Πού πηγαίνει την Ελλάδα ο πολιτικός κόσμος ;

Άρθρο στη ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ (φ.1516/13.10.16)

«Η σήψις που επέφερε η ένδεια του πολιτικού κόσμου σαν «ολικό κοινωνικό φαινόμενο» δεν είναι μόνο πολιτική. Είναι πνευματική, ηθική και, γενικώτερα, κοινωνική. Με τα «πρότυπα» που έδωσε ο πολιτικός κόσμος έχει φθάσει στο έσχατο σημείο της καταπτώσεως της παρακμής. Και αυτό ακριβώς το «έσχατο σημείο» είναι ο οιωνός που δίνει το σημείο ότι η ελληνική κοινωνία βρίσκεται στα πρόθυρα μίας Αναγεννήσεως.»

Με αυτά τα λόγια θα απαντούσε στην ερώτηση του τίτλου ο αξέχαστος Νίκος Καλογερόπουλος (Οι Ασθένειες της Δημοκρατίας και η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΙΣ - 1995). Για τους όποιους βιαστικούς, υπεδείκνυε ότι η Ευρωπαϊκή Αναγέννηση κράτησε αιώνες.

Κάπως έτσι, εικοσιένα χρόνια αργότερα, καλούμαστε – οι ενδιαφερόμενοι ! – να βρούμε μία εύλογη εκτίμηση του «πότε», κάπου ανάμεσα στο «τώρα» και το «ποτέ». Και πολύ περισσότερο, να προσδιορίσουμε το ΤΙ και το ΠΩΣ. Γι’ αυτό, ας παρακολουθήσουμε τον συλλογισμό του, μεταφέροντάς τον στο σήμερα.

Η σήψη, λοιπόν, και η ένδεια του πολιτικού κόσμου που στηλίτευε, είναι πιά κατά πολύ εμφανέστερες από το 1995. Τα πολιτικά «πρότυπα», κυρίως ακραίας ιδιοτέλειας, ευτέλειας και εριστικότητας, επηρεάζουν πολλούς. Οι πολιτικοί δεν έχουν καν συναίσθηση ότι η χώρα είναι κατ’ ουσίαν υπόδουλη. Και η ευρύτερη κρίση, η κοινωνική, γίνεται πλέον αντιληπτή – λίγοι την έβλεπαν το 1995.

Εκείνο που σίγουρα έχει αλλάξει, είναι η στάση της κοινωνίας απέναντι στους πολιτικούς. Παραμένουν, φυσικά, οι ορδές χειροκροτητών και παρατρεχάμενων, αλλά αριθμητικά περιορισμένοι. Η οργή είναι διάχυτη. Είναι πιά εμφανές ότι ο πολιτικός κόσμος ασκεί την εξουσία επί ενός λαού καταφανώς ευφυέστερου και ηθικά ανώτερου.

Η κραυγαλέα αυτή απόσταση, φάνηκε στο περυσινό δημοψήφισμα. Χωρίς πολιτικούς διαμεσολαβητές, εκφράσθηκε για πρώτη φορά άμεσα η λαϊκή πολιτική βούληση. Η ετυμηγορία ήταν κυρίως θέση της λεγόμενης «σιωπηλής πλειοψηφίας». Αυτή η υπεύθυνη ετυμηγορία, ένα αποφασιστικό «ως εδώ, κι όσο κάνει», τρόμαξε τους πολιτικάντηδες. Ακολούθησαν ασύλληπτης κακοήθειας μεθοδεύσεις και συμπαιγνία. 

Οι δανειστές, ανενόχλητοι, επέβαλαν ένα έκτρωμα κυβερνητικής Αριστεράς. Πειθήνια πια, λειτουργεί σαν Δεξιά, δήθεν νομοταγής. Εκτελεί ωμά αυτά που κάποτε κατακεραύνωνε, καλύπτοντας με μανδύα αριστεροσύνης την βάρβαρη επιβολή των νεοταξικών αθλιοτήτων. Εκτελεί ανερυθρίαστα συμβόλαιο αφελληνισμού της Ελλάδας. Περνάει δήθεν μεταρρυθμίσεις, ενώ απαιτούνται εκ βάθρων δημιουργικές αλλαγές.

Απέναντι σε αυτή την επιδρομή, ο πνευματικός κόσμος λάμπει δια της απουσίας του. Και οι φωτεινές εξαιρέσεις δεν βρίσκουν ευρύ κοινό. Φυλετικά ελαττώματά μας συμβάλλουν σε αυτό, εμποδίζοντας ακόμη την απήχηση.

Πολύ περισσότερο, η διαφορά λαού-πολιτικών, είναι εμφανής στην Ηθική. Σε αντίθεση με την πολιτική αθλιότητα, οι περισσότεροι βιώνουμε υπαρξιακή κρίση. Η αναζήτηση νοήματος ζωής, υπερβαίνει εμφανώς τα προβλήματα της καθημερινότητας. Η αναζήτηση της «άκρης της κλωστής», συμβαδίζει με την επαναφορά της παραδοσιακής ελληνικής λιτότητας ως στάσης ζωής. Λιτότητα όχι μόνον στην διατροφή, αλλά και με απλές λύσεις στα πάντα. Το γνωστό «όποιος δεν έχει μυαλό έχει πόδια», εφαρμόζεται θετικά. Ιδίως σε θέματα προμηθειών, μετακινήσεων και υγείας.

Σιγά-σιγά, επανέρχεται στις επιλογές μας το «ουκ εν τω πολλώ το ευ, αλλ’ εν τω ευ το πολύ». Η αίσθηση του μέτρου. Η ουσιώδης διαφορά μεταξύ πολιτισμένων και βαρβάρων. Και ένα ακόμη αριστοτελικό, «ο ενάρετος άνθρωπος συνδυάζει το καλό, το συμφέρον και το ευχάριστο», λύνει διλλήματα. Χαλαρώνει αναστολές, διασκεδάζει ενοχές.

Αμύνεται αυτός ο ηρωικός λαός, υπό εξοντωτικά αντίξοες συνθήκες, την ώρα που βλέπει κατάματα τα εμπόδια από τα προαιώνια φυλετικά μας ελαττώματα. Απέναντι στο γνωστό πρόβλημα «ο καθένας θέλει και από ένα δικό του μπαϊράκι», απομένει η ατομική άμυνα. Η κρατούσα επιλογή είναι η ατομική απομόνωση σε μικρό κύκλο. Και οι ατομικές λύσεις.

Φαίνεται για τους επιπόλαιους ιδιοτέλεια, αλλά πρόκειται σαφώς για μορφή κατ’ οίκον μοναχισμού. Ο περιορισμός στα ατομικά ενδιαφέροντα, στις ατομικές προτεραιότητες, συνδυάζεται με εξόχως ηθική στάση. Ο αυτοέλεγχος της συμπεριφοράς είναι ισχυρότερος από ποτέ. Και αν η εικόνα αυτή φαίνεται απίστευτη και ψεύτικη, είναι γιατί τα αλαλάζοντα κύμβαλα ηχούν ανεξέλεγκτα, μεγεθυνόμενα επιτηδείως από τα Μ.Μ.«Ε».

«Και τώρα, που χάσαμε τα πάντα, μένει να καταλάβουμε τι ακριβώς χρειαζόμαστε....» έγραψε χαρακτηριστικά εκλεκτή διαδικτυακή φίλη. Με άλλα λόγια, οι δυνάμεις του έθνους-ηγέτη του πλανήτη [όχι ;]. που εξακολουθούν υγιείς εν μέσω κρίσης, φαίνεται να «ξεπερνούν τον κάβο». Κινούνται σε αντίθετη κατεύθυνση από τον συνεχιζόμενο κατήφορο της πολιτικής ηγεσίας και των ακολούθων της.

Αυτή η Ελλάδα δεν νικιέται με τίποτα. Όσα άτομα και να νικηθούν ή παραιτηθούν. Και γι’ αυτό εμπνέει βαθύ σύμπλεγμα κατωτερότητας και πιθηκισμούς. Το ελληνοελληνικό πρόβλημα, εντονότερο και πιο χαρακτηριστικό από ποτέ, αποκρύπτεται επιτηδείως από την διεθνή κοινή γνώμη. Προβάλλονται επιλεκτικά μόνον όσα χαρακτηρίζουν εύκολα την χώρα μας τριτοκοσμική ή ουραγό.

Η Ελληνική Αναγέννηση εξελίσσεται. Αργά αλλά σταθερά. Για τον προορισμό μας, έχει εμμέσως σκιαγραφήσει πρόταση πάλι ο Νίκος Καλογερόπουλος. Ήδη από το 1981, στο εκ βαθέων βιβλίο του «ΝΕΟΙ ΣΩΚΡΑΤΙΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ», έγραφε : «Ο πολιτικός που έχει λείψει από τον τόπο μας, είναι αυτός που συγκεντρώνει στο πρόσωπό του τους πόθους, τις δυνατότητες και τα όνειρα του έθνους. Αυτός που εκφράζει τη γενική εθνική θέληση και όχι αυτός που μιμείται τη μόδα της εκάστοτε ευρωπαϊκής ή παγκόσμιας στιγμής. Αυτός που αφού τη νοιώσει την εθνική θέληση θάναι σε θέση με την πανταχού ζωντανή παρουσία του να εμπνεύσει και να καθοδηγήσει τον δεδομένο λαό και όχι να γίνει ουραγός και άκριτος μίμος.»

Υπεδείκνυε σαφώς, ως επί δεκαετίες κάτοικος Ελβετίας, τον Ελληνικό Δρόμο. Την Εθνική μας Χειραφέτηση. Και θα έλεγα ότι η πραγματικότητα ξεπερνά τις προσδοκίες του. Όλα δείχνουν ότι όχι απλώς τελικά θα αντέξουμε και θα αλλάξουμε ελληνοπρεπώς, αλλά θα λύσουμε και τα αδιέξοδα των δυτικών κοινωνιών. Η ελληνική κοινωνία, έξω από οργανώσεις και συστήματα, και προσπερνώντας τους μακαρίως καθεύδοντες πανεπιστημιακούς, δείχνει ότι έχει τις δυνάμεις να απαντήσει πειστικά στην κρίσιμη ερώτηση του σύγχρονου κόσμου : «Τι είναι άνθρωπος ;».

Κόρινθος, 2 Οκτωβρίου 2016

Κώστας Τζαναβάρας

 

Ε