σαν γελώ με τον εαυτό μου"
Ταγκόρ.
ΠΡΙΝ ΚΑΠΟΥ 25 ΧΡΟΝΙΑ, παρακολουθούσα δικαιωματικά τους εσωτερικούς αγώνες στίβου δημοτικού στο πλέον "αριστοκρατικό" ιδιωτικό σχολείο της Αθήνας. Και μία ακριβοντυμένη (γούνα, κολάν, γόβες κ.λ.π. συναφή) "μαμά βορείων προαστίων", είχε μπει δυναμικώς στον αγωνιστικό χώρο για να βιντεοσκοπήσει την κόρη της στο άλμα εις ύψος.
Καθώς, λοιπόν, η νεαρά άλτις απέτυχε τρεις φορές στο εναρκτήριο ύψος, η μητρική προσταγή, αυθωρεί εφαρμοσθείσα, έγραφε Ιστορία: "Κατεβάστε τον πήχυ!"
ΑΝ ΤΟ ΚΑΛΟΣΚΕΦΘΟΥΜΕ, αυτή η νοοτροπία εκφράζεται υπό διάφορες μορφές στην ελληνική μας κοινωνία. Δεν είναι νεοελληνικό το φαινόμενο, είναι ελληνικό -διευκρινίζω. Και δεν εννοώ μόνον την υπερπροστασία των παιδιών μας, πλουσίων και μη. Είναι που μας αρέσει να προσαρμόζουμε τους κανόνες στα μέτρα μας. Ή, χειρότερα, που ανεχόμαστε άλλους να προσαρμόζουν τους κανόνες στα μέτρα τους.
ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΜΑΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ, που είναι και το επίκαιρο θέμα μας, έχουμε το φαινόμενο της προσαρμογής της έννοιας του επιτεύγματος στις δυνατότητες ορισμένων. Είδηση είναι όχι μόνον μία εξαγγελία άνευ συνέχειας, αλλά και η απλή συνάντηση ενδιαφέροντος. Αντί έργων, συχνά αρκεί χρηματοδότηση -ποιά απορρόφηση;
Οι όποιοι ικανοί, μάλιστα, που έχουν αναμφισβήτητο απολογισμό ουσίας, παραλείπουν να κάνουν το απλό και αυτονόητο: να δημοσιεύσουν τις προγραμματικές τους δηλώσεις εμπλουτισμένες με τον αντίστοιχο [στόχο-στόχο!, παράγραφο-παράγραφο!!] απολογισμό πεπραγμένων τους.
Να το πω αλλιώς: Φαίνεται σαν να υπάρχει ένας άγραφος νόμος να αποφεύγεται η επίσημη λογοδοσία. Σαν "όποιος κατάλαβε, κατάλαβε..." Σαν να έχει νόημα μόνον η μπαλκονάτη επιλεκτικότητα. Σαν το ψάρεμα στα θολά νερά να είναι η κανονικότητα.
ΟΛΑ ΑΥΤΑ, ΦΥΣΙΚΑ, ευνοούν τους δεύτερους εις βάρος των ανύποπτων[;] καλύτερων.
Γενικά μιλώντας, καταλήγουμε να μας κυβερνούν μέτριοι -σε πολλές περιπτώσεις και κατακάθια της κοινωνίας μας. Ταυτόχρονα, υπάρχει απροθυμία να πολιτευτούν διάφοροι εκλεκτοί των τοπικών κοινωνιών.
Είναι βέβαιο: Υπάρχουν άξιοι απλοί πολίτες που δεν θα άφηναν την επιχείρησή τους, την οικογένειά τους, τον ελεύθερο χρόνο τους, το χόμπυ τους, κ.τ.τ., για να πολιτευτούν. Ακόμη κι αν εξασφάλιζαν εκ προοιμίου εκλογή δια περιπάτου.
Η κατάληξη του όλου συλλογισμού είναι αναπόδραστη: χρειάζεται να ενισχύσουμε τους ικανούς που κάνουν την παλικαριά και πολιτεύονται. Να βρούμε τρόπους να τους ενισχύσουμε εμπράκτως.
ΣΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ, δύο αιχμηρές επισημάνσεις.
Υπάρχει, πρώτον, η βουβή συνέπεια: οι ως άνω απρόθυμοι να πολιτευτούν αποφεύγουν να τιμήσουν στην κάλπη τους όποιους άξιους πρόθυμους. Σαν το θέμα να είναι να συγκρίνουμε τους υποψήφιους με τον εαυτό μας ή με τους απέχοντες. Εκλεκτή διαδικτυακή φίλη το έχει από χρόνια τερματίσει: "θέλουμε τους δημιουργικούς αλλά ψηφίζουμε τους άλλους".
ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΑΠΡΟΘΥΜΙΑΣ, είναι και η διάχυτη επιτήδεια παρερμηνεία της έννοιας της οικογενειοκρατίας. Οικογενειοκρατία, αν το καλοσκεφθούμε, ΔΕΝ είναι να γίνεται βουλευτής το τέκνο του βουλευτή. Οικογενειοκρατία είναι να γίνεται βουλευτής το τέκνο του βουλευτή ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΑΞΙΖΕΙ.
Η οικογένεια είναι βάθρο της ελληνικής κοινωνίας. Μέχρις ενός σημείου, συνεπώς, η εμπιστοσύνη ένεκα καταγωγής είναι το αυτονόητο. Δεν έχει λογική η ισοπέδωση, οι τυφλοσούρτες. Λογική έχει να είμαστε προσεκτικοί.
ΑΝ ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΚΛΩΣΤΗΣ, λοιπόν, υπάρχουν τρόποι να ανεβάσουμε τον πήχυ. Ακόμη και στο σημερινό σύστημα της αθλιότητας, υπάρχει τρόπος για σταθερό πρώτο βήμα. Μήπως κάποτε στρίψουμε 90 μοίρες τις διαχωριστικές γραμμές.
Κόρινθος 8 Μαΐου 2023
Κώστας Τζαναβάρας
σύμβουλος μηχανικός - συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου