Γράμμα στη Joanna Giannopoulou

Jo μου, αγαπημένη,

Σοκαρίσθηκα άσχημα, διαβάζοντας στον τοίχο σου ένα κείμενο που έδειχνε κάτι που δεν είχα δει ποτέ σε εσένα: αρνητικά συναισθήματα, απογοήτευση. Και με σοκάρισε περισσότερο η ισοπέδωση. Αυτό το άτσαλο ανακάτεμα αρνητικών και θετικών εικόνων.

Σε ήξερα αλλιώς: [1] κούκλα, και φίνα, [2] έξω καρδιά, [3] έξυπνη, και [4] ανοιχτόμυαλη. Και, σαν να μην έφθαναν αυτά τα 4 αειθαλή προσόντα σου, [1] στην ωραία ηλικία της γυναίκας, και [2] με αξιοζήλευτη απασχόληση.

Αυτό που λέμε εμείς οι μεγαλύτεροι «Αχ, ο καλός ο γιαρμάς που δεν είναι για εμάς».

Με σοκάρισαν, λοιπόν, αυτά που είδα αμέσως πίσω από το κείμενο [στο τέλος του άρθρου] : [α] βιώματά σου, και [β] τωρινές επιλογές σου.

Μην το ξεχάσω, σου ζητώ συγγνώμη γι’ αυτό που σε ρώτησα: «αν την κάνω κείμενο, θα το κοινοποιήσεις;» -ήσουν προηγουμένως σαφής: «η γνωμη σου παντα δεκτη». Κι ακόμη σαφέστερη προηγουμένως: «Κωστη μου αγαπημενε».

Δεν έχω παρά να σου εξηγήσω τι εννοούσα γράφοντας: «Όταν ένα “εγώ, δεν είμαι σαν τους άλλους” φθάνει να σχολιάζεται έτσι ισοπεδωτικά, και να το κοινοποιεί μία Ιωάννα Γιαννοπούλου, είναι πάτος. Άμμος, φύκια.»

Βάλε σε παρακαλώ καφέ, ή ποτό –ό,τι γουστάρεις. Και δώσε βάση.

Πες μου πρώτα κάτι καλή μου: για πόσους τύπους ανδρών μιλάμε; Εγώ λέω δύο: ενδιαφέροντες και αδιάφορους. Εσύ, πόσους τους βγάζεις;

Πες μου και κάτι ακόμη: θα ήθελες ο άνδρας της ζωής σου να μ-η-ν είναι σαν τους άλλους; Άσε το αν υπάρχουν, κι αν λένε ψέματα: θα ήθελες έναν με μοναδικά χαρακτηριστικά; ναι ή όχι;

Να στο πω κι αλλιώς. Ερώτηση: σου φθάνει ένας που περιγράφεται στο κείμενο από το «Να μένει» και μετά; Εγώ λέω: ναι, αλλά για λίγο. Αν βρεις κάποιον τέτοιον, λέω εγώ, σύντομα θα θυμηθείς αυτό το δίλλημα: Δουλεύεις για να ζήσεις; ή μήπως ζεις για να δουλεύεις;

Σε πληροφορώ ότι οι άλλοι, οι καλοθελητές ιδίως, έχουν διαλέξει. Εσύ δεν ξέρεις ότι υπάρχει η διλληματική ερώτηση. Σωστά;

Σου συστήνουν οι πάντες [όχι μόνον η μπερδεμένη πέννα δηλαδή] να αρκεσθείς σε έναν καθημερινό τύπο. Σε έναν μέτριο, σε έναν συμμορφωμένο. Σε έναν που δεν θα διανοηθεί ποτέ να σου πει αυτό το «εγώ, δεν είμαι σαν τους άλλους».

Εκεί ακριβώς, αρχίζει το βρώμικο παιχνίδι τους. Στα ίσια, αν σου το έλεγαν, δεν επρόκειτο ποτέ να δώσεις δημοσίως εύσημα σε κάποιον τύπο «άχρωμο, άοσμο, άγευστο». Δεν στο πλασάρω –στο θυμίζω: Καλός είναι, αλλά δεν σου φθάνει Jo.

Τον ρεκλαμάρεις πρόθυμη, όμως, καθώς προηγουμένως σου έχουν πατσαβουριάσει όλους τους διαφορετικούς. Και στους έχουν βάλει όλους τους ξεχωριστούς σε ένα τσουβάλι.

Αναρωτιέμαι: Ώστε υπάρχουν τόσο πολλοί που δηλώνουν –δηλώνουν!– αναμάρτητοι, τέλειοι, άσπιλοι κι αμόλυντοι; Ή μήπως αμολάνε χαρακτηρισμούς κι όποιον πάρει ο Χάρος; Όπου σε πιάσουν πονεμένη.

Αναρωτιέμαι, πάλι: αυτός που σου είπε «εγώ, δεν είμαι σαν τους άλλους», μήπως απαντούσε σε κάτι σαν «όλοι ίδιοι είσαστε»; Δεν έχει διαφορά; Κι αν δεν του το είπες εσύ, μήπως καλή μου μάντευε τι σου «σπρώχνανε» οι καλές σου οι φιλενάδες κι όλος ο περίγυρος; Μήπως καταλάβαινε ότι χρειάζεται να στο πει γιατί δεν σε αφήνουν να το βλέπεις;

Jo μου, αγαπημένη,

Δεν θέλω να σε κουράσω άλλο. Τα περισσότερα θα τα σκεφθείς μόνη σου. Θα επαναλάβω, μόνον, την κρίσιμη ερώτηση: θα ήθελες ο άνδρας της ζωής σου να μ-η-ν είναι σαν τους άλλους;

Και κάτι τελευταίο, εκ μέρους του:

https://www.youtube.com/watch?v=fCbXlG9fiG8

Φίλος σου,

κώστας

Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ

Joanna Giannopoulou

12 February at 18:29 · 

Φοβού τους αναμάρτητους, τους τέλειους, τους άσπιλους κι αμόλυντους αυτού του κόσμου ...
Να τους φοβάσαι την ώρα που σου συστήνονται με την τελειότητά τους για φωτοστέφανο, την μπέσα τους για φτερά αγγέλου και την ειλικρίνειά τους για ασπίδα κατά κάθε “κακού”.
Να παίρνεις δρόμο μόλις ακούσεις εκείνο το “εγώ, δεν είμαι σαν τους άλλους”, αν και είναι και η μόνη πραγματική αλήθεια που θα ξεστομίσει.
Όντως, δεν είναι σαν τους άλλους. Είναι χειρότερος. Είναι το χείριστο είδος του υποκριτή, γιατί τουλάχιστον, οι άλλοι, δεν διαφημίζουν την τελειότητά τους σαν διαφήμιση για χλωρίνη που όλα τα ξεπλένει και λεκέδες δεν αφήνει.
Να μένεις με εκείνους τους άλλους, που ξέρουν να κάνουν λάθη.
Που ξέρουν να γλεντάνε τη ζωή όχι για το φαίνεσθαι και το θεαθήναι, αλλά απλά, γιατί ξημέρωσε άλλη μια μέρα που τους βρήκε ανάμεσα σε ανθρώπους.
Ανάμεσα σε ανθρώπους απλούς, τρωτούς, σημαδεμένους.
Ανθρώπους που ξέρουν να σου λένε “ευχαριστώ”, “συγνώμη ”.
Ανθρώπους που σε κοιτούν στα μάτια και σου λένε αυτό που νιώθουν χωρίς λογαριασμούς και υπολογισμούς.
Κι εσύ, ζήσε στην αλήθεια σου και σε μια ζωή γεμάτη επιλογές σου, κι ας είναι και λάθος, κι άσε τους αναμάρτητους και τους αλάνθαστους, να κάνουν παιχνίδι μεταξύ τους, να δουλεύονται για το ποιος είναι ο πιο τέλειος, ο πιο ιδανικός, ο πιο αμόλυντος, ο πιο μόνος..
Σοφία Παπαηλιάδου ... την αγαπώ ❤️

ReMeddling: Trial

Dear Donald,

Απερίγραπτα χάλια. Αυτό, αν μου επιτρέπεις, είναι το σχόλιό μου για τη δίκη στη Γερουσία. Αλλά δεν αφορά μόνον τους ανεκδιήγητους Dems. Αφορά και τη δική σου πλευρά. Κυρίως, όμως, αφορά γενικά την Αμερική σας.

Εξηγούμαι.

Αποδεικνύεται ότι οι Dems δεν έχουν τα προαπαιτούμενα ώστε να καταλάβουν μία θεμελιώδη διαφορά: άλλο εισαγγελέας άλλο αντίδικος. Σύμφωνα με το Σύνταγμά σας, και χωρίς αμφιβολία, η Βουλή, σε αυτή τη διαδικασία, έχει το ρόλο εισαγγελέα. Ούτε αντίδικος είναι, ούτε πολιτική αγωγή.

Ο εισαγγελέας, είναι ο πρώτος που φροντίζει για την εξακρίβωση της αλήθειας. Δεν έχει συμφέρον εναντίον του κατηγορουμένου, εκτός από την τιμωρία για τα παραπτώματα που κατηγορείται.

Γι’ αυτό και, ένας ευσυνείδητος εισαγγελέας, δεν θα διστάσει να προτείνει την απαλλαγή του κατηγορουμένου. Αν, βεβαίως, διαπιστώσει αθωότητα ή αμφιβολίες.

Αν τα πεις όλα αυτά στο Sciff, ή τη φιλενάδα σου την Pelosi, θα σου πουν κάτι σαν «αυτό κάναμε». Αλλά, φευ!, τι λένε οι πράξεις τους;

Πώς ξεχωρίζει η συμπεριφορά  εισαγγελέα από τη συμπεριφορά αντίδικου;

Είναι πολύ απλό: ο εισαγγελέας θα ασχοληθεί εξονυχιστικά με κάθε τι που θα πει ο κατηγορούμενος και η υπεράσπισή του. Δεν νοείται –με άλλα λόγια– εισαγγελέας που παραβλέπει τα γεγονότα ή τις εξηγήσεις που επικαλείται η υπεράσπιση. Οφείλει να τα αντικρούσει, ένα προς ένα. Κι αν δεν τα αντικρούσει, το δικαστήριο οφείλει να δεχθεί αυτά που δεν αντικρούσθηκαν.

Dear Donald,

Όλα αυτά, είναι νομικά πρωτοετούς φοιτητή. Πέσμου, όμως, κάτι: γιατί οι συνήγοροί σου δεν έκαναν έναν κατάλογο με τα στοιχεία που κατέθεσαν και δεν αντικρούσθηκαν; Γιατί δεν τύλιξαν το κατηγορητήριο σε ένα –ένα!– κομμάτι χαρτί Α4; Γιατί δεν τεκμηρίωσαν συνοπτικά ότι οι “House managers” φέρθηκαν ως αντίδικοι κι όχι ως εισαγγελείς;

Η απάντησή μου: έχουν αντίστοιχο πρόβλημα σύγχυσης με τους Dems, αλλά σε μικρότερο βαθμό. Σίγουρα, δεν αντιλαμβάνονται την ακριβή σύγχυση των Dems. Το τονίζω: ακριβή.

Δώσε βάση. Παράδειγμα.

Περιώνυμος συνήγορός σου, ανέπτυξε τη θεωρία της σύμπτωσης συμφερόντων Αμερικής και Προέδρου. Ότι η έρευνα που ζήτησες από τον Ουκρανό, δηλαδή, δεν είναι κακό να σε ωφελήσει, καθώς θα ωφελούσε πρώτα την Αμερική.

Πέσμου πάλι κάτι: ποιος κατάλαβε σε ποιο ακριβώς όφελος της Αμερικής αναφερόταν; Για το συνήγορο, έτσι φαίνεται, είναι σωστό να ζητάει η Αμερική να ελεγχθεί Αμερικανός υπήκοος από ξένο κράτος για διαφθορά εκτός Αμερικής.

Πόσοι συμφωνούν; Τουτέστιν: Πόσοι Αμερικανοί βλέπουν με απαξία το να τα παίρνουν οι Bidens από τους Ουκρανούς;

Ο συνήγορός σου, ούτε καν υποψιάζεται την απάντηση. Ούτε καν υποψιάζεται ότι αυτά που είναι αυτονόητα γι’ αυτόν, μπορεί –μπορεί!– να μην είναι αυτονόητα για άλλους.

Αυτή η σύγχυση, δεν έχει τέλος. Μαζί, δεν έχει τέλος ο αυτισμός σας. Όλων, αλλά με ποσοτικές διαφορές. Οι Dems είναι σε παράκρουση. Η πλευρά σου, τουλάχιστον, αναρωτιέται τι δεν καταλαβαίνουν οι άλλοι.

Η απάντησή μου: δεν καταλαβαίνουν ότι άλλο Αμερική άλλο Ευρώπη.

Άλλο το Αμερικάνικο Σύνταγμα, άλλο τα ευρωπαϊκά. Άλλη η φιλοσοφία της διάκρισης εξουσιών στην Αμερική, άλλη η φιλοσοφία της διάκρισης εξουσιών στην Ευρώπη.

Κανείς στην Ευρώπη δεν διανοείται πολιτικά αντίπαλες την Εκτελεστική και τη Νομοθετική Εξουσία. Τόσο που ακόμη και στην προεδρική Γαλλία, προβλέπεται μία κοπτοραπτική λύση συγκυβέρνησης, αν ο Πρόεδρος και η Βουλή δεν συμπλέουν κομματικά. Στη Γερμανία, στην Ιταλία, κι οπουδήποτε στην Ευρώπη, είναι εκ των ουκ άνευ η κυβέρνηση να έχει και τη Βουλή με το μέρος της.

Το έχουν καταλάβει αυτό οι συνήγοροί σου; ή μήπως το μισοκατάλαβαν κι αυτό, όταν δημοσιοποιήθηκε σε καραβίσια;

Εν ολίγοις: δεν μπορεί να σε κατηγορεί ο Schiff ότι πας να γίνεις “king”, όταν το Σύνταγμα σε προδιαγράφει με περιθώρια βασιλικού ρόλου. Εκλεγόμενου, με θητεία, με δυνατότητα ανάκλησης –ναι. Αλλά βασιλιά.

Η διάκριση εξουσιών που έχουν επιλέξει οι Ιδρυτές των ΗΠΑ δεν είναι στατική, όπως στην Ευρώπη. Είναι δυναμική, ώστε –προφανώς!– να μπορεί να προσαρμόζεται στις εκάστοτε περιστάσεις. Και με τελικό ρυθμιστή το εκλογικό σώμα. Δεν χωρά αμφιβολία σε αυτό.

Φυσικά, δικαίωμα του καθενός να διαφωνεί με τους Ιδρυτές. Αλλά πάει πολύ, ταυτόχρονα, και να διαφωνεί και να επικαλείται τους Ιδρυτές σας. Απλά πράγματα.

Δεν θα συνεχίσω άλλο σήμερα.

Η δίκη σου στη Γερουσία έληξε. Και δίχασε όσο ποτέ την Αμερική. Αυτός ο διχασμός, όμως, δεν ξεπερνιέται ούτε και με τη θεαματική –όπως προβλέπω– εκλογική νίκη σου το Νοέμβρη.

Να στο πω κι αλλιώς: με τον Dow ακόμη και στις 45.000, δεν πρόκειται να γίνει Μεγάλη Ξανά η Αμερική, όσο παραμένει τόσο πρωτόγονη στην απονομή της δικαιοσύνης. Με τόση σύγχυση για τις πρωταρχικές συνταγματικές ρυθμίσεις της. Με τέτοια χάλια στη βαθιά κατανόηση των ιδρυτικών αρχών της.

Και θα είναι κτίσμα στην άμμο.

Καλά ξεμπερδέματα, και καλές εμπνεύσεις!

Sincerely yours,

Kostas

btw: μήπως ξεχάσανε και τί σημαίνει μία χειραψία;

6 Φεβρουαρίου 2020

Κώστας Τζαναβάρας

Ο πειθαναγκασμός των αμνών

Το φαινόμενο Trump, έχει φέρει στην επιφάνεια –πρώτο μεταξύ πολλών άλλων– και το μέγα ζήτημα του ρόλου του σύγχρονου Τύπου. Αυτές τις μέρες, μάλιστα, βλέπουμε την ακραία υπερβολή, με τη θρασεία στάση απέναντι στον ίδιο τον πλανητάρχη.

Αξίζει, φρονώ, να δούμε ενδεικτικά ορισμένα χαρακτηριστικά σημεία της δίκης στη Γερουσία. Αυτό το χάος, δεν παλεύεται, παρά μόνον με απαντήσεις σε ακροκλώστεια ερωτήματα. Στιβαρές απαντήσεις, δηλαδή, με διαδοχικές συνέπειες.

1.      Η κατηγορία ότι «καταχράσθηκε την εξουσία» για να πιέσει ένα ξένο κράτος να ερευνήσει πολιτικό του αντίπαλο, ώστε να αποκομίσει εκλογικά οφέλη, έχει κάποια βάση. Είναι αναμφισβήτητα προς εξέταση. Οι αγορεύσεις των κατηγόρων, όμως, επαναλάμβαναν συνεχώς τα ίδια.

Το ερώτημα είναι: γιατί αυτή η κατηγορία επαναλήφθηκε τόσο σαδιστικά πολλές φορές από τους κατηγόρους;

2.      Το Σάββατο 25/1, σε δύο μόλις ώρες, οι συνήγοροι του Προέδρου Trump είχαν καταθέσει τις απαντήσεις τους. Απαντήσεις αναμφισβήτητης ουσίας –άλλο θέμα ποιόν έπεισαν ή όχι. Απαντήσεις, όμως, ικανές να στηρίξουν όχι απλώς αθώωση, αλλά πλήρη δικαίωση.

Το ερώτημα είναι: γιατί αυτή η ουσία ουδόλως απασχόλησε τον Τύπο; Πώς στράφηκε η προσοχή της κοινής γνώμης στα συμπεράσματα των συνηγόρων, ασύνδετα με τα γεγονότα που επικαλέσθηκαν;

3.      Τη Δευτέρα 27/1, μέσα σε μισή μόλις ώρα, η προεδρική συνήγορος Pam Bondi, σε ρόλο “σκέτη black mamba”, έδωσε εκκωφαντικά στοιχεία για τα πεπραγμένα των Bidens στην Ουκρανία.

Το ερώτημα είναι: γιατί αυτή η αγόρευση-καταπέλτης δεν φθάνει ούτε καν για να ανατραπούν τα περί αβάσιμης (baseless) έρευνας του κατηγορητηρίου;

Για όσους δεν το πρόσεξαν, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, δεν έχει γίνει τίποτα το άξιο έρευνας το 2014. Ούτε έχουν σημασία οι τότε αντιδράσεις.

4.      Την ίδια ημέρα, ο προεδρικός συνήγορος Alan Dershowitz ισχυρίσθηκε ότι δεν υπάρχει τίποτα κακό, όταν κάτι που κάνει ο Πρόεδρος και ωφελεί και τη χώρα, ωφελεί και τον Πρόεδρο.

Το ερώτημα είναι: γιατί αυτή η αυτονόητη [όχι;] θέση έφθασε να θεωρείται κάτι σαν καθιέρωση της διαφθοράς; Γιατί διαδόθηκε τόσο διεστραμμένα;

5.      Ζητήθηκε, τέλος, να καταθέσει ο πολύς John Bolton. O άλλοτε προεδρικός σύμβουλος ασφαλείας, άφαντος στο σκοτάδι, θυμήθηκε ότι κάτι έχει να πει που καταρρίπτει την προεδρική υπερασπιστική γραμμή.

Το ερώτημα είναι: γιατί αυτή η διαρροή στον Τύπο δεν έγινε 5 ημέρες νωρίτερα, ώστε να ενισχύσει το κατηγορητήριο; Γιατί, δηλαδή, τόση προσεκτικότητα;

Η απάντηση, κοινή και στα 5 ως άνω ερωτήματα, είναι μονολεκτική: νεοναζισμός. Έχουμε να κάνουμε με ναζιστικής υφής θράσος απέναντι στην αλήθεια. Έχουμε να κάνουμε με ολοκληρωτικών αντιλήψεων πλύση εγκεφάλων. Έχουμε να κάνουμε με καινοτόμες μεθόδους εξουδετέρωσης της αλήθειας.

Αυτό το ίδιο θράσος, στηρίζει και τους ισχυρισμούς περί μη δίκαιας δίκης. Προβάλλεται ότι η δίκη δεν είναι δίκαια, επειδή δεν θα υπάρχουν καταθέσεις κι άλλων μαρτύρων. Ενώ οι κατήγοροι δεν έχουν, έστω στοιχειωδώς, «αγαθή προαίρεση». Την κατά Αριστοτέλη απαραίτητη προϋπόθεση δικαιοσύνης.

Αλλά αξίζει να θυμηθούμε και κάτι ακόμη από το μεγάλο Μακεδόνα: «Είναι χαρακτηριστικό ενός εξελιγμένου μυαλού, η ικανότητα να φιλοξενεί μία άποψη με την οποία διαφωνεί».

Πολύ απλά, με λίγη προσοχή, είναι εύκολο να διαπιστώσει κανείς ποια μυαλά ούτε καν αντιλαμβάνονται τι ισχυρίζεται η άλλη πλευρά. Μέχρι που το θεωρούν και περιττό. Εκεί έχουμε φθάσει. Δυστυχώς.

Οι γνώστες του αμερικανικού εκλογικού σώματος, ξέρουν ότι διαιρείται σε τρία περίπου ίσα μέρη. Τα δύο από αυτά, είναι οπαδοί που θα ψηφίσουν και πάλι το ίδιο κόμμα. Στους οπαδούς τους απευθύνθηκαν οι κατήγοροι, προδιαθέτοντας για πολιτική έξαψης μαζών με συκοφαντίες.

Κάπου το 1/3, όμως, ψηφίζει σκεπτόμενο ανεξάρτητα.

Σε αυτούς τους σκεπτόμενους ψηφοφόρους, λοιπόν, οι κατήγοροι δεν απηύθυναν ούτε μία φράση. Απολύτως τίποτα δεν απευθυνόταν στην κρίση τους. Απολύτως τίποτα δεν σεβόταν το ότι είναι σε θέση να αντιληφθούν τι ειπώθηκε από την άλλη πλευρά. Ότι έχουν μνήμη.

Οι λεγόμενοι ‘independents” (ανεξάρτητοι), όμως, έδωσαν τη νίκη το 2016. Βλέποντας καθαρά την κατάσταση. Τιμωρώντας σιωπηρά την αθλιότητα. Προεξοφλώντας υποσχέσεις που τηρήθηκαν.

2 Φεβρουαρίου 2020

Κώστας Τζαναβάρας