Νίκος Καλογερόπουλος, ο Δάσκαλος της Αλήθειας

 

Νίκος Καλογερόπουλος, ο Δάσκαλος της Αλήθειας

Ασυμβίβαστος, αλλά και λάτρης του διαλόγου. Εύπορος, αλλά και επαναστάτης. Κοσμογυρισμένος κοσμοπολίτης, αλλά και λιτοδίαιτος. Φιλόσοφος, αλλά και επιχειρηματίας επιπέδου. Πάνω από όλα, και με ολόκληρη την σημασία του όρου, άνθρωπος.

Σπάνιος, ακόμη και ως «Έλληνας μιάς άλλης εποχής». Τόσο που, με τα σημερινά κριτήρια, δείχνει αντιφατικός. Αυτά τα κριτήρια, καθαρά λαϊκίστικα, αντιπάλεψε σε όλη του την ζωή. Όχι μόνον με το συγγραφικό του έργο και την δράση του ως πολίτης, αλλά και με την ίδια του την ζωή. Με το παράδειγμά του.

Γεννημένος στην Κόρινθο το μακρινό 1924, μεγάλωσε στην Αθήνα μέχρι και τις σπουδές στην ΑΣΟΕΕ. Πριν συνεχίσει τις οικονομικές σπουδές του στην Αγγλία, χρειάσθηκε να αναλώσει 3½ χρόνια μαχόμενος στα βουνά κατά του μετέπειτα κύριου πολιτικού του αντιπάλου : της Αριστεράς, του Μαρξισμού.

Η έμπρακτη συμμετοχή του, στην πλευρά που θεωρεί «συμμοριτοπόλεμο» τον πόλεμο ’46-‘49, δεν τον εμπόδισε όχι μόνον να είναι – κατά το δυνατόν ! – αντικειμενικός αλλά και να δηλώνει «κατ’ ουσίαν αριστερός». Δήλωνε απερίφραστα υποστηρικτής του Κράτους Πρόνοιας, αλλά με άλλα μέσα. Αναγνώριζε – ευρύτερα – «θετικά στοιχεία» σε μία «θρησκεία», την οποία απεκάλυπτε και κατακεραύνωνε με εδραία επιχειρήματα.

Αν ξενίζει το γενναιόφρον ύψος της ενατενίσεως, ας ληφθεί υπ’ όψιν αυτό που δικαίως θεωρούσε «έργο ζωής» του. Η Θεωρία της Ολοκληρώσεως. Περιλαμβάνεται στο πρώτο χρονικά βιβλίο του, καθώς το έγραψε σε ηλικία μόλις 21 ετών. Εξεδόθη σχεδόν 40 χρόνια αργότερα, υπό τον τίτλο «ΣΤΡΟΦΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΕΣ» (1982).

Το εκπληκτικό είναι ότι η αρχική σύλληψη, πλάσμα της νιότης του, ήταν λίγο ακόμη νωρίτερα. Ήταν μόλις 18χρονος, και ήταν και καταμεσίς (1942) η Γερμανική Κατοχή.

Σκόπευε ώστε η θεωρία του να διδάξει τον άνθρωπο όχι τι πρέπει να κάνει αλλά τι κάνει. Αντιγράφω : «Αν ο αναγνώστης δεν είναι από τη φύση του, είτε φανερή είτε κρυμμένη, συνάμα στοχαστής και καλλιτέχνης ή ποιητής, αν δεν ξέρει να νοιώθει τους ακατάλυτους δεσμούς ‘της καρδιάς και του λόγου’, καλό θα ήταν να μην το διαβάσει αυτό το βιβλίο. Για να μην το μολέψει με την αλύγιστη ύλη της μονόπλευρης ‘λογικής’ του.»

«Οι αρχαίοι του πέμπτου αιώνα, από όλες τις ολοκληρωτικές ιδέες είχαν διαλέξει (…) την ιδέα του ανθρώπου που έχει κυριαρχήσει και μπορεί να αφήσει το κορμί του ελεύθερο να ρουφήξει τον αέρα και τον ήλιο της φύσεως και να αναπτυχθεί αρμονικά και γαλήνια, ανεπηρέαστο από το φόβο της αντιξοότητας και την ανάγκη του αγώνα για επικράτηση.»

«Πολλοί λένε ότι η σημερινή κακοδαιμονία οφείλεται στην έλλειψη της θρησκευτικής πίστεως. Όμως είναι ελάχιστοι αυτοί που ξέρουν να θέτουν το ερώτημα : γιατί έλειψε η θρησκευτική πίστη ; Κι είναι ακόμα πιο λίγοι αυτοί πού ‘χουν την τόλμη να απαντήσουν και το πνευματικό σφρίγος να πάρουν θέση σαν σκαπανείς κι όχι σαν αρνητές.»

«Το μοιραίο ανθρώπινο Λάθος δεν είναι άλλο παρά ο εντοπισμός της προσοχής σε μία μερίδα, μεμονωμένη και χωριστή, του Όλου.» Η πεμπτουσία των φιλοσοφικών του αναζητήσεων, όπως μου είπε.

Ως θαυμαστής του Kant, ασπαζόταν την άποψη «Μπορούμε να καταλάβουμε έναν φιλόσοφο καλύτερα από ό,τι κατάλαβε ο ίδιος τον εαυτό του». Είχε επίσης ψηλά στις αναφορές του τον ισχυρισμό του Leibnitz «Όλες οι φιλοσοφίες είναι σωστές σε αυτό που βεβαιώνουν και λάθος σε αυτό που παραλείπουν».

Αυτά τα δύο, σε συνδυασμό, τον οδήγησαν στην ασύλληπτα φιλόδοξη απόπειρα να διατυπώσει μία «Γενική Θεωρία της Φιλοσοφίας», του «υπεροικοδομήματος των επιστημών». Μία θεωρία που θα συμπύκνωνε τους στοχασμούς όλων των μεγάλων μυαλών του πλανήτη ανά τους αιώνες.

Σίγουρα δεν είναι εύκολο, ιδίως στις μέρες μας, να εκτιμηθεί η δυνητική σημασία ενός τέτοιου επιτεύγματος. Δεν είναι και τόσο δημοφιλές ούτε καν το ότι «Η εκάστοτε φιλοσοφική ενατένιση, στη μονομέρειά της ή στη γενικότητά της, καθορίζει την κοίτη που ακολουθεί ο ρους της Ιστορίας των ανθρώπων, είτε αυτοί το ξέρουν είτε όχι.» (2007).

Είναι μάλιστα τόσο μεγάλο το ίδιο το ύψος του τολμήματος, ώστε καθίσταται εξαιρετικά δυσχερής ακόμη και η επί της ουσίας εξέταση και αξιολόγηση της θεωρίας του. Απαιτείται απαραιτήτως, εκτός των άλλων, η λεγόμενη «υγιής δυσπιστία». Είναι χαρακτηριστικό αυτό που συνέβη όταν ταχυδρόμησε σε πανεπιστημιακούς κύκλους την σχετική πρότασή του  ‘La Totalisme ou la volonte du boneur”. Γάλλοι και Ελβετοί καθηγητές του το επέστρεψαν χωρίς να το διαβάσουν, με την διευκρίνιση «a priori dεν πιστεύουν ότι είναι δυνατή μία Γενική Θεωρία της Φιλοσοφίας».

Κάπως έτσι, είναι ακόμη πιο δύσκολο στις μέρες μας να γίνει μία σημαντική διάκριση : είναι άλλο η επί της ουσίας αξιολόγηση της θεωρίας του και άλλο το τι σημαίνει το ίδιο το ύψος του τολμήματος. Είναι, όμως,  αβίαστα προφανές στους νοήμονες ότι το δεύτερο τον κατατάσσει αυτοδικαίως σε επίπεδο Οικουμενικό. Το μόνο που ευλόγως χρειάζεται να συνεκτιμήσει κανείς είναι το ανάστημα του ανδρός.

Η αυγή της δεκαετίας του ’50 τον βρήκε ανερχόμενο στέλεχος σε Υπηρεσία Μετανάστευσης του ΟΗΕ, αρχικά στην Γερμανία και μετά στην Γενεύη της Ελβετίας. Εγκατεστημένος πια μονίμως στην δεύτερη πατρίδα του, είχε την ευκαιρία να αναπτύξει τις οργανωτικές του δεξιότητες αλλά και να ταξιδεύσει ανά τον κόσμο. Το ίδιο, αργότερα, μετά την συνταξιοδότησή του, και ως επιχειρηματίας αξιώσεων. Ενδιάμεσα φοίτησε στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Γενεύης, λαμβάνοντας μάλιστα και διδακτορικό στην Γνωσιολογία.

Συνήθιζε να απαγγέλλει – προσαρμοσμένον – τον Ομηρικό στίχο «Πολλών ανθρώπων ίδον άστεα και νόον έγνων». Άλλωστε, εκτός από τα ταξίδια, είχε και την συναναστροφή με επιφανείς Έλληνες της διασποράς. Υπήρξε, μεταξύ άλλων, επιστήθιος φίλος του Γιάννη Λάτση. Πριν, μάλιστα, αυτός πεισθεί να μεταφέρει την έδρα των επιχειρήσεών του στην Γενεύη.

Ως θερμός πατριώτης, δεν μπορούσε να αποφύγει τις συγκρίσεις. Δεν μπορούσε να μείνει απαθής απέναντι στα τεκταινόμενα στην μεταπολιτευτική Ελλάδα. Και δεν είχε καμία προκατάληψη απέναντι στις οικονομικές επιτυχίες της επταετίας. Άλλωστε πάντα διαχώριζε σαφώς το ΤΙ από το ΠΟΙΟΣ.

Υπεδείκνυε κατ’ επανάληψιν και επί δεκαετίες την διακοπή του «ελληνικού οικονομικού θαύματος 1955-1974». Μέχρι τις τελευταίες μέρες της ζωής του τόνιζε την απότομη ανακοπή των επενδύσεων με την δημοφιλή πολιτική «κατά του ντόπιου και ξένου μεγάλου κεφαλαίου». Την δολοφονία της Ελλάδας.

Θα συμπλήρωνα, ως διευκρίνιση, ότι το να περάσει μία βιομηχανία στα χέρια των εργαζομένων έχει μία κάποια λογική. Το κλείσιμο της βιομηχανίας, άμεσο ή τελικό, δεν έχει.

Αξίζει να παρακολουθήσουμε, παράλληλα με τις δραματικές εξελίξεις, το συγγραφικό του έργο. Συνδύαζε μοναδικά την επιστημονική του συγκρότηση, την ευρυμάθειά του, την ευρεία εμπειρία του, την πολιτική οξυδέρκειά του, την διορατικότητά του. Το νοιάξιμό του για την Πατρίδα.

Η αρχή ήταν το βιβλίο «ΝΕΟΙ ΣΩΚΡΑΤΙΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ» (1981). Ένα βιβλίο εντελώς διαφορετικό από τα υπόλοιπα βιβλία του, αλλιώτικο από τα αναρίθμητα άρθρα του. Ουσιώδες και εμπνευσμένο, και ταυτόχρονα γλαφυρό, εξέθετε – εμμέσως πλην σαφώς – την προσωπικότητά του. Ο «Σωκράτης» του ήταν ο ίδιος. «Ένας άνθρωπος που λίγοι τον γνώρισαν όσο ζούσε, αλλά που ήταν ο πιο καλός, κι ο πιο φρόνιμος, κι ο πιο δίκαιος απ’ όσους είχα γνωρίσει». Κάποιος που ήξερε να συνδυάζει «την ασχολία με την σχόλη».

Με συγκλόνισε η προ διετίας ιδιόχειρη αφιέρωσή του «Στον αγαπητό φίλο … με την βεβαιότητα ότι περισσότερο από κάθε άλλον θα καταλάβει το περιεχόμενο, ίσως καλύτερα από τον γράψαντα». Είναι ακριβώς η ρητή εντολή του να μιλήσω «με το χέρι στην καρδιά» και «έξω από τα δόντια». Έχω όχι μόνον το δικαίωμα αλλά – κυρίως – το χρέος να μιλήσω για το πολύχρονο μαρτύριό του. Άλλωστε, όπως γράφει ο πρώτος ιστορικός της ανθρωπότητας, ο Ηρόδοτος, «Από όλες τις δυστυχίες του ανθρώπου η πιο πικρή είναι να είσαι σοφός και να μην έχεις καμιά επιρροή».

Ως «Σωκράτης», λοιπόν, εκθέτει και αναπτύσσει τις σκέψεις του για το ίσως βασικό πρόβλημα της ανθρωπότητας, την  «σύγκριση του ιδεατού με το πραγματικό». Τις απογοητευτικές «σκέψεις για το πώς θα ήθελες να είναι τα πράγματα και για το πώς είναι.»

Διατυπώνει με απλά λόγια και τον εθνικής σημασίας μύχιο πόθο του : «Πρέπει κάποτε ο ρωμηός να βρει την ταυτότητά του σε αυτό που ονειρεύεται να δημιουργήσει και όχι σε αυτό που θυμάται από το παρελθόν ή του δίνουν έτοιμο  οι άλλοι».

Στο «Ο μαρξιστικός μύθος» (1984) αντιμάχεται με σθένος την μαρξιστική ιδεολογία, όχι όμως στο τότε δημοφιλές επίπεδο των αποκαλύψεων περί του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Στοιχειοθετεί ότι πρόκειται στην ουσία για θρησκεία. Και αποδεικνύει ότι είναι ευθέως αντίθετη με την ανθρώπινη φύση.

Εντοπίζει και τον ιδιαίτερο κίνδυνο ειδικά για την χώρα μας. Υποδεικνύει τα χονδροειδή λάθη πολιτικών όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Αντιλαμβάνεται σαφώς τις συνέπειες της καταδιώξεως των Ελλήνων μεγαλοεπιχειρηματιών, αρχής γενομένης από τους Ανδρεάδη και Νιάρχο.

Εκεί ακριβώς στηρίζει την ιστορική πρόβλεψη «Η οικονομική καταστροφή της Ελλάδας είναι τόσον τελεσίδικη όσον η Μικρασιατική Καταστροφή» (1984).

Στηλιτεύει την «ιδιόρρυθμη ελληνική κατάσταση», την «έλλειψι βαθύτερης Παιδείας και πνευματικής αναπτύξεως», την «χωρίς πνευματικά ερείσματα νεοπλουτική κοινωνία». Διαπιστώνει για τους πολιτικούς μας ότι «όχι μόνο δεν έχουν οι ίδιοι διευθύνει ή δημιουργήσει μίαν επιχείρισιν» αλλά και κανείς τους «δεν έχει την παραμικρήν ιδέα για το πώς σκέπτεται ο επιχειρηματίας, για το πώς δημιουργείται ο πλούτος, για το πώς προσελκύονται οι επενδυταί».

Καταλήγει : «Ο πολιτικός που έχει λείψει από τον τόπο μας, είναι αυτός που συγκεντρώνει στο πρόσωπό του τους πόθους, τις δυνατότητες και τα όνειρα του έθνους. Αυτός που εκφράζει τη γενική εθνική θέληση και όχι αυτός που μιμείται τη μόδα της εκάστοτε ευρωπαϊκής ή παγκόσμιας στιγμής. Αυτός που αφού τη νοιώσει την εθνική θέληση θα ‘ναι σε θέση με την πανταχού ζωντανή παρουσία του να εμπνεύσει και να καθοδηγήσει τον δεδομένο λαό και όχι να γίνει ουραγός και άκριτος μίμος.»

Προφανώς ο «μαρξιστικός μύθος» αφορούσε και μπόλικους ορκισμένους πολέμιους του Μαρξισμού.

Με το «Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΜΕΣΟΝ ΒΙΑΣΜΟΥ ΤΩΝ ΛΑΩΝ» (1984) επιχειρεί την πρώτη προσπάθεια να αποκαλύψει τις μεθοδεύσεις. «Εκθέτει και αναλύει τις διάφορες μεθόδους διαστρεβλώσεως της σκέψεως». «Η προπαγάνδα κατασκευάζει αλήθειες» είναι το μήνυμά του. Ο επιμελής αναγνώστης, απλώς έχει να δει ξεκάθαρα ΠΩΣ η προπαγάνδα κατασκευάζει «αλήθειες». Πόσο καλοστημένο ψέμα μπορεί να είναι και το πιο αληθοφανές και πειστικό σενάριο.

Επισημαίνει παράλληλα : «Η πνευματική απήχησις είναι αδύνατη στην Ελλάδα διότι δεν υπάρχει «ατμόσφαιρα», η οποία να μπορεί να προωθήσει τα ηχητικά κύματα». «Συνήθως, όταν κανείς προωθεί μία νέα ιδέα δεν προωθεί την επιστήμη. Θίγει τους επιστήμονες».

Στη συνέχεια, με το «Ο Ηγέτης κατά τον Μακκιαβέλι» (1989), επιχειρεί την δεύτερη προσπάθεια να αποκαλύψει τις μεθοδεύσεις. Αναδεικνύει – μεταξύ άλλων – την ισχύ της Παπικής διαβολής κατά του αποδεδειγμένα δημοκράτη Ιταλού. Έναν αγωνιστή της δημοκρατίας, που κατά τον Rousseau «Φαίνεται ότι διδάσκει τους ηγεμόνες, αλλά διδάσκει τους λαούς».

Ούτε λίγο, ούτε πολύ, επί μισή χιλιετία ο Νικολό Μακκιαβέλλι δίνει αδίκως το όνομά του στον Μακκιαβελισμό, την στυγνή εξουσία. Για τον Νίκο Καλογερόπουλο, ήταν απλώς ένας άνθρωπος που «Δεν φοβόταν την αλήθεια». Στο ίδιο πνεύμα και ο ίδιος, αποκαλύπτει και παρουσιάζει συστηματικά τα μυστικά της προπαγάνδας και της ηγεσίας.

Τονίζει : «Δεν υπάρχει πράγμα πιο δύσκολο, πιο αμφίβολο για επιτυχία, αλλά και πιο επικίνδυνο, από το να ηγείσαι για εισαγωγή νέων θεσμών. Ο νεωτεριστής έχει δραστήριους εχθρούς αυτούς που είχαν συμφέροντα με τους παλαιούς θεσμούς. Ενώ αυτοί που μπορούν να βρουν συμφέρον με τους νέους, τους υπερασπίζονται με χλιαρότητα.»

Το «Η Πολιτική Σημασία του Βλακός» (1991) «παρέχει ανάλυση των σοφισμάτων και των αιτίων του ανθρωπίνου λάθους». Επαναλαμβάνει και αιτιολογεί διεξοδικά την πρόβλεψη του Ε.Λεμπέση (1941) : «Η έμφυτη τάση του βλακός, που απορρέει από το ένστικτο αυτοσυντηρήσεως, είναι να συσπειρώνεται, λόγω ελλείψεως ατομικότητας και κατά την αρχή της ελαχίστης προσπαθείας, με τους ομοίους του, σε πάσης φύσεως οργανώσεις που καταλήγουν εις πλήρη βλακοκρατία.»

Εκεί ακριβώς βρισκόμαστε. Με ανήμπορους θεατές τους «έξυπνους» …

Το «Ποιοι εδολοφόνησαν την Ελλάδα» (1995) είναι καταπέλτης για «τα τραγικά σφάλματα μιας ομάδος ανθρώπων που απεργάστηκε, βραδέως, ασφαλώς και με περίεργη επιμονή, την Δολοφονία της Ελλάδος στον πολιτικό, οικονομικό, ηθικό και κοινωνικό τομέα».

Υποδεικνύει επακριβώς το έγκλημα : «Πάντοτε ο Έλλην που διέπρεψε στο εξωτερικό δεν ξεχνά την πατρίδα του. Στο παρελθόν γινόταν ‘ευεργέτης’, έχτιζε καλλιμάρμαρα κτίρια και η "Πατρίς ευγνωμονούσα" του έστηνε ανδριάντα. Τώρα, ο Έλλην αυτός, θέλησε να κτίσει εργοστάσια και πλοία, να προσφέρει αφθόνως θέσεις εργασίας στους Έλληνες και ‘η Πατρίς’ τον εξύβρισε και τον εξεδίωξε.»

Συμπεραίνει ότι «Είναι το Σύστημα που έχει αποδειχτεί εκκολαπτική μηχανή που παράγει συνεχώς υπονομευτές της δημοκρατίας, της πολιτικής αρετής, της ευημερίας, της Πατρίδος.»

Στο «Οι Ασθένειες της Δημοκρατίας και η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΙΣ» (1996) επιχειρεί κάτι απολύτως αντιδημοφιλές στη χώρα μας, την βαθυστόχαστη ανάλυση του πολιτικού μας προβλήματος.

Το ερώτημα που γεννάται είναι : «Πώς τα μέλη μιας πολιτικής κοινωνίας μπορούν να ζουν ελεύθερα και να απολαύουν τα αγαθά της ειρήνης και της ευημερίας, αλλά ταυτόχρονα να έχουν αποκλείσει κάθε παρέμβαση των ‘ειδικών βουλήσεων’ της ιδιοτέλειας και της κακότητος» ;

Επιχειρεί να αξιοποιήσει το επιτυχημένο μοντέλο της δεύτερης πατρίδας του, της Ελβετίας. Την συγκατάβαση – πρώτα από όλα. Την συστηματική διακυβέρνηση σε καθεστώς Εθνικής Ενότητας. Την άμεση δημοκρατία των δημοψηφισμάτων ουσίας.

Επρόκειτο, άλλωστε, για αντιδάνειο. Λίγοι γνωρίζουν ότι η Ελβετία αξιοποίησε το πρότυπο της Αρχαίας Σπάρτης, επενδύοντάς το με στοιχεία της Αρχαίας Αθήνας.

Επιχειρεί και μία ακόμη τολμηρή πρόβλεψη : «Η σήψις που επέφερε η ένδεια του πολιτικού κόσμου σαν ‘ολικό κοινωνικό φαινόμενο’ δεν είναι μόνο πολιτική. Είναι πνευματική, ηθική και, γενικώτερα, κοινωνική. Με τα ‘πρότυπα’ που έδωσε ο πολιτικός κόσμος έχει φθάσει στο έσχατο σημείο της καταπτώσεως της παρακμής. Και αυτό ακριβώς το ‘έσχατο σημείο’ είναι ο οιωνός που δίνει το σημείο ότι η ελληνική κοινωνία βρίσκεται στα πρόθυρα μίας Αναγεννήσεως.»

Ας αποτολμήσουμε να μπούμε στην θέση του, όταν η χώρα μας έμπαινε με τυμπανοκρουσίες στην ευρωζώνη το 2001. Και όταν οι ουρανομήκεις ζητοκραυγές πανηγύριζαν την έναρξη των Ολυμπιακών της Αθήνας του 2004.

Η ερώτηση που ετίθετο τότε ήταν «Ποια δολοφονία της Ελλάδας ;». Πώς να εξηγήσει τότε και τι ; Τώρα όλοι ξέρουμε. Για εκείνη την εποχή, όμως, ας στοχαστούμε τι ήταν πιο εξευτελιστικό : να του απευθύνεται ευθέως η ως άνω ερώτηση ή να παραλείπεται ειρωνικώς ;

Η απάντηση ετοιμαζόταν επί χρόνια. Ήταν το corpus magnum του : «Η ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ» (2000). Τρίτομο έργο, μνημειώδες. Επισκόπηση και ανάλυση 1.500 χρόνων ραγδαίων  και κοσμοϊστορικών εξελίξεων στην Ευρώπη. Μεσαίωνας, Αναγέννηση, Φωτισμός, Ρωμαντισμός. Ιδεολογίες, σύγχυση, αίμα.

Το έργο βραβεύτηκε επαξίως το 2002 από την Ακαδημία Αθηνών με Έπαινο. Όπως σημειώνεται ευστόχως στο κείμενο του βραβείου, αναδεικνύει τους παράγοντες που «υπόκεινται» της Ευρωπαϊκής Ιστορίας. «Δεν είναι ο Λόγος που κυβερνά τις πράξεις των ανθρώπων, αλλά οι απωθημένες, άγνωστες στο Λόγο, υποσυνείδητες τάσεις» έγραφε.

Ο ισχυρισμός του «Η ιερή συνείδηση του ‘καθήκοντος’ και της ‘ευθύνης’ είναι πάντοτε, κατά τον Νόμο της Υπερβολής, η μυστική δύναμη που κινεί το μαστίγιο» εξηγεί πολλά ...

Τονίζει ότι «Η αβεβαιότητα για το μέλλον ανατρέπει την αποδεικτική ισχύ οποιουδήποτε φυσικού νόμου». Επισημαίνει έντονα τις «Αντιδράσεις αυτών που επιμένουν στο ‘γνωστό’ και το ‘οικείο’».

Διαχωρίζει τους πρωτοπόρους των μεγάλων αλλαγών σε χρονικά δύο ομάδες. «Τους πρώτους, που προτείνουν το ‘πρωτάκουστο’, ξεχύνεται το πλήθος της προκαταλήψεως να τους κατασπαράξει. Διότι δεν είναι ακόμη προετοιμασμένο στα νέα πρότυπα εμπειρίας. Τους δεύτερους, τους περιμένει ένας λαμπρός φωτοστέφανος δόξης. Αυτοί, έχουν ανασυνδέσει τις ετερόκλητες τάσεις που έχει ήδη γνωρίσει η εποχή και έχουν προβάλει την απλή ενότητα της Συνθέσεως.»

Η «ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΣΚΕΨΗ» (2007) είναι μία ευρεία ανακεφαλαίωση της παγκόσμιας φιλοσοφικής σκέψης, θεματικά ταξινομημένη. Ταυτόχρονα εισάγει διεξοδικά στην πρότασή του για την Γενική Θεωρία της Φιλοσοφίας.

Επισημαίνει χαρακτηριστικά ότι «Η σύγχυση στη φιλοσοφική διανόηση οφείλεται στο ότι οι φιλόσοφοι δεν γνωρίζουν την Φυσική Επιστήμη, και οι φυσικοί επιστήμονες δεν γνωρίζουν φιλοσοφία.»

Στο τελευταίο του βιβλίο [εκτός από τις εμπλουτισμένες επανεκδόσεις της «Προπαγάνδας» (2012) και του «Μακκιαβέλι» (2013)] «Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΕΝΟΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ» (2011) ευλόγως πιά ξεχειλίζει η πίκρα και η οργή του.

Υποδεικνυει σαφώς τον αμερικανικό παράγοντα, τον οποίον χαρακτηρίζει πολιτικά και πολιτισμικά αυτό ακριβώς : «Ο Orson Welles στο φιλμ Citizen Kane προβάλλει τον μεγιστάνα του Τύπου να απαντά με αυτοπεποίθηση στο ερώτημα ‘τι θα σκεφθεί ο λαός;’. ‘Θα σκεφθεί ό,τι του πούμε εμείς να σκεφθεί’».

Υποδεικνυει σαφώς την εγχώρια «έλλειψη πολιτικής αρετής» καθώς «άτομα ή ομάδες ατόμων ενεργούν προς ίδιον μόνον συμφέρον (όπως τα καρκινικά κύτταρα), αδιαφορώντας για το συμφέρον του όλου Οργανισμού».

Τολμώ να πω ότι από το συγγραφικό του έργο απουσιάζει κάτι που προφορικώς ετόνιζε με έμφαση, ο Φθόνος. Το διαχρονικό φυλετικό μας πρόβλημα συζητήσαμε δια μακρών και σε βάθος. Η σχετική μέσω Skype ηλεκτρονική συνδιάλεξή μας μαγνητοσκοπήθηκε με το πρόγραμμα FastStone και μπορεί να αναζητηθεί στο διαδίκτυο (www.dailymotion.com) υπό τον τίτλο «Φθόνος ή άμιλλα ;»

Ο Νίκος Καλογερόπουλος υπήρξε σκαπανεύς της αλήθειας. Και είναι λίγοι αυτοί που τους ενδιαφέρει η αλήθεια. Αλλά, όπως τόνιζε, «Δεν μπορούμε ποτέ να θεραπεύσουμε μίαν ασθένειαν, αν δεν γνωρίζουμε την αιτία της» (2007).

Όσοι ασπαζόμαστε την εκτίμησή του για την επερχόμενη Ελληνική Αναγέννηση, έχουμε στην διάθεσή μας αφ’ ενός το προηγούμενο της Ευρωπαίκής Αναγεννήσεως και αφ΄ ετέρου πολύτιμες ιδέες και δοκιμασμένα εργαλεία. Και η ένθερμη υπόδειξή του ήταν πάντα “Sapere aude” – τόλμα να σκέπτεσαι.

Άξια προσοχής είναι και η πρόβλεψή του «Η φιλοσοφική σκέψις, η μακραίωνη πολιτιστική παράδοση, το συλλογικό υποσυνείδητο με καταβολές σοφίας χιλιάδων ετών φαίνεται ότι παρέχουν τα εχέγγυα ότι η Κίνα μπορεί να καταστεί η πλέον ηθική και ουμανιστική Υπερδύναμις που γνώρισε ποτέ ο κόσμος.» Την τοποθετούσε χρονικά στα «Μέσα 21ου αιώνα».

Έφυγε απογοητευμένος. Δεν επέμενε στην αισιόδοξη πρόβλεψη (1996). Αλλά άφησε πολύτιμη Παρακαταθήκη.

Ειλικρινά αισθάνομαι ότι, αν γινόταν να διάβαζε αυτό το αποχαιρετιστήριο άρθρο, θα το ενέκρινε. Λέξη προς λέξη. Νομίζω, όμως, ότι θα διαφωνούσε στον τίτλο. Πιστεύω ότι θα έβαζε την συνήθη ατάκα μου, για την οποία ουδέποτε κατάφερε να κρύψει εντελώς την βαθειά ικανοποίησή του. «Άμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρονες». Και θα έβαζε ένα ερωτηματικό στο τέλος …

Αντιθέτως, για τον επιλογο δεν πιθανολογώ. Είμαι σίγουρος :

«Ο δάσκαλος που θα σου μάθει την Αλήθεια

Δεν υπάρχει.

Τόσο μικρός και περιορισμένος

Που γεννήθηκε,

Με λόγια πολλά και λέξεις που τρέχουν η μία την άλλη

Καταλογάδην

Μιλάει πολύ, ακατάπαυστα, και γι’ αυτό την Αλήθεια

Δεν προλαβαίνει ο δόλιος να σου την πει.

…..

Τι η Αλήθεια

Είναι μόνο στο άπειρο των σχέσεων

Που μπορεί να αδράξει η ψυχή σου

Με μια ματιά της.»

Κόρινθος 9 Νοεμβρίου 2015

Κώστας Τζαναβάρας

E

Εθνικό Όραμα «Έλληνες ξανά.»

Εθνικό Όραμα «Έλληνες ξανά.»

Εισηγούμαι ριζικές αλλαγές νοοτροπίας και θεσμών, εκ βάθρων επανασχεδιασμό του ελληνικού κράτους. Επανασχεδιασμό όχι πάνω σε ρωμαϊκές αντιλήψεις, όχι με θεμέλιο τον καταναγκασμό. Κράτος ελληνικού ρυθμού, με θεμέλιο την αξιοπρέπεια. Ισχυρό, στις σύγχρονες ανταγωνιστικές συνθήκες.

Έλληνες ξανά, αλλά σε νέα ποιότητα. Όχι φαντάσματα του παρελθόντος. Πρωτοπόροι στον σύγχρονο κόσμο. Πάνω σε δικά μας απάτητα μονοπάτια.

Με άλλα λόγια, λέω να σκεφθούμε καλά τι θα κρατήσουμε και τι θα αλλάξουμε. Και να σχεδιάσουμε προσεκτικά τι θα κάνουμε και πώς.

Όραμα

Ειδικότερα, προτείνω νέο φορολογικό σύστημα και νέο πολίτευμα. Και τα δύο, παγκοσμίως πρωτότυπες ιδέες και συνθέσεις.

Το φορολογικό σύστημα βασίζεται σε επαναστατική ανατροπή στην τρέχουσα θεμελιώδη αντίληψη για την άμεση φορολογία. Είναι απλούστατο, αυτόματο, δίκαιο, αποτελεσματικό και εκ κατασκευής αναπτυξιακό. Ταυτόχρονα εξαλείφονται η φοροδιαφυγή και η φοροαποφυγή.

Το κράτος που προκύπτει έχει πολύ λιγότερα έξοδα. Προδιαγράφω «Λιτό και αποτελεσματικό κράτος, διακριτικό ρυθμιστή της κοινωνικής ευημερίας». Έτσι, οι φόροι μας θα είναι ασύγκριτα λιγότεροι από τώρα.

Ως νέο πολίτευμα, προτείνω ανώτερη μορφή δημοκρατίας, την αριστοδημοκρατία. Εξασφαλίζει ταυτόχρονα δημοκρατία και αξιοκρατία. Βασίζεται στο αριστοδημοκρατικό μοντέλο διοίκησης.

Η δημοκρατία εξασφαλίζεται με την ευρεία διάκριση εξουσιών (Εκτελεστική, Προβουλευτική, Ελεγκτική, Εγκριτική, Τοπική, Δικαστική) και την αμεσότητα στην έκφραση της βουλήσεως της λαϊκής βάσης.

Η αξιοκρατία εξασφαλίζεται με την απόλυτη διάκριση των εκλογικών διαδικασιών κατά επί μέρους εξουσία. Ειδικότερα, και με την άμεση εκλογή εκτελεστικών οργάνων, σε συνδυασμό με την δυνατότητα ανάκλησής τους ανά πάσα στιγμή.

Παρουσίαση

Σκοπεύω να παρουσιάσω την συνολική πρόταση (turn key solution) σε ένα πακέτο 5 + 1 βιβλίων. Θα συγκεντρώνει σε ενιαίο σύνολο τα κατά καιρούς άρθρα.

ΟΔΟΣ ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ – πρωτότυπη ανάλυση των Ομηρικών Επών και δημιουργική αξιοποίησή τους για την βαθύτερη κατανόηση της σοβούσας κρίσης και την εύρεση της εξόδου.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ - γενική ανασκόπηση των βάσεων της σκέψης, και ιδιαίτερα της Ελληνικής. Συγκριτική στοιχειοθέτηση ανατροπών σε θεμελιώδεις αντιλήψεις μας στα πάντα.

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ – στοχευμένη διορθωτική επέμβαση στα θεμέλια του καπιταλιστικού συστήματος (φορολογία, κρατικός παρεμβατισμός, τράπεζες).

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΡΙΣΤΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – νέο πολίτευμα. Νέα αντίληψη για το Κράτος, την πολιτική οργάνωση και τα πολιτικά ήθη. Βάθρο οι Δήμοι και η Αμφικτιονία τους. Πολιτικός διάλογος σε πρωτοποριακή διαδικασία. Πρωτόγνωρη μορφή άμεσης δημοκρατίας.

ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ - ο κόσμος που οραματίζομαι για τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Πώς θα είναι αυτή η κοινωνία, ο προδιαγραφόμενος επιχειρηματικός και ταυτόχρονα εργασιακός παράδεισος. Πώς θα ζούμε χωρίς βαρβάρους και βαρβαρότητες.

+1

Πολιτική πρόταση προγραμματισμού της κολοσσιαίας αλλαγής, με την προτεινόμενη μέθοδο των διαδοχικών κερδοφόρων βημάτων. Προσωπική αναγέννηση, επιχειρηματικές καινοτομίες, κοινωνικές πρωτοβουλίες, «άλλη μπάλα» κόμμα.

Άνοιξη

Προγραμματίζω την συνολική παρουσίαση για την 24^η Μαρτίου 2016. Μέχρι τότε, όπως φαίνεται, μεσολαβεί ένας βαρύς και δύσκολος χειμώνας.

Μέχρι τότε ο καθένας μας έχει να αναμετρηθεί με την αδυσώπητη πραγματικότητα. Χώρια οι ανεκδιήγητοι «πολιτικοί» μας και οι «μεταρρυθμίσεις» τους …

Σε σχέση με την παρούσα πρόταση, ο καθένας μας έχει να σταθμίσει αν τον συμφέρει να την βλέπει σαν μία Δονκιχωτικού ρυθμού προσπάθεια. Αν θα αφιερώσει χρόνο να την μελετήσει. Αν τον συμφέρει να την βλέπει ανταγωνιστικά – υπό οποιαδήποτε μορφή. Αν έχει λογική να συμφωνεί αλλά να μην την προωθεί.

Ειδικά όσοι κατά καιρούς έχουν ενθουσιασθεί και απογοητευθεί, έχουν να αντιπαλέψουν το δέος για το ύψος του πήχη της προσπάθειας. Ο χρόνος βοηθά στην εξοικείωση. Μαζί και η ανάγκη.

Ταυτόχρονα, η αδυσώπητη πραγματικότητα θα κρίνει και την οικουμενική εμβέλεια της ιδέας Human-face capitalism. Η παγκόσμια κρίση ήδη οξύνεται. Είναι όχι μόνον πολυτέλεια αλλά και αφύσικο να αγνοηθεί μία τέτοια λύση. Προφανώς, όχι και αδύνατον. Το μέγεθος, ως γνωστόν, δεν έσωσε τους δεινόσαυρους από τους παγετώνες …

Γαντάκι

Σε κάθε περίπτωση, ως Έλληνες έχουμε κάποιας μορφής πόλεμο. Έχουμε να αντεπιτεθούμε στους ανιστόρητους βάρβαρους που πειρώνται να μας υπαγορεύσουν το μέλλον των παιδιών μας. Ταυτόχρονα, έχουμε να λύσουμε τις διαφορές μας με τους εγχώριους κλώνους τους. Αυτούς που, πολύ περισσότερο από τους έξω, αντιμάχονται την ελληνική λύση. Από χρόνια μάλιστα.

Θα φανεί ξεκάθαρα με ποιανού το μέρος είναι ο χρόνος. Ο αδυσώπητος κριτής πάντων.

Η Ιστορία – όχι μόνον η Ελληνική – είναι κατηγορηματική. Οι πόλεμοι κερδίζονται από αυτούς που προσέρχονται με νέα όπλα, οποιασδήποτε μορφής. Και τα νέα όπλα δεν διεκδικούν διπλώματα ευρεσιτεχνίας, ούτε καταξιώνονται σε διαδρόμους και αμφιθέατρα. Παρουσιάζονται, μια και καλή, στα επινίκια.

E

Απέναντι στην ακρίδα του λαϊκισμού

 

Απέναντι στην ακρίδα του λαϊκισμού

Ο λαϊκισμός είναι κάτι σαν το γραμματόσημο : δεν του κάνει κακό να τον φτύνεις. Ίσα-ίσα, σε κατεβάζει εύκολα στο επίπεδό του. Δεν είναι καθόλου εύκολο να αποφύγει να γίνει λαϊκιστής, ακόμη και ο πιο συνειδητός διώκτης του. Χάνουμε την ουσία, την λογική.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η γνωστή υπόθεση με το περιβόητο Plan B Βαρουφάκη. Πρόκειται για ασύστολο ψάρεμα σε θολά νερά, και απίστευτη σύγχυση και συγκάλυψη ευθυνών μαζί. Να τα βάλουμε σε μία σειρά ;

Πρώτον, προβλήθηκε ότι επρόκειτο για «χακάρισμα» των ΑΦΜ. Λες και το Υπουργείο Οικονομικών χρειάζεται άδεια για να έχει ο,τιδήποτε από τα στοιχεία που το ίδιο χειρίζεται.

Δεύτερον, προβλήθηκε ότι επρόκειτο για σχέδιο Grexit ενώ επρόκειτο για σχέδιο κυκλοφορίας παράλληλου νομίσματος. Χωρίς δηλαδή να φύγουμε από το ευρώ.

Τρίτον, κατακρίθηκε η μυστικότητα στην εκπόνηση του σχεδίου, λες και θα είχε νόημα να εκπονηθεί φανερά.

Τέταρτον, όπως φαίνεται, η ισοπεδωμένη κοινή γνώμη δεν καταλαβαίνει την χρησιμότητα των plan B γενικά. Δεν υπάρχει, όμως, σοβαρή πολιτική χωρίς εναλλακτικό πλάνο.

Είναι χαρακτηριστικό αυτών των αντιλήψεων, μάλιστα, ότι, πριν κάπου δύο χρόνια, ο τότε ΥΠΟΙΚ Γ.Στουρνάρας, είχε κυριολεκτικά γελοιοποιηθεί σε συνέντευξη στο μεγάλο αμερικανικό κανάλι Bloomberg. Η δήλωσή του «Δεν χρειαζόμαστε plan B», διατυπωμένη μάλιστα με χαρακτηριστική άνεση ασυνέτου, είχε αφήσει τους πάντες άναυδους. Κυριολεκτικά «τραβούσαν τα μαλλιά τους» οι δημοσιογράφοι.

Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι το ίδιο γεγονός δ-ε-ν δίνει χρήσιμα συμπεράσματα (στους περισσότερους τουλάχιστον), λόγω προκαταλήψεων για το συγκεκριμένο κανάλι. Αγνοείται δηλαδή το απλό δεδομένο ότι ένα κανάλι που απευθύνεται σε μεγαλοεπενδυτές παγκοσμίως δεν τους ταΐζει κουτόχορτο. Δεν διανοείται να τους πληροφορήσει ανακριβώς.

Κάπως έτσι, σε κλίμα παραλογισμού, η όλη κλωτσοπατινάδα περί το plan B κατάφερε να κρύψει από την κοινή γνώμη το μείζον : Η Ελλάδα βρέθηκε ΧΩΡΙΣ plan B απέναντι στον τελικό ωμό εκβιασμό των – κατά τα άλλα – εταίρων μας. Δεν είχαμε άμυνα στον εκβιασμό για άμεση χρεοκοπία, ενώ κατά τα άλλα κάναμε «σκληρή διαπραγμάτευση». Ανεπάρκεια σε βαθμό κακουργήματος.

Αντί, λοιπόν, να καθίσουμε στο σκαμνί την κυβέρνηση γιατί πήγε ως πρόβατο επί σφαγήν, καθώς δεν είχε κατάλληλο plan B, την κατηγορούμε γιατί είχε ένα άλλο plan B. Χώρια που – επί της ουσίας – επρόκειτο για παρωδία πλάνου.

Ο λαϊκισμός έχει κι άλλο ένα χαρακτηριστικό της ακρίδας : αφού σαρώσει τα πάντα, φεύγει για αλλού. Μέσα στις ημέρες που θα μεσολαβήσουν μέχρι την δημοσίευση αυτού του ταπεινού άρθρου, το θέμα μπορεί να έχει ξεχασθεί. Χωρίς συμπέρασμα.

Το ίδιο έγινε π.χ. με τις περισπούδαστες ενστάσεις του Ε.Βενιζέλου περί αντισυνταγματικότητας του δημοψηφίσματος. Ο λόγος που προέβαλε περί δημοσιονομικού ερωτήματος ΔΕΝ αντέχει σε απλή ανάγνωση του άρθρ.44 παρ. 2 του Συντάγματος. Είναι παντελώς αστήρικτος ισχυρισμός και κανείς δεν ενδιαφέρεται να τον εγκαλέσει για αθλιότητα που δυναμίτισε το πολιτικό κλίμα. Και αυτό το αστήρικτα δυναμιτισμένο κλίμα οδήγησε τον κόσμο στα ΑΤΜ και τελικά στο κλείσιμο των τραπεζών.

Αν – αν ! – όλα αυτά δεν έχουν ουσία, ως δήθεν παρελθοντολογία, αξίζει να δούμε τις εξελίξεις με την σύσκεψη (6/8/15) στον Λευκό Οίκο. 40 ισχυροί ομογενείς είναι καλεσμένοι του Προέδρου Ομπάμα για κινητοποίηση υπέρ της χώρας μας. Αρχίζοντας από ανθρωπιστική βοήθεια και φθάνοντας μέχρι επενδύσεις. Το ερώτημα είναι απλό : Αν – αν ! – θελήσουν να επενδύσουν, ποιος θα εμποδίσει την ακρίδα του λαϊκισμού να επιτεθεί εναντίον τους ;

Μακάρι να ανησυχώ άδικα, αλλά και «Ο σιωπών δοκεί συναινείν».

Κόρινθος 3 Αυγούστου 2015

E

 

ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΡΙΣΤΟΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ - ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ

ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΡΙΣΤΟΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ - ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ

ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΡΙΣΤΟΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ – Μήνυμα στους διαδικτυακούς φίλους

 

 

Αγαπητοί φίλοι και αγαπητές φίλες,

Αποφάσισα να περάσω σε νέο κεφάλαιο την πολιτική μου δράση. Περνάω πιά και στην συμβατική πολιτική. Μέχρι τώρα ήμουν, και έτσι με ξέρατε, μόνο «ελεύθερος σκοπευτής πολιτικός». Τώρα ιδρύω κόμμα.

Ο στόχος ήταν, είναι και θα είναι η Ελληνική Αναγέννηση. Εκ βάθρων αλλαγή νοοτροπίας και θεσμών. Καθαρά Ελληνικού Ρυθμού δημιουργική ανατροπή.

Βασίζεται σε εδραία αμφισβήτηση αντιλήψεων «υπεράνω υποψίας». Απευθύνω θεμελιωμένη κριτική σε ιερά τέρατα της ελληνικής σκέψης. Αμφισβητώ αντιλήψεις-ταμπού από τις οποίες ξεκινάνε σήμερα οι συνήθεις συζητήσεις μας. Επιτίθεμαι ευθέως σε εδραιωμένα στερεότυπα.

Και αντιπροτείνω νέες αντιλήψεις. Αξιοποιώ και την διεθνή εμπειρία που μεσολάβησε από τότε που ο Αριστοτέλης έβαζε τις βάσεις της Πολιτικής και της Ηθικής, και ο Ξενοφών τις βάσεις της Οικονομίας.

Το Όραμα προκαλεί δέος και μόνο στην θέα του ύψους του πήχη της προσπάθειας. Ιδίως με γνώμονα το πού βρισκόμαστε.

Βιώνουμε τον απόλυτο εκφυλισμό του πολιτικού μας συστήματος. Ένας πολιτικός, που κατέκτησε τις καρδιές του απλού κόσμου, εξευτελίζεται αγρίως. Αντί να κάνει πολιτικό χαρακίρι, ζητά αυτοδυναμία. Αντί να αναλογισθεί τι έκανε, πουλάει ύφος μεγάλου αρχηγού. Από διωκόμενος των συστεμικών ΜΜΕ, γίνεται εκλεκτός τους – και δεν ντρέπεται καθόλου.

Σε αυτές τις συνθήκες, οι πολιτικοί του αντίπαλοι παγιδεύονται.

Φίλη/φίλε,

Υπό αυτή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, προτείνω το αδιανόητο. Αυτό που είναι από το 2012 στον υπότιτλο του βιβλίου μου «Με τα μάτια ενός πατέρα» :

«Στροφή 180 μοιρών στις ράγες του τούνελ»

Δεν είμαι φιλόσοφος – είμαι και φιλόσοφος. Δεν είμαι ρομαντικός – έχω απλώς και συναισθήματα. Δεν είμαι της θεωρίας και των ευχολογίων. Ξέρω από σχεδιασμό, προγραμματισμό, εφαρμογή, διοίκηση.

Υπήρξα επιχειρηματίας επιδόσεων. Με μέτρο την οικογενειακή ευτυχία, όχι μόνο τις αποδόσεις. Υπήρξα και ακριβοπληρωμένος manager.

Τα γκρέμισα όλα κάποια στιγμή. Εκών-άκων ξεκινούσα την προσωπική μου Οδύσσεια. Ήμουν εμφανώς ασύμβατος με την μετριοκρατία.

Η αναζήτησή μου έφθασε πιά στο απόλυτο, σε μία πλήρη κοσμοθεωρία.

«Καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο» με «Λιτό και αποτελεσματικό κράτος, διακριτικό ρυθμιστή της κοινωνικής ευημερίας» Και στο βάθος «Όμορφος κόσμος, αρκετά ηθικός, ανθρώπινα πλασμένος».

Προβάλλω σαφείς αναλύσεις και προτάσεις, στην διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου. Οποιουδήποτε διαθέσει χρόνο για να καταλάβει, να συγκρίνει και να κρίνει. Και με βιώσιμες προβλέψεις για την υπέρβαση των μεταβατικών εμποδίων.

Φίλη/φίλε,

Θα αξιοποιήσω τα 57^α γενέθλιά μου, την Κυριακή 30/8, για να προβάλω την Ιδρυτική Διακήρυξη του κόμματος «ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΡΙΣΤΟΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ». Μαζί θα δημοσιοποιήσω και το καταστατικό του. Άλλη μπάλα κόμμα, άλλη μπάλα εσωκομματικές διαδικασίες. Αριστοδημοκρατικές.

Τον ρυθμό του βηματισμού μου θα τον δώσετε εσείς, οι φίλοι μου. Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη – Νόμος.

Εσύ, φίλη/φίλε, θα κρίνεις αν έχει νόημα να συστρατευθείς, και πώς. Και πότε.

Κατά τα συνηθισμένα, θα μιλήσει και το ΧΑΑ. Ποτέ δεν έμενε αδιάφορο απέναντί μου, αλλά τώρα έχει την ευκαιρία να μου στήσει αψίδα θριαμβευτικής εισόδου στην πολιτική.

Πάντα με το αζημίωτο …

Οψώμεθα λοιπόν. Και – βέβαια – «τα φαβορί δεν βιάζονται». Εκτός από το φίνις, διευκρινίζω.

Καλή αντάμωση !

Διμηνιό 26 Αυγούστου 2015

Κώστας Τζαναβάρας

Human-face capitalism

Καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο προδιαγράφεται ως ένα ριζικά νέο κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον. Προκύπτει αβίαστα μετά από μία απλή αλλαγή σε καίριο σημείο του σημερινού καπιταλισμού. Αυτή η αλλαγή είναι τόσο καίρια και καλομελετημένη, ώστε αλλάζει τα πάντα – από το κράτος μέχρι την απληστία.

Ακολουθεί παρουσίαση της ιδέας υπό μορφή διαλόγου ενός απλού πολίτη με τον υποφαινόμενο. Απαντώ διαδοχικά στις γνωστές ως “5w” ερωτήσεις : What – Why – Where – When – Who ?

Προσπαθώ να πείσω τόσο για την σκοπιμότητα όσο και την αναγκαιότητα της προτεινόμενης μεγάλης αλλαγής. Και προσπαθώ να πείσω ταυτόχρονα τόσο τον οπαδό του σημερινού καπιταλιστικού συστήματος όσο και τον κατασταλαγμένο στο «Καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο δεν γίνεται».

Θα ήταν ευχής έργο να τεθούν πραγματικά ερωτήματα ουσίας από αναγνώστες, ώστε να υπάρξει νεώτερη εμπλουτισμένη έκδοση του άρθρου.

ΤΙ ;

Τι να αλλάξουμε ;

Την βασική αντίληψή μας για την άμεση φορολογία, ήτοι την φορολογία φυσικών και νομικών προσώπων. Εκ βάθρων αλλαγή στο φορολογικό μας σύστημα.

Δηλαδή ;

Σήμερα θεωρούμε φυσιολογικό και δίκαιο να φορολογούμε τα εισοδήματα. Ήτοι, τα επιχειρηματικά κέρδη, τους μισθούς και τις συντάξεις, τα μερίσματα, τα ενοίκια.

Και τι να φορολογούμε ;

Την περιουσία επί της αξίας της, και με σταθερό συντελεστή. Θα φορολογούμε τα ακίνητα, τα μεταφορικά μέσα και τις επιχειρήσεις. Και τα εισοδήματα που είπαμε παραπάνω θα είναι απολύτως αφορολόγητα.

Πώς θα προκύπτει η αξία ;

Με ολοκαίνουργιο – αντί του γνωστού «αντικειμενικού» – σύστημα, που το λέω ρεαλιστικό.

Βασίζεται στο εξής απλό τέχνασμα : την αξία την δηλώνει ο ίδιος ο ιδιοκτήτης, αλλά η δήλωση τον ακολουθεί παντού. Δεν μπορεί δηλαδή να δηλώνει άλλα στην Εφορία και άλλα στα δικαστήρια, τις τράπεζες, τις ασφάλειες κ.λ.π.

Αυτό το απλό τέχνασμα τον κάνει να έχει συμφέρον να είναι ειλικρινής στην δήλωσή του. Και καθώς οι φόροι θα είναι χαμηλοί, δεν θα έχει και μεγάλο ενδιαφέρον να πει ψέματα.

Και πώς θα ξέρει την αξία, για να μην έχει και μπελάδες ;

Πρώτα απ’ όλα, θα φροντίζει να την ξέρει συνεχώς. Σήμερα δεν πολυξέρουμε την αξία του σπιτιού μας, του αυτοκινήτου μας, της επιχείρησής μας. Ιδίως οι ελεύθεροι επαγγελματίες, δεν ξέρουμε την αξία – ως επιχείρηση – του γραφείου μας ή του μαγαζιού μας.

Παρακάτω, το ρεαλιστικό σύστημα που προτείνω θα έχει ενσωματωμένο αυτορρυθμιζόμενο στατιστικό σύστημα που θα υπολογίζει τακτικά την «τυπική αξία». Θα την προτείνει απλώς στον φορολογούμενο για να την λάβει υπ’ όψιν του στη δήλωσή του.

Η Εφορία δεν θα την ελέγχει ;

Φυσικά θα την ελέγχει, αλλά για περίπτωση κραυγαλέας διαφοράς με την τυπική αξία. Δεν θα ασχολείται με μικροαποκλίσεις.

Τι θα κάνει αυτό το ενσωματωμένο σύστημα ;

Πρώτα απ’ όλα, θα τροφοδοτείται διαρκώς με τις τιμές μεταβιβάσεων. Προφανώς, υπό το προτεινόμενοι σύστημα, αυτές οι τιμές μεταβιβάσεων δεν θα έχουν κανένα λόγο να μην είναι οι πραγματικές.

Μετά, το σύστημα θα συσχετίζει, σε όλη τη χώρα, τις τιμές μεταβιβάσεων με τις αντίστοιχες τυπικές τιμές.  Και έτσι θα υπολογίζει τις νέες τυπικές τιμές για κάθε περιουσιακό στοιχείο σε όλη τη χώρα.

Πώς θα υπολογίζει τις τυπικές τιμές ;

Με λίγα λόγια, θα το κάνει με έναν πολυσύνθετο υπολογισμό για όλη τη χώρα και για κάθε είδος περιουσιακών στοιχείων. Θα προσδιορίζει στατιστικά συντελεστές χώρας, δήμου, είδους κ.α. Και με τους νέους συντελεστές θα υπολογίζει τις νέες τυπικές αξίες.

Δεν είναι πολύπλοκο ;

Είναι, αλλά μόνο αν προσπαθήσεις να καταλάβεις πώς θα το κάνουν οι ειδικοί επιστήμονες. Ακόμη και όσοι διδαχθήκαμε στα πανεπιστήμια την Μέθοδο Ελαχίστων Τετραγώνων (Μ.Ε.Τ.) δεν την πολυθυμόμαστε. Αλλά, για την επιστήμη είναι απλό θέμα.

Και πώς δεν θα είναι πολύπλοκο για μένα ;

Αν εστιάσεις στο τι θα βλέπεις και τι θα κάνεις. Αν αφήσεις, δηλαδή, τις τεχνικές λεπτομέρειες για τους ειδικούς. Εσένα σε ενδιαφέρει η χρήση του συστήματος. Και, φυσικά, η λογική του. Σωστά ;

Σωστά. Τι θα κάνω λοιπόν ;

Θα κάνεις κάποια πράγματα μία φορά, και κάτι απλό τακτικά. Θα φροντίζεις δηλαδή να ενημερώνεις το ηλεκτρονικό σύστημα, είτε ο ίδιος είτε ο λογιστής σου.

Τι θα κάνω μία φορά ;

Θα ενημερώνεις τι σύστημα με τα αντικειμενικά στοιχεία του ακινήτου σου, του Ι.Χ. σου κ.λ.π.

Για το καινούργιο σπίτι σου, για παράδειγμα, θα δηλώνεις εμβαδό, όροφο, θέση, ποιότητα κατασκευής, θέα κ.λ.π. Για το Ι.Χ. μάρκα, μοντέλο κ.λ.π.

Μια φορά θα δηλώνεις και κάθε τυχόν σημαντική μεταβολή, όπως προσθήκη, ανακαίνιση, τρακάρισμα κ.λ.π.

Και τι θα κάνω τακτικά ;

Θα δηλώνεις την αξία του περιουσιακού σου στοιχείου. Το σύστημα – όπως είπαμε – θα σου υποδεικνύει αυτόματα την τυπική αξία που δίνει το ενσωματωμένο σύστημα, αλλά θα μπορείς να δηλώσεις ό,τι νομίζεις.

Ωραία, ας πούμε ότι έχουμε σωστές αξίες. Πόσο φόρο θα έχουμε ;

Ενδεικτικά, 1% το χρόνο στα ακίνητα και 3% στα μεταφορικά μέσα. Οι επιχειρήσεις 1% επί της αξίας τους, αλλά αφού αφαιρεθεί η αξία των ιδιόκτητων ακινήτων και μεταφορικών μέσων.

Χοντρικά, αν δεχθούμε σαν ετήσια απόδοση 6% επί της αξίας, μιλάμε για φορολογικό συντελεστή της τάξεως του 16%.

Και πώς θα «βγαίνει» το δημόσιο με τόσο χαμηλούς φόρους ;

Όπως θα δούμε παρακάτω, αυτό θα γίνεται στην τελική φάση. Ενδιάμεσα, θα έχουμε μεταβατικές ρυθμίσεις για την ομαλή και σταδιακή μετάβαση από το σημερινό σύστημα στο προτεινόμενο.

Στην τελική φάση, λοιπόν, το κράτος μας θα είναι πολύ διαφορετικό, πολύ μικρότερο, πολύ πιο οικονομικό. Θα χρειάζεται, με άλλα λόγια, πολύ λιγότερους φόρους. Όχι απλά λιγότερους, πολύ λιγότερους – το τονίζω.

Ενδεικτικά, το Υπουργείο Οικονομικών θα χρειάζεται κάποιες εκατοντάδες υπαλλήλους, ενώ σήμερα έχει αρκετές χιλιάδες. Το φορολογικό σύστημα, μετά και την αλλαγή στη φορολογία στην κατανάλωση, που δεν θέτω ακόμη, θα είναι ουσιαστικά αυτόματο.

Αυτόματο ;

Ναι. Αντίθετα με τα γνωστά συστήματα, το προτεινόμενο όσο χρησιμοποιείται τόσο «στρώνει». Βαθμιαία ο φορολογούμενος μαθαίνει όλο και καλύτερα τις αξίες και το σύστημα. Συνηθίζει στην ιδέα ότι δεν έχει νόημα να προσπαθεί καν να φοροδιαφύγει. Και δεν είναι εύκολο, αλλά δεν έχει και νόημα. Κάτι που θα γλύτωνε σε 1% φόρο μπορεί να το «φορτωθεί» στο 100%.

Στο τέλος όλοι θα έχουμε πατήσει ένα κλικ και θα έχουμε επιλέξει να προσαρμόζει αυτόματα – το ίδιο το σύστημα – τις δηλώσεις μας στις τυπικές τιμές που μας προτείνει. Απλά πράγματα.

Και πότε θα πληρώνουμε τον φόρο ;

Κάθε μήνα. Με την τρέχουσα αξία υπολογίζεται ο φόρος, πληρώνουμε με πάγιες εντολές μέσω τραπέζης. Και λήγει κάθε εκκρεμότητα με την Εφορία.

Και θα έχουμε λεφτά να πληρώνουμε ;

Ναι. Αλλάζει τελείως το οικονομικό περιβάλλον. Θα δούμε πώς παρακάτω. Αλλά και για τους πραγματικά ανήμπορούς υπάρχουν λύσεις.

ΓΙΑΤΙ ;

Και γιατί να κάνουμε όλη αυτή την αλλαγή ;

Γιατί συμφέρει τον καθένα μας. Μπροστά σε αυτό, τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες.

Υπόλοιπα ;

Ναι. Είναι σαφώς πιο δίκαιο από το σημερινό, ενώ είναι και ασφαλής διέξοδος από την κρίση.

Και είναι αυτά λεπτομέρειες ;

Δυστυχώς ναι. Κανείς δεν θα δεχόταν σήμερα να πληρώσει περισσότερους φόρους, για ένα πιο δίκαιο φορολογικό σύστημα ή για να βγούμε από την κρίση. Κακά τα ψέματα – που λέμε. Κανείς – εννοείται – από αυτούς που θα μπορούσαν να πληρώσουν παραπάνω.

Γιατί συμφέρει τον καθένα μας ;

Γιατί θα έχουμε πολύ λιγότερο μπελά και σημαντικά μικρότερους φόρους.

Ένα παράδειγμα ;

Ας φαντασθούμε ένα εμπορικό κατάστημα. Σήμερα υποχρεούται να κόβει αποδείξεις, τιμολόγια, δελτία αποστολής και δεν συμμαζεύεται. Και όλα αυτά να τα «κάνει σούμα» για τη φορολογική δήλωση, με τις χίλιες δυό διατάξεις. Και να πληρώνει φόρους με υψηλούς φορολογικούς συντελεστές. Και να έχει και τον μπελά του φορολογικού ελέγχου – είναι-δεν-είναι ειλικρινής.

Με το προτεινόμενο σύστημα – πάντα μιλώντας για την τελική κατάσταση – θα έχει καλή εικόνα της αξίας του καταστήματος, θα την δηλώνει, θα πληρώνει 1% φόρο το χρόνο, και τέλος με την Εφορία. Αποδείξεις και βιβλία θα υπάρχουν μόνο για τις ίδιες ανάγκες του καταστήματος. Δεν θα υπάρχουν «δεύτερα βιβλία» γιατί απλούστατα δεν θα υπάρχουν «πρώτα». Δεν θα υπάρχουν «πλαστά» τιμολόγια, γιατί απλώς δεν θα υπάρχουν «γνήσια».

Ο μισθωτός και ο συνταξιούχος ;

Οι μισθοί και οι συντάξεις δεν θα αφορούν την Εφορία – το ξαναείπαμε. Θα πληρώνουν φόρο, όπως όλοι, για τα ακίνητα και τα μεταφορικά μέσα.

Δηλαδή, χαρακτηριστικά, κάποιος που είναι «στο νοίκι» και κυκλοφορεί «με την συγκοινωνία», δεν θα ξέρει ούτε «κατά πού πέφτει» η Εφορία.

Γιατί θα είναι πιο δίκαιο από το σημερινό ;

Γιατί αντιστοιχεί πολύ καλύτερα στην παρεχόμενη από το Κράτος μέριμνα. Έχουμε ξεχάσει – αν το καλοσκεφθούμε – γιατί πληρώνουμε φόρους. Και έχουμε δεχθεί ουσιαστικά το Κράτος ως συνεταίρο μας, και βέβαια μόνον στα κέρδη.

Η αξία του περιουσιακού στοιχείου είναι αρκετά καλός δείκτης των εξόδων του Κράτους για την Άμυνα, την Δημόσια Τάξη, τα Δημόσια Έργα κ.λ.π.

Και δεν είναι καλός δείκτης τα εισοδήματα ;

Όχι. Πρώτα απ’ όλα, τα εισοδήματα μπορούν να κρυφθούν. Είτε με λαθροχειρίες και λογιστικά τερτίπια, είτε με έδρα σε «φορολογικούς παραδείσους», μεταφορά σε «μητρικές» κ.λ.π. Τα περιουσιακά στοιχεία ούτε κρύβονται ούτε μεταφέρονται.

Με το προτεινόμενο φορολογικό σύστημα – εν ολίγοις – δεν καταστέλλονται η φοροδιαφυγή και η φοροαποφυγή. Εξαλείφονται. Δεν υπάρχουν. Η μόνη εφικτή φοροδιαφυγή είναι το «δεν πληρώνω». Αλλά αυτό συνεπάγεται αντίστοιχη κατάσχεση.

Δηλαδή με το προτεινόμενο σύστημα λύνουμε ταυτόχρονα και το πρόβλημα-φοροδιαφυγή ;

Ακριβώς.

Γιατί θα είναι και ασφαλής διέξοδος από την κρίση ;

Για δύο βασικούς λόγους : ισχυρή προοπτική και άμεσα οφέλη.

Έχει ευστόχως ειπωθεί από χρόνια ότι στην Ελλάδα θα αρκούσε ένα απλώς σταθερό φορολογικό σύστημα για να υπάρξει οικονομική ανάπτυξη. Εδώ μιλάμε για απλούστατο σύστημα και με χαμηλούς φόρους. Διαμορφώνονται ταυτόχρονα επιχειρηματικός και εργασιακός παράδεισος. Προφανώς η ανταγωνιστικότητά μας αλλάζει άρδην.

Και τα άμεσα οφέλη ;

Αρκεί και μόνον η καθιέρωση του ρεαλιστικού συστήματος για να υπάρξουν. Αντί να υπολογίζεται, δηλαδή, ο Ε.Ν.Φ.Ι.Α. επί των αντικειμενικών τιμών, να υπολογίζεται επί των ρεαλιστικών. Υπάρχουν τρία άμεσα οφέλη.

Πρώτον, το ρεαλιστικό δίνει την αξία του πραγματικού ακινήτου. Κρύβονται πολλά πίσω από τις αντικειμενικές αξίες, ιδίως σε ακριβές περιοχές.

Δεύτερον, κλείνουν τα «παραθυράκια» για χαμηλές «τιμές ζώνης» «κατόπιν ενεργειών μας». Γνωστά επιτεύγματα του πελατειακού κράτους μας.

Και, τρίτον, αλλάζει άρδην το τοπίο στις απαλλοτριώσεις ακινήτων για δημόσια έργα. Απαλλοτριώσεις σε εύλογες τιμές και γρήγορα. Καίριο ζήτημα, «με πολλά μηδενικά», που έχει φρενάρει και φρενάρει πολλά.

Φθάνουν ;

Όχι, σαφώς. Χρειάζεται και ισχυρή τόνωση της ψυχολογίας της αγοράς. Και οι προεξοφλητικές δυνάμεις της μπορούν να εμπνευσθούν μόνο από αξιόπιστη ισχυρή προοπτική.

Ούτως ή άλλως η αγορά ποντάρει από καιρό σε κάτι σαν «Ελλάδα είναι, κάτι θα γίνει». Αλλιώς θα είχε μηδενίσει ο Γ.Δ., και ιδίως οι τράπεζες. Συνεπώς, ακόμη και μία απλώς υπολογίσιμη πιθανότητα για την θεσμοθέτηση ενός τόσο φιλόδοξου φορολογικού συστήματος, θα «μέτραγε». Πόσο μάλλον αν ξεκίναγε με την θεσμοθέτηση του «πυλώνα» του, του ρεαλιστικού συστήματος.

Κατά τα άλλα, πώς προκύπτει ανθρώπινο πρόσωπο για τον καπιταλισμό ;

Από την εξυγίανση του ανταγωνισμού και από τον εξορθολογισμό της άμεσης φορολογίας.

Το πρώτο προκύπτει από το ξεκάθαρο φορολογικό σύστημα, που αποκλείει φοροδιαφυγή και φοροαποφυγή. Σήμερα ο ανταγωνισμός – όχι μόνο στη χώρα μας – δίνει μεγάλο βάρος στα φορολογικά πλεονεκτήματα. Έχουν συμπιεσθεί τόσο τα λειτουργικά κέρδη, ώστε ωχριούν μπροστά στα κέρδη που μπορεί να βγάλει κανείς «στα χαρτιά», με φοροτεχνικά κόλπα δηλαδή. Νοθεύεται αγρίως ο ανταγωνισμός. Το προτεινόμενο σύστημα προδιαγράφει ένα τοπίο όπου τέτοια κόλπα δεν θα υφίστανται καν ως «πειρασμός».

Το δεύτερο προκύπτει από την δίκαια φορολόγηση των επιχειρηματικών κερδών. Φορολογούνται εμμέσως, φυσικά, βάσει της αξίας της επιχείρησης. Αλλά ο φόρος έχει πιά την λογική του ενοικίου. Αυτή η λογική είναι ευλόγως, αποδεκτή. Η λογική της φορολόγησης των κερδών δεν είναι αποδεκτή και δικαίως.

Αυτό που δεν είναι καθόλου αποδεκτό είναι να φορολογείται η επιχείρηση που είχε κέρδη και να μην φορολογείται ο ισοδύναμος ανταγωνιστής που δεν είχε κέρδη. Γιατί ο πρώτος να συμβάλλει στην Εθνική Άμυνα και ο δεύτερος όχι ;  Είναι σοβαρός λόγος οι επιχειρηματικές επιλογές για κάτι τέτοιο ;

Πόσο μάλλον – στο ίδιο θέμα – αυτός που απλώς δεν εμφάνισε κέρδη.

Και η απληστία ;

Εν τέλει, η φορολόγηση των κερδών εκφράζει τον βαθύ φθόνο της κοινωνίας μας προς τον επιτυχημένο. Και η αντίδραση στον φθόνο είναι επίσης ψυχοσωματικής μορφής : απληστία. Ο πλούσιος, δηλαδή, αντεπιτίθεται στην κοινωνία. Σε περιβάλλον κάθε άλλο παρά υγιούς ανταγωνισμού, βλέπουμε πού έχουμε καταντήσει.

Αίροντας την αιτία της απληστίας, ή έστω μία βασική αιτία της, θα είναι λογικό να περιμένουμε άμβλυνση του φαινομένου. Άμβλυνση που διαρκώς θα μεγαλώνει.

Αλλά και από άλλη πλευρά, η κοινωνία δεν έχει πρόβλημα με τον πλούσιο. Πρόβλημα έχει με τον πλούσιο που φοροδιαφεύγει και αυτόν που «παρκάρει» τα κεφάλαιά του. Με το προτεινόμενο σύστημα δεν φοροδιαφεύγει αλλά και φορολογείται για την συσσώρευση κεφαλαίου. Άρα και η απομένουσα απληστία δεν είναι πρόβλημα.

ΠΟΥ ;

Γιατί στην Ελλάδα η αλλαγή του καπιταλισμού ;

Πράγματι θα μπορούσε να γίνει παντού. Στην Αμερική θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η απάντηση στο σύνθημα που έδωσε την πρώτη θητεία στον Πρόεδρο Ομπάμα : “Change we need”. Και είναι χώρα φιλική στις καινοτομίες.

Επίσης χώρες με ισχυρές κυβερνήσεις, όπως η Ρωσία και η Κίνα, θα μπορούσαν να προχωρήσουν σε μία τέτοια κολοσσιαία αλλαγή, χωρίς ζητήματα εσωτερικών αντιπαραθέσεων.

Φυσικά θα ήταν αστείο να το περιμένουμε για χώρες σαν την Γερμανία. Οι σοβιετικές γραφειοκρατικές αντιλήψεις κερδίζουν διαρκώς έδαφος στον κατά τα άλλα καπιταλιστικό Ευρωπαϊκό Βορρά.

Η Ελλάδα ;

Είμαστε σίγουρα σε μεγαλύτερη ανάγκη, έχουμε καταστραφεί. Χρειαζόμαστε συνταρακτική αλλαγή για την επανεκκίνηση, όχι απλές βελτιώσεις και μέτρα. Δεν φθάνει να κάνουμε απλώς αυτά που θα μας είχαν γλυτώσει από την σημερινή κατάντια.

Πολλοί μεγάλοι και ισχυροί μας, της Οικονομίας κυρίως, γνωρίζουν αλλά είναι «βολεμένοι».

Πάνω από όλα, όμως, είμαστε ο λαός-ηγέτης του πλανήτη. Ηχηρό δείγμα ήταν το 61,3% ΟΧΙ στο δημοψήφισμα. Κανείς άλλος λαός στη θέση μας δεν θα διανοούνταν κάτι τέτοιο. Άλλο ζήτημα οι πολιτικάντικες αθλιότητες που ακολούθησαν. Ο Ελληνικός Λαός βροντοφώναξε ΠΑΡΩΝ εκεί που κανείς δεν το περίμενε.

Εδώ, λοιπόν.

ΠΟΤΕ ;

Άγνωστον. Ποτέ δεν ήταν δυνατόν να προβλεφθεί χρονικά η αφύπνισή μας. Αλλά πάντα ήταν βέβαιο ότι την τελευταία στιγμή θα κάνουμε το «Αχίλλειο άλμα». Ελληνική Αναγέννηση θα έχουμε, όχι αν και είμαστε κατεστραμμένοι, αλλά επειδή είμαστε κατεστραμμένοι.

Απλώς οι προσεχείς εκλογές, αν γίνουν τελικά, θα είναι μία καλή ευκαιρία. Τουλάχιστον για να γίνει ευρύτερα γνωστή η πρόταση.

Και όταν αφυπνισθούμε ;

Εφόσον βέβαια κριθεί σκόπιμη η προτεινόμενη αλλαγή, υπάρχουν δύο δρόμοι : η θεραπεία-σοκ και η βαθμιαία μεταρρύθμιση.

Η δεύτερη επιλογή θα σήμαινε διαδοχικά κερδοφόρα βήματα. Βαθμιαία και ταυτόχρονα θα προωθούνται :

- Ελάφρυνση μέχρι μηδενισμού της φορολογίας εισοδημάτων.

- Μείωση της γραφειοκρατίας και του κράτους.

- Μεταφορά των μειουμένων φορολογικών βαρών στην φορολόγηση της περιουσίας.

- Αντικατάσταση του Φ.Π.Α. με Ειδικούς Ανταποδοτικούς Φόρους Κατανάλωσης.

ΠΟΙΟΙ ;

Ποιο κόμμα θα προωθούσε την πρόταση ;

Οποιοδήποτε. Ξενίζει, μάλλον, η απάντηση αλλά είναι τόσο λογική όσο λογικό είναι και το ότι τώρα συμφωνούν όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα στην λογική του σημερινού φορολογικού συστήματος. Όλα συμφωνούν ότι είναι σωστό να φορολογούνται τα εισοδήματα. Διαφωνούν απλώς στις λεπτομέρειες – στους φορολογικούς συντελεστές, στις φοροαπαλλαγές κ.λ.π.

Και η αλλαγή – θεωρητικά ! – ευνοεί τόσο τους επιχειρηματίες όσο και τους εργαζόμενους.

Μειώνει, βέβαια, δραματικά το κράτος και την λαμογιά …

Επομένως ;

Τίποτα το ιδιαίτερο. Ακόμη και αν – αν ! – κάποιο κόμμα πείθονταν ότι η πρόταση «στέκει», θα είχε άλλα πολύ σοβαρότερα προβλήματα για να προωθήσει την πρόταση.

Πρώτο και καλύτερο, το θέμα του κακώς εννοούμενου εγωισμού. Δεύτερον, δεν χωράει το μυαλό τους ότι η ιδέα είναι ελεύθερα διαθέσιμη. Κυρίως, όμως, κανένα υπάρχον κόμμα δεν θα έπειθε με τίποτα ότι μπορεί να ηγηθεί μίας τέτοιας κοσμογονικής αλλαγής.

Για καλό και για κακό, πάντως, ιδού παραπομπές :

Για το ρεαλιστικό σύστημα : «Αντικειμενικές» ή ρεαλιστικές αξίες ακινήτων ;

Για το φορολογικό σύστημα : Ο κανόνας της περιουσίας και η Έξοδος

Άρα ποιοι ;

Ε

ΜΗΝΥΜΑ ΣΤΟΥΣ 40 ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣ ΤΗΣ ΟΜΟΓΕΝΕΙΑΣ

ΜΗΝΥΜΑ ΣΤΟΥΣ 40 ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣ ΤΗΣ ΟΜΟΓΕΝΕΙΑΣ

Κύριοι,

Ο Πρόεδρος Ομπάμα σας περιμένει αύριο 6/8/15 για να συσκεφθείτε στο Οβάλ Γραφείο του Λευκού Οίκου. Έχει ευλόγως ανησυχίες για την μεταχείριση της Πατρίδας μας από τους ευρωπαίους – κατ’ όνομα – εταίρους της. Και έχει κάθε λόγο να δράσει υπέρ της επί μακρόν συμμάχου των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

Αναντιρρήτως, το πρόβλημα-Ελλάδα είναι στην βάση του εγχώριο. Έχει ευστόχως αποκληθεί «ελληνοελληνικό», όπως και “Greek reality”. Αυτό το πρόβλημα, όμως, όπως όλα δείχνουν, δεν έχουν την δυνατότητα να το δουν σε βάθος τόσο οι ευρωπαίοι, όσο και οι όποιοι καλοπροαίρετοι εγχώριοι σύμμαχοί τους. Γι’ αυτό και καταλήγουν σε εξόχως απάνθρωπες πολιτικές, και μάλιστα εκ προοιμίου αναποτελεσματικές, που εμφανώς πιά προκαλούν τα ανθρώπινα αισθήματα παγκοσμίως.

Απευθύνομαι σε εσάς καθώς αισθάνομαι ότι έχω να σας εκθέσω μία ενδιαφέρουσα αντίληψη του ζητήματος, καθώς και ιδέες επί του πρακτέου. Και θα ήταν τιμή μου αν το παρόν εκτεταμένο μήνυμα-ανάλυση τύχει της προσοχής σας, πριν πάρετε τις ισχυρές αποφάσεις σας.

ΥΦΙΣΤΑΜΕΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Παράλυση

Πολλά που στον σύγχρονο κόσμο είναι από καιρό αυτονόητα, στην σημερινή Ελλάδα είτε ελλείπουν περιστασιακά είτε δεν υπάρχουν πιά είτε υπάρχει διάχυτη αβεβαιότητα για το αν θα υπάρχουν «αύριο».

Ουδείς μπορούσε να φαντασθεί π.χ. κλειστές τράπεζες για βδομάδες, «νέο» και «παλαιό» χρήμα στο χρηματιστήριο, τουριστικές επιχειρήσεις που να μην μπορούν να δεχθούν εμβάσματα – και τόσα άλλα. Οι συντάξεις έχουν όχι μόνον κοπεί αγρίως, αλλά πιά συντηρούν όπως-όπως άνεργα τέκνα με λαμπρές σπουδές και προσόντα. Η ανεργία, εμμένουσα πιά, είναι σε ιλιγγυώδη ύψη.

Σήψη

Η παρούσα κυβέρνηση απέτυχε παταγωδώς στην 6μηνη «σκληρή» διαπραγμάτευση με τους δανειστές, ενώ η αντιπολίτευση έκανε σχεδόν τα πάντα μην τυχόν και πετύχει κάτι η κυβέρνηση. Αμφότεροι, θα είχαν πολιτικά «εκτελεσθεί» με συνοπτικές διαδικασίες στην μεγάλη χώρα σας.

Σχεδόν όλος ο πολιτικός κόσμος της χώρας αναλίσκεται σε ανεξέλεγκτες έριδες, με γνώμονα την εκλογική πελατεία και τίποτα άλλο. Οι εξαιρέσεις λιγοστεύουν διαρκώς, αλλά και «χάνονται» στο σάπιο σύστημα.

Το πολιτικό σύστημα έχει εμφανώς αποτύχει να διαχειρισθεί ορθολογικά και τα πλέον απλά θέματα. Και, όλα αυτά, ενώ η οικονομική καταστροφή της χώρας είναι γεγονός.

Κρίση

Για κάθε συνετό, η οικονομική καταστροφή είναι απλώς μία λεπτομέρεια στην βαθιά κοινωνική κρίση. Έχουμε σαν Έθνος περάσει τόσα και τόσα, αλλά πάντα τα δύσκολα μας έφερναν πιό κοντά. Αντίθετα, σήμερα, η διάλυση του κοινωνικού ιστού είναι πρωτοφανής.

Είναι πλέον κανόνας τα διαζύγια, ακόμη και για σχέσεις που υπήρξαν περίοπτες. Αδέρφια δεν μιλιούνται, μισιούνται, λείπουν ακόμη και από την κηδεία. Γέροι γονείς εισπράττουν πρωτοφανή αδιαφορία των παιδιών τους.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η συνολική εικόνα έχει διαστάσεις εθνικής υπαρξιακής κρίσης.

Η απελπιστική κατάσταση εκφράζεται ιδιαίτερα με την γενικά κακή υγεία. Οι πάντες έχουν κάθε τόσο εξαντλητικά «τρεχάματα» με γιατρούς και νοσοκομεία. Ο καρκίνος, ιδιαίτερα, «θερίζει». «Επιθυμία απόσυρσης από την ζωή» είναι η γενική διάγνωση ονομαστού γιατρού.

Θηριωδία

Η τραγική κατάσταση συνδυάζεται με δραστηριότητες που έχουν έντονα χαρακτηριστικά αδίστακτης αισχροκέρδειας. Δεν υπάρχουν αναστολές στην εκμετάλλευση των πανικόβλητων ανήμπορων συνανθρώπων μας.

Η πλέον άγρια εκδήλωση τέτοιων τάσεων είναι η τρομολαγνεία των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών που καθηλώνει επιτηδείως. Δεν βρίσκει λόγια κανείς να περιγράψει πόσος τρόμος μπαίνει καθημερινά στο κάθε δοκιμαζόμενο ελληνικό σπίτι. Ένα άθλιο επικοινωνιακό παιχνίδι προβάλλει ασύστολα τα πιό ανυπόστατα ψεύδη. Η διάψευση των χθεσινών ψευδολογιών, καλύπτεται από νέες.

Μπροστά σε όλα αυτά, η Χιτλερική προπαγάνδα είναι αθώος προσηλυτισμός.

Λαϊκισμός

Ο συνδυασμός ανέχειας και αβεβαιότητας για το μέλλον οδηγεί ασφαλώς στην εμφανή έλλειψη λογικής. Απλοί λογικοί συλλογισμοί είναι απρόσιτοι ακόμη και σε ιδιαίτερα μορφωμένους. Οι δυνατότητες διαλόγου περιορίζονται στο γνωστό και το οικείο, στο άμεσο. Ο εγκλωβισμός στην διαχείριση της μιζέριας είναι γενικός.

Ο πολιτικός διάλογος κινείται σε «γηπεδικό» επίπεδο. Αντιπαράθεση για την αντιπαράθεση. Η διαφωνία υπάρχει εκ προοιμίου, και διατηρείται αναλλοίωτη ανεξαρτήτως των διαμειβομένων. Η συγκατάβαση είναι άγνωστη λέξη.

Οι ισοπεδωτικές αντιλήψεις επικρατούν. Όλοι «είναι» ίδιοι – ανεξάρτητα αν προσπαθούν. Δύσκολα αντιλαμβάνεται ο οιοσδήποτε τις αντιφάσεις – ιδίως στα ίδια τα λεγόμενα και τις ενέργειές του.

Εκλάμψεις

Κάθε προσεκτικός παρατηρητής είναι σε θέση να διακρίνει τις εξαιρέσεις. Τους επιχειρηματίες που μένουν και μοχθούν ακόμη, τους ευσυνείδητους κρατικούς λειτουργούς, τους φιλότιμους πολιτικούς και αυτοδιοικητικούς παράγοντες, τους ακέραιους και θαρραλέους δικαστές, τους εργατικούς υπαλλήλους. Και – κυρίως – τα νέα ζευγάρια που ανοίγουν μαζί πανιά σε τόσο δύσκολους καιρούς. Που τολμούν και φέρνουν ελληνόπουλα στη ζωή σε τέτοια εποχή.

Όπως έγραψε ο μεγάλος ποιητής μας Οδυσσέας Ελύτης «Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά».

Το 61,3% ΟΧΙ

Εξέπληξε πολλούς η ηχηρή απόρριψη της προτάσεως των δανειστών. Και την απέδωσαν σε χίλια-δυό ταπεινά ελατήρια. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι δημοσκοπήσεις απέφυγαν επιμελώς να καταγράψουν τις προτιμήσεις των ψηφοφόρων κατά κόμμα. Και το απέφυγαν γιατί δεν άρεσε το συμπέρασμα, η γενικευμένη διάσπαση των κομματικών γραμμών.

Είναι απλή διαπίστωση για τους ψύχραιμους ότι την νίκη στο ΟΧΙ την έδωσε η παραδοσιακή «σιωπηλή πλειοψηφία». Οι νοικοκυραίοι που κοιτάζουν την δουλειά τους, κρίνουν, και ψηφίζουν χωρίς φωνασκίες. Αυτοί ψήφισαν με το χέρι στην καρδιά για το μέλλον των επερχομένων γενεών. Και πήραν το ρίσκο για το «Δεν πάει άλλο». Το έκρυψαν μάλιστα ακόμη και από τα exit polls, οδηγώντας τα όλα σε αστοχία της τάξεως του 10%.

Αυτήν την εκκωφαντική ετυμηγορία του Ελληνικού Λαού καταπάτησαν ασύστολα οι βασικές πολιτικές δυνάμεις. Μετέτρεψαν το υπερήφανο ΟΧΙ σε ένα δουλοπρεπές ΝΑΙ, και μάλιστα απέναντι στον πιο ωμό εκβιασμό.

Συμπέρασμα

Η κατάσταση είναι πέρα από κάθε αμφιβολία τραγική, αλλά η φλόγα είναι ακόμη αναμμένη. Κάποιοι «φυλάττουν Θερμοπύλες». Αθόρυβα.

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ

Διαπραγμάτευση

Το Eurogroup της 20^ης Φεβρουαρίου, στο ξεκίνημα της διαπραγμάτευσης, κατέγραψε μεταξύ άλλων στην κοινή δήλωση : «Οι αρχές [η Ελληνική Κυβέρνηση δηλ.] δεσμεύονται στην εφαρμογή μεταρρυθμίσεων που έπρεπε να είχαν εφαρμοστεί εδώ και πολύ καιρό για την καταπολέμηση της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής και τη βελτίωση της αποτελεσματικότητας της δημόσιας διοίκησης.».

Στο εξάμηνο που μεσολάβησε δεν έγινε τίποτα. Για κάποιο λόγο αυτοί οι στόχοι έπρεπε να περιμένουν την συμφωνία. Και για κάποιον άλλον λόγο αυτοί που απέφυγαν επιμελώς να το κάνουν από το 2010 δεν οφείλουν απολογία – αν μη τι άλλο στους δανειστές.

Η διαπραγμάτευση – εν ολίγοις – έβαλε την χώρα στην διαδικασία της ατέρμονης αναμονής συμφωνίας,  πάγωσε την Οικονομία, εξάντλησε τα όποια ταμειακά διαθέσιμα, οδήγησε στην αποδοχή ταπεινωτικής συμφωνίας και – εν τέλει – στην οικονομική καταστροφή της χώρας. Όλα αυτά συμπυκνώθηκαν στην εξής απίστευτη πρωθυπουργική δήλωση : «Πρέπει να είμαστε υπερήφανοι για την διαπραγμάτευση».

Αναλαμπή

Με την προηγούμενη κυβέρνηση υπήρχε στο εξωτερικό διάχυτη εντύπωση ότι πηγαίναμε καλά, ότι νοικοκυρευόμασταν, ότι ξεκίναγε η ανάκαμψη. Όλοι ήθελαν να ακούσουν καλά νέα, όλοι πίστευαν καλόπιστα τα καλά νούμερα.

Αλλά το «μέγα επίτευγμα» του πρωτογενούς δημοσιονομικού πλεονάσματος δεν ήταν παρά ένα μεγάλο λογιστικό τρυκ. Το κλίμα αμόκ στην επίτευξή του απέδιδε η γνωστή συνέντευξη του τότε ΥΠΟΙΚ Γ. Στουρνάρα στο Bloomberg την 5/8/13. Οι δύο δημοσιογράφοι δεν έκρυβαν την απελπισία τους στη δήλωση ότι όλο το πρόβλημα είναι το πρωτογενές πλεόνασμα, και δεν υπάρχει καμία ανησυχία. Και έμειναν άναυδοι στην είδηση : Η Ελλάδα δεν έχει plan B, γιατί δεν χρειάζεται. Τόσο καλά !

Τελικά το 2013 έκλεισε με πρωτογενές πλεόνασμα 603 εκ. ευρώ. Χρειάσθηκε – ενδεικτικά ! – να μειωθούν οι «προβλέψεις» της Τράπεζας της Ελλάδος από 2.342,7 σε 468,8 εκ. ευρώ. Έτσι προέκυψε υπόλοιπο κερδών ύψους 817,8 εκ.€ για να περιέλθει κατά Νόμον στο Ελληνικό Δημόσιο, αλλάζοντας προφανώς το πρόσημο του πρωτογενούς αποτελέσματος.

Η τότε αντιπολίτευση ουδόλως ασχολήθηκε με το θέμα. Εν γένει, ουδέποτε ασχολήθηκε σοβαρά με την αμφισβήτηση της δήθεν ανάκαμψης της χώρας υπό την κυβέρνηση Σαμαρά.

Πλεκτάνη

Όλα δείχνουν ότι οι προφανείς και κραυγαλέες ευθύνες του πολιτικού μας κόσμου είναι υπό προστασία. Σίγουρα υπόκειται ένα κλειστό κύκλωμα που καταφέρνει να συγκαλύπτει ευθύνες, κατευθύνοντας απλώς την προσοχή της κοινής γνώμης στα εκάστοτε νέα προβλήματα.

Ανεπάρκειες, ολιγωρίες και επιτήδειες αναβολές παρατείνουν την διαφθορά και την αναποτελεσματικότητα – κατά την ως άνω δήλωση του Eurogroup. Προφανώς «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει». Και εμφανώς οι εγχώριοι «κόρακες» είναι σε αγαστή συνεργασία με ισχυρούς στην κοινοτική γραφειοκρατία.

Προστατευτισμός

Η παραδοσιακή νεοελληνική γραφειοκρατία βρήκε να την περιμένουν «δουλειές με φούντες» με την ένταξή μας στην τότε ΕΟΚ. Τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα (Μ.Ο.Π.), στις αρχές της δεκαετίας του ’80, έφεραν μεγάλα κονδύλια για δημόσια έργα. Πράγματι άλλαξαν πολλά, ιδιαίτερα στην ύπαιθρο.

Σύντομα, όμως, επικράτησε κλίμα ρεμούλας, που προκάλεσε ακόμη μεγαλύτερη ένταση των γραφειοκρατικών μηχανισμών ελέγχου. Σιγά-σιγά οι κοινοτικές χρηματοδοτήσεις έμπαιναν και στον ιδιωτικό τομέα. Μοιραία καταλήξαμε να μην νοείται ουσιαστικά επένδυση χωρίς κοινοτική επιδότηση.

Οι αλήστου μνήμης σοβιετικές αντιλήψεις κεντρικού ελέγχου της Οικονομίας επανέρχονταν από άλλη προέλευση, στην καπιταλιστική κατά τα άλλα σύγχρονη Ευρώπη. Αυτός ο επίσημος κρατισμός, σε συνδυασμό με την συμπλεγματική μετριοκρατική νοοτροπία του νεοελληνικού κράτους, αναστέλλουν κάθε δημιουργική προσπάθεια.

Αυτές οι αντιλήψεις προωθούν ταυτόχρονα αφ’ ενός δαιδαλώδεις μηχανισμούς «ενίσχυσης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας» και αφ’ ετέρου υψηλή φορολογία κερδών. Δεν βρίσκουν καμία αντίφαση σε αυτό το μείγμα, ακόμη και όταν ο συντελεστής φθάνει στο 75%, όπως επικράτησε προ ετών στην Γαλλία – φυσικά προσωρινά.

Εν γένει, ξεπερνάει την νοημοσύνη της γραφειοκρατίας – ελληνικής και κοινοτικής – ότι μία αύξηση φορολογικού συντελεστή δεν συνεπάγεται αυτόματα ανάλογη αύξηση των φόρων που θα εισπραχθούν. Είναι τραγικό.

Σοσιαλμανία

Η πτώση της δικτατορίας το 1974 έφερε τους πάντες να δαιμονοποιούν ο,τιδήποτε έγινε στην επταετία. Το συλλήβδην ανάθεμα οδήγησε στην καταδίωξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, επειδή είχε απλώς συνυπάρξει με την χούντα. Το πολιτικό κλίμα της εποχής έδινε πρόσφορο έδαφος στην καταδίωξη του «ντόπιου και ξένου μεγάλου κεφαλαίου» ακόμη και από δεξιές κυβερνήσεις.

Η αντιστροφή του επενδυτικού κλίματος ήταν θεαματική. Η μετέπειτα σοσιαλιστική λαίλαπα απλώς ενέτεινε και ολοκλήρωσε το έργο της αποβιομηχάνισης της χώρας. Και είναι εξαιρετικά δύσκολο να δει κανείς το όλο ζήτημα με πνεύμα Αριστοτελικής μεσότητας : υπήρξαν σκάνδαλα και προβλήματα, αλλά η λύση δεν ήταν ο συλλήβδην διωγμός της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.

Η πρακτική «πονάει δόντι, κόβει κεφάλι» ήταν και παραμένει δημοφιλής στην χώρα μας.

Σαράκι

Το κλειδί για την κατανόηση των συμβαινόντων στην Ελλάδα, πάντα κατά την γνώμη του υπογράφοντος, είναι ένα ελληνικό παράδοξο, παγκοσμίως αμίμητο. Αφ’ ενός είμαστε ο λαός που έχει την μεγαλύτερη υπερηφάνεια για την καταγωγή του. Δεν είναι εγωιστική αυθαιρεσία – έχουμε κάθε λόγο για κάτι τέτοιο. Ουδείς αμφισβητεί ότι στους Έλληνες οφείλεται ο σύγχρονος Πολιτισμός.

Αφ’ ετέρου, όμως, είμαστε και ο μοναδικός λαός ο οποίος δεν έχει στοιχειώδεις καν αντιλήψεις περί εθνικού συμφέροντος. Εθνικό συμφέρον ανακύπτει σπάνια και σε ακραίους εθνικούς κινδύνους ή σπουδαίες προκλήσεις. Τότε – όπως λέγεται – το ρίχνουμε στα θαύματα.

Τον υπόλοιπο καιρό, είναι απλώς γραφικός όποιος νοιάζεται για το εθνικό συμφέρον. Δημοφιλές είναι να μιλάει κανείς για εθνικό συμφέρον, κλείνοντας το μάτι – ουσιαστικά – σε αυτούς που πρόκειται να βολέψει κατά τα ειωθότα.

Είναι εξόχως διδακτική η περίπτωση του Ομηρικού Αχιλλέα. Του πήρε την όμορφη Τρωαδίτισσα-λάφυρο ο Αγαμέμνωνας και για αντίδραση εγκατέλειψε τον πόλεμο. Για προσωπικούς λόγους, δηλαδή, αγνόησε το εθνικό συμφέρον. Σαν να μην έφθανε αυτό, ζήτησε από την μαμά του, την θεά Θέτιδα, να πάει στον Δία να τον επηρεάσει να νικήσουν οι Τρώες αντίπαλοι.

Αυτό που στα μάτια οποιουδήποτε άλλου λαού του πλανήτη είναι καραμπινάτη εσχάτη προδοσία, στα μάτια του ελληνικού λαού δεν είναι άξιο δυσμενούς σχολιασμού καν. Ακόμη και ο Μεγαλέξανδρος φόρεσε υπερήφανα την πανοπλία του.

Συμπέρασμα

Το βαθύτερο πρόβλημα-Ελλάδα είναι παγκοσμίως πρωτάκουστο και ιδιάζον, και είναι διαχρονικό. Δεν είναι και λίγα 3.000 χρόνια …

ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΡΑΚΤΕΟΥ

Περίσκεψη

Η αυριανή σύσκεψή σας προβλήθηκε με αυτή την εύγλωττη φωτογραφία.

Η αντίθεση με το στιγμιότυπο από την πρόσφατη G7 είναι εμφανής.

Κάποιοι «ισχυροί» δεν καταλαβαίνουν από ανθρωπισμό και case study. Ούτε καν θεωρητικώς.

Ανθρωπιά

Σαφώς η ανθρωπιστική βοήθεια προέχει. Αλλά η σημερινή Ελλάδα είναι σε τέλμα κινουμένης άμμου. Μία απρόσεκτη προσπάθεια βοήθειας, εγκυμονεί κινδύνους. Πρώτα από όλα, μην δώσει νέες ευκαιρίες πλουτισμού στα κυκλώματα αετονύχηδων.

Αλλά και η καλή προαίρεση δεν φθάνει. Η απαραίτητη ευθυκρισία στην παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας οδηγεί αβίαστα σε δράσεις προσεκτικής και διακριτικής στήριξης.

Όχι λόγια, όχι τυμπανοκρουσίες. Όχι άλλα επικοινωνιακά παιχνίδια. Ας μιλήσουν αθόρυβα τα έργα. Υπάρχει χρόνος αργότερα για την θεμιτή προβολή των προσπαθειών, για καλώς εννοούμενες δημόσιες σχέσεις.

Γνώμονας θα πρέπει να είναι η στήριξη της προσπάθειας του καθενός για την επάνοδο σε κατάσταση αυτάρκειας. Έχει προτεραιότητα η παροχή ευκαιριών από την προσφορά ελεημοσύνης. Υπό την προϋπόθεση, φυσικά, να έχει ακόμη νόημα η παροχή ευκαιριών …

Προστασία

Πρωταρχικής σημασίας είναι η αποσυμπίεση από την βάρβαρη εισβολή των τηλεοπτικών καναλιών στην καθημερινότητα των δοκιμαζόμενων συνανθρώπων μας. Δικαίως αποκαλούνται «βοθροκάναλα».

Δεν είναι δυνατόν ελληνικά κανάλια να προβάλουν π.χ. τα γερμανικά τελεσίγραφα κατά της χώρας μας πιο φανατικά κι από τα ίδια τα γερμανικά. Κυριολεκτικά πανηγυρίζοντας. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει ανοχή σε τέτοια φαινόμενα, για λόγους ελευθερίας του τύπου. Πρόκειται για διαστροφική κατάχρηση.

Χωρίς αυτό το επαχθές καθημερινό βάρος, η αυτοάμυνα του καθενός στην κρίση θα είναι σαφώς ευκολότερη. Πρέπει να βρεθεί τρόπος να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, και μάλιστα σύντομα.

Ας σημειωθεί ότι αυτά τα κανάλια λειτουργούν χωρίς να έχουν πληρώσει άδεια, με αυθαίρετα προνόμια στην μη απόδοση εισπραχθέντων φόρων κ.α.

Κάθαρση

Προτεραιότητα για κάθε Έλληνα είναι να δει τους πραγματικούς ενόχους να δικάζονται, να λάμψει η αλήθεια, να αποδοθεί Δικαιοσύνη. Έχουν γίνει «σημεία και τέρατα». Είναι αδύνατον να υπάρξει ευρύτερα κουράγιο για οποιαδήποτε προσπάθεια επανεκκίνησης, όσο υπάρχει η αίσθηση της ασυδοσίας. Ποιος να ξαναπροσπαθήσει, όταν ξέρει ότι θα βρεθεί ξανά στα δόκανα του κάθε λαμόγιου ;

Η κάθαρση θα πρέπει να είναι πρωτίστως πολιτική. Να βγουν στο φως όλα. Το δικαστικό μας σύστημα είναι εξόχως δυσκίνητο. Η επιτάχυνση στην απονομή της δικαιοσύνης είναι απολύτως αναγκαία, αλλά τα δικαστήρια δεν είναι ο μόνος δρόμος.

Οι δανειστές και οι εταίροι – εκτός των άλλων – έχουν και έννομο συμφέρον για την εξακρίβωση των οικονομικών σκανδάλων. Έχω ήδη προτείνει δημοσίως να δούμε όλες τις εκθέσεις της τρόϊκας, που αποτιμούσαν τακτικά την πορεία του Προγράμματος Δημοσιονομικής Προσαρμογής, υπό το φως της προτάσεως των δανειστών που τέθηκε σε δημοψήφισμα.

Ποιος μπορεί να αρνηθεί δημοσίως κάτι τέτοιο ; Ποιος δεν βλέπει τις απαραίτητες οφθαλμοφανείς ενδείξεις ; Γιατί να μην μάθουν οι φορολογούμενοι π.χ της Γερμανίας ποιος ευθύνεται που τα δάνεια που παρείχαν ανύποπτοι απειλούνται με μεγάλες ζημιές ; Γιατί να στρέφονται συλλήβδην κατά του ελληνικού λαού ;

Γιατί να μην αναγνωρίσουν λάθη τους κι άλλοι – εκτός του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Αλλά και το ίδιο το ΔΝΤ δεν οφείλει να αναλάβει ευθύνες και πρωτοβουλίες ;

Κάθε καλοπροαίρετος υποστηρικτής της Ελλάδας, δεν μπορεί να αγνοήσει όλα αυτά. Είναι στοιχειώδες.

Τομή

Ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της σύγχρονης Ελλάδας, και μάλιστα διαρκές, έχει κατορθωθεί να μείνει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Πρόκειται για το σκάνδαλο με τις απαλλοτριώσεις για την κατασκευή δημοσίων έργων.

Κυκλώματα μηχανικών, δικηγόρων και δικαστών εξασφαλίζουν με το αζημίωτο εξωπραγματικές αποζημιώσεις σε πρόθυμους συνεργούς ιδιοκτήτες. Χαρακτηριστικά αναφέρονται «αποζημιώσεις για κατσάβραχα σε τιμές Κολωνακίου».

Το θέμα έχει γίνει από χρόνια αντιληπτό από κοινοτικά όργανα. Και, ως συνήθως, ελήφθησαν ημίμετρα. Τέθηκε όριο συγχρηματοδοτούμενης δαπάνης απαλλοτριώσεων στο 10% της συνολικής δαπάνης του έργου. Το όργιο συνεχίσθηκε, έργα έμειναν στη μέση. Κοινοτικές ενισχύσεις ανυπολόγιστου ύψους επιστράφηκαν γιατί τα έργα δεν ολοκληρώθηκαν.

Ποιος θέλει την συγκάλυψη, όταν τα στοιχεία είναι καταφανή ; Ποιος παραιτείται εννόμων συμφερόντων του έναντι καταχραστών δημοσίου και κοινοτικού χρήματος ;

Τοποθετήσεις

Κάθε επενδυτής που έχει την δυνατότητα μακροπρόθεσμων τοποθετήσεων, δεν είναι δυνατόν να αγνοήσει τις ευκαιρίες αγοράς ακινήτων στην σημερινή Ελλάδα. Το ρίσκο είναι σαφώς μεγάλο, αλλά – αντίστοιχα – και τα δυνητικά (potential) οφέλη.

Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζονται οι τίτλοι ιδιοκτησίας, τα τυχόν βάρη του ακινήτου (π.χ. υποθήκη), καθώς και οι όροι δομήσεως. Υπό τις διαμορφωμένες συνθήκες, κάθε ενάρετος άνθρωπος – κατά τα Αριστοτελικά κριτήρια και πρότυπα – συνδυάζει το καλό, το συμφέρον και το ευχάριστο. Παίρνει λ.χ. υπ’ όψιν του από ποιόν αγοράζει, πόσα στόματα θα βρουν φαγητό, ποια προσπάθεια ανάκαμψης στηρίζεται με μία τέτοια τοποθέτηση.

Ανάδειξη

Σε επιχειρηματικό επίπεδο, υπάρχουν πάμπολλες ευκαιρίες επενδύσεων που θα αναδεικνύουν αποδοτικά μοναδικής αξίας προϊόντα και ιδέες.

Υπάρχουν προϊόντα αξίας που δεν έχουν βρει τη θέση τους στις αγορές, κυρίως λόγω ελλείψεων σε τεχνογνωσία marketing, αλλά και λόγω ελλείψεως κεφαλαίων. Είναι χαρακτηριστικό ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει ακόμη και στο πασίγνωστο ελαιόλαδό μας. Όταν η ανθρωπότητα πληροφορηθεί την αξία του στην υγεία, η τιμή θα είναι σε άλλα επίπεδα από τα 3 ευρώ το κιλό που είναι σήμερα. Κατά μείζονα λόγο, το ίδιο συμβαίνει με πάμπολλα άγνωστα προϊόντα αξίας.

Οι ενδιαφερόμενοι για πρωτοποριακές εφευρέσεις, δεν έχουν παρά να ψάξουν ανά την Ελλάδα. Το ελληνικό κράτος κάνει τα πάντα για να μην αξιοποιηθούν. Κάθε γραφειοκράτης θεωρεί καθήκον του να βάλει τρικλοποδιές, για τους πιο απίθανους τυπικούς λόγους. Ή και απλώς «έτσι». Και έχει την συμπαράσταση του κάθε πολιτικάντη, που βρίσκει τρόπο να τιμωρήσει αυτόν που τολμά χωρίς να βασίζεται σε ρουσφέτι.

Ιδιαίτερα για μοναδικής αξίας ακίνητα, το internet προσφέρει πρωτόγνωρες ευκαιρίες προβολής σε μεγάλου μεγέθους δυνητική πελατεία, και σε χαμηλό κόστος.

Keiretsu

Από πλευράς του υπογράφοντος, ο πήχης έχει τεθεί κάπου στο αδιανόητο :

Προδιαγράφω μία Εθνική Πορεία με Όραμα ένα Grexit που όχι μόνον δεν θα είναι ταπείνωση και καταστροφή, όχι μόνο θα είναι «με ψηλά το κεφάλι», αλλά επαξίως φιλοδοξεί να προκαλέσει ένα θριαμβευτικό και παρατεταμένο παγκόσμιο standing ovation. Όλη η ανθρωπότητα, όρθια. να μας χειροκροτά με ασυγκράτητο ενθουσιασμό. Και όχι μόνο για το ΤΙ κάναμε και υπό ΠΟΙΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ, αλλά και για το απίστευτο ΠΩΣ.. Χαλαρά, ελεύθερα, με χαμόγελο.

Εν ολίγοις, φεύγοντας για τον ιστορικό μας προορισμό, την Ελληνική Αναγέννηση, θα τους αφήσουμε και την λύση για τα δικά τους τρομακτικών διαστάσεων προβλήματα.

Πρόκειται κατ’ ουσίαν για προσδοκία θαύματος, αλλά μόνο για όσους στηρίζονται τυφλά στο γνωστό κριτήριο “too good to be true”. Η βασική ιδέα είναι η στοχευμένη επέμβαση σε καίριο σημείο του καπιταλιστικού μας συστήματος. Επέμβαση στην καρδιά του φορολογικού μας συστήματος.

Εν ολίγοις, αντί να φορολογούμε την δραστηριότητα του κεφαλαίου, θα φορολογούμε την συσσώρευσή του και μόνον. Κατά την έκφραση διευθυντικού στελέχους της Τ.τ.Ε., που συνέβαλε ουσιαστικά – αλλά off the record – με παρατηρήσεις στην εξέλιξη της προτάσεως για πρωτοποριακό φορολογικό σύστημα, πρόκειται για «κολοσσιαία αλλαγή».

May be, this is the change you need.

Κύριοι,

Μακρηγόρησα, αλλά εκτιμώ ότι υπήρχε λόγος. Αισθάνομαι ότι επανέλαβα ελάχιστα ήδη γνωστά. Έδωσα βασικά σημεία για την κατά την γνώμη μου ενδεδειγμένη φιλοσοφία για την κινητοποίησή σας υπέρ της δοκιμαζόμενης Πατρίδας μας.

Σεις, αν το κρίνετε σκόπιμο, θα εντάξετε στοιχεία του παρόντος μηνύματος στους δικούς σας σχεδιασμούς. Τόσο στην ανθρωπιστική προσπάθεια, όσο και στις επενδύσεις. Σεις θα φροντίσετε για να μην χαθούν άσκοπα κόποι και χρήματά σας.

Σεις θα αποφασίσετε αν αξίζει της προσοχής σας ό,τι μεγαλύτερο επιχειρήθηκε ποτέ στην Ιστορία του πλανήτη, η Ελληνική Αναγέννηση. Ένας ακόμη Ελληνικός Αγώνας «ή ταν ή επί τας» που υπόσχεται, αν ευοδωθεί, μυθικές αποδόσεις επενδύσεων.

Ε