγραφα στο άρθρο «Πού πηγαίνει την Ελλάδα ο πολιτικός κόσμος;» (ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ φ.1516/13.10.16), «Η Ελληνική Αναγέννηση εξελίσσεται. Αργά αλλά σταθερά.»

Κρίνω, πλέον, κ-α-ι από τις αντιδράσεις στο άρθρο. Και έχω όχι απλώς δικαίωμα αλλά καθήκον να καταθέσω δημοσίως την εικόνα που – προφανώς – δεν μπορεί να έχει κανένας άλλος. Η συγκίνηση γνωστών και φίλων, προσωπικών και διαδικτυακών, ξένων μεταξύ τους, ήταν έκδηλη. Χαρακτηριστικά, επιστήθιος φίλος, της «γενιάς που γνώρισε τον Πόλεμο» (Φ.τ.Κ. φ.1415/9.11.14), μου είπε κατάματα : «Μου χρωστάς είκοσι δάκρυα».

Παρ’ όλα αυτά, η διάχυτη συγκίνηση δ-ε-ν είναι το βασικό στοιχείο αποδοχής των πρωτάκουστων θέσεων του άρθρου. Το βασικό είναι η γενική συμφωνία «Ναι, αυτό ακριβώς συμβαίνει». Όπως και «Ναι, αυτό συμβαίνει κατά βάθος». Κάποιοι, μάλιστα, διέκριναν και την ακρογωνιαία ελληνική παιδαγωγική αντίληψη, που είναι ταυτόχρονα και χριστιανική. Κοινή στις δύο Πηγές του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού : τα Ομηρικά Έπη και το Ευαγγέλιο.

Αισθάνομαι, λοιπόν, ακόμη πιο σίγουρος, υπογράφοντας την θέση-πρόβλεψη : «Όλα δείχνουν ότι όχι απλώς τελικά θα αντέξουμε και θα αλλάξουμε ελληνοπρεπώς, αλλά θα λύσουμε και τα αδιέξοδα των δυτικών κοινωνιών. Η ελληνική κοινωνία (…) δείχνει ότι έχει τις δυνάμεις να απαντήσει πειστικά στην κρίσιμη ερώτηση του σύγχρονου κόσμου : Τι είναι άνθρωπος ;»

Δεν τολμώ να προβλέψω αυτή την απάντηση. Αλλά μπορώ να προβλέψω ότι δεν θα είναι λόγια. Θα είναι πράξεις, ήδη διαφαινόμενες. Μαζί, άμυνα ήρεμης ισχύος, απέναντι στις – εξ οικείων και δυσμών – εργώδεις βαρβαρότητες και τους εντεινόμενους προκλητικούς πιθηκισμούς.

Συμπληρώνω στο ΠΩΣ : «Η ελληνική κοινωνία, έξω από οργανώσεις και συστήματα, και προσπερνώντας τους μακαρίως καθεύδοντες πανεπιστημιακούς» θα επαναλάβει το Έπος του δημοτικού μας τραγουδιού. Πολύ απλά, η τελική απάντησή μας θα είναι ό,τι επικρατήσει «από στόμα σε στόμα», ή έστω από οθόνη σε οθόνη. Ως αποτελεσματική λύση – το κυριότερο. Διαδικασία φυσικής επιλογής, σε συνθήκες παγετώνων. Άτεγκτη.

Φίλες/Φίλοι,

Στα πλαίσια αυτά, απευθυνόμενος πάντα στην κρίση όσων με τιμούν με την προσοχή τους, προτείνω την εξής ερμηνευτική άποψη : Ο Έλληνας Πολίτης τηρεί εκουσίως τους νόμους που θεωρεί φυσικούς και αποτελεσματικούς, ώστε να ανταποκρίνονται στο έμφυτο και κοινό περί δικαίου αίσθημα. Αντιθέτως, εξαναγκαζόμενος να τηρεί συμβατικούς και ακατάλληλους – για την ελληνική πραγματικότητα – νόμους, γρήγορα προεξοφλεί την γενική παραβίασή τους και απειθαρχεί, καταλήγοντας σε ανυπακοή απέναντι ακόμη και σε αυτονόητους κανόνες ζωής.

Αυτό είναι το αξίωμα-πυλώνας της νέας «Θεωρίας της Μοναδικής Φυσιογνωμίας του Έλληνα Πολίτη», την οποία ήδη διαμορφώνω και προεκτείνω. Εξηγεί συμπεριφορές, χωρίς να τις δικαιολογεί. Και διαψεύδει γνωστές θεωρίες όπως της «Ψωροκώσταινας», του «θνήσκοντος εθναρίου» και της «προσαρμογής» σε δυτικά πρότυπα. Ευρύτερη θεωρία, θα στηρίξει επιστημονικά την συνολική Πολιτική Πρόταση «Έλληνες ξανά.», καθιστώντας την πιο κατανοητή γενικά, αλλά και συμβατή για καλοπροαίρετους επιστήμονες.

Πρόκειται για πακέτο προτάσεων (Turn key solution), πρωτοποριακών και δημιουργικών, που περιλαμβάνει :

Πρώτον, Πολιτική Μεταρρύθμιση σε Αριστοδημοκρατία. Νέο πολίτευμα, μεικτό, που συνδυάζει ιδανικά την πολυφωνία με την αριστεία. Αξιοκρατικό.

Δεύτερον, Φορολογική Μεταρρύθμιση. Πρωτοποριακό φορολογικό σύστημα, απλούστατο και δίκαιο, που εξυγιαίνει τον ανταγωνισμό και απελευθερώνει το ελληνικό επιχειρηματικό δαιμόνιο.

Τρίτον, εκ βάθρων επανασχεδιασμό του Ελληνικού Κράτους. Προδιαγράφω: «Λιτό και αποτελεσματικό κράτος, διακριτικό ρυθμιστή της κοινωνικής ευημερίας». Υπόδειγμα παγκοσμίως. Ελληνικών αντιλήψεων. Ευφυές.

Τέταρτον, επιστροφή στην Αμφικτιονία. Σχεδιάζω Τοπική Αυτοδιοίκηση σε αριστοδημοκρατικά πλαίσια. Όχι μόνον απολύτως αυτοτελή, οικονομικά και διοικητικά, αλλά και με σημαίνοντα λόγο στην Εθνική Πολιτική.

Πρόκειται σαφώς για κοσμογονικές αλλαγές. Φαίνονται απίστευτες, αλλά ήδη κυοφορούνται «από τα κάτω». Με τη μέθοδο των διαδοχικών κερδοφόρων βημάτων.

Η πρόταση, ταυτόχρονα, θέτει δύο ευρύτερα ζητήματα.

Αφ’ ενός, μεταφορά της προσοχής μας από το ΠΟΙΟΣ στο ΤΙ. Να ξεχωρίσουμε – εν όλίγοις – όσοι σκεπτόμαστε τις επερχόμενες γενεές, από αυτούς που σκέπτονται «καρέκλες» ή/και εκτονώσεις.

Αφ’ ετέρου, η προτεινόμενη «Γενική Θεωρία της Ελληνικής Αναγεννήσεως», συνιστά και μείζονα καινοτομία στις ανθρωπιστικές επιστήμες, τόσο επί της μεθόδου όσο και επί της ουσίας. Πρόκειται – δυνητικά – για επιστημονική επανάσταση.

Φίλη/Φίλε,

Διακηρύσσω δημοσίως, και μετά λόγου γνώσεως, την χαραυγή της Νέας Ελληνικής Παλιγγενεσίας, σε πρωτάκουστη μορφή. Και σε καλώ να σχηματίσεις άποψη. Αν και οι περιστάσεις παραμένουν δυσχερείς, θα είναι χρήσιμο να διατυπώσεις ευθέως και την τυχόν εύλογη διαφωνία σου. Πόσο μάλλον, θετικές υποδείξεις.

Αν συμφωνείς, έστω σε αδρές γραμμές, μπορείς να γίνεις κι εσύ συμμέτοχος – αν δεν είσαι κιόλας – με το «λιθαράκι» σου. Εκατοντάδες – μπορεί και χιλιάδες – φίλοι έχουν ήδη συμβάλει στην εξέλιξη αυτών των ιδεών. Τώρα είναι η ώρα για πιο συστηματική συνεργασία. Ιδίως επιστημονική.

Ούτως ή άλλως, εκ των πραγμάτων, καλείσαι να αποδείξεις ότι είσαι – κατά την ως άνω έννοια – Έλληνας Πολίτης. Ενεργώντας, δηλαδή, εκουσίως. «Χωνεύοντας» σταδιακά, κατά τον εσωτερικό ρυθμό σου, την στοιχειοθετούμενη μεν αλλά ασύλληπτα αισιόδοξη προοπτική. Την κομψή επανάσταση.

Καλή αντάμωση !

Κόρινθος 29 Οκτωβρίου 2016

Κώστας Τζαναβάρας

ελεύθερος σκοπευτής πολιτικός

ktz1958@gmail.com

E

 

Tramps & trumps : Γράμμα στον ROTTEN

Παλιόφιλε,

Σου υποσχέθηκα να κόψω ένα κομμάτι ομιλίας του Τραμπ, και να βάλω ελληνικούς υπότιτλους. Ένα ολιγόλεπτο κομμάτι όπου μιλάει από καρδιάς για τον εαυτό του, αλλά και γι’ αυτό που επιχειρεί : Να κάνει την Αμερική μεγάλη ξανά.

Ατυχώς, οι λίγες μέρες διορία που σου ζήτησα δεν μου φθάνουν για να κάνω ακριβώς αυτό που σου υποσχέθηκα. Αλλά δεν θα αφήσω να πάει χαμένη η ευκαιρία να σε κάνω να ξαναπείς κάτι σαν αυτό που μου έγραψες πριν από λίγους μήνες για το ΟΔΟΣ ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ : «Πρώτη φορά κατάλαβα Όμηρο».

Θα στα εξηγήσω, λοιπόν, ελληνικά. Πρώτα, θα σου μεταφράσω το προηγούμενο άρθρο «Insider», δηλαδή «προνομιούχος». Αυτό που λέμε «ο άνθρωπος που είναι μέσα στο σύστημα».

Μετά, θα διαβάσεις το κρίσιμο σημείο της ομιλίας του. Και θα σε αφήσω – αν σου χρειάζεται – να τον δεις να τα λέει στη γλώσσα του. Να διαβάσεις την γλώσσα του σώματός του, σαν καλός μάστορας και παιδί της πιάτσας που είσαι κι εσύ.

Το άρθρο μου, χωρίς Αγγλικά :

«Αγαπητέ Ντόναλντ,

Προχθές 13/10, στο West Palm Beach, FL, είπες τα πράγματα με το όνομά τους. Και σε πολύ-πολύ βασικά θέματα, όπως η κατάσταση στη χώρα σου, ο Τύπος, οι Κλίντονς και η κρισιμότητα της εκλογικής σου μάχης. Αλλά – για μένα – πρόφερες και την κρισιμότερη λέξη της καμπάνιας σου. Αυτήν που εξηγεί στον πολύ κόσμο ποιος είσαι : ένας insider.

[Σημ. : Δεν ξέρω αντίστοιχη λέξη στα ελληνικά. Σημαίνει αυτόν που είναι μέσα στο σύστημα. Το μεταφράζω ελεύθερα «προνομιούχος»].

Πριν σου πω δυό λόγια, ρίξε μία ακόμη ματιά στο video :

Έχουμε και λέμε.

Πρώτον.

Για την κατάσταση, μιλάς για «Εντελώς διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο», που φροντίζει μόνον να προστατέψει και να πλουτίσει τον εαυτό του. Και, απευθυνόμενος στον κόσμο, ισχυρίζεσαι ότι όλοι αυτοί «Δεν έχουν το καλό σας στο μυαλό τους».

Τι παρέλειψες ; Κάτι σαν «Εκτός από όσους είναι αρκετά άρρωστοι για να το ανέχονται και να το εξυπηρετούν».

Σωστά καταλήγεις συστήνοντας : «Ρίξτε μια ματιά τι γίνεται γύρω».

Δεύτερον.

Για τον Τύπο, τα είπες όλα. Είναι ολοφάνερο αυτό που συμβαίνει εναντίον σου, αλλά μόνον για όσους θα σε ακούσουν με προσοχή. Για να διαμορφώσουν πλήρη εικόνα, ώστε να διαμορφώσουν δική τους άποψη.

Τι δεν βλέπεις ; Την φθορά τους. Το ότι φθάνουν στο επίπεδο που σωστά περιγράφεις, είναι δείγμα αδυναμίας. Αναγκάζονται να φθάσουν σε αυτά τα πρωτόγνωρα επίπεδα χυδαιότητας, την ώρα που τα στοιχήματα έχουν περίπου «τελειώσει» την εκλογή.

Αυτή την αντίφαση χρειάζεται να την δεις καλά, και να την αναδείξεις.

Και κάπου θα πρέπει να χλευάσεις λιγάκι το «Όταν πηγαίνουν χαμηλά, να πηγαίνεις ψηλά» που πλασάρει – τελείως ψεύτικα – η ίρηξ. Πάει πολύ.

«Οι μεγάλοι συντάκτες του παρελθόντος στριφογυρίζουν στον τάφο τους» - εξαιρετική ατάκα.

Τρίτον.

«Οι Κλίντονς είναι εγκληματίες» - σωστό. Αυτοί [μπορούν και] βάζουν ένα μέσο με την Ιστορία των New York Times να αρνείται να χρησιμοποιήσει «αποδείξεις».

Πού διαφωνούμε ; «Οι οικονομικοί πόροι τους είναι σχεδόν απεριόριστοι» λες, αλλά σε βρίσκω λίγο ανενημέρωτο.

Φαίνονται τόσο ισχυροί όλοι αυτοί, αλλά παραβλέπεις μία σημαντική λεπτομέρεια : η οικονομική δύναμη δεν είναι δική τους. Είναι η δύναμη που συγκεντρώνουν με τα ενορχηστρωμένα δημοσιεύματα. Αλλά δεν μπορούν να κάνουν τον ήλιο να ανατείλει από την Δύση.

Μια και μίλησες υπέρ του Brexit, ρίξε μια ματιά : «Goldman Sachs: Οι 5 λόγοι που θα στείλουν την στερλίνα στο ναδίρ». Και θαύμασε λυσσαλέο θράσος : «Τέταρτον, η επανατιμολόγηση της αύξησης των επιτοκίων της Fed τον Δεκέμβριο και η δύναμη δολαρίων που σχετίζεται με αυτό, επίσης θα χτυπήσει την στερλίνα.»

Η επίσημη απάντηση : «η τράπεζα δεν είναι αδιάφορη για τα επίπεδα της λίρας».

Αλλιώς : κάποτε πρέπει να πεις δυό λόγια και για την ανέντιμη GS. Και πριν «την πάρει και τη σηκώσει».

Τέταρτον.

«Αυτή δεν είναι μια ακόμη εκλογή τετραετίας» - σωστό.

Ο στόχος τους : «Να ανεβάσουν την ανέντιμη Χίλλαρι Κλίντον με οποιοδήποτε κόστος, σε οποιαδήποτε τιμή, χωρίς να έχει σημασία πόσες ζωές καταστρέφουν» - κι αυτό σωστό.

Πού διαφωνούμε ; Μπορεί το τέλος τους να έλθει γρηγορότερα με μία εκλογή της. Και χωρίς να καταστραφεί κανείς.

Αλλιώς : εξηγείς λάθος την ισχύ που επιστρατεύουν. Δεν είναι ένδειξη δύναμης. Είναι απόδειξη αδυναμίας.

Λοιπόν παλιόφιλε, [Όχι εσύ – ο Ντόναλντ]

Είτε συνεχίσεις να τα λες όπως τα λες, είτε φθάσουν στα αυτιά σου οι απόψεις μου και τις εντάξεις στο σκεπτικό σου, χρειάζεσαι την μαγική λέξη. Πολλοί λένε «Δεν θέλουμε να είμαστε μέρος αυτής της ιστορίας», αλλά χρειάζεται να πείσεις ότι είσαι προνομιούχος καλών προθέσεων. Χωρίς αυτό, ούτε ξέρεις ούτε μπορείς. Σαφές ;

Σωστά αιτιολογείς την κάθοδό σου στις εκλογές : «Το κάνω αυτό επειδή αυτή η χώρα μου έχει δώσει τόσα πολλά και αισθάνομαι τόσο έντονα ότι είναι η σειρά μου να δώσω πίσω στη χώρα που αγαπώ.»

Είσαι, όμως, και λίγο λάθος. Περνάς ένα μήνυμα ότι θα μπορούσες να πεις κι εσύ ένα «Δεν με νοιάζει». Σκέψου το λίγο – μπορεί και να σε αδικώ.

Αυτήν την αυτοπαρουσίαση πρέπει να την κάνεις «βούκινο». Θα αδικήσεις τον εαυτό σου, αν δεν το κάνεις. Είναι κάπου 7 λεπτά στο video [τελικά είναι 3]. Βάλε να την κόψουν. Και κάλεσε κάθε υποστηρικτή σου να την στείλει στους φίλους του. Μαζί με δυό λόγια δικά του. Όχι μαζικά emails.

Βάλε και υπότιτλους για τις γλώσσες που χρειάζεται. Με υπότιτλους στα ελληνικά, θα κάνει θραύση. Χρειάζεσαι υποστήριξη από παντού.

Πάνω από όλα, όμως, ένας ενάρετος προνομιούχος ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει η εξής φράση : «Αν αποτύχεις με τα παιδιά σου, νομίζω ότι τίποτα άλλο δεν έχει και πολλή σημασία». Αυτό είναι το χειρότερο για την σημερινή Αμερική : αποτυγχάνει με τα παιδιά της. Όλο και περισσότερο.

Βαριά κουβέντα, ιδίως όταν μιλάμε για δράματα. Και για φθόνο – αν το καλοσκεφθείς με το «κομπλιμέντο».

Απόφθεγμα ζωής της Τζάκυ Κέννεντυ.

Ειλικρινά δικός σου,

Κώστας»

Παλιόφιλε ROTTEN, δες και το κομμάτι της ομιλίας που σου έλεγα : 

 

Είναι στο video από το 33:30 μέχρι το 36:10 περίπου. Και – πού ξέρεις ; – μπορεί να βρεθεί και κανένας εθελοντής να μας το φτιάξει χωριστό και με υπότιτλους.

Κάτι τελευταίο.

Όλη αυτή φασαρία – μαζί και το άρθρο μου – γίνεται πάνω στην κρίσιμη ερώτηση «Είναι ίδιος με την Χίλλαρυ ;». Σωστά ;

Καταλαβαίνεις, βέβαια, τι ανοησία θα είναι να τον περνάμε για ίδιον με δαύτην, ενώ ο άνθρωπος κάνει μία τεράστια προσπάθεια. Ένας προνομιούχος του συστήματος, που θέλει ειλικρινά να το αλλάξει.

Εμένα, όμως, μου φθάνει το εξής απλό και μόνο : Όλα αυτά τα ωραία που λέει, έχει κάθε συμφέρον να τα κάνει. Όπως συμφέρουν και τους υποστηρικτές του. Και, σαν άνθρωπος της πιάτσας, ξέρει τι ρίσκα αναλαμβάνει.

Κατόπιν αυτών κόλλα πέντε, και ρίξε το συμπέρασμά σου αλά ROTTEN.

oberon

Ε

Tramps & trumps : Insider

Dear Donald,

Προχθές 13/10, στο West Palm Beach, FL, είπες τα πράγματα με το όνομά τους. Και σε πολύ-πολύ βασικά θέματα, όπως η κατάσταση στη χώρα σου, ο Τύπος, οι Clintons και η κρισιμότητα της εκλογικής σου μάχης. Αλλά – για μένα – πρόφερες και την κρισιμότερη λέξη της καμπάνιας σου. Αυτήν που εξηγεί στον πολύ κόσμο ποιος είσαι : ένας insider.

Πριν σου πω δυό λόγια, ρίξε μία ακόμη ματιά στο video :

Έχουμε και λέμε.

Πρώτον.

Για την κατάσταση, μιλάς για «Totally corrupted political establishment», που φροντίζει μόνον να προστατέψει και να πλουτίσει τον εαυτό του. Και, απευθυνόμενος στον κόσμο, ισχυρίζεσαι ότι όλοι αυτοί «Don’t have your good in mind».

Τι παρέλειψες ; Κάτι σαν «Εκτός από όσους είναι αρκετά άρρωστοι για να το ανέχονται και να το εξυπηρετούν».

Σωστά καταλήγεις συστήνοντας : «Take a look what’s going on».

Δεύτερον.

Για τον Τύπο, τα είπες όλα. Είναι ολοφάνερο αυτό που συμβαίνει εναντίον σου, αλλά μόνον για όσους θα σε ακούσουν με προσοχή. Για να διαμορφώσουν πλήρη εικόνα, ώστε να διαμορφώσουν δική τους άποψη.

Τι δεν βλέπεις ; Την φθορά τους. Το ότι φθάνουν στο επίπεδο που σωστά περιγράφεις, είναι δείγμα αδυναμίας. Αναγκάζονται να φθάσουν σε αυτά τα πρωτόγνωρα επίπεδα χυδαιότητας, την ώρα που τα στοιχήματα έχουν περίπου «τελειώσει» την εκλογή.

Αυτή την αντίφαση χρειάζεται να την δεις καλά, και να την αναδείξεις.

Και κάπου θα πρέπει να χλευάσεις λιγάκι το «When they go low, you go high» που πλασάρει – τελείως ψεύτικα – η ίρηξ. Πάει πολύ.

«The great editors of the past are spinning in their grave» - εξαιρετική ατάκα.

Τρίτον.

«The Clintons are criminals» - σωστό. Αυτοί [μπορούν και] βάζουν ένα μέσο με την Ιστορία των New York Times να αρνείται να χρησιμοποιήσει «evidence».

Πού διαφωνούμε ; «Their financial resources are virtually unlimited» λες, αλλά σε βρίσκω λίγο ανενημέρωτο.

Φαίνονται τόσο ισχυροί όλοι αυτοί, αλλά παραβλέπεις μία σημαντική λεπτομέρεια : η οικονομική δύναμη δεν είναι δική τους. Είναι η δύναμη που συγκεντρώνουν με τα ενορχηστρωμένα δημοσιεύματα. Αλλά δεν μπορούν να κάνουν τον ήλιο να ανατείλει από την Δύση.

Μια και μίλησες υπέρ του Brexit, ρίξε μια ματιά : «Goldman Sachs: Οι 5 λόγοι που θα στείλουν την στερλίνα στο ναδίρ». Και θαύμασε λυσσαλέο θράσος : «Τέταρτον, η επανατιμολόγηση της αύξησης των επιτοκίων της Fed τον Δεκέμβριο και η δύναμη δολαρίων που σχετίζεται με αυτό, επίσης θα χτυπήσει την στερλίνα.»

Η επίσημη απάντηση : «η τράπεζα δεν είναι αδιάφορη για τα επίπεδα της λίρας».

Αλλιώς : κάποτε πρέπει να πεις δυό λόγια και για την crooked GS. Και πριν «την πάρει και τη σηκώσει».

Τέταρτον.

«This is not another four-years election» - σωστό.

Ο στόχος τους : «Elect crooked Hillary Clinton at any cost, at any price, no matter how many lives they destroy» - κι αυτό σωστό.

Πού διαφωνούμε ; Μπορεί το τέλος τους να έλθει γρηγορότερα με μία εκλογή της. Και χωρίς να καταστραφεί κανείς.

Αλλιώς : εξηγείς λάθος την ισχύ που επιστρατεύουν. Δεν είναι ένδειξη δύναμης. Είναι απόδειξη αδυναμίας.

Λοιπόν παλιόφιλε,

Είτε συνεχίσεις να τα λες όπως τα λες, είτε φθάσουν στα αυτιά σου οι απόψεις μου και τις εντάξεις στο σκεπτικό σου, χρειάζεσαι την μαγική λέξη. Πολλοί λένε «We don’t want to be part of this history», αλλά χρειάζεται να πείσεις ότι είσαι insider καλών προθέσεων. Χωρίς αυτό, ούτε ξέρεις ούτε μπορείς. Σαφές ;

Σωστά αιτιολογείς την κάθοδό σου στις εκλογές : «I’m doing this because this country has given me so much and I feel so strongly that is my turn to give back to the country that I love.»

Είσαι, όμως, και λίγο λάθος. Περνάς ένα μήνυμα ότι θα μπορούσες να πεις κι εσύ ένα «I don’t care». Σκέψου το λίγο – μπορεί και να σε αδικώ.

Αυτήν την αυτοπαρουσίαση πρέπει να την κάνεις «βούκινο». Θα αδικήσεις τον εαυτό σου, αν δεν το κάνεις. Είναι κάπου 7 λεπτά στο video. Βάλε να την κόψουν. Και κάλεσε κάθε υποστηρικτή σου να την στείλει στους φίλους του. Μαζί με δυό λόγια δικά του. Όχι μαζικά emails.

Βάλε και υπότιτλους για τις γλώσσες που χρειάζεται. Με υπότιτλους στα ελληνικά, θα κάνει θραύση. Χρειάζεσαι υποστήριξη από παντού.

Πάνω από όλα, όμως, ένας ενάρετος insider ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει η εξής φράση : «If you fail with your children, then I don’t think anything else matters very much». Αυτό είναι το χειρότερο για την σημερινή Αμερική : αποτυγχάνει με τα παιδιά της. Όλο και περισσότερο.

Βαριά κουβέντα, ιδίως όταν μιλάμε για δράματα. Και για φθόνο – αν το καλοσκεφθείς με το «κομπλιμέντο».

Απόφθεγμα ζωής της Jackie Kennedy.

Sincerely yours,

Kostas

Ε

Πού πηγαίνει την Ελλάδα ο πολιτικός κόσμος ;

Άρθρο στη ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ (φ.1516/13.10.16)

«Η σήψις που επέφερε η ένδεια του πολιτικού κόσμου σαν «ολικό κοινωνικό φαινόμενο» δεν είναι μόνο πολιτική. Είναι πνευματική, ηθική και, γενικώτερα, κοινωνική. Με τα «πρότυπα» που έδωσε ο πολιτικός κόσμος έχει φθάσει στο έσχατο σημείο της καταπτώσεως της παρακμής. Και αυτό ακριβώς το «έσχατο σημείο» είναι ο οιωνός που δίνει το σημείο ότι η ελληνική κοινωνία βρίσκεται στα πρόθυρα μίας Αναγεννήσεως.»

Με αυτά τα λόγια θα απαντούσε στην ερώτηση του τίτλου ο αξέχαστος Νίκος Καλογερόπουλος (Οι Ασθένειες της Δημοκρατίας και η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΙΣ - 1995). Για τους όποιους βιαστικούς, υπεδείκνυε ότι η Ευρωπαϊκή Αναγέννηση κράτησε αιώνες.

Κάπως έτσι, εικοσιένα χρόνια αργότερα, καλούμαστε – οι ενδιαφερόμενοι ! – να βρούμε μία εύλογη εκτίμηση του «πότε», κάπου ανάμεσα στο «τώρα» και το «ποτέ». Και πολύ περισσότερο, να προσδιορίσουμε το ΤΙ και το ΠΩΣ. Γι’ αυτό, ας παρακολουθήσουμε τον συλλογισμό του, μεταφέροντάς τον στο σήμερα.

Η σήψη, λοιπόν, και η ένδεια του πολιτικού κόσμου που στηλίτευε, είναι πιά κατά πολύ εμφανέστερες από το 1995. Τα πολιτικά «πρότυπα», κυρίως ακραίας ιδιοτέλειας, ευτέλειας και εριστικότητας, επηρεάζουν πολλούς. Οι πολιτικοί δεν έχουν καν συναίσθηση ότι η χώρα είναι κατ’ ουσίαν υπόδουλη. Και η ευρύτερη κρίση, η κοινωνική, γίνεται πλέον αντιληπτή – λίγοι την έβλεπαν το 1995.

Εκείνο που σίγουρα έχει αλλάξει, είναι η στάση της κοινωνίας απέναντι στους πολιτικούς. Παραμένουν, φυσικά, οι ορδές χειροκροτητών και παρατρεχάμενων, αλλά αριθμητικά περιορισμένοι. Η οργή είναι διάχυτη. Είναι πιά εμφανές ότι ο πολιτικός κόσμος ασκεί την εξουσία επί ενός λαού καταφανώς ευφυέστερου και ηθικά ανώτερου.

Η κραυγαλέα αυτή απόσταση, φάνηκε στο περυσινό δημοψήφισμα. Χωρίς πολιτικούς διαμεσολαβητές, εκφράσθηκε για πρώτη φορά άμεσα η λαϊκή πολιτική βούληση. Η ετυμηγορία ήταν κυρίως θέση της λεγόμενης «σιωπηλής πλειοψηφίας». Αυτή η υπεύθυνη ετυμηγορία, ένα αποφασιστικό «ως εδώ, κι όσο κάνει», τρόμαξε τους πολιτικάντηδες. Ακολούθησαν ασύλληπτης κακοήθειας μεθοδεύσεις και συμπαιγνία. 

Οι δανειστές, ανενόχλητοι, επέβαλαν ένα έκτρωμα κυβερνητικής Αριστεράς. Πειθήνια πια, λειτουργεί σαν Δεξιά, δήθεν νομοταγής. Εκτελεί ωμά αυτά που κάποτε κατακεραύνωνε, καλύπτοντας με μανδύα αριστεροσύνης την βάρβαρη επιβολή των νεοταξικών αθλιοτήτων. Εκτελεί ανερυθρίαστα συμβόλαιο αφελληνισμού της Ελλάδας. Περνάει δήθεν μεταρρυθμίσεις, ενώ απαιτούνται εκ βάθρων δημιουργικές αλλαγές.

Απέναντι σε αυτή την επιδρομή, ο πνευματικός κόσμος λάμπει δια της απουσίας του. Και οι φωτεινές εξαιρέσεις δεν βρίσκουν ευρύ κοινό. Φυλετικά ελαττώματά μας συμβάλλουν σε αυτό, εμποδίζοντας ακόμη την απήχηση.

Πολύ περισσότερο, η διαφορά λαού-πολιτικών, είναι εμφανής στην Ηθική. Σε αντίθεση με την πολιτική αθλιότητα, οι περισσότεροι βιώνουμε υπαρξιακή κρίση. Η αναζήτηση νοήματος ζωής, υπερβαίνει εμφανώς τα προβλήματα της καθημερινότητας. Η αναζήτηση της «άκρης της κλωστής», συμβαδίζει με την επαναφορά της παραδοσιακής ελληνικής λιτότητας ως στάσης ζωής. Λιτότητα όχι μόνον στην διατροφή, αλλά και με απλές λύσεις στα πάντα. Το γνωστό «όποιος δεν έχει μυαλό έχει πόδια», εφαρμόζεται θετικά. Ιδίως σε θέματα προμηθειών, μετακινήσεων και υγείας.

Σιγά-σιγά, επανέρχεται στις επιλογές μας το «ουκ εν τω πολλώ το ευ, αλλ’ εν τω ευ το πολύ». Η αίσθηση του μέτρου. Η ουσιώδης διαφορά μεταξύ πολιτισμένων και βαρβάρων. Και ένα ακόμη αριστοτελικό, «ο ενάρετος άνθρωπος συνδυάζει το καλό, το συμφέρον και το ευχάριστο», λύνει διλλήματα. Χαλαρώνει αναστολές, διασκεδάζει ενοχές.

Αμύνεται αυτός ο ηρωικός λαός, υπό εξοντωτικά αντίξοες συνθήκες, την ώρα που βλέπει κατάματα τα εμπόδια από τα προαιώνια φυλετικά μας ελαττώματα. Απέναντι στο γνωστό πρόβλημα «ο καθένας θέλει και από ένα δικό του μπαϊράκι», απομένει η ατομική άμυνα. Η κρατούσα επιλογή είναι η ατομική απομόνωση σε μικρό κύκλο. Και οι ατομικές λύσεις.

Φαίνεται για τους επιπόλαιους ιδιοτέλεια, αλλά πρόκειται σαφώς για μορφή κατ’ οίκον μοναχισμού. Ο περιορισμός στα ατομικά ενδιαφέροντα, στις ατομικές προτεραιότητες, συνδυάζεται με εξόχως ηθική στάση. Ο αυτοέλεγχος της συμπεριφοράς είναι ισχυρότερος από ποτέ. Και αν η εικόνα αυτή φαίνεται απίστευτη και ψεύτικη, είναι γιατί τα αλαλάζοντα κύμβαλα ηχούν ανεξέλεγκτα, μεγεθυνόμενα επιτηδείως από τα Μ.Μ.«Ε».

«Και τώρα, που χάσαμε τα πάντα, μένει να καταλάβουμε τι ακριβώς χρειαζόμαστε....» έγραψε χαρακτηριστικά εκλεκτή διαδικτυακή φίλη. Με άλλα λόγια, οι δυνάμεις του έθνους-ηγέτη του πλανήτη [όχι ;]. που εξακολουθούν υγιείς εν μέσω κρίσης, φαίνεται να «ξεπερνούν τον κάβο». Κινούνται σε αντίθετη κατεύθυνση από τον συνεχιζόμενο κατήφορο της πολιτικής ηγεσίας και των ακολούθων της.

Αυτή η Ελλάδα δεν νικιέται με τίποτα. Όσα άτομα και να νικηθούν ή παραιτηθούν. Και γι’ αυτό εμπνέει βαθύ σύμπλεγμα κατωτερότητας και πιθηκισμούς. Το ελληνοελληνικό πρόβλημα, εντονότερο και πιο χαρακτηριστικό από ποτέ, αποκρύπτεται επιτηδείως από την διεθνή κοινή γνώμη. Προβάλλονται επιλεκτικά μόνον όσα χαρακτηρίζουν εύκολα την χώρα μας τριτοκοσμική ή ουραγό.

Η Ελληνική Αναγέννηση εξελίσσεται. Αργά αλλά σταθερά. Για τον προορισμό μας, έχει εμμέσως σκιαγραφήσει πρόταση πάλι ο Νίκος Καλογερόπουλος. Ήδη από το 1981, στο εκ βαθέων βιβλίο του «ΝΕΟΙ ΣΩΚΡΑΤΙΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ», έγραφε : «Ο πολιτικός που έχει λείψει από τον τόπο μας, είναι αυτός που συγκεντρώνει στο πρόσωπό του τους πόθους, τις δυνατότητες και τα όνειρα του έθνους. Αυτός που εκφράζει τη γενική εθνική θέληση και όχι αυτός που μιμείται τη μόδα της εκάστοτε ευρωπαϊκής ή παγκόσμιας στιγμής. Αυτός που αφού τη νοιώσει την εθνική θέληση θάναι σε θέση με την πανταχού ζωντανή παρουσία του να εμπνεύσει και να καθοδηγήσει τον δεδομένο λαό και όχι να γίνει ουραγός και άκριτος μίμος.»

Υπεδείκνυε σαφώς, ως επί δεκαετίες κάτοικος Ελβετίας, τον Ελληνικό Δρόμο. Την Εθνική μας Χειραφέτηση. Και θα έλεγα ότι η πραγματικότητα ξεπερνά τις προσδοκίες του. Όλα δείχνουν ότι όχι απλώς τελικά θα αντέξουμε και θα αλλάξουμε ελληνοπρεπώς, αλλά θα λύσουμε και τα αδιέξοδα των δυτικών κοινωνιών. Η ελληνική κοινωνία, έξω από οργανώσεις και συστήματα, και προσπερνώντας τους μακαρίως καθεύδοντες πανεπιστημιακούς, δείχνει ότι έχει τις δυνάμεις να απαντήσει πειστικά στην κρίσιμη ερώτηση του σύγχρονου κόσμου : «Τι είναι άνθρωπος ;».

Κόρινθος, 2 Οκτωβρίου 2016

Κώστας Τζαναβάρας

 

Ε

Tramps & trumps : Meanness

Dear Donald,

Όπως και στα mindgames που σου έστειλα πριν μέρες, έτσι και στο σημερινό, άλλα είχα σχεδιάσει από τον Αύγουστο να σου γράψω, και άλλα προκύπτουν.

Είχα σκοπό να ασχοληθώ βασικά με τα όσα ανέφερε ο Μπάρακ στο συνέδριο των «Δημοκρατικών» [πάρε homework : «Obama, at Convention, Lays Out Stakes for a Divided Nation»]. Και θα έβαζα, μαζί με ολίγα δικά μου, και λίγα από ένα ενδιαφέρον άρθρο από τον Φεβρουάριο [άλλη μία : «If President Obama really wants to reduce 'meanness,' now is his chance»].

But, προέκυψε μπόλικο υλικό από τα δύο debates, και ιδίως από το δεύτερο. Η ίρηξ έδωσε ρεσιτάλ στην ευτέλεια. Διέπρεψε στην τέχνη του «ακούω ό,τι θέλω, απαντάω σε ό,τι θέλω, λέω ό,τι θέλω».

Να σου βάλω πρόχειρο το βίντεο, να σου πω δυό λόγια. Όπως τα θυμάμαι από δύο φορές που τα πέρασα, αλλά χωρίς σημειώσεις. Τσεκάρισέ με.

Κατ’ αρχήν δώσε βάση σε μία απλή παρατήρηση. Όταν μιλάς εσύ, το δίπλα παράθυρο την δείχνει να σε ακούει «κάπως». Συνήθως, είναι μέσα στη δυστυχία. Κάτι ανάμεσα απελπισία και κατάθλιψη, μέχρι καούρα στο στομάχι και πονόδοντο. Και κάπου δέκα-είκοσι δευτερόλεπτα πριν λήξει το δίλεπτό σου, κόβει την δυστυχία με το μαχαίρι. Και γελάει.

Από όσα ξέρω εγκυκλοπαιδικά από Νευρολογία, είναι καραμπινάτο ψυχοσωματικό πρόβλημα. Συμβαίνει συστηματικά, όταν την ζορίζουν οι ατάκες σου. Ξεπερνάει το ζόρι με επίδειξη [δήθεν] άνεσης. Αλλά δεν κάνει πάντα. Άβυσσος.

Βάλε τέλος πάντων τίποτα ειδικούς να σε ορμηνέψουν – μην το παίρνω και όλο επάνω μου.

Μια και θα τους ξαναστρώσεις στη δουλειά, δες και κάτι ακόμη.

Στο πρώτο debate, κάποια στιγμή που πετάχτηκες και είπες κάτι για ρατσισμό, έριξε μία εμφανώς στημένη ατάκα : «Listen to what you have just heard». Γέλασαν από την γαλαρία οι δικοί της, και είπε και κάτι στερεότυπα παρακάτω. Εγώ δεν κατάλαβα ούτε τι ήταν αυτό που είπες και θα μπορούσε να είναι για γέλια, ούτε τι το αποστομωτικό θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι είχε η απάντησή της.

Μπορεί, βέβαια, να φταίνε τα Αγγλικά μου. Μπορεί. Αλλά δεν μπορεί να ξαναφταίνε που η γαλαρία της στο δεύτερο debate 2-3 φορές δεν γέλασε, ενώ εμφανώς ξαναπήγε να εκμαιεύσει καζούρα εναντίον σου. Το κατάφερε μόνον μία φορά.

Εκτιμώ ότι ακόμη και το κοινό της ζορίστηκε από την ευτέλειά της.

Η επίθεσή σου στον Μπιλ της, π.χ., δεν είχε καμία απάντηση από μέρους της. Και βέβαια της είχες πετάξει την πατσαβούρα κατάμουτρα : «Εγώ είπα-ό,τι-είπα. Όμως ο Μπιλ τα έκανε, και μάλιστα χειρότερα». Το έπιασα το νόημα ;

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είχε λόγους να αγνοήσει την ατάκα σου, ακόμη και να γελάσει ειρωνικά. Παρότι ο Μπιλ ποζάριζε ανέκφραστος στην αμήχανη κάμερα.

Πενηνταράκια: Εσύ, σε μία αντροπαρέα, που ο καθένας λέει ό,τι φθάσει η γλώσσα του, είπες τα ακατονόμαστα. Αλλά, δεν σε κατηγορεί κανείς για ανάρμοστη συμπεριφορά σε γυναίκες. Για πράξεις. Ενώ ο Μπιλ, εκτός των άλλων, εκμεταλλευόταν και ως έδρα του το Οβάλ Γραφείο.

Είναι καραμπινάτη ευτέλεια, φίλε μου, αυτή η σύγκριση να βγαίνει με εσένα αγρίως κατηγορούμενο. Από την σύζυγο του Μπιλ – έχει σημασία.

Υπήρξαν αλλεπάλληλα τέτοια από μέρους της. Σημειώνω ενδεικτικά.

Σου είπε τι είπε η «φίλη της η Μισέλ». Κι άλλη πατσαβούρα κατάμουτρα – θυμίζοντάς της ένα βίντεο. Αποστομωτικό, βεβαίως-βεβαίως. Πάλι γελάκι ειρωνικό, πάλι η μπάλα στην εξέδρα.

Της είπες για την κακομοίρα την 12χρονή που είχε βιασθεί. Και η Χίλλαρυ ήταν δικηγόρος του βιαστή. [Τι έγινε παρακάτω παιδιά με τη δημοκράτισσα δικηγορίνα μας ;]

Πάλι γελάκι ειρωνικό, πάλι η μπάλα στην εξέδρα.

Το ίδιο και με τα email της. Να τονίζεις τα περί «stamina» που της είχαν επιδοθεί και απειθάρχησε. Να της το λες δύο φορές, και να γελάει.

Σαν να μην τρέχει τίποτα με την καραμπινάτη απειθαρχία της απέναντι στις Αρχές, κάτι δικαιολογίες της συμφοράς. Και «ούτε γάτα ούτε ζημιά».

Πάλι γελάκι ειρωνικό, πάλι η μπάλα στην εξέδρα.

Να μην σε παιδεύω άλλο με άλλα παρόμοια. Θα σου σχολιάσω μόνον την τελευταία ερώτηση του κοινού : «τι εκτιμάτε ο ένας στον άλλον ;» – το νόημα που θυμάμαι.

Η ίρηξ, λοιπόν, σου αναγνώρισε ότι έχεις wonderful παιδιά και οικογένεια. Κατά πρώτον, τσιμουδιά στο ότι αυτό προφανώς σημαίνει και wonderful father. Τον οποίον έχει αρχειοθετήσει κάτι σαν άθλιο αλήτη.

Αλλά άλλο είναι το πιο σημαντικό. Νομίζω και για σένα.

Την ρώτησες αν αυτό ήταν κομπλιμέντο. Και σου απάντησε σκέτα yes, αν και την ρώτησες δύο φορές. Προφανώς, δεν είχε την παραμικρή απορία γιατί ρωτάς. Δηλαδή, δεν υπήρχε στο λεξιλόγιό της κάτι σαν «I believe it». Μόνον κομπλιμέντα και υποκρισία υπάρχουν στον κόσμο της. Αυτό.

Αντίθετα, εσύ της αναγνώρισες μαχητικότητα. Και αναρωτιέμαι πόσους και πόσους θα μπέρδεψες άσχημα. Να αναγνωρίζεις ως fighter κάποιαν που διαφωνείς σχεδόν στα πάντα.

Στο «Τεστ γενναιοφροσύνης» την έστειλες από εκεί που ήρθε. Το λέω και το πιστεύω – όχι επειδή είσαι παλιόφιλος.

Όλο αυτό το σκηνικό, όμως, με κάνει να ρωτήσω ούτω πως : «Προεδρικές εκλογές έχετε εκεί στο Αμέρικα ; Ή screening για διευθυντή παρθεναγωγείου ;»

149 δις παραπάνω δημόσιο έλλειμμα το ‘16, «μόλις» 33,9% αύξηση ως προς το '15. Κι αν δεν με απατά η μνήμη μου, πριν 2 ή 3 χρονάκια, είχατε ένα επίσημο πρωτοχρονιάτικο ξενύχτι στην Ουάσιγκτον. Είχαν συνεδριάσει και το Κογκρέσο και η Γερουσία, στο «12 και πέντε». Για ένα ψιλοπροβληματάκι στον Προϋπολογισμό της χρονιάς που ήδη είχε ανατείλει.

Fiscal Cliff το λέγανε, ή λάθος θυμάμαι ;

Να μην λέω και μεγάλες κουβέντες, αλλά οι προεδρικές εκλογές είναι μια ευκαιρία να το συζητήσετε. Όχι ;

Εκτός αν τα 149 δις δολλαριάκια είναι κάτι άσχετο με το όλον ζήτημα.

Ή, πάλι, αν είναι πιο σημαντικό το τι είπες πριν 9 χρόνια σε ένα πούλμαν, το τι έκανε ο Μπιλ στην Μόνικα κ.λ.π., κ.λ.π., κ.λ.π.

Όλο αυτό το «disaster», όπως σωστά το χαρακτήρισες, και μάλιστα επανειλημμένως, περνάει στα ψιλά – μέχρι τώρα. Αυτό είναι η εσχάτη ευτέλεια της «Great America» των «Δημοκρατικών».

Και αυτή την εσχάτη ευτέλεια, προσπαθούν να την καλύψουν με την ενορχηστρωμένη νικητήρια βαβούρα των crooked media.

Αλλά σημείωσε κάτι : ο κόσμος καταλαβαίνει πιά τι γίνεται. Και με την «ενημέρωση», και με τις «δημοσκοπήσεις». Ακόμη και με τα «στοιχήματα». Και με τα «χρηματιστήρια».

Βουβά ψήφισε ο Βρετανικός Λαός για το Brexit. Και τον δρόμο έδειξε πρώτος – ποιος άλλος ; – ο Ελληνικός Λαός. Ξεγυρισμένη πατσαβούρα σε όλη αυτή την ενορχηστρωμένη ευτέλεια ήταν το 61,3% ΟΧΙ μας. Γι αυτό ακόμη πιθηκίζουν τα εγχώρια φιλαράκια της περί ης.

Αυτό προβλέπω και στην Αμερική. Βουβή ψήφο κατά συνείδηση.

Μια συμβουλή ακόμη.

Γέμισε το site σου με εξηγήσεις και τεκμηριώσεις σε όλα τα θέματα. Όλα. Κάντο εγκαίρως. Να μπορεί ο κόσμος να βρει οποιαδήποτε στιγμή την δική σου άποψη. Να μη μένει τίποτα αιωρούμενο.

Και αυτό το site διαφήμισέ το χοντρά στα media. Κι άστα να σκούζουν. Είναι τεράστια η δύναμη του internet. Γι αυτόν που κοιτάζει στα μάτια τον πολίτη και του λέει ... 

Πρώτα από όλα, για τα οικονομικά σου Donald. Νόμος.

Δεν πας κι άσχημα. Μόνο που, με τους τραπεζίτες που κάνεις παρέα, δεν ξέρω πότε θα φθάσει η ώρα της αντεπίθεσής σου. Είθισται – θυμίζω – οι τραπεζικές μετοχές να γυρίζουν λίγο μετά τα μεσάνυχτα.

Λες και ακολουθούν το δόγμα μιάς άπαιχτης φάτσας του φουμπούκ : «Για μια σωστή γυναίκα, κάθε εκσπερμάτωση είναι πρόωρη».

Sincerely yours,

Kostas

Ε

Πού πηγαίνει η Ελλάδα ;

«Η σήψις που επέφερε η ένδεια του πολιτικού κόσμου σαν "ολικό κοινωνικό φαινόμενο" δεν είναι μόνο πολιτική. Είναι πνευματική, ηθική και, γενικώτερα, κοινωνική. Με τα "πρότυπα" που έδωσε ο πολιτικός κόσμος έχει φθάσει στο έσχατο σημείο της καταπτώσεως της παρακμής. Και αυτό ακριβώς το "έσχατο σημείο" είναι ο οιωνός που δίνει το σημείο ότι η ελληνική κοινωνία βρίσκεται στα πρόθυρα μίας Αναγεννήσεως.»

Με αυτά τα λόγια θα απαντούσε στην ερώτηση του τίτλου ο αξέχαστος Νίκος Καλογερόπουλος (Οι Ασθένειες της Δημοκρατίας και η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΙΣ - 1995). Για τους όποιους βιαστικούς, υπεδείκνυε ότι η Ευρωπαϊκή Αναγέννηση κράτησε αιώνες.

Από το 1995 στο 2016

Κάπως έτσι, εικοσιένα χρόνια αργότερα, καλούμαστε –οι ενδιαφερόμενοι!– να βρούμε μία εύλογη εκτίμηση του «πότε», κάπου ανάμεσα στο «τώρα» και το «ποτέ». Και πολύ περισσότερο, να προσδιορίσουμε το ΤΙ και το ΠΩΣ. Γι’ αυτό, ας παρακολουθήσουμε τον συλλογισμό του, μεταφέροντάς τον στο σήμερα.

Η σήψη, λοιπόν, και η ένδεια του πολιτικού κόσμου που στηλίτευε, είναι πιά κατά πολύ εμφανέστερες από το 1995. Τα πολιτικά «πρότυπα», κυρίως ακραίας ιδιοτέλειας, ευτέλειας και εριστικότητας, επηρεάζουν πολλούς. Οι πολιτικοί δεν έχουν καν συναίσθηση ότι η χώρα είναι κατ’ ουσίαν υπόδουλη. Και η ευρύτερη κρίση, η κοινωνική, γίνεται πλέον αντιληπτή –λίγοι την έβλεπαν το 1995.

Εκείνο που σίγουρα έχει αλλάξει, είναι η στάση της κοινωνίας απέναντι στους πολιτικούς. Παραμένουν, φυσικά, οι ορδές χειροκροτητών και παρατρεχάμενων, αλλά αριθμητικά περιορισμένοι. Η οργή είναι διάχυτη. Είναι πιά εμφανές ότι –γενικά μιλώντας– ο πολιτικός κόσμος ασκεί την εξουσία επί ενός λαού καταφανώς ευφυέστερου και ηθικά ανώτερου.

Η διακομματική πλεκτάνη των πολιτικάντηδων

Η κραυγαλέα αυτή απόσταση, φάνηκε στο περυσινό δημοψήφισμα. Χωρίς πολιτικούς διαμεσολαβητές, εκφράσθηκε για πρώτη φορά άμεσα η λαϊκή πολιτική βούληση. Η ετυμηγορία ήταν κυρίως θέση της λεγόμενης «σιωπηλής πλειοψηφίας». Για να κρυφτεί αυτό το κρίσιμο στοιχείο, ουδέποτε δημοσιοποιήθηκε δημοσκόπηση για το ποιοί ψήφισαν ΟΧΙ.

Αυτή η υπεύθυνη ετυμηγορία, ένα αποφασιστικό «ως εδώ, κι όσο κάνει», τρόμαξε τους πολιτικάντηδες. Ακολούθησαν ασύλληπτης κακοήθειας μεθοδεύσεις και συμπαιγνία.

Οι δανειστές, ανενόχλητοι, επέβαλαν ένα έκτρωμα κυβερνητικής Αριστεράς. Πειθήνια πια, λειτουργεί σαν Δεξιά, δήθεν νομοταγής. Εκτελεί ωμά αυτά που κάποτε κατακεραύνωνε, καλύπτοντας με μανδύα αριστεροσύνης την βάρβαρη επιβολή των νεοταξικών αθλιοτήτων. Εκτελεί ανερυθρίαστα συμβόλαιο αφελληνισμού της Ελλάδας.

Περνάει δήθεν μεταρρυθμίσεις, ενώ απαιτούνται εκ βάθρων δημιουργικές αλλαγές.

Οι εσωτερικές διεργασίες

Απέναντι σε αυτή την επιδρομή, ο πνευματικός κόσμος λάμπει δια της απουσίας του. Και οι φωτεινές εξαιρέσεις δεν βρίσκουν ευρύ κοινό. Φυλετικά ελαττώματά μας συμβάλλουν σε αυτό, εμποδίζοντας ακόμη την απήχηση.

Πολύ περισσότερο, η διαφορά λαού-πολιτικών, είναι εμφανής στην Ηθική. Σε αντίθεση με την πολιτική αθλιότητα, οι περισσότεροι βιώνουμε υπαρξιακή κρίση. Η αναζήτηση νοήματος ζωής, υπερβαίνει εμφανώς τα προβλήματα της καθημερινότητας.

Αυτή η αναζήτηση της «άκρης της κλωστής», συμβαδίζει με την επαναφορά της παραδοσιακής ελληνικής λιτότητας ως στάσης ζωής. Λιτότητα όχι μόνον στην διατροφή, αλλά και με απλές λύσεις στα πάντα. Το γνωστό «όποιος δεν έχει μυαλό έχει πόδια», εφαρμόζεται θετικά. Ιδίως σε θέματα προμηθειών, μετακινήσεων και υγείας.

Σιγά-σιγά, επανέρχεται στις επιλογές μας το «ουκ εν τω πολλώ το ευ, αλλ’ εν τω ευ το πολύ». Η αίσθηση του μέτρου. Η ουσιώδης διαφορά μεταξύ πολιτισμένων και βαρβάρων. Και ένα ακόμη αριστοτελικό, «ο ενάρετος άνθρωπος συνδυάζει το καλό, το συμφέρον και το ευχάριστο», λύνει διλλήματα. Χαλαρώνει αναστολές, διασκεδάζει ενοχές.

Στην «κόψη του ξυραφιού»

Αμύνεται αυτός ο ηρωικός λαός, υπό εξοντωτικά αντίξοες συνθήκες, την ώρα που βλέπει κατάματα τα εμπόδια από τα προαιώνια φυλετικά μας ελαττώματα. Απέναντι στο γνωστό πρόβλημα «ο καθένας θέλει και από ένα δικό του μπαϊράκι», απομένει η ατομική άμυνα. Η κρατούσα επιλογή είναι η ατομική απομόνωση σε μικρό κύκλο. Και οι ατομικές λύσεις.

Φαίνεται για τους επιπόλαιους ιδιοτέλεια, αλλά πρόκειται σαφώς για μορφή κατ’ οίκον μοναχισμού. Ο περιορισμός στα ατομικά ενδιαφέροντα, στις ατομικές προτεραιότητες, συνδυάζεται με εξόχως ηθική στάση. Ο αυτοέλεγχος της συμπεριφοράς είναι ισχυρότερος από ποτέ. Και αν η εικόνα αυτή φαίνεται απίστευτη και ψεύτικη, είναι γιατί τα αλαλάζοντα κύμβαλα ηχούν ανεξέλεγκτα, μεγεθυνόμενα επιτηδείως από τα Μ.Μ.«Ε».

«Και τώρα, που χάσαμε τα πάντα, μένει να καταλάβουμε τι ακριβώς χρειαζόμαστε....» έγραψε χαρακτηριστικά εκλεκτή διαδικτυακή φίλη. Με άλλα λόγια, οι δυνάμεις του έθνους-ηγέτη του πλανήτη [όχι ;]. που εξακολουθούν υγιείς εν μέσω κρίσης, φαίνεται να «ξεπερνούν τον κάβο». Κινούνται σε αντίθετη κατεύθυνση από τον συνεχιζόμενο κατήφορο της πολιτικής ηγεσίας και των ακολούθων της. 

 

Μάχη με τα χρονίζοντα προβλήματα

Αυτή η Ελλάδα δεν νικιέται με τίποτα. Όσα άτομα και να νικηθούν ή παραιτηθούν. Και γι’ αυτό εμπνέει βαθύ σύμπλεγμα κατωτερότητας και πιθηκισμούς. Το ελληνοελληνικό πρόβλημα, εντονότερο και πιο χαρακτηριστικό από ποτέ, αποκρύπτεται επιτηδείως από την διεθνή κοινή γνώμη. Αποκρύπτεται επιμελώς το ότι η χώρα κυβερνάται από τα κατακάθια της, σε διακομματική διάταξη και βάρδιες. Αντιθέτως, προβάλλονται επιλεκτικά μόνον όσα χαρακτηρίζουν εύκολα την χώρα μας τριτοκοσμική ή ουραγό.

Η Ελληνική Αναγέννηση εξελίσσεται. Αργά αλλά σταθερά.

Για τον προορισμό μας, έχει εμμέσως σκιαγραφήσει πρόταση πάλι ο Νίκος Καλογερόπουλος. Ήδη από το 1981, στο εκ βαθέων βιβλίο του «ΝΕΟΙ ΣΩΚΡΑΤΙΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ», έγραφε : «Ο πολιτικός που έχει λείψει από τον τόπο μας, είναι αυτός που συγκεντρώνει στο πρόσωπό του τους πόθους, τις δυνατότητες και τα όνειρα του έθνους. Αυτός που εκφράζει τη γενική εθνική θέληση και όχι αυτός που μιμείται τη μόδα της εκάστοτε ευρωπαϊκής ή παγκόσμιας στιγμής. Αυτός που αφού τη νοιώσει την εθνική θέληση θάναι σε θέση με την πανταχού ζωντανή παρουσία του να εμπνεύσει και να καθοδηγήσει τον δεδομένο λαό και όχι να γίνει ουραγός και άκριτος μίμος.»

Η πρόκληση της Ιστορίας

Υπεδείκνυε σαφώς, ως επί δεκαετίες κάτοικος Ελβετίας, τον Ελληνικό Δρόμο. Την Εθνική μας Χειραφέτηση. Και θα έλεγα ότι η πραγματικότητα ξεπερνά τις προσδοκίες του.

Όλα δείχνουν ότι όχι απλώς τελικά θα αντέξουμε και θα αλλάξουμε ελληνοπρεπώς, αλλά θα λύσουμε και τα αδιέξοδα των δυτικών κοινωνιών.

Η ελληνική κοινωνία, έξω από οργανώσεις και συστήματα, και προσπερνώντας τους μακαρίως καθεύδοντες πανεπιστημιακούς, δείχνει ότι έχει τις δυνάμεις να απαντήσει πειστικά στην κρίσιμη ερώτηση του σύγχρονου κόσμου : «Τι είναι άνθρωπος;».

Κόρινθος, 9 Οκτωβρίου 2016

Κώστας Τζαναβάρας

Ε

Tramps & trumps : Mindgames

Dear Donald,

Είχα, από τον αρχικό σχεδιασμό της σειράς των άρθρων «Tramps & trumps», την πρόθεση να γράψω ένα άρθρο για τα «Mindgames». Αλλά, η προ ημερών τολμηρή ομιλία σου, στους ασθενείς τελευταίου σταδίου, έδωσε ένα άλλο περιεχόμενο στο άρθρο.

Αν θες, έχω κι εγώ πιά μία εδραία άποψη για την τακτική σου. Κυρίως για την ουσία της.

Βασικό ζήτημα στα mindgames, λοιπόν, είναι πώς θα κάνεις αυτούς που έχουν βγάλει «συμπέρασμα» να ξαναμπούν σε μία λογική συζήτηση.

Ακόμη χειρότερα, δεν είναι καθόλου εύκολο να ξεπεράσει ο άλλος την στάση πιθήκου, στην οποία τον παρέσυρε η προπαγάνδα – και τα ψέματά της.

Άκριτα, ο τηλεθεατής μιμείται τον δημοσιογράφο.

Η εικόνα που έχει ο έλληνας τηλεθεατής – σε πληροφορώ – είναι ότι είσαι τόσο «γύφτος», που έφτασες να λες στους ετοιμοθάνατους να μην πεθάνουν πριν τις εκλογές, για να πάνε να σε ψηφίσουν. Όπως το ακούς. Καρατσεκαρισμένο.

Προσπαθώντας να φέρει κανείς τα πράγματα σε κάποια λογική, ρωτάει τον τηλεθεατή : «πόσους δηλαδή πήγε να ψήσει με αυτή την ομιλία ;». Πόσοι είναι οι ετοιμοθάνατοι, πόσοι θα πάνε να ψηφίσουν, πόσοι από αυτούς είναι δυνατόν να μεταπεισθούν κ.λ.π.

Η απάντηση του τηλεθεατή είναι ένα «έλα μου ντε ;». Μόνον που αυτό – φευ ! – ενισχύει την «άποψή του» δι’ εσέ. Το θεωρεί ότι ενισχύει την άποψη ότι δεν ξέρεις τι κάνεις.

Εξ ίσου αναποτελεσματικό είναι και το να υποδείξει κανείς τα ψέματα των Μ.Μ.«Ε». Εσύ τους είπες ένα «get out and vote», και στη μετάφραση το «ψηφίστε» έγινε «ψηφίστε με». Σου λέει ο άλλος «αυτό εννοούσε – να τον ψηφίσουν». Βγάλε άκρη.

[Σημείωσε ότι – για να είμαι ειλικρινής – δεν είδα αν και στα crooked media της Αμερικής έγινε η ίδια αθλιότητα με τα δικά μας. Φυσικά εκεί δεν υπήρχε μετάφραση, αλλά η δουλειά η ύπουλη γίνεται μια χαρά στους τίτλους, στη σύγχυση μεταξύ εντός και εκτός εισαγωγικών κ.λ.π.]

Καταλαβαίνεις ότι χρειάζεται κάτι περισσότερο για να αλλάξουν τόσο ισχυρές εντυπώσεις. Αλλιώς το mindgame το έχεις χάσει. Στους πολλούς, τουλάχιστον.

Για την ανατροπή εντυπώσεων, χρειάζεται πρώτα από όλα το video. Έτσι έχει ο άλλος δική του εικόνα.

Χρειάζεται να προσέξει κανείς και τον τρόπο σου, αλλά κυρίως ότι το ακροατήριο γέλασε. Έχει σημασία και το πότε γέλασε, μετά την πρώτη παγωμάρα. Και να θυμηθεί [πάλι ο … κανείς] ότι το ακροατήριο ήταν ετοιμοθάνατοι. Που γέλασαν με την καρδιά τους.

Πάρε να ‘χεις Ταγκόρ :

«Ξαλαφρώνω από το βάρος

σαν γελώ με τον εαυτό μου»

Γέλασαν άραγε με την καρδιά τους εις βάρος σου ; Ή έπιασαν την ειρωνεία σου, και γέλασαν με την κατάστασή τους ;

[Δύσκολο ;]

Η επόμενη ισχυρή αντίρρηση είναι : «Και με ποιο δικαίωμα το ρισκάρει ;».

Μόνον που αυτή η ερώτηση γίνεται από τύπους που δεν έχουν αντιληφθεί για τί ακριβώς ρισκάρεις. Αμφισβητεί ο κάθε κακόπιστος το δικαίωμά σου να ρισκάρεις, χωρίς να έχει άποψη [βρε αδερφέ] για το τι θα πετύχεις αν τα καταφέρεις.

Να το πω κι αλλιώς. Θες να κάνεις την ομιλία και σκέπτεσαι τα δύο ενδεχόμενα. Αν το πάρει στραβά ο ετοιμοθάνατος, θα βάλει τα κλάματα. Θα πέσει η ψυχολογία του.

Αν το πάρει ίσια ; Αυτός, φίλε μου, που ρωτάει «Και με ποιο δικαίωμα το ρισκάρει ;» δεν σταθμίζει την καλή εκδοχή.

Δεν υπάρχει καλή εκδοχή. Δεν θέλει ρίσκα. Fullstop.

Πολύ περισσότερο, είναι αδιάφορο το πόση τέχνη γενεών υπάρχει πίσω από την καλή εκδοχή.

Κάπως έτσι, στην πραγματικότητα, αυτός που σε αποκαλεί γελοίο, αρνείται όλη την σοφία της ανθρωπότητας. Αυτή που ήξερε να μαλακώνει τον πόνο με σοφούς τρόπους. Απλούς και κομψούς.

Με τον σοφό τρόπο, εν ολίγοις, η αποσυμπίεση του πόνου προκύπτει. Αναμένεται ευλόγως. Με τον επιστημονικό τρόπο, η αποσυμπίεση του πόνου εκβιάζεται. Φάρμακα, εγχειρήσεις και τα συναφή.

Όπως καταλαβαίνεις, «πάει μακριά η βαλίτσα». Ο τηλεθεατής δεν αξιολογεί βάσει αποτελεσμάτων. Αξιολογεί μόνο σύμφωνα με προκαταλήψεις καθωσπρεπισμού.

Δεν πρέπει να μιλήσεις έτσι. Fullstop. Ξανά.

Ευρύτερα, στο βάθος είναι δύο μεγάλα ζητήματα. Ζητήματα στα θεμέλια του πολιτισμού μας. Θεμελιώδη ζητήματα Ιατρικής και Φιλοσοφίας.

Από ιατρικής πλευράς, όσοι σε κακοχαρακτηρίζουν, εκφράζουν [είτε το θέλουν είτε όχι] τις απόψεις της δυτικής Ιατρικής. Δεν αποδέχονται τον ρόλο του νου στην ίαση. Την αλληλεπίδραση νου και σώματος. Αντίθετα, βέβαια, στην Ιπποκρατική Σχολή. Στης οποίας τον όρκο – κατά τα άλλα – ομνύουν ευσεβώς οι δυτικοί ιατροί.

Από φιλοσοφικής πλευράς, όσοι σε κακοχαρακτηρίζουν, εκφράζουν [πάλι : είτε το θέλουν είτε όχι] τις συμβατικές απόψεις. Τη μηχανιστική λογική, και μάλιστα μυωπική. Η πράξη σου κρίνεται βάσει του τι κάνεις και όχι βάσει του τι επιτυγχάνεις.

Η Δύση, φίλε μου, βάσισε όλη την επιστημονική και τεχνολογική επανάσταση στην Λογική του Αριστοτέλη. Παρά ταύτα, διατηρεί τις «επιφυλάξεις» της [την άγνοιά της πια] για την βασική θέση του μεγάλου Μακεδόνα : την τελεολογία.

Ο σκοπός. Το τέλος. Ο γνώμονας των ενεργειών κάθε ανθρώπου που [θέλει να] ξέρει τι κάνει σε αυτό το μάταιο κόσμο.

Όπως καταλαβαίνεις, παλιόφιλε, τα mindgames που ξεκίνησες σου βγάζουν «δουλειές με φούντες». «Στην μητρόπολη της πολιτικής ορθότητας είναι όντως δύσκολο να τα πεις κάτι τέτοια» σχολίασε εκλεκτή διαδικτυακή φίλη

Αλλά, τώρα πια, έχω την πεποίθηση ότι ξέρεις τι κάνεις. Όπως και ότι «Όποιος έχει τα γένια, έχει και τα χτένια» …

Sincerely yours,

Kostas

Ε