Το πρόβλημα με τους γερμανογενίτσαρους

Το πρόβλημα με τους γερμανογενίτσαρους

Γερμανογενίτσαροι είναι οι εγχώριοι υποτακτικοί της Γερμανίας και των συναφών αντιλήψεων. Πήραν εργολαβία διάφορα κατά καιρούς σχέδια, τα διέστρεψαν για δικό τους όφελος, και τελικά «τα έκαναν μούσκεμα». Τώρα πιά «ο κόμπος έφτασε στο χτένι», το αφεντικό τους ζορίζεται, «το ψάχνει», και αρχίζει να αντιλαμβάνεται τα παιχνιδάκια των εργολάβων του. Αυτά που δεν μπορεί πλέον να καλύψει απέναντι στους ευρωπαίους ψηφοφόρους και φορολογούμενους.

Η κατάσταση περιπλέκεται υπό τις συνθήκες που διαμόρφωσαν οι πρόσφατες εκλογές. Η νέα κυβέρνηση τηρεί μία στάση δυναμική. Ανταποκρίνεται στο έμφυτο αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας. Πάντα προτιμούσαμε έναν ηρωϊκό θάνατο – ιδίως σε σύγκριση με τον αργό θάνατο.

Το ερώτημα που πλανάται ανά την Ευρώπη είναι «Πού το πάει η Ελλάδα ;». Κοινή η απορία, διάχυτη η σύγχυση. Άλλοι - επίσημα Φινλανδικά χείλη - καταγγέλλουν «Ελληνικό εκβιασμό». Άλλοι χαιρεκακούν για την δυσχερή θέση του … εκβιαστή. Άσκηση υπομονής, για γερούς λύτες. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει πολιτική παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Γι’ αυτό και τα απαραίτητα «ατού» της δυναμικής πολιτικής αναζητούνται ...

Αλήθεια είναι επίσης ότι το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα δεν έχει απάντηση στο μείζον πρόβλημα του αποπληθωρισμού. Τόσο που το κρύβει επιμελώς από τον μέσο πολίτη. Και με μαντζούνια σαν την ποσοτική χαλάρωση φουσκώνουν τα μεγάλα χρηματιστήρια. Στην πραγματικότητα φοράνε βατραχοπέδιλα στους δεινόσαυρους για να τους σώσουν από τους σύγχρονους παγετώνες.

Οι γερμανογενίτσαροι εκμεταλλεύονται το αδιέξοδο, έχουν μακρά πείρα. Εκμεταλλεύθηκαν την ένταξη στην τότε ΕΟΚ, τα κοινοτικά προγράμματα, τον εκσυγχρονισμό, την επανίδρυση του κράτους, τον ξανα-εκσυγχρονισμό, την διάσωση με το Μνημόνιο. Πάντα με πρόσκαιρες επιτυχίες και τελική αποτυχία. Δεν τους σύμφερε να «χτυπάνε το γαϊδούρι», γι’ αυτό «χτυπούσαν το σαμάρι».

Ειδικά στο Μνημόνιο, όλα δείχνουν ότι η κατάσταση καταλήγει σε ζημιά του ίδιου του αφεντικού των γερμανογενίτσαρων. Το Μνημόνιο, σε τελική ανάλυση, έδινε χρήματα των ευρωπαίων φορολογουμένων – μέσω Ελλάδας – σε μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες. Αν – αν ! – «έβγαινε» το περιβόητο πρόγραμμα προσαρμογής, δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Κανείς δεν θα ζητούσε εξηγήσεις.

Τώρα, όμως, στην εποχή που όλοι έχουν τα δικά τους προβλήματα, τα ψέματα δεν περνάνε. Η αδίρρητη αλήθεια είναι ότι οι πολιτικάντηδες εργολάβοι της «προσαρμογής» ουδέποτε ξεκίνησαν τις «διαρθρωτικές αλλαγές». Καθαρά εισπρακτικά και υφεσιακά μέτρα έφεραν μία πρόσκαιρη αναλαμπή στους αριθμούς. Αναλαμπή που επιτηδείως βαφτίσθηκε ανάκαμψη. Υπό την ανοχή της τρόϊκας μάλιστα.

Οι γερμανογενίτσαροι δεν εκφράζουν το «Να γίνουμε Γερμανοί». Εκφράζουν το «Να κάνουμε πως γινόμαστε Γερμανοί». Κάπως έτσι μπερδεύεται ο λάθος στόχος με την επιτήδεια εκμετάλλευσή του και την πολιτική ανεπάρκεια.

Τρέμουν οι γερμανογενίτσαροι μπροστά στο «Να ξαναγίνουμε Έλληνες». Τους κλείνει το παλαιοκομματικό μαγαζί της διαπλοκής. Και τρέμουν – κυρίως – μπροστά στην θεαματική αποκάλυψη : κανείς στον κόσμο δεν έχει πρόβλημα με το «Έλληνες ξανά !». Κάθε άλλο μάλιστα.

Υπό αυτές τις συνθήκες οι γερμανογενίτσαροι γίνονται απίστευτα επικίνδυνοι. Περί αυτού πρόκειται.

Κόρινθος 13.4.15

Κώστας Τζαναβάρας