Η περιοδεία που άλλαξε τον πλανήτη

Η περιοδεία του Προέδρου Trump στην Άπω Ανατολή, έφερε την εξής κοσμοϊστορική αλλαγή: έστριψε τις ανά τον κόσμο διαχωριστικές γραμμές κατά 90 μοίρες. Και μια καλή σκέψη, για το κρίσιμο κριτήριο της νέας διαχωριστικής γραμμής, έχει διατυπωθεί από τον Άγγλο συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας Arthur Clark (1907-2008): «Ένας πολιτικάντης, σκέπτεται τις επόμενες εκλογές. Ένας πολιτικός, τις επόμενες γενεές.» Ανάλογο κριτήριο, βεβαίως, ισχύει για τους πάντες.

Αυτόν ακριβώς τον πολιτικαντισμό χτύπησε ο Αμερικανός Πρόεδρος στην περιοδεία του. Αλύπητα, επί της ουσίας, και όσο ποτέ πριν. Και κέρδισε την πρόθυμη συστράτευση προσωπικοτήτων. Χωρίς τυμπανοκρουσίες. Σχεδόν κρυφά από τα Μ.Μ.«Ε.»

Ο πολιτικαντισμός, εδώ και δεκαετίες, είναι που σπρώχνει το βορειοκορεατικό ζήτημα στους επόμενους. Το «λύνει», κάθε τόσο, με περίτεχνες διαπραγματεύσεις. Ο Trump πρόφερε κατ’ ουσίαν ένα ξερό «ως εδώ.», διατυπώνοντας αποφασιστικά το αυτονόητο: «Ο κόσμος δεν μπορεί να ανεχτεί την απειλή ενός αδίστακτου καθεστώτος που απειλεί με πυρηνική καταστροφή».

Απευθυνόμενος στην Εθνική Συνέλευση της Νότιας Κορέας, έκοψε ανάσες με την ανατριχιαστική ανασκόπηση του ζητήματος. Ξεχασμένες αλήθειες, ξεχασμένες συγκρίσεις, ξεχασμένοι δισταγμοί και εμπαιγμοί.

Πάνω από όλα, προειδοποίησε σοφά: «Όσο πιο επιτυχημένη γίνεται η Νότια Κορέα, τόσο πιό επιτυχημένα κακοπιστώνετε (discredit) την σκοτεινή φαντασία στην καρδιά του καθεστώτος της Βόρειας Κορέας».

Το κλίμα μεταστροφής και αποδοχής, εξέφρασε άριστα η δημόσια εξομολόγηση του Προέδρου της Δημοκρατίας της Κορέας Moon Jae-in: «Κατά τη διάρκεια των μηνών, διατηρώ στενή επαφή με τον Πρόεδρο Trump. Αλλά τώρα, αφού περάσαμε μια μέρα με τον Πρόεδρο και την Πρώτη Κυρία στο Cheong Wa Dae, νιώθω μια αίσθηση οικειότητας, σαν να ήμασταν παλιοί φίλοι.»

Το «βαρύ» βιογραφικό του, ως νομικού-ακτιβιστή για τα ανθρώπινα δικαιώματα, δίνει πρόσθετη σημασία στην απερίφραστη προσχώρησή του στην λογική «Ειρήνη μέσω δύναμης» (Peace through strength). Συμφώνησε και ότι η μοναδική διαπραγμάτευση που έχει νόημα είναι η συζήτηση επί όρων για αποπυρηνικοποίηση.  

Ο Πρόεδρος Moon, δεν παρέλειψε να δώσει την δική του «πινελιά» στο άλλο μεγάλο θέμα της περιοδείας: «να απολαύσουμε το πλεονέκτημα του ελεύθερου, δίκαιου (equitable) και ισορροπημένου (balanced) εμπορίου μαζί».

Τούτου δοθέντος, δεν αποτελούν έκπληξη οι περαιτέρω κινήσεις αυτών που από καιρό –κατά την έκφραση του «σκληρού μπισκότου»– «έμπλεξαν με κακές παρέες, και πήραν τον κακό το δρόμο».

Η «μαρίδα», όμως, κάπου 700 C.E.O.’s μεγάλων επιχειρήσεων χωρών του Ειρηνικού, σε συνέδριο του APEC  στο Da Nang του Vietnam, μάλλον δεν πήραν και πολύ χαμπάρι τι άκουσαν ακριβώς. Γοητευμένα, προφανώς, τα …«χαμηλόμισθα» στελέχη, από την πολιτική παρουσία «ενός από εμάς», δύσκολα θα πρόσεξαν ότι το προεδρικό μάθημα Ιστορίας, αρχίζοντας από τα τέλη του 18^ου αιώνα, είχε και κάτι απίστευτα πρωτάκουστο.

Συνηθίσαμε στην ιδέα ενός «αγαναχτισμένου δισεκατομμυριούχου» (Φ.τ.Κ. φ.1511/8.9.16) που σμπαραλιάζει καθημερινά τα στερεότυπα. Και, απλώς, κάποιοι ενοχλούνται από τη φασαρία.

Συνηθίσαμε στην ιδέα ενός πολιτικού που φέρνει μαζί του και τις δεξιότητες επιχειρηματία: ρεαλισμό, γνώση, σχεδιασμό, ευθύτητα, συγκαταβατικότητα, ζωντάνια, ευελιξία, αποφασιστικότητα. «Όνομα» –βασικό. Με το βλέμμα στα αποτελέσματα –το κυριότερο. Μαζί, φυσικά, ρίσκο και μπλόφες και λάθη και υπερβολές. Και, απλώς, κάποιοι βλέπουν μόνον χάος. Σαν άλλοι βορειοκορεάτες.

Συνηθίσαμε στην ιδέα ενός Αμερικανού Προέδρου που κάποιοι τον πολεμούν λυσσασμένα. Και κάνουν τους πολλούς να τον μισούν, ενώ αγνοούν τι λέει και τι κάνει. Πυροβολούν τυφλά την ταμπέλα «μισητές πολιτικές» (Hateful Politics). Προκατειλημμένοι και αφελείς, όσο δεν θα επέτρεπε στον εαυτό του κανείς άνθρωπος της πιάτσας. Κανείς που ξέρει από αξιοπρέπεια και σεβασμό.

Ας –ας! – πούμε ότι τα συνηθίσαμε. Αλλά, φευ!, πώς να συνηθίσουμε στην ιδέα ενός αντι-ιμπεριαλιστή [σωστά διαβάζετε] Αμερικανού Προέδρου; Απίστευτο;

Κάπως έτσι, το «κάν’το για μένα», παρασύρει αβίαστα: άστο επάνω μου Donald. Μαζί με φιλικές σποντίτσες δημοσίως: «Αυτός που μπορεί να έχει υπομονή, μπορεί να έχει αυτό που θέλει.»

Παρόλα αυτά, όμως, δύσκολα θα βρισκόταν κάποιος που να μπορεί να τον βοηθήσει να τα βγάλει πέρα με το πολιτικό κατεστημένο, τον τύπο-ρύπο και τις μεθοδευμένες υστερικές αντιδράσεις στην πατρίδα του.

Λείπει κάτι –αναμφισβήτητα. Ίσως, μία πιο πειστική ρήξη με τον πολιτικαντισμό. Κάτι που να καθιστά ευρύτερα κατανοητό το «Κατηγορώ τις προηγούμενες κυβερνήσεις» (I do blame past administrations). Κάτι που να πείθει ότι αλλάζει βιβλίο –όχι απλώς σελίδα. Ότι αλλάζει το παιχνίδι –όχι το σκορ.

Κάτι που να στρίβει την διαχωριστική γραμμή. Γιατί όχι νέο κόμμα; Ούτως ή άλλως, ένα διόλου ασήμαντο 45% απαντούν στην Rasmussen ότι «κυβερνάει σαν Πρόεδρος ενός τρίτου κόμματος». Γιατί όχι, αίφνης, ένα εντελώς καινούργιο φορολογικό σύστημα; Συναρπαστικά απλό και δίκαιο –όχι μόνον για τους ανθρώπους της δημιουργίας.

Ο,τιδήποτε σχετικό, πάντως, θα «ψηφιζόταν» από τις αγορές «και με τα δυό χέρια». Αρκεί να γίνει πριν καταστεί υποχρεωτικό. Υπογράφω.

Κόρινθος 12 Νοεμβρίου 2017

Κώστας Τζαναβάρας

Σημ. : το άρθρο δημοσιεύθηκε στη ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ  φ.1571/23.11.17