Πόσο μεγάλο λάθος είναι η Ευρώπη και το ευρώ ;

Άρθρο στη ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ (φ.1406/26.6.14)

Είναι γνωστό ότι η προπαγάνδα κατασκευάζει αλήθειες. Από την εποχή του Αδόλφου Χίτλερ εκατομμύρια άτομα πείθονταν σωρηδόν από τον μηχανισμό του άμεσου συνεργάτη του Γκαίμπελς. Πεμπτουσία του συστήματος ήταν η διάχυση της φήμης «Όλοι λένε …».

Ήταν η πρώτη εμφάνιση του ναζισμού. Πολλοί μελέτησαν το φαινόμενο, αλλά ίσως κανείς δεν ασχολήθηκε σοβαρά με το τί σημαίνει αυτό για τον λαό που πείσθηκε. Οι Γερμανοί έχουν δικαίως την καλή φήμη εργατικού και πειθαρχημένου λαού. Ποιος όμως εξετάζει ως ενδεχόμενο τον χαρακτηρισμό τους σαν ανώριμο λαό, πολιτισμικά καθυστερημένο ;

Ανωριμότητα σημαίνει να μην μπορείς να έχεις δική σου γνώμη, να πρέπει να έχεις τη γνώμη κάποιου άλλου. Πολιτισμικά καθυστερημένος είναι αυτός που ακολουθεί συστηματικά το κοπάδι, αυτός που δεν είναι σε θέση να πάρει πρωτοβουλίες. Αυτός που έχει μόνο λεφτά, καλό αυτοκίνητο, υψηλό εισόδημα, ίσιους δρόμους, πηγαίνει στην όπερα και λοιπά, δεν είναι πολιτισμικά προηγμένος. Χωρίς ανθρώπινες αξίες, χωρίς κριτική ικανότητα, χωρίς ανθρωπιά – όλα αυτά του δίνουν επαξίως την ιδιότητα του υλιστικά ανεπτυγμένου. Έχει μεγάλη διαφορά.

Δεκαετίες μετά τον Μεγάλο Πόλεμο ο ναζισμός ξανάρχεται, αλλά τώρα πιά είναι ολόκληρη επιστήμη. Τώρα πιά ξέρει να χειραγωγεί και την αντίθετη άποψη. Ξέρει να εγκλωβίζει την κοινή γνώμη σε τεχνητά διλήμματα. Ο δέκτης της προπαγάνδας πείθεται γιατί οι «αντίθετοι» έχουν άδικο. Δεν παρατηρεί καν ότι και αυτοί ακολουθούν τις ίδιες προπαγανδιστικές μεθόδους, ότι είναι του ίδιου συναφιού. Του ίδιου πολιτισμικού επιπέδου.

Όποιος θέτει το ερώτημα του τίτλου μπαίνει στο κουτάκι : ευρωσκεπτικιστής. Κατατάσσεται στην ίδια ομάδα όπου διάφοροι γραφικοί περιφέρουν τις οικονομικές θεωρίες τους. Οι προοπτικές μιάς πιθανής εξόδου εγκλωβίζονται στις προσδοκίες που μπορούν να εμπνεύσουν οι αντίστοιχες προτάσεις, τα αιθεροβάμονα πλάνα των γραφικών. Η ίδια η προοπτική εξόδου παίρνει ένα κακόηχο απειλητικό παρατσούκλι : Grexit.

Η πλευρά η δική τους έχει όμορφο όνομα : φιλοευρωπαϊστές. Ποιος να τολμήσει να τους δώσει τον χαρακτηρισμό που δικαιούνται ; Ευρωραγιάδες και ευρωκοτζαμπάσηδες. Περί αυτού πρόκειται. Βολεμένοι με το ευρωσύστημα όλοι – με την νομενκλατούρα, τον κρατισμό, τις επιδοτήσεις και τα συναφή. Η διαφορά είναι στη θέση που έχει ο καθένας στο λουφέ, στη μάσα. Άλλοι απλώς υποτάσσονται, αρκούνται στο ότι το σύστημα τους αφήνει να ζήσουν. Οι άλλοι ‘κονομάνε, πλουτίζουν. Υπερέχουν από τα θύματα.

Η πλευρά η δική τους είναι και τυχερή. Οι συμπτώσεις απανωτές, αρχής γενομένης από τα Ίμια. Ο εσωκομματικός «αντίπαλος», επίσης γερμανοθρεμένος, κατέληξε να θησαυρίζει στις στρατιωτικές προμήθειες. Στο απυρόβλητο ο νεώτερος εργολάβος, αυτός που χρυσοπλήρωσε τα ελαττωματικά γερμανικά υποβρύχια. Αλλά αφού ο άλλος φυλακίσθηκε …

Περιέργως φέρονται ως σημερινοί νεοναζιστές κάποιοι παντελώς άσχετοι με την πεμπτουσία του ναζισμού, την προπαγάνδα. Τα χονδροειδή επικοινωνιακά λάθη τους δεν κινούν υποψίες. Και – φυσικά ! – όποιος υποδεικνύει ότι πρόκειται για γιαλαντζί ναζιστές είναι φίλα προσκείμενος. Γιατί όχι ; Ο ανεμιστήρας με τη λάσπη να είναι καλά …

Πετραδάκια στο τέλμα της πολιτικής μας σκέψης είναι αυτό το άρθρο. Λόγια που χάσκουν στον αγέρα. Το επιστημονικά μελετημένο «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» είναι σε πλήρη εφαρμογή. Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, κάπου γύρω στο 1960, υπήρξε για μεγάλο διάστημα όμηρος αδίστακτων απαγωγέων. Απειλή άμεση κατά της ζωής, αδυναμία απόδρασης, αποκοπή από τον έξω κόσμο, σε συνδυασμό με μικρές δόσεις καλοσύνης. Αυτά τα τέσσερα μαζί είναι η επιστημονική συνταγή της δημιουργίας και συντήρησης μιάς σχέσης εξάρτησης.

Κάπως έτσι, το θέμα δεν είναι τι να απαντήσουμε στην ερώτηση του τίτλου. Το ερώτημα είναι ποιος μπορεί να την συζητήσει ώριμα …

Κόρινθος 22/6/14

Κώστας Τζαναβάρας

 

Ε