. Όλα δείχνουν, όμως, ότι ο Α.Σ. όχι μόνο το εύχεται, αλλά είναι ικανός και να βοηθήσει στην σύντομη αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ – μαζί και της χώρας.

Καθώς η συντηρητική παράταξη δεν είναι συνηθισμένο να τα βάζει με τα εθνικά συμφέροντα, καλό είναι να δούμε λίγο την «πολιτεία» του συγκεκριμένου πολιτικάντη.

Η πρώτη περίοδος

Σε ηλικία μόλις 26 χρόνων [1977] προικίσθηκε με βουλευτική έδρα στην ιδιαίτερη πατρίδα του Μεσσηνία. Ο Ε.Αβέρωφ, πολιτικός του μέντορας και προστάτης, τον προώθησε ισχυρά. Αλλά, αργότερα, μονολόγησε με νόημα «δεν έχει πλύνει σκάλες».

Ανέλαβε υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Τζαννετάκη και βόλεψε πολλά ζητήματα, ιδίως των καναλαρχών. Παρέδωσε χάος στην κυβέρνηση Ζολώτα.

Ως υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη, διεκρίθη για τις γενναίες παροχές μυστικών κονδυλίων σε δημοσιογράφους. Ακόμη χειρότερα, έδωσε άσχημη τροχιά στο Μακεδονικό. Εξεδιώχθη κλωτσηδόν από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, κατά την διάρκεια σχετικής σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών στο Προεδρικό Μέγαρο. Του χρεώθηκε τελείως ανάγωγη «προσωπική στρατηγική».

Έφτιαξε δικό του κόμμα, καταφέρνοντας να εξευτελίσει μία πολύτιμη λέξη : υπέρβαση. Την μετέφρασε ως ευκαιρία να ρίξει την κυβέρνηση του κόμματός του, και μάλιστα σε σαδιστικό ρυθμό. Έτσι συνέβαλε σημαντικά στην παλινόρθωση του Α.Παπανδρέου, που έφερε στην εξουσία την πιο ξετσίπωτη καμαρίλα που γνώρισε ποτέ ο τόπος. Αυτήν που εξαγρίωσε ακόμη και στενούς πολιτικούς φίλους του «σοσιαλιστή» ηγέτη.

Και βρήκε αργότερα και τρόπο να την στηρίξει την καμαρίλα. Εύσχημο τρόπο, μια και η επιλογή Στεφανόπουλου για την Προεδρία εξασφάλιζε προσχήματα.

Απέτυχε στις εκλογές και απεσύρθη.

Η επάνοδος

Αβρόχοις ποσί – ουσιαστικά – επανήλθε το 2004 στο κόμμα που είχε χτυπήσει πισώπλατα. Δεν του ζητήθηκε κάποιου είδους δημόσια απολογία, προφανώς με δικαιολογία το «συμφέρον του κόμματος».

Το 2009 έγινε αρχηγός της ΝΔ, και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τότε έσκιζε το μνημόνιο, που αργότερα αποδεχόταν, υπερηφανευόμενος ότι το εφαρμόζει με επιτυχία.

Το 2012, παρά την τραγική πτώση του ποσοστού της ΝΔ, εξήλθε νικητής των δεύτερων εκλογών, σχηματίζοντας κυβέρνηση σε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ. Έκανε τα πάντα για να εμφανίσει στα ΜΜΕ και το εξωτερικό τις «μεγάλες επιτυχίες στις μεταρρυθμίσεις», αλλά μπορεί και ξεγελά μόνο αφελή θύματα της ενορχηστρωμένης προπαγάνδας.

Η σκοπιά της Τράπεζας της Ελλάδος

Οι θέσεις του κεντρικού τραπεζίτη της χώρας καταγράφονται στην «Έκθεση για το 2011». Σε ανύποπτο χρόνο, καθώς εκκρεμούσαν εκλογές. Η βασική θέση ήταν «Η ανάκαμψη και η ανάπτυξη δεν είναι δυνατόν να επισπευσθούν και να στηριχθούν με περιστασιακά μέτρα».

Ειδικότερα αναφέρονταν :

«Προϋποθέσεις της ανάπτυξης είναι :

1. Η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης και η άρση της αβεβαιότητας.

2. Η δημιουργία περιβάλλοντος που θα ευνοεί την επιχειρηματική πρωτοβουλία.

3. Η μεταφορά πόρων από το μη παραγωγικό δημόσιο τομέα προς την παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών στον ιδιωτικό τομέα και – γενικότερα από τον τομέα των μη διεθνώς εμπορεύσιμων αγαθών και υπηρεσιών προς τον τομέα των διεθνώς εμπορεύσιμων.»

Αντ’ αυτών, την επόμενη χρονιά, στην «Έκθεση για το 2012», οι προσδοκίες είχαν σαφώς χαμηλώσει. Το άρθρο μου «Τα περιθώρια εφησυχασμού» στην ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ έκανε τη σύγκριση με το ’11, αποσπώντας την of the record απόλυτη συμφωνία διευθυντικού στελέχους της Τ.τ.Ε.

Έγραφα μεταξύ άλλων : «Πέρυσι οι αναφορές ήσαν αναλυτικές, σαφείς και συγκεκριμένες - ελέγξιμες. Φέτος το περυσινό «ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΤΕΙ ΧΩΡΙΣ ΧΡΟΝΟΤΡΙΒΗ …» θα ήταν τραγικά ειρωνικό να επαναληφθεί.»

Την επόμενη χρονιά αναφορές του κ. Προβόπουλου στην «Έκθεση για το 2013» περιλαμβάνονται στο άρθρο μου «Τι θα γινόταν αν αλλάζαμε εκ βάθρων αντίληψη για το κράτος ;».

Αντέγραψα : «Η επιτυχής υλοποίηση του Προϋπολογισμού το 2014 θα αποτελέσει ισχυρή ένδειξη ότι η δημοσιονομική προσαρμογή είναι διατηρήσιμη και ότι, σε συνδυασμό με την επανεκκίνηση της αναπτυξιακής πορείας της οικονομίας, μπορεί να οδηγήσει στην οριστική έξοδο της χώρας από την κρίση».

Όποιος μπορεί να καταλάβει, καταλαβαίνει.

Ο κατήφορος

Απέναντι στην αμείλικτη πραγματικότητα, η απάντηση Σαμαρά ήταν η εικόνα σοβαροφάνειας και τα υπερφίαλα λόγια επιτυχίας. Μαζί και η συλλήβδην μεταφορά ευθυνών στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ανέλαβε έργο η προπαγάνδα, η αδίστακτη εκμετάλλευση των ΜΜΕ. Χρειαζόταν, κατά τα ναζιστικά πρότυπα, να κατασκευασθούν «αλήθειες». Οι δηλώσεις πιά υπερέβαιναν κάθε όριο ψεύδους.

Ενδεικτικά, στις 31.10.14 ο Α.Σ. ενθουσίαζε τους πανηγυρίζοντες τα 40χρονα της ΟΝΝΕΔ αναγγέλλοντας την οριστική έξοδο από την κρίση. «Βγαίνουμε συντεταγμένα και τίποτε δεν θα μας εμποδίσει και δεν θα αλλάξουμε τον βηματισμό μας, βγαίνουμε με ευημερία, ανταγωνιστικότητα και εξωστρέφεια» ανέφερε επί λέξει.

Ακολούθησε και η κατάπτυστη δήλωση (27.12.14) «Με βολεύουν οι εκλογές». Σε συνδυασμό με τις επίμονες διακηρύξεις του «εκλογές = εθνικός κίνδυνος», το αβίαστο λογικό συμπέρασμα είναι ότι μας είπε : με βολεύει ο εθνικός κίνδυνος.

Όποιος δεν ενοχλείται από την καταφανή αστοχία των παραπάνω δηλώσεων, προφανώς έχει αποδεχθεί ως φυσικό πράγμα το να λέει ένας πρωθυπουργός «ό,τι του κατέβει». Οπότε, ένας απλός αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης, έχει κάθε δικαίωμα να μισο-εύχεται δημοσίως εθνικές περιπέτειες. Pourqois pas ?

Επικαιρότητα

Ήδη, η διαπραγμάτευση με τους εταίρους, από μία κυβέρνηση που δεν έχει λάβει καν ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή, και ενώ εκκρεμεί η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, προχωρά σε υψηλό επίπεδο. Και προ ολίγου κλιμακώθηκε επικίνδυνα.

Προφανώς υπάρχει θέμα, προφανώς υπάρχουν σοβαροί λόγοι για να πιάνει στο στόμα του το όνομα της χώρας μας ο πρόεδρος Ομπάμα. Μόνο ένας σαν τον Σαμαρά δίνει προτεραιότητα στις προσωπικές του ελπίδες για σύντομη «αριστερή παρένθεση».

Η τύφλωση, που εμπνέει με την στάση του, φθάνει στο σημείο να χλευάζονται ακόμη και εύλογοι διαπραγματευτικοί ελιγμοί. Είναι προς χλευασμόν οι τωρινές διεκδικήσεις, επειδή απλώς είναι χαμηλότερες από αυτές που προηγήθηκαν. Η σύγκριση με τις διεκδικήσεις – αν η τακτική «πεσμένος στα τέσσερα» συνιστά διεκδικητική στάση – της προηγούμενης κυβέρνησης, δεν υπάρχει λόγος να γίνεται.

Κάτι ακόμα

Αργά η γρήγορα, η κοινή γνώμη – εντός και εκτός της χώρας μας – θα ασχοληθεί με τις προτάσεις του υπογράφοντος. Η εμβέλεια του διατυπωμένου ως «Κανόνας της περιουσίας» είναι αναμφισβήτητα οικουμενική. Και σίγουρα «άσσος στο μανίκι» για οποιαδήποτε Ελληνική Κυβέρνηση.

Ο Αντώνης Σαμαράς έχει παραλάβει δημοσίως αντίγραφο της τότε μορφής της πρότασης. Τα σχετικά της ιδιόχειρης παραλαβής καταγράφονται στο άρθρο μου στη ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ «Και τώρα για τί δουλειές θα μιλήσουμε ;», αμέσως μετά την ανάληψη καθηκόντων της κυβέρνησής του. Ήταν προμελέτη που είχε υποβληθεί δημοσίως (μέσω διαδικτύου) στον Διοικητή της Τ.τ.Ε.

Τώρα είναι πιά απολύτως εύγλωττη («δυστυχώς») η απάντηση του κ. Γεωργίου Προβόπουλου.

Επιφυλασσόμενος για παροχή πρόσθετων στοιχείων, δεν έχω παρά να υπογραμμίσω : «Ο σιωπών δοκεί συναινείν».

4/2/15

Κώστας Τζαναβάρας

σύμβουλος μηχανικός - συγγραφέας

ελεύθερος σκοπευτής πολιτικός

ktz1958@gmail.com