«Ο μαχητικός ;»

«Ο μαχητικός ;»

Ήταν μία κομψή και δυναμικά ευφυής Κυρία. Σε κοίταζε μέσα από τα χαρακτηριστικά γυαλιά της και καταλάβαινες ότι τα είχε «μετρήσει» όλα. Αμέσως.

«Ποιος σε γνώρισε, Γιώτα μου, και δεν ένοιωσε την ο­μορφιά και τη λουλουδένια τρυφερότητα της ψυχής σου;» πρόφερε στον επικήδειό της, με σεβασμό και αγάπη, ο καθηγητής Πανεπιστημιου Αλέκος Κωστάρας.

Γνώρισα την Γιώτα Παπαγιαν­νοπούλου-Κωστάρα ένα ηλιόλουστο μεσημεράκι, πριν κάπου δύο χρόνια. Πηγαίναμε για την τακτική βδομαδιάτικη συνάντηση. Και κάπου στην Περιάνδρου την χαιρέτησε ο Βαγγέλης Κόκκινος. Όταν με σύστησε δεν είχε προλάβει να προφέρει καν το όνομα της, και η έμπειρη δασκάλα είχε προλάβει να «φορέσει» το θεόγλυκο χαμογελό της, αλλά και να κάνει την ρητορική ερώτηση του τίτλου.

Και προ μηνών, στην τιμητική εκδήλωση για τον αγαπητό αδερφό της και δάσκαλο-μάεστρο μας, τον Αλέκο Παπαγιαννόπουλο, με τον ίδιο αυθορμητισμό, τον γεμάτο αυτοπεποίθηση, δεν δίστασε να μου τον «καρφώσει». Ετοίμαζα το άρθρο-αφιέρωμα για την ΦΩΝΗ μας, και μου έδωσε την πληροφορία : «8 χρόνων είχε χορωδία γειτονιάς στο Βέλο».

Η αξιολάτρευτη Κορινθία εξέφρασε μονολεκτικά ένα ευρύ κοινό που με τιμά με την προσοχή του. Ένα κοινό που εμφανώς παρακολουθεί με ανάμεικτα συναισθήματα την αρθρογραφία μου στην Εθνική μας Έπαλξη. Ανάμεικτα γιατί η ελπίδα ανακατεύεται με απορία για το «μα πώς είναι δυνατόν ;».

Γι’ αυτό και έχω αραιώσει την αρθρογραφία. Είναι η ώρα να μιλήσουν τα αποτελέσματα και μόνον.

Σήμερα Δευτέρα 18 Μαΐου 2015 θα περιορισθώ σε μία θεωρητική απάντηση στις εύλογες απορίες. Και είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και επίκαιρο το ερώτημα που επανέφερε σε άρθρο της η εκ Φενεού συγγραφέας κ. Ντίνα Βλάχου.

Είχε ρωτήσει, προ δεκαετιών, «Κύριε Καθηγητά, είναι η παγκοσμιοποίηση μια σούπα που μέσα βράζει ένας καρχαρίας και μια σαρδέλα;». Τώρα πιά την ερώτηση που δεν απάντησε ο τότε ερωτηθείς, μπορούμε να την δούμε με άλλο μάτι.

Και, εγκαταλείποντας τα επιτρεπόμενα «εν ποιητική αδεία», να πούμε ότι επρόκειτο εξ αρχής για εκατομμύρια καρχαρίες και δισεκατομμύρια σαρδελίτσες.

Από τότε :

Πρώτον, απεδείχθη ότι οι σαρδελίτσες συνεχώς ελαττώνονταν. Όχι τόσο σε αριθμό, όσο σε ψαχνό. Έτσι, οι όλο και πιο αδηφάγοι καρχαρίες δεν χορταίνουν σαρδελίτσες.

Δεύτερον, απεδείχθη ότι κάποιοι καρχαρίες – πέραν του Ατλαντικού – δεν είχαν και κανένα ηθικό πρόβλημα να «ρίξουν» άλλους καρχαρίες. Παραβιάζοντας ασύστολα τους κανόνες της ίδιας της παγκοσμιοποίησης. Κάπως έτσι το αλληλοφάγωμα καρχαριών καλά κρατεί και διαμορφώνει χαοτικό περιβάλλον.

Τρίτον, απεδείχθη ότι πολλές σαρδελίτσες όχι μόνον αντιστέκονταν στην ισοπεδωτική επίθεση, αλλά άρχιζαν να κάνουν και βάσιμες σκέψεις αντεπίθεσης και νίκης.

Κάπως έτσι, τέταρτον, απεκαλύφθη ότι κάπου εκεί κολυμπούν και δελφίνια. Τα οποία δελφίνια έχουν την ικανότητα να νικούν κατά κράτος τον καρχαρία. Όπως συμβαίνει και στην θάλασσα. Και δρουν οργανωμένα, σαν ομάδα, χωρίς να χρειάζονται καταστατικά, διαδικασίες, τίτλους, εκλογές, καρέκλες και τα συναφή γνωστά από τον κόσμο των καρχαριών.

Κάπου εκεί βρισκόμαστε. Ψάχνουμε τρόπο ώστε, την ώρα της βέβαιης ήττας του, να μην καταστρέψει ο καρχαρίας τον πλανήτη

Την αγάπη μου.

Κόρινθος 18.5.15

Κώστας Τζαναβάρας