Grexit : Αμήν και πότε !!!

Άρθρο στη ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ

Grexit είναι μία σχετικά καινούργια λέξη στη ζωή μας. Προέκυψε από την αγγλική λέξη exit (έξοδος) με την προσθήκη των δύο πρώτων γραμμάτων της αγγλικής ονομασίας της χώρας μας. Και καθιερώθηκε να σημαίνει την αποχώρηση της χώρας μας από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είτε οικιοθελή αποχώρηση, είτε μετά από εξαναγκασμό. Χωρίς την συγκατάθεσή μας δεν γίνεται.

Η ενορχηστρωμένη προπαγάνδα έχει κατασκευάσει – κατά τα ειωθότα – την εξής «αλήθεια» : αλλίμονό μας άμα φύγουμε από το ευρώ. Για κάποιους ξεχασμένους [;] λόγους και πρέπει να είμαστε μέσα και δεν μπορούμε να φύγουμε. Κάπως έτσι δεν είναι εύκολο να προβλέψει κανείς που θα καταλήξουμε όντας μέσα. Δεν είναι εύκολο ούτε καν να διαπιστωθεί το προφανές : είμαστε μέσα και καταστρεφόμαστε.

Προφανώς αυτό δ-ε-ν σημαίνει αναγκαστικά ότι καταστρεφόμαστε επειδή είμαστε μέσα. Αλλά, εξ ίσου προφανώς, οφείλουμε να θέσουμε εις εαυτούς το ερώτημα : μήπως καταστρεφόμαστε επειδή είμαστε μέσα ; Ακόμη καλύτερα : μήπως καταστρεφόμαστε κ-α-ι επειδή είμαστε μέσα ;

Υπάρχουν, όμως, πολύ σοβαρά εμπόδια για να τολμήσει κανείς να συζητήσει και μόνο την ιδέα να τους πετάξουμε στα μούτρα κάτι σαν «άει σιχτίρ κι εσείς και το ευρώ σας».

Το πρώτο εμπόδιο είναι η πλάνη, οι φρούδες ελπίδες. Νομίζουμε ότι υπάρχουν αποτελεσματικές διορθωτικές κινήσεις. Ότι μια πιο θαρραλέα στάση, μια πιο αποτελεσματική κυβέρνηση, θα αλλάξει την φορά των πραγμάτων. Όλα δείχνουν ότι θα χρειασθεί να αποτύχουν πρώτα όλες οι προσπάθειες διορθώσεων, για να επισθούμε – αν πεισθούμε ! – ότι είναι λάθος όχι η προσπάθεια αλλά ο ίδιος ο στόχος.

Το δεύτερο εμπόδιο, λοιπόν, είναι η «μεγάλη ιδέα» που έχουμε για τον ίδιο τον στόχο. Ο στόχος – ας μην το ξεχνάμε – είναι να γίνουμε «προηγμένοι δυτικοί». Μας θαμπώνουν οι μεγάλοι δρόμοι, τα πολυτελή αυτοκίνητα, τα γεμάτα πορτοφόλια. Μας θαμπώνει η υλική υπεροχή της Δύσης. Αλλά ατυχώς αυτή πηγαίνει μαζί με πνευματική ένδεια αλλά και ηθική κατάπτωση.

Η ίδια προπαγάνδα κρύβει το ότι  ήδη η ίδια η οικονομική ευμάρεια συντηρείται με θνησιγενή μαντζούνια σαν την διαβόητη «ποσοτική χαλάρωση». Εν μία νυκτί, ως εκ θαύματος, από αγρίως αποδοκιμαζόμενη αμερικανική πρακτική έγινε «σημαία» της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Χωρίς κανείς να μας φωτίσει αν κάναμε λάθος πριν ή κάνουμε λάθος τώρα. Χωρίς να ξέρουν και πολλοί ότι το τεράστιο και άλυτο οικονομικό πρόβλημα της Δύσης είναι – τι είναι ; – ο αποπληθωρισμός. Λέει κάτι ;

Το τρίτο μεγάλο εμπόδιο είναι η ανυπαρξία σοβαρής εναλλακτικής λύσης. Το λεγόμενο «λόμπυ της δραχμής» έχει επιχειρήματα σαιξπηρικού επιπέδου : όνειρα θερινής νυκτός. Ερασιτεχνικοί υπολογισμοί, επιτήδειοι χειρισμοί αντί εμπεριστατωμένων σχεδιασμών, τετριμμένες ιδέες. Όλοι αυτοί χαντακώνουν την Grexit στο επίπεδό τους.

Αντί απαντήσεων, για την ώρα, θα μεταφέρω στους αγαπητούς αναγνώστες της ΦΩΝΗΣ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ» τρεις μεγάλες κουβέντες απλών ανθρώπων του χωριού. Η κυρά-Κούλα – Θεός να την συγχωρά – προειδοποιούσε σοφά : «Στραβά πηγαίνεις κάβουρα, θα δω την καταντιά σου». Με τον τόνο στην κρίσιμη λέξη στην λήγουσα και με νόημα.

Ο μπαρμπα Χρήστος, λέει ακόμα στο καφενείο μας : «Όταν πίνεις βερεσέ, μεθάς δύο φορές. Μία που πίνεις και μία που έρχεται ο λογαριασμός».

Και ο μπαρμπα Γιάννης, παλιός μετανάστης στη Γερμανία, λίγους μήνες πριν γίνει μακαρίτης, είπε σταθερά μπροστά στην ερασιτεχνική μου κάμερα : «Δεν θα γίνουμε Γερμανοί. Θα ξαναγίνουμε Έλληνες».

Κόρινθος 9 Φεβρουαρίου 2015

Κώστας Τζαναβάρας

Η αποτυχία Σαμαρά υπό το φως των Εκθέσεων Προβόπουλου

Παραδοσιακά, οι ετήσιες «Εκθέσεις» του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος περιλαμβάνουν υψηλού τεχνοκρατικού επιπέδου διαπιστώσεις, κρίσεις και υποδείξεις. Ταυτόχρονα, όμως, είναι εμφανείς οι τυχόν αναγκαίες υπεκφυγές, ή ακόμη και οι εκκωφαντικές παραλείψεις. Εμφανείς στους ενδιαφερόμενους προσεκτικούς αναγνώστες – εννοείται.

Η «Έκθεση για το 2011» (Μάρτ.’12) αξιοποιούσε το προνόμιο του κ. Προβόπουλου να μπορεί να μιλήσει «έξω από τα δόντια». Είχε πολιτικό προϊστάμενο τον προκάτοχό του κ.Παπαδήμο. Και, εν όψει κρίσιμων βουλευτικών εκλογών, μίλησε καυστικά για «ολιγωρίες και παρελκυστική τακτική που πολλαπλασίασαν το κόστος της προσαρμογής» (σελ.19).

Είχε και σαφείς αναφορές σε «Στρατηγική που θα πηγαίνει πέρα από το Μνημόνιο» (σελ.23), μιλώντας για «Βιώσιμη ανάπτυξη». Και έθεσε ξεκάθαρα τρία «Προαπαιτούμενα της ανάπτυξης» (σελ.24). Αυτά ακριβώς χρειάζεται να εξετάσουμε αν και πόσο ικανοποιήθηκαν έκτοτε. Έτσι θα διαμορφώσουμε εδραία άποψη στο εξής πολιτικά κρίσιμο ερώτημα : Η πολιτική Σαμαρά οδηγούσε σε βιώσιμη ανάπτυξη ή απλώς εξαντλήθηκε σε μία πρόσκαιρη αναλαμπή ;

Την επόμενη χρονιά (Ιαν.’13) η «Έκθεση για το 2012» απέπνεε απόγνωση. Φυσικά, διπλωματικά διατυπωμένη. Ο τυχόν ενδιαφερόμενος, ας ρίξει μια ματιά στο άρθρο μου «Τα περιθώρια εφησυχασμού» στην ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ (7.3.13).

Η «Έκθεση για το 2013» (Ιαν.’14) έκρυβε – όσο γινόταν – την αλήθεια, αλλά ταυτόχρονα την αποκάλυπτε στους προσεκτικούς. Ο Διοικητής της Τ.τ.Ε. απέφυγε την ευθεία και τεκμηριωμένη σύγκριση με τις «προϋποθέσεις», που είχε διατυπώσει σαφώς προ διετίας. Αν είχαν όντως πάει κατ’ ευχήν τα πράγματα, το λογικό θα ήταν ακριβώς αυτό : θα επαναλάμβανε τις «προϋποθέσεις» και θα παρέθετε αντίστοιχες αποδείξεις με αριθμητικά στοιχεία.

Ας δούμε ακριβώς αυτή την αποκαρδιωτική σύγκριση, ώστε να κρίνουμε γιατί δεν το έκανε.

Ας σημειωθεί ότι η φετεινή Έκθεση δεν έχει εκδοθεί, αν και τα δύο τελευταία χρόνια είχε αρχίσει να δημιουργείται παράδοση εκδόσεως στις 20 Ιανουαρίου.

Η πρώτη προϋπόθεση ανάπτυξης :  «Η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης και η άρση της αβεβαιότητας.»

Τραπεζικές καταθέσεις. Μετά την τεράστια εκροή 111 δις (39% !) από το Σεπτ.2009 (σελ.139), είναι καθηλωμένες από το Δεκ.’11 μέχρι και τον Νοε.’14 («Στατιστικό δελτίο οικονομικής συγκυρίας Δεκ.’14» της Τ.τ.Ε., σελ.96) στα επίπεδα των 192 δις. Τον Ιαν. του ’12 διατυπώνονταν (σελ.27) ελπίδες επαναφοράς 10-15 δις …

Επενδύσεις – ποιες επενδύσεις ; Χρειαζόμαστε νούμερα ;

Γενικός Δείκτης ΧΑΑ. Η τελευταία Έκθεση πανηγύριζε την ανοδική πορεία (σελ.19) κάνοντας λόγο για «βελτίωση της εμπιστοσύνης στις προοπτικές (κ.λ.π. κ.λ.π.)». Τώρα με το μακροβούτι ;

Τρεις βασικοί μετρήσιμοι δείκτες της εμπιστοσύνης που δυστυχώς ήταν και είναι για κλάματα. Τι αντίθετο υπάρχει, ικανό να αντιστρέψει αυτή την εικόνα ;

[Σημείωση : Στο video «Και τώρα ΓΔ τετραψήφιος» είχα θέσει ως όριο των in the box προσπαθειών το 1.400-1.410. Ήταν πρωί της 27.12.12 και ο ΓΔ θα ξεκινούσε από το 896.88. Μετά από κάπου 15 μήνες (19.3.14) έφθασε μέχρι το 1379.14 και …]

Η δεύτερη προϋπόθεση : «Η δημιουργία περιβάλλοντος που θα ευνοεί την επιχειρηματική πρωτοβουλία.»

Χρηματοδοτικό περιβάλλον : «ανεπάρκεια χρηματοδοτικών πόρων» (σελ.24).

Φορολογικό περιβάλλον : «δεν έχει επιτευχθεί αξιόλογη πρόοδος στην αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής (…) επιβάλλονται κατά καιρούς αυξήσεις φόρων και επιπλέον φορολογικές ρυθμίσεις οι οποίες επιβαρύνουν κατά κανόνα τους ήδη συνεπείς φορολογούμενους» (σελ.21).

Πρότυπο ανάπτυξης : «όπως επανειλημμένα έχει τονίσει η Τράπεζα της Ελλάδος». Παρακάτω : «Ενώ το παλιό πρότυπο ανάπτυξης απαξιώνεται βίαια και γοργά, η ανάδειξη του νέου καθυστερεί» (σελ/25).

Αντέγραψα αποσπάσματα από την περυσινή Έκθεση.

Ιδιωτικοποιήσεις : οι προσδοκίες εσόδων τον Μάρτη του ’12 (σελ.27) ήταν 19 δις «έως το 2015» …

 

Η τρίτη προϋπόθεση : «Η μεταφορά πόρων από το μη παραγωγικό δημόσιο τομέα προς την παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών στον ιδιωτικό τομέα και – γενικότερα από τον τομέα των μη διεθνώς εμπορεύσιμων αγαθών και υπηρεσιών προς τον τομέα των διεθνώς εμπορεύσιμων.»

Αν υπήρχε ένα αντίστοιχο αριθμητικό στοιχείο, έστω και ελάχιστα θετικό και ενθαρρυντικό, θα είχε γίνει «σημαία». «Η αναδιάρθρωση της οικονομίας προς την κατεύθυνση της παραγωγής διεθνώς εμπορεύσιμων αγαθών έχει ξεκινήσει, όμως παραμένει ασθενής, καθώς συντελείται μέσα σε περιβάλλον ύφεσης και αβεβαιότητας» (σελ.25).

Αντίθετα, μάλιστα, οι ιδιωτικές τράπεζες απέκτησαν δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία. Απερρόφησαν τεράστιους πόρους δεκάδων δις στην ανακεφαλαιοποίηση, διασώθηκαν όπως διασώθηκαν οι ίδιες και οι μηχανισμοί τους, αλλά ελάχιστα δάνεια κατευθύνθηκαν στην ιδιωτική οικονομία.

Διά ταύτα

Για το αν φταίνε πρόσωπα ή αν φταίει ο στόχος, το συζητάμε. Αλλά – για όσους συντάσσονται με την λογική της γνωστής «δημοσιονομικής προσαρμογής» – το συμπέρασμα είναι αβίαστο : βιώσιμη ανάπτυξη δεν ξεκίνησε ποτέ μέχρι τώρα.

8/2/15

Κώστας Τζαναβάρας

σύμβουλος μηχανικός - συγγραφέας

ελεύθερος σκοπευτής πολιτικός

ktz1958@gmail.com

Η νοοτροπία Σαμαρά ως εθνικός κίνδυνος

 

Η γνωστή πρόσφατη δήλωση (30.1.15) «οι εξελίξεις σύντομα θα μας δικαιώσουν» είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα νοοτροπίας. Οποιοσδήποτε συνετός θα πρόσθετε κάτι σαν «αν και δεν το εύχομαι». Όλα δείχνουν, όμως, ότι ο Α.Σ. όχι μόνο το εύχεται, αλλά είναι ικανός και να βοηθήσει στην σύντομη αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ – μαζί και της χώρας.

Καθώς η συντηρητική παράταξη δεν είναι συνηθισμένο να τα βάζει με τα εθνικά συμφέροντα, καλό είναι να δούμε λίγο την «πολιτεία» του συγκεκριμένου πολιτικάντη.

 

Η πρώτη περίοδος

Σε ηλικία μόλις 26 χρόνων [1977] προικίσθηκε με βουλευτική έδρα στην ιδιαίτερη πατρίδα του Μεσσηνία. Ο Ε.Αβέρωφ, πολιτικός του μέντορας και προστάτης, τον προώθησε ισχυρά. Αλλά, αργότερα, μονολόγησε με νόημα «δεν έχει πλύνει σκάλες».

Ανέλαβε υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Τζαννετάκη και βόλεψε πολλά ζητήματα, ιδίως των καναλαρχών. Παρέδωσε χάος στην κυβέρνηση Ζολώτα.

Ως υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη, διεκρίθη για τις γενναίες παροχές μυστικών κονδυλίων σε δημοσιογράφους. Ακόμη χειρότερα, έδωσε άσχημη τροχιά στο Μακεδονικό. Εξεδιώχθη κλωτσηδόν από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, κατά την διάρκεια σχετικής σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών στο Προεδρικό Μέγαρο. Του χρεώθηκε τελείως ανάγωγη «προσωπική στρατηγική».

Έφτιαξε δικό του κόμμα, καταφέρνοντας να εξευτελίσει μία πολύτιμη λέξη : υπέρβαση. Την μετέφρασε ως ευκαιρία να ρίξει την κυβέρνηση του κόμματός του, και μάλιστα σε σαδιστικό ρυθμό. Έτσι συνέβαλε σημαντικά στην παλινόρθωση του Α.Παπανδρέου, που έφερε στην εξουσία την πιο ξετσίπωτη καμαρίλα που γνώρισε ποτέ ο τόπος. Αυτήν που εξαγρίωσε ακόμη και στενούς πολιτικούς φίλους του «σοσιαλιστή» ηγέτη.

Και βρήκε αργότερα και τρόπο να την στηρίξει την καμαρίλα. Εύσχημο τρόπο, μια και η επιλογή Στεφανόπουλου για την Προεδρία εξασφάλιζε προσχήματα.

Απέτυχε στις εκλογές και απεσύρθη.

 

Η επάνοδος

Αβρόχοις ποσί – ουσιαστικά – επανήλθε το 2004 στο κόμμα που είχε χτυπήσει πισώπλατα. Δεν του ζητήθηκε κάποιου είδους δημόσια απολογία, προφανώς με δικαιολογία το «συμφέρον του κόμματος».

Το 2009 έγινε αρχηγός της ΝΔ, και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τότε έσκιζε το μνημόνιο, που αργότερα αποδεχόταν, υπερηφανευόμενος ότι το εφαρμόζει με επιτυχία.

Το 2012, παρά την τραγική πτώση του ποσοστού της ΝΔ, εξήλθε νικητής των δεύτερων εκλογών, σχηματίζοντας κυβέρνηση σε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ. Έκανε τα πάντα για να εμφανίσει στα ΜΜΕ και το εξωτερικό τις «μεγάλες επιτυχίες στις μεταρρυθμίσεις», αλλά μπορεί και ξεγελά μόνο αφελή θύματα της ενορχηστρωμένης προπαγάνδας.

 

Η σκοπιά της Τράπεζας της Ελλάδος

Οι θέσεις του κεντρικού τραπεζίτη της χώρας καταγράφονται στην «Έκθεση για το 2011». Σε ανύποπτο χρόνο, καθώς εκκρεμούσαν εκλογές. Η βασική θέση ήταν «Η ανάκαμψη και η ανάπτυξη δεν είναι δυνατόν να επισπευσθούν και να στηριχθούν με περιστασιακά μέτρα».

Ειδικότερα αναφέρονταν :

«Προϋποθέσεις της ανάπτυξης είναι :

1.      Η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης και η άρση της αβεβαιότητας.

2.      Η δημιουργία περιβάλλοντος που θα ευνοεί την επιχειρηματική πρωτοβουλία.

3.      Η μεταφορά πόρων από το μη παραγωγικό δημόσιο τομέα προς την παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών στον ιδιωτικό τομέα και – γενικότερα από τον τομέα των μη διεθνώς εμπορεύσιμων αγαθών και υπηρεσιών προς τον τομέα των διεθνώς εμπορεύσιμων.»

Αντ’ αυτών, την επόμενη χρονιά, στην «Έκθεση για το 2012», οι προσδοκίες είχαν σαφώς χαμηλώσει. Το άρθρο μου «Τα περιθώρια εφησυχασμού» στην ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ έκανε τη σύγκριση με το ’11, αποσπώντας την of the record απόλυτη συμφωνία διευθυντικού στελέχους της Τ.τ.Ε.

Έγραφα μεταξύ άλλων : «Πέρυσι οι αναφορές ήσαν αναλυτικές, σαφείς και συγκεκριμένες - ελέγξιμες. Φέτος το περυσινό «ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΤΕΙ ΧΩΡΙΣ ΧΡΟΝΟΤΡΙΒΗ …» θα ήταν τραγικά ειρωνικό να επαναληφθεί.»

Την επόμενη χρονιά αναφορές του κ. Προβόπουλου στην «Έκθεση για το 2013» περιλαμβάνονται στο άρθρο μου «Τι θα γινόταν αν αλλάζαμε εκ βάθρων αντίληψη για το κράτος ;».

Αντέγραψα : «Η επιτυχής υλοποίηση του Προϋπολογισμού το 2014 θα αποτελέσει ισχυρή ένδειξη ότι η δημοσιονομική προσαρμογή είναι διατηρήσιμη και ότι, σε συνδυασμό με την επανεκκίνηση της αναπτυξιακής πορείας της οικονομίας, μπορεί να οδηγήσει στην οριστική έξοδο της χώρας από την κρίση».

Όποιος μπορεί να καταλάβει, καταλαβαίνει.

Ο κατήφορος

Απέναντι στην αμείλικτη πραγματικότητα, η απάντηση Σαμαρά ήταν η εικόνα σοβαροφάνειας και τα υπερφίαλα λόγια επιτυχίας. Μαζί και η συλλήβδην μεταφορά ευθυνών στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ανέλαβε έργο η προπαγάνδα, η αδίστακτη εκμετάλλευση των ΜΜΕ. Χρειαζόταν, κατά τα ναζιστικά πρότυπα, να κατασκευασθούν «αλήθειες». Οι δηλώσεις πιά υπερέβαιναν κάθε όριο ψεύδους.

Ενδεικτικά, στις 31.10.14 ο Α.Σ. ενθουσίαζε τους πανηγυρίζοντες τα 40χρονα της ΟΝΝΕΔ αναγγέλλοντας την οριστική έξοδο από την κρίση. «Βγαίνουμε συντεταγμένα και τίποτε δεν θα μας εμποδίσει και δεν θα αλλάξουμε τον βηματισμό μας, βγαίνουμε με ευημερία, ανταγωνιστικότητα και εξωστρέφεια» ανέφερε επί λέξει.

Ακολούθησε και η κατάπτυστη δήλωση (27.12.14) «Με βολεύουν οι εκλογές». Σε συνδυασμό με τις επίμονες διακηρύξεις του «εκλογές = εθνικός κίνδυνος», το αβίαστο λογικό συμπέρασμα είναι ότι μας είπε : με βολεύει ο εθνικός κίνδυνος.

Όποιος δεν ενοχλείται από την καταφανή αστοχία των παραπάνω δηλώσεων, προφανώς έχει αποδεχθεί ως φυσικό πράγμα το να λέει ένας πρωθυπουργός «ό,τι του κατέβει». Οπότε, ένας απλός αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης, έχει κάθε δικαίωμα να μισο-εύχεται δημοσίως εθνικές περιπέτειες. Pourqois pas ?

 

Επικαιρότητα

Ήδη, η διαπραγμάτευση με τους εταίρους, από μία κυβέρνηση που δεν έχει λάβει καν ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή, και ενώ εκκρεμεί η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, προχωρά σε υψηλό επίπεδο. Και προ ολίγου κλιμακώθηκε επικίνδυνα.

Προφανώς υπάρχει θέμα, προφανώς υπάρχουν σοβαροί λόγοι για να πιάνει στο στόμα του το όνομα της χώρας μας ο πρόεδρος Ομπάμα. Μόνο ένας σαν τον Σαμαρά δίνει προτεραιότητα στις προσωπικές του ελπίδες για σύντομη «αριστερή παρένθεση».

Η τύφλωση, που εμπνέει με την στάση του, φθάνει στο σημείο να χλευάζονται ακόμη και εύλογοι διαπραγματευτικοί ελιγμοί. Είναι προς χλευασμόν οι τωρινές διεκδικήσεις, επειδή απλώς είναι χαμηλότερες από αυτές που προηγήθηκαν. Η σύγκριση με τις διεκδικήσεις – αν η τακτική «πεσμένος στα τέσσερα» συνιστά διεκδικητική στάση – της προηγούμενης κυβέρνησης, δεν υπάρχει λόγος να γίνεται.

 

Κάτι ακόμα

Αργά η γρήγορα, η κοινή γνώμη – εντός και εκτός της χώρας μας – θα ασχοληθεί με τις προτάσεις του υπογράφοντος. Η εμβέλεια του διατυπωμένου ως «Κανόνας της περιουσίας» είναι αναμφισβήτητα οικουμενική.  Και σίγουρα «άσσος στο μανίκι» για οποιαδήποτε Ελληνική Κυβέρνηση.

Ο Αντώνης Σαμαράς έχει παραλάβει δημοσίως αντίγραφο της τότε μορφής της πρότασης. Τα σχετικά της ιδιόχειρης παραλαβής καταγράφονται στο άρθρο μου στη ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ «Και τώρα για τί δουλειές θα μιλήσουμε ;», αμέσως μετά την ανάληψη καθηκόντων της κυβέρνησής του. Ήταν προμελέτη που είχε υποβληθεί δημοσίως (μέσω διαδικτύου) στον Διοικητή της Τ.τ.Ε.

Τώρα είναι πιά απολύτως εύγλωττη («δυστυχώς») η απάντηση του κ. Γεωργίου Προβόπουλου.

 

 

Επιφυλασσόμενος για παροχή πρόσθετων στοιχείων, δεν έχω παρά να υπογραμμίσω : «Ο σιωπών δοκεί συναινείν».

 

4/2/15

Κώστας Τζαναβάρας

σύμβουλος μηχανικός - συγγραφέας

ελεύθερος σκοπευτής πολιτικός

ktz1958@gmail.com