Τί θα ήταν ελληνοπρεπής πολιτιστική διπλωματία; (Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ φ.1870/14.12.2023)

ΚΑΤΑ ΡΗΤΗ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΘΕΣΗ, "η αξιοποίηση της πολιτιστικής διπλωματίας, ως εργαλείο ανάδειξης και εξωστρέφειας του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού", αποτελεί "στρατηγική προτεραιότητα" της χώρας.  Με επενδύσεις "πάνω στις ισχυρές βάσεις που υπάρχουν στον πολιτισμό", σκοπείται η απόκτηση "αυξημένης εξωστρέφειας σε πολλούς διαφορετικούς τομείς". Και, ως τέτοιοι τομείς, κατονομάζονται "οι παραστατικές τέχνες, ο κινηματογράφος, οι τηλεοπτικές σειρές και το βιβλίο".

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ ότι πρόκειται για θέση που συνδυάζει μετρημένα το ρεαλισμό και τη σύνεση με την αισιοδοξία και τη φιλοδοξία. Δεν υπάρχει καμία έπαρση, εννοώ, ούτε υπεραισιοδοξία, για την τελική έκβαση της σύγχρονης κρίσης της χώρας μας. Βαθειά κρίση εθνικής ταυτότητας, που αριθμεί τουλάχιστον δύο αιώνες, και που απλώς οξύνθηκε τις τελευταίες δεκαετίες.

ΑΥΤΗ Η ΒΑΘΕΙΑ ΚΡΙΣΗ, όμως, είναι λογικό να υποθέσουμε ότι προορίζεται να "υποχρεώσει" τον Γερμανό φιλόσοφο Φρίντριχ Νίτσε (1844-1900) να "επαναλάβει" το ασύλληπτο "Πόσο θα υπέφερε αυτός ο λαός για να μπορέσει να γίνει τόσο ωραίος !" ("Η γέννηση της τραγωδίας"). Είναι λογικό δηλαδή να περιμένουμε ότι, αυτή η υπαρξιακών διαστάσεων κρίση της σύγχρονης Ελλάδας, θα οδηγήσει εν τέλει σε αναγέννηση που θα εκπλήσσει. Σε ένα νέο ελληνικό πολιτισμό.

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΗ ΜΟΥ ΑΠΟΨΗ, σε αυτήν την -κατ' ευχήν!- θετική έκβαση της κρίσης οφείλουμε και χρειάζεται να επενδύσουμε. Και η επένδυση αυτή θα πρέπει να πείθει ανά τον πλανήτη ώστε να ΠΡΟΕΞΟΦΛΕΙΤΑΙ αυτή η θετική έκβαση της σύγχρονης ελληνικής κρίσης. Να προεξοφλείται σταδιακά, και όλο και πιό βάσιμα.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ, πάντως, είναι από χρόνια στις προβλέψεις και τις προσδοκίες του πνευματικού κόσμου ανά τον πλανήτη. Εμείς είναι που δεν το πολυπιστεύουμε, ίσως ευλόγως. Ημεδαποί πολιτικάντηδες, άλλωστε, συμβάλλουν στη σύγχυση με καπηλεία και δημαγωγία. Ή, στην άλλη πλευρά, με συστηματική μειοδοσία.

ΣΚΙΡΤΗΜΑ ΒΑΣΙΜΗΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ, που είναι το πρώτο και απόλυτο προαπαιτούμενο, είναι η σεμνή και ταπεινή αρθρογραφία. Τουτέστιν: Πολιτιστική διπλωματία της Ελλάδας, σαν να επρόκειτο για πολιτιστική διπλωματία οποιουδήποτε κράτους. Αυτό είναι σε θέση να εμπνεύσει σοβαρότητα [όχι στην κάθε "κουτσή Μαρία" αλλά] στους σοβαρούς των στρατηγικών επενδύσεων. Εκεί θα κριθεί και το ακριβές νόημα της "άγνωστης" λέξης του τίτλου.

 

Κόρινθος 11 Δεκεμβρίου 2023

 

Κώστας Τζαναβάρας

σύμβουλος μηχανικός - συγγραφέας

"Το μέλλον ανήκει στην Κορινθία" (Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ, φ.1868/1.12.2023)

Η φράση-πρόβλεψη του τίτλου ανήκει στον απερχόμενο Περιφερειάρχη Πελοποννήσου κ. Παναγιώτη Νίκα. Εκφωνήθηκε προσφάτως στα εγκαίνια του "Ολοκληρωμένου έργου προστασίας της όδευσης της αρχαίας Διόλκου", του "τεράστιου έργου της αρχαιότητας που αποτέλεσε πηγή πλούτου και ισχύος για την Κόρινθο εκείνης της εποχής".

Σκοπός του εγκαινιασθέντος έργου είναι η "μακροχρόνια προστασία της όδευσης της αρχαίας Διόλκου από την θαλάσσια διάβρωση". Και προβλέπεται να ακολουθήσουν [1] εργασίες συντήρησης των μελών, [2] αποκατάσταση του μνημείου και [3] ανάδειξή του.

ΥΠΟ ΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΙΔΕΑ "Όλα είναι πολιτισμός", ταυτόχρονα, γινόταν αναφορά σε "πλέγμα" άλλων έργων πολιτισμού στο Νομό, ύψους δαπάνης 11 εκ. ευρώ. Όπως σημείωσε ο κ. Νίκας, “υπάρχει στην περιοχή της Κορινθίας -όνομα παγκοσμίως γνωστό- πλήθος αρχαιολογικών χώρων που πρέπει να αναδειχθούν".

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ, ο συντοπίτης μας Υφυπουργός Πολιτισμού κ. Χρίστος Δήμας, υπογράμμισε την "διαχρονικότητα" των έργων στην περιοχή του Ισθμού, την "πύλη της Πελοποννήσου”. Καθώς το ενδιαφέρον του για έργα πολιτισμού στον Νομό ήταν ήδη έντονο και συνεχές, καταλαβαίνει κανείς τί σημαίνει η νέα κυβερνητική υπογραφή του. Λογικά, δεν θα αργήσουμε να δούμε και στο Νομό μας "ψηφιακά ταξίδια"...

ΕΠΙ ΠΛΕΟΝ, υπάρχουν και πάμπολλα έργα πολιτισμού στον Νομό -εκτός αρμοδιότητας της Περιφέρειας. Αρκεί μιά ματιά στους δύο μεγαλύτερους δήμους μας: Ο Δήμος Κορινθίων ετοιμάζεται για τα έργα πολιτισμού στα δεκάδες στρέμματα "μπαζωμάτων", ενώ ο Δήμος Σικυωνίων αναμένεται ευλόγως να ολοκληρώσει τα φιλόδοξα έργα πολιτισμού του.

Ο ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ όλων αυτών, είναι αναντίρρητα πραγματική αλλαγή όψης. Αρκεί, όμως, για να στηρίξει την θερμά αισιόδοξη  πρόβλεψη του τίτλου; και ποιό το ακριβές νόημα της; Αρκεί να γίνονται έργα για να προοδεύσουμε πολιτιστικά;

Φθάνει, η πολιτιστική υποδομή επιπέδου, για να προκύψει πολιτιστική άνοιξη; Φθάνει, η ανάδειξη του Διόλκου, για να προκύψει αξιόλογο αποτέλεσμα -έστω τουριστικό; Φθάνει, η κατασκευή ενός θεάτρου, για να προκύψουν θίασοι και θεατές;

Να το πω κι αλλιώς: αυτό που μας λείπει είναι οι πολιτιστικές υποδομές ή η πολιτιστική διάθεση; Μήπως, ερωτώ ως "δικηγόρος του διαβόλου", απεδείχθη ακατάλληλο ή ανεπαρκές λ.χ. το Δημοτικό Θέατρο της Κορίνθου; έχει ανεπαρκή σκηνή ή λίγα καθίσματα;

Μήπως, εν τέλει, υποβαθμίζεται ο ανθρώπινος παράγοντας, το κοινωνικό αποτέλεσμα;

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΣΙΓΟΥΡΟΣ, τολμώ να πω, ότι δεν ξεχάσθηκε να αναδειχθεί ο Δίολκος ως έμπνευση, ως επινόηση. Αν θα αναδειχθεί, δηλαδή, ο πρωτοποριακός χαρακτήρας του έργου, η στιβαρή τόλμη των εμπνευστών του. Θα προβληθεί ταυτόχρονα, αναρωτιέμαι, ότι ο βασικός συνετελεστής του πρωτοποριακού έργου του Διόλκου, έχει την πατρότητα και του Δελφικού Προστάγματος "ΜΕΛΕΤΑ ΤΟ ΠΑΝ";

Η ΕΠΙΝΟΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΟΛΚΟΥ, ο σχεδιασμός του, τεχνικός και οικονομικός, η μακροχρόνια λειτουργία και εκμετάλλευσή του, ήταν ίσως το κυριότερο επίτευγμα της αρχαίας Κορίνθου. Ήταν ξεχωριστό δείγμα πνεύματος εμπνευσμένης και αποδοτικής δημιουργικότητας. Μαζί με την εφεύρεση της τριήρους και του χαλιναριού, του διθυράμβου και των μελανόμορφων αγγείων. Μαζί και με τα παραδοσιακά ελεύθερα συσσίτια, το βάθρο της αξιοζήλευτης κοινωνικής συνοχής της πάμπλουτης αρχαίας Κορίνθου.

ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΑΡΑΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ την αξία των πολιτιστικών υποδομών, νομίζω αξίζει να αναρωτηθούμε: ποιό το κρίσιμο αποτέλεσμα; Αξίζει, εννοώ, να δούμε κ-α-ι μία άλλη διάσταση του θέματος. Μιλώντας για τον Δίολκο, μπορούμε να φαντασθούμε ανάδειξη ανάλογη προς την Ολυμπία: προηγμένης τεχνολογίας φυσική αναπαράσταση του διόλκου πλοίων της εποχής του Περιάνδρου. Αβίαστα διδακτική.

ΕΝ ΟΛΙΓΟΙΣ: Πολύ καλά τα έργα πολιτιστικής υποδομής, αλλά θα ήταν σαφώς πιό εξασφαλισμένο το μέλλον της Κορινθίας αν συνδυαζόταν η ανάδειξη του Κορινθιακού Πνεύματος. Τόλμη σκέψης και δράσης.

 

Κόρινθος 19 Νοεμβρίου 2023

 

Κώστας Τζαναβάρας

σύμβουλος μηχανικός - συγγραφέας

Δύο είδη δημοτικών συμβούλων (Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ φ.1860/5.10.2023)

Εν όψει δημοτικών εκλογών και σταυροδοτήσεων, κάθε σκεπτόμενος πολίτης προσπαθεί να διαμορφώσει δικά του κριτήρια. Σαφή και λογικά κριτήρια, τα οποία να πρυτανεύσουν στις προσωπικές του επιλογές. Σε αυτά τα πλαίσια, αξιολογεί το ρόλο του φύλου, της ηλικίας, της μορφώσεως, της εμπειρίας κ.α. στοιχείων των υποψηφίων. Ή, πάλι, σταθμίζει τις επιλογές του για δήμαρχο και δημοτικούς ή τοπικούς συμβούλους, αν βρίσκεται σε δίλημμα επιλογής ψηφοδελτίου.

ΕΧΩ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ, όμως, ότι σε αυτή τη διαδικασία -εκτός των άλλων- μάλλον υποβαθμίζεται ένα σημαντικό κριτήριο, κρίσιμο για την επόμενη ημέρα του Δήμου. Τί εννοώ: την 1η Ιανουαρίου 2024 οι εκλεγμένοι δημοτικοί σύμβουλοι θα χωρισθούν σε δύο είδη. Μοιραία.

Το ένα είδος δημοτικών συμβούλων, λοιπόν, οι περισσότεροι, όχι μόνον αντιπολιτευόμενοι. Και θα καταλάβουν μία θέση στην γνωστή αίθουσα συνεδριάσεων, αναλαμβάνοντας μία γενική φροντίδα να εκπροσωπήσουν επαξίως τους δημότες. Διόλου ευκαταφρόνητος ο ρόλος τους. Η ουσία της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας -εν ολίγοις.

Οι συνάδελφοί τους του άλλου είδους, όμως, θα αναλάβουν κ-α-ι ειδικά καθήκοντα. Εκτός από την ως άνω γενική φροντίδα, θα αναλάβουν αντιδήμαρχοι ή πρόεδροι οργάνων του Δήμου. Θα αναλάβουν δηλαδή προσωπικά καθήκοντα εκτελεστικής μορφής.

ΤΟ ΤΙΘΕΜΕΝΟ ΕΡΩΤΗΜΑ, φρονώ!, είναι ακριβώς αυτό: πώς διασφαλίζεται ότι ο επόμενος Δήμαρχος θα έχει στη διάθεσή του επαρκείς επιλογές δημοτικών συμβούλων που θα τον υποστηρίξουν στα εκτελεστικά του καθήκοντα; Θα υπάρξουν, βεβαίως, δημοτικοί σύμβουλοι οι οποίοι δεν θα θέλουν να αναλάβουν προσωπικά καθήκοντα εκτελεστικής μορφής, καθώς δεν θα έχουν κάτι τέτοιο στις προτεραιότητές τους.

Από την άλλη, πιθανότατα, θα υπάρξουν και δημοτικοί σύμβουλοι οι οποίοι δεν θα μπορούν να αναλάβουν προσωπικά καθήκοντα εκτελεστικής μορφής. Κυρίως, γιατί δεν θα έχουν τα αντίστοιχα προσόντα, γενικά ή/και ειδικά.

Αθροίζοντας, συνεπώς, αυτούς που δεν θα επιθυμούν και αυτούς που δεν θα μπορούν να αναλάβουν εκτελεστικά καθήκοντα, είναι ενδεχόμενο να προκύψει πρόβλημα.

ΠΟΛΛΟΙ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι το σχετικό πρόβλημα αφορούσε ειδικά και μόνον την προηγούμενη τετραετία 2019-2023. Και έχουν σε μεγάλο βαθμό δίκιο. Είναι άλλο να βρίσκεις αντιδημάρχους και προέδρους ξεκινώντας από 8-9 δικούς σου δημοτικούς συμβούλους, κι άλλο από κάπου 25. Ο προηγούμενος εκλογικός νόμος, με την απλή αναλογική εκπροσώπηση, χωρίς την αναγκαία κουλτούρα συγκλίσεων, δυσκόλεψε τις ...δυσκολίες.

Επιστρατεύτηκε, θυμίζω, νεώτερος Νομοθέτης περί κυβερνησιμότητας. Και απλώς αργήσαμε όσο χρειάσθηκε για να κριθεί οριστικά αντισυνταγματικός. Ας μην το ξεχνάμε, ιδίως την ώρα που κρίνουμε απολογισμούς. Σωστά;

ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΗΤΑΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ 2019, και μόνον. Μακάρι. Αλλά καλύτερα -προτείνω- να δούμε κάπως νηφάλια τις επιπτώσεις από τις νεώτερες αλλαγές. Έχουμε, με τον τωρινό εκλογικό νόμο, γενναία αύξηση του αριθμού των υποψηφίων δημοτικών και κοινοτικών συμβούλων. Πώς θα επηρεασθεί, άραγε, η σταυροδοσία;

Υπάρχει, ως γνωστόν, το θέμα με τις αξιοκρατικές σταυροδοσίες. Θυμίζω: Στην πράξη, οι περισσότεροι εκλογείς σταυροδοτούν πρώτα συγγενείς, φίλους και γνωστούς. Κι αν περισσέψει κάτι, σταυροδοτούν και άλλους άξιους. Τί θα γίνει, εν τέλει, τώρα που οι συγγενείς, φίλοι και γνωστοί είναι -κατά τεκμήριο- πολύ περισσότεροι;

Μήπως, απεύχομαι!, θα περιορισθούν δραστικά οι αξιοκρατικές σταυροδοσίες;

Μήπως, αναρωτιέμαι, θα υπάρχουν λίγοι εκλεγμένοι δημοτικοί σύμβουλοι, που και να θέλουν και να μπορούν να αναλάβουν εκτελεστικά καθήκοντα; Ή, έστω, μήπως θα έχουν εκλεγεί με αποκαρδιωτικά λίγους σταυρούς;

ΩΣ ΑΠΛΟΣ ΔΗΜΟΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΟΥ, θα ζητούσα κάτι πολύ απλό από τους υποψηφίους δημάρχους. Να ονοματίσουν τους υποψηφίους τους για τα σημαντικότερα πόστα, σύμφωνα με το πρόγραμμά τους. Έτσι θα αναγνωρισθούν και θα ενισχυθούν από τους δημότες οι απαραίτητοι να αναλάβουν προσωπικά εκτελεστικά καθήκοντα.

ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΑ. Εν όψει μεγάλων έργων στην περιοχή των γνωστών "μπαζωμάτων" στον Άγιο Νικόλαο, προφανώς η θέση Αντιδημάρχου Τεχνικών Υπηρεσιών αναβαθμίζεται. Κι όσοι υποψήφιοι δήμαρχοι σκέπτονται να επενδύσει ο Δήμος στην Ιστορία και τον Πολιτισμό της Κορίνθου, θα χρειασθεί να ενισχύσουν την πειστικότητά τους προτείνοντας δημοσίως υπεύθυνο άτομο που να συνδυάζει πολιτισμικό επίπεδο με οργανωτικές ικανότητες.

Με άλλα λόγια: "ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ"...

 

Κόρινθος 28 Σεπτεμβρίου 2023

 

Κώστας Τζαναβάρας

σύμβουλος μηχανικός - συγγραφέας

Για μια Ελλάδα Κορινθιακού ρυθμού (Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ φ.1849/6.7.2023)

ΕΧΩ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ότι η εκλογική ετυμηγορία, υπό το ισχύον εκλογικό σύστημα, είχε ακριβώς αυτή την έννοια: ανατέθηκε στη Νέα Δημοκρατία η εντολή για μείζονες αλλαγές -όχι απλώς μεταρρυθμίσεις.

Ξεκάθαρο, πάντα κατά την άποψή μου, ήταν και το βουβό σκεπτικό αυτής της ετυμηγορίας: είναι τόσο βαθιές αυτές οι τόσο μείζονες αλλαγές, ώστε μόνον αυτοί που έχουν στα χέρια τους αυτό το σύστημα, μπορούν να το αλλάξουν.

Αν, βεβαίως, θέλουν. Και όλα δείχνουν ότι θέλουν. Περί αυτού ακριβώς πρόκειται.

ΑΛΛΙΩΣ: οι υπόλοιποι δεν μπορούν να το αλλάξουν το σύστημα, δεν μπορούν να κάνουν τόσο βαθιές αλλαγές, δεν μπορούν καν να διαχειρισθούν μία μεταβατική διεργασία. Όσο και να το ήθελαν, όσες ικανότητες κι αν διέθεταν, όσες εύστοχες ιδέες και σχέδια και αν είχαν.

Δεν είναι δικό τους το σύστημα. Τόσο απλό, τόσο φυσικό.

ΤΕΤΟΙΕΣ ΜΕΙΖΟΝΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ, λοιπόν, απαιτούνται στα πάντα.

Είδαμε το πιό τραγικό: τί συνέβη στα τρένα μας, τί κατέγραψε η Έκθεση Εμπειρογνωμόνων. Ομολογώ, ειλικρινά, ότι δεν κατάφερα να διαβάσω και πάρα πολλά. Κι αυτό για έναν και μόνον λόγο: "σηκώνουμε μανίκια". Αυτό είναι το αναπόδραστο συμπέρασμα.

Όσο για το παρακάτω, δηλαδή την απάντηση στο καθοριστικό δίλημμα "για δουλειά ή για καβγά;", δεν νομίζω ότι έχουν την παραμικρή αμφιβολία οι αναγνώστες της ΦΩΝΗΣ μας που εξακολουθούν να με τιμούν με την προσοχή τους.

ΑΞΙΖΕΙ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ, φρονώ, να προβληματισθούμε πάνω σε κάτι που μπορεί να δείχνει κάπως αφηρημένο και θεωρητικό, κάπως φλύαρο. Ερώτηση: Ποιά είναι η πιό κρίσιμη μείζων αλλαγή; ποιά έχει προτεραιότητα; ποιά θα ήταν η "ατμομηχανή" όλων αυτών των μειζόνων αλλαγών;

Πολλοί θα απαντούσαν με κάτι στο χώρο της Οικονομίας, με κάτι χειροπιαστό και μετρήσιμο. Άλλοι, ίσως, θα διέκριναν τις εξαγγελίες για τη Δημόσια Υγεία. Για την αναβάθμιση του ΕΣΥ, από αυτούς που -λέει- θα το ιδιωτικοποιούσαν. Σωστά;

Οι πιο υποψιασμένοι, από την άλλη, θα έριχναν μια ματιά στο Γενικό Δείκτη του ΧΑΑ. Και θα έβγαζαν το εύκολο συμπέρασμα σχετικά με τις προεξοφλητικές δυνάμεις της αγοράς. Κάπως έτσι, πιθανότατα θα λησμονούσαν το παγίως σωστό ερώτημα: τί ΔΕΝ έχουν προεξοφλήσει οι αγορές ΤΩΡΑ;

ΑΛΛΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ, συνεπώς, στο ως άνω ερώτημα σχετικά με την "ατμομηχανή". Η μακροημέρευση, πολύ απλά, των μειζόνων αλλαγών θα εξασφαλισθεί όταν υπάρξουν ΕΜΠΡΑΚΤΑ δείγματα αλλαγής στον Πολιτισμό μας.

Πολιτισμό, βεβαίως, δεν εννοούμε απλώς τις πολιτιστικές εκδηλώσεις -παρότι απαραίτητες, παρότι φτιάχνουν και συντηρούν το κλίμα αισιοδοξίας και ανάτασης. Πολιτισμό, εδώ, εννοούμε τον τρόπο ζωής μας.

Τουτέστιν: επέρχονται αλλαγές στην εθνική μας φυσιογνωμία. Θα τα βάλουμε με τα εθνικά μας ελαττώματα, και θα τα μεταλλάξουμε σε εθνικά μας προτερήματα. Και μια καλή ιδέα αναπτύχθηκε στο προηγούμενο άρθρο "Κορινθίζειν εστί σοφείν" (Φ.τ.Κ. φ.1847/22.6.2023). Οι μείζονες αλλαγές χρειάζεται να είναι σοφές. Αυτό.

ΣΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ, αξίζει να περιμένουμε περισσότερα στις προγραμματικές δηλώσεις του συντοπίτη μας Υφυπουργού Πολιτισμού Χρίστου Δήμα. Να δούμε, δηλαδή, τί εννοούσε ακριβώς στις πρώτες του διαδικτυακές δηλώσεις: "Τώρα είναι ώρα για δουλειά και ο στόχος μας είναι να δούμε πώς μπορούμε να αναπτύξουμε ακόμα περισσότερο τον ελληνικό πολιτισμό, να αυξήσουμε την εξωστρεφή δυναμική του και να κάνουμε το άλμα στην ψηφιακή εποχή."

 

Κόρινθος 30 Ιουνίου 2023

 

Κώστας Τζαναβάρας

σύμβουλος μηχανικός - συγγραφέας

 

Κορινθίζειν εστί σοφείν (Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ φ.1847/22.6.23)

ΕΧΩ ΤΗΝ ΑΙΣΘΗΣΗ ότι ανατέλλει το Κορινθιακό πνεύμα, ως λύση στα αδιέξοδα του καιρού μας. Αδιέξοδα όχι μόνον στην πόλη μας, στη χώρα, στην Ευρώπη, στον πλανήτη ολόκληρο. Αδιέξοδα κυρίως! μέσα μας. Αδιέξοδα του τρόπου ζωής μας.

Εκείνο που μάλλον μας μπερδεύει, είναι ότι αυτά τα αδιέξοδά μας δεν φαίνονται κοινά για όλους -ενώ είναι. Άλλοι "τρέχουν σαν την άδικη κατάρα" και πλουτίζουν, άλλοι "δεν έχουν στον ήλιο μοίρα"  και φτωχαίνουν. Όμως: " Το χορτάρι είναι πιο πράσινο από την άλλη πλευρά του φράχτη." πληροφορούν αμφοτέρους οι Κινέζοι... Το τονίζω: αμφοτέρους.

Ποιός άραγε θα συνυπέγραφε ότι "Ζούμε μέσα σε μία φυλακή, που έξω από τη φυλακή, είναι πάλι φυλακή"; Οι ενδιαφερόμενοι, πάντως, ας γνωρίζουν ότι θα αποδέχονταν όχι απόφθεγμα του υπογράφοντος, όπως το δόγμα του τίτλου λ.χ., αλλά ένα σύνθημα, γραμμένο με μαύρο spray σε τοίχο φρεσκοανακαινισμένου νεοκλασικού στα Εξάρχεια -προ αρκετών δεκαετιών, σημειώνω ...

ΑΥΤΗ Η ΑΜΦΙΠΛΕΥΡΗ ΘΕΑΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, είναι βασικό χαρακτηριστικό του Κορινθιακού πνεύματος. Διαχρονικά, μάλιστα. Δεν είναι γνωστό ευρέως, δεν διδάσκεται στα σχολεία μας. Αλλά ακόμη και στον Θουκυδίδη που διδάσκεται, δεν είναι και πολλοί αυτοί που διακρίνουν την Κορινθιακή φυσιογνωμία.

Διαβάζοντας τις δημηγορίες των Κορινθίων, αίφνης, εύκολα παρασύρεται ο αναγνώστης στην πλάνη ότι έχουμε να κάνουμε με απελπισμένους οπαδούς ματαίων αιτημάτων για δικαιοσύνη. Σαν να ζητάνε το δίκιο μέσα από το όνειρό τους, σαν να έχουν ανεδαφικές αντιλήψεις περί της ανθρώπινης φύσης.

ΝΑ ΤΙ ΓΡΑΦΕΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ, όμως, και δη δια χειρός Αθηναίου. Μαθαίνουμε, λοιπόν, ότι [1] οι Κορίνθιοι εκπρόσωποι υπεστήριζαν, στην Αθηναϊκή Εκκλησία του Δήμου, ότι είναι άδικο να συμμαχήσουν οι Αθηναίοι με τους Κερκυραίους. Πολλοί το βλέπουν, αλλά λίγοι καταλαβαίνουν ότι [2] οι Κορίνθιοι εκπρόσωποι απηύθυναν στους οικοδεσπότες σαφή προειδοποίηση casus belli. Ήταν τόσο ευγενικά διατυπωμένη.

Ακόμη λιγότεροι, συσχετίζουν κάτι πολύ παρακάτω στο έργο του Θουκυδίδη. [3] η κρίσιμη μείζων ναυμαχία των Συρακουσών κρίθηκε στην Κόρινθο. Πώς; Στην χειμερινή ανάπαυλα, πολύ απλά, οι Κορίνθιοι ναυπηγοί επινόησαν και κατασκεύασαν πλοία ειδικά για την ναυμαχία στον ιδιόμορφο κόλπο των Συρακουσών.

Τουτέστιν: νουθέτησαν, προειδοποίησαν, πολέμησαν, "καθάρισαν". Σωστά;

ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ, η πόλη υμνήθηκε από τον Πίνδαρο, ως "όλβιος", δηλαδή ευδαίμων. Προηγουμένως, υμνήθηκε και από τον Όμηρο, τον ιδρυτή του πολιτισμού μας, ως "αφνειός" δηλαδή πάμπλουτη: Φρόντισε να αποδώσει αυτόν τον ύμνο ως συμπέρασμα του προσεκτικού αναγνώστη. Συμπέρασμα από τη σύγκριση των "δύο πολιτειών" που σκάλισε περίτεχνα στην ασπίδα του Αχιλλέα.

ΑΝ ΣΥΝΕΧΊΣΟΥΜΕ ΤΟ ΨΑΞΙΜΟ, στην Ιστορία αλλά και την Ποίηση, θα δούμε ευδιάκριτα τα Κορινθιακά προσόντα: Εφευρετικότητα, επιχειρηματικότητα, εργατικότητα -όλα αυτά με ομαδικότητα. Ισχύς, με αντοχή στο χρόνο. Πνεύμα δικαίου, σύνεση. Διορατικότητα -αλλά και win-win λογική.

Πάνω από όλα: καλοπέραση. Δελεάζει ο ισχυρισμός του Κορίνθιου σύγχρονου στοχαστή Άγγελου Φουριώτη: Η Κόρινθος "γεύτηκε όσο καμία άλλη πόλη τη ζωή".

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ: Αυτό το πρότυπο μείγμα αρετών, έχει αντίπαλο ιδεώδες στις μέρες μας; Υπάρχει κάτι αντίστοιχο που θα μπορούσε να κάνει τη σύγχρονη Κορινθία Κυρία να χαμογελάσει διάπλατα;

 

Κόρινθος 17 Ιουνίου 2023

 

Κώστας Τζαναβάρας

σύμβουλος μηχανικός - συγγραφέας

Ανεβάστε τον πήχυ!! (Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ φ.1841/11.5.2023)

"Ξαλαφρώνω από το βάρος

σαν γελώ με τον εαυτό μου"

Ταγκόρ.

ΠΡΙΝ ΚΑΠΟΥ 25 ΧΡΟΝΙΑ, παρακολουθούσα δικαιωματικά τους εσωτερικούς αγώνες στίβου δημοτικού στο πλέον "αριστοκρατικό" ιδιωτικό σχολείο της Αθήνας. Και μία ακριβοντυμένη (γούνα, κολάν, γόβες κ.λ.π. συναφή) "μαμά βορείων προαστίων", είχε μπει δυναμικώς στον αγωνιστικό χώρο για να βιντεοσκοπήσει την κόρη της στο άλμα εις ύψος.

Καθώς, λοιπόν, η νεαρά άλτις απέτυχε τρεις φορές στο εναρκτήριο ύψος, η μητρική προσταγή, αυθωρεί εφαρμοσθείσα, έγραφε Ιστορία: "Κατεβάστε τον πήχυ!"

ΑΝ ΤΟ ΚΑΛΟΣΚΕΦΘΟΥΜΕ, αυτή η νοοτροπία εκφράζεται υπό διάφορες μορφές στην ελληνική μας κοινωνία. Δεν είναι νεοελληνικό το φαινόμενο, είναι ελληνικό -διευκρινίζω. Και δεν εννοώ μόνον την υπερπροστασία των παιδιών μας, πλουσίων και μη. Είναι που μας αρέσει να προσαρμόζουμε τους κανόνες στα μέτρα μας. Ή, χειρότερα, που ανεχόμαστε άλλους να προσαρμόζουν τους κανόνες στα μέτρα τους.

ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΜΑΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ, που είναι και το επίκαιρο θέμα μας, έχουμε το φαινόμενο της προσαρμογής της έννοιας του επιτεύγματος στις δυνατότητες ορισμένων. Είδηση είναι όχι μόνον μία εξαγγελία άνευ συνέχειας, αλλά και η απλή συνάντηση ενδιαφέροντος. Αντί έργων, συχνά αρκεί χρηματοδότηση -ποιά απορρόφηση;

Οι όποιοι ικανοί, μάλιστα, που έχουν αναμφισβήτητο απολογισμό ουσίας, παραλείπουν να κάνουν το απλό και αυτονόητο: να δημοσιεύσουν τις προγραμματικές τους δηλώσεις εμπλουτισμένες με τον αντίστοιχο [στόχο-στόχο!, παράγραφο-παράγραφο!!] απολογισμό πεπραγμένων τους.

Να το πω αλλιώς: Φαίνεται σαν να υπάρχει ένας άγραφος νόμος να αποφεύγεται η επίσημη λογοδοσία. Σαν "όποιος κατάλαβε, κατάλαβε..." Σαν να έχει νόημα μόνον η μπαλκονάτη επιλεκτικότητα. Σαν το ψάρεμα στα θολά νερά να είναι η κανονικότητα.

ΟΛΑ ΑΥΤΑ, ΦΥΣΙΚΑ, ευνοούν τους δεύτερους εις βάρος των ανύποπτων[;] καλύτερων.

Γενικά μιλώντας, καταλήγουμε να μας κυβερνούν μέτριοι -σε πολλές περιπτώσεις και κατακάθια της κοινωνίας μας. Ταυτόχρονα, υπάρχει απροθυμία να πολιτευτούν διάφοροι εκλεκτοί των τοπικών κοινωνιών.

Είναι βέβαιο: Υπάρχουν άξιοι απλοί πολίτες που δεν θα άφηναν την επιχείρησή τους, την οικογένειά τους, τον ελεύθερο χρόνο τους, το χόμπυ τους, κ.τ.τ., για να πολιτευτούν. Ακόμη κι αν εξασφάλιζαν εκ προοιμίου εκλογή δια περιπάτου.

ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ, όμως, ξέρουμε καλά που καταλήγουμε: κάθε πέρσι και καλύτερα, από το κακό στο χειρότερο. Μας χαϊδολογούν οι πρόσκαιρες αναλαμπές -πραγματικές και φτιαχτές.

Η κατάληξη του όλου συλλογισμού είναι αναπόδραστη: χρειάζεται να ενισχύσουμε τους ικανούς που κάνουν την παλικαριά και πολιτεύονται. Να βρούμε τρόπους να τους ενισχύσουμε εμπράκτως.

ΣΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ, δύο αιχμηρές επισημάνσεις.

Υπάρχει, πρώτον, η βουβή συνέπεια: οι ως άνω απρόθυμοι να πολιτευτούν αποφεύγουν να τιμήσουν στην κάλπη τους όποιους άξιους πρόθυμους. Σαν το θέμα να είναι να συγκρίνουμε τους υποψήφιους με τον εαυτό μας ή με τους απέχοντες. Εκλεκτή διαδικτυακή φίλη το έχει από χρόνια τερματίσει: "θέλουμε τους δημιουργικούς αλλά ψηφίζουμε τους άλλους".

ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΑΠΡΟΘΥΜΙΑΣ, είναι και η διάχυτη επιτήδεια παρερμηνεία της έννοιας της οικογενειοκρατίας. Οικογενειοκρατία, αν το καλοσκεφθούμε, ΔΕΝ είναι να γίνεται βουλευτής το τέκνο του βουλευτή. Οικογενειοκρατία είναι να γίνεται βουλευτής το τέκνο του βουλευτή ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΑΞΙΖΕΙ.

Η οικογένεια είναι βάθρο της ελληνικής κοινωνίας. Μέχρις ενός σημείου, συνεπώς, η εμπιστοσύνη ένεκα καταγωγής είναι το αυτονόητο. Δεν έχει λογική η ισοπέδωση, οι τυφλοσούρτες. Λογική έχει να είμαστε προσεκτικοί.

ΑΝ ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΚΛΩΣΤΗΣ, λοιπόν, υπάρχουν τρόποι να ανεβάσουμε τον πήχυ. Ακόμη και στο σημερινό σύστημα της αθλιότητας, υπάρχει τρόπος για σταθερό πρώτο βήμα. Μήπως κάποτε στρίψουμε 90 μοίρες τις διαχωριστικές γραμμές.

 

Κόρινθος 8 Μαΐου 2023

 

Κώστας Τζαναβάρας

σύμβουλος μηχανικός - συγγραφέας

ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ αριστεροί επαναστάτες (Jenny's World 25.4.2023)

 

Ο σύνθετος όρος “αριστερός επαναστάτης”, θεωρείται μάλλον ταυτολογία. Σαν το “επαναστάτης” να εννοείται. Παραπέμπει, δηλαδή, σε κάτι σαν: μα κάθε αριστερός είναι επαναστάτης. Χωρίς να χρειάζεται απόδειξη -αρκεί η ταμπέλα. Κι ακόμη περισσότερη προκατάληψη, υπάρχει απέναντι στον όρο “δεξιός επαναστάτης”.

Καλή διαδικτυακή φίλη, είχε κάνει χαρακτηριστικά λόγο για “ανέκδοτο”. Δεν την είχα καν προβληματίσει, φέρνοντας παράδειγμα τον αείμνηστο Κορίνθιο στοχαστή Νίκο Καλογερόπουλο, έναν καθαρά δεξιό. Αγνόησε και το σχετικό τσιτάτο του που επιστράτευσα: «Η Ελλάδα δεν χρειάζεται πυροσβέστες. Η Ελλάδα χρειάζεται πυρπολητές.»

Για μία ακόμη φορά, φαίνεται ότι έχουμε πρόβλημα με τις λέξεις, τα νοήματα. Με τη γλώσσα. Πρόβλημα που προστίθεται στο επίσης μεγάλο πρόβλημά μας με την Ιστορία -που διδάσκει ότι δεν μας διδάσκει.
Να τα βάλουμε σε μία σειρά;

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΗ ΛΕΞΗ “ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ“, είναι ότι έχει γίνει πιά συνώνυμο της εξέγερσης, της διαδήλωσης, της υψωμένης γροθιάς. Αν το προσέξουμε λίγο περισσότερο, όμως, “επανάσταση” λέμε κάθε μεγάλη αλλαγή. Αλλαγή, μάλιστα, η οποία πυροδοτεί ευρύ κύμα δευτερογενών αλλαγών. Υπό αυτό το χαρακτηριστικό πνεύμα, λέμε ότι κάτι “φέρνει επανάσταση”.

Όταν λέμε, λόγου χάριν, “βιομηχανική επανάσταση”, εννοούμε ότι η επινόηση της βιομηχανίας έφερε αλυσιδωτές αλλαγές σε ολόκληρη την κοινωνία. Άλλαξε ακόμη και η οικογένεια, όπως και οι σχέσεις των δύο φύλων.
Ή, πάλι, όταν λέμε ότι η εφεύρεση της τυπογραφίας έφερε επανάσταση, εννοούμε ότι δεν άλλαξε απλώς την εμφάνιση των βιβλίων ή το κόστος τους. Άλλαξε άρδην το τοπίο στην κυκλοφορία ιδεών και τη μόρφωση.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΗ ΛΕΞΗ “ΔΕΞΙΟΣ”, από την άλλη, είναι ότι έχει γίνει πιά συνώνυμο του βολέματος και της συντήρησης. Κάθε δεξιός, δηλαδή, θεωρείται ανυποχώρητος θεματοφύλακας του status quo, και εχθρός κάθε αλλαγής. Όπως έχει πει από χρόνια άλλη εκλεκτή διαδικτυακή φίλη, “Είναι κι αυτοί που τρέχουν χωρίς να τους κυνηγάνε, είμαστε κι εμείς που δεν αλλάζουμε ούτε σταυροπόδι…”

Όταν λέμε “δεξιός”, όμως, εννοούμε απλώς κάποιον που δίνει προτεραιότητα στο άτομο, βλέποντας ότι ο ανταγωνισμός και η ιδιωτική πρωτοβουλία προάγουν την κοινωνία. Η διαφορά με τον “αριστερό” είναι θεωρητικά σαφής: η κοινωνία προστατεύει το άτομο, χωρίς να διστάζει να κάνει λόγο για “μάζα”.
Κι ας μην ανοίξουμε εδώ την άλλη μεγάλη συζήτηση: το κράτος υπάρχει για το άτομο ή το άτομο για το κράτος;

ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΟΞΥΜΩΡΟ ΣΧΗΜΑ, κάπως έτσι, το “δεξιός επαναστάτης”. Κάτι σαν ζεστό παγωτό, δροσερή φωτιά. Και, ούτως εχόντων των πραγμάτων, είναι μάλλον ανώφελο να μετρήσουμε πόσες επαναστάσεις έχουν γίνει από δεξιούς ανά τους αιώνες.
Ποιός, ας πούμε, θα μάντευε ότι η κατάργηση της δουλείας στις ΗΠΑ έγινε από ρεπουμπλικάνους, υπό τις σφοδρές αντιδράσεις των δημοκρατικών; Να το τσεκάρουμε, μήπως κάνω κάποιο λάθος;
Ή, πάλι, μήπως να τσεκάρουμε πόσοι δεξιοί στις μέρες μας δεν είναι και τόσο δεξιοί;

 

ΙΣΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΠΕΡΙΤΤΟ, συνεπώς, να περιμένουμε μία τέτοια επανάσταση. Ειρηνική και δημιουργική, τόσο που να μη γίνεται ούτε μονόστηλο στα Μ.Μ.Ε.

Κάπως έτσι, στο αντίστοιχο άρθρο “ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ δεξιοί επαναστάτες”, προ 8μήνου, στην ναυαρχίδα του δεξιού τύπου του νομού μας, κατέληγα και σε γενικές συστάσεις:
Πρώτον, επί της ουσίας, ποίηση Ταγκόρ: “Το κέρδος χαμογελάει στην καλοσύνη, όταν το καλό είναι προσοδοφόρο”.
Δεύτερον, ερώτηση εργασίας: πώς θα φτιάχναμε την κοινωνία, αν -αννν!- ήταν να τη φτιάχναμε από την αρχή; Ό,τι δεν θα φτιάχναμε, είναι καταδικασμένο -τόσο απλό.
Και τρίτον, ερώτηση επί του χρόνου (timing): πότε κάνουν αλλαγές οι συντηρητικοί νοικοκυραίοι; Καταρτισμένος και έμπειρος τραπεζικός, μου έχει πει το μυστικό: όταν πάνε καλά τα πράγματα, αλλά δεν εμπνέουν για το μέλλον σιγουριά. Αυτό που λέμε “Των φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν”…

 

ΕΔΩ, ΣΤΗΝ ΝΑΥΑΡΧΙΔΑ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ του νομού μας, όμως, γιατί ζητούνται αριστεροί επαναστάτες;

ΟΥΤΕ ΛΙΓΟ ΟΥΤΕ ΠΟΛΥ, λοιπόν, οι αριστεροί επαναστάτες ζητούνται για έναν επαναστατικό λόγο: για να συμπαραταχθούν με τους δεξιούς επαναστάτες. Για να φέρουν επαναστατικές αλλαγές στον καπιταλισμό. Για να στρίψουν μαζί τις διαχωριστικές γραμμές κατά 90 μοίρες.
Τουτέστιν: Ας γίνουν οι επαναστατικές αλλαγές που έχει ανάγκη η κοινωνία μας, και μετά ας ψειρίσουμε το αν ήταν δεξιά ή αριστερή η επανάσταση.

Κόρινθος 25 Απριλίου 2023

Κώστας Τζαναβάρας
σύμβουλος μηχανικός – συγγραφέας

Η προσβολή της προσωπικότητας ως κατάχρηση εξουσίας (Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ φ.1838/20.4.2023)

ΠΡΟ ΑΡΚΕΤΩΝ ΔΕΚΑΕΤΙΩΝ, στην πόλη μας Κόρινθο, το νερό ήταν σπανίως στη βρύση μας. Αλλά το πρόβλημα δεν ήταν μόνον η έλλειψη της αναγκαίας ποσότητας ή τα αναμενόμενα λόγω διαφορών υψομέτρου. Επί πλέον, υπήρχε το παρα-σύστημα του καθημερινού ελέγχου ποιός παίρνει και ποιός δεν παίρνει νερό.

Πολύ απλά, η τότε δημοτική υπηρεσία ύδρευσης έπαιρνε καθημερινά ειδικές οδηγίες του δημάρχου. Αναλόγως, άνοιγε ή έκλεινε βάνες, ώστε να εφαρμοσθούν οι οδηγίες του δημάρχου. Έτσι, κάποιοι είχαν νερό συχνότερα και άλλοι πιό σπάνια.

Ερώτηση εργασίας: είναι προσβολή της προσωπικότητας το να μην έχεις νερό βάσει αυθαίρετης οδηγίας δημάρχου; Εφ' όσον βεβαίως, διευκρινίζω, αποδεικνύεται αυθαίρετη.

Στη συνέχεια: αν η ειδική οδηγία δημάρχου αποδεικνύεται αυθαίρετη, και άρα προσβολή της προσωπικότητας κάποιου δημότη, υπάρχει κατάχρηση εξουσίας;

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΝΟΜΙΚΟΣ ώστε να δώσω γνώμη. Δεν θα δώσω καν παραπομπές στον Αστικό και Ποινικό Κώδικα. Ως σκεπτόμενος πολίτης, όμως, αισθάνομαι ότι προφανώς θα υπήρχε και προσβολή προσωπικότητας και κατάχρηση εξουσίας.

Ως σκεπτόμενος πολίτης, επίσης, γνωρίζω ότι δεν είναι λίγοι αυτοί που δ-ε-ν θα διέβλεπαν ούτε κατάχρηση εξουσίας ούτε προσβολή προσωπικότητας. Θα δυσκολεύονταν, μάλιστα, και με την υπόθεση εργασίας "αν η ειδική οδηγία δημάρχου αποδεικνύεται αυθαίρετη".

ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ η προσοχή είναι στραμμένη στην ιδιωτικοποίηση ή μη του νερού. Σαν να μην υπάρχουν προβλήματα όσο το νερό είναι υπό δημόσιο έλεγχο. Σαν να υπάρχει μόνον το θέμα ιδιοκτησίας. Σαν να μην ενοχλεί το να μεταχειρίζονται το νερό οι δημοτικοί μας άρχοντες σαν ατομική ιδιοκτησία τους.

ΕΝ ΟΨΕΙ ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ, λοιπόν, είναι ίσως ευκαιρία να ερευνηθεί δημοσίως η περίπτωση της ύδρευσης του Διμηνιού. Υπήρξε το 2021 δικαστική προσφυγή 21 κατοίκων που έθεταν ρητώς ζήτημα προσβολής της προσωπικότητάς τους, λόγω μη παροχής ποσίμου νερού.

Σιωπηρώς, το Πρωτοδικείο Κορίνθου δέχθηκε το σκεπτικό, ορίζοντας επί λέξει: "Διατάσσει να γίνει χρήση υδροφόρων οχημάτων για τη μεταφορά πόσιμου νερού κατάλληλου για πόση και μαγείρεμα στη δεξαμενή που διοχετεύει το νερό στις βρύσες των οικιών των αιτούντων στο Άνω Διμηνιό Κορινθίας".

Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΑΡΜΟΔΙΩΝ, αιρετών και μη, αξίζει ειδικής προσοχής και έρευνας.

Ενδεικτικά θα επισημάνω το εξής απίστευτο: επί ένα έτος είχαμε ακριβοπληρωμένο νερό με βυτία (3,30 ευρώ το κυβικό!), το οποίο ήταν μεν πόσιμο στη δεξαμενή, αλλά δεν ήταν πόσιμο στη βρύση μας. Και η -μη ιδιωτική!- επιχείρηση ύδρευσης το χρέωνε μέχρι και 15 ευρώ το κυβικό. Ολογράφως: δέκα πέντε.

Λόγω προβληματικού δικτύου, εκτός των άλλων, η τροφοδοσία με βυτία δεν είχε νόημα. Πρόκειται σαφώς περί παραλογισμού. Ακόμη χειρότερα, όμως, από αυτόν τον παραλογισμό δεν ενοχλήθηκαν ούτε οι "21" ούτε οι αρμόδιοι. Ούτε κανείς το είπε στο Δικαστήριο. Και υπάρχουν κι άλλα πολλά.

ΣΥΝΕΠΩΣ ΤΟ ΕΝΑΡΚΤΗΡΙΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΕΠΑΝΕΡΧΕΤΑΙ: αν -αν!- αποδεικνύεται προσβολή προσωπικότητας και κατάχρηση εξουσίας, και κατ' εξακολούθηση μάλιστα, υπάρχει κάποιος που να πει κάτι σαν "ΩΣ ΕΔΩ!!";

 

Κόρινθος 3 Απριλίου 2023

 

Κώστας Τζαναβάρας

σύμβουλος μηχανικός - συγγραφέας

 

 

Το διακύβευμα των φετινών εκλογών (Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ φ.1837/13.4.2023)

Καθώς είμαστε λίγο πριν την τελική ευθεία των βουλευτικών εκλογών, και με σοβαρό ενδεχόμενο επανάληψης, ενώ στο βάθος είναι προγραμματισμένες και οι αυτοδιοικητικές, προτείνω να το φιλοσοφήσουμε. Τουτέστιν: να επιλέξουμε ποιό είναι το κύριο ζήτημα που θα κριθεί. Το διακύβευμα.

Η ΚΡΑΤΟΥΣΑ ΑΝΤΙΛΗΨΗ, βεβαίως, ασχολείται υπερβολικά με τον νικητή. Ανεξαρτήτως κόμματος, δηλαδή, οι σαφώς περισσότεροι θεωρούν αυτονόητο ότι το μακράν σημαντικότερο είναι το ποιός θα βγει πρωθυπουργός. Αντιστοίχως, δήμαρχος και περιφερειάρχης.

Η ΕΛΛΑΣΣΟΝ ΑΝΤΙΛΗΨΗ, ασχολείται -κι αυτή υπερβολικά- με σενάρια και ευχολόγια περί πολιτικής ενότητας. Υπάρχουν ακόμη, δηλαδή, πολλοί ψηφοφόροι που ψιθυρίζουν "βρείτε τα". Σαν να αρκεί.

ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ, φαίνεται δεν θορυβούνται από τα σχετικώς αναφερόμενα στην πρόσφατη μεταπολιτευτική Πολιτική Ιστορία μας. Ούτε οι αυτοδυναμίες έδιναν λύσεις ούτε οι πολιτικές συγκολλήσεις. Και οι όποιες επιτυχίες, ήταν ...μονίμως προσωρινές.

ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΦΘΑΣΑΜΕ στην πρόσφατη σιδηροδρομική τραγωδία. Δέος, απορία.

Σε πολιτικό επίπεδο, αναμφισβήτητα, δέσποσε κάτι πρωτοφανές στα μεταπολιτευτικά μας χρονικά: ο αρμόδιος υπουργός αιτιολόγησε την παραίτησή του ως ανάληψη των πολιτικών ευθυνών εκ μέρους όλων των προκατόχων του.

Και αν καλοσκεφθούμε το τί αφορούν αυτές οι πολιτικές ευθύνες, είναι η αποτυχία τους να φέρουν σε πέρας τα έργα ασφαλείας της κυκλοφορίας τραίνων, ενώ τα κοινοτικά κονδύλια ήταν διαθέσιμα. Περί αυτού πρόκειται.

ΩΣ ΘΕΜΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ, λοιπόν, προβάλλει αβίαστα το εξής συνταρακτικό ερώτημα: σε τί μοιάζουν τα πολιτικά μας κόμματα; Και είναι συνταρακτικό, υποστηρίζω, καθώς έχουμε συνηθίσει να εστιάζουμε στο σε τί διαφέρουν. Και από αυτές τις διαφορές προκύπτει ψήφος. Σωστά;

Παραμένοντας στη σιδηροδρομική τραγωδία, ερωτάται ποιά ΑΚΡΙΒΩΣ είναι ο ομοιότητα των πολιτικών μας κομμάτων. Τί εξηγεί την γενική τους αποτυχία; Αποτυχία όχι μόνον κυβερνητική, αλλά και αντιπολιτευτική -επισημαίνω.

ΘΑ ΕΒΑΖΑ ΤΙΤΛΟ τον εξής καινοφανή όρο: ατάσθαλος εξευρωπαϊσμός. Υπόκειται, δηλαδή, όλων των μεταπολιτευτικών πολιτικών ενεργειών μία επιφανειακή αντίληψη για τον εξευρωπαϊσμό της χώρας μας. Σαν να πατάμε σε δύο βάρκες, χωρίς να το ξέρουμε.

Σαν να γίνεται ευρωπαϊκή σύμβαση με ελληνικά τερτίπια, π.χ.

Η ΧΩΡΑ βαυκαλίζεται επισήμως για το ευρωπαϊκό της κεκτημένο, παραγνωρίζοντας την θεμελιώδη ασυμβατότητα ελληνικού και ευρωπαϊκού [τουτέστιν: ρωμαϊκού] πολιτισμού.

Η χώρα παλινδρομεί, καθώς επικρατεί η πλάνη ότι οι διαφορές του ευρωπαϊκού πολιτισμού είναι σε σχέση με τον ΝΕΟελληνικό πολιτισμό.

Η χώρα αυτοκαταστρέφεται , καθώς βλέπει λάθος τη διέξοδο. Η λύση ΔΕΝ είναι η συμμόρφωση ή η αποχώρησή μας. Η λύση είναι να ξέρουμε τί κάνουμε. Έχοντας επίγνωση της ασυμβατότητας, αλλά και της δεινής μας θέσης, ας εξευρωπαϊσθούμε ΠΡΩΤΑ σε αυτά που πρέπει και γίνεται, στα τραίνα λ.χ. ΜΕΤΑ, θα είναι πιό βατός ο δρόμος για να ξαναγίνουμε Έλληνες. Πρωτοπόροι.

ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ, επιστρέφοντας στο "να το φιλοσοφήσουμε", βλέπω σαν διακύβευμα των φετινών εκλογών το αν θα αναζητήσουμε ΣΕ ΒΑΘΟΣ τα αίτια της σιδηροδρομικής τραγωδίας. Αλλιώς, ως συνήθως, θα κτίζουμε στην άμμο.

 

Κόρινθος 28 Μαρτίου 2023

 

Κώστας Τζαναβάρας

σύμβουλος μηχανικός - συγγραφέας

 

Η Νεοελληνική μας γλώσσα ως καινοτομία (Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ φ.1831/2.3.23)

ΚΑΙΝΟΤΟΜΩ σημαίνει εφαρμόζω μία νέα ιδέα. Καινοτομία, δηλαδή, είναι μία νέα ιδέα προς εφαρμογήν. Αλλιώς: Καινοτομία είναι η επένδυση, χρόνου και χρήματος, σε μία νέα ιδέα.

Αυτή, ακριβώς, είναι η κυριολεξία του όρου καινοτομία. Η πρωτοτυπία της ιδέας και η αξιοποίησή της, είναι τα στοιχεία ορισμού του. Και χρειάζεται να συντρέχουν. Δεν πρόκειται για καινοτομία, συνεπώς, όταν η προς αξιοποίηση ιδέα δεν είναι πρωτότυπη ή αποδεικνύεται ανεφάρμοστη.

Αξίζει, στη συνέχεια, να προσέξουμε τι αφορά μεν την καινοτομία αλλά ΔΕΝ υπάγεται στην κυριολεξία του όρου καινοτομία. Δεν είναι καθοριστικό στοιχείο, λόγου χάριν, το υψηλό ρίσκο της επένδυσης. Οι καινοτομίες έχουν συνήθως υψηλό ρίσκο, πράγματι, καθώς κινούνται "σε αχαρτογράφητα νερά". Αλλά υψηλό ρίσκο μπορεί κάλλιστα να έχει και μία επένδυση σε ιδέα που δεν είναι καθόλου νέα. Κάλλιστα, επίσης, μπορεί να υπάρξει καινοτομία μικρού ρίσκου.

Η ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΉ ΔΙΑΚΡΙΣΗ μεταξύ καθοριστικού και μη καθοριστικού στοιχείου ενός όρου, (καινοτομία, εν προκειμένω) συνιστά ελληνοπρεπή στάση απέναντι στις λέξεις. Άλλωστε, είναι γνωστή η χαρακτηριστική απόδοση της στιβαρής σκέψης του Αριστοτέλη με τη φράση "Ελληνίζειν εστί το ορθώς ονομάζειν". [Διευκρινίζω: ΔΕΝ το έχει γράψει έτσι κατά λέξη, αλλά η φράση εμφανώς τον εκφράζει.]

Στο ίδιο πνεύμα γλωσσικής ελληνοπρέπειας, είναι και η σχετική θέση του αρχαίου φιλόσοφου Αντισθένη (444-365 π.Χ.): "Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις". Θα απέδιδα τον όρο "επίσκεψις", όχι υπό την συνήθη έννοια της προσωρινής μετακίνησης, αλλά υπό την έννοια της προσεκτικής σκέψης.

ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΙΣΘΕΝΗ, επομένως, αν θέλουμε να γίνουμε σοφοί, ή να παραμείνουμε σοφοί, θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με τις λέξεις. Ακριβολόγοι. Αλλιώς προκύπτει το αντίθετο: σύγχυση. Αυτό λέει η φιλοσοφική θεωρία, αλλά καλό είναι να το δούμε και παρακάτω.

Αξίζει, λοιπόν, να δούμε έναν ακόμη βασικό όρο του όλου θέματος, των επενδύσεων και της καινοτομίας εννοώ, καθώς ενυπάρχει και εντοπιότητα στις σχετικές κυβερνητικές δράσεις. Ίσως, λέω, δεν ξέρουμε όλοι τί είναι ακριβώς νεοφυής επιχείρηση.  Το τονίζω: ακριβώς.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΕΟΦΥΗΣ επιχείρηση αυτή που απλά ξεφύτρωσε εσχάτως -να το πω λαϊκά. Αυτή λέγεται απλώς νέα επιχείρηση. Η ετυμολογία νέο + φύω είναι πιό απαιτητική.  Η νεοφυής επιχείρηση είναι νέα, αλλά δεν είναι όλες οι νέες επιχειρήσεις νεοφυείς. Σαφές;

Επίσης, δεν είναι νεοφυής επιχείρηση αυτή που απλώς καινοτομεί. Μπορεί κάλλιστα να καινοτομεί μία επιχείρηση με ιστορία δεκαετιών ή και αιώνων. Ξανά: Η νεοφυής επιχείρηση είναι καινοτόμα, αλλά δεν είναι όλες οι καινοτόμες επιχειρήσεις νεοφυείς. Σαφές κι αυτό;

ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ, νεοφυής επιχείρηση σημαίνει αυτό ακριβώς: και νέα και καινοτόμα. Ταυτόχρονα. Τουτέστιν: Είναι νεοφυής επιχείρηση, ακριβώς, αυτή που ιδρύθηκε για να "τρέξει" μία καινοτομία. Για να βρει εφαρμογή μία νέα ιδέα.

Είναι πιθανότατα υψηλού ρίσκου -αναλαμβάνονται κίνδυνοι ολικής αποτυχίας. Είναι πολλά υποσχόμενη επένδυση -έχουν επιτευχθεί ιλιγγυώδεις αποδόσεις. Πολύ πιθανό -στις μέρες μας- μία νεοφυής επιχείρηση να έχει σχέση με εφαρμογές διαδικτύου ή/και τεχνητής νοημοσύνης. Αλλά! όλα αυτά είναι συνήθη αναμενόμενα σε μία νεοφυή επιχείρηση. Δεν είναι στοιχεία του ορισμού της.

Στοιχείο ορισμού μιάς επιχειρήσεως ως νεοφυούς είναι ακριβώς αυτό: "και νέα και καινοτόμα". Τελεία.

Όλα αυτά δεν είναι αμπελοφιλοσοφία. Αντιθέτως, όλος αυτός ο βασανισμός των λέξεων έχει ουσία. Να ποιά.

ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ, όταν εξετάζουμε τη συμμετοχή μας σε μία επένδυση, να ξέρουμε για τί είδους επένδυση γίνεται λόγος. Τουτέστιν: Αλλιώς κρίνεται η συμμετοχή σε συνήθη επένδυση σε υφιστάμενη επιχείρηση, αλλιώς σε καινοτόμα επένδυση μιας υφιστάμενης επιχείρησης, αλλιώς στην ίδρυση μίας νέας επιχείρησης... Και εντελώς αλλιώς κρίνουμε τη συμμετοχή μας σε νεοφυή επιχείρηση.

Πολύ απλά, στο ξεκίνημα μιάς νεοφυούς επιχειρήσεως, δεν είναι και τόσο πολλά τα "κουκιά" τα "μετρημένα". Υπάρχει αυξημένο βάρος στην έρευνα και τον πειραματισμό. Κι όλα αυτά όχι μόνον στοιχίζουν, αλλά κυρίως απαιτούν και φαντασία και ψυχικό σθένος.

ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ, ο λόγος περί επένδυσης στην Νεοελληνική μας γλώσσα. Και πειρώμαι να εμπνεύσω όχι μόνον νεοφυείς επιχειρηματίες, αλλά και νεοφυείς πολιτικούς που θα στηρίξουν την προσπάθεια.

Παρέθεσα, λοιπόν, τις σχετικές αφετηριακές σκέψεις στο άρθρο "Να επενδύσουμε στη Νεοελληνική μας γλώσσα !!" (Φ.τ.Κ. φ.1830/23.2.23). Η κεντρική ιδέα: η Νεοελληνική είναι ιδανική γλώσσα για τη διεξαγωγή του διαλόγου των πολιτισμών.

Ο ΜΕΙΖΩΝ ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΌΣ της ιδέας:

Πρώτον, η Ελληνική Γλώσσα πλάστηκε για να αποδώσει με ακρίβεια τη σκέψη του ιθύνοντος λαού του πλανήτη, και να εκφράσει τον ασύγκριτο πλούτο των συναισθημάτων του. Άρα, λογικά είναι και η καταλληλότερη να εκφράσει τη σκέψη και τα συναισθήματα κάθε λαού, αλλά και όλων μαζί.

Δεύτερον, η Ελληνική  είναι η γλώσσα της ακριβολογίας. Η κυριολεξία κυρώνεται από την ετυμολογία της λέξης, αλλά και επικυρώνεται από τον ήχο της. Άριστο θεμέλιο διαλόγου. Είναι θετική πρόκληση, για κάθε πολιτισμό, να διατυπωθούν τα βασικά κείμενά του στην Ελληνική.

Τρίτον, η Νεοελληνική μας γλώσσα, τουτέστιν: η σύγχρονη ΦΑΣΗ της αδιαλείπτως και επί χιλιετίες εξελισσόμενης Ελληνικής μας Γλώσσας, είναι και η γλώσσα της ελευθερίας. Έχει μεγάλη ελευθερία στη σύνταξη των προτάσεων. Συνεπώς καθίσταται εφικτή η ως άνω "θετική πρόκληση".

Συμπέρασμα: η Νεοελληνική μας γλώσσα έχει όλα τα προσόντα ακόμη και να καταστεί αβίαστα de facto ως γλώσσα του διαλόγου των πολιτισμών.

ΟΛΑ ΑΥΤΑ, τα συνόψισε μοναδικά, σε σχόλιο στο Facebook, η δικηγόρος-διαμεσολαβήτρια κ. Εύη Κοκκίνου-Κελλάρη: "Η γλώσσα μας το όπλο μας!"

 

Κόρινθος 26 Φεβρουαρίου 2023

 

Κώστας Τζαναβάρας

σύμβουλος μηχανικός - συγγραφέας