ReMeddling: Corruption

Dear Donald,

Ο αρχαίος Περικλής, είχε πει: «Προς γαρ το τελευταίον εκβάν, έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται». Σύμφωνα με την τελική έκβαση, κρίνεται και κάθε τι από τα συμβάντα.

Κατ’ ουσίαν, όπως βεβαίως αντιλαμβάνεσαι, διετύπωσε μία καλή συμβουλή, για όσους θέλουν να ξέρουν «που πατούν και που βρίσκονται». Στη συνέχεια, και που πηγαίνουν.

Θα πρόσθετα, μία διευκρίνιση: κρίνουμε ως προς το αποτέλεσμα, δεν είναι το αποτέλεσμα η κρίση. Αλλιώς: οι επιλογές μας κρίνονται όχι από το αποτέλεσμα, αλλά από το τι θα μπορούσαμε να είχαμε προβλέψει γι’ αυτό. Μικροδιαφορά, αλλά σημαντική.

Η πυξίδα

Η όλη προσπάθεια, η «αναμέτρησή μας ως κοινωνία και ως πολιτισμός», όπως το είχες διατυπώσει προεκλογικά, ήταν και είναι απέναντι στη διαφθορά. Το “totally corrupt political establishment” (πλήρως διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο).

Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι βλέπεις το θέμα περισσότερο ως ζήτημα προσώπων. Βλέπεις, δηλαδή, πιο σημαντικό –απ’ ό,τι όντως είναι– το θέμα των προσωπικών ευθυνών.

Αν θες να πιάσουμε από την αρχή τον προσανατολισμό, σκέψου αυτή τη στιβαρή θέση: «Αυτό που είναι άρρωστο, δεν είναι τα άτομα. Είναι το σύστημα.» -Νίκος Καλογερόπουλος (Nicolas Kaloy).

Απώλεια προσανατολισμού

Κυνηγάς τον Biden για πράξεις πολιτικής διαφθοράς, ενώ στην ουσία είναι καταδικασμένος στη συνείδηση των οπαδών της πολιτικής κορρεκτίλας πιο πριν. Μέχρι κι ο Obama, είχε τότε! «στραβοκαταπιεί».

Εξηγώ: Το “conflict of interest” (σύγκρουση συμφερόντων), υπάρχει από τη στιγμή που ο γιός του στρογγυλοκάθησε στην ακριβοπληρωμένη καρέκλα, που καταφανώς τον έβαλε ο μπαμπάς του ο Αντιπρόεδρος. Κάνει-δεν-κάνει αυτά που βάζεις να ψάχνουν. Το ‘πιασες;

Φυσικά, άλλο θέμα τι έχεις βρει…

Αν δεν έχεις βρει κάτι, όμως, κινδυνεύεις να τον «βγάλεις λάδι», και να σου γυρίσει το θέμα boomerang. Και τότε θα είναι πολύ αργά για να μιλήσεις για “conflict of interest”. Πρώτα απ’ όλα, γιατί θα τον έχουν αποσύρει.

Αποτέλεσμα: από εκεί που μπορούσες να είχες μία νίκη που κανείς δεν θα μπορούσε να σου αρνηθεί, με τα κριτήρια του συστήματος, βρέθηκες παγιδευμένος σε πλεκτάνη.

Εις βάθος

Η ουσία αυτού του άρρωστου συστήματος, είναι η γερμανοποίηση της ανθρωπότητας. Ένα απρόσωπο σύστημα που μας κάνει μηχανές. Η χαρά του γερμαναρά: να είναι όλα ίδια καθημερινά και ακριβώς στην ώρα τους. Τα μυαλά σε ράγες. Έτσι το βλέπω.

Η τεχνολογία, ωθεί τους πάντες στη μηχανική ζωή και την πνευματική υποβάθμιση. Βάλε και την προπαγάνδα, ως χιτλερικής εμπνεύσεως πατέντα. Και κανείς δεν έχει βγάλει κάτι για την προστασία του ανθρώπου από την πλύση εγκεφάλου.

Ένας «παγετώνας», βραδυκίνητος αλλά ανεξέλεγκτος.

Μια τέτοια πολιτική, μόνον διεφθαρμένοι πολιτικοί μπορούν να την προχωρούν. Εξαίρεση, προφανώς, η Γερμανία. Στη Γερμανία, είναι φυσική και αποδεκτή αυτή η πορεία. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει –ακόμη!– μεγάλη διαφθορά στη Γερμανία.

Ο άνθρωπος-μηχανή, όμως, καταλήγει να θεωρεί τη διαφθορά επίτευγμα. Αναγκαίο κακό για τον πειθαναγκασμό των απείθαρχων.

Το κάστρο

Όσο κι αν σου φανεί παράξενο, το κάστρο που έμεινε άπαρτο, είναι το χρηματιστήριο. Ως γνωστόν, οι αγορές εκφράζουν τα συναισθήματα της μάζας. Ε λοιπόν, όσο κι αν το χειραγώγησαν, όσο κι αν το δυσφήμισαν, παρέμεινε εκφραστής συναισθημάτων.

Ακόμη και τα συναισθήματα απογοήτευσης, όμως, συνιστούν γερή αντίσταση στη γερμανοποίηση. Αυτή η αντίσταση, είναι το πιο σημαντικό. Το διακύβευμα.

Άκρον άωτον

Φαντάσου ότι, για να το καταφέρουν, έφθασαν μέχρι και να επινοήσουν ολόκληρη επιστημονική θεωρία που σε βγάζει στραβό. Μόνον τυφλοί, δεν μπορούν να δουν τις τάσεις της αγοράς. Κι όμως, λανσάρισαν την περιβόητη «Θεωρία της τυχαίας πορείας».

Θεωρία, που είναι απλούστατο να καταρριφθεί επιστημονικά. Αλλά που εξακολουθεί να στηρίζει θεωρητικά τη συστηματική υπερτίμηση των options, αλλά και –κυρίως!– το «κρέμασμα» των πάντων από τα χείλη του εκάστοτε εκφωνητή των «ειδήσεων».

Κανείς δεν προσέχει αν αυτές οι …ειδησάρες επηρέασαν έστω την κοντοπρόθεσμη τάση της αγοράς. Πείθουν, απλώς, οι εντυπώσεις των πρώτων ωρών.

Η ψυχή

Το πρώτο δείγμα πολιτικής αντίστασης από «κάστρο», ήταν αναμφισβήτητα το 61,2% ΟΧΙ του Ελληνικού Λαού. Στο δημοψήφισμα του ‘15, εκφράσθηκε ολοκάθαρα η υπεύθυνη απόφασή μας. Απέναντι στην Ιστορία του τόπου, αλλά και στο μέλλον των επερχομένων γενεών, ψηφίσαμε: «Ως εδώ, κι όσο κάνει».

Οιοσδήποτε νοήμων, που θα σκεπτόταν τι οφείλει σε αυτόν τον λαό, τον ίδιο τον πολιτισμό του δηλαδή, θα έβαζε στην άκρη τα ψωροδισεκατομμύρια των δανείων. Θα αναγνώριζε αβίαστα ποιος ακριβώς λαός «μίλησε». Θα έβαζε στην άκρη τους κανόνες, για να μελετήσει και να αξιοποιήσει την εξαίρεση. Και θα έσκυβε με ενδιαφέρον, στην ασύλληπτη για άλλους λαούς αποκοτιά μας.

Θα έψαχνε ενδελεχώς για το καινούργιο μήνυμά μας στον πολιτισμό που γεννήσαμε. Αυτόν που παρακμάζει. Όχι;

Διαγωγή

Δεν έγιναν καν δημοσκοπήσεις που θα πιστοποιούσαν το συνταρακτικό: κατέρρευσαν οι κομματικές γραμμές. Θα αποδεικνυόταν, κυρίως, ότι το 61,2% ΟΧΙ κάθε άλλο παρά ήταν ιδιοκτησία της –πράγματι ανόητης– Αριστεράς. Εκφράσθηκε αυθεντικά υψηλό φρόνημα.

Αντιθέτως, οι συνασπισμένοι πια πολιτικάντηδες, υπό γερμανικές ευλογίες, βρήκαν ευκαιρία για ακόμη χειρότερα. Κι ακόμη κι εσένα, σε έπεισαν ότι η Ελλάδα πάει καλά. Σκυμμένη και ξεπουλημένη.

Η συνέχεια

Αύριο, 28^η Οκτωβρίου, αυτός ο λαός, γιορτάζει το προηγούμενο ΟΧΙ του σε φασιστική-ναζιστική επέλαση. Ένα ακόμη καίριο ηγετικό μήνυμα, τεράστιας ηθικής αξίας. Λεπτομέρεια, πάλι, η ουσιαστική συμβολή μας στην αντίσταση.

Βρες, Πρόεδρε, κάτι να πεις –μέσα σου.

Παράταση

Το μέτωπο είναι ανοικτό. Όπως και τότε, η μεγάλη κρίσιμη μάχη είναι στη Μεγάλη Βρετανία. Αλλά, το περιπόθητο Brexit, ίσως είναι καλό να ιδωθεί υπό το πρίσμα της πρώτης άρδην υποχώρησης της Γερμανίας. «Η πολυπολιτισμικότητα απέτυχε», ψέλλισε η παμπόνηρη frau προ ημερών, φροντίζοντας επιμελώς να μην πολυακουσθεί.

Είναι ιστορική ευκαιρία, νομίζω, να «εξηγηθεί» στη Γερμανία ότι δεν κάνει απλώς λάθη. Είναι ανόητη. Αν καταφέρναμε να κοιταχτεί στον καθρέφτη, θα άλλαζαν πολλά.

Προεξοφλώ –δεν κάνω και κάτι άλλο. Αλλά, έχω τη γνώμη ότι είναι καλύτερο για τη Μεγάλη Βρετανία να δοκιμάσει να συμβάλει αποφασιστικά στην απογερμανοποίηση της Ευρώπης, παρά να αποσυρθεί από μία Ευρώπη που θα παραμείνει εσαεί γερμανοκρατούμενη.

Όθεν,

“Three good reasons to remain”?

Ο πρώτος, έστω μέχρι νεωτέρας, η αναμέτρηση. Ο δεύτερος, 12.971,33. Αν χρειάζεται και τρίτος, σκεφθείτε κάτι κι εσείς. Άντε πια.

Sincerely yours,

Kostas

27 Οκτωβρίου 2019

Κώστας Τζαναβάρας

ReMeddling: Method

Dear Donald,

Στην πρώτη σου ομιλία στο Κογκρέσο, στις 28.2.17, είχες ισχυρισθεί κάτι θεμελιώδες: “the age of small thinking is over” (η εποχή της μικρόνοιας πέρασε). Και το βλέπω θεμελιώδες, γιατί καθορίζει το ΠΩΣ σε εκείνο το ΤΙ & ΠΟΙΟΣ που σου έγραφα την προηγούμενη Κυριακή: «ένας insider που θέλει να αλλάξει το σύστημα».

Εσύ, βέβαια, δεν μιλάς για αλλαγή συστήματος. Αλλά είναι τόσο χοντρές και τόσο πολλές οι αλλαγές που σπρώχνεις, που η αλλαγή συστήματος δεν χρειάζεται να διατυπωθεί λεκτικά. Προχωρά μόνη της.

Όθεν, ερωτώ: αισθάνεσαι ότι προωθείς αλλαγές με έξυπνο τρόπο; Πολιτεύεσαι έξυπνα; Κυβερνάς έξυπνα;

Η συνταγή

Η αλήθεια είναι ότι κάνεις πολλά έξυπνα κόλπα.

Ευφυέστατα, βραχυκυκλώνεις τους αντιπάλους σου, όπως και τους παγιδευμένους στην προπαγάνδα. Αναδεικνύεις διλλήματα ουσίας, υποδεικνύεις αντιφάσεις, αποκαλύπτεις ανάγλυφα την εναντίον σου προκατάληψη.

Τους κάνεις να «σε κυνηγάνε», σε πρώτο χρόνο, και να «καταπίνουν τη γλώσσα τους» σε δεύτερο χρόνο. Μοιραία, κάποια στιγμή, θα αρχίσουν να σκέφτονται λίγο περισσότερο τις ανακλαστικές αντιδράσεις τους.

Από πλευράς μου, έχω από καιρό υποδείξει: «Μπορεί κανείς να παραπλανήσει έναν άνθρωπο ως προς την αλήθεια και μπορεί κανείς να παραπλανήσει έναν άνθρωπο οδηγώντας τον προς την αλήθεια. Γιατί πράγματι όταν ένα άτομο διακατέχεται από ψευδαισθήσεις, μόνο εάν το παραπλανήσεις μπορείς να το κάνεις να δει την αλήθεια.»

Για περισσότερα: Οι κινήσεις Trump και η συνταγή Kierkegaard (23.4.17)

Η κατάχρηση της συνταγής

«Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», σε αυτή την περίπτωση, αλλά υπό μία προϋπόθεση: να αγιασθεί ο σκοπός. Πώς; Η παραπλάνηση να οδηγήσει στην αλήθεια. Τουτέστιν: από τα αποτελέσματα, όχι από την πλάκα.

Για περισσότερα: Ποιος αγιάζει τα μέσα του Προέδρου Trump; (29.8.17)

Να στο πω, όμως, στα ίσια: δεν βλέπω πως θα καταφέρεις εκείνο που λες όλο και σπανιότερα: “get the job done” (σε απόδοση Ομήρου από Καζαντζάκη: να τελέψεις τις δουλειές σου).

Και με μισή δουλειά, δεν νοείται δικαίωση. Το σύστημα, γρήγορα θα ευνουχίσει ό,τι καλό έκανες.

Πρόβλεψη

Εν ολίγοις, η εικόνα που έχω σχηματίσει: Ας πούμε ότι θα έχεις αναμορφώσει την οικονομία, θα έχεις συμμαζέψει την κοινωνία, θα έχεις κάνει τα απίστευτα για την παγκόσμια ειρήνη κ.τ.τ. Ε λοιπόν, οι πολλοί θα πάνε να ψηφίσουν τον πρώτο τυχόντα που θα τους πείσει ότι μπορεί στοιχειωδώς να σε αντικαταστήσει.

Στοιχειωδώς, εδώ, σημαίνει να μην εμπνέει απόλυτη βεβαιότητα ότι θα γίνει κραχ την άλλη ημέρα. Όπως ακριβώς στο γράφω.

Αιτιολόγηση

Αυτό το απύθμενο μίσος, έχει δύο βασικούς λόγους.

Πρώτον, τους είναι αδύνατον να σε καταλάβουν. Δεν μπορούν π.χ. να βρουν τι συμφέρον έχει ένας insider να αλλάξει το σύστημα. Άρα «λες ψέματα».

Και δεύτερον, όσο πιο έξυπνα τα κόλπα σου, τόσο πιο βλάκες αισθάνονται. Πόσο μάλλον, όταν προκαλείς όπως προκαλείς. Τουτέστιν: κάνοντας κατάχρηση της συνταγής.

Παραδείγματα

Κάπου σε πήρε το μάτι μου να λες: “a nasty diatribe not focused on the facts”. (μια δυσάρεστη διατριβή άσχετη με τα πράγματα). Για ρώτα 100 επιστήμονες με μεταπτυχιακό, να δεις πόσοι –χάνοντας πιά την υπομονή τους– θα πατούσαν την σκανδάλη σε γεμάτο 45άρι που θα στηριζόταν στον κρόταφό σου.

Λεπτομέρεια η ποιότητα των διατριβών –γενικά μιλώντας φυσικά.

Άλλο. Ο Mike, στην Άγκυρα, το έσωσε όμορφα. Είπε, εν ολίγοις, ότι το ραβασάκι σου στο σουλτάνο εξέφραζε συναισθήματα, και αυτό συμβαίνει μεταξύ καλών φίλων. Για ρώτα τους 100 επιστήμονες τι λένε. Πώς να δικαιολογήσουν έκφραση οργίλων προεδρικών συναισθημάτων, όταν έχουν στα “out” τα έντονα συναισθήματα οποιουδήποτε.

Ο δρόμος της πειθούς

Αντιτείνω: δεν είναι κακό να πείσεις. Αλλά για να τους πείσεις, χρειάζεσαι μέθοδο. Κατάλληλη μέθοδο. Και μην είσαι και τόσο σίγουρος για την αποτελεσματικότητα του bullying.

Η συνταγή, σου δίνει πατήματα, προγεφυρώματα. Είναι μόνον μία καλή αρχή. Έχοντας, όμως, μέθοδο με προοπτική επιτυχίας, θα παρατήσεις ευχαρίστως τις παραπλανήσεις και το bullying. Η γνώμη μου.

Χρειάζεται, λοιπόν, να προσκομίζεις αποδείξεις που πείθουν όχι εσένα αλλά αυτούς. Αφού π.χ. το ραβασάκι είχε οργή, γιατί δεν τους λες τι έλεγε ο Αριστοτέλης περί οργής; Και ας μας πουν τη γνώμη τους. Καλό;

Χρειάζεται, δηλαδή, να είναι αποδείξεις συμβατές με το σύστημα που δέχονται αυτοί ότι κάποιος συλλογισμός συνιστά απόδειξη.

Η κρίσιμη λεπτομέρεια

Να, όμως, τι σου προτείνω ακριβώς: να διορθώσεις το σύστημα που τους έμαθαν να σκέπτονται. Να το νικήσεις στο δικό του «γήπεδο». Έτσι, θα τους φύγει και ο τρόμος για τα μελλούμενα με το νέο σύστημα.

Εσύ, μάλλον δεν καταλαβαίνεις ότι σπρώχνεις μείζονα ανατροπή συστήματος: βάζεις πρώτα την ουσία, αυτοί βάζουν πρώτα τους κανόνες. Έχεις, εν τέλει, να καταρρίψεις τους κανόνες τους. Να βραχυκυκλώσεις την Επιστήμη. Δεν είναι εύκολο, αλλά γίνεται. Υπογράφω.

Φυσικά, όλα αυτά όχι μόνον με δικές σου προσπάθειες. Εσύ, κυρίως, θα χρειασθεί να πάψεις να ναρκοθετείς τις προσπάθειες πειθούς, με τις καταχρήσεις της συνταγής και του bullying.

Το κλειδί

Να στο πω κι από άλλη σκοπιά –σφαιρική.

Προωθείς –τρόπον τινά– προσπάθειες αλλαγής συστήματος στα πάντα, εκτός από το σύστημα πολιτικής διαλεκτικής. Ακόμη και ο Obama, στο συνέδριό τους το ’16, αναγνώρισε ως «κυριότερο λάθος της προεδρικής θητείας» του το ότι δεν κατάφερε να μειώσει (reduce) την πόλωση (polarization) και την ευτέλεια (meanness).

Αυτή η πόλωση και αυτή η ευτέλεια, ζουν και βασιλεύουν –το ξέρεις. Να, λοιπόν, κι ένα θέμα που συμφωνείτε! Αλλά δεν θα σου πω αυτό που θα πέταγα στα μούτρα του ανεκδιήγητου προκατόχου σου: «ναι, των άλλων».

«Είναι να απορείς»

Η ως άνω πρόβλεψή μου, αν δεν το πρόσεξες, είναι υπό την καλή προϋπόθεση: να τα έχεις πάει καλά. Να μην βρέξουν δηλαδή τα σύννεφα που όλο και μαυρίζουν και ψυχοπλακώνουν τους πάντες. Αδιάφορους και μη.

Κι όταν «το παίζεις καθυστέρηση», δεν είναι κι εύκολο να επισπεύσεις ό,ποτε το έχεις ανάγκη.  Σωστά;

Η Wall Street ζητάει αποτελέσματα, “Closure”. Και μη μου πεις ότι δεν στο είχα γράψει μια βδομάδα πριν. Η αγορά συμφώνησε. Θεαματικά και real time.

Όθεν,

θα σε ρωτήσω στη γλώσσα σου: “Did you get this job done dear Donald?”

Σου θυμίζω για ποια job μιλάμε: “the age of small thinking is over”.

Sincerely yours,

Kostas

20 Οκτωβρίου 2019

Κώστας Τζαναβάρας

ReMeddling: Pax Trumpicana

Dear Donald,

Ακριβώς τρία χρόνια πριν, στις 13 Οκτωβρίου 2016, στο West Palm Beach FL, εκφώνησες έναν εμπνευσμένο και βαρυσήμαντο λόγο. Απέμενε, θυμίζω, λιγότερο από ένας μήνας για τις εκλογές, και ήσουνα με την πλάτη στον τοίχο. Οι πιθανότητες νίκης σου, εκτιμούνταν κάπου στο 12%. Χρώσταγες και πειστική απάντηση για τα περίφημα λογάκια σου στο περιβόητο «λεωφορείο».

4 ημέρες νωρίτερα, το CNN είχε κάνει εξώφυλλο αυτό: “Trump you have 90 minutes”. Εννοούσε το 3^ο και τελευταίο debate. Και υπονοούσε, τελείως ξεδιάντροπα, ότι μόνον για 90 ακόμη λεπτά οι Αμερικανοί τηλεθεατές θα έβλεπαν εσένα. Όλες τις άλλες ώρες, θα έβλεπαν τον “Trump” που ήθελαν τα κανάλια.

Είχα σχολιάσει σχετικά στο Facebook:

Χάνοντας μία μάχη ο μέγας Ναπολέοντας, ζητούσε εξηγήσεις από τον στρατηγό του. Καθώς του τα μάσαγε, του ζητάει να του φέρει γραπτή αναφορά για τα αίτια της ήττας.
Του πηγαίνει, λοιπόν, ένα κατεβατό με 159 λόγους. Ρίχνει βλέφαρο ο περί ου, και βλέπει στο λόγο νούμερο 54 "Μείναμε από μπαρούτι".
Του τσιμπάει το μαγουλάκι του στρατηγού, του ρίχνει και ένα μπατσάκι, και του λέει: "αφού έμεινες από μπαρούτι αγορίνα μου, τους άλλους λόγους τί μου τους έγραψες;".

[Ήγουν: έμεινε από μπαρούτι ο Trump, ή θα κάνει την Αμερική να ενδιαφερθεί για το μπαρούτι που της λείπει;]

Στο debate, λίγες ώρες μετά, για έναν στοιχειωδώς αντικειμενικό παρατηρητή, νίκησες καταφανώς. Αλλά τα media είχαν άλλη άποψη…

Στο λόγο σου, πράγματι, μίλησες για «μπαρούτι», για τα σημαντικά. Γι’ αυτά, δηλαδή, που αποδίδονται με λίγες λέξεις. Γι’ αυτό ακριβώς και τον χαρακτηρίζω «εμπνευσμένο».

Αρχή-αρχή στο άρθρο “Insider”, της σειράς “Trumps & tramps”, σου έγραφα:

Προχθές 13/10, στο West Palm Beach FL, είπες τα πράγματα με το όνομά τους. Και σε πολύ-πολύ βασικά θέματα, όπως η κατάσταση στη χώρα σου, ο Τύπος, οι Clintons και η κρισιμότητα της εκλογικής σου μάχης. Αλλά –για μένα – πρόφερες και την κρισιμότερη λέξη της καμπάνιας σου. Αυτήν που εξηγεί στον πολύ κόσμο ποιος είσαι: ένας insider.

Ίσως δεν θα μάθω ποτέ αν αυτή η επισήμανση επηρέασε ο,τιδήποτε. Το απολύτως σίγουρο, όμως, είναι ότι αυτή η θέση δικαιώθηκε πανηγυρικά. Συνάδει ακριβώς με την επική σου ανατροπή που ακολούθησε. Σωστά;

Η ουσία του λόγου σου, όπως την αντιλήφθηκα τότε, είναι ότι αυτοσυστήθηκες ως ένας insider που θέλει να αλλάξει το σύστημα. Είπες «Αυτή είναι η στιγμή της αναμέτρησής μας ως κοινωνίας, και ως πολιτισμού ακόμη», κι έτσι ήταν.

Κι όταν πρόφερες τα δύσκολα, “It’s not bad. Not bad.”, η φωνή σου έσπασε κάπως, αλλά και το πρόσωπό σου φωτογράφησε όλο το δράμα σου. Δεν συμβαίνουν κάθε μέρα αυτά σε μπαρουτοκαπνισμένους μεγαλοεπιχειρηματίες.

Σου είχα γράψει:

Αυτήν την αυτοπαρουσίαση πρέπει να την κάνεις «βούκινο». Θα αδικήσεις τον εαυτό σου, αν δεν το κάνεις. Είναι κάπου 7 λεπτά στο video. Βάλε να την κόψουν. Και κάλεσε κάθε υποστηρικτή σου να την στείλει στους φίλους του. Μαζί με δυό λόγια δικά του. Όχι μαζικά emails.

Δες σχόλιο –από τότε!– απλού μάστορα. ROTTEN με τ’ όνομα. Παλιόφιλος.

Μακαρι να ειναι γνησιος. Γιατι αν ειναι σαν τον επιπολαιο που δειχνει καηκαμε. Φαντασου το τριο, σουλτανος, ο αλλος ο μουρλος την βορειας κορεας και αυτος. Και δεν εχουμε ανακαλυψει και κατοικησιμο πλανητη ακομη.

Καταλαβαίνεις την επιφυλακτικότητα. Εν ολίγοις, η εκτίμησή μου: λίγοι θα ήθελαν να σε καταλάβουν, αλλά ακόμη λιγότεροι μπορούν να σε καταλάβουν.

Κι αν θέλεις την κατάσταση, με λόγια –από τότε!– ελληνίδας, εύπορης και καλλιεργημένης, ιδού:

Όταν ειμαι θυμωμένη με τον εαυτό μου...παίρνω τηλέφωνο από το σταθερό στο κινητό μου...και δεν το σηκώνω...
Ετσι για σπάσιμο...!!

Προ ημερών, η Clinton το τερμάτισε: “I can beat him again”. Θα μπορούσε να σε ξανανικήσει, λέει. Προσβάλλει το Σύνταγμά σας, πρώτον. Αλλά –το βασικό– τι μυαλά κουμαντάρει άραγε; Τι λέει, στο φινάλε, σε αυτούς που σε υφίστανται εξ αιτίας της;

1,5 εκατομμύριο Καλιφορνέζοι στο σκοτάδι, έγραψε για λίγο το AP, λόγω προβλήματος σε ανεμογεννήτριες, εξ αιτίας προ μηνών πυρκαγιών. Plan B? Ετοιμότητα; Πρόνοια;

Εν ολίγοις: πώς να καταλάβουν –έστω ως ενδεχόμενο!– τι σημαίνει, ένας insider που θέλει να αλλάξει το σύστημα, αυτοί που δεν τα πολυκαταφέρνουν στα στοιχειώδη;

Μήπως τώρα φαίνεται καλύτερα για ποια αναμέτρησή μας ως πολιτισμός μιλάμε;

Dear Donald,

Εκεί που έχουμε φθάσει, στην άκρη του γκρεμού δηλαδή, έχω να σου συστήσω από καρδιάς τα εξής:

Πρώτον, φόρεσε την ταμπέλα «ένας insider που θέλει να αλλάξει το σύστημα». Κάν’την βούκινο. Να την ξέρουν καλά όλοι –είτε φίλοι είτε αντίπαλοι. Χωρίς αυτήν την ταμπέλα, δεν καταλαβαίνει κανείς τίποτα. Ούτε οι αντίπαλοι ξέρουν με τι διαφωνούν, αλλά ούτε και οι φίλοι ξέρουν με τι συμφωνούν ακριβώς. Στο υπογράφω.

Δεύτερον, συζήτησέ το με τον καθρέφτη σου. Δες το video, δες χαλαρά τον απολογισμό σου. Νιώσε το σύστημα που θέλεις να αλλάξεις, σκέψου το σύστημα που φέρνεις και θέλεις να φέρεις. Σκέψου, όμως, ψυχρά, κι αυτό: μήπως το σύστημα σε αλλοίωσε; Η εξουσία;

Τρίτον, κάνε μία σελίδα Α4 τη σύγκριση των δύο συστημάτων. Βάλε αντικριστά, ένα προς ένα, τα χαρακτηριστικά του παλιού και του νέου συστήματος. Αν θες ταμπέλες για τα δύο συστήματα, να η πρότασή μου: «Γραφειοκρατικός καπιταλισμός» vs. «Καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο».

Τέταρτον, κάνε μία ακόμη σελίδα Α4 τη σύγκριση πολιτικών. Τουτέστιν: τι γινόταν πριν από εσένα, και τι κάνεις εσύ.

Πέμπτον, τέλος, και πριν να είναι αργά, σκέψου σοβαρά πώς θα πετύχεις το κρίσιμο προαπαιτούμενο για όλα όσα προωθείς –μαζί και την Ειρήνη: “Turning negative feelings to positive” (στροφή συναισθημάτων από αρνητικά σε θετικά). Χωρίς αυτό, όλα είναι θνησιγενή. Κι αυτό στο υπογράφω.

Από πλευράς μου, έχω σκεφθεί κάτι που εκτιμώ ότι θα ήταν η απόλυτη ανατροπή στα πολιτικά ήθη σας. Αλλά θέλω λίγο καλύτερο timing.

Από σήμερα, πάντως, ξεκινάω τη νέα σειρά κυριακάτικων άρθρων “ReMeddling”. Ένα-ένα, τα βασικά θέματα. Σε κάθε ένα: [1] τι έγραψα το ’16, [2] τι έγραψα ενδιάμεσα, και [3] τι βλέπω τώρα.

Dear Donald,

Τολμώ να πω, ότι την από μέρους σου συνέχεια θα την περιμένουν –για κάποιον καιρό– οι αγορές. Με ενδιαφέρον, και υπομονετικά. Ίσως και κάπως επιφυλακτικά.

Sincerely yours,

Kostas

13 Οκτωβρίου 2019

Κώστας Τζαναβάρας

«Τι τράβηξε ο πρόεδρος της Φινλανδίας στα νύχια του Τραμπ»;

Σκηνές απείρου κάλλους, διαδραματίσθηκαν στις δύο δημόσιες εμφανίσεις του διδύμου Trump-Niinisto, προέδρων ΗΠΑ και Φινλανδίας αντιστοίχως. Τόσο μπροστά στο πασίγνωστο τζάκι του Oval γραφείου, όσο και μετά στη συνέντευξη τύπου, δεν ήταν λίγα αυτά που μπορούσαν να τραβήξουν την προσοχή οιουδήποτε.

Γνωστό ελληνόφωνο site, που έβαλε και τον ως άνω εμπνευσμένο τίτλο, απέδωσε εις την ελληνικήν και το σχόλιο του ASSOCIATED PRESS: «Τι τραβάνε οι πρόεδροι...»…

Συμπληρώνω ταπεινώς: «… την ώρα που επιτίθεται –με τον τρόπο του– στον προτιμότερο αντίπαλό του Joe Biden»…

Ιδού, λοιπόν, ΤΙ τράβηξε, και –κυρίως!– ΓΙΑΤΙ τα τράβηξε τω ώντι:

Πρώτον, το βασικό: «υπέστη και σωματική παρενόχληση από τον Αμερικανό πρόεδρο, ο οποίος αποφάσισε ότι ήταν καλή ιδέα να τον χτυπήσει -φιλικά- στο μπούτι».

Η αλήθεια, διορθώνω το site, είναι ότι τον χτύπησε λίγο πάνω από το γόνατο. Και, παρ’ ολίγον, να του προκαλέσει –λέμε τώρα– ρήξη μηνίσκου.

Πρόκειται, βεβαίως, για τέχνασμα. Σωματικές παρενοχλήσεις, είναι κάτι που συνηθίζει ο “sleepy Joe”. Πώς να καυτηριάζεις τον ένα, κι όχι και τον άλλον;

Παίζει ήδη σε πολλά η ιδέα της παραστατικής ανάδειξης αντιφάσεων. Βραχυκυκλώνει. Και ξυπνάει.

Επί πλέον, δεύτερον, από φινλανδό δημοσιογράφο, υπήρξε σχετική πρόκληση: «Τι θα μπορούσατε να μάθετε από τη Φινλανδία (..);» [σημ.: έχει ανακηρυχθεί η ευτυχέστερη χώρα του κόσμου].

Απάντηση αλά Trump: «Ξεφορτωθήκατε την Pelosi και τον Shifty Schiff».

Πυροσβέστης Niinisto: «Έχουμε χρόνο να το συζητήσουμε αυτό».

Τελείωμα αλά Trump: «Η Φινλανδία είναι μία ευτυχισμένη χώρα και αυτός είναι ένας ευτυχισμένος ηγέτης.»

Τι πιο λογικό και φυσικό, από το να τον σκουντήσει φιλικά; Αυτό.

Σε ερώτηση από το Reuters, τρίτον, σχετικά με το Ουκρανικό και τον Biden, ο Trump «κατηγόρησε την Ευρώπη ότι δεν δίνει χρήματα στην Ουκρανία».

Ευλόγως, συνεπώς, επισημαίνει το ελληνόφωνο site, ως άνω, ότι «O κ. Niinisto υποχρεώθηκε (…) να τον ακούσει (…) να αποφεύγει όλες τις ερωτήσεις σχετικά με το περίφημο τηλεφώνημά του με τον Ουκρανό πρόεδρο».

Στην ίδια απάντηση, τέταρτον, «χαρακτηρίζοντας τον δημοσιογράφο “αγενή” και τα ΜΜΕ “διεφθαρμένα”», του «υπέδειξε να κάνει μία ερώτηση και στον Niinisto».

Ο ανταποκριτής –σημειώνω– πειθάρχησε πάραυτα, έκανε την ερώτηση στον φιλοξενούμενο, αλλά –φευ!– απάντησε αντ’ αυτού ο πλανητάρχης.

Αυτή η μικρολεπτομέρεια, διάφυγε της προσοχής του ελληνόφωνου site, παρ’ ότι ο ευτυχής Φινλανδός, κάποια στιγμή, τέλος πάντων, πετάχτηκε για να επισημάνει: «Αλλά νομίζω ότι η ερώτηση είναι για εμένα».

Κάπως έτσι, πέμπτον, ο οικοδεσπότης συνελήφθη να «αποφεύγει όλες τις ερωτήσεις σχετικά με το περίφημο τηλεφώνημά του με τον Ουκρανό πρόεδρο» –το ξανάπαμε; Περιέργως, τουτέστιν, άφησε για άλλη ώρα, στις καθιερωμένες δηλώσεις με φόντο το ελικόπτερο δηλαδή, τα περί παχυλού μισθού 50.000 δολαρίων.

Ποιανού; Τι ποιανού;

Με αυτά και μ’ αυτά, έβδομον, πέρασε παντελώς απαρατήρητη η επίσημη “Joint Statement” (κοινή δήλωση) των δύο Προέδρων. Παρ’ ότι, εκτός των άλλων, ο Φινλανδός αναλαμβάνει οσονούπω την προεδρία της Ε.Ε.

Σταχυολογώ.

Τα περί αρκτικού κύκλου, μαζί και το λιώσιμο των πάγων, με περιβαλλοντικές ανησυχίες αλλά και προθέσεις δράσης, όλο και κάτι μπορεί να θυμίζουν περί του καθ’ ημάς «πεπρωμένου της Γροινλανδίας»…

Τα περί “free, fair, and more reciprocal bilateral trade and investment” (ελεύθερο, δίκαιο και πιο αμοιβαίο διμερές εμπόριο και επενδύσεις), σημαίνουν μεν μία τροποποίηση του δόγματος Trump, και μάλλον ανεπαίσθητη, αλλά καταγράφουν βαρυσήμαντη αποδοχή της φιλοσοφίας του ως προς το παγκόσμιο εμπόριο.

Τα περί 5G και 6G αναφερθέντα, όμως, είναι ικανά να εξηγήσουν όοολα τα βάσανα του ευτυχούς Προέδρου.

Έχουμε, λοιπόν, και λέμε:

Για τους προσεκτικούς, [1] η κινέζικη Huawei θέλει να πουλήσει την περιλάλητη τεχνογνωσία 5G.

Για τους γνώστες, [2] δεν ξέρει να αξιοποιεί το γνωστό δόγμα: «Η προσφορά δημιουργεί ζήτηση».

Εξ ου, και ]3] υπό τις ευλογίες του “Deal maker” Προέδρου, και με την απαραίτητη αμερικανική συμβολή, θα μπορούσε, ούτως ειπείν, να ξεσκουριάσει κάπως κάποια φινλανδική επιχείρηση.

Συμπέρασμα: MAKE NOKIA GREAT AGAIN!

6 Οκτωβρίου 2019

Κώστας Τζαναβάρας