Tramps & trumps : Mindgames

Dear Donald,

Είχα, από τον αρχικό σχεδιασμό της σειράς των άρθρων «Tramps & trumps», την πρόθεση να γράψω ένα άρθρο για τα «Mindgames». Αλλά, η προ ημερών τολμηρή ομιλία σου, στους ασθενείς τελευταίου σταδίου, έδωσε ένα άλλο περιεχόμενο στο άρθρο.

Αν θες, έχω κι εγώ πιά μία εδραία άποψη για την τακτική σου. Κυρίως για την ουσία της.

Βασικό ζήτημα στα mindgames, λοιπόν, είναι πώς θα κάνεις αυτούς που έχουν βγάλει «συμπέρασμα» να ξαναμπούν σε μία λογική συζήτηση.

Ακόμη χειρότερα, δεν είναι καθόλου εύκολο να ξεπεράσει ο άλλος την στάση πιθήκου, στην οποία τον παρέσυρε η προπαγάνδα – και τα ψέματά της.

Άκριτα, ο τηλεθεατής μιμείται τον δημοσιογράφο.

Η εικόνα που έχει ο έλληνας τηλεθεατής – σε πληροφορώ – είναι ότι είσαι τόσο «γύφτος», που έφτασες να λες στους ετοιμοθάνατους να μην πεθάνουν πριν τις εκλογές, για να πάνε να σε ψηφίσουν. Όπως το ακούς. Καρατσεκαρισμένο.

Προσπαθώντας να φέρει κανείς τα πράγματα σε κάποια λογική, ρωτάει τον τηλεθεατή : «πόσους δηλαδή πήγε να ψήσει με αυτή την ομιλία ;». Πόσοι είναι οι ετοιμοθάνατοι, πόσοι θα πάνε να ψηφίσουν, πόσοι από αυτούς είναι δυνατόν να μεταπεισθούν κ.λ.π.

Η απάντηση του τηλεθεατή είναι ένα «έλα μου ντε ;». Μόνον που αυτό – φευ ! – ενισχύει την «άποψή του» δι’ εσέ. Το θεωρεί ότι ενισχύει την άποψη ότι δεν ξέρεις τι κάνεις.

Εξ ίσου αναποτελεσματικό είναι και το να υποδείξει κανείς τα ψέματα των Μ.Μ.«Ε». Εσύ τους είπες ένα «get out and vote», και στη μετάφραση το «ψηφίστε» έγινε «ψηφίστε με». Σου λέει ο άλλος «αυτό εννοούσε – να τον ψηφίσουν». Βγάλε άκρη.

[Σημείωσε ότι – για να είμαι ειλικρινής – δεν είδα αν και στα crooked media της Αμερικής έγινε η ίδια αθλιότητα με τα δικά μας. Φυσικά εκεί δεν υπήρχε μετάφραση, αλλά η δουλειά η ύπουλη γίνεται μια χαρά στους τίτλους, στη σύγχυση μεταξύ εντός και εκτός εισαγωγικών κ.λ.π.]

Καταλαβαίνεις ότι χρειάζεται κάτι περισσότερο για να αλλάξουν τόσο ισχυρές εντυπώσεις. Αλλιώς το mindgame το έχεις χάσει. Στους πολλούς, τουλάχιστον.

Για την ανατροπή εντυπώσεων, χρειάζεται πρώτα από όλα το video. Έτσι έχει ο άλλος δική του εικόνα.

Χρειάζεται να προσέξει κανείς και τον τρόπο σου, αλλά κυρίως ότι το ακροατήριο γέλασε. Έχει σημασία και το πότε γέλασε, μετά την πρώτη παγωμάρα. Και να θυμηθεί [πάλι ο … κανείς] ότι το ακροατήριο ήταν ετοιμοθάνατοι. Που γέλασαν με την καρδιά τους.

Πάρε να ‘χεις Ταγκόρ :

«Ξαλαφρώνω από το βάρος

σαν γελώ με τον εαυτό μου»

Γέλασαν άραγε με την καρδιά τους εις βάρος σου ; Ή έπιασαν την ειρωνεία σου, και γέλασαν με την κατάστασή τους ;

[Δύσκολο ;]

Η επόμενη ισχυρή αντίρρηση είναι : «Και με ποιο δικαίωμα το ρισκάρει ;».

Μόνον που αυτή η ερώτηση γίνεται από τύπους που δεν έχουν αντιληφθεί για τί ακριβώς ρισκάρεις. Αμφισβητεί ο κάθε κακόπιστος το δικαίωμά σου να ρισκάρεις, χωρίς να έχει άποψη [βρε αδερφέ] για το τι θα πετύχεις αν τα καταφέρεις.

Να το πω κι αλλιώς. Θες να κάνεις την ομιλία και σκέπτεσαι τα δύο ενδεχόμενα. Αν το πάρει στραβά ο ετοιμοθάνατος, θα βάλει τα κλάματα. Θα πέσει η ψυχολογία του.

Αν το πάρει ίσια ; Αυτός, φίλε μου, που ρωτάει «Και με ποιο δικαίωμα το ρισκάρει ;» δεν σταθμίζει την καλή εκδοχή.

Δεν υπάρχει καλή εκδοχή. Δεν θέλει ρίσκα. Fullstop.

Πολύ περισσότερο, είναι αδιάφορο το πόση τέχνη γενεών υπάρχει πίσω από την καλή εκδοχή.

Κάπως έτσι, στην πραγματικότητα, αυτός που σε αποκαλεί γελοίο, αρνείται όλη την σοφία της ανθρωπότητας. Αυτή που ήξερε να μαλακώνει τον πόνο με σοφούς τρόπους. Απλούς και κομψούς.

Με τον σοφό τρόπο, εν ολίγοις, η αποσυμπίεση του πόνου προκύπτει. Αναμένεται ευλόγως. Με τον επιστημονικό τρόπο, η αποσυμπίεση του πόνου εκβιάζεται. Φάρμακα, εγχειρήσεις και τα συναφή.

Όπως καταλαβαίνεις, «πάει μακριά η βαλίτσα». Ο τηλεθεατής δεν αξιολογεί βάσει αποτελεσμάτων. Αξιολογεί μόνο σύμφωνα με προκαταλήψεις καθωσπρεπισμού.

Δεν πρέπει να μιλήσεις έτσι. Fullstop. Ξανά.

Ευρύτερα, στο βάθος είναι δύο μεγάλα ζητήματα. Ζητήματα στα θεμέλια του πολιτισμού μας. Θεμελιώδη ζητήματα Ιατρικής και Φιλοσοφίας.

Από ιατρικής πλευράς, όσοι σε κακοχαρακτηρίζουν, εκφράζουν [είτε το θέλουν είτε όχι] τις απόψεις της δυτικής Ιατρικής. Δεν αποδέχονται τον ρόλο του νου στην ίαση. Την αλληλεπίδραση νου και σώματος. Αντίθετα, βέβαια, στην Ιπποκρατική Σχολή. Στης οποίας τον όρκο – κατά τα άλλα – ομνύουν ευσεβώς οι δυτικοί ιατροί.

Από φιλοσοφικής πλευράς, όσοι σε κακοχαρακτηρίζουν, εκφράζουν [πάλι : είτε το θέλουν είτε όχι] τις συμβατικές απόψεις. Τη μηχανιστική λογική, και μάλιστα μυωπική. Η πράξη σου κρίνεται βάσει του τι κάνεις και όχι βάσει του τι επιτυγχάνεις.

Η Δύση, φίλε μου, βάσισε όλη την επιστημονική και τεχνολογική επανάσταση στην Λογική του Αριστοτέλη. Παρά ταύτα, διατηρεί τις «επιφυλάξεις» της [την άγνοιά της πια] για την βασική θέση του μεγάλου Μακεδόνα : την τελεολογία.

Ο σκοπός. Το τέλος. Ο γνώμονας των ενεργειών κάθε ανθρώπου που [θέλει να] ξέρει τι κάνει σε αυτό το μάταιο κόσμο.

Όπως καταλαβαίνεις, παλιόφιλε, τα mindgames που ξεκίνησες σου βγάζουν «δουλειές με φούντες». «Στην μητρόπολη της πολιτικής ορθότητας είναι όντως δύσκολο να τα πεις κάτι τέτοια» σχολίασε εκλεκτή διαδικτυακή φίλη

Αλλά, τώρα πια, έχω την πεποίθηση ότι ξέρεις τι κάνεις. Όπως και ότι «Όποιος έχει τα γένια, έχει και τα χτένια» …

Sincerely yours,

Kostas

Ε