Στη δίνη του Obamacare;

Αλλεπάλληλες προσπάθειες του Προέδρου Trump, και της ρεπουμπλικανικής πλειοψηφίας του Κογκρέσου, τείνουν να διορθώσουν το σύστημα υγείας (healthcare) κατά οριακό τρόπο. Ψάχνουν τις καταλληλότερες επεμβάσεις σε διαχειριστικής φύσεως λεπτομέρειες. Εγκλωβίζονται, δηλαδή, στην βασική αντίληψη που το διαπερνά αδιόρατα.

Επί της αρχής, ο νέος στόχος έχει ρητώς ξεκαθαρισθεί: ένα σύστημα για τον λαό, και όχι για τα συμφέροντα. Εκπλήσσεται, μάλιστα, κανείς με την ένταση των σχετικών λεκτικών προεδρικών επιθέσεων.

Επί πλέον, είναι βέβαιο ότι ο Πρόεδρος «έχει ένα θέμα» με ο,τιδήποτε θυμίζει τον ανεκδιήγητο προκάτοχό του. Θα ήθελε ούτως ή άλλως, δηλαδή, να βάλει «ένα χεράκι». Ίσως, σε αυτό το κλίμα, δεν πολυκαταλαβαίνει τι ακριβώς τον ενοχλεί στο Obamacare. Πέρα από το κόστος.

Υπάρχει, όμως, μία σαφέστατη απόδειξη ότι ο Donald Trump έχει βαθιά ανθρωπιστική στάση στο ευρύτερο ζήτημα της Υγείας και της Ιατρικής. Σε ανύποπτο χρόνο, είχε πει το περίφημο «get out and vote!». Τσακιστείτε να πάτε να ψηφίσετε, σε ελεύθερη απόδοση. Και απευθυνόταν σε καρκινοπαθείς τελικού σταδίου, συγκεντρωμένους στο αμφιθέατρο του τελευταίου τους νοσοκομείου. Πριν, τους είχε πει ευθέως και το απίστευτο: «Δεν με νοιάζει που θα πεθάνετε».

Όσοι το θυμούνται, από την προεκλογική περίοδο, μάλλον το θυμούνται με απέχθεια. Ελάχιστοι είχαν προσέξει ακόμη και το ότι τους έλεγε να ψηφίσουν, όχι να τον ψηφίσουν. «Έλα μου τώρα» -σωστά;

Το σίγουρο είναι ότι κάποιος, που δεν έχει ιδέα από επιδέξιους χειρισμούς των αλληλεπιδράσεων νου-σώματος, δεν πρόκειται να συγχωρήσει την «αγένεια»: «Δεν μιλάνε έτσι σε αρρώστους».

Είναι οι σκουριασμένες αντιλήψεις που βάζουν μπροστά τον καθωσπρεπισμό, και πίσω τα αποτελέσματα. Κανείς «καθωσπρέπει» δεν θα πείθονταν από στατιστικές που θα υπολόγιζαν πόσο χρόνο ζωής κέρδισαν οι ετοιμοθάνατοι που γέλασαν από καρδιάς.

«Ξαλαφρώνω από το βάρος, σαν γελώ με τον εαυτό μου», έγραφε ο Ινδός ποιητής Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ. Άσχετο;

Επί του προκειμένου, πάντως, προβάλλει βέβαιο ότι ο Πρόεδρος Trump θα ήταν «ανοικτός» σε ιδέες που θα αφήνουν πίσω το αίσχος, όχι μόνον του Obamacare. Ιδέες που θα βάζουν ανθρώπινες προτεραιότητες. First things first.

Συνεπώς:

1.      Το νέο Healthcare θα το σχεδιάσει μία ομάδα καλών γιατρών. Πρώτα απ’ όλα: ανθρωπιστών. Να θέλουν, δηλαδή, να πέσει θεαματικά ο τζίρος του κυκλώματος υγείας, ενώ η υγεία θα αναβαθμίζεται. Αυτή η ομάδα θα αξιοποιήσει τους διάφορους ειδικούς.

2.      Κάθε καλός γιατρός, ξέρει ότι το κλειδί της υγείας είναι στην δύναμη αυτοθεραπείας. Μέχρις ενός σημείου, και στην κρίση του ασθενούς. Ο καλός γιατρός, ο Ιπποκρατικός, αυτά φροντίζει πρώτα. Ιατρική που δεν βασίζεται σε αυτά, είναι απλώς κλάδος της Κτηνιατρικής. Άρα και ένα νέο Healthcare θα πρέπει κατά προτεραιότητα να προάγει το σθένος της υγείας.

3.      Ο πολίτης, λοιπόν, θα πρέπει να ξέρει. Να έχει τις βασικές γνώσεις υγιεινής, διάγνωσης και θεραπείας. Να έχει έγκυρες πηγές, και να ξέρει να ψάχνει σε αυτές, σε πρώτη ζήτηση.

4.      Αντιστοίχως, θα τεθούν και οι προτεραιότητες του Healthcare:

-         Πρώτα, η φροντίδα να μην αρρωσταίνουμε.

-         Δεύτερη, η φροντίδα για έγκαιρη διάγνωση της ασθένειας. Και,

-         Τρίτη, η ιατρική φροντίδα για την θεραπεία του ασθενούς.

5.      Ένα ορθολογικά σχεδιασμένο Healthcare, δεν μπορεί παρά να αξιολογεί, στην επιδότηση της θεραπείας, την ανταπόκριση του ασθενούς στις εύλογες προηγούμενες υποχρεώσεις του.

6.      Υπό τέτοιες συνθήκες, η Ιατρική θα επανέλθει ικανοποιητικά στις πηγές της. Θα δώσει προτεραιότητα στις φυσικές θεραπείες. Θα αξιοποιεί όχι μόνον την σοφία της Ιπποκρατικής Σχολής, αλλά και τις «βίαιες θεραπείες» της Κνιδιακής Σχολής. Πάνω σε αυτά τα θεμέλια, θα αξιοποιεί και ο,τιδήποτε άλλο.

7.      Υπό τέτοιες συνθήκες, μοιραία, θα τεθούν σε άλλες βάσεις ζητήματα όπως η πλύση εγκεφάλου από τα Μ.Μ.«Ε.» και οι επιπτώσεις της στην Υγεία, αλλά και η τρέχουσα κρίση των ναρκωτικών (opioid crisis).

Αυτές είναι, κατά την άποψη του ταπεινού υπογράφοντος, οι βασικές γραμμές για τον σχεδιασμό του νέου Healthcare.

Αυτές που είναι σε θέση να βάλουν τον ακρογωνιαίο λίθο του: ευθυκρισία.

Κόρινθος 29 Οκτωβρίου 2017

Κώστας Τζαναβάρας

Ποιός «evil» στράβωσε το ειδύλλιο Trump-Τσίπρα στο Rose Garden;

H «θεαματική προσχώρηση Τσίπρα στο γεωπολιτικό στρατόπεδο Τrump», έμεινε ημιτελής. Εξελίχθηκε ομαλά, όπως ακριβώς προδιαγράφηκε στο προηγούμενο άρθρο «Τι μπορούμε να περιμένουμε από τον Πρόεδρο Trump;», αλλά μέχρις ενός σημείου. «Έφθασε στη βρύση, αλλά νερό δεν ήπιε».

Εδώ, απλώς, θα παρουσιασθούν αναλυτικώς τα γεγονότα της συνέντευξης τύπου, καθώς και μία στοιχειοθετημένη ερμηνεία τους.

Το σκηνικό

Για να «δρομολογήσει» το «σφοδρό πολιτικό ειδύλλιο, Κορινθιακού ρυθμού»,

η αμερικανική πλευρά συνέβαλε τα μέγιστα, με την ασυνήθιστη επιλογή του Rose Garden ως σκηνικού της συνέντευξης τύπου.

Την όλη ρομαντική σκηνοθεσία, συμπλήρωνε μία πανέμορφη φθινοπωρινή λιακάδα.

Οι ωραιοποιήσεις

Στις αρχικές τοποθετήσεις, όλα ήσαν μια χαρά. Αρχή-αρχή, αίφνης, ο αρχηγός του «drug infested nation» πανηγύριζε δημοσίως το νέο χρηματιστηριακό ρεκόρ.

Κατά πόδας, ο αρχηγός της ασυναρτησίας και του κρατισμού, διεκήρυσσε ότι όχι απλώς ξεπερνιέται η κρίση, αλλά μαζί και «το μοντέλο που οδήγησε στην κρίση».

Και βρέθηκαν τόσο ωραία τα πράγματα, ώστε ο πλανητάρχης να μας ευχηθεί ειλικρινά «και στα δικά σας» στο χρηματιστήριο…

Αλλά, ποιο ειδύλλιο δεν θέλει κάποιες ωραιοποιήσεις για ατμόσφαιρα;

Οι ανταγωνιστές

Και οι δύο πλευρές, με την δέουσα διακριτικότητα, φρόντισαν να προγγίξουν τους εκατέρωθεν αντιζήλους. Η Ευρώπη υπέστη δημόσιο στριπτήζ, καθώς μία ακριβής θέση του Thomas Jefferson υπεδείκνυε εξ αντιδιαστολής την υποκρισία του ευρωπαϊκού φιλελληνισμού.

Από την άλλη, δεν κρυβόταν ο παραμερισμός της Τουρκίας στα αισθήματα –αλλά και στους ψυχρούς υπολογισμούς– της υπερδύναμης.

Το παρελθόν

Και οι δύο πλευρές, ευλόγως, εξήραν την Ιστορία της Ελλάδας, αλλά και τον ισχυρό δεσμό που υποδεικνύει αδιαμφισβήτητα η διαδρομή ιδεών: Αρχαία Ελλάδα – Αμερικανική Επανάσταση – Ελληνική Επανάσταση.

Εκφράζοντας «δέος», πάντως, για το παρελθόν της Ελλάδας, ο αμερικανός λογογράφος δεν απέφυγε την χοντράδα. Την χαρακτήρισε «μία κοιτίδα του Δυτικού Πολιτισμού». Ενώ η κοιτίδα είναι η Αθήνα, το καύχημα αλλά και το όνειδος της Ελλάδας. Εξ ου και η Δύση πηγαίνει εκεί που πηγαίνει…

Η φρονιμάδα

Καθώς ο λογογράφος έβαζε τον πλανητάρχη να δηλώνει υπερήφανος (proud), που η χώρα του θα είναι «τιμώμενη» στην επόμενη ΔΕΘ [λες και ξέρει κανείς ποια χώρα τιμήθηκε πριν ένα μήνα], η άλλη πλευρά το μάζευε σωστά: έχει σημασία, αλλά για την Ελλάδα.

Το προγεφύρωμα

Στα πλαίσια του «ούτε αυτή τη φορά θα πάει το “βουνό” στον “Μωάμεθ”» η υπόθεση Obamacare έγινε δεκτή ως «μια καλή δοκιμή» ως προς «το ΠΩΣ τίθενται τα τρέχοντα πολιτικά ζητήματα».

Η πρώτη δημοσιογραφική ερώτηση, μετέφραζε τις «αρλούμπες περί προθέσεων κατάργησης του συστήματος κοινωνικής προστασίας της υγείας» σε «κριτικές που λένε για προσπάθειες καταστροφής (destroy) του Obamacare».

Η Προεδρική απάντηση, απευθυνόταν σαφώς στο ελληνικό ακροατήριο. Έδινε έμφαση στα συμφέροντα των ασφαλιστικών εταιρειών, που «έκαναν περιουσίες», στην προτεραιότητα «φροντίδας για τον λαό», ενώ κατακεραύνωνε τους «κωλυσιεργoύς (obstructionists) Δημοκρατικούς.

Ο εχθρός

Το αν κατάλαβαν και πόσοι, ότι «ο Trump προσπαθεί να βελτιώσει το σύστημα υγείας, όχι να το καταργήσει», είναι ένα άλλο ζήτημα. Η προσπάθεια έγινε. Απλώς κάποιοι δεν έχουν ακόμη καταλάβει ότι είναι απαραίτητη η άμεση συγκριτική αναφορά. Στο στυλ: «Όχι αυτό, εκείνο. Άλλο αυτό, άλλο εκείνο. Το καταλάβαμε;».

Εμμέσως πλην σαφώς, ανέκυπτε το μέγα ζήτημα των «crooked media». Τα πολιτικά ζητήματα, πλέον, «τίθενται όπως έχουν, ή όπως γουστάρει να τα παρουσιάζει ο κατ’ ευφημισμόν “ελεύθερος” “τύπος”;» δηλαδή.

Η αποκάλυψη

Το χαρμόσυνο κλίμα τάραξε η αιχμηρή ερώτηση αμερικανού δημοσιογράφου, σχετικά με την δήλωση Τσίπρα, από τον Μάρτιο του ‘16, που χαρακτήριζε τον μετέπειτα υποψήφιο και τελικά Πρόεδρο ως «διάβολο».

Είναι βαριά προσβολή. Να σκεφθεί κανείς ότι για evil έχει π.χ. τον ISIS…

Άλλο να τον προσβάλλεις με κάποιον πολιτικό χαρακτηρισμό, κι άλλο evil. Το καταλάβαμε;

Η αντίδραση

Προφανώς, o οικοδεσπότης ανέμενε κάποια παρόμοια ερώτηση, αλλά ίσως όχι και για evil. Η ευφυής παρεμβολή του: «Εύχομαι να το ήξερα πριν από την ομιλία μου» ήταν ίσως δείγμα των υψηλών αντανακλαστικών του, αλλά ήταν σίγουρα δείγμα των καλών προθέσεών του. Ίσως κάρφωνε περίτεχνα ουκ ολίγους συνεργάτες του, αλλά σίγουρα κάρφωνε τον φιλοξενούμενό του.

Το χιούμορ, πάντως, πέρασε. Γέλασε δυνατά –αν και κάπως περίεργα– ο φιλοξενούμενος, γέλασαν κι άλλοι.

Ο οικοδεσπότης υπομειδίασε. Δεν μπορούσε να ξέρει την απάντηση, αλλά είχε έτοιμο το πνεύμα κατανόησης για την ανταπάντησή του. Θα κάλυπτε τον συμπαθή φιλοξενούμενό του: όλοι αυτό έπαθαν, αλλά τα βρίσκουμε πιά –το νόημα.

Η αναμονή

Έχοντας υποδείξει καταλλήλως την παράλειψη της άλλης πλευράς να αποκαταστήσει ενωρίτερα, προφανώς, ο Trump περίμενε για αρχή το αυτονόητο: ένα ξερό “I am sorry”. Στην γλώσσα του υψηλού προσβεβλημένου, κατά απολύτως επιβαλλόμενη υπέρβαση του πρωτοκόλλου.

Η εξομολόγηση

Η κρίσιμη απάντηση Τσίπρα στα ελληνικά ήταν απολύτως ευθεία: «Διαπίστωσα από τη συνάντηση που είχα με τον Πρόεδρο ότι η προσέγγιση του στα πράγματα και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει την πολιτική ορισμένες φορές μπορεί να μοιάζει διαβολικός, αλλά γίνεται για καλό.»

Παρακάτω, ειπώθηκε και το εξής απίστευτο: «Δεν αισθάνθηκα ούτε μια στιγμή ότι απειλούμαι». Λες και χρειάζονταν κάποια διαβεβαίωση ότι φιλοξενούμενος ο πρωθυπουργός της Ελλάδας στον Λευκό Οίκο δεν απειλήθηκε.

Ο θησαυρός

Η εξομολόγηση Τσίπρα, μπορεί να ιδωθεί από δύο οπτικές γωνίες. Η μία, καταγγελτική και ειρωνική. Η άλλη, των σκαπανέων, δημιουργική και στοχοκεντρική.

Πολύ απλά: Πρόκειται για την πιο κραυγαλέα μαρτυρία για το τι κλίμα δημιουργείται κατά του Trump από την προπαγάνδα των crooked media. Είναι ευθεία μαρτυρία ενός πρωθυπουργού. Σε αυτή την μαρτυρία, το ειλικρινές «Δεν αισθάνθηκα ούτε μια στιγμή ότι απειλούμαι», είναι λόγος τελεσιδικίας.

Και επαναλαμβάνω: «Είναι εξαιρετικά μεγάλο το ειδικό βάρος της Ελλάδας, όταν μιλάει σωστά. Παγκοσμίως. Ακόμη και με προφορά Τσίπρα».

Είχα ρητώς προϊδεάσει για την χρησιμότητά της: «θα ήταν κάτι παραπάνω από πολύτιμη –εκτιμώ– για τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, την ώρα που υφίσταται ανελέητο πόλεμο από τον κατ’ ευφημισμόν “τύπο”».

Το παράδοξο

Κανονικά, θα περίμενε κανείς ένα ακόμη δείγμα γενναιοφροσύνης του πλανητάρχη. Αν κάποια αυτοσύστασή του δεν σηκώνει αντιρρήσεις, είναι που δηλώνει gentleman.

Πώς, λοιπόν, δεν προχώρησε σε κάποια θεαματική θερμή χειρονομία;

Αντιθέτως, μάλιστα, ήταν έκδηλη η απογοήτευσή του. Πάλι καλά που δεν έπαθε κανένα εγκεφαλικό, πάλι καλά που δεν διέκοψε απότομα την εκδήλωση.

Η ερμηνεία

Όπως προκύπτει από το αγγλόφωνο video, αλλά και από τα επίσημα πρακτικά του Λευκού Οίκου, στα αυτιά του Trump  έφθασε το εξής: «The meeting I had with the President -- his approach and the way he addresses most publics –». Και συνέχιζε με γενικολογίες περί καλών ΗΠΑ.

«Χάθηκε στην μετάφραση» όλο το ζουμί: «μπορεί να μοιάζει διαβολικός, αλλά γίνεται για καλό».

Η παρερμηνεία

Ήταν ό,τι χειρότερο αυτό που έφθασε στα αυτιά του οικοδεσπότη, ως απάντηση του φιλοξενουμένου του. Στη συνέχεια, τα πάντα είχαν ανάποδο νόημα. Οι γενικολογίες περί του διεθνούς ρόλου της υπερδύναμης, φάνταζαν υπεκφυγή.

Το «Δεν αισθάνθηκα ούτε μια στιγμή ότι απειλούμαι», υπό την παρερμηνεία που προέκυπτε, ξεχείλισε το ποτήρι. Ο Donald Trump υπομειδιά, φανερά απογοητευμένος, και κουνά με πίκρα αριστερά-δεξιά το κεφάλι του. Η αμυδρή κίνησή του, τονίζει το νόημα.

Η διαφορά

Έλειψαν, στη δοθείσα μετάφραση, δύο κρίσιμα στοιχεία: αναίρεσε προσωπικά τον χαρακτηρισμό και εντελώς ειδικά το evil. Ενώ φάνηκε σαν να μίλησε γενικά περί ΗΠΑ και σαν να σφύριξε αδιάφορα για την κρίσιμη λέξη.

Στην ίδια απάντηση, η συνήθης για σοβιετόφρονες μακρηγορία στα δύσκολα, έκανε την κατάσταση αφόρητη. Η δυσφορία του οικοδεσπότη δεν κρυβόταν με τίποτα.

Η ανταπάντηση

Παρόλα αυτά, ο Donald Trump φάνηκε γενναιόφρων. Πρόφερε ακόμη και ένα «thank you», αλλά όλο φαρμάκι. Κάλυψε τον φιλοξενούμενό του, όμως, σύμφωνα με την προετοιμασία του. Έκανε μία γενικόλογη αναφορά σε χώρες που «ήταν λίγο νευρικές στην αρχή» απέναντί του.

Το μαρτύριο

Η συνέχεια δεν μπορούσε παρά να είναι ψυχρή –για όσους αντιλαμβάνονται τους κώδικες. Η κακή απόδοση της κρίσιμης απάντησης, προσθέτονταν σε κάτι που ούτως ή άλλως ήταν αφόρητο για τον οικοδεσπότη: αργή άρθρωση, πολυλογίες, περισπούδαστο ύφος, κάποιες υπερφίαλες θέσεις.

Το χρίσμα

Σε αυτό το κλίμα, υποβλήθηκε από αμερικανό δημοσιογράφο μία αδιανόητη ερώτηση: αν η Τουρκία είναι δημοκρατία, κι αν πρέπει να είναι στο ΝΑΤΟ.

Η απάντηση Τσίπρα ήταν εξ ίσου αδιανόητη. Έδωσε «καθαρά μηνύματα», όπως «η Τουρκία να μην δημιουργεί εντάσεις με συμμάχους σαν την Ελλάδα».

Η συνέχεια από πλευράς πλανητάρχη, ήταν εξ ίσου εντυπωσιακή: εκκωφαντική σιωπή. Η απόλυτη έκφραση σύμπλευσης.

Στα άκρα

Ο Donald Trump, εντούτοις, μεγάλωσε τις αποστάσεις. Φρόντισε δεόντως να περάσει ρητώς το μήνυμα «Έχουμε μεγάλη εμπιστοσύνη στην Ελλάδα ως έθνος», αφήνοντας να εννοηθεί σαφώς ότι η εμπιστοσύνη του δεν αφορά προσωπικά τον αναιδή φιλοξενούμενό του.

Το κέρδος

Η περιπλοκή από την εμφανή διαφορά στην μετάφραση, εκτιμάται ότι είχε τις εξής συνέπειες:

1.      Ενώ καταγράφηκε η πολιτική υποχώρηση Τσίπρα, και τον δεσμεύει περαιτέρω, δεν του πιστώθηκε από τον Trump. Τουλάχιστον δημοσίως.

2.      Οι δηλώσεις Trump, υπέρ των επενδύσεων στην Ελλάδα, αποκτούν ιδιαίτερη ισχύ υπέρ της χώρας, καθώς επαναλήφθηκαν σε κλίμα έντονης δυσφορίας για τον πρωθυπουργό.

3.      Το ίδιο, και ως προς τον ρόλο της στην Ανατολική Μεσόγειο και τα ελληνοτουρκικά.

Συνεπώς, η εύλογη ερώτηση «γιατί έγινε όλο αυτό;», έχει δύο εκδοχές.

Το αλλόκοτο

Η εκδοχή του ανθρωπίνου λάθους του μεταφραστή, στηρίζεται στο εξής: βλέποντας τον Trump να απαντάει, αιφνιδιάσθηκε που τέλειωσε τόσο γρήγορα. Και, χάνοντας ρυθμό, «έκανε σαλάτα» την κρίσιμη απάντηση.

Στην Ιστορία αναφέρεται μία σχετική άποψη: «Δεν χάθηκε η μάχη γιατί έβρεξε. Έβρεξε γιατί έπρεπε να χαθεί η μάχη».

Innocent mistakes

Η εκδοχή του σκοπίμου λάθους, έχει δράστη με ονοματεπώνυμο: Αλέξης Τσίπρας. Θέλησε να μην περάσει η εξομολόγησή του στο αγγλόφωνο κοινό. Και, αντιθέτως, να περάσει η σύνδεση Λευκού Οίκου και απειλής, ενώ ο ίδιος ήταν αγέρωχος. «Δεν με πτοεί εμένα αυτός» ήταν το μήνυμα που πέρασε ύπουλα.

Στο ελληνικό κοινό, έτσι κι αλλιώς, ούτε πέρασαν πολλά-πολλά, αλλά ούτε και νοιάζεται κανείς για την ουσία. Καλά στημένη προπαγανδιστική μηχανή, φροντίζει συστηματικά να τροφοδοτεί με αφορμές κουτσομπολιών τους αφελείς συνεργούς.

Η σκοπιμότητα

Η απάντηση ήταν στημένη ακριβώς για να έχει δύο όψεις.

Μία η πρωτότυπη, στα ελληνικά. Ειλικρινής ομολογία, αλλά αδιάφορη για το ελληνικό κοινό. Εύκαιρη, πάντως, για τον βαριά προσβεβλημένο πλανητάρχη, οψέποτε χρειασθεί.

Η δεύτερη όψη, στα αγγλικά, είχε τελείως άλλο νόημα. Σκοπίμως. Γι’ αυτό και απέφυγε επιμελώς να δώσει κάτι πιο συγκεκριμένο: να φέρει κάποιο παράδειγμα όπου κάποια θέση Trump του φάνηκε αρχικώς διαβολική, αλλά μετά κατάλαβε ότι ήταν για το καλό. Και κανείς δεν τον ρώτησε…

Η επιβεβαίωση

Πέρασαν τόσες ημέρες, και ένα τόσο σημαντικό λάθος δεν έχει επανορθωθεί –τουλάχιστον δημοσίως.

Το σύμπλεγμα

Είναι στην κρίση του αναγνώστη αν και πώς αξιοποιήθηκε από την ελληνική πλευρά το «σενάριο επιστημονικής φαντασίας» του υπογράφοντος. Μπορεί, απλώς, να έκαναν τις ίδιες σκέψεις για το τι θα ήθελε να ακούσει ο πλανητάρχης.

Αλλά, όπως και να ‘χει, πρόκειται για χαρακτηριστική συμπεριφορά «ψωνίζοντος βλακός». Το φαινόμενο έχει υποδείξει ήδη από το 1941 ο Ευ.Λεμπέσης, εννοώντας τον βλάκα που ξέρει να παραπλανά τον ευφυή συνομιλητή του, παριστάνοντας περίτεχνα ότι συμφωνεί και συμπλέει.

Η προοπτική

Ο Ευ.Λεμπέσης, επίσης, είχε προειδοποιήσει για την βεβαιότητα της τελικής επικράτησης των βλακών, για την πλήρη βλακοκρατία. «Ενός βλακός, μύριοι έπονται» διεπίστωνε.

Και, ως γνωστόν, «τον βλάκα δεν τον νικάς, τον αφήνεις να χάσει μόνος του». Νόμος. Για …έξυπνους.

Κάτι ακόμη

Τέτοια αυτοπεποίθηση, και τόση χρηματιστηριακή χαρά ο πλανητάρχης;

Μήνας που ‘ναι.

Κόρινθος 22 Οκτωβρίου 2017

Κώστας Τζαναβάρας

Τι μπορούμε να περιμένουμε από τον Πρόεδρο Trump;

Όλα δείχνουν ότι η συνάντηση Trump-Τσίπρα στον Λευκό Οίκο, μεθαύριο Τρίτη 17 Οκτωβρίου, θα είναι επιτυχημένη. Διμερή θέματα, αλλά και η στήριξη της οικονομικής ανάκαμψης της χώρας μας, φαίνεται ότι θα συζητηθούν εποικοδομητικά. Γίνεται λόγος και για «υψηλούς συμβολισμούς». Και κανείς δεν περιμένει φιάσκο, ή έστω κάποιο αμήχανα ψυχρό κλίμα.

Πέραν αυτών, εδώ τίθεται ένα –επιστημονικής φαντασίας– πολύ πιο φιλόδοξο σενάριο: μία στροφή 180 μοιρών στις σχέσεις των δύο πολιτικών. Ένα σφοδρό πολιτικό ειδύλλιο, Κορινθιακού ρυθμού: δυνατή χημεία, αρμονία αντιθέτων, φυσικό αίσθημα, γοητεία, πλούτος. Και, εννοείται, ούτε αυτή τη φορά θα πάει το «βουνό» στον «Μωάμεθ»…

Για να εκτιμηθεί ακριβέστερα το μέγεθος της υποδεικνυόμενης στροφής, προφανώς, χρειάζεται μία απλή σύγκριση: πού είναι οι σχέσεις και που θα πήγαιναν.

Αφ’ ενός, λοιπόν, θα χρειαζόταν να αξιολογήσει κανείς π.χ. τον επικήδειο Τσίπρα στον Fidel Castro. Ή, να αναρωτηθεί: τι ακριβώς χειροκροτούσε ο Αλ.Τσίπρας, ως ακροατής-οικοδεσπότης του Obama στην Αθήνα πέρυσι τον Νοέμβριο;

Ή, ακόμη, τι μπορεί να σημαίνουν σήμερα τα διάφορα επιθετικά κλισέ που διάβαζε κανείς στην «Αυγή»: «Να μπει φρένο στην παράνοια της πολιτικής Trump», «Πού το πάει ο Trump;» κ.τ.τ.

Στα πλαίσια του γνωστού ως «Ο.Υ.Σ.Τ.» (Όχι Υποταγή Στους Τυράννους), κάθε ενέργεια Trump ήταν προς πυροβολισμόν: «καταργηση» Obamacare, συνθήκη Παρισιού, «ρατσισμός», «σεξισμός» κ.λ.π., κ.λ.π.

Σε αυτό το κλίμα, χειροκροτήθηκε στο «Νιάρχος» σαν κάτι αυτονόητο το ύπουλο μήνυμα Obama στον διάδοχό του. Περίπου, απολογούνταν που η δημοκρατία τον υποχρεώνει να παραδώσει στον ακατονόμαστο. Χώρια οι απειλές. Scripta manent.

Αφ’ ετέρου, στην έξοδο της υποδεικνυόμενης στροφής 180 μοιρών, υπάρχει το σενάριο για μία θεαματική προσχώρηση Τσίπρα στο γεωπολιτικό στρατόπεδο Τrump. Όχι βέβαια στις ιδεολογικές αφετηρίες –ποιος νοιάζεται για ιδεολογίες πια;

Η πολιτική προσχώρηση, πρώτα απ’ όλα, θα αφορά το ΠΩΣ τίθενται τα τρέχοντα πολιτικά ζητήματα: τίθενται με ταμπέλες και προκαταλήψεις, ή με ουσιαστικές τοποθετήσεις και προσήλωση στα επιδιωκόμενα αποτελέσματα;

Ακόμη περισσότερο: τίθενται όπως έχουν, ή όπως γουστάρει να τα παρουσιάζει ο κατ’ ευφημισμόν «ελεύθερος» «τύπος»;

Ως γνωστόν, ο Πρόεδρος Trump έχει ανοικτό μέτωπο, σε βαθμό ξεκαθαρίσματος λογαριασμών, με τα «crooked media». Και ο Αλ. Τσίπρας, μπορεί να ισχυρισθεί ότι τον πολεμούν τα «βοθροκάναλα», αν και μάλλον τον στηρίζουν, υποσκάπτοντας μόνον το απώτερο μέλλον του.

Όπως και να ‘ναι, μία κοινή επίθεση στις κραυγαλέες υπερβολές του τύπου, θα ήταν μία καλή αφετηρία συγκλίσεων.

Υπό αυτό το πνεύμα, της αξιολόγησης θέσεων και πράξεων δηλαδή, και όχι εντυπώσεων επί διαστρεβλώσεων, όλα αλλάζουν. Είναι απολύτως βέβαιο ότι ο οιοσδήποτε σκεπτόμενος ΣΥΡΙΖΑίος, εξετάζοντας την πολιτική [όχι τις μπλόφες!] Trump, από μηδενική βάση και με αμφίπλευρη ενημέρωση, θα αναφωνήσει αβίαστα: «της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελάει».

Μια καλή δοκιμή, είναι η υπόθεση Obamacare. Όποιος δει προσεκτικά την προ ημερών κίνηση-ματ, με την «Εκτελεστική Οδηγία» (Executive Order), ας προσπαθήσει να επαναλάβει τις αρλούμπες περί προθέσεων κατάργησης του συστήματος κοινωνικής προστασίας της υγείας. Και ας ξανασκεφθεί τι έχει διαβάσει και ακούσει για τα εκατομμύρια φτωχών που [υποτίθεται ότι] θα έμεναν απροστάτευτοι.

Ακόμη χειρότερα: τι ξέρουμε …σύντροφοι για την πορεία των ειρηνευτικών επαφών Ισραήλ-Παλαιστίνης; Για την ομιλία Trump στο Ριάντ, ακούσαμε κάτι; Ή είμαστε «σίγουροι» ότι έχει ρατσιστικές επιδιώξεις εναντίον των Μουσουλμάνων;

Κ.ο.κ.

Επί του πρακτέου, το σίγουρο είναι ότι το από 12 Σεπτεμβρίου άρθρο «Τρία κρίσιμα ερωτήματα για την Νέα Δημοκρατία» δεν έφθασε ποτέ σε αυτούς που απευθυνόταν. Ούτε συγκίνησε όσους θα είχαν «καλές» απαντήσεις στα τεθέντα ερωτήματα:

1.      Πρώτα ή Ελλάδα, ή πρώτα η Ευρώπη και η Γερμανία;

2.      Πρώτα ή Ελλάδα ή πρώτα τα λάθη του παρελθόντος;

3.      Με τον Πρόεδρο Trump ή με τον τέως Πρόεδρο Obama;

Η καταληκτική ατάκα: «Εις τα υπ’ όψιν πάντως: η άλλη πλευρά έχει δώσει απαντήσεις. Κατάπτυστες μεν, ξεκάθαρες δε …», όμως, ίσως έθιξε ευστόχως τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Λογικό;

Πέρα από ψυχοσωματικής φύσεως αντιδράσεις και αναστολές, η ουσία είναι ότι πρόκειται για στάδιον δόξης λαμπρόν. Είναι εξαιρετικά μεγάλο το ειδικό βάρος της Ελλάδας, όταν μιλάει σωστά. Παγκοσμίως. Ακόμη και με προφορά Τσίπρα.

Τα οφέλη θα ήταν ανυπολόγιστα. Για τη χώρα. Και δεν είναι ασήμαντο που το εκκρεμές θέμα των γερμανικών επανορθώσεων αφορά και τον άλλο καλό φίλο του Προέδρου στην Ευρώπη: την Πολωνία.

Συνεπώς: Αυτό που ευλόγως μπορούμε να περιμένουμε από το Πρόεδρο Trump είναι να ξεκινήσει την υλοποίηση του παρόντος σεναρίου επιστημονικής φαντασίας.

Υπογράφω: Αρκεί μόνον να του μπει η ιδέα.

Κόρινθος 15 Οκτωβρίου 2017

Κώστας Τζαναβάρας

Υ.Γ. Το σχετικό επίκαιρο πολιτικό μυθιστόρημα, με τίτλο «Το παιδί του νονού», άρχισε να δημοσιεύεται αποσπασματικά σε «σημειώσεις» (fb-notes).

10/10: Το μεγάλο κατόρθωμα του μικρού αδερφού

12/10: Τα πλάνα για την επίσκεψη στο Αφεντικό του Απέναντι Χωριού

Η βλακοκρατία κι εμείς

Βλακοκρατία είναι η επικράτηση των βλακών στον δημόσιο βίο, και ιδιαίτερα στην πολιτική. Βλάκας χαρακτηρίζεται κάποιος που έχει εμφανές πρόβλημα στην λειτουργία της σκέψης του. Έχει πρόβλημα δηλαδή στο ΠΩΣ σκέπτεται. Άλλο θέμα το ΤΙ σκέπτεται, η άποψή του.

Δεν μιλάμε, όμως, για κάποιο λεπτεπίλεπτο θέμα υψηλής Φιλοσοφίας. Πρόκειται πλέον για εξόφθαλμο πρόβλημα, και σε παγκόσμια κλίμακα. Δεν είναι πια προνόμιο της χώρας μας π.χ. οι πολιτικοί που αδυνατούν να αντιληφθούν τις εμφανείς συνέπειες των επιλογών τους. Ή, των επιλογών αυτών που «κουνούν τα νήματα» πίσω τους –το ίδιο κάνει.

Είναι καιρός να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Η βλακεία έχει ασύλληπτες διαστάσεις στον σημερινό κόσμο. Η βλακεία δεν είναι λάθος πιά –είναι άποψη. Καθιερωμένη και φιλοσοφικά, ως «μεταμοντερνισμός». Είναι άποψη η διαστροφή του νοήματος των λέξεων. Είναι άποψη, και μάλιστα δημοφιλέστατη, η πνευματική οκνηρία, η προχειρολογία. Είναι άποψη η διαστροφή του νοήματος της ίδιας της ζωής.

Και δεν υπάρχει καταφύγιο, όσο κι αν κλειστεί κανείς στον εαυτό του.

Πρόκειται σαφώς για φαινόμενο κοσμοϊστορικών διαστάσεων.

Καιρός, όμως, και για να καλοσκεφθούμε την προεκλογική διακήρυξη Trump (13.10.16): «Αυτή είναι η στιγμή της αναμέτρησής μας ως κοινωνίας, και ως πολιτισμού ακόμη». Μιλούσε ακριβώς για το «διεφθαρμένο (corrupt) πολιτικό κατεστημένο» και τα «ανέντιμα μέσα ενημέρωσης» (crooked media). Μία «μηχανή χωρίς ψυχή».

Συμπληρώνεται πλέον ένας χρόνος, και συμπληρώνει 9 μήνες προεδρική θητεία. Ο λυσσαλέος πόλεμος των media, που τότε τον είχε φέρει «στο αμήν», συνεχίζεται αμείωτος. Ξεπερνούν κάθε όριο ασυδοσίας, καθώς δεν υπάρχει προηγούμενο στον απίστευτο συνδυασμό που ζούμε:  τόσο καραμπινάτη ασυδοσία ψεύτικων ειδήσεων και εναντίον Προέδρου της Αμερικής.

Ας καλοσκεφθούμε και την αυτοπαρουσίασή του, στον ίδιο ιστορικό λόγο: ένας insider. Ένας προνομιούχος του συστήματος, δηλαδή, που θέλει να το αλλάξει. Αυτό κι αν είναι ακατανόητο για τους περισσότερους…

Αλλά, καθώς –με άνεση πλέον– έκανε λόγο για «ηρεμία πριν την καταιγίδα», να πάμε καλύτερα σε κάτι πιο συγκεκριμένο.

Αίφνης, η αμερικάνικη CIA ανακάλυψε ότι «Ο Κιμ δεν είναι τρελός» (CNN 6.10.17). «Οι ενέργειες του Κιμ δεν είναι αυτές ενός μανιακού προβοκάτορα αλλά ενός «ορθολογικού δράστη» (rational actor) που υποκινείται από σαφείς, μακροπρόθεσμους στόχους που περιστρέφονται γύρω από την εξασφάλιση της επιβίωσης του καθεστώτος».

Κατάλαβαν, δηλαδή, τα περί τον «φάκελο Παπαδόπουλου» του άρθρου «Τί συμβαίνει με την Β.Κορέα;» της προηγούμενης Κυριακής. Ότι, εν ολίγοις, «Η δυναστεία κρατάει γερά τα ηνία της χώρας, έχοντας ως προπαγανδιστικό ατού και τα «μαθήματα» στους αμερικανούς».

Αν την δούμε γενικά, πρόκειται για νέα αντίληψη περί το καυτό και χρόνιο πρόβλημα Κιμ. Είναι άλλο να τον βλέπει κανείς σαν επιθετικό διεθνή ταραξία και άλλο σαν κουτοπόνηρο εσωστρεφή δικτάτορα. Και υπό την νέα αντίληψη, αλλάζει εκ βάθρων όλη η στρατηγική για την αντιμετώπισή του. Μαζί, αλλάζει και το δέον γενέσθαι με τα πυρηνικά του όπλα.

Ακόμη πιο γενικά, σε θεωρητικό πια επίπεδο, αναδεικνύεται η σημασία της σωστής διάγνωσης στην λύση ενός προβλήματος. Και είναι ό,τι πιο απεχθές στον συνήθη βλάκα η αναζήτηση της απώτερης αιτίας. Δεν βλέπει λόγο να κουράσει το μυαλό του. Δεν διανοείται καν ότι δυό-τρεις λέξεις, αν –αν!– αποδεικνύονται σωστές και καίριες, είναι πολύ πιο αποτελεσματικές από πάμπολλες εργώδεις πράξεις. Πράξεις μεν, αλλά χωρίς πυξίδα.

Αλλά αξίζει να δούμε λίγο πιο προσεκτικά πώς οι ακριβοπληρωμένοι φωστήρες, όλως περιχαρείς, έσπευσαν –το λες και σύμπτωση– να δώσουν στον Κιμ εξιτήριο από το τρελάδικο. Σωστά;

Πρώτον, μήπως όλο αυτό το πολεμοχαρές ταρατατζούμ, και επί δεκαετίες, δεν είναι και το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο; Μήπως πρόκειται ακριβώς για το σύνδρομο του βλάκα ειδικού; Που διαπρέπει σε αυτό που εντοπίζει την προσοχή του, αλλά στα υπόλοιπα…

Και, δεύτερον, μήπως να προσέξουμε τι απέδειξε περίτρανα το stress test που προέκυψε με την γνωστή προεδρική απειλή για «ολική καταστροφή» της Β.Κορέας; Μήπως οι βορειοκορεατικές αντιδράσεις συνιστούν ακριβώς παραλήρημα παρανοϊκού; Μήπως θα είναι λάθος, και δυνητικά μοιραίο, το να θεωρηθεί ο Κιμ ως "rational actor" και σε αυτά που δ-ε-ν περιμένει;

«Εμείς», από την άλλη πλευρά, εδώ στη χώρα μας, είμαστε ακόμη στο «Κάτσε να δούμε». Ειδικά οι εδώ αναγνώστες, κατά την έκφραση του αείμνηστου Δ.Ν.Μαρωνίτη για τον Τρωικό πόλεμο, από τα αναπαυτικά «θεϊκά θεωρεία». Όχι;

Εγκλωβισμένοι στη διαχείριση της μιζέριας, αλλά με επαναστατικό σαρκασμό, θα καυτηριάσουμε τις «φόλες» που θα μας πετάξει από την Washington (17.10) ο εκλεκτός της εγχώριας βλακοκρατίας.

Μέχρι να μάθουμε να ξεχωρίζουμε.

Κόρινθος 8 Οκτωβρίου 2017

Κώστας Τζαναβάρας

What happens with North Korea?

Τί συμβαίνει με την Β.Κορέα;

A bully, with exuberant cheats, of the old age, when the micro-mothers wanted their children fat, to withstand illnesses, scatters fear worldwide. He raises serious questions about his motives and goals. Questions about how, for example, has the convenience of sending missiles to precision ribbons between the Japanese islands, closing the Japanese in the shelters. What is the cause? Where does it go? Who supports him?

A first approach is an old and good joke. A lawyer, after making sure that his daughter learned the job, left her his traditional office. After some time, she tells him with pride: "Dad, Papadopoulos's envelope was closed. We were right. Yesss !!! ». Answer: "My sweet daughter, with Papadopoulos' s case, I grew you up, I paid for your studies, I gave you to be married. And you closed it? "

Unfortunately, the 33-year-old Kim Yong Oun has clearly gone done better. He learned his job well from his father Kim Jong-il, who had been also taught from his father Kim Il Sung's father. The dynasty began in 1948, and Kim Jou-e follows. The dynasty keeps strongly the country's reins, having as a propaganda weapon the "lessons" it gives to the Americans. Perhaps –perhaps!– it is not so well known, for example, that North Korea has in the past repeatedly destroyed American aircrafts. Unpunished.

This dimension, the inveterate, has been shown directly and formally (26/9) by President Trump."North Korea is a situation that should have been handled 25 years ago, 20 years ago, 15 years ago, 10 years ago, and five years ago, and it could have been handled much more easily." And he added, "You had various administrations -- many administrations which left me a mess. But I'll fix the mess. So we'll see what happens with North Korea."

Exactly this chaos, and in more dimensions, is revealed by a mere careful analysis of what followed the well-known Trump threat (19/9) for "total destruction" of the country of the "Rocket man".

North Korean Foreign Minister Ri Yong Ho answered in dramatic tone (25/9): "The whole world should clearly remember it was the US who first declared war on our country." And he added: "We will have every right to make countermeasures, including the right to shoot down United States strategic bombers even when they are not inside the airspace border of our country."

The White House responded immediately, through spokeswoman Sarah Sanders: "We've not declared war on North Korea. And frankly, the suggestion of that is absurd." Actually, the suggestion was absurd indeed, as the presidential threat was conditional: "if [US] is forced to defend itself or its allies." It is clearly the so-called "casus belli". Threat to war, that is, not war declaration.

It seems, however, that along with the North Koreans, many others did not understand well. Deutsche Welle e.g. put as title: "North Korea accuses Donald Trump of 'declaring war'" and similar anti-Trumpism as content. And somewhere towards the end of the long press, it neutrally says about the above American answer.

The well-planned stress test, therefore, proves a double issue of paranoia. It is paranoia the North Korean response, but also is the attitude of various third parties. Either awkward or abusive. Just so, after decades of hesitation, and similar misery, we have reached today's chaos.

What has changed now is also binary. America, on the one hand, shows not only determined but also capable of giving creative solutions. Enough with the "solutions" of diplomacy. Just to be taken under consideration: The analysis of the signatory "The Trump Avenue for global condescension", with the relevant slogan "make business, not war", was sent straight to the White House. And the answering email (25/9) would not be assumed as completely nonchalance: "We are carefully reviewing your message."

On the other hand, China's attitude has clearly changed. Not only is willingly participating in the sanctions, but also hosted (yesterday, 30/9) US Secretary of State Rex Tillerson saying enigmatically: " We have a couple of direct channels to Pyongyang. We can talk to them. We do talk to them. Directly, through our own channels. "

Effortlessly emerges the crucial question: Why not North Korea to follow the "road" of China? If so, may be, President Trump's 12-day visit to the Far East bets on a positive answer. Seoul, Tokyo, Beijing, Manila, Hanoi. November 3 to November 14, including the anniversary of his victory.

So: If the dynasty's answer appears negative, should we expect ... Brute?

"Elementary Watson".

Corinth 1 October 2017

Kostas Tzanavaras

Τί συμβαίνει με την Β.Κορέα;

Ένας μπουλούκος, με πληθωρικά μαγουλάκια, της παλιάς εποχής, τότε που οι μικρομανάδες ήθελαν παχιά τα παιδιά τους, για να αντέχουν στις αρρώστιες, σκορπάει παγκοσμίως τον φόβο. Προκαλεί έντονες απορίες για τα κίνητρα και τους σκοπούς του. Απορίες για το πώς π.χ. έχει την άνεση να στέλνει πυραύλους σε κορδελάκια ακριβείας ανάμεσα στα νησιά της Ιαπωνίας, κλείνοντας τους Ιάπωνες στα καταφύγια. Γιατί προκαλεί; Που το πάει; Ποιοι τον στηρίζουν;

Μία πρώτη προσέγγιση, είναι ένα παλιό και καλό ανέκδοτο. Ένας δικηγόρος, αφού βεβαιώθηκε ότι η κόρη του έμαθε τη δουλειά, της άφησε το πατροπαράδοτο γραφείο. Μετά από κάποιο καιρό, του λέει με υπερηφάνεια: «Μπαμπά, ο φάκελος του Παπαδόπουλου έκλεισε. Δικαιωθήκαμε. Yesss!!!». Απάντηση: «Μάτια μου, με τον φάκελο του Παπαδόπουλου, εγώ σε μεγάλωσα, σε σπούδασα, σε πάντρεψα. Κι εσύ πήγες και τον έκλεισες;»

Ατυχώς, ο 33χρονος Κιμ Γιονγκ Ουν τα πήγε σαφώς καλύτερα. Την έμαθε καλά τη δουλειά από τον πατέρα του Κιμ Τζονγκ-Ιλ, που την είχε μάθει από τον πατέρα του Κιμ Ιλ Σουνγκ. Η δυναστεία ξεκινάει από το 1948, και έπεται Κιμ Τζου-ε. Η δυναστεία κρατάει γερά τα ηνία της χώρας, έχοντας ως προπαγανδιστικό ατού και τα «μαθήματα» στους αμερικανούς. Ίσως –ίσως!– δεν είναι και τόσο γνωστό, λόγου χάριν, ότι η Β.Κορέα έχει στο παρελθόν καταρρίψει επανειλημμένως αμερικανικά αεροσκάφη. Ατιμώρητη.

Αυτή την διάσταση, την χρόνια, έδειξε ευθέως και επισήμως (26/9) ο Πρόεδρος Trump. «Η Βόρεια Κορέα είναι μια κατάσταση που έπρεπε να αντιμετωπιστεί πριν από 25 χρόνια, πριν από 20 χρόνια, πριν από 15 χρόνια, πριν από 10 χρόνια και πριν από πέντε χρόνια και θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί πολύ πιο εύκολα.» Και πρόσθεσε: « Είχατε διάφορες διοικήσεις - πολλές διοικήσεις που μου άφησαν ένα χάος (mess). Αλλά θα διορθώσω το χάος. Έτσι θα δούμε τι συμβαίνει με τη Βόρεια Κορέα.»

Ακριβώς αυτό το χάος, και σε περισσότερες διαστάσεις, αποκαλύπτεται με μία απλώς προσεκτική ανάλυση των όσων ακολούθησαν την γνωστή απειλή Trump (19/9) για «ολοσχερή καταστροφή» της χώρας του «Rocket man».

Ο Βορειοκορεάτης Υπουργός Εξωτερικών Ρι έδωσε απάντηση (25/9) σε δραματικό τόνο: «Όλος ο κόσμος πρέπει να θυμάται ξεκάθαρα ότι οι ΗΠΑ κήρυξαν τον πόλεμο στη χώρα μας». Και πρόσθεσε επομένως: «θα έχουμε κάθε δικαίωμα να κάνουμε αντίμετρα, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος να καταρρίψουμε στρατιωτικά βομβαρδιστικά αεροπλάνα των Ηνωμένων Πολιτειών ακόμα και όταν δεν βρίσκονται εντός των συνόρων του εναέριου χώρου της χώρας μας».

Ο Λευκός Οίκος απάντησε αμέσως, δια της εκπροσώπου τύπου Sarah Sanders: «Δεν δηλώσαμε πόλεμο στη Βόρεια Κορέα. Και ειλικρινά, η πρόταση είναι παράλογη.» Και όντως ήταν παράλογη η δήλωση Ρι, καθώς η προεδρική απειλή ήταν υπό αίρεση: «εάν αναγκασθούν [οι ΗΠΑ] να υπερασπιστούν τον εαυτό τους ή τους συμμάχους τους». Πρόκειται σαφώς για το γνωστό ως «casus belli». Απειλή πολέμου δηλαδή, αλλά όχι κήρυξη πολέμου.

Φαίνεται, όμως, ότι, μαζί με τους Βορειοκορεάτες, δεν κατάλαβαν και πολλοί άλλοι. Η Deutsche Welle π.χ. έβαλε τίτλο: «Η Βόρεια Κορέα κατηγορεί τον Donald Trump για "κήρυξη πολέμου"» και ανάλογο αντι-Trump περιεχόμενο. Και κάπου προς το τέλος του μακρού δημοσιεύματος, αναφέρει ουδέτερα την ως άνω αμερικανική απάντηση.

Το καλά υπολογισμένο stress test, λοιπόν, αποδεικνύει διπλό ζήτημα παράνοιας. Είναι παράνοια η βορειοκορεατική απάντηση, αλλά και η στάση διαφόρων τρίτων. Είτε αμήχανων, είτε επιτήδειων. Έτσι ακριβώς, με δισταγμούς δεκαετιών, και αντίστοιχες αθλιότητες, φθάσαμε στο σημερινό χάος.

Αυτό που έχει αλλάξει τώρα, είναι επίσης δισκελές. Η Αμερική, αφ’ ενός, δείχνει όχι μόνον αποφασισμένη αλλά και ικανή να δώσει δημιουργικές λύσεις. Αρκετά με τις «λύσεις» της διπλωματίας. Εις τα υπ’ όψιν: Η ανάλυση του υπογράφοντος «Η λεωφόρος Trump για την παγκόσμια συγκατάβαση», με το σχετικό «make business, not war», εστάλησαν στον Λευκό Οίκο. Και το απαντητικό email (25/9) δεν θα το έλεγε κανείς εντελώς αδιάφορο: «Εξετάζουμε προσεκτικά το μήνυμά σας».

Αφ’ ετέρου, έχει σαφώς αλλάξει και η στάση της Κίνας. Όχι μόνον συμμετέχει πρόθυμα στις κυρώσεις, αλλά και φιλοξένησε (χθες 30/9) τον Αμερικανό Υπουργό Εξωτερικών Rex Tillerson δηλούντα αινιγματικώς: «Έχουμε μερικά απευθείας κανάλια στην Πιονγιάνγκ. Μπορούμε να τους μιλήσουμε. Μιλάμε μαζί τους. Απευθείας, μέσω των δικών μας καναλιών.»

Προβάλλει αβίαστα το κρίσιμο ερώτημα: Γιατί όχι και η Βόρεια Κορέα στον «δρόμο» της Κίνας; Σε θετική απάντηση, ίσως, ποντάρει η ανακοινωθείσα 12ήμερη επίσκεψη του Προέδρου Trump στην Άπω Ανατολή: Σεούλ, Τόκιο, Πεκίνο, Μανίλα, Ανόϊ. Από 3 έως 14 Νοεμβρίου, περιλαμβανομένης της επετείου της εκλογικής του νίκης.

Συνεπώς: σε περίπτωση αρνητικής απάντησης της «δυναστείας», μήπως να αναμένουμε …Βρούτο;

«Elementary Watson».

Κόρινθος 1 Οκτωβρίου 2017

Κώστας Τζαναβάρας