Tramps & trumps

ΜΗΝΥΜΑ (3/3) ΣΤΟΥΣ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ

Αφιερωμένο εξαιρετικά στον

«Τελικά δεν είναι άσχημη ιδέα»

Φίλη/Φίλε,

Αυτό είναι το τρίτο στη σειρά μήνυμά μου σε εσένα, για το θέμα των φετινών προεδρικών εκλογών στην Αμερική. Και στα δύο προηγούμενα μηνύματά μου, έκανα λογοπαίγνια στον ήχο «τραμπ» στα Αγγλικά. «Trump’s trump tramp» και «Trump’s tramp trump» ήταν οι κάπως αινιγματικοί τίτλοι.

Με αυτά τα τρία διαδοχικά μηνύματα, προσπάθησα να θέσω το πλαίσιο στο οποίο θα κινηθεί η σχετική αρθρογραφία μου. Ίσως διάβασες κάποιες νέες ιδέες περί Trump και Αμερικής, ίσως κάπου σε πρόλαβα πριν τα πεις και τα γράψεις εσύ. Σίγουρα, σε ξενίζει το να θεωρώ ότι «η αφεντιά μου» παίζω κάποιο ρόλο σε αυτό τον χορό των ισχυρών και πάμπλουτων.

Γι’ αυτό και τα δύο μηνύματα ήταν αντιφατικά. Σκοπίμως. Προφανώς, δεν γίνεται να πιστεύω όλα όσα γράφω στα δύο μαζί. Απλώς – εξηγούμαι – στο ένα μήνυμα έγραφα ένα ενδεχόμενο και στο άλλο μήνυμα ένα άλλο ενδεχόμενο. Και τα διαχώρισα σαφώς, για να έχεις καλύτερη εικόνα αυτών των δύο ακραίων ενδεχομένων. Απίθανα ενδεχόμενα, αλλά ενδεχόμενα. Αυτό.

Το κλειδί για την κατανόηση του όλου πλαισίου είναι η κρίσιμη λέξη «trump». Στην γλώσσα μας πιά χρησιμοποιούμε την γαλλική λέξη «ατού», για να αποδώσουμε το «πλεονέκτημα».

Μιλάω, λοιπόν, για ατού του Trump και για ατού Τζαναβάρα. Μισό λεπτό να το καλοσκεφθώ : μιλώντας για ατού, στην ίδια φράση ο δισεκατομμυριούχος υποψήφιος πρόεδρος της Αμερικής και ένας άφραγκος Έλληνας, ξέμπαρκος σε ένα χωριό της Κορινθίας.

Για να είμαι ειλικρινής, τώρα που το γράφω, γελάω και ο ίδιος.

Να το πω και με ανέκδοτο.

Έτρεχε ένα μυρμήγκι στο δάσος, και περνάει φουριόζικο μπροστά από το λιοντάρι.

-         Πού πας ρε σπόρε ;

-         Δεν τα άκουσες βασιλιά μου ; Τράκαρε ο ρινόκερως με τον ελέφαντα.

-         Κι εσύ γιατί τρέχεις ;

-         Πάω να δώσω αίμα.

Το θέμα φαίνεται ίσως αστείο, αλλά δεν είναι. Να σοβαρευτούμε, και να τα βάλουμε σε μία σειρά ;

Κατ’ αρχήν, θα διαχωρίσω τα θέματα της εκλογικής μονομαχίας από την ιδέα μου για εντελώς νέο φορολογικό σύστημα. Θα περιμένω να πουν κι άλλοι κάτι σαν «Τελικά δεν είναι άσχημη ιδέα», αλλά και να το χωνέψουν κάπως.

Η θέση μου είναι ότι «Όλη η βαρβαρότητα του καπιταλισμού, και ειδικά της γκαγκστερικής Αμερικής, οφείλεται τελικά σε μία απλή αντινομία : έχουμε καπιταλισμό με σοσιαλιστικών αντιλήψεων φορολογικό σύστημα.» Και υπάρχει απλή λύση.

Αυτή την θέση – εκτός απροόπτου – σκοπεύω να την υποστηρίξω εμμέσως. Η αρθρογραφία που θα ακολουθήσει θα τείνει να αποδείξει στον ενδιαφερόμενο αναγνώστη ότι ξέρω καλά τι γίνεται. Ότι δεν είμαι αιθεροβάμων. Και όχι μόνον αυτό, αλλά και ότι βλέπω κάτι πιο πέρα από αυτά που βλέπουν όλοι οι υπόλοιποι. Όλοι.

Ατυχώς, μόνον έτσι μπορεί να ακουσθεί ευρύτερα μία θέση τόσο αποκαθηλωτική. Το τονίζω : μπορεί. Αφού, φυσικά, με δικαιώσουν τα γεγονότα.

Αλλιώς : Δεν φθάνει να έχει κάποιος τον άσσο ατού. Χρειάζεται να κάθεται και στο τραπέζι. Αυτή την θέση στο παγκόσμιο τραπέζι θα συνεχίσω να διεκδικώ να την πάρω «με το σπαθί μου». Δεν θα συμβιβασθώ, κατά οποιονδήποτε τρόπο. Θα περιμένω υπομονετικά την αυτό-ενεργοποίηση (self-actualizing) των υποστηρικτών μου. Και όπου φθάσω.

Θα ασχοληθώ, λοιπόν, με τις περιπλανήσεις (tramps) και τα ατού (trumps) της περίοπτης εκλογικής μονομαχίας. «Tramps & trumps» θα είναι και ο γενικός τίτλος της σειράς άρθρων.

Επί της ουσίας, ολίγα ακόμη εισαγωγικά.

Αυτή την στιγμή, ατού φαίνεται να έχει μόνον η Clinton. Είναι δοκιμασμένη πολιτικός. Ξέρει ο ψηφοφόρος τι να περιμένει από δαύτην. Και – για την ώρα – ο ψηφοφόρος δείχνει να ξεχνάει την πικρή πείρα του για την υποκρισία της. Κανείς δεν την πιστεύει σε αυτά που λέει, αλλά όλοι ξέρουν το τι θα κάνει αν εκλεγεί : μία από τα ίδια.

Στον ίδιο τομέα, ο Trump έχει «λιμά». Πρώτη φορά ζητάει ψήφο. Και, σαν να μην έφτανε αυτό. πετάει κάθε τόσο και από μία καινούργια τρακατρούκα. «Προβοκάρει» συνεχώς, κατά τους αναλυτές. Ουδείς θα μπορούσε να προβλέψει τι θα κάνει αν εκλεγεί. Ενδεχομένως, ούτε κι ο ίδιος.

Κάπως έτσι, αυτή την στιγμή θεωρείται ακλόνητο φαβορί η Clinton, με την πιθανότητα νίκης της να εκτιμάται δημοσκοπικώς κάπου στο 87%.

Παραδοσιακά, πάντως, η τελική ευθεία της εκλογικής μάχης ξεκινά την «Ημέρα της Εργασίας». Σεπτεμβρίου 5, «αρχίζει το ματς». Και, για να μη χάσει «από τα αποδυτήρια», ο Trump θα χρειασθεί μία ισχυρή κίνηση. Θεωρώ βέβαιο ότι αυτή η ισχυρή κίνηση θα αφορά ελάφρυνση φορολογίας, και μάλιστα σημαντική. Αλλιώς, δεν θα είναι trump.

Αν παρουσιάσει ένα πειστικό πρόγραμμα σημαντικής ελάττωσης της φορολογίας, δεν θα είναι απλώς ένα trump. Θα είναι the ace of trumps. Θα τον ψηφίσει και η Clinton – που λέει ο λόγος.

Κάτι έχει ήδη πει ο Trump, αλλά γενικό. Δεν έχει πείσει. Φυλλάρει ;

Αν – αν ! – είναι να παρουσιάσει τέτοιο πειστικό πρόγραμμα, καλά κάνει και προβοκάρει τόσον καιρό. Όλα θα ξεχασθούν, μπροστά στο ατομικό συμφέρον. Με τέτοιο πειστικό πρόγραμμα στο τσεπάκι, θα έχει όλη την άνεση να ολοκληρώσει με επιτυχία ένα τέχνασμα χειραγώγησης μαζών σε δύο χρόνους.

Η βασική ιδέα του τεχνάσματος είναι :

-         στον πρώτο χρόνο κοροϊδεύουμε για να σκορπίσει ο κοσμάκης, και

-         στον δεύτερο χρόνο, τον δελεάζουμε για να ξαναμαζευτεί και να μας ακολουθήσει πειθήνια.

Απλή ιδέα. Αρκεί να υπάρχει το «τυράκι», το δέλεαρ. Το ισχυρό κίνητρο.

Η ιδέα δεν είναι τωρινή. Σε ειδικό άρθρο, που θα ακολουθήσει κάποια στιγμή, θα δούμε τι σχετικό έλεγε ο Νικολό Μακιαβέλι, πριν κάπου 500 χρόνια. Θα δούμε και τι έλεγε και κάποιος άλλος λίιιγα χρονάκια νωρίτερα. 
Πάντως, ο Donald Trump άρχισε ήδη να δείχνει τα πρώτα σημάδια της επερχόμενης στροφής. Στο άρθρο «Donald TrumpSteps Out of Character to Voice Unexplained Regrets» των New York Times (18/8) έχει video που τον δείχνει να μετανιώνει (regret) δημοσίως. 
Το δημοσίευμα είναι ιδιαιτέρως απαξιωτικό για τον υποψήφιο που – για την ώρα … – δεν δαπανά απολύτως τίποτα για την προβολή του σε εφημερίδες και κανάλια. Κινείται αποκλειστικά στο διαδίκτυο. Τσάμπα σχεδόν. Θίγει αγρίως, δηλαδή, ζωτικά συμφέροντα των πανίσχυρων ΜΜΕ. 
Είναι χαρακτηριστικό ότι η έγκυρη εφημερίδα εξαντλεί την «αντικειμενικότητα» της παρασιωπώντας την τελευταία φράση που ακούγεται στο video :

 

Ο λόγος της παρασιώπησης ; Άγνωστος. Μια ιδέα : Αν το έλεγε η Clinton, θα γέλαγαν ακόμη και στενοί συνεργάτες της.

Πολλοί λένε ότι «Το νόμισμα του μέλλοντος θα είναι η Ηθική» ...

Φίλη/Φίλε,

Υπό αυτό το διεισδυτικό [όχι ;] πνεύμα σκοπεύω να παρακολουθήσω αρθρογραφικώς τόσο τα ως άνω κύρια θέματα της αντιπαράθεσης, όσο και άλλα δευτερεύοντα. Πάντα με πνεύμα Αριστοτελικής μεσότητας. Υπερβολή – έλλειψη – μέτρον. Όπως στα τρία μηνύματα …

Θα δούμε π.χ. αν οι «self-defeating battles» του Trump θα τον εμποδίσουν ή θα τον διευκολύνουν να πείσει για το «New American Future». Ιδίως, αν θα πείσει αυτούς που το χρειάζονται ίσως περισσότερο από κάθε άλλον : τους Αφροαμερικανούς. Αυτούς που για την ώρα – σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις – του δίνουν το απίστευτα απογοητευτικό 1% (ολογράφως : ένα τοις εκατό).

Χρωστάω και ένα «χρησμό» για τον DJI – στην ώρα του. Και κάτι ακόμη, για όσους με τιμήσουν με την προσοχή τους : καλή διασκέδαση και καλά κέρδη !

Ε